Εσωτερικός εχθρός

Παρασκευή 28 Ιούλη. Επιφανειακά, και μόνον έτσι, η ιστορία ξεκίνησε σαν επιχείρηση gentrification. Η σαουδαραβική χούντα ανακοίνωσε στις αρχές της χρονιάς ότι θα “αναβαθμίσει” μια φτωχογειτονιά της πόλης al-Awamiyah, στα ανατολικά, στον περσικό κόλπο, λίγο βορειότερα απ’ το κατάρ, καμιά 400ριά χιλιόμετρα βορειοανατολικά του Ριάντ. Θα ισοπέδωνε την γειτονιά al-Mosara, με σκοπό να την ξανακτίσει σαν οικονομική / εμπορική ζώνη, με την γνωστή αρχιτεκτονική που καλοπληρώνουν οι σεΐχηδες. Αλλά η gentrification ήταν πρόσχημα. Το πραγματικό πρόβλημα που έχει το Ριάντ με την al-Awamiyah είναι ότι κατοικείται απ’ την καταπιεσμένη, β διαλογής σιιτική μειονότητα της σαουδικής αραβίας. Κι εκεί υπάρχει σοβαρό θέμα, διαρκές, για τους ουαχαβίτες του Ριάντ (και των λοιπών εμιράτων…).

Οι κάτοικοι της al-Mosara και ολόκληρης της πόλης αντέδρασαν στα σχέδια κατεδάφισης της γειτονιάς· όπως ήταν λογικό και αναμενόμενο. Η αστυνομία του καθεστώτος δεν κατάφερε να τους στείλει πίσω στα σπίτια τους. Και απ’ τις 10 του περασμένου Μάη ανέλαβε ο (μισθοφορικός) στρατός της χούντας. Που κατέλαβε την πόλη, αλλά δεν μπορεί να «αναπτυχθεί» στα σοκάκια της al-Mosara. Οπότε τα βομβαρδίζει. Ανέλαβε την κατεδάφιση μαζί με την δολοφονία των κατοίκων…

Η al-Mosara είναι μια γειτονιά 400 χρόνων και θεωρείται urban μνημείο απ’ τον οηε. Που έσπευσε να «διαμαρτυρηθεί» στα τέλη Μάη για τις καταστροφές και την προσπάθεια εξανδραποδισμού. Never mind, η πολιορκία συνεχίζεται. Εννοείται ότι για να είναι πετυχημένη έχουν «κοπεί» όλες οι ιντερνετικές επικοινωνίες της περιοχής με τον υπόλοιπο κόσμο.

Τι σημασία έχει το τι γίνεται στο εσωτερικό της σαουδικής αραβίας; Μπορεί και καμία… Μπορεί όμως να αποδειχθεί ότι έχει… (Ενστικτώδικα το λέμε…)

(Στην al-Awamiyah ζούσε και δρούσε ο σιίτης ιμάμης Nimr al-Nimr, που προσπάθησε να γίνει ένα είδος άραβα Γκάντι, παρακινώντας τον κόσμο υπέρ μιας ειρηνικής δημοκρατικής επανάστασης στη σαουδική αραβία. Η χούντα, φυσικά, το είδε αλλιώς. Το κατηγόρησε για «τρομοκράτη» και τον απαγχόνισε στις 2 Γενάρη του 2016 – παρά τον σαφή ειρηνισμό του και την διεθνή κατακραυγή. Ο ανηψιός του έχει καταδικαστεί επίσης σε θάνατο, για τους ίδιους λόγους… Κάτι μας λέει ότι Τελ Αβίβ χαίρεται ιδιαίτερα με την σαουδαραβική «δημοκρατία»… Ίσως και η Αθήνα – γιατί όχι; Αν είναι να γίνουν εμίρηδες κι οι έλληνες οι κακομοίρηδες, γιατί να κακολογούν το πρ(ωτ)ότυπό τους;)

Μέση ανατολή

Πέμπτη 20 Ιούλη. Εκτός απ’ τις 2 ή 3 πρώτες ημέρες, όταν ο εμπορικός αποκλεισμός στέρησε τις αγορές της Ντόχα από διάφορα βασικά, είναι αμφίβολο αν το συγκεκριμένο σεϊχάτο στριμώχτηκε καθόλου απ’ την “περικύκλωση” του Ριάντ και των (λίγων) συμμάχων του. Η Τεχεράνη και η Άγκυρα έδρασαν αμέσως καλύπτοντας τα κενά· και η Ουάσιγκτον δεν πήρε την βάση / κεντρικό αρχηγείο απ’ την καταριανή επικράτεια.

Η προχθεσινή αποκάλυψη της καθεστωτικής Washington Post ότι οι μυστικές υπηρεσίες των ενωμένων αραβικών εμιράτων (έχουν και τέτοιες!) χάκαραν επίσημο site της βασιλικής οικογένειας του κατάρ φυτεύοντας δηλώσεις που δεν έγιναν ποτέ, που όμως αμέσως μετά χρησιμοποιήθηκαν σαν αφορμή για την «περικύκλωση» του σεϊχάτου, σηματοδοτεί το παταγώδες τέλος αυτού του «ενδοοικογενειακού καυγά». Και την ακόμα πιο παταγώδη ήττα (όχι μόνο διπλωματική) του Ριάντ, του Καΐρου, και των υπόλοιπων.

Η λίστα με τις 13 τρελές απαιτήσεις που είχαν στείλει στην Ντόχα μπήκε ήδη στην άκρη. Τώρα οι «θιγμένοι» της σαουδαραβικής χούντας (σε στυλ: εντάξει, είμαστε ρεαλιστές…) θέλουν συμφωνία στα «6 βασικά σημεία» των απαιτήσεών τους, που είναι του είδους «καταδίκη της τρομοκρατίας, μη χρηματοδότησή της» και διάφορα τέτοια γραφικά. Αυτά είναι εύκολα «για να κλείσει το θέμα» και να μην ξεβρακωθούν εντελώς οι κοκάκηδες του Ριάντ και η χούντα του Καΐρου. Ειδικά αν πληρώσουν και τις αποζημιώσεις που θα τους ζητήσει η Ντόχα – είναι αμφίβολο αν θα το γλυτώσουν, είτε το μάθουμε είτε όχι.

Αυτό το κωμικό περιστατικό (για το οποίο ακούσαμε ακόμα και από έλληνες «ειδικούς» μαγικά πράγματα!!!) είναι μια παρωνυχίδα στην εξελισσόμενη παγκόσμια καπιταλιστική κρίση / αναδιάρθρωση και τον 4ο παγκόσμιο πόλεμο που γίνεται εδώ και 16 σχεδόν χρόνια. Είναι όμως και ενδεικτικό της υποκειμενικότητας πολλών απ’ τους πρωταγωνιστές ή δευτεραγωνιστές του: σε μια «μεταβατική φάση» άγνωστης διάρκειας που είναι και παρακμιακή, δεν είναι δύσκολο να αναδεικνύονται σαν «στρατηγοί» καραγκιόζηδες κάθε είδους.

Αυτό δεν είναι κάτι που περιορίζεται στην αραβική χερσόνησο… Καθόλου… Αν ο λουμπενισμός είναι η νόρμα, οι λούμπεν πανηγυρίζουν. Μέχρι να…

Μέση ανατολή

Τετάρτη 28 Ιούνη. Είναι κάτι κακιές γλώσσες που λένε ότι ο Jared Kushner (γαμπρός και σύμβουλος του ψόφιου κουναβιού) έχει χρεωκοπήσει σε διάφορες μπίζνες του, και χρειάζεται επειγόντως μεγάλα ποσά… που θα τα δώσει (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) το φιλαράκι του: ο Mohammed Bin Salman, ο «αντιβασιλιάς» του Ριάντ. Μ’ αυτόν τον τρόπο οι κακιές γλώσσες «προσωποποιούν» το τρίγωνο Ουάσιγκτον – Ριάντ – Τελ Αβίβ. Γιατί, βέβαια, (είναι γνωστό), ο Jared Kushner είναι πολύ πιστός φίλος οτιδήποτε ακροδεξιού στο ισραηλινό καθεστώς, χρηματοδότης του κτισίματος χιλιάδων οικισμών στη δυτική Όχθη (μπορεί να έχει και οικοδομικές εταιρείες ο άνθρωπος) κλπ κλπ.

Μακρυά απ’ τα πρόσωπα τώρα: το Τελ Αβίβ ευελπιστεί σε επισημοποίηση της σχέσης αγάπης που έχει αναπτυχθεί με το Ριάντ. Οι ισραηλινοί καθεστωτικοί δεν είναι χαζοί: αυτή η φιλία μεσοπρόθεσμα θα επιταχύνει την κρίση και την διάλυση στην αραβική χερσόνησο. Οι σεΐχηδες ψάχνουν σωσίβια· αλλά είναι αμφίβολο αν όλοι οι υπήκοοί τους μπορούν να πουλήσουν την υπόθεση της παλαιστίνης.

Όμως μέχρι να συμβεί αυτή η τελική διάλυση, το μιλιταριστικό ισραηλινό καθεστώς θα έχει εξασφαλίσει οπωσδήποτε βάσεις (φανερές ή κρυφές δεν έχει ιδιαίτερη σημασία) στην αραβική χερσόνησο. Για να σημαδεύει από εκεί την Τεχεράνη. Αυτό είναι εύκολο, και θα μπορούσε να γίνει πολύ γρηγορότερα απ’ ότι νομίζει κανείς: ο «αντιβασιλιάς» Salman είναι ψυχωσικός κατά του ιράν· και ούτε λόγος ότι δεν θα χεζόταν απ’ την χαρά του αν μπορούσε να «φιλοξενήσει» κάμποσες ισραηλινές μοίρες, αντιαεροπορικά συστήματα, κλπ κλπ. Ίσως ίσως και καμιά πυρηνική κεφαλή…

Σε κάθε περίπτωση η iaf θα κάνει εκεί «κοινές στρατιωτικές ασκήσεις». Δεν ξέρουμε αν στην Αθήνα ανησυχούν μήπως χάσουν τους «πελάτες» απ’ το Τελ Αβίβ όταν η ισραηλινή αεροπορία βρεί στη γειτονιά της ζωτικό χώρο για την εκπαίδευσή της.

Ε, μπορεί να τους μείνουν τίποτα «ψιλά», σαν τις (μάλλον συμβολικές) ασκήσεις πιλότων του φιλέλληνα αδελφού στρατηγού Σίσι… Κι αν βρει κι αυτός πιο ενδιαφέρουσα την σαουδαραβική έρημο, ε, ας κάτσουν κάτω στη γωνία (οι έλληνες πατριώτες) κι ας βουρκώσουν: η μικρή Μαρία / κάθεται και κλαίει / που δεν την παίζουνε / οι φιλενάδες της… 

Ντόχα

Τρίτη 27 Ιούνη. Να κλείσουν το al Jazeera… Να κλείσουν και την τουρκική βάση… Να κόψουν κάθε σχέση με το ιράν… Να κάνουν και 10 συνεχόμενες κωλοτούμπες στον αέρα: η λίστα των απαιτήσεων του Ριάντ (και των λίγων βασάλων του στη χερσόνησο) απέναντι στην Ντόχα είναι σουρεαλιστική. Θα μπορούσε όμως να έχει συνταχτεί μετά από 2 ή 3 πρωϊνές (μεσημεριανές καλύτερα) «γραμμές». Εκείνη την ώρα όλα είναι δυνατά· αν νοιώθεις ότι έχεις εξουσία.

Η ενδοαραβική κόντρα έχει πάψει να απασχολεί (σίγουρα στα μέρη μας), αφού δεν θα γίνει πόλεμος (που δεν θα γινόταν!). Συνεχίζεται πάντως. Σκοπεύει σε κάτι πραγματικό το Ριάντ; Αν δεν είναι όλα «άσπρη σκόνη» το μόνο λογικό «μετά», όταν θα περάσουν οι 10 ημέρες του σαουδαραβικού τελεσίγραφου στο κατάρ χωρίς αυτό να συνθηκολογήσει, θα είναι… τα ίδια όπως και πριν. Δηλαδή τίποτα σπουδαίο.

Μετά την πρώτη ή και την δεύτερη μέρα του αποκλεισμού του, το σεϊχάτο του κατάρ βρήκε λύσεις για όλα τα προβλήματα: όταν έχεις λεφτά δεν είναι δύσκολο. Η Άγκυρα και η Τεχεράνη, σε συνεννόηση μεταξύ τους, προμηθεύουν το κατάρ όσα έχασε (με το αζημίωτο προφανώς)· συνεπώς το παλάτι του Ριάντ βρυχάται χωρίς να μπορεί να απειλήσει στα σοβαρά.

Το σημαντικότερο: αν όλος ο καυγάς γίνεται με φόντο στο συριακό πεδίο μάχης, τότε πολύ απλά οι φασιστοσεΐχηδες του Ριάντ μπορούν να ανακηρυχτούν losers! H Ντόχα δείχνει ότι πέρασε έγκαιρα στο σωστό στρατόπεδο. Κι αν δεν συμβεί κάτι συνταρακτικό, αρκεί να περιμένει.

Σε μερικές βδομάδες, σε έναν ή δύο μήνες, μπορεί όμως και νωρίτερα, το Ριάντ θα συνεχίζει να έχει νεύρα, αλλά δεν θα έχει τίποτα άλλο στη συρία…

Οι απότομες στροφές

Παρασκευή 23 Ιούνη. Ο καινούργιος επίσημος «διάδοχος του θρόνου» και πραγματικό αφεντικό της σαουδαραβικής χούντας, ο γιάπης – με – τα – όλα – του (και οπωσδήποτε τις γκριμάτσες της μύτης…) Mohammed bin Salman, είναι αυτός που εκπροσωπεί πιο καθαρά από οποιονδήποτε άλλον στα παλάτια του Ριάντ την επιθετική, πολεμοκάπηλη προσπάθεια επιβίωσης ενός καθεστώτος που δεν έχει πια διεθνή λόγο ύπαρξης. Αυτός ο “πρίγκηπας” θα δώσει μορφή στην για πρώτη φορά στην ιστορία ανοικτή (και) στρατιωτική συμμαχία ισραήλ – σαουδικής αραβίας. (O ακροδεξιός υπ.αμ. του Τελ Αβίβ Lieberman την ανακοίνωσε ήδη, με τον δικό του τρόπο…) Εννοείται πως ένα απ’ τα κεφάλαια αυτής της συμμαχίας (θα) είναι το να ξεφορτωθεί τους παλαιστίνιους· ή, πιο σωστά, να συνεχίσει να χρηματοδοτεί το Ριάντ μόνο τα πιο κραυγαλέα εθελόδουλα τμήματα της παλαιστινιακής κοινωνίας / εξουσίας.

Αλλά επίσης, αυτός ο «πρίγκηπας» μπορεί θαυμάσια να γίνει τμήμα παλατιανών πραξικοπημάτων και αντιπραξικοπημάτων· συμβαίνουν αυτά κατά κόρον και στις καλύτερες οικογένειες σε περιόδους παρακμής και αβεβαιότητας…

Η “απαλλαγή απ’ το παλαιστινιακό πρόβλημα” συμβαίνει ήδη· αλλά δεν είναι μια επιλογή αποδεκτή γενικά απ’ τους αραβικούς πληθυσμούς. Η σαουδαραβικο -ισραηλινή παρακμή (η οποία, φυσικά, μπορεί να εκφραστεί με τον πιο δολοφονικό τρόπο, κάπως σαν το φινάλε της ταινίας Scarface…) δημιουργεί ήδη κενά ηγεμονίας σε μια μεγάλη έκταση του κόσμου, ουσιαστικά στην μέση Ανατολή και την αραβική βόρεια Αφρική, που τα «γεμίζουν» άλλοι: η Τεχεράνη, η Άγκυρα, και από πιο ψηλά η Μόσχα ή/και το Παρίσι. Δεν ενδιαφέρονται για τα πετρέλαια αυτοί· ενδιαφέρονται για την διάλυση της αμερικανικής αυτοκρατορίας συνολικά. 

Τα αφεντικά του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου την έχουν δει αλλιώς. Ο μόνος πραγματικός λόγος για την επιλογή τους να συνταχτούν με το μπλοκ της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ είναι η θέση που έχουν (και ευελπιστούν να βελτιώσουν) στην παγκόσμια οικονομία του εγκλήματος. Ένα failed state μπορεί να γίνει ευκολότερα πειρατικό κράτος παρά «κανονικό», με τις προδιαγραφές του «λευκού» καπιταλιστικού 21ου αιώνα…

Η μεγάλη, υπόγεια και ανείπωτη «ελληνική κληρονομιά» των ‘90s χάνει το ένα μετά το άλλο τα «φύλλα συκής» της…

Ο πρώτος και ο τελευταίος

Τετάρτη 21 Ιούνη. Είτε πρόκειται για σύγχυση είτε πρόκειται για το θέατρο της σύγχυσης (σα να λέμε: η ευελιξία α λα αμερικέν!) η εκπρόσωπος τύπου του αμερικανικού υπ.εξ. Heather Nauert έβαλε υποψηφιότητα για το αντίστοιχο πόστο στην ελλάδα, όταν βγει στη σύνταξη.

…Το υπουργείο εξωτερικών των ηπα (δήλωσε) είναι έκπληκτο που τα κράτη του Κόλπου δεν έχουν γνωστοποιήσει λεπτομέρειες για τις κατηγορίες τους εναντίον του Κατάρ, αν και έχουν περάσει 2 βδομάδες από τότε που επέβαλαν αποκλεισμό.

Σ’ αυτό το σημείο (συμπλήρωσε) έχουμε απομείνει μ’ αυτό το απλό ερώτημα: οι ενέργειες αυτών των κρατών είχαν πράγματι σχέση με τις ανησυχίες τους σε σχέση με τις κατηγορίες για υποστηρίξη του Κατάρ σε τρομοκράτες ή σχετίζονται με τις χρόνιες αντιθέσεις μεταξύ των κρατών του «συμβουλίου συνεργασίας του Κόλπου»;…

Ούπς!!!! Το αμερικανικό υπ.εξ. ή/και ο κύριος Tillerson συμπεριφέρονται σα να είναι χωριστό κράτος σε σχέση, π.χ., με τον λευκό οίκο; Έχουμε απομείνει μ’ αυτό το απλό ερώτημα: η «ποικιλία» της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής σε επίπεδο δηλώσεων (ή και ενεγειών) έχει πράγματι σχέση με αγεφύρωτες (ακόμα …) αντιθέσεις στο εσωτερικό του αμερικανικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου, ή σχετίζεται με κάποια τακτική «δημιουργικής ασάφειας» που θα έλεγε κι ο Γιάνης;

Γιατί αν πάρουμε τα λεγόμενα της κυρα Nauert στα σοβαρά, όπου νάναι η Ουάσιγκτον θα «αθώωσει» την Ντόχα και θα αρχίσει τις κατηγορίες κατά του Ριάντ!

(Ο στρατός, το αμερικανικό Πεντάγωνο δηλαδή, έχει δικό του «βασιλιά»; Να αρχίσουμε να πιστεύουμε ότι η αμερικανική άλλοτε «μόνη υπερδύναμη» θα καταρρεύσει παρόμοια με την ρωμαϊκή αυτοκρατορία;)

Συρία – και πιο πέρα

Πέμπτη 15 Ιούνη. Σ’ έναν κόσμο όπου η αλήθεια είναι μια στιγμή του ψέμματος, στον ώριμο και ενσωματωμένο κόσμο του θεάματος που ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια του «αναπτυγμένου καπιταλισμού», το είναι κανείς λακές αυτού του «αναπτυγμένου» του προσφέρει θαυμάσιες ευκαιρίες πλαστοπροσωπίας.

Έτσι, για παράδειγμα, οι ypg, που είναι ενεργούμενα της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ και των ιμπεριαλισμών τους, μπορούν να πουλάνε (μεταξύ τους; σε τρίτους; ) το παραμύθι ότι … προχωράνε στα βήματα του Τσε (!!!). Υιοθετούν διάφορα ονόματα απ’ την επαναστατική ιστορία του 20ου αιώνα, δουλεύοντας επ’ αμοιβή τις «εξωτικές» βιοτεχνίες της πλαστογραφίας. Εκείνοι που την παραγγέλνουν είναι ευκολονόητοι· και πάντα υπάρχουν κάποιοι να την αγοράσουν…

Εν τω μεταξύ ο πιο πρόσφατος που φαίνεται να ερωτεύεται την «κουρδική υπόθεση» (αδιαφορώντας, λογικά, για την «επαναστατική συσκευασία» της!!!), την δημιουργία δηλαδή ενός «κουρδικού κράτους» στη συρία που θα είναι παράρτημα της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ στη μέση Ανατολή είναι… ποιός; Το Ριάντ! Οι φασιστοσεΐχηδες της σαουδικής αραβίας δεν είχαν ασχοληθεί μέχρι τώρα με το «κουρδικό», μιας και ασχολούνταν άλλοι σύμμαχοί τους. Τώρα όμως, μετά τις ανοικτές δηλώσεις (και πράξεις) υποστήριξης της Ντόχα απ’ την Άγκυρα, οι αφέντες του φασιστικού ουαχαβιτισμού «είδαν φως» και στην Rojana. Λογικό δεν είναι; “O εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου»…

Θα αρνηθούν έστω αυτή την “βοήθεια” οι ypg; Όχι. Το κράτος που ονειρεύονται και ελπίζουν να φτιάξουν με την εγγύηση της Ουάσιγκτον δεν έχει σπουδαίους πόρους. Αν προσαρτήσουν και την Raqqa μπορεί να έχουν πρόσβαση σε κάποια πετρελαιοπήγαδα· αλλά το πετρέλαιο δεν είναι το μέλλον. Είναι το παρελθόν.

Συνεπώς η κουλτούρα του μισθοφόρου έχει εγκαθιδρυθεί ήδη· και είναι μια κάποια προοπτική για το μέλλον. Αβέβαιη, αλλά χωρίς άλλες εναλλακτικές.

Οι σαουδάραβες έχουν πολλά λεφτά, έτσι κι αλλιώς. Κι ας μην έχουν επαναστατικά ονόματα και παρατσούκλια, δεν πειράζει…

Κατάρ and friends

Δευτέρα 12 Ιούνη. Είχαμε υποστηρίξει πέρυσι (απ’ τις σελίδες του Sarajevo) ότι η αλλαγή γραμμής της Άγκυρας και η συμμαχία της με την Μόσχα και την Τεχεράνη ήταν έκφραση της επιλογής του τουρκικού καθεστώτος να «βαπτιστεί» σαν υπερασπιστής των (αράβων) σουνιτών αλλά σε συνεννόηση και όχι σε σύγκρουση με τους σιίτες· μια γραμμή που, αργά ή γρήγορα, θα έφερνε την Άγκυρα σε σύγκρουση με το Ριάντ (αλλά και με το Τελ Αβίβ και την Ουάσιγκτον).

Η σύγκρουση αυτή δεν έχει εκδηλωθεί ανοικτά μεν· όμως η ανοικτή και καθαρή υποστήριξη της Άγκυρας στην Ντόχα της δίνει μορφή και βάθος. Οτιδήποτε κι αν εξυπηρετούσε η σαουδαραβική επίθεση στο κατάρ μπορεί να θεωρείται ήδη αποτυχημένη. Δεν είναι μόνο το ιράκ, η συρία και ο λίβανος τα αραβικά κράτη που δεν ακολουθούν την σαουδαραβική σημαία στην συγκεκριμένη «επιχείρηση». Αλλά και όλο το Μάγκρεμπ (μαρόκο, αλγερία, τυνησία), όπως και η ιορδανία. Προφανώς κάθε ηγετική ελίτ στον αραβικό κόσμο κάνει τους υπολογισμούς της· αλλά σ’ αυτή (τουλάχιστον) τη φάση τα κουκιά του Ριάντ (και όσων κρύβονται από πίσω) δεν βγαίνουν. Ακόμα και η σύμπραξη της χούντας του Καΐρου θα πρέπει να θεωρείται επισφαλής· και σίγουρα οππορτουνίστικη.

Με τον τρόπο που κινείται το σαουδαραβικό καθεστώς έχει παγιδευτεί στα ίδια του τα κόλπα. Δεν μπορεί να κάνει πίσω, αφού θα ξεβρακωθεί· δεν μπορεί όμως ούτε να ανοίξει κι άλλο «στρατιωτικό μέτωπο» (με το κατάρ) ενόσω του είναι αδύνατο να επιβληθεί στο υεμενίτικο πεδίο μάχης, παρά τα άφθονα πετροδόλαρα και τους μισθοφόρους που έχει επιστρατεύσει.

Τι θα κάνει; Ας ευχηθούμε να μην υπάρχει κάποιος «κρυφός» σχεδιασμός εκ μέρους του πιο κοντινού και αδίστακτου συμμάχου (και) του Ριάντ, του Τελ Αβίβ…

Παραγγελίες – και μουφιές

Δευτέρα 12 Ιούνη. Καθεστωτικοί αμερικάνοι ερευνητές (του ινστιτούτου Brookings) υποστηρίζουν ότι το περιβόητο deal του ψόφιου κουναβιού για τις σαουδαραβικές παραγγελίες των 110 δισεκατομυρίων δολαρίων είναι πέτσινο! Και ότι σε μεγάλο βαθμό αφορά «εκδήλωση ενδιαφέροντος» για αμερικανικά όπλα εκ μέρους της χούντας του Ριάντ, που έχει ξαναγίνει τα προηγούμενα χρόνια χωρίς να υπογραφτεί καμία τελική συμφωνία και να γίνει οποιαδήποτε πώληση. Ουσιαστικά (υποστηρίζουν) το Ριάντ παρουσίασε στον ψοφιοκούναβο μια «λίστα για ψώνια» κι αυτός την έκανε «συμφωνία», χωρίς να ισχύει πραγματικά κάτι τέτοιο. Σαν απόδειξη αναφέρουν πως οποτεδήποτε υπήρξαν πραγματικές σοβαρές παραγγελίες όπλων απ’ το Ριάντ, δεν προχώρησαν αν πριν δεν είχαν γίνει ανάλογα deal με το Τελ Αβίβ. Η απουσία ακόμα και συζήτησης σχετικά τώρα δείχνει να επιβεβαιώνει το «πολύ φασαρία για το τίποτα».

Αν απ’ αυτή τη μεριά το ψόφιο κουνάβι έκανε μια ψευτοεπίδειξη «εμπορικού ταλέντου» υπάρχει μια άλλη κάπως ανάλογη μεριά που θα ζορίσει αυτό το ταλέντο. Κι αυτή η μεριά είναι … η Τεχεράνη!!!

Ακριβώς επειδή το ιρανικό καθεστώς είναι πολύ ευφυέστερο απ’ όσο θα ήθελαν να παραδεχτούν οι άσχετοι και οι ανόητοι, «απάντησε» στις τρομοκρατικές επιθέσεις στην Τεχεράνη όχι μόνο με καταγγελίες ότι οι ηπα βρίσκονται πίσω απ’ τον isis αλλά και με την υπογραφή, το προηγούμενο Σάββατο, με την αμερικανική boeing, μιας συμφωνίας για την αγορά 30 επιβατικών αεροπλάνων αξίας 3 δισεκατομυρίων δολαρίων. Με την προαίρεση παραγγελίας άλλων 30 μελλοντικά. Αυτό επιπλέον μιας άλλης συμφωνίας με την boeing, που υπογράφτηκε τον περασμένο Δεκέμβρη, 16,6 δισεκατομυρίων.

Πως έτσι; Πολύ απλά: οι συμφωνίες αυτες απαιτούν τώρα το ο.κ. του αμερικανικού υπουργείου οικονομικών, δηλαδή την έγκριση της διοίκησης του ψόφιου κουναβιού! Με άλλα λόγια η Τεχεράνη κάνει την boeing «μεσάζοντα» και εκπρόσωπό της υπέρ της υλοποίησης των υποσχέσεων του ψόφιου κουναβιού για «αύξηση των θέσεων εργασίας» στις αμερικανικές βιομηχανίες…. μόνο που θα πρέπει να παραιτηθεί απ’ την αντι-ιρανική ρητορεία και τις κυρώσεις / εμπόδια σε βάρος της Τεχεράνης!

Φυσικά η διοίκηση των συντηρητικών μπορεί να τρενάρει την όποια απόφασή της ή απλά να απαγορεύσει στην boeing να κάνει δουλειές με την Τεχεράνη. Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να εξηγήσει γιατί «κόβει δουλειά απ’ τους αμερικάνους εργάτες»….

Ο ένας, λοιπόν, παριστάνει ότι θα παραγγείλει όπλα (αλλά έχει ήδη τόσα που…) και ο άλλος παραγγέλνει κανονικότατα και επίσημα πολιτικά αεροπλάνα – λέγοντας ένα «για να σας δούμε λοιπόν».

Όχι άσχημος ελιγμός εκ μέρους του ιράν· δεν συμφωνείτε;

Κατάρ

Σάββατο 10 Ιούνη. Ήταν εκτίμησή μας η άποψη ότι η Ντόχα έχει «αλλάξει γραμμή» για την συριακή επικράτεια και ότι ενώ πράγματι χρηματοδοτεί κάποιες ομάδες ενόπλων τις καθοδηγεί πλέον σε μια ρεαλιστική (και πάντως όχι επιθετική απέναντι στη συμμαχία Δαμασκού – Μόσχας – Τεχεράνης) στάση.

Τώρα έχουμε ένα πρώτο στοιχείο που επιβεβαιώνει αυτήν την εκτίμηση. Τον περασμένο Απρίλη η Ντόχα διαπραγματεύτηκε (για λογαριασμό των proxies της) την αποχώρησή τους από 4 σημεία της επικράτειας απαλλάσσοντας τον στρατό του Άσαντ απ’ την τριβή 4 επιμέρους πολιορκιών. Την διαπραγμάτευση η Ντόχα την έκανε με την Τεχεράνη (που προφανώς εκπροσωπούσε και τον Άσαντ…)

Πρακτικά οι σεΐχηδες του κατάρ έχουν προσαρμοστεί στα τετελεσμένα στο συριακό πεδίο μάχης, ειδικά μετά την «πτώση» του Aleppo. Μιας και δεν ζουν «υπαρξιακά δράματα» απ’ τον αναβαθμισμένο ρόλο του ιράν, δεν έχουν και λόγο να συγκρούονται μαζί του. Αυτό έχει πολλές προεκτάσεις. Στην περίπτωση της παλαιστίνης, για παράδειγμα, Ντόχα και Τεχεράνη βρίσκονται «χέρι χέρι» στην υποστήριξη της Χαμάς.

Αυτά δεν είναι καινούργια. Εκείνο που βγάζει εκτός εαυτού τους δικτάτορες του Ριάντ και των δορυφόρων του είναι ότι χάνουν στη συρία. Ωστόσο η ιδέα «να την πέσουν» στον πιο αδύνατο (από στρατιωτική άποψη) και τον πιο «καινούργιο» στην παράταξη της απέναντι πλευράς, δεν είναι καθόλου αποτελεσματική. Κι αυτό θα φανεί γρήγορα. Όχι μόνο επειδή το αμερικανικό πεντάγωνο έχει την μεγαλύτερη βάση του στο κατάρ, την οποία δεν σκοπεύει να χρησιμοποιήσει για να το κατακτήσει (!) Αλλά και επειδή οι φανερές φιλικές κινήσεις της Τεχεράνης προς τον «αποδιοπομπαίο τράγο» (έχει δώσει 3 λιμάνια στον περσικό για να κάνει μέσω αυτών τις εισαγωγές της η Ντόχα, μετά το χερσαίο «εμπάργκο» του Ριάντ) αποδομούν παραδειγματικά την «θρησκευτική σύγκρουση» που προσπαθεί να πουλήσει διεθνώς το σαουδαραβικό καθεστώς. Οι καταριανοί είναι σουνίτες και μάλιστα όχι εχθρικοί στο δόγμα της σαουδικής αραβίας.

Ιδού λοιπόν: το σιιτικό ιράν δεν έχει πρόβλημα «ιδεολογικό», ούτε θεωρεί τους σουνίτες εχθρούς του!…