Tag: πόλεμος

Επιτέλους σφουγγάρισμα!

Δευτέρα 10 Αυγούστου. Πετάτε τα κυβερνοσκουπίδιά σας όπου νάναι, και δεν σας νοιάζει! Βέβαια: ο κυβερνοχώρος είναι “άυλος”, οπότε φτύνουμε και λερώνουμε κατά βούληση! Έτσι νομίζετε;

Αμ δε! Ευτυχώς βρέθηκε μια νοικοκυρεμένη κυβέρνηση να βάλει τάξη, και ένας προκομένος υπουργός να ξε-καθαρίσει τα πράγματα. Θα σου πούμε το όνομα του υπουργού, την κυβέρνηση βρείτε μόνοι σας: Πομπηίας (Pompeo)…

Το πρόγραμμα Clean Network είναι μια συνολική προσέγγιση της κυβέρνησης Trump για να διαφυλαχτεί η ιδιωτικότητα των πολιτών μας και οι πιο ευαίσθητες πληροφορίες των επιχειρήσεών μας απ’ την επιθετική εισβολή κακόβουλων παραγόντων, όπως το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (CCP). Σήμερα ανακοινώνω την παρουσίαση 5 νέων γραμμών προστασίας των κρίσιμων τηλεποικοινωνιών και τεχνολογικών υποδομών της Αμερικής.

  • Καθαροί πάροχοι…
  • Καθαρή αποθήκευση…
  • Καθαρές εφαρμογές…
  • Καθαρό cloud…
  • Καθαρά καλώδια….

Το momentum για το Καθαρό Διαδίκτυο μεγαλώνει. Περισσότερες από 30 χώρες και περιοχές είναι τώρα Καθαρές Χώρες, και πολλές απ’ τις μεγαλύτερες τηλεπικοινωνιακές εταιρείες του κόσμο είναι Καθαρές Τηλεπικοινωνιακές…. Η ΗΠΑ καλούν τους συμμάχους και τους εταίρους τους στις κυβερνήσεις και στη βιομηχανία να πάρουν μέρος στην αυξανόμενη παλίρροια προστασίας των δεδομένων απ’ το κράτος επιτήρησης του ΚΚΚ και άλλων κακόβουλων παραγόντων. Κτίζοντας ένα Καθαρό φρούριο γύρω απ’ τα data των πολιτών μας θα εξασφαλίσουμε την ασφάλεια του έθνους μας.

Τάδε έφη ο Πομπηίας πριν 5 ημέρες, και αξίζει να τα πάρουμε σοβαρά υπόψη. Όχι επειδή κατηγορεί αυτούς τους κινέζους (δήθεν) κομμουνιστές ότι δεν έχουν τρόπους, ότι είναι βρωμιάρηδες (σίγουρα έχουν αγροτική καταγωγή!), και ότι δεν βγάζουν ούτε τα παπούτσια τους όταν μπαίνουν στο διαδίκτυο. Αυτές είναι αναμενόμενες καταγγελίες απ’ τους δανδήδες του ψοφιοκουναβιστάν. Το σημαντικό είναι ότι (μέσα στην απελπισία τους;) όχι οι κινέζοι αγροτικής καταγωγής αλλά οι πιονιέροι της ελευθερίας του διαδικτύου θέλουν τώρα να φτιάξουν «εθνικό φρούριο» στον κυβερνοχώρο.

Ένας τρόπος οχυρωματικών έργων είναι να πετάς άκαυτο ασβέστη στον εχθρό. Έχει ξεκινήσει. Ένας άλλο τρόπος είναι να χύνεις καυτό λάδι στις apps του εχθρού. Κι αυτό έχει ξεκινήσει. Με το cloud όμως; Ο παστρικός υπ.εξ. του ψοφιοκουναβιστάν, με την σφουγαρίστρα στο χέρι, λέει:

Σκοπός του Καθαρού Cloud είναι να εμποδίσουμε την αποθήκευση των πιο ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων των πολιτών μας και της πιο πολύτιμης πνευματικής ιδιοκτησίας των επιχειρήσεών μας, συμπεριλαμβανόμενης της έρευνας για το εμβόλιο του covid-19, σε συστήματα του cloud στα οποία έχουν πρόσβαση οι ξένοι ανταγωνιστές μας, μέσω εταιρειών όπως η Alibaba, η Baidu και η Tencent.

Αμάν! Το ψοφιοκουναβιστάν θα φτιάξει ένα φρούριο ίσαμε τον ουρανό για τον εαυτό του και τους συμμάχους του, θα βάλει κι ένα σταυρό νοσοκομείου απέξω (ελέω covid-19), θα κλειστεί μέσα, θα βάλει και κουρτινάκια στις πολεμίστρες για να μην βλέπει κανείς ούτε από ‘κει, θα κάνει τις άλλοτε κραταιές hi tech εταιρείες του γελαδάρηδες (αφού οι αντίπαλοι δεν θα δέχονται ούτε το όνομά τους να ακούσουν – σαν αντίποινα) και…

Τι θα κάνετε κύριε cleaner μέσα στο φρούριο; Θα κρατάτε ομπρέλες για τους πυραύλους; Και με τα υποβρύχια καλώδια; Μήπως είναι καλύτερα κυρ Πομπηία να τα κόψετε μόνοι σας, από τώρα, νάχετε το κεφάλι σας ήσυχο; Και με τους δορυφόρους σας; Δεν τους ρίχνετε πριν σας τους ρίξουν; Ας πάνε στην ευχή – μπελάς είναι… Καλύτερα τα ταχυδρομικά περιστέρια: δεν μπορεί να τα κλέψει το κομμουνιστικό κόμμα κίνας!

Έτσι είναι όμως και στη ζωή! Όταν απογοητευτείς από μια σχέση, όταν νοιώσεις απορρίψη, κλείνεσαι στον εαυτό σου… Και δεν ακούς κουβέντα…

Μυρίζει κάτι;

Τρίτη 4 Αυγούστου. Πριν λίγες μέρες (Πέμπτη 30 Ιούλη, ο αιώνιος εχθρός 1) γράφαμε μεταξύ άλλων:

…Απόδειξη (αν χρειάζεται κάποια επιπλέον) ότι έριξαν άλλη μια navtex, αυτή τη φορά στα ανατολικά του χρυσοπράσινου φύλλου. Αλλά η Αθήνα αυτό δεν θα το κάνει θέμα: η διάταξη της τρομερής και φοβερής “περικύκλωσης”, όπου Αθήνα και Λευκωσία έκαναν τους τσαμπουκάδες παρέα, έχει τελειώσει προ πολλού. “Ο καθένας τα δικά του χάλια”…

Και το τουρκικό καθεστώς απλά το θυμίζει…

Αν πρέπει να δώσουμε βάση στα γραφόμενα του «εκπροσώπου τύπου της εθνικής γραμμής» στην καθεστωτική «καθημερινή» την περασμένη Κυριακή (κάτω απ’ τον τίτλο τα μυστικά του μορατόριουμ) τότε απλά, πολύ απλά, επιβεβαιωνόμαστε. Αναφερόμενος στο διήμερο συζητήσεων (12 και 13 Ιουλίου) της διπλωματικής συμβούλου του ρημαδοΚούλη Ελένης Σουρανή και του αντίστοιχου του τύραννου Ibrahim Kalin, στο Βερολίνο, υπό την αιγίδα της γερμανικής κυβέρνησης, έγραψε:

… Κάπως έτσι και έπειτα από πολλές ώρες κοπιαστικών συζητήσεων συμφωνήθηκε επί της αρχής η επανέναρξη των διερευνητικών επαφών, ενώ έπεσε στο τραπέζι και μορατόριουμ ερευνών στην Ανατολική Μεσόγειο, κάτι που, βεβαίως, θα αφορούσε και την Κυπριακή Δημοκρατία. Στο σημείο αυτό, η ελληνική πλευρά εξήγησε ότι κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να αφορά την Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία είναι ανεξάρτητη χώρα…

Είναι αυτές οι εθνικές ευαισθησίες που ώρες ώρες σε κάνουν να βουρκώσεις! Όμορφα κι ωραία η Αθήνα άφησε την Λευκωσία απ’ έξω (απ’ το μορατόριουμ πετροτρυπημάτων) επειδή είναι … ανεξάρτητη χώρα. Αλλά, ως γνωστόν, αυτή η “ανεξάρτητη χώρα” είναι παντελώς αδύνατο να εξασφαλίσει κάτι αντίστοιχο απ’ την Άγκυρα (παρότι οι πετροέρευνες στη νοτιοκυπριακή αοζ έχουν πρακτικά σταματήσει προ πολλού…) επειδή, για να γίνει οποιαδήποτε τέτοια κουβέντα, πρέπει πρώτον να θέλει το νοτιοκυπριακό φασισταριό να την κάνει στα σοβαρά (αλλά δεν θέλει…) και δεύτερον να μπει στον πάγκο τουλάχιστον το θέμα της μοιρασιάς των όποιων πετροκερδών με τον τουρκοκυπριακό βορρά (σιγά μην!).

Η Αθήνα, λοιπόν, διαφύλαξε στις 12 και στις 13 Ιούλη την πολύτιμη ανεξαρτησία της Λευκωσίας, δηλαδή την άφησε να σηκώσει μόνη της τα πεσμένα βρακιά της. Not bad! Δεν είναι παράλογο που κατόπιν αυτού ο τύραννος έβγαλε το barbaros να κόψει βόλτες στην υποτιθέμενη ελληνοκυπριακή αοζ…

Ο καλοκάγαθος ρεπόρτερ όμως, άθελά του (;) μαρτυράει και κάτι ακόμα ενδιαφέρον, για το οποίο έχουμε κάνει νύξεις. Αφού, δηλαδή, στις 12 και στις 13 Ιούλη Αθήνα και Άγκυρα είχαν διακριτικά συμφωνήσει «το πάμε cool», περίπου 2 βδομάδες μετά το ελλαδιστάν και ο εθνικός του οίστρος άρχισαν να κτυπιούνται με λύσσα. Μία με την «αοζ Καστελορίζου» και το Oruc Reis κι άλλη μια με την “αγιασοφιά”!… Δεν σας φαίνεται κάπως περίεργο αυτό;

Η ασταμάτητη μηχανή είχε υποστηρίξει (Πέμπτη 30 Ιούλη, ο αιώνιος εχθρός 1) τα εξής περιθωριακά:

…Μήπως, τελικά, δεν υποχώρησε ο τύρρανος; Ξανά και ξανά, αλλά μόνο απ’ την μεριά της Άγκυρας, μαθαίνουμε πως γίνονται ήδη «συζητήσεις» με την Αθήνα – σε «επίπεδο τεχνοκρατών» υποθέτουμε. Αυτές, βέβαια, είχαν ξεκινήσει πριν την «κρίση» – αν πράγματι υπήρξε τέτοια και δεν ήταν απλά μια έντονη φαντασίωση, μια παραίσθηση των εθνικοφρόνων του ελλαδιστάν. Στα μέρη μας, φυσικά, βρυχώνται ότι «θα σκίζουν όποιον τολμήσει να…» – πουλάει το μελόδραμα. Αν, όμως, έχουν ξεκινήσει τέτοιες «συζητήσεις» για τις οποίες το ρημαδογκουβέρνο δεν θέλει να πει τίποτα στο πόπολο, τότε ο Erdogan δεν υποχώρησε. Γιατί δεν χρειαζόταν να υποχωρήσει. Απλά πέταξε μια navtex 100 μίλια νοτιοανατολικά του Καστελόριζου για να «δέσει» χειροπόδαρα τον ρεαλιστή ρημαδοΚούλη…

Τώρα που η μεριά του ρημαδογκουβέρνου επιβεβαιώνει κατ’ αρχήν την χρονική σειρά των γεγονότων, δύο μόνο εξηγήσεις μπορούν να δοθούν. Η πρώτη είναι ότι ο Erdogan απλά ανακοίνωσε κάτι τις με navtex και Oruc Reis για να δει αν όντως ο ρημαδοΚούλης ελέγχει τους μηχανισμούς του ελληνικού βαθέος κράτους (σε ότι αφορά τον όποιο «ελληνοτουρκικό διάλογο») ή όχι. Η δεύτερη εξήγηση είναι ότι εθνικοί κρατικοί / παρακρατικοί μηχανισμοί, ξέροντας τι προσπαθεί να κάνει ο ρημαδοΚούλης, φρόντισαν να φτιάξουν τέτοιο «κλίμα» (με εικονική αφορμή…) ώστε να μην μπορεί να πάει μακριά.

Πρακτικά πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Το νόμισμα είναι εθνικό, δεν έχει καμμία αξία στη διεθνή αγορά, αλλά είναι «ισχυρό» στο εσωτερικό.

Ο διάσημος αρχιδημαγωγός Πρετεντέρης, των καθεστωτικών «νέων», έγραφε στις 27 Ιούλη:

…Τα δυσάρεστα είναι ότι μπλέξαμε άσχημα. Αποφεύχθηκε τώρα η σύγκρουση αλλά κανείς δεν ξέρει για πόσο. Ο ίδιος ο Ερντογάν άλλωστε έθεσε το δίλημμα ωμά. «Ή βγείτε στο πεδίο (σ.σ.: της μάχης) και πληρώστε το τίμημα. Ή ξεκινήστε διαπραγματεύσεις» (25/7). Σε απλά ελληνικά: πολεμήστε ή ξεβρακωθείτε. Τα ευχάριστα είναι ότι λούφαξαν οι ημέτεροι λουφαδόροι. Άντε τώρα να μιλήσουν για Χάγη!…

Ο σύμβουλος του ακροδεξιού Σαμαρά εθνικόφρων Χρ. Λαζαρίδης έγραφε στην καθεστωτική «καθημερινή» στις 2 Αυγούστου, κάτω απ’ τον τίτλο «καμμία συνθηκολόγηση με κράτος-ταραξία!», βγάζοντας καπνούς από παντού:

Ο διάλογος είναι «ρουτίνα» της εξωτερικής πολιτικής. Αλλά σήμερα μας εμφανίζουν ως «αθώο διάλογο» κάτι εντελώς διαφορετικό: Να συρθούμε σε διαπραγματεύσεις παραχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων (δικών μας), υπό καθεστώς αλλεπάλληλων εκβιασμών (της Τουρκίας). Όμως καμία χώρα δεν συζητάει με «πειρατές»!…

…«Συνθηκολόγηση» μας ζητούν κάποιοι! Με ένα κράτος-ταραξία που κλιμακώνει συνεχώς τις προκλήσεις προς πάσα κατεύθυνση, απομονώνεται εξωτερικά – ενώ εσωτερικά βρίσκεται στο κατώφλι της χρεοκοπίας! Και μας το ζητάνε όσοι επιμένουν ότι είναι … «μαξιμαλισμός» να επιμένουμε στα κυριαρχικά μας δικαίωματα!… Τώρα η Ελλάδα θα έπρεπε να πρωτοστατεί στην αντι-τουρκική συσπείρωση! Όχι να πάει να … συνθηκολογήσει με την Τουρκία!!!

Ποιοί νάναι οι «λουφαδόροι» που «άντε τώρα να μιλήσουν για Χάγη»; Ποιοί νάναι οι «κάποιοι», οι «προσκυνημένοι», που θέλουν «διάλογο»; Κι απ’ την άλλη μεριά αυτοί που έχουν προτάξει τα στήθια, τις φουστανέλες και τα καριοφύλια τους είναι οι ίδιοι που έστησαν (για εσωτερική κατανάλωση) το θέαμα του εικονικού καυγά για κάτι 100 μίλια νότια του Καστελόριζου ξέροντας ότι πουλάνε τσάμπα μαγκιές; (Προφανώς!!)

Κάτι μυρίζει στο ρημαδογκουβέρνο. Μυρίζει και τρίζει. Οι εθνικόφρονες φονταμενταλιστές (και όχι μόνο της ν.δ.) δείχνουν ότι θέλουν τους ευρω-παράδες για τις δικές τους μπάκες…

Την επόμενη φορά – γιατί θα υπάρξει, αυτό είναι βέβαιο – ας έχετε την όσφρησή σας σε ετοιμότητα…

Η ένταση των αγαλμάτων

Τετάρτη 29 Ιούλη. Ένα ζευγάρι αγαλμάτων που τοποθετήθηκαν σ’ έναν ιδιωτικό νοτιοκορεάτικο κήπο σε μια ορεινή περιοχή μπορεί να έχει «σοβαρές συνέπειες στις ιαπωνο-κορεατικές σχέσεις» – διεμήνυσε χτες ο Yoshihide Suga, γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου στο Τόκιο. «Κάτι τέτοιο είναι ασυγχώρητο για τους διεθνείς καλούς τρόπους»… Τι ερέθισε την ακροδεξιά ιαπωνική κυβέρνηση;

Το ένα άγαλμα δείχνει μια νεαρή νοτιοκορεάτισσα, με παραδοσιακό ντύσιμο, καθιστή. Είναι μνήμη των “comfort women”, των νοτιοκορεατισσών που αιχμαλωτίστηκαν απ’ τον ιαπωνικό στρατό κατοχής της χερσονήσου και κλείστηκαν σε στρατόπεδα joy division, για την «απόλαυση» των στρατιωτών. Απέναντί της ένας άντρας με δυτικό ντύσιμο, γονατιστός, σε στάση συγγνώμης.

Είναι κάποιος αυτός ο γονατιστός; Σίγουρα είναι ιάπωνας – είναι όμως κάποιος συγκεκριμένος; Οι φήμες θέλουν να είναι ο νυν πρωθ. Shinzo Abe. Για να το διαπιστώσει όμως ο οποιοσδήποτε πρέπει να ξαπλώσει, για να έρθει φάτσα με φάτσα. Ο Kim Changryeol, ιδιοκτήτης του κήπου και των αγαλμάτων κουρντίζει το Τόκιο. «Μπορεί να είναι ο Abe, μπορεί και να μην είναι… Ο άντρας αντιπροσωπεύει οποιονδήποτε έχει την ευθύνη να απολογηθεί σοβαρά στα θύματα της σεξουαλικής σκλαβιάς, τώρα ή στο μέλλον. Θα μπορούσε να είναι ακόμα και ο πατέρας της κοπέλας… Γι’ αυτό έχω ονομάσει αυτό το σύμπλεγμα «Αιώνια Εξιλέωση».

Δύσκολη η πολυσημία της τέχνης! Το ζήτημα της συγγνώμης και της αποζημίωσης των γυναικών που έγιναν σκλάβες του ιαπωνικού στρατού εκνευρίζει το Τόκιο, που περνάει εδώ και χρόνια την μιλιταριστική αναγέννησή του – ο Abe και το κόμμα του είναι βασικοί παράγοντες. Το να θεωρεί πως μπορεί να είναι η δική του φάτσα στο άγαλμα είναι ωστόσο και μια έμμεση παραδοχή προσωπικής ενοχής – στο βαθμό που αρνείται εδώ και χρόνια οποιαδήποτε κουβέντα για τις αποζημιώσεις…

Αλλά, το έχουμε ξαναπεί, η αντιπαράθεση Τόκιο και Σεούλ έχει πολύ πιο σύγχρονες αιτίες. Η ανάπτυξη του νοτιοκορεάτικου καπιταλισμού τις λίγες τελευταίες δεκαετίες γίνεται ακριβώς στους τομείς που ο ιαπωνικός θεωρούσε ότι έχει ακλόνητα πλεονεκτήματα.

Πράγμα που σημαίνει ότι ο Abe θα θύμωνε αν φτιαχτόταν στη νότια κορέα άγαλμα που να τον δείχνει γονατιστό ακόμα κι αν ήταν μπροστά στη θάλασσα…

Ότι πεις αφεντικό!

Τρίτη 28 Ιούλη. Τα σκονάκια του σίγουρα τα σνιφάρει – σιγά μην την βγάζει με τσάγια. Οπότε η δήλωση μπορεί να του ξέφυγε: τα σύνδρομα μεγαλείου είναι ανεξέλεγκτα.

Ο γνωστός (απατεώνας; πλυντήριο; σαν επιχειρηματίας εμφανίζεται πάντως) Musk, της Tesla, θύμωσε όταν κάποιος του τιτίβισε ότι το πραξικόπημα στην βολιβία και η ανατροπή το Morales έγιναν για να βάλει χέρι ο ίδιος στα τεράστια κοιτάσματα λιθίου της βολιβίας. (Το λίθιο είναι βασικό για τις ανάλογες μπαταρίες).

Η απάντηση του παρμένου δισεκατομυριούχου είχε αυτήν την ωμότητα που διέκρινε άλλα, λιγότερο κομψευάμενα αφεντικά του παρελθόντος: «Θα κάνουμε πραξικοπήματα όπου θέλουμε! Πάρτο χαμπάρι!»

Είναι η βεβαιότητα του νικητή; Η έπαρση ενός τύπου που έχει καταφέρει να βγάζει λεφτά απ’ το χρηματιστήριο αλλά όχι απ’ τα αυτοκίνητα που πουλάει, οπότε είναι θέμα χρόνου το επιχειρηματικό κηδειόχαρτο για πάρτη του; Όπως και νάχει η παραδοχή του ότι πράγματι το πραξικόπημα στη βολιβία έγινε (και) για τις μπαταρίες του μπορεί, κάποια στιγμή, να του στοιχίσει…

(Το να βάζει κάποιος χέρι σ’ ένα στρατηγικό εμπόρευμα, όποιο κι αν είναι, δεν είναι μια ατομική, προσωπική υπόθεση. Δεν πάει ο Elon, κρυφά, τις νύχτες, να σκάψει για να φορτώσει με λίθιο το σακίδιό του και να το μεταφέρει πάντα νύχτα στα εργοστάσια που φτιάχνουν τις μπαταρίες του! Επιπλέον, δεν είναι μια εκστρατεία για να πληρώνεται το στρατηγικό εμπόρευμα σε κανονική τιμή, «τιμή ελεύθερης αγοράς» – αν ήταν έτσι θα μπορούσε ο Musk να αγοράζει λίθιο και απ’ τον Morales.

Κυκλώματα του οργανωμένου εγκλήματος και ό,τι αυτά βάζουν στον τραπέζι απ’ τις πολυσχιδείς δραστηριότητές τους είναι το πραγματικό νόημα του «θα κάνουμε πραξικοπήματα όπου γουστάρουμε!» Αλλά κανένα έγκλημα δεν είναι τέλειο. Και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με σιγουριά τους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς που θα υπάρχουν όταν θα αποκαλυφθούν τα εγκλήματα του Musk…)

Ο πόλεμος των προξενείων

Δευτέρα 27 Ιούλη. Το ψοφιοκουναβιστάν το χοντραίνει διαρκώς και εναντίον των πάντων· με πρώτο στόχο το Πεκίνο. Χρειάζεται μεγάλη αφέλεια ή καλοπιστία για να ελπίζει κανείς ότι ενώ η αντιπαράθεση χοντραίνει θα έρθει κάποια στιγμή που θα αμβλυνθεί. Κι όλα θα ηρεμήσουν. Ο δρόμος της σύγκρουσης έχει ανοίξει, και δείχνει προς πολύ συγκεκριμένη κατεύθυνση.

Μαζί και επιπλέον του “οικονομικού πολέμου”, το ψοφιοκουναβιστάν ξεκίνησε έναν καινούργιο πόλεμο: τον πόλεμο των προξενείων. Πριν λίγες ημέρες έδωσε ένα τελεσίγραφο 72 ωρών στο προσωπικό του κινεζικού προξενείου στο Huston να εγκαταλείψει τις ηπα, με την πρόφαση ότι κάποιος ή κάποιοι απ’ το προσωπικό κάνουν τεχνολογική κατασκοπεία. Κι ενώ ως αυτό το σημείο θα έλεγε κάποιος ότι τουλάχιστον τηρούνται τα τυπικά των διπλωματικών απελάσεων, πριν περάσει το 72ωρο, την περασμένη Παρασκευή τα χαράματα, το fbi έκανε ντου, κανονική εισβολή στο προξενείο (καλυπτόταν ακόμα απ’ την διπλωματική ασυλία, σαν κινεζικό έδαφος) σπάζοντας πόρτες – ενόσω μέσα οι υπάλληλοι μάζευαν ή/και κατέστρεφαν το υλικό της υπηρεσίας. Το συγκεκριμένο προξενείο ήταν εκεί επί 30 χρόνια, και είχε τουλάχιστον 200 υπάλληλους, εκ των οποίων οι 150 ντόπιοι.

Σαν απάντηση και αντίποινα το Πεκίνο διέταξε το Σάββατο την εκκένωση του αμερικανικού προξενείου στο Chengdu, ενώ το κτίριο περικυκλώθηκε απ’ την κινεζική αστυνομία. Δεν μπούκαρε, τουλάχιστον ως τώρα. Η δε καθεστωτική κινεζική global times ήταν χτες όλο γλύκες:

… Η Κίνα αμύνεται. Αλλά αν η Ουάσιγκτον είναι τόσο αποφασισμένη να σπρώξει τις σχέσεις ΗΠΑ-Κίνας στην χειρότερη κατεύθυνση, η Κίνα δεν θα μπορέσει να αλλάξει μόνη της την πορεία των πραγμάτων. Από την στιγμή που η Ουάσιγκτον μπορεί να κάνει ό,τι θέλει με αχαλίνωτους τρόπους, ο 21ος αιώνας θα είναι σκοτεινότερος και ακόμα πιο εκρηκτικός απ’ την εποχή του Ψυχρου Πολέμου. Ατυχήματα μπορεί να οδηγήσουν σε ανείπωτες καταστροφές…. Ο κόσμος δεν πρέπει να πέσει θύμα πειρατείας από μια ομάδα πολιτικών ψυχοπαθών. Οι τραγωδίες των δεκαετιών του 1910 και του 1930 δεν πρέπει να επαναληφθούν…

Μμμμμ! Μια ομορφιά!! “Πολιτικοί ψυχοπαθείς” – τέλεια!

Οι απελάσεις διπλωματών με την κατηγορία της κατασκοπείας δεν είναι ασυνήθιστες στις διακρατικές (αντίπαλες) σχέσεις. Το κλείσιμο προξενείων (ή και πρεσβειών) είναι λιγότερο συνηθισμένο. Αλλά το πρόβλημα με το ψοφιοκουναβιστάν είναι πολύ σοβαρότερο. Δεν ψάχνει να εντοπίσει κινέζους κατασκόπους. Θεωρεί όλο και πιο συστηματικά οτιδήποτε κινέζικο «κομμουνιστική απειλή». Αν και είναι γελοία η προσπάθεια κάτι φιλελλήλων σαν τον Πομπηία να ζωντανέψουν τον «κομμουνιστικό κίνδυνο», ακόμα κι αυτή η γελοιότητα είναι μέτρο της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η παρακμιακή Ουάσιγκτον: ψάχνει στο παρελθόν της, να ξεθάψει καμμιά “καλή ιδέα”…

Κάποιοι θέλουν ακόμα να ελπίζουν ότι το ψοφιοκουναβιστάν βρίσκεται σε μια «ανώμαλη» περίοδο, λόγω εκλογών, και ότι τα πράγματα θα ηρεμήσουν μετά. Ωστόσο η συμπεριφορά της πρώην υπερδύναμης είναι «ομαλότατη» αν την κρίνει κανείς με τα μέτρα της επιταχυνόμενης συρρίκνωσης της ηγεμονίας της. «Ανωμαλία» με το Πεκίνο, «ανωμαλία» με την Μόσχα, «ανωμαλία» με την Τεχεράνη.. «Ανωμαλία» και με το Βερολίνο; Εμμμμ… δεν γίνεται αλλιώς… Τόσες πολλές «ανωμαλίες» συγκροτούν μια σαφή «ομαλότητα»: αυτήν την κατηφόρας.

Κι εκεί η ασταμάτητη μηχανή εξακολουθεί να προβλέπει την καθαρή εμφάνιση εκείνου που έχει ονομάσει «γραμμή Pence». Το έχει δει γραμμένο στον τοίχο…

Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς 2

Κυριακή 26 Ιούλη. Γιατί επιστρατεύεται τώρα η “αγιασοφιά”; Σε ποια ατζέντα; Επειδή, μόνο, το κυβερνόν AKP ξαναέκανε το μνημείο τζαμί, εξασφαλίζοντας ωστόσο ότι θα συνεχίσει να είναι και τουριστικό αξιοθέατο;

Ας αρχίσουμε ανάποδα. Γιατί το AKP επέλεξε αυτήν την συμβολική και εύκολη ενέργεια; Κατ’ αρχήν πρόκειται για το σύνολο του AKP, μαζί με τις ρεζέρβες του, και καθόλου για έναν “παρανοϊκό” Erdogan όπως βολεύονται διάφοροι ντόπιοι και δυτικοί ψυχωσικοί! Το αποδεικνύει η επαινετική στάση των «αμφισβητιών» (διαγραμμένων, με δικά τους κόμματα πια) Abdullah Gul και Ahmet Davutoglu.

Αλλά όχι μόνο αυτό. Αν και ορισμένοι ντόπιοι “αναλυτές”, εθνικόφρονες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, βολεύονται να πιστεύουν και να διαδίδουν ότι “ο Erdogan έκανε μια ενέργεια εσωτερικής κατανάλωσης”, η εμβέλεια αυτής της “ιστορικής αποκατάστασης” είναι πολύ μεγαλύτερη. Γιατί πολύ μακρύτερα φτάνει τόσο η στρατιωτική όσο, κυρίως, η soft power του τουρκικού ιμπεριαλισμού.

Προφανώς τόσο το ντόπιο όσο και το δυτικό αντι-μουσουλμανικό φασισταριό δυσκολεύεται να θυμάται όσα δεν το βολεύουν. Ωστόσο το AKP ποτέ δεν έκρυψε ούτε την ιδεολογία του ούτε την γεωπολιτική του. Να θυμίσουμε μόνο ότι μετά την θριαμβευτική του νίκη στις εκλογές του 2011 (πάνω από το 50% των ψήφων, 326 έδρες στο 550 εδρών κοινοβούλιο), στον επινίκειο λόγο του, ο Erdogan ξεκαθάρισε ότι η υπό τους ισλαμοδημοκράτες τουρκία θα είναι η «φωνή της μέσης Ανατολής και των μουσουλμάνων» απέναντι, κόντρα στη Δύση. Είχε πει τότε:

…Πιστέψτε με, σήμερα νίκησε το Sarajevo όσο η Istanbul, η Beirut όσο η Izmir, η Damascus όσο η Ankara, η Ramallah, η Nablus, η Jenin, η West Bank, η Jerusalem νίκησαν όσο το Diyarbakir…

Προσκλητήριο πολύ συγκεκριμμένων εκκρεμοτήτων… Μεγαλοϊδεατισμός; Ναι. Με περισσότερα του ενός νοήματα! Και χωρίς «αγιασοφιάδες»! Οι δυτικοί τρόμαξαν τότε. Η Ουάσιγκτον προσέφερε στην Άγκυρα ένα δηλητηριώδες δώρο: μια θέση στη διάλυση της συρίας (χρειάστηκαν 4 χρόνια για να επιβεβαιώσουν οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες τον πραγματικό αμερικανικό σχεδιασμό!). Το 2016 διάφοροι μηχανισμοί οργάνωσαν βιαστικά ένα πραξικόπημα…

Έχει ενδιαφέρον, σίγουρα για την εργατική αντικρατική / αντικαπιταλιστική κριτική στη μεγάλη κλίμακά της. Σύμφωνα με το manual «διαχείρισης του πλανήτη» που εξέδωσε το 1993 ο «πολύς» Samuel Huntington με τίτλο «η σύγκρουση των πολιτισμών», ένα βιβλίο που διαβάστηκε πολύ στα ‘90s, κράτη (μαζί με τους μεγαλοϊδεατισμούς / ιμπεριαλισμούς τους) σαν το τουρκικό (σε ότι αφορά το σουνιτικό ισλάμ) ή το ιρανικό (σε ότι αφορά το σιιτικό ισλάμ) θα έπρεπε να θεωρούνται κομβικά και απαραίτητα για τις παγκόσμιες (υπό δυτική ηγεμονία πάντα) ισορροπίες· στο βαθμό που οι απειλές θα προέρχονταν από «αδέσποτους» και γι’ αυτό ανεξέλεγκτους παράγοντες… Με δυο λόγια: τα κράτη – περιφερειακοί φύλακες που θα ήταν τέτοιοι με ιδεολογικά και πολιτικά μέσα και όχι με στρατούς και χούντες, θα ήταν πολύ προτιμότερα για τις παγκόσμιες ισορροπίες μετά το «τέλος της ιστορίας» και την «οριστική νίκη του νεοφελελευθερισμού» σε σχέση με μια επίπλαστη δυτική ηγεμονία που θα γεννούσε ανεξέλεγκτους «αμφισβητίες»… Κάποιος ισχυρός “συγγενής” θα έπρεπε να υπάρχει κάθε φορά, για να τους μαζεύει…

Το AKP της εποχής Davutoglu, των “μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες” και του στρατηγικού βάθους, ήταν απ’ το 2001 έτοιμο να αναλάβει αυτόν τον ηγεμονικό, περιφερειακό ρόλο καπιταλιστικής ισορροπίας στον πλανήτη, τόσο στον Καύκασο όσο και στην μέση ανατολή… Δέκα χρόνια μετά, το 2011, με τις αραβικές εξεγέρσεις / δημοκρατικές επαναστάσεις στο μεγαλύτερο μέρος του αραβικού κόσμου, με τις νίκες τους στην Τύνιδα και στο Κάιρο, η πολιτική και ιδεολογική “κεντρικότητα” των τούρκων ισλαμοδημοκρατών έμοιαζε πια αναγνωρισμένη και δεδομένη.

Αλλά όχι! Στις παγκόσμιες ιμπεριαλιστικές “ζώνες επιρροής” τέτοιου είδους “περιφερειακοί” αλλά και καπιταλιστικά ικανοί παράγοντες, σαν την Άγκυρα και την Τεχεράνη, θεωρούνται από “πρόβλημα” έως “απειλή”. Απ’ την Ουάσιγκτον ως το Λονδίνο και απ’ το Παρίσι ως την Αθήνα προτιμητέες είναι πετροχούντες σαν αυτές του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι· ή χασάπηδες σαν τον Sisi. Καθεστώτα, δηλαδή, χωρίς σοβαρή εσωτερική έδραση, με στήριγμα μόνο την βία, τους διεθνείς πελάτες τους και τα πάντρεμα των κυρίαρχων τάξεων με τα συμφέροντα αυτών των συμμάχων…

Συνεπώς, αυτό που κατά τον Huntington ήταν στρατηγικά απαραίτητο έγινε (για τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς) απαράδεκτο, εχθρικό. H Άγκυρα έλαβε την προειδοποίηση απ’ το δυτικό προγεφύρωμα στη μέση Ανατολή, το ρατσιστικό Τελ Αβίβ, με την σφαγή στο mavi marmara, στα τέλη Μάη του 2010. Η «πολιτισμένη και φιλελεύθερη» δύση έβγαλε τον σκασμό, αφήνοντας το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ να κάνει την βρώμικη δουλειά. Αν το AKP επέμενε στα «μηδενικά προβλήματα» άλλοι θα φρόντιζαν να του τα δημιουργούν.

Από ένα σημείο και μετά (ειδικά μετά το 2015 και την διαμόρφωση του μπλοκ της Αστάνα) η μεθοδολογία των τούρκων ισλαμοδημοκρατών άλλαξε. Απέναντι στους δυτικούς εργολάβους τύπου σαουδική αραβία, εμιράτα, αίγυπτος και στις μεθόδους τους, προστέθηκαν τα όπλα. Για πρώτη φορά στην ιστορία του το τουρκικό κράτος άρχισε δικούς του πολέμους εκτός συνόρων. Δικαιούται να υποστηρίζει “εσείς ξεκινήσατε”!

Η πρώην υπερδύναμη ξύνεται…

Παρασκευή 24 Ιούλη. Το στρώσιμο των τελευταίων χιλιομέτρων του αγωγού nordstream 2, που θα παροχετεύει ρωσικό φυσικό αέριο στη γερμανία και μέσω αυτής στην κεντρική ευρώπη, έχει ξεκινήσει – από 2 ρωσικά πλοία αυτή τη φορά. Αλλά στην Ουάσιγκτον συνεχίζουν να ξύνουν τα νύχια τους για καυγά· τόσο για τον nordstream 2 όσο και για τον turkstream 2.

Πριν 4 ημέρες μπήκε στα νομοθετικά σώματα του ψοφιοκουναβιστάν προς διακομματική έγκριση ένας καινούργιος γύρος «κυρώσεων» κατά της κατασκευής του αγωγού. Αυτή τη φορά η γκάμα των στόχων έχει μεγαλώσει. Αφού ο κατασκευαστής είναι ρωσική εταιρεία (που δεν θα ιδρώσει το αυτί της…) στη λίστα έχουν προστεθεί και οι εταιρείες ή τα φυσικά άτομα που παρέχουν πιστοποιητικά, ασφάλιση και λιμενικές διευκολύνσεις στα ρωσικά πλοία…

Ο Frank Kracht, για παράδειγμα, δήμαρχος της μικρής γερμανικής πόλης Sassnitz στο λιμάνι της οποίας δένουν τα ρωσικά πλοία (για να φορτώσουν σωλήνες), θα φάει την τιμωρία του πανηγυρικά. Αναδεικνύεται πλέον σε όλο της το μεγαλείο η γελοιότητα του αδιέξοδου του οικονομικού πολέμου με τον οποίο το ψοφιοκουναβιστάν προσπαθεί να κρατήσει την παγκόσμια ηγεμονία του.

Σε λίγο θα φάει τιμωρίες και το μπακάλικο της Sassnitz απ’ όπου ψωνίζουν οι ρώσοι ναυτικοί και τεχνικοί, το καφενείο που πίνουν μπύρες, κι όποιος τους χαιρετάει στο δρόμο… Aαα: κι αυτή η γιαγιά που έβγαλε τον σκύλο της Ivan μη νομίζει ότι θα την γλυτώσει!

(φωτογραφία: Φόρτωση σωλήνων του nordstream 2 στο λιμάνι της Sassnitz).

Οδηγίες για πτώση απ’ το βάθρο

Τρίτη 21 Ιούλη. Μπορεί, σ’ έναν αγώνα δρόμου, να νικήσει κάποιος επειδή έβαλε τριπλοποδιά στον πρώτο; Το ψοφιοκουναβιστάν πιστεύει κάτι τέτοιο, και συνεχίζει τον “αγώνα” του κατά της Huawei, της 5G πρωτοπορείας – και, σταδιακά, εναντίον του συνόλου των κινεζικών τεχνολογιών αιχμής. Αυτά την στιγμή που τόσο οι κινεζικές εταιρείες (και όχι μόνο η Huawei) όσο και η νοτιοκορεατική Samsung (που έχει μια ορισμένη συμμαχία με την Huawei) έχουν ξεκινήσει τις έρευνές τους για την 6G τεχνολογία επικοινωνιών.

Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που οι ΗΠΑ δεν είναι επικεφαλής στην επόμενη τεχνολογική εποχή δήλωσε πρόσφατα ο αμερικάνος γενικός εισαγγελέας William Barr. Έντρομος – προφανώς. Όμως δεν την ξέρει καλά την ιστορία. Ούτε στην εποχή του ατσαλιού ήταν επικεφαλείς οι αμερικανικές χαλυβουργίες· οι αυστρο-γερμανικές έκαναν τις καινοτομίες στον 20ο αιώνα…

Είναι αδύνατο με βάση τα καπιταλιστικά δεδομένα να εμποδίσει κανείς ένα κράτος / κεφάλαιο μεγέθου 1,3 δισεκατομυρίων ανθρώπων να αναπτύξει την «παραγωγικότητα της εργασίας» (συμπεριλαμβανόμενων των τεχνο/επιστημονικών καινοτομιών) που μπορεί· εκτός αν καταφέρει να το κάψει συθέμελα. Ο «οικονομικός πόλεμος» που έχει εξαπολύσει το ψοφιοκουναβιστάν κατά του κινέζικου καπιταλισμού είναι του ίδιου τύπου μ’ εκείνον που είχε εξαπολύσει και κατά του ιαπωνικού, πριν το Περλ Χάρμπορ. Κυρώσεις, εμπορικές απαγορεύσεις (στο πετρέλαιο τότε), κλπ. Αυτή είναι η ομοιότητα· από κει και μέρα οι διαφορές είναι πάμπολλες.

Ως τώρα το ψοφιοκουναβιστάν εξακολουθεί να ελπίζει στο όπλο του «οικονομικού αποκλεισμού». Ωστόσο αυτήν την στιγμή ο κινεζικός καπιταλισμός έχει ξαναμπεί σε τροχιά «ανάπτυξης»· και ο «ζωτικός χώρος» αυτής της ανάπτυξης είναι οπωσδήποτε στην ασία και στην αφρική, όπου οι αμερικανικές «τιμωρίες» μικρή σημασία έχουν, αν έχουν κάποια.

Η πρόσφατη επισημοποίηση της στρατηγικής συμφωνίας Τεχεράνης – Πεκίνου (είχαμε γράψει όταν έπεσαν οι πρώτες υπογραφές) που πέρα απ’ τα υπόλοιπα θα φέρει 5.000 «κινέζους σεκιουριτάδες» (;;;) στο ιράν δείχνει τους συσχετισμούς πάνω στον χάρτη.

Πέφτωντας απ’ το βάθρο το ψοφιοκουναβιστάν ξεμένει και από επιλογές… Ίσως γι’ αυτό το Τελ Αβίβ δείχνει να μην μπορεί να κρατηθεί πια…

(φωτογραφία: Μια αλυσίδα εκρήξεων και πυρκαγιών τις τελευταίες εβδομάδες στο ιράν, πρώτα σ’ έναν εργοστάσιο ηλεκτρικού στην Ahvaz, ύστερα κοντά σε μια στρατιωτική βιομηχανία στην Parchin και πριν 15 ημέρες στο πυρηνικό εργοστάσιο στη Natanz (φωτο) θα μπορούσαν να αποδοθούν σε πολεμικό σαμποτάζ. Ο χασάπης πρώην στρατηγός Benny Gantz, ισραηλινός υπ.αμ. και κυβερνητικός συνεταίρος του Ασύλληπτου (: Netanyahou) έριξε λάδι στη φωτιά δηλώνοντας ότι “Δεν σχετίζεται κάθε τι που συμβαίνει εντός ιράν υποχρεωτικά μ’ εμάς”.

Πράγματι… Αλλά όποιος παίζει με τη φωτιά τέτοιους καιρούς καίγεται υποχρεωτικά….)

Το πολύτιμο εμβόλιο…

Τρίτη 21 Ιούλη. Θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Ίσως όχι. Σε μια πρώτη φάση το Πεκίνο βρέθηκε κατηγορούμενο (απ’ το ψοφιοκουναβιστάν) για το ότι ο τσαχπίνης covid-19 έφτασε στις δυτικές όχθες του Ατλαντικού. Η κατηγορία ήταν ασαφής, απλά μια συνέχεια της προηγούμενης, ότι ίσως ο covid-19 κατασκευάστηκε από κινέζους βιοτεχνολόγους…

Σε μια δεύτερη φάση ήρθε η ώρα της Μόσχας, απ’ το ειδικευμένο σε αντιρωσικές αποκαλύψεις Λονδίνο. Ρώσοι χάκερς (είπε ο καθεστωτικός guardian, με πηγές «ενημερωμένους και ανώνυμους των υπηρεσιών», και χωρίς καμμία απόδειξη) προσπαθούν να κλέψουν τα μυστικά των αγγλών ερευνητών για το σωτήριο εμβόλιο…

Κάνουν τέτοια άθλια πράγματα οι ρώσοι χάκερς; Πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στους άγγλους πράκτορες και στις υπηρεσίες τους· τους το οφείλουμε απ’ τον Δεκέμβρη του ’44… Άρα γιατί να μην λένε αλήθεια;

Μια στιγμή όμως. Δεν ορκίζονται όλοι πως όταν βρεθεί (εφευρεθεί…) αυτό το σωτήριο εμβόλιο θα διατεθεί για το καλό όλης της ανθρωπότητας; Δεν σημαίνει αυτό πως η συνταγή του θα δοθεί σ’ όλα τα κράτη για να μπορούν να το φτιάξουν; Αν είναι έτσι γιατί οι έρευνες είναι μυστικές, τόσο μυστικές μάλιστα που να γαργαλούν το ενδιαφέρον αυτής της ανεγκέφαλης αλεπούς που λέγεται Putin;

Κι ακόμα: ποιός τους εγγυάται πως χρειάζεται οποιοδήποτε εμβόλιο, και μάλιστα τόσο «απόρρητο»;

Για διαφημιστική εκστρατεία πρόκειται, των αγγλικής προέλευσης (και όχι μόνο) εμβολίων! Καθώς οι πληθυσμοί οδηγούνται σε νέους καταναγκασμούς και τιμωρίες, για να παραμείνουν fit περιμένοντας την «σωτηρία», οι «σωτήρες» αυτοδιαφημίζονται: είναι τόσο καλοί ώστε τους επιτίθενται αλλότριες δυνάμεις…

Κι όποιος διαφωνεί; Α χα! Μπορεί να είναι κι αυτός «πράκτορας του εχθρού»….

(Τα διαφημιζόμενα εμβόλια είναι mRNA, και ετοιμάζονται / ερευνώνται από big pharma με βαριά ονόματα, όπως pfizer και astrazeneca…

Έτσι, για να ξέρετε… Ή για να μην ξέρετε: το πρωτοφανές αυτό είδος γενετικής παρέμβασης στα ανθρώπινα κύτταρα που είναι η mRNA τεχνολογία έχει πάψει πια να αναφέρεται… Για προφανείς λόγους… )

Ατόλες για πόλεμο

Τετάρτη 15 Ιούλη. Το αρχιπέλαγος των “Spratly islands”, στη νότια θάλασσα της κίνας, και μόνο απ’ το όνομά του θυμίζει την ιστορία του: ο άγγλος φαλαινοθήρας Richard Spratly πάτησε σε κάποιο απ’ αυτά το 1843· και έγινε ο νονός τους, προσφέροντάς τα στην «αυτοκρατορία όπου ο ήλιος δεν έδυε ποτέ». Αλλά τότε αυτό το εκτεταμένο σύμπλεγμα νησιών, νησίδων, κοραλονησίδων και ατολών δεν είχε τίποτα να προσφέρει σε κανέναν. Το παλάτι δεν συγκινήθηκε… Ήταν αδύνατο να κατοικηθούν, ήταν έρμαια του καιρού, αδύνατο ακόμα και να καλλιεργηθούν, τα περισσότερα δεν είχαν καν πόσιμο νερό. Πέρασμα μόνο για τα ψαροπούλια, αλλά επίσης ψαρότοποι – αδιάφοροι για τις «μεγάλες δυνάμεις», ως και τον β παγκόσμιο πόλεμο.

Η (γεωπολιτική) «αξία» αυτού του συμπλέγματος – ή κάποιων νησίδων του – άρχισε να ανεβαίνει σε αναλογία με την τεχνική εξέλιξη του καπιταλισμού, ειδικά στα όπλα και στον πόλεμο. Για παράδειγμα τo 1887 με την υπογραφή της συνοριακής συμφωνίας ανάμεσα στο βιετνάμ και την αυτοκρατορική κίνα, η γαλλία, που ήταν ο αποικιοκράτης του βιετνάμ, έδωσε αυτά τα άχρηστα νησιά στο Πεκίνο· που έβαλε σημαίες και σύμβολα πάνω τους, για να καμαρώνει το ναυτικό του αυτοκράτορα όταν έκανε περιπολίες στην περιοχή. Η ίδια αποικιοκρατική γαλλία, σχεδόν 50 χρόνια μετά, το 1933 ανακήρυξε τα ίδια άχρηστα νησιά «δικά της», και έστειλε κάποιους δύσμοιρους στρατιώτες της να καταλάβουν και να φυλάνε ένα απ’ τα πιο μεγάλα: ετοιμαζόταν για τον β παγκόσμιο…

Όταν η γαλλική αυτοκρατορία έχασε όλες τις κτήσεις της στην «ινδοκίνα», ήταν η σειρά του αυτοκρατορικού Τόκιο να διακηρύξει την ιδιοκτησία του στα Spratly islands (και στο μικρότερο αρχιπέλαγος των νησιών paracels, βορειότερα). Απ’ τον Φλεβάρη του 1939 ως τον Αύγουστο του 1945 η «νότια θάλασσα της κίνας» ήταν ιαπωνική κτήση. Η ήττα και η συνθηκολόγηση του ιαπωνικού ιμπεριαλισμού επέτρεψε στο όχι αυτοκρατορικό πια Πεκίνο να ξαναδιακηρύξει την ιδιοκτησία του στα Spratly islands. Το τέλος του κινέζικου εμφύλιου με τη νίκη των κομμουνιστών επί των εθνικιστών που υποχώρησαν στην ταϊβάν δημιούργησε κάτι σαν «δύο κίνες», με συγκρουόμενες αιτιάσεις ιδιοκτησίας στο αρχιπέλαγος… Εν τω μεταξύ οι ψαρότοποι (και οι δυνατότητες διεθνούς εμπορίου αλιευμάτων) έκαναν το αρχιπέλαγος ενδιαφέρον και για τα γειτονικά κράτη…

Και ο καπιταλισμός εξελισσόταν. Η Ουάσιγκτον έγινε μετά τον β παγκόσμιο η αναμφισβήτηση κυρίαρχη ναυτική δύναμη σ’ όλο τον ειρηνικό, με μεγάλες βάσεις σε διάφορα σημεία του. Στο βαθμό που, ως το τέλος της δεκαετίας του ’80, θεωρούσε το (κομμουνιστικό) Πεκίνο σαν σύμμαχο κατά της (κομμουνιστικής) Μόσχας, δεν είχε κανένα λόγο να αντιδράσει που το 1987 το πρώτο εγκατέστησε μια μικρή στρατιωτική φρουρά σε μια ατόλη, μαζί μ’ έναν ωκεανογραφικό σταθμό και ένα μετεωρολογικό παρατηρητήριο… Δεν είχε καμμία αντίρρηση επίσης όταν, τον Μάρτη του 1988, μετά από μια μικρή (και νικηφόρα) ναυμαχία ανάμεσα σε δύο κομμουνιστικά πολεμικά ναυτικά, της κίνας και του βιετνάμ, το Πεκίνο εγκατέστησε φυλάκια και σε άλλες νησίδες· κάποιες άδειες, αφού μερικές είχαν ήδη φυλάκια είτε του Ανόι είτε της Μανίλας…

Το Πεκίνο εξακολουθούσε και εξακολουθεί να θεωρεί όλο το σύμπλεγμα δικό του, με βάση την συμφωνία του 1887… Αν ρίξει κανείς μια ματιά στον χάρτη (επάνω κομμάτι της φωτογραφίας) θα θεωρήσει αυτή την αξίωση σκάνδαλο… Πολύ μικρότερο πάντως απ’ το ότι η Hawaii, καταμεσής στον Ειρηνικό, είναι αμερικανική πολιτεία· ή το Reunion (στον Ινδικό), η New Caledonia (στον Ειρηνικό) και η Guadeloupe (στην Καραϊβική) είναι γαλλικά έδαφη… Μιλώντας υπό τον πρίσμα του καπιταλιστικού επεκτατισμού, η κινέζικη αξίωση στα Spratly islands έρχεται τελευταία, καταϊδρωμένη, και πολύ πιο αναίμακτη σε σχέση με τις διαδρομές (και το αίμα) του δυτικού ιμπεριαλισμού.

Αν ύστερα κοιτάξει πιο προσεκτικά (κάτω χάρτης της φωτογραφίας) θα διαπιστώσει ότι παρά τις κινεζικές δηλώσεις, το Πεκίνο ελέγχει μόνο έναν μικρό αριθμό απ’ το αρχιπέλαγος των Spratly islands. H μαλαισία, η φιλιππίνες, η ταϊβάν και το βιετνάμ έχουν, επίσης, τους δικούς τους πόντους άμμου και κοραλιών.

Υπάρχει, φυσικά, το θέμα των αοζ. Όπως επίσης το θέμα των εικαζόμενων μεγάλων κοιτασμάτων σε υδρογονάνθρακες στον πάτο της θάλασσας. Αυτά από μόνα τους είναι θέματα διακρατικών τριβών και διενέξεων· αλλά, ως γνωστόν, δεν επηρεάζουν την ιδιοκτησία του οτιδήποτε εξέχει απ’ την επιφάνεια της θάλασσας…

Κι αυτή η ιδιοκτησία είναι που «ερεθίζει» όλο και περισσότερο την Ουάσιγκτον, και μάλιστα όλο και πιο έντονα τα τελευταία 4 χρόνια…