Tag: πόλεμος

Παρασκευή 19 Οκτώβρη. Η αντί-δραση των πρωτοκοσμικών (χωρίς εξαιρέσεις!!) είναι «ψυχαναγκαστική»: απώθηση. «Αν κάνουμε ότι δεν βλέπουμε τι συμβαίνει, τότε αυτό δεν συμβαίνει».

Παράδειγμα οι όλο και πιο «θερμές» συμμαχικές σχέσεις του ελλαδιστάν, τόσο με την Ουάσιγκτον όσο και με το Τελ Αβίβ. Η μαζική εθνική απώθηση συμβουλεύει καταπραϋντικά πως αυτές οι σχέσεις θα είναι αναίμακτες, όσο κι αν τραβήξουν στο χρόνο. «4^ος παγκόσμιος πόλεμος»; Μα όχι, τι λέτε; Δεν γίνεται – δεν γίνεται – δεν γίνεται!!! Ίσως «μπορεί» να γίνει…. κάποτε στο μακρινό μέλλον… Κι αυτό ενόσω το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο σχεδόν εκλιπαρεί τόσο την Ουάσιγκτον όσο και το Τελ Αβίβ να «βοηθήσει»…

Σε τι να βοηθήσει και πως; Αν όλες αυτές οι «βοήθειες» εγγράφονται στην εξέλιξη (και στην «θέρμανση») του 4^ου παγκόμιου (όπως υποστηρίζουμε) τι είναι αυτό που προσφέρει το ελλαδιστάν στους «συμμάχους» του; Τον φοβερό και ανίκητο στρατό του; Όχι… Τα τρομερά και ακαταμάχητα όπλα του; Ούτε γι’ αστείο… Την στρατηγική του σκέψη; Εδώ γελάνε όλοι μέχρι δακρύων… Τότε τι;

Αυτό που προσέφερε σ’ όλους τους προηγούμενους παγκόσμιους πολέμους, τον 1^ο, τον 2^ο, τον 3^ο (τον επονομαζόμενο: ψυχρό): την γεωγραφική θέση του! Ξηρά, θάλασσα, αέρα. Σε κανέναν απ’ τους προηγούμενους παγκόσμιους πολέμους ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δεν είχε κάτι άλλο να «καταθέσει στην αρένα» εκτός απ’ την γεωγραφία του. Και, φυσικά, τους λαιμούς των υπηκόων του, μάχιμων ή άμαχων, σαν «μπάζα». Γι’ αυτήν την προσφορά που (ποτέ, ποτέ, ποτέ!) δεν ήταν «αναίμακτη», ο ελληνικός ιμπεριαλισμός ανταμοιβόταν στις διεθνείς μεταπολεμικές συμφωνίες και μοιρασιές· αφού συνέβαινε να βρίσκεται πάντα με την μεριά των νικητών… Χάρη σ’ αυτήν την προσφορά τα ντόπια αφεντικά έγιναν αυτά που είναι σήμερα, από οικονομική, ιδεολογική και ηθική άποψη: η γεωπολιτική πρόσοδος ήταν και παραμένει το «επιχειρησιακό μοντέλο» του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου / ιμπεριαλισμού. Όπως η πολιτική πρόσοδος, σαν «ιμπεριαλισμός εσωτερικού», είναι η ποτισμένη ως το μεδούλι, κυρίαρχη «αντίληψη για τα καλά και συμφέροντα»…

Τόσο η πολιτική όσο και η γεωπολιτική πρόσοδος απ’ το αίμα έχουν βγει, κι εκεί επιστρέφουν όταν τα πράγματα ζορίζουν. Οι νεκροί, φυσικά, δεν μιλάνε ούτε διεκδικούν το δίκιο τους. Όμως αυτούς ακριβώς τους νεκρούς (της τάξης μας) κουβαλάμε για να μας υποδεικνύουν να μην χαζεύουμε, να μην ξεγελιόμαστε, να μην παραμυθιαζόμαστε. (Τίποτα ευκολότερο όμως απ’ το να τους ξεφορτωνόμαστε και να τους πουλάμε κι αυτούς και την πείρα τους…)

Μπορεί όλα αυτά να είναι εξαιρετικά δυσάρεστα. Ίσως, όμως, το πραγματικά δυσάρεστο να είναι ένα και μόνο ένα: κανείς δεν διαλέγει ούτε πότε ούτε σε ποιο μέρος θα γεννηθεί! Μπορεί όμως να διαλέξει (ή να μην διαλέξει) αν θα αντισταθεί..

Το σίγουρο είναι πως καμία απώθηση δεν έσωσε ποτέ κανέναν απ’ τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των αφεντικών «που του έτυχαν»…

Παρασκευή 12 Οκτώβρη. Ακόμα κι αν σ’ αυτήν εδώ την μικρή απόληξη της χερσόνησου του Αίμου όλο το σύμπαν έχει το σχήμα κωλοτρυπίδας (συγγνώμη για την αθυροστομία…), οι συμμαχίες των ντόπιων αφεντικών θα έπρεπε να τραβάνε την προσοχή· ως προς το τι ακριβως κάνουν αυτοί οι σύμμαχοι. (Έτσι το λέμε, δεν υπάρχει πιθανότητα να πείσουμε κανέναν. Κι όταν πέσει ο ουρανός, πάλι κάποια βλακεία θα εφευρεθεί για παρηγοριά).

Ο βαθύπλουτος Ray Dalio (αναφερθήκαμε σ’ αυτόν και στις απόψεις του στο πρόσφατο Sarajevo.pdf 131a) επιμένει να καταγράφει τις σχέσεις Ουάσιγκτον – Πεκίνου, για να αποδείξει ότι η αντιπαράθεση έχει πάψει προ πολλού να είναι «εμπορικός πόλεμος». Είναι μάλλον απαισιόδοξος, αλλά η λίστα του έχει την αξία της:

– Στις 20 Σεπτέμβρη η Ουάσιγκτον επέβαλε κυρώσεις κατά της διεύθυνσης εξοπλισμών του Πεκίνου, επειδή αγόρασε ρωσικά αεροπλάνα και αντιαεροπορικά συστήματα.

– Αυτό οδήγησε σε μια ισχυρή φραστική αντίδραση το κινεζικό καθεστώς, που στις 22 Σεπτέμβρη κατηγόρησε τις ηπα ότι «δεν έχουν δικαίωμα να ανακατεύονται» και ότι «η στάση των ηπα είναι μια θρασύτατη παραβίαση των βασικών αρχών των διεθνών σχέσεων, μια εκδήλωση ολοκληρωτικής ηγεμονίας και μια σοβαρή ζημιά στις σχέσεις ανάμεσα στις δύο χώρες και τους στρατούς τους».

– Στις 24 Σεπτέμβρη οι ηπα ανακοίνωσαν ότι θα πουλήσουν στρατιωτικό εξοπλισμό αξίας 330 εκατομυρίων δολαρίων στην Ταϊβάν. Στις 25 Σεπτέμβρη το Πεκίνο δήλωσε την «έντονη δυσαρέσκεια και την ισχυρή του αντίθεση» σ’ αυτήν την πώληση, υποστηρίζοντας ότι «παραβιάζει σοβαρά» την διεθνή νομοθεσία, και ότι αυτή η πράξη μπορεί «να προκαλέσει σοβαρή ζημιά στις σχέσεις ηπα – κίνας».

– Στις 25 Σεπτέμβρη το Πεκίνο απέρριψε το αίτημα μιας αμερικανικής στρατιωτικής νηοπομπής να επισκεφτεί εθιμοτυπικά το Hong Kong.

– Στις 26 Σεπτέμβρη το ψόφιο κουνάβι κατηγόρησε το Πεκίνο ότι προσπαθεί να επηρρεάσει τις ενδιάμεσες εκλογές στις ηπα, αφήνοντας ανοικτό το ενδεχόμενο να επιβάλει επιπλέον κυρώσεις μ’ αυτήν την αφορμή.

– Στις 30 Σεπτέμβρη ένα κινεζικό πολεμικό πλησίασε σε απόσταση λίγων μέτρων ένα αμερικανικό, αναγκάζοντάς το να αλλάξει πορεία για να αποφύγει την σύγκρουση. Το περιστατικό έγινε στη περιοχή κοντά στα νησιά Spratly, στη νότια θάλασσα της κίνας, που το Πεκίνο θεωρεί ότι είναι στην κυριότητά του, αλλά γειτονικά κράτη την αμφισβητούν.

– Στις 1 Οκτώβρη ακυρώθηκε η επίσκεψη του αμερικάνου υπ.αμ. Mattis («τρελού σκύλου») στο Πεκίνο.

– Στις 4 Οκτώβρη του ειδησειογραφικό πρακτορείο Bloomberg δημοσιοποίησε το αποτέλεσμα έρευνας σύμφωνα με την οποία οι κινεζικές μυστικές υπηρεσίες έχουν τοποθετήσει ένα μικροσκοπικό κύκλωμα / κατάσκοπο στις motherboards διάφορων υπερ-υπολογιστών που χρησιμοποιούν μεγάλες αμερικανικές εταιρείες αλλά και κρατικές υπηρεσίες. (Αργότερα η amazon και η apple διέψευσαν ότι έχει γίνει κάτι τέτοιο· θα πρέπει ωστόσο να συνυπολογιστεί ότι αν όντως είχε συμβεί πιθανότατα να μην το παραδέχονταν, αφού θα έπρεπε να διασώσουν το κύρος τους…)

– Στις 4 Οκτώβρη ο αμερικάνος αντιπρόεδρος Pence έκανε μια ομιλία στην οποία περιέγραψε «τον ανταγωνισμό μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων», κατά τον οποίο (υποστήριξε) «οι κινεζικές μυστικές υπηρεσίες έχουν οργανώσει την γενικευμένη κλοπή της αμερικανικής τεχνολογίας», και ότι «η κίνα έχει επιδοθεί σε μια χωρίς προηγούμενο προσπάθεια να επηρρεάσει την αμερικανική κοινή γνώμη για τις εκλογές του 2018 αλλά και για τις προεδρικές του 2020». Συνέχισε τονίζοντας ότι «το Πεκίνο χρησιμοποιεί πλέον την δύναμή του όπως ποτέ πριν στο παρελθόν. Ξοδεύει για τον στρατό του όσα όλα τα υπόλοιπα ασιατικά κράτη μαζί, και έχει δώσει προτεραιότητα στο να εξαφανίσει τα αμερικανικά στρατιωτικά πλεονεκτήματα στην ξηρά, στον αέρα, στη θάλασσα και στο διάστημα».

– Στις 10 Οκτώβρη το αμερικανικό υπ.οικ. δήλωσε ότι θα χρησιμοποιήσει τις νέες δυνατότητες που ενέκρινε το κογκρέσσο νωρίτερα φέτος για να εξετάσει πιο αυστηρά τις κινεζικές επενδύσεις στον αμερικανικό τεχνολογικό τομέα.

Για τρεις βδομάδες δεν θα τα έλεγε κανείς λίγα, ούτε όμως και «πόλεμο – πόλεμο». Πράγματι. Μόνο που η λίστα δεν περιλαμβάνει πολλά άλλα. Απ’ τις διεθνείς «επενδυτικές» κινήσεις του κινεζικού καπιταλισμού στην ασία, στην αφρική και στη λατινική αμερική, ως τις κινήσεις του σε ότι αφορά την κορεατική χερσόνησο… Την «χρυσή βίδα» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στον δυτικό Ειρηνικό / ανατολική Ασία.

Παρασκευή 5 Οκτώβρη. Το νέο “αντιτρομοκρατικό δόγμα” της Ουάσιγκτον είναι σαφέστατο: εναντίον της Τεχεράνης αλλά και του Πεκίνου!!! Σύμφωνα με την αντιτρομοκρατική σοφία των ηπα το ιράν είναι ο παγκόσμιος καθοδηγητής της διεθνούς τρομοκρατίας απ’ το 1979 – δεν είναι παίξε γέλασε!!! Όσο για το Πεκίνο; Σε χρόνο dt έχει μπει δίπλα στη Μόσχα στο κάδρο εκείνων που θέλουν να επηρεάζουν τις αμερικανικές εκλογές: τρόμος είναι οι κάλπες…

Αν αυτά ήταν το σενάριο ταινίας θα ήταν σίγουρα κωμωδία· κάτι σαν το m-a-s-h χωρίς γιατρούς αλλά με δικαστικούς επιμελητές. Όμως, εκτός απ’ την περίπτωση να ζούμε σ’ ένα παράλληλο σύμπαν, οι αμερικανικοί σπασμοί είναι σημαντικό μέρος της σημερινής καπιταλιστικής πραγματικότητας. Και της αυριανής και της μεθαυριανής.

Καμία όρεξη για γέλια…

Παρασκευή 28 Σεπτέμβρη. Στο «μεγάλο σόου» του (ήταν για μια μέρα προεδρεύων του συμβουλίου ασφαλείας του οηε) το ψόφιο κουνάβι είχε να πει διάφορα ψυχοπαρανοϊκά και για το Πεκίνο. Ότι, για παράδειγμα, ανακατεύεται στις επερχόμενες ενδιάμεσες εκλογές – εναντίον του φυσικά… Αλλά, συνεντευξιαζόμενος στη συνέχεια, ότι «Ο Xi είναι φίλος μου, έχουμε πολύ καλή σχέση… αλλά και να μην είναι, η κίνα έχει απόλυτο σεβασμό για το πολύ, πολύ μεγάλο μυαλό του Ντόναλντ Τράμπ… Δεν ξέρουν τι να κάνουν απέναντί μου…»

Η αλήθεια είναι ότι το Πεκίνο έχει πάθει τέτοια πλάκα με την ευφυία του ψόφιου κουναβιού ώστε το καθεστώς και οι οπαδοί του σκέφτονται να τα παρατήσουν όλα και να φτιάξουν μια τεράστια china town μετακομίζοντας στις ηπα… Όμως αυτό το σχέδιο δεν το έχουν πει σε κανένα, για ευνόητους λόγους. Αντίθετα, εκείνος που είπε ότι στο Πεκίνο ακούνε «σκέψη Τραμπ» και παθαίνουν (που λέει ο λόγος) τραμπ-άκουλο ήταν ο Michael Pillsburry, διευθυντής ενός συντηρητικού αμερικανικού think tank. Ε, δεν είναι λογικό ένας κοτζάμ ψοφιοκούναβος αμερικάνος πρόεδρος να απολαμβάνει τις κολακείες απ’ όπου κι αν προέρχονται;

Πάντως το Πεκίνο διαμήνυσε χτες στην Ουάσιγκτον να μην τολμήσει να εξοπλίσει την ταϊβάν· με έναν τόνο που κάθε άλλο παρά σεβασμό στον ψοφιοκουναβικό εγκέφαλο δείχνει…

Πέμπτη 27 Σεπτέμβρη. Αυτή η πραγματικότητα θα ήταν υπεραρκετή για έναν μαζικό αγώνα διαρκείας υπέρ της παλαιστινιακής αντίστασης και εναντίον του ισραηλινού ρατσισμού / φασισμού / μιλιταρισμού. Ακόμα κι αν το ελληνικό κράτος ήταν παντελώς άσχετο. Αλλά δεν είναι…

Γίνεται ακόμα πιο επιτακτικό αυτό το πολιτικό καθήκον (για όποιον / όποια έχει ακόμα αίμα και όχι σκατά ή ιδεολογία στο αίμα του / της) επειδή η Αθήνα υποστηρίζει το ισραηλινό απαρχάιντ – έχοντας συνάψει μια αιμοβόρα συμμαχία με το Τελ Αβίβ. Κι αν μπορεί να υπάρξει ακόμα μεγαλύτερη επιτακτικότητα: η συμμαχία αυτή είναι του 4^ου παγκόσμιου πολέμου!… Που σημαίνει πως η ελληνική συναίνεση, υποστήριξη στη σφαγή των παλαιστινίων είναι, απλά, μια «πρώτη φάση» του αίματος.

‘Εχουμε υποστηρίξει ότι η ελληνο-ισραηλινή συμμαχία είναι ακόμα πιο καννιβαλική απ’ την ελληνο-σερβική, στο πρώτο μισό των ‘90s, στη σφαγή των βοσνίων. Αν κάποιος «δει» την δεύτερη εκ των υστέρων, με χρονική απόσταση, σαν κάτι που «ολοκληρώθηκε», αλλά δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι η πρώτη είναι στην αρχή της, και ότι το αιματηρό «μεγαλείο» της είναι όλο μπροστά, θα νομίσει ότι η γνώμη μας είναι υπερβολική. Είναι ένα βολικό συμπέρασμα! Στην πράξη, σαν ανταγωνιστικό ρεύμα στα ‘90s, δεν κάναμε τίποτα όταν η σφαγή των βοσνίων βρισκόταν σε εξέλιξη… Oπότε μπορούμε τώρα να κάνουμε λιγότερα απ’ το τίποτα, αφού η σφαγή των παλαιστινίων είναι μεν επίσης σε εξέλιξη, αλλά «μικρότερη»… ε; Δεν υπάρχει λόγος βιασύνης!… Όταν όλα τελειώσουν, θα μπορούμε να πάρουμε θέση άνετα και εκ του ασφαλούς…

Όμως ακόμα και στην κορύφωσή της η ελληνο-σερβική φιλία δεν περιλάμβανε «εκπαίδευση» των σερβοφασιστών δολοφόνων· περιλαμβάνει όμως η ελληνο-ισραηλινή διαρκείς στρατιωτικές ασκήσεις / εκπαίδευση για τους φονιάδες του ισραηλινού στρατού. Το γεγονός ότι απ’ το ’92 ως το ’95 ο ελληνικός μικροαστισμός, απ’ την άκρα δεξιά ως το μεγαλύτερο μέρος της άκρας αριστεράς, συμφωνούσε ότι «η λύση είναι μία / σύνορα με την σερβία» δεν συνεπάγεται καθόλου πως η τωρινή έλλειψη «λαϊκής κινητοποίησης» υπέρ της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας είναι δείκτης «μικρότερης σημασίας». Ή «μικρότερης έντασης».

Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει! Στην ελληνο-σερβική συμμαχία η διακύβευση ήταν η μοιρασιά του εδάφους του μακεδονικού κράτους, κι αυτό μπορούσε να γίνει απτό απ’ την μικροαστική μάζα των ντόπιων λακέδων. Στην ελληνο-ισραηλινή συμμαχία (που περιλαμβάνει επίσης usa και αιγυπτιακή χούντα) η διακύβευση είναι ο έλεγχος της ανατολικής Μεσογείου, αέρα, θάλασσας και βυθών, κάτι που είναι «μακρυά» απ’ την μέση μικροαστική εμπειρία. Ενώ, όμως, η μοιρασιά του μακεδονικού κράτους ήταν υπόθεση ενός «περιφερειακού πολέμου» στον οποίο ο ελληνικός στρατός πόνταρε στην υπεροχή του, και άρα η «λαϊκή συμμετοχή» ήταν μια εύκολη στράτευση / ώθηση, ο έλεγχος της ανατολικής Μεσογείου είναι υπόθεση παγκοσμίου πολέμου, με ολοφάνερη την κατωτερότητα του ελληνικού στρατού. Εδώ η επιδίωξη μιας προκαταβολικής μαζικής «εθνικής συγκατάθεσης» με την μορφή συλλαλητηρίων, βρωμάει τόσο έντονα αβεβαιότητες και κινδύνους, ώστε είναι προτιμότερο ο «λαϊκός παράγοντας» να τρέφεται με προσεκτικά επιλεγμένες μπουκιές ελληνικού ιμπεριαλισμού: λίγο «πετρέλαια», λίγο «κυπριακό», αρκετό «ελληνοαμερικανικό έρωτα» και υπόγειο ως τώρα μιλιταρισμό…

Χωρίς συνθήματα του είδους “η Μεσόγειος είναι η ψυχή μας”…

Πέμπτη 27 Σεπτέμβρη. Οι γενιές που είναι σήμερα από 60 έως 20 χρονών δεν κατάλαβαν (οι μεγαλύτερες δεν ήθελαν) τον ελληνικό ιμπεριαλισμό όπως εκδηλώθηκε στα ‘90s, πρώτα κατά του μακεδονικού και του αλβανικού κράτους (σαν «ελληνο-σερβική συμμαχία”) και στη συνέχεια κατά του τουρκικού (δίπλα στους αμερικανικούς, ευρωπαϊκούς και ρωσικούς σχεδιασμούς, και υπό την προϋποθεση της διάλυσής του). Όσοι / όσες κατάλαβαν τελικά το έκαναν αργά (έως πολύ αργά) και μετά από σκληρή και επίμονη πολιτική δουλειά μιας χούφτας ανθρώπων. Στη συγκεκριμένη ιστορική φάση η συνείδηση ήρθε αργά, όταν – ουσιαστικά – δεν μπορούσε (και δεν χρειαζόταν) να παίξει κάποιον πρακτικό ρόλο εμποδίου.

Τώρα το ζήτημα είναι ακόμα πιο δύσκολο για την μέση «συνείδηση» (σε πολλά εισαγωγικά). Η απόσταση απ’ τον 2^ο παγκόσμιο πόλεμο είναι μεγάλη, ενώ ο 3^ος βιώθηκε σε μεγάλο μέρος σαν εμφύλιος. Για κανέναν απ’ τους δύο δεν διαμορφώθηκε η πολιτική / ταξική ανταγωνιστική συνείδηση ότι η συμμετοχή των ντόπιων αφεντικών ήταν έκφραση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων τους, πρώτα και κύρια. Αντίθετα, σαν κυρίαρχη «ερμηνεία» απέμεινε εκείνη της εθνικιστικής αριστέρας (ένα μέρος της κυβερνάει σήμερα): το ελλαδιστάν συμμετείχε σ’ αυτούς τους παγκόσμιους πολέμους όχι επειδή τα ντόπια αφεντικά και οι λακέδες τους είχαν αυτοτελή καπιταλιστικά / γεωπροσοδικά / ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και προσανατολισμούς, αλλά λόγω «εξάρτησης»…

Ποιος, λοιπόν, 4^ος παγκόσμιος; Ποια ελληνο-ισραηλινή-αιγυπτιακή συμμαχία σαν επιλογή του ελληνικού κεφάλαιου / κράτους / παρακράτους και σαν τμήμα του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ; Ποια υπεράσπιση της παλαιστινιακής αντίστασης όχι για λόγους «ανθρωπισμού» αλλά σαν αντι-ιμπεριαλιστική / αντι-φασιστική στάση στο ελλαδιστάν σήμερα; Τίποτα απ’ αυτά δεν ισχύει!!! Το λέει η «λαϊκή σοφία», το λέει και ο κινηματικός κομφορμισμός: σιγά μην τρέχουμε για κάτι που μας ξεπερνάει τόσο!! Καλύτερα να ασχολούμαστε με τίποτα μικρά και εύκολα!.. Του χεριού μας…

Πράγματι. Ο αυθεντικός αντι-ιμπεριαλισμός (τόσο στα μέρη μας όσο και οπουδήποτε αλλού), το αδιαπραγμάτευτο μέτωπο δηλαδή απέναντι στα (καθε φορά) ντόπια αφεντικά, τα συμφέροντα και τους συμμάχους τους, ποτέ δεν ήταν βόλτα – στο – πάρκο! Ούτε αναλυτικά / θεωρητικά, ούτε πρακτικά. Πότε δεν ήταν εύκολη πολιτική δουλειά και δράση.

Κι ωστόσο: οι καιροί απαιτούν δύσκολα! Απαιτούν δύσκολα και τα απαιτούν από πολλούς… Όσο για εκείνους που βολεύονται να φοβούνται ή να βαριούνται; Ας το έχουν υπόψη τους: σε τέτοιες συνθήκες, εκ των πραγμάτων, ο φόβος ή η βαρεμάρα δουλεύει για τους ταξικούς εχθρούς μας…

Κι αυτό το πληρώνουν αργά ή γρήγορα, άμεσα ή έμμεσα, ακόμα και οι φοβισμένοι ή οι οκνηροί…