Αυτοχειρία;

Τετάρτη 5 Απρίλη. Ναι μεν ο Άσαντ είναι ένα ακόμα μικρομεσαίο κάθαρμα στην παγκόσμια γκαλερί των ηρώων του τρόμου… Αλλά δυσκολευόμαστε πολύ να καταλάβουμε τι θα είχε να κερδίσει βομβαρδίζοντας και σκοτώνοντας με χημικά αμάχους.

Φυσικά δεν πρέπει να παραβλέπει κανείς τα ξεσπάσματα της παράνοιας. Υπηκόων ή/και αρχόντων. Υπάρχουν όμως άλλοι που με καλά υπολογισμένη «λογική» θανάτου, θα είχαν να κερδίσουν από μια τέτοια προβοκάτσια, αν στη δεδομένη ιστορική συγκυρία ο Άσαντ δειχνόταν σαν κανίβαλος – χωρίς να έχει ο ίδιος κάποιο όφελος.

Ελάτε… Ελάτε ντε! Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να σκεφτείτε αυτούς τους «άλλους» – και να φρίξετε….

Πως λέγεται το output; “Πόλεμος κατά της τρομοκρατίας” – κάπως έτσι…

Εκτός απ’ τα ποτάμια υπάρχουν και τα βουνά

Τρίτη 4 Απρίλη. Δεν ήταν δύσκολο να το φανταστούμε· αν και απ’ τα λόγια στις πράξεις η απόσταση μπορεί να είναι μεγαλύτερη απ’ ότι φαίνεται.

Κάνοντας την προ-δημοψηφισματική εκστρατεία του ο Ερντογάν, απ’ την Trabzon (Τραπεζούντα), καθησύχασε (;) όσους απ’ τους οπαδούς του ανησυχούσαν: η «ασπίδα του Ευφράτη» τέλειωσε με επιτυχία, αλλά θα ακολουθήσουν άλλες επιχειρήσεις. Με άλλα ονόματα. Πάντα «αντιτρομοκρατικά», οπωσδήποτε και στο συριακό έδαφος.

Οι δυσκολίες είναι, ωστόσο, ολοφάνερες. Σε σχέση με το περσινό φθινόπωρο έχουν αυξηθεί οι «αντιτρομοκρατικοί» στρατοί στο συριακό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου. Ειδικά ο αμερικανικός, τελευταία παραλαβή, πέρα από αυτές καθεαυτές τις «δυνάμεις» του, έχει μεγάλο εκτόπισμα. Που θα βρει χώρο ο τουρκικός στρατός και το ελαφρά οπλισμένο συριακό πεζικό του για να δράσει ξανά;

Προφανώς υπάρχει ένας έντονος προεκλογικός τόνος στις τέτοιες υποσχέσεις του τούρκου προέδρου. Κι αν κερδίσει το δημοψήφισμα θα έχει (εκτιμάμε) σοβαρότερα και, κυρίως, πιο επείγοντα πράγματα να κάνει απ’ το να ψάχνει κάποιο κενό στη συρία. Το ξέρει καλά, από τότε που πρωτοεκλέχτηκε: εκείνο που του έδωσε (πολλούς) πόντους δεν ήταν οι στρατιωτικές επιτυχίες αλλά το ότι συνέφερε τον τουρκικό καπιταλισμό στο εσωτερικό της συσσώρευσής του.

Θα πει κάποιος: είναι εντελώς άσχετα μεταξύ τους αυτά; Στη συγκεκριμένη περίπτωση μπορεί. Από τότε που η Άγκυρα πέρασε, ίσως βιαστικά, απ’ την «πολιτική των μηδενικών προβλημάτων» (Νταβούτογλου) στην τακτική του ιμπεριαλιστικού τυχοδιωκτισμού δίπλα στα σύνορά της, ναι μεν δεν έχει κάποια εντυπωσιακή απώλεια, σκοντάφτει όμως σταθερά στη φθορά και στα δηλητηριώδη απόνερα που άλλοι, σύμμαχοί της (όπως η Μόσχα), φροντίζουν «σοφά» να κρατούν μακρυά τους.

Αυτή η “τριβή” ανοίγει ήδη επικίνδυνα χάσματα, όχι στην πολιτική εκπροσώπηση αλλά στην κοινωνική αντοχή. Αν συνεχίσει για πολύ (η ισλαμοδημοκρατική βιτρίνα του τουρκικού καπιταλισμού) να είναι «μέρος του προβλήματος» που, στο κάτω κάτω, άλλοι μεθόδευσαν και προωθούν στην ευρύτερη μέση Ανατολή, θα ψάχνει για ασπίδα – και δεν θα βρίσκει. Ούτε στα νερά του Ευφράτη, ούτε στις όχθες του.

(Εν τω μεταξύ, για όσους ντόπιους “δημοκράτες” ανησυχούν για την κρυμμένη, όπως θεωρούν, δικτατορία στην τουρκία, έναντι της οποίας θα προτιμούσαν – αυτό πια είναι δεδομένο! – την ανοικτή και καθαρή των καραβανάδων του περσινού πραξικοπήματος, να τα νέα: τα τουρκικά δικαστήρια αθωώνουν διάφορους, άτομα ή ομάδες ατόμων, που κατηγορήθηκαν για συμμετοχή στο πραξικόπημα. Εφόσον δεν υπάρχουν σε βάρος τους στέρεες αποδείξεις.

Φυσικά αυτό δεν θα το διαβάσει κανείς στις παραλλαγές της “εθνικής ηχούς” των ντόπιων δημαγωγών. Συμβαίνει όμως…)

Συρία

Σάββατο 1 Απρίλη. Η Μόσχα θεωρεί πάντα, επίσημα, “τρομοκράτες” τους ταλιμπάν. Υπάρχει όμως και ρεαλισμός· του ιδίου τύπου με τον ρεαλισμό της Ουάσιγκτον: αν οι “τρομοκράτες” έχουν κοινά μ’ εμάς συμφέροντα, τότε αξίζουν υποστήριξη.

Να, λοιπόν, μια ερώτηση (που την αφήνουμε αναπάντητη προς το παρόν): τώρα που η Ουάσιγκτον αναγκάζεται να στείλει δικό της στρατό, και μάλιστα πεζικό, στη συρία (για να διασώσει το σχέδιό της για την διάλυσή της…) θα ήταν άραγε εφικτό για την Μόσχα (και για την Τεχεράνη, και για την Δαμασκό…) “να αγοράσει / αγοράσουν κάποιους τρομοκράτες”, σε καλή ποιότητα και ποσότητα, για να κάνουν την ζωή δύσκολη στον u.s. army;

Θα δείξει.

Διαγράφεται στον ορίζοντα, ωστόσο, μια ορισμένη τακτική· έστω, η ισχυρή πιθανότητά της. Εκ μέρους της Μόσχας αλλά και του Πεκίνου (και όχι μόνο): αφού ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει κάνει το καλύτερό του να αποσταθεροποιήσει μια μεγάλη ζώνη του πλανήτη, απ’ την βόρεια αφρική μέχρι το ινδοκούς, να τον αναγκάσουν να δίνει για καιρό μικρομεσαίες μάχες φθοράς σ’ αυτό το δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου. Εναντίον «τρομοκρατών» φυσικά, αλλά των «άλλων» τέτοιων… Με ότι συνεπάγεται αυτό.

Αν είναι βάσιμη η σκέψη μας, τότε η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της θα βρεθούν στην καθόλου ευχάριστη θέση να έχουν κατουρήσει κόντρα στον άνεμο…

Πάντως προς το παρόν, χωρίς μεγάλο θόρυβο, η Μόσχα έχει καταφέρει να βρει τα δικά της στηρίγματα (άντε, μαζί με το Παρίσι…) και στο πεδίο μάχης που λέγεται «λιβύη»…

Το ποτάμι και η ασπίδα…

Πέμπτη 30 Μάρτη. Δεν πρέπει να παίρνει κανείς πάντα τοις μετρητοίς τις κουβέντες των πολιτικών βιτρινών. Το σωστό είναι να τις μετράει, έξω απ’ τα λόγια.

Πόσες φορές ο Ερντογάν, μετά την κατάληψη της al-Bab στη βόρεια συρία, είχε δηλώσει ότι «τώρα πάμε στη Manbij, και μετά κατηφορίζουμε για Raqqa»; Είχαμε σχολιάσει τότε: πάρα πολύ δύσκολο. Πάρα πολύ…

Χτες, με κάθε τιμή, και με την προεδρία του Ερντογάν (φωτό), το «συμβούλιο εθνικής ασφαλείας» της τουρκίας ανακοίνωσε ότι η επιχείρηση Ασπίδα του Ευφράτη ολοκληρώθηκε με επιτυχία. Σωστό. Δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς.

Αυτό δεν σημαίνει ότι αποκλείεται μελλοντικά να υπάρξει μια άλλη επιχείρηση. Σημαίνει (κατά την γνώμη μας) ότι περισσότερο από ποτέ αυτά τα χρόνια, μετά την ανοικτή απόβαση του αμερικανικού στρατού στην επικράτεια των κούρδων proxies του (ypg), Άγκυρα, Μόσχα, Τεχεράνη και Δαμασκός θα αναγκαστούν να κινηθούν (και) underground. Θα χρειαστεί να αντιστρέψουν ένα μέρος της μέχρι τώρα τακτικής τους. Αρκεί να βρουν τους δικούς τους proxies.

Αν θέλουν, φυσικά, να αντιμετωπίσουν την (τώρα πια) «αυτοπρόσωπη» εμπλοκή της Ουάσιγκτον στη διάλυση της συρίας, και ό,τι άλλο ακολουθήσει (που δεν θα είναι καθόλου «ειρηνικό»…).

Δυστυχώς η συρία δεν θα ειρηνεύσει στο ορατό μέλλον.

Ιστορίες (μυστικών) υπηρεσιών

Τετάρτη 29 Μάρτη. Την περασμένη Κυριακή η γαλλική καθεστωτική εφημερίδα Le Monde σέρβιρε στο κοινό της αποσπάσματα από μια ιντριγκαδόρικη ιστορία: το πως στελέχη των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών, που δούλευαν σε ένα project με συναδέλφους τους της ισραηλινής mossad, έγιναν τελικά πράκτορες αυτής της τελευταίας.

Η υπόθεση πάει πίσω στο 2010, όταν γάλλοι και ισραηλινοί πράκτορες δούλεψαν από κοινού σε ένα σχέδιο στρατολόγησης ενός ανώτατου στελέχους του συριακού καθεστώτος, ώστε να βρουν στοιχεία για τα χημικά όπλα του Άσαντ.

Το σχέδιο πέτυχε· τουλάχιστον αυτό υποστηρίζει η διαρροή στη Monde. Το θέμα είναι ότι μερικοί απ’ τους γάλλους πράκτορες του project συνέχισαν σαν πράκτορες της mossad, αυτή τη φορά εναντίον όχι του συριακού αλλά του γαλλικού καθεστώτος.

Πως εντοπίστηκε αυτό το «δεύτερο σχέδιο» των μυστικών υπηρεσιών του ισραήλ; Επειδή μια άλλη γαλλική μυστική υπηρεσία, με αρμοδιότητα την αντικατασκοπεία, παρακολουθούσε τόσο τους γάλλους όσο και τους ισραηλινούς που δούλευαν το «πρώτο σχέδιο»…

Θα πείτε: και τι μας νοιάζει εμάς αυτή η ιστορία; Χμμμμ… Μήπως επειδή οι θερμά φιλικές και στρατοασφαλίτικες σχέσεις μεταξύ Αθήνας και Καΐρου ασφαλώς και σημαίνουν ότι οι «άνθρωποι της mossad» αλωνίζουν στα μέρη μας; Και, προφανώς, δεν κάνουν διακοπές;

Το τι θα καταφέρουν να στρατολογήσουν δεν το ξέρουμε. Αλλά δεν μας φαίνεται τίποτα αδύνατο όταν υπάρχουν διαθέσιμα κονδύλια – και δυνατό know how…

Οι αληθινοί φίλοι στους φόνους φαίνονται

Παρασκευή 24 Μάρτη. Έφτασε ο ψεκασμένος στο αμέρικα; Συνάντησε τον “τρελό σκύλο”; Του έσφιξε το χέρι; Του ψιθύρισε στ’ αυτί “μην στεναχωριέσαι που σκότωσες γυναίκες και παιδιά, και λίγοι ήταν”;

Δεν ξέρουμε μεν, αλλά ουσιαστικά αυτό θα γίνει. Πρώτον επειδή ο “τρελός σκύλος” είναι σκληρός αντιτρομοκράτης, και μιλώντας γενικά, το να δολοφονούνται “μουσουλμάνοι” άμαχοι με τις δεκάδες και τις εκατοντάδες δεν είναι τρομοκρατία. (Τρομοκρατία είναι μόνο ό,τι λένε οι λευκοί πρωτοκοσμικοί. Προφανώς επειδή τα αφεντικά τους ξέρουν…)

Και δεύτερον επειδή αυτή εδώ η φτωχή και τίμια χώρα προσπαθεί να πουλήσει για άλλη μια φορά την γεωγραφική της θέση σ’ όσους δίνουν τα περισσότερα. Προς το παρόν ούτε η Ουάσιγκτον πληρώνει. Αν, όμως, πεις σ’ έναν τρελό σκύλο “είσαι γαμώ τα άτομα” μπορεί να σου πετάξει κανά κόκκαλο. Έτσι δεν είναι;

(Κι όπως είπαμε “αριστεροί πατριώτες”, ε; Ραντεβού στα οδοφράγματα των παρελάσεων.

Ή όχι;)

(η φωτογραφία και το ρεπορτάζ αναφέρονται σε δύο διαφορετικές μαζικές δολοφονίες· απ’ τα αμερικανικά βομβαρδιστικά, στο συριακό πεδίο μάχης. Ο ψεκασμένος θα πρέπει να δώσει δύο φορές τα συγχαρίκια. Το δικαιούται! Δεν κάνει κι αυτός ό,τι μπορεί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Κάνει…)

Συρία

Πέμπτη 23 Μάρτη. Ο αμερικανικός στρατός ξεκίνησε ήδη την στρατιωτική του δράση στο συριακό έδαφος (“αντιτρομοκρατικά” πάντα) με έναν εύκολο και αναίμακτο ελιγμό στα δυτικά της Raqqa. (Φυσικά, για τον «πολύ κόσμο», δεν είναι τα αμερικανικά κομμάντα που δρουν με αμερικανικά ελικόπτερα αλλά το μέχρι χτες ελαφρά οπλισμένο πεζικό των ypg and friends που, με ένα μαγικό ραβδί, απέκτησε την απαιτούμενη εκπαίδευση…)

Τις ίδιες ώρες αντικαθεστωτικοί αντάρτες που εξοπλίζονται ποιος ξέρει απο που, μαζί με τον βομβαρδισμό της Δαμασκού έχουν ξεκινήσει και επίθεση στα βόρεια της Hama· ενώ ένοπλοι του isis (ναι, υπάρχει ακόμα…) προσπαθούν να αποκόψουν την επικοινωνία Δαμασκού – Aleppo. Αυτά προκαλούν κάποιον πονοκέφαλο στη συμμαχία Δαμασκού – Χεζμπ’ Αλλάχ – Τεχεράνης – Μόσχας…

Ούτε που μας περνάει απ’ το μυαλό ότι η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της επιτίθενται ταυτόχρονα, και με κάθε διαθέσιμο όνομα, σε διάφορα σημεία στο συριακό πεδίο μάχης (ακόμα και εναντίον αμάχων, πάντα «κατά λάθος»)… Ούτε που μπορούμε να διανοηθούμε τέτοιο πράγμα…

Στην άκρη της Μεσογείου 2

Τρίτη 21 Μάρτη. Να μια ενδιαφέρουσα και απρόοπτη εξέλιξη στο συριακό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου. Την ώρα που το αμερικανικό πεντάγωνο “φορτώνει” πεζοναύτες στην κουρδοκρατούμενη ζώνη στη βόρεια συρία (για “αντιτρομοκρατικούς” λόγους πάντα), το ρωσικό πεντάγωνο έχει αποκτήσει τα ίδια “δικαιώματα” στο μικρότερο κουρδοκρατούμενο θύλακα της Afrin, στη βορειοδυτική συρία. Στο χωριό Kaf Jina έφτασαν ήδη ρώσοι “εκπαιδευτές”, με τα τεθωρακισμένα τους για την “μεταφορά προσωπικού”, και τα υπόλοιπα σέα τους. Επίσημος σκοπός; Να εκπαιδεύσουν τις εκεί ypg στην «αντιτρομοκρατία»….

Πως αντιδρά η Άγκυρα σ’ αυτήν την εξέλιξη; Ο υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ Numan Kurtulmus έκανε μια συβιλλική δήλωση για το θέμα. Ότι η τουρκία δεν πρόκειται να δεχτεί την ύπαρξη μιας ζώνης τρομοκρατών στη βόρεια συρία… και ότι η εθνική σύσταση της βόρειας συρίας δεν θα πρέπει να αλλάξει.

Αυτό, είν’ αλήθεια, θα μπορούσε να το πει και πριν 1 χρόνο. Συνεπώς, σαν πρώτη αντίδραση, την ερμηνεύουμε σαν «Ο.Κ.». Άλλωστε, την ώρα που συμβαίνουν αυτά, η Άγκυρα τσακώνεται πότε με το Άμστερνταμ και πότε με το Βερολίνο περί «όνου σκιάς».

Αυτός ο αντιπερισπασμός κάτι θα πρέπει να σημαίνει. Όχι για πάντα. Προς το παρόν, σίγουρα….

Μέση Ανατολή

Τετάρτη 15 Μάρτη. Φυσικά το θέαμα είναι απαίσιο· από αισθητική άποψη. Αναφερόμαστε στον ολλανδο-τουρκικό verbal war. Αλλά είναι πολλών χρόνων η ροπή του θεάματος (γενικά, και όχι μόνο του πολιτικού) προς την σκουπιδίλα. Συνεπώς μπορεί κανείς να συμβιβαστεί με το πικρό συμπέρασμα ότι δεν διαλέγουμε την εποχή στην οποία θα ζήσουμε.

Κατά τα υπόλοιπα το τουρκικό καθεστώς «το παίζει σωστά» σαν αντι-φα· δεδομένου ότι δεν απευθύνεται σε πρωτοκοσμικούς αντιφασίστες αλλά σε ένα πολύ ευρύτερο (όχι μόνο μέσα αλλά και έξω απ’ την τουρκία) μουσουλμανικό ακροατήριο, το οποίο ξέρει πολύ καλά ότι έχει ποινικοποιηθεί προκαταβολικά και μαζικά απ’ τους δυτικούς πρωτοσκομικούς· σίγουρα τους κρατούντες, αλλά και σημαντικά τμήματα των κοινωνιών (εκτός αν νομίζει κανείς ότι τα εκτός πρώτου κόσμου μήντια δεν αναφέρονται στους λευκούς φασίστες και ρατσιστές…)

Έως τώρα μόνο το ιρανικό καθεστώς είχε κάνει κάτι τέτοιο, αλλά σε πολύ χαμηλότερους τόνους και χωρίς να επιδιώξει (ή να έχει την τύχη) οι δυτικοί καθεστωτικοί να ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Ο Ερντογάν, απ’ αυτήν την άποψη, δεν είναι πιο τυχερός αλλά μάλλον πολύ πιο ικανός: άρπαξε την ευκαιρία που του προσέφερε η (προεκλογική) ολλανδική κυβέρνηση (ακόμα δεν το έχουμε φάει: σίγουρα δεν είχαν συνεννοηθεί;) και την τράβηξε τόσο καλά και πετυχημένα, όσο πριν λίγα χρόνια είχε διαολοστείλει τον ισραηλινό πρωθυπουργό, σε διεθνή εκδήλωση, με θέμα την μεταχείριση των παλαιστινίων και τον αποκλεισμό της Γάζας.

Παρότι ορισμένα απ’ τα οφέλη αυτής της τακτικής θα φανούν στο συνταγματικό δημοψήφισμα στην τουρκία στις 16 Απρίλη, υπάρχουν άλλα που εκτείνονται πολύ πέρα απ’ τα τουρκικά συνόρα. Στον ευρύτερο μουσουλμανικό κόσμο, πρώτα απ’ όλα τους άραβες, αλλά όχι μόνον σ’ αυτούς. Η εκλογή του φασιστοψόφιου κουναβιού, φανατικού φίλου του ισραήλ, και η δημιουργία ενός επιτελείου καραβανάδων που είναι δηλωμένοι φασιστορατσιστές κατά του ισλαμικού κόσμου (εκτός αν κυβερνιέται από σεΐχηδες και χουντικούς) έχει διαβαστεί σωστά απ’ το επιτελείο των τούρκων χριστιανοδημοκρατών: λείπει μια μουσουλμανική «ηγετική φυσιογνωμία» που να τα χώνει έξω απ’ τα δόντια στους «λευκούς».

Φυσικά ο Ερντογάν δεν έχει ανοίξει ακόμα λογαριασμό με την καινούργια αμερικανική διοίκηση. Περιμένει. Προς το παρόν κινείται στο «βλέποντας και κάνοντας». Αλλά αυτή η αναμονή δεν θα έπρεπε να θεωρηθεί γενική αδράνεια, τέτοιους καιρούς, ειδικά εφόσον δόθηκαν αφορμές καθόλου ασήμαντες. Οι ολλανδικές πολιτικές βιτρίνες (και σε δεύτερο πλάνο οι γερμανικές) είναι ένας καλός αν και όχι ο κυριολεκτικός στόχος. Το ζητούμενο είναι ένα show αποφασιστικότητας από έναν μουσουλμάνο ηγέτη που δεν φοβάται να απαντάει (κατ’ αρχήν στα λόγια) στους δυτικούς με 10 εκεί που του έκαναν 2. (Εξού και η ιδιαίτερα εύστοχη υπενθύμιση του ρόλου των ολλανδών κυανοκράτων στην σφαγή της Σρεμπρένιτσα: οι δυτικοί έχουν θάψει γενικά την σφαγή στη βοσνία και τον ρόλο τους σ’ αυτήν, όχι όμως και οι μουσουλμάνοι…)

Δεν είναι άσκηση ύφους! Οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες, ο Ερντογάν (και σε προηγούμενη φάση ο Νταβούτογλου) έκαναν πολύ και δύσκολη δουλειά για να αποκατασταθεί η τουρκική πολιτική στα μάτια και τα μυαλά των αραβικών πληθυσμών. Δεν πέτυχαν παντού, ειδικά μετά τις αντεπαπαναστάσεις εναντίον της αραβικής άνοιξης. Έσπασαν ωστόσο τον χρόνιο πάγο και την πολλών δεκαετιών αραβική δυσπιστία απέναντι στους (αλλόφυλους και πρώην αυτοκράτορες) τούρκους.

Τώρα, με το ένα μάτι στο συριακό πεδίο μάχης, το τουρκικό καθεστώς έχει το άλλο (και σωστά) σε υπαρκτούς «ανταγωνιστές» για την άμεση επιρροή ειδικά στους σουνίτες άραβες: τα σεϊχάτα και τους πράκτορές τους απ’ την μια· το Κάιρο απ’ την άλλη. Προς το παρόν η επιρροή του φασιστοκαθεστώτος Σίσι είναι μικρή έως αμελητέα· και δεν στέκεται καν το ίδιο, με σταθερότητα, στην επικράτειά του. Ωστόσο η Άγκυρα (προληπτικά…) μπορεί να διαβλέπει ότι ο αιγύπτιος χασάπης (που έχει αλλάξει γραμμή και έχει γίνει «φιλοΆσαντ»…) μπορεί να σπρωχτεί μεσοπρόθεσμα απ’ τους δυτικούς φίλους του (you know who…) για να κόψει την τουρκική επιρροή στη συρία και όχι μόνο…. Με το πλεονέκτημα, φυσικά, της «αραβικότητάς» του.

And the show goes on… Όπως και ο πόλεμος…

Συρία

Κυριακή 12 Μάρτη. Γιατί οι αμερικάνοι στέλνουν τώρα στρατό στη συρία, την στιγμή που ο Άσαντ έχει πάρει το πάνω χέρι εναντίον του isis; Αυτή η ερώτηση είναι όλα τα λεφτά!

Η προσέγγιση που κάναμε πριν δυο μέρες σε ότι αφορά την απόβαση των αμερικάνων πεζοναυτών στην κουρδοκρατούμενη ζώνη της συρίας, το ζήτημα της “απελευθέρωσης της Raqqa”, και κυρίως, το ζήτημα της σχέσης αυτού του “πακέτου” με την ρωσική, ιρανική και τουρκική παρουσία στο συριακό πεδίο μάχης άρχισε γρήγορα να φαίνεται σωστή. Αν όχι στο σύνολο της υπόθεσης εργασίας (είναι νωρίς ακόμα) σίγουρα ως προς την “αρχική κατάσταση”.

Μετά τις στρατιωτικές συζητήσεις των αρχικαραβανάδων τουρκίας, ρωσίας και ηπα, που εμφανίστηκαν σαν “συναίνεση”, η Ουάσιγκτον επανέρχεται με μια πολιτική πρωτοβουλία αυτή τη φορά, που δείχνει όμως καθαρά τις προθέσεις της. Στις 22 και στις 23 Μάρτη καλεί συνάντηση των υπ.εξ. ούτε 5 ούτε 10 αλλά 68 (!!!) κρατών που αποτελούν την υπό την αρχηγία της “παγκόσμια αντιτρομοκρατική συμμαχία κατά του isis”… (Όποιος αναρωτηθεί που ήταν και τι έκανε αυτή η «συμμαχία» τόσα χρόνια, θα πρέπει να ξέρει την απάντηση…)

Η πρόσκληση απευθύνεται και σε «αντιτρομοκράτες» όπως το Ριάντ και τα υπόλοιπα σεϊχάτα της επιρροής του· όχι, όμως, στη Μόσχα και στην Τεχεράνη… Κατά την άποψη του αμερικάνου υπ.εξ. Rex Tillerson αυτά τα δύο κράτη δεν ανήκουν στην παγκόσμια αντιτρομοκρατική συμμαχία.

Σε ένα πρώτο επίπεδο η Ουάσιγκτον προσπαθεί να ανταποδόσει (καθόλου κομψά…) στο γεγονός ότι δεν συμμετείχε (αν και είχε προσκληθεί) στις συζητήσεις στην Αστάνα, μεταξύ του Άσαντ και της ένοπλης αντιπολίτευσης, υπό την αιγίδα Μόσχας, Τεχεράνης και Άγκυρας. Αυτό, όμως, είναι επιφανειακό. Εκείνο που επιδιώκει είναι να αποκαταστήσει και «πολιτικά» την «ηγετική θέση της» στο συριακό πεδίο μάχης, με αφορμή την θρυλούμενη «απελευθέρωση της Raqqa”. Δεν πρόκειται, λοιπόν, για την αναζήτηση μιας ισοπαλίας μετά την ανακατάληψη του ανατολικού Aleppo απ’ τον Άσαντ και τους συμμάχους του. Αλλά για ευθεία αμφισβήτηση της ως τώρα νίκης αυτών ακριβώς των συμμάχων. Οπωσδήποτε της Μόσχας και της Τεχεράνης.

Αυτή η επιδίωξη, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον δεν είναι διατεθειμένη (για τις ανάγκες αυτής της εκστρατείας) να βγάλει στην άκρη τις ypg, σημαίνει ότι για το τετράγωνο Μόσχας – Τεχεράνης – Άγκυρας – Δαμασκού η αμερικανική απόβαση και «πορεία προς την Raqqa» είναι ιδιαίτερα κρίσιμη.

Οπωσδήποτε δεν είναι εύκολο να την σαμποτάρουν ή να την δυσκολέψουν τόσο ώστε να έχει μεγάλο κόστος αυτή η ιμπεριαλιστική αντεπίθεση της Ουάσιγκτον στο συριακό πεδίο μάχης. Δεν είναι, όμως, λογικό ότι θα κάνουν ό,τι μπορούν (χωρίς να φαίνεται) για να ζοριστούν τα μέγιστα οι αμερικάνοι και οι σύμμαχοί τους;

Σε κάθε περίπτωση η εδραίωση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στη συρία (στο όνομα κάποιας νικηφόρας «αντιτρομοκρατίας») είναι απόλυτα εχθρική τόσο στη Δαμασκό όσο και στην Τεχεράνη· σε ελαφρά μικρότερο βαθμό για την Μόσχα και την Άγκυρα. Κανείς δεν έχει αμφιβολίες. Ο αρχικαραβανάς Joseph Votel, επικεφαλής της «κεντρικής διοίκησης» του αμερικανικού στρατού (το «κεντρική» αφορά ολόκληρη την ευρύτερη μέση Ανατολή), δήλωσε την περασμένη Πέμπτη πως εκτός απ’ τους αρκετούς πεζοναύτες που θα χρειαστεί για την «απελευθέρωση της Raqqa», θα είναι απαραίτητοι ακόμα περισσότεροι μετά… Για να επιτηρούν την ειρήνη…

(φωτογραφία: αεροφωτογραφία της αεροπορικής βάσης που έχει δημιουργήσει ο αμερικανικός στρατός περίπου 40 χιλιόμετρα νότια του Kobani, κοντά στις όχθες του Ευφράτη. Η Ουάσιγκτον έχει πλέον 4 αεροπορικές βάσεις στην κουρδοκρατούμενη βόρεια συρία. Δύο για ελικόπτερα και άλλες δύο – η μία της φωτογραφίας – με δυνατότητα να εξυπηρετήσουν όχι μόνο βομβαρδιστικά, αλλά και μεγάλα μεταγωγικά…)