Tag: πόλεμος

Πέμπτη 30 Μάη. Το αμερικανικό καθεστωτικό πρακτορείο ειδήσεων bloomberg αποκάλυψε χτες ότι στις 7 Μάη η γραμματεία του αμερικανικού υπ.οικ. που είναι υπεύθυνη για την τρομοκρατία και την οικονομική κατασκοπεία έστειλε ένα τελεσίγραφο στις Βρυξέλες, με θέμα το (χρηματοπιστωτικό) «όχημα ειδικού σκοπού» που έχει κατασκευαστεί (Instex) για να παρακάμπτονται οι αμερικανικές κυρώσεις κατά του ιράν στις συναλλαγές ευρωπαϊκών εταιρειών ή/και κράτων με την Τεχεράνη.

«Σας προειδοποιώ να λάβετε σοβαρά υπόψη τις πιθανές κυρώσεις για το Instex” έγραψε η γραμματέας Sigal Mandelker. «Η συμμετοχή σε δραστηριότητες που αντιτίθενται στις αμερικανικές κυρώσεις μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες, συμπεριλαμβανόμενης της απώλειας της πρόσβασης στο αμερικανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα».

Σύμφωνα με ανώνυμο αμερικάνο αξιωματούχο, η Ουάσιγκτον αποφάσισε να προχωρήσει σ’ αυτό το τελεσίγραφο (- «Τι είναι αυτό; Απειλή;» – «Όχι. Προειδοποίηση» – «Α!») επειδή μέσω κατασκοπείας συμπέρανε ότι ενώ επίσημα διάφοροι ευρωπαίοι καθησυχάζουν το ψοφιοκουναβιστάν ότι «ντάξει μωρέ, δεν είναι τίποτα σπουδαίo», εννοούν πολύ σοβαρά να χρησιμοποιήσουν – το Instex.

Όντως, λένε ψέμματα οι ευρωπαίοι… Προσανατολίζονται κι αυτοί στο να παρακάμψουν την χρήση του δολαρίου (αλλά, κυρίως, τους αμερικανοκρατούμενους μηχανισμούς διεθνών πληρωμών) σε εμπόριο με «τιμωρημένα» κράτη – πράγμα που σημαίνει αυτό που ξέρετε ήδη (αν παρακολουθείτε σταθερά αυτές τις γραμμές): περιορισμό του διεθνούς κύκλου κυκλοφορίας / αξιοποίησης του νομίσματος που «κόβει» η αμερικανική κεντρική τράπεζα. Το εμπόριο και οι ευρωπαϊκές επενδύσεις στο ιράν είναι βέβαια ένα θέμα· αλλά είναι και case study για τις τεχνικές παράκαμψης (στην «παρανομία»…) του δολαρίου και των μηχανισμών του.

Τα αμερικανικά αφεντικά, και οπωσδήποτε οι τωρινές πολιτικές βιτρίνες τους, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να στρίψουν το λαρύγγι των ευρωπαίων ομοίων τους. Απ’ την μια μεριά δασμοί και απειλές δασμών, κυρώσεις και απειλές κυρώσεων στις δι-ατλαντικές οικονομικές σχέσεις. Απ’ την άλλη απαγόρευση συναλλαγών με όποιον δεν αρέσει στην Ουάσιγκτον.

Πρόκειται για ασφυξία – που δεν γίνεται να λυθεί «συναινετικά»… Τα ήξεραν αυτά οι προχτεσινοί ψηφοφόροι για την ευρωβουλή;

(φωτογραφία: Τι να σου κάνει και η δόλια κυρά Mogherini τώρα που έχουν βγει τα πιστόλια;)

Τετάρτη 29 Μάη. Ενώ την προσοχή (όχι άδικα) έχει τραβήξει η όξυνση του «οικονομικού πολέμου» των ηπα κατά του Πεκίνου (με τωρινό κέντρο την Huawei…), μια άλλη πλευρά αυτής της ενδο-καπιταλιστικής σύγκρουσης έχει περάσει απαρατήρητη: η στρατιωτική.

Μια διακομματική πρωτοβουλία στο αμερικανικό κογκρέσσο (ότι ένας απ’ τους πρωτόβουλους είναι ο γνωστός φασίστας Marco Rubio είναι εγγύηση για το «πνεύμα» της πρωτοβουλίας) προωθεί την ψήφιση νόμου για επιβολή κυρώσεων κατά του Πεκίνου για τις δραστηριότητές του στη νότια θάλασσα της κίνας. Ο προτεινόμενος νόμος, που είναι κλιμάκωση ενός προηγούμενου (του 2017) προβλέπει κυρώσεις σε 25 κινεζικές επιχειρήσεις πρώτης κατηγορίας: στη λίστα περιλαμβάνονται η κινεζική εταιρεία πετρελαίων, η εταιρεία εκμετάλλευσης off shore υδρογονανθράκων, η china mobile, η china telecom και η china aerospace science and industry corporation. Επιπλέον υποδεικνύει την εντατικοποίηση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στη νότια θάλασσα της κίνας, για “την προστασία της ελευθερίας της ναυσιπλοΐας”…

Έχει πραγματική βάση το να θεωρεί το Πεκίνο ότι δέχεται πολύπλευρη επίθεση απ’ την Ουάσιγκτον. Και είναι εύλογο ότι θα πρέπει να απαντήσει, με τρόπους που είτε θα μειώνουν αισθητά την συνολική αμερικανική “πίεση”, είτε θα ανεβάζουν πολύ το κόστος της για το ψοφιοκουναβιστάν.

Κάποιοι έχουν αρχίσει να μνημονεύουν το γεγονός ότι το Πεκίνο είναι, σήμερα, το παγκόσμιο φυσικό (σχεδόν) μονοπώλιο των “σπανίων γαιών” – πρώτων υλών που είναι κρίσιμες για όλη τη γκάμα των νέων τεχνολογιών. Η κίνα διαθέτει απ’ το 85% ως το 95% των παγκόσμιων αποθεμάτων σε “σπάνιες γαίες”, και έχει εντοπισμένα και εκμεταλλεύσιμα αποθέματα 44 εκατομυρίων τόνων, ενώ παράγει 120.000 τόνους τον χρόνο. Οι ηπα έχουν αποθέματα 1,4 εκατομύρια τόνους, και παράγουν 15.000 τόνους τον χρόνο. Αυτό σημαίνει ότι μια απότομη απαγόρευση των εξαγωγών προς τις ηπα θα προκαλέσει μεγάλου μεγέθους κρίση στις αμερικανικές κατασκευαστικές του οτιδήποτε υψηλής τεχνολογίας, πολιτικής ή στρατιωτικής χρήσης. Με κατ’ αρχήν κόστος (για το Πεκίνο) την απώλεια εσόδων.

Σ’ αυτή τη φάση το Πεκίνο μπορεί να δοκιμάζει τις συνέπειες των φημών για το τι μπορεί να κάνει, χωρίς να χρειάζεται να το κάνει. Αλλά είναι απίθανο το ψοφιοκουναβιστάν να κάνει πίσω σε πιο συμβιβαστική στάση. Όλα δείχνουν το αντίθετο: κουρντίζει το ελατήριο…

Σάββατο 25 Μάη. Είναι οπωσδήποτε εντυπωσιακό: μια σειρά εταιρείες αιχμής “κόβουν τις πωλήσεις” τους κατόπιν διαταγής. Η διαταγή προέρχεται απ’ το ψοφιοκουναβιστάν· σημαδεύει σ’ αυτή τη φάση την κινεζική ναυαρχίδα επικοινωνιακών τεχνολογιών αιχμής (την Huawei) αλλά καθόλου μόνον αυτή· και υιοθετείται όχι μόνο από αμερικανικές αλλά και από αγγλικές· έως και ιαπωνικές (toshiba) επιχειρήσεις. Είναι αξιοπρόσεκτα παράδοξο: όχι το που θα βρει η κινεζική εταιρεία ανταλλακτικά, αλλά που θα πουλάνε όλες αυτές οι επιχειρήσεις όλα όσα αγόραζε ως τώρα η γιγάντια Huawei; Που θα πουλάνε όταν απαγορευτούν κι άλλες κινεζικές (ή και ευρωπαϊκές…) εταιρείες / πελάτες τους; Υπακούοντας δεν προχωρούν άραγε σε μια “κρίση πραγματοποίησης” (της υπεραξίας που αποσπούν, δηλαδή) των “κερδών” τους; Γιατί αποδέχονται μια κρατική διαταγή χωρίς, σχεδόν, να βγάλουν κιχ;

Θα μπορούσαν να δοθούν διάφορες απαντήσεις. Π.χ. ότι οι ceo τους ελπίζουν ότι αυτός ο «εμπορικός πόλεμος» θα κρατήσει λίγο, και όλα θα επιστρέψουν σύντομα στην «εμπορική ειρήνη»… Ή ότι θα βρουν «ανεπίσημους» τρόπους να συνεχίσουν κανονικά τις πωλήσεις τους, μέσω τρίτων…

Το δεύτερο πράγματι μπορεί να συμβεί· έχει γίνει ακόμα και στις πιο αιματηρές περιόδους κανονικών πολέμων μεταξύ υποτιθέμενα αντίπαλων («εθνικά») αφεντικών. (Φυσικά τέτοιες λύσεις – μέσω – εμπορικών – proxies είναι υποδεέστερες απ’ τις κανονικές εμπορικές σχέσεις).

Το πρώτο, όμως, είναι απλή απώθηση: όλοι οι πόλεμοι αρχίζουν για να «κρατήσουν λίγο», επειδή εκείνοι που τους ξεκινούν θεωρούν δεδομένο ότι ο αντίπαλος θα ηττηθεί πολύ γρήγορα. Αν, όμως, αποδειχθεί ικανός και ανθεκτικός; Μα τέτοιος θα αποδειχθεί! Αν δεν ήταν, θα είχε ηττηθεί χωρίς πόλεμο!

Η ιστορική γνώση (το προηγούμενο σχόλιο ήταν μια ελάχιστη περίληψη) δείχνει το γιατί ο «εμπορικός πόλεμος» που έχει κηρύξει το ψοφιοκουναβιστάν, στον οποίο «μπαίνουν» (για τον α ή β λόγο) όχι μόνο οι αμερικανικές εταιρείες, είναι δρόμος χωρίς γυρισμό. Η άλλοτε σημαιοφόρος της «παγκόσμιας απελευθέρωσης του εμπορίου» (που ήταν τέτοια όσο θεωρούσε πως έχει τον απόλυτο έλεγχο των κλάδων αιχμής) υποχωρεί προσπαθώντας να σηκώσει τείχη και να «περιφρουρήσει» τμήματα της παγκόσμιας αγοράς αποκλειστικά για λογαριασμό της. Επιτίθεται κτίζοντας τείχη, αλλά ταυτόχρονα δέχεται την αντεπίθεση, που προς το παρόν είναι «αργή» (νομισματική, γεωπολιτική) αλλά μπορεί να γίνει οποιαδήποτε στιγμή ακόμα και ακαριαία (πρώτες ύλες: σπάνιες γαίες, αμερικανικά κρατικά δάνεια…)

Δεν είναι ψοφιοκουναβικό καπρίτσιο ο «εμπορικός πόλεμος»! Είναι υποχρεωτική κίνηση μιας άλλοτε υπερδύναμης που υποχωρεί, υποχωρεί, υποχωρεί, στο πεδίο που θεωρούσε πως είναι ανίκητη: στην παγκόσμια αγορά εμπορευμάτων και υπηρεσιών! Στην υποχώρησή της είναι ικανή ακόμα και να αφήνει πίσω και γύρω της «καμμένη γη» – αρκεί να μην επωφελούνται οι ανταγωνιστές της. Στην πράξη έχει προσπαθήσει ήδη να κάνει κάτι τέτοιο (στη μέση Ανατολή…).

Σάββατο 25 Μάη. Η ερώτηση εξακολουθεί να ισχύει: γιατί υπακούουν εταιρείες παγκόσμιου βεληνεκούς στην κρατική διαταγή με τρόπο που “κόβει τα χέρια” τους; Η μόνη λογική απάντηση είναι αυτή: επειδή διαβλέπουν ότι μεσοπρόθεσμα έτσι κι αλλιώς τα χέρια τους θα κοντύνουν!

Πράγματι: οι αμερικανικές αιτιάσεις στον «εμπορικό πόλεμο» που έχει ξεκινήσει το ψοφιοκουναβιστάν (και όχι μόνο κατά του Πεκίνου) είναι ολοφάνερα γελοίες αν τις πάρει κανείς τοις μετρητοίς; Θα «εξαρτηθεί ενεργειακά η ευρώπη απ’ την Μόσχα» μέσω του nord stream 2; Και τι παριστάνει η Ουάσιγκτον; Τον με το ζόρι «απελευθερωτή»; Η Τεχεράνη έχει απλώσει την επιρροή της ως τον λίβανο; Και γιατί η Ουάσιγκτον δεν αγοράζει ή δεν διαβρώνει αυτές τις «επιρροές» όπως έκανε κατά του ανατολικού μπλοκ στη διάρκεια του 3^ου παγκόσμιου («ψυχρού») πολέμου, όταν δεν μπορούσε να επιβάλει εμπορικές απαγορεύσεις; Θα κάνει η Huawei κατασκοπεία μέσω των 5G δικτύων της; Ίσως – αλλά αυτό δεν κάνουν και οι αμερικανικές αντίστοιχες; Αγοράζει η Άγκυρα ρωσικά όπλα πρώτης γραμμής «υπονομεύοντας» το νατο; Ναι – αλλά γιατί δεν της επιτράπηκε να αγοράσει αμερικανικά, σε λογική τιμή, όταν τα ζήτησε; Κι άλλωστε ποιο νατο;

Πίσω από τέτοιες γελοίες «δικαιολογήσεις» δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς επιχειρηματικά συμφέροντα· άλλοτε επείγοντα εδώ και τώρα, και άλλοτε επείγοντα μεσοπρόθεσμα. Είναι προφανές ότι για να πουλάνε αμερικανικές εταιρείες σχιστολιθικό πετρέλαιο και αέριο διεθνώς, σε μια περίοδο που αναμένεται η γρήγορη μείωση της ζήτησης (ειδικά για το πρώτο), κάποιοι άλλοι δεν πρέπει να πουλάνε. Είναι επίσης προφανές ότι με την ταχύτητα που εξελίσσεται ο κινεζικός καπιταλισμός σε όλες τις τεχνολογίες αιχμής, σε συνδυασμό με το χαμηλότερο (εργασιακό, ερευνητικό) κόστος, είναι απλά ζήτημα χρόνου να στριμώξει στα σκοινιά τα περισσότερα απ’ τα παγκόσμια «άνθη» της silicon valley. Είναι τέλος προφανές ότι η “εξαγορά” επιρροών γίνεται ακριβότερη όταν εκείνος που δωροδοκεί δεν μπορεί να κρύψει την εντεινόμενη αδυναμία του. Ακόμα και στην πολεμική βιομηχανία, όταν αμερικανικά project αιχμής (όπως τα f-35) αποδεικνύονται όχι μόνο πανάκριβα αλλά και πολύ ευαίσθητα (λόγω τεχνολογικής συνθετότητας) είναι λογικό ότι θα βρεθούν άλλοι κατασκευαστές με φτηνότερες και πιο αξιόπιστες λύσεις. (Η boeing και τα πολιτικής χρήσης «αναβαθμισμένα συστήματα ασφαλείας» της είναι μια πρόσφατη απόδειξη…).

Το από πρώτη ματιά παράδοξο ξεκαθαρίζει! Υπακούουν αδιαμαρτύρητα διάφορα αφεντικά στην κρατική διαταγή περιορισμού του κύκλου εργασιών τους (και των κερδών τους) όχι επειδή ελπίζουν να ρεφάρουν με λαθρεμπόριο· αλλά επειδή η μορφή κράτος (και όχι αυτές οι ίδιες οι επιχειρήσεις), η μορφή κράτος που είναι το δικό τους «γενικό επιτελείο», έχει τα μέσα να καταστρέψει τον όποιο ανταγωνιστή τους. Προσοχή: να τον καταστρέψει· όχι απλά να τον φρενάρει για λίγο…

Στις «ειρηνικές» περιόδους του καπιταλισμού ο ανταγωνισμός μεταξύ των αφεντικών για απόκτηση ή αύξηση «μεριδίων αγοράς» γίνεται με τους γνωστούς τρόπους. Η «φιλελευθεροποίηση» του παγκόσμιου εμπορίου είχε νόημα για όσο καιρό φαινόταν ότι οι δυτικές επιχειρήσεις θα κατακτούν τον πλανήτη (ίσως και άλλους…) με μόνο ζήτημα τον μεταξύ τους ανταγωνισμό· «ήπιο» για όσο θα υπήρχαν «νέες ήπειροι» (κυριολεκτικά ή μεταφορικά) προς κατάκτηση…

Τώρα που αυτό έληξε, αυτές οι ίδιες επιχειρήσεις (οι αμερικανικές σ’ αυτή τη φάση) δέχονται να χάσουν δια της (κρατικής) βίας αγορές που έτσι κι αλλιώς θα έχαναν, υπό τον όρο όχι απλά ότι οι ανταγωνιστές τους θα μείνουν έξω απ’ τις «δικές τους» αγορές («προστατευτισμός») αλλά ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα καταστραφούν.

Γιατί (δεν το ξέρετε;) ο καπιταλισμός είναι δυναμικό σύστημα εκμετάλλευσης που σπάει παντού και πάντα τα όρια, τους περιορισμούς, τους φραγμούς που συναντάει, όταν «αναπτύσσεται». Δεν «αναπτύσσεται» σε περιφραγμένους χώρους / χρόνους, παρά μόνο, ίσως, σε κάποια πολύ αρχική φάση. Δεν είναι σύστημα ενυδρείου… Δεν είναι ένα σύστημα όπου τα αφεντικά μπορούν να μοιράσουν μεταξύ τους ειρηνικά, όμορφα και for ever τις αγορές εργασίας, εμπορευμάτων και πρώτων υλών… Μόνο ανταγωνιστικά, άρα επιθετικά μπορεί να «αναπτύσσεται».

Γι’ αυτό ο ιμπεριαλισμός είναι οργανικό, αναπόσπαστο στοιχείο του καπιταλισμού· και όχι κάτι δευτερεύον, που εξαρτιέται απ’ τα ήθη της μιας πολιτικής βιτρίνας ή της άλλης, του ενός στρατηγού ή του άλλου.

(φωτογραφία: Τα στενά του Ορμούζ).

Πέμπτη 23 Μάη. Ο αμερικάνος φασίστας Steve Bannon έχει αναθέσει στον εαυτό του καθήκοντα «ιεραπόστολου». Μπορεί να απολύθηκε από σύμβουλος στρατηγικής του ψόφιου κουναβιού, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει (με την κατάλληλη χρηματοδότηση…) να δρα σαν «παράλληλος υπουργός εξωτερικών» του αμερικανικού παρακμιακού imperium: πως θα απονευρωθεί εντελώς το project europe (απ’ τους ευρωπαίους φασίστες) μένοντας απλά μια οικονομική ζώνη στην οποία η Ουάσιγκτον θα κάνει πετυχημένους εκβιασμούς· πως τα φασιστόμουτρα τύπου Bolsonaro θα ισχυροποιηθούν και θα επεκταθούν στη νοτιοαμερικάνικη «πίσω αυλή» του ψοφιοκουναβιστάν· και, last but not least, πως θα γίνει επειγόντως ένας πόλεμος κατά της κίνας.

Σ’ ένα πρόσφατο (αρχές Μάη) άρθρο του στην καθεστωτική washington post ο στρατηγός Bannon εξήγησε γιατί η αναμέτρηση των ηπα με την κίνα είναι «ιερά» αναπόφευκτη. Θα μπορούσε κανείς να προσπεράσει το κατά Bannon ευαγγέλιο του 4^ου παγκόσμιου πολέμου σαν πόνημα ενός (έστω διάσημου) «περιθωριακού» φασίστα. Ωστόσο, από επαγγελματικό καθήκον, ο Bannon υποδεικνύει τα σημεία εκείνα που μπορούν, πρέπει, και είναι σχετικά εύκολο να ξεσηκώσουν την «ιερή» αγανάκτηση του «ελεύθερου κόσμου»:

– η κίνα προωθεί τον κρατικό καπιταλισμό που ευνοεί την κομματική νομεκλατούρα νομιμοποιώντας την κλοπή της (ατομικής / επιχειρηματικής) «πνευματικής ιδιοκτησίας»…

– η κίνα είναι ένα ολοκληρωτικό, στρατοκρατικό κράτος, με «εκατομμύρια κρατούμενους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης»…

– η κίνα είναι ένα αυταρχικό κράτος που καταπιέζει τους υπηκόους του…

– εξαιτίας των πιο πάνω η κίνα απειλεί την ευημερία των αμερικάνων, σε βαθμό που να είναι (έτσι γράφει) «η μεγαλύτερη υπαρξιακή απειλή που αντιμετώπισαν ποτέ οι ηπα»…

Ελπίζουμε να έχετε την επίγνωση (ή, έστω, την διαίσθηση) να καταλάβετε το γιατί τα πιο πάνω μπορούν και να πουληθούν μαζικά, και μαζικά να αγοραστούν. Αν έχετε την απορία πως είναι να ζει κανείς στους αρμούς και στις πυκνώσεις της Ιστορίας (ειδικά εκείνης που καθορίζεται από τα καπιταλιστικά / ιμπεριαλιστικά συμφέροντα) έχετε, μέσω Bannon, την απάντηση: έτσι διαμορφώνεται η επιστράτευση των πληθυσμών, έτσι συγκροτούνται τα εμπόλεμα μπλοκ των υπηκόων. Τώρα, στον 21ο αιώνα: ο Bannon, σε αντίθεση με εκείνους που σημαδεύει, δεν είναι ηλίθιος. Κάθαρμα ναι, σκουλήκι ναι, ηλίθιος όχι!

Τα υπόλοιπα πέρα απ’ την προπαγάνδα του είναι δουλειά των αφεντικών του…

(φωτογραφία: Το αμερικανικό αεροπλανοφόρο Carl Vinson πλέει στη νότια θάλασσα της κίνας. Το ηλιοβασίλεμα όπως φαίνεται απ’ το κατάστρωμα, ανάμεσα σε πολεμικά και πύργους ελέγχου, θα μπορούσε να θυμίζει κάτι στίχους του είδους:

… Ο καιρός θάταν όμορφος στο δάσος, θάταν όμορφος στο δάσος

αν δεν κουφαίνονταν τα φύλλα απ’τον κρότο, αν δεν πάγωνε ο ήλιος απ’ τον κρότο…

Τα παιδιά αν δεν τρώγανε σκουπίδια, τα αεροπλάνα αν δεν καίγανε καλύβια…

… Φο Μι Τσιν… Α! Το κορίτσι σου θα ‘παιρνες για βόλτα χέρι χέρι,

στο δάσος για βολτίτσα χέρι χέρι,

τα αεροπλάνα αν δεν καίγανε καλύβια…)

Πέμπτη 23 Μάη. … Πολύ αίμα χωρίζει έλληνες και τούρκους. Όμως, όπως και στη γαλλογερμανική περίπτωση, τα οφέλη από μιαν ενδεχόμενη στενή συνεργασία θα ήσαν τεράστια. Τα ελληνικά και τα τουρκικά εδάφη ελέγχουν από κοινού ένα σημαντικό παγκόσμιο σταυροδρόμι. Αυτή η γεωγραφική θέση εξασφάλισε την ισχύ και την αίγλη της βυζαντινής και της οθωμανικής αυτοκρατορίας, πριν οι εμπορικές ροές στραφούν προς τον Ατλαντικό. Σήμερα, η ραγδαία άνοδος της κίνας στο παγκόσμιο στερέωμα ανανεώνει τις παλαιές γεωοικονομικές λογικές. Μπορούν, άραγε, η ελλάδα και η τουρκία να ακολουθήσουν τη γαλλογερμανική εμπειρία, ώστε να συν-αξιοποιήσουν τις νέες δυνατότητες;

… Ο γεωπολιτικός ορίζων της περιοχής μας είναι σκοτεινός. Η ελλάδα δεν μπορεί να επηρεάσει τις μεγάλες γεωπολιτικές ανακατατάξεις, τις συνέπειες των οποίων υφίσταται αναγκαστικά. Μπορεί, όμως, να εξασφαλίσει το εθνικό οικοδόμημα, καλλιεργώντας σχέσεις καλής γειτονίας.

Ανάλογα είναι και τα τουρκικά συμφέροντα. Πρέπει να κινητοποιηθεί η διπλωματία προς την κατεύθυνση της συνδιαλλαγής, όχι μόνο για να αντιμετωπιστούν οι άμεσοι κίνδυνοι, αλλά και για να διατηρηθεί η ελπίδα για μια ελληνοτουρκική συνεννόηση, στο πρότυπο της γαλλογερμανικής.

Είναι πολλά τα μακροπρόθεσμα εθνικά διακυβεύματα για να θυσιαστούν στον βωμό κάποιων, κυρίως ξένων, οικονομικών συμφερόντων. Δεν πρέπει οι υδρογονάνθρακες να γίνουν και στα καθ’ ημάς πηγή δεινών.

Αυτά έγραφε ανάμεσα σε άλλα σ’ ένα μικρό άρθρο του στην καθεστωτική «καθημερινή», στις 19 Μάη, ο Γιώργος Πρεβελάκης. Δεξιός πατριώτης (αλλά όχι φασίστας!) ο 70χρονος σήμερα Πρεβελάκης, καθηγητής γεωπολιτικής στη Σορβόνη, ένας απ’ τους ελάχιστους δεξιούς διανοούμενους που αξίζουν προσοχή για τις απόψεις τους (συμπεριλαμβανόμενης, πάντα, της κριτικής προς αυτές), ομολογεί έμμεσα αλλά καθαρά ότι το «βλέπει το έργο»: η ελληνική ιδέα της ιμπεριαλιστικής αντιτουρκικής «περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου» μέσω της ελληνο-ισραηλινο-αμερικανο-αιγυπτιακής συμμαχίας θα γίνει «πηγή δεινών». Δεν λέει καθαρά ούτε υπονοεί ποιά θα είναι αυτά· χρειάζονται, όμως, ικανότητες προφήτη για να καταλάβει κανείς;

Ο δεξιός καθηγητής Πρεβελάκης προτείνει σχεδόν ανοικτά αυτό που είναι το ανάθεμα για κάθε ντόπιο πατριωτικοφασίστα, δεξιό ή αριστερό: την συνδιαχείριση (με την Άγκυρα) των όποιων κοιτασμάτων· και μια στρατηγική συνεργασία / συμμαχία ανάμεσα στα δύο κράτη. Θεωρεί μια τέτοια στρατηγική συνεργασία σαν τον μόνο παράγοντα «σταθεροποίησης» στην ευρύτερη περιοχή… Θα μπορούσε να το θέσει και διαφορετικά: μόνο έτσι θα μπορούν να πουλήσουν και τα δύο κράτη / κεφάλαια (ειδικά όμως το ελληνικό) πολύ ακριβά το τομάρι τους στον εντεινόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό…

(Το γιατί ο ηθικός αυτουργός και υποστηρικτής της σφαγής στην πλατεία Maidan του Κίεβο αμερικάνος πρεσβευτής Pyatt έχει αγαπήσει τόσο το φαιορόζ γκουβέρνο, το έχει εξηγήσει ο ψεκασμένος “εταίρος”, μέσα απ’ την θητεία του σαν υπ.αμ….

Ας πάει, όμως, το κοπάδι να ψηφίσει, χωρίς να ζητήσει εξηγήσεις από πουθενά και από κανέναν…)

Τετάρτη 22 Μάη. Υπάρχουμε εδώ και 5.000 χρόνια. Γιατί όχι άλλα 5.000; Η κατακλείδα των χθεσινών δηλώσεων του Zhang Ming, πρεσβευτή του Πεκίνου στις Βρυξέλες (στην ε.ε.), για τις τελευταίες επιθετικές κινήσεις της Ουάσιγκτον (αύξηση δασμών στις κινεζικές εισαγωγές, απαγορεύσεις σε βάρος της Huawei) δίνει μια διάσταση ασύνηθιστη στις διεθνείς σχέσεις / αντιπαλότητες. Τα 5.000 χρόνια συνεχούς ύπαρξης της κίνας (εννοημένης τόσο σαν διαδοχικές κρατικές μορφές όσο και σαν κοινωνία) δεν έχουν καμμία σχέση με το παρανοϊκό / φαντασιακό «3.000 χρόνια μακεδονία ελληνική». Αντίθετα, απ’ την μια μεριά αυτές οι 5 χιλιετίες κινεζικής ιστορίας είναι ουσιαστικά άγνωστες (και, κατά συνέπεια, ανερμήνευτες) απ’ την δύση· αφετέρου, όταν η δύση (με την έννοια που είναι δεκτή ως σήμερα) «ανακάλυψε» την κίνα, στη διάρκεια του 13^ου μ.χ. αιώνα, η κινεζική αυτοκρατορία είχε ήδη πάνω από 4.000 χρόνια ιστορίας και εξέλιξης… Ήταν μάλιστα σε τέτοιο σημείο ανάπτυξης (συμπεριλαμβανομένης και της διοίκησής της) ώστε οι μεν ευρωπαίοι έπαθαν ένα διαρκές σοκ θαυμασμού· η δε «ουράνια πόλη» δεν ενδιαφερόταν να αγοράσει τίποτα απ’ τους ευρωπαίους, επειδή είχε τα πάντα και αρκετά παραπάνω…. Τότε (πολύ πρόσφατα από ιστορική άποψη…) η δύση όχι «εμπορικό πόλεμο» δεν μπορούσε να διανοηθεί με την κίνα· ούτε καν εμπόριο με την έννοια να πουλήσει κάτι…

Αν ήταν η υπανάπτυκτη δύση και όχι η αναπτυγμένη κίνα που κατέκτησαν τον πλανήτη από ένα (σχετικά πρόσφατο) χρονικό σημείο και μετά, αυτό οφειλόταν σε μια κινεζική εφεύρεση. Την οποία στην κινεζική αυτοκρατορία χρησιμοποιούσαν αποκλειστικά σαν (φαντασμαγορικό) παιχνίδι αν και ήξεραν τις φονικές της δυνατότητες· αλλά στη δύση έκαναν όπλο: την πυρίτιδα. Τα πυροβόλα όπλα πέτυχαν εκείνο που δεν ήθελαν να κάνουν τα πυροτεχνήματα· ωστόσο, ακόμα κι έτσι, η κίνα δεν κατακτήθηκε ποτέ από δυτικούς (που έκαναν ό,τι μπορούσαν: πόλεμος του οπίου…). Παρήκμασε (πάντα σε σύγκριση με άλλες περιοχές του πλανήτη, συμπεριλαμβανόμενης της ιαπωνίας) απ’ τα μέσα του 19^ου αιώνα και για τις επόμενες δεκαετίες, μόνο και μόνο επειδή καθυστέρησε να υιοθετήσει και να ενσωματώσει την καπιταλιστική δυναμική.

Ωστόσο 100 ή 150 χρόνια, σε μια συνεχή ιστορία 5.000, είναι ένα μικρό, ελάχιστο διάστημα. Αν αυτό το χρονικό διάστημα (του ενός αιώνα) είναι για άλλα ιμπεριαλιστικά κράτη, όπως οι ηπα, ο «χρυσός αιώνας τους», για την κίνα είναι απλά ένα μικρό, ελάχιστο διάλειμμα στην ισχύ της.

Απ’ την στιγμή που υιοθέτησε για τα καλά την καπιταλιστική δυναμική σε όλο το εύρος και βάθος της, προσαρμόζοντάς την στον έλεγχο του κόμματος / κράτους, το κινεζικό καθεστώς έχει κάθε ιστορικό δικαίωμα να απαιτεί τουλάχιστον σεβασμό – απ’ τους «μικρούς» και τους «περαστικούς» του πλανήτη, ακόμα κι αν έχουν μερικές χιλιάδες πυρηνικές κεφαλές…

Γιατί να μην υπάρχουμε άλλα 5.000 χρόνια; Αυτό δεν είναι μια ερώτηση από αμερικανικά στόματα. Δεν μπορούν να την διανοηθούν καν και καν…

Τρίτη 21 Μάη. Θέλοντας να δραματοποιήσει την κατάσταση και να εντείνει τον κινεζικό εθνικισμό (ή, ίσως, την αφοσίωση στο γκουβέρνο, πράγμα που είναι το ίδιο) ο αυτοκράτορας Xi έκανε χθες κάτι με βαρύ συμβολισμό και ακόμα βαρύτερα υπονοούμενα. Απ’ την πόλη Jiangxi, απ’ όπου άρχισε η «μεγάλη πορεία» του κόκκινου στρατού το 1934, έχοντας δίπλα του τον αντιπρόεδρο Liu He, δήλωσε:

… Είμαστε εδώ στο σημείο εκκίνησης της Μεγάλης Πορείας για να θυμηθούμε την εποχή που ο Κόκκινος στρατός ξεκίνησε το ταξίδι του… Ξεκινάμε τώρα μια καινούργια Μεγάλη Πορεία και πρέπει να τα αρχίσουμε όλα απ’ την αρχή!

Τι εννοεί ο αυτοκράτορας εν έτει 2019; Η «μεγάλη πορεία» (με επικεφαλής τον Μαο Τσετούγκ και τον Τσου Ενλάι) ήταν μια μεγάλη πορεία υποχώρησης / αναδίπλωσης των τότε υπολειμμάτων του «κόκκινου στρατού», που κάλυψε με τα πόδια μια απόσταση 9.000 χιλιομέτρων δια μέσου πολύ δύσκολων συνθηκών (και εδαφών) μέσα σε 370 ημέρες, απ’ τον Οκτώβρη του 1934 ως τον Οκτώβρη του 1935, πολεμώντας σε διάφορα σημεία, προκειμένου να αποφύγει την ολοκληρωτική ήττα απ’ τον καλύτερα εξοπλισμένο στρατό των κινέζων εθνικιστών. Ο «κόκκινος στρατός» κατάφερε να φτάσει σε ασφαλείς / φιλικές περιοχές – αλλά αποδεκατισμένος. Μόνο το 10% όσων ξεκίνησαν την «μεγάλη πορεία» έφτασαν ως το τέλος της. Ωστόσο αυτό ήταν μεγάλη επιτυχία αφού, τα επόμενα χρόνια, ο Μάο αναδιοργάνωσε τον κόκκινο στρατό και ξεκίνησε την (τελικά νικηφόρα) αντεπίθεσή του…

Γιατί ο αυτοκράτορας Xi ανακαλεί τώρα ένα επικό μεν αλλά και τόσο ζόρικο γεγονός απ’ την ιστορία του καθεστώτος; Μια μόνο εξήγηση βρίσκουμε: για να προετοιμάσει (ιδεολογικά / συναισθηματικά) τους υπηκόους για δύσκολες εποχές….