Tag: πόλεμος

Δύση εναντίον κίνας και το ανάποδο: η περίπτωση ενός τσαχπίνη (10)

Κυριακή 27 Δεκέμβρη. Η εύκολη κατηγορία, με την οποία οι δυτικοί «επιστήμονες» ξεφορτώνονται όλες αυτές τις ενοχλήσεις, είναι ότι πρόκειται για «αντιεπιστημονικές» μεθόδους· ή, στην καλύτερη περίπτωση, για μεθόδους «που δεν έχει αποδειχθεί η αξία τους επιστημονικά». Τι σημαίνει αυτό το τελευταίο μπορεί εύκολα να το καταλάβει ο καθένας αν ψάξει προσεκτικά τι συμβαίνει τώρα, με τις mRNA πλατφόρμες – υποτίθεται ότι «η αξία τους έχει αποδειχθεί επιστημονικά»…

Σε κάθε περίπτωση, επειδή το Πεκίνο ενδιαφέρεται όντως να πλαγιοκοπήσει το δυτικό ιατρο-φαρμακευτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα, και θεωρεί την κινέζικη παραδοσιακή ιατρική εμπορεύσιμο είδος, κατατέθηκαν στις δυτικές ιατρικές επιθεωρήσεις αρκετές έρευνες με επιστημονική αρτιότητα (φωτογραφίες επάνω). Αυτό δεν άλλαξε κάτι· δεν είναι η «επιστημοσύνη» το εμπόδιο, είναι το όπλο!

Ωστόσο, πέρα απ’ την αφρική, όπου οι δύο παραδοσιακές ιατρικές (αφρικάνικη και κινέζικη) συνεργάστηκαν σε διάφορες χώρες και με διάφορους συνδυασμούς για να πετύχουν τα αποτελέσματα που τόσο έχουν ενοχλήσει το δυτικό βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα σε σχέση με τον covid, η κινέζικη εκδοχή βρασταριών εξήχθη και έκανε εισβολή και στις ηπα: βασικά στη δυτική ακτή!

Τα σχετικά ματζούνια (που κυκλοφορούν σαν συσκευασμένα μίγματα με βάση τις σχετικές συνταγές) δεν αναγνωρίζονται στις ηπα σαν «φάρμακα» – αλλά σαν «συμπληρώματα διατροφής». Επιτρέπεται, κατά συνέπεια, να πουλιούνται στα φαρμακεία. Για τις ασιατικές / κινέζικες κοινότητες (γειτονιές, κωμοπόλεις, τμήματα πόλεων) της δυτικής ακτής η φαρμακευτική αξιοποίηση αυτών των «συμπληρωμάτων» ήταν αυτονόητη. Αλλά η σχετική γνώση επεκτάθηκε και στις κοινότητες των μαύρων της δυτικής ακτής, οπωσδήποτε σ’ εκείνες που υπάρχουν δίπλα σε κινέζικες / ασιατικές!

Προέκυψε τελικά εκείνο που γράφαμε στις 24 Νοέμβρη (μια μεγάλη σκιά – 0):

… Η κομητεία του Los Angeles κατέγραψε 250.000 περιπτώσεις covid-19 και πάνω από 5.000 θανάτους απ’ τον ιό, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία απ’ το Υπουργείο Υγείας. Στην κοιλάδα του San Gabriel, όπου ο πληθυσμός σε πόλεις σαν το Monterey Park και το San Gabriel είναι σχεδόν κατά το ήμισυ κινέζοι ή κινεζοαμερικάνοι, η μόλυνση απ’ το κορονοϊό και τα ποσοστά νοσηλείας σε νοσοκομεία παραμένουν σχετικά χαμηλά.

Ο Patrick Petre, ceo του Ιατρικού Κέντρου Garfield στο Monterey Park, λέει ότι οι περιπτώσεις covid 19 στο νοσοκομείο του είναι σταθερά χαμηλές σε σχέση με άλλα νοσοκομεία του L.A. Ο πιο μεγάλος αριθμός ασθενών με covid 19 ήταν 40, τον Ιούλιο, όταν οι μολύνσεις είχαν κορυφωθεί σ’ όλη την κομητεία. Στις 18 Αυγούστου το νοσοκομείο είχε 15 ασθενείς και αυτός ο αριθμός μικραίνει κάθε μέρα σταθερά, σύμφωνα με τον John Zhuo, γενικό διευθυντή στο Garfield.

“Όταν άρχισε η κρίση του covid στις αρχές Μάρτη, περιμέναμε ένα κύμα, επειδή το Monterey Park είναι ολοφάνερα μια ασιατική κοινότητα μ’ ένα σωρό ανθρώπους που πηγαινοέρχονται στην Κίνα» είπε ο Petre στην αρχές Ιούνη. «Περιμέναμε τα χειρότερα. Και να που 3,5 μήνες μετά έχουμε μεν έναν αριθμό ασθενών από covid, αλλά ποτέ δεν είχαμε κάποιο κύμα»…

Έχει το ενδιαφέρον της αυτή η μικρή μεν αλλά συμβολικά σημαντική «απόβαση» της κινεζικής παραδοσιακής ιατρικής σε αμερικανικό έδαφος· στο έδαφος που φλεγόταν και φλέγεται απ’ τον τρόπο Β. Δεν άλλαξε τα δεδομένα: ο τρόπος Β έχει πετύχει να κρατάει ακόμα το μονοπώλιο της «αλήθειας» για τον τσαχπίνη, ένα φονικό μονοπώλιο, στηριζόμενος όχι στην υπεροχή του (έχει αποτύχει παταγωδώς και οι mRNA πλατφόρμες θα δημιουργήσουν καινούργια προβλήματα στο μέλλον) αλλά στον πρωτοκοσμικό ρατσισμό· και στους εθνικιστικούς φόβους απέναντι στην ιμπεριαλιστική soft power του Πεκίνου.

Οπότε βρίσκουμε ενδιαφέρον σ’ αυτό το σημείο να μεταφέρουμε δυο φράσεις από ένα προχθεσινό άρθρο στους κινέζικους καθεστωτικούς global times (θεωρείται έκφραση της «κεντρικής επιτροπής» του κ.κ.κ.). Δεν αφορά την παραδοσιακή ιατρική αλλά τα («παραδοσιακής» τεχνολογίας) εμβόλια. Ο τονισμός δικός μας:

… Η κίνα χρειάζεται να επιταχύνει τον βηματισμό της για την προώθηση των εμβολίων στις αγορές. Η δυτική κοινή γνώμη δεν είναι θετική απέναντι στα κινέζικα εμβόλια. Δεν βοηθά στη διαφήμιση των πλεονεκτημάτων των κινέζικων εμβολίων με κριτήρια ασφάλειας, χαμηλής τιμής και ευρείας εφαρμοσιμότητας. Αλλά αν εμφανιστεί κάποιο πρόβλημα, θα αποκτήσουν μεγάλο ενδιαφέρον στο να δώσουν προσοχή…

Με δεδομένο ότι οι κινέζοι γενετιστές έχουν κάνει τις δικές τους έρευνες στις mRNA πλατφόρμες (έτσι κι αλλιώς η σχετική τεχνολογία είναι μιας δεκαετίας το λιγότερο) αλλά ΔΕΝ κατασκευάζουν και ΔΕΝ προωθούν την γενετική μηχανική σαν «λύση απέναντι στον covid» , κάτι που μόνο σαν συνειδητή επιλογή του κινεζικού κράτους / κεφάλαιου μπορεί να το θεωρήσει κανείς (αν ήταν διαφορετικά θα είχαν ένα προβάδισμα τουλάχιστον ενός μήνα σε σχέση με τους δυτικούς γενετιστές) απομένει να δούμε αν «ξέρουν κάτι παραπάνω» γι’ αυτές τις πλατφόρμες και τις παρενέργειές τους… κι αν περιμένουν «να εμφανιστεί κάποιο πρόβλημα»…

Δύση εναντίον κίνας και το ανάποδο: η περίπτωση ενός τσαχπίνη (11)

Κυριακή 27 Δεκέμβρη. Ας ανακεφαλαιώσουμε ως εδώ τα γραφόμενα των τελευταίων ημερών κάτω απ’ αυτόν τον τίτλο.

Έχοντας σαν μέτρο σύγκρισης τον τρόπο Α και την επιτυχία του στην αντιμετώπιση αυτής της μέτριας σοβαρότητας ίωσης που λέγεται covid, ο τρόπος Β πέτυχε χωρίς αμφιβολία σε δύο μόνο ζητήματα: πρώτον στην επιβολή διαρκείας της θανατοπολιτικής και στην ενσωμάτωσή της από μεγάλο μέρος των δυτικών πληθυσμών (ευτυχώς, όχι απ’ τους πάντες!)· και την επιβολή της γενετικής μηχανικής στις διάφορες εκφάνσεις της (οι mRNA πλατφόρμες δεν είναι η μόνη τέτοια) σαν της μοναδικής και αναγκαστικής «θεραπείας».

Έχουμε αποδείξει (όλους αυτούς τους μήνες) ότι η σύλληψη και η επιβολή του τρόπου Β δεν ήταν ούτε «λάθος» ούτε «ατύχημα». Ήταν ζητούμενο, απαραίτητο μέσο, σκοπός του δυτικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος – στην προσπάθειά του να κρατήσει (ή και να επεκτείνει) την δυτική ηγεμονία στον υπόλοιπο πλανήτη αλλά και να επιταχύνει βίαια την εσωτερική καπιταλιστική και θεσμική αναδιάρθρωση, στην «έδρα» του.

Οι δυτικοί δεν αντιμετώπισαν ένα υπαρκτό πρόβλημα σαν «ευκαιρία»· δεν άρπαξαν απ’ τα μαλλιά μια αληθινή Αποκάλυψη. Η τρομοδιαχείριση του covid δεν ήταν καν, απλά, εφαρμογή του δόγματος «μην αφήνεις ποτέ μια κρίση να πάει χαμένη»! Στις αρχές Μάρτη τα δεδομένα ήταν σαφή (και η περίεργη ασταμάτητη μηχανή που παρακολουθούσε τι γινόταν στην μακρινή κίνα ήξερε τα βασικά, και τα μοιράστηκε μαζί σας – μέσα στη χολερικότητα των άλλων…). Η απόδειξη του ότι δεν επρόκειτο για «ευκαιρία» αλλά για κατασκευή, για επένδυση, βρίσκεται στον τρόπο Α – εκτός αν το διάστημα 12 μηνών θεωρείται μικρό για να βγάλει κάποιος συμπεράσματα… Τα πραγματικά χαρακτηριστικά του κορονοϊού που ονομάστηκε SARS-CoV-2 ΔΕΝ μπορούν να γίνουν αντιληπτά μέσα απ’ τους μεγα-παραμορφωτικούς φακούς των συμφερόντων του συμπλέγματος και του carpet bombing των δημαγωγών· ούτε μέσα απ’ τα πραξικοπήματα και τις στρατοαστυνομίες των δυτικών κρατών· ούτε, τέλος, απ’ την παράνοια των caradinieri. Μόνο μέσα απ’ το πρίσμα των τρόπων της πετυχημένης αντιμετώπισής του τόσο σε ασιατικά κράτη όσο και σε αφρικανικά (συν κάποια της κεντρικής αμερικής) μπορεί να έχει όποιος ενδιαφέρεται μια σωστή εικόνα. (Με την επισήμανση ότι ο παράγοντας χρόνος είναι πάντα σημαντικός!)

Χρησιμοποίησαν αυτά τα κράτη, του τρόπου Α, στρατοαστυνομικά, απαγορευτικά μέσα; Ναι, το έκαναν – αλλά προκειμένου για το κινεζικό μπορεί να επικαλεστεί μια δικαιολογία που δεν έχει κανένα ευρωπαϊκό: οι ειδικοί του πράγματι δεν ήξεραν περί τίνος πρόκειται. Όταν αποκωδικοποίησαν το RNA του ιού διαπίστωσαν ότι ήταν ίδιο κατά 85% με εκείνο του φονικότερου SARS αλλά και κατά 84% με εκείνο διάφορων κορονοϊών που προκαλούν τα κοινά συνάχια…. Το ποια θα ήταν η πραγματική του συμπεριφορά έμελλε να φανεί στην πράξη. Και φάνηκε ήδη ως το τέλος Φλεβάρη. Το ότι στις αρχές του Μάρτη δεν χρειάζονταν πια στη Wuhan τα νοσοκομεία εκστρατείας είναι αδιάψευστος μάρτυρας.

Όταν άρχισε η εισαγωγή του μιλιταριστικού σκέλους του κινέζικου τρόπου Α στη δύση υπήρχαν διαθέσιμες όλες οι γνώσεις αλλά και τα μέσα, ακόμα και για να μην είναι απαραίτητος ο μιλιταρισμός· ή, σε κάθε περίπτωση, να έχει εξαιρετικά μικρή διάρκεια στις όποιες απαγορεύσεις του. Όμως αυτές οι γνώσεις και τα μέσα ήταν made in china· κι αυτή η «υπογραφή» δεν βόλευε καθόλου ορισμένα απ’ τα δυτικά αφεντικά. Φαίνεται ότι σε κάποια κράτη της ευρώπης υπήρξε ένα δισταγμός για την επιβολή της «άγριας γραμμής»· υπήρξαν ειδικοί που την θεωρούσαν υπερβολική και αναποτελεσματική· τελικά, με λίγο ως πολύ εκβιαστικούς τρόπους (π.χ. Ferguson…) ξεκίνησε εκείνο που συνέφερε συγκεκριμένες μερίδες του κεφάλαιου, συγκεκριμένες ομάδες αφεντικών, που είχαν και τον έλεγχο των media.

Προτίμησαν να απλώσουν στο τραπέζι όλες τις «εκκρεμότητές» τους, θέματα για τα οποία γίνονταν συζητήσεις όλη την δεκαετία του ’10. Απ’ την «αξία της δημοκρατίας» μέχρι την απειλή της γρήγορης εξέλιξης του ευρασιατικού project, κι απ’ τον χαρακτήρα της “ηλεκτρονικής διακυβέρνησης” μέχρι την απελευθέρωση των data απ’ τον gdpr… Το ότι καμμία απ’ τις βασικές, τις στρατηγικές ανησυχίες αυτού του είδους δεν είχε θεραπευτική σχέση με τον covid δεν στάθηκε εμπόδιο. Κάπως έπρεπε να ξεκινήσει το «μεγάλο άλμα» – ακόμα κι αν ήταν απαραίτητο να σκηνοθετηθούν εκατόμβες.

Έχουμε ήδη υποστηρίξει ότι ο τρόπος Β είναι συνυφασμένος με την πραγματική τάση της υποβάθμισης των δυτικών κρατών / αφεντικών εξαιτίας εκείνου που έχει ονομαστεί η μετατόπιση του κέντρου βάρους του καπιταλιστικού κόσμου στην ασία. Πρέπει τώρα, στη συνέχεια, να δούμε ποια είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά που επέτρεψαν στο κινεζικό κράτος / κεφάλαιο να «νικήσει τον covid» με τόσο ψύχραιμο τρόπο.

Έμμεσα αλλά με σαφήνεια θα πρέπει να σχηματίσουμε μια γνώμη για το αν βρίσκονται αντιμέτωπες (πάνω στην καμπούρα μας σαν παγκόσμια εργατική τάξη…) δύο διαφορετικές βιοπολιτικές ή δύο ιστορικά διαφορετικές «στιγμές» της ίδιας βιοπολιτικής…

Εν τω μεταξύ…

Δευτέρα 14 Δεκέμβρη. Ο τεχνολογικός πόλεμος (πόλεμος τεχνολογικής υπεροχής) συνεχίζεται με αμείωτη ένταση… Και δεν είναι απλά η παιχνιδιάρικη περιπέτεια της ανθρώπινης σκέψης που βρίσκεται απλωμένη στον πάγκο.

Ούτε εμείς ούτε εσείς (κατά πλειοψηφία, έστω!) είμαστε / έτοιμοι για την επόμενη τεχνολογική επανάσταση που κυοφορείται ήδη. Δεν αναφερόμαστε στην 4η – η οποία επίσης θα είναι εκτός της φαντασίας μας. Μιλάμε για την 5η, την κβαντική!!

Αυτά που ξέρουμε (ή νομίζουμε ότι ξέρουμε) κι αυτά που καταλαβαίνουμε (ή νομίζουμε ότι…) απ’ την άποψη της φυσικής δεν έχουν σχέση με την κβαντική φυσική και τις εφαρμογές της. Κι αν οι τωρινές εφαρμογές εμπνέουν ήδη την μεταφυσική «πίστη» στις τεχνοεπιστήμες, ο ερχομός εκείνων της κβαντικής φυσικής (που δεν θα αργήσει όσο νομίζετε…) θα φτάσει πολύ κοντά στον τέλειο διαχωρισμό ανάμεσα στο είδος «μέσος άνθρωπος» και στις μηχανές του· ίσως στην σχεδόν τέλεια απαλλοτρίωση του ζωντανού απ’ το νεκρό κεφάλαιο. Εκτός αν άμεσα και έγκαιρα ένα καλό κομμάτι της τάξης μας μελετήσει… (Πράγμα που με τωρινά δεδομένα μοιάζει σχεδόν αδύνατο: για να εξηγήσουμε ότι τα mRNA κατασκευάσματα δουλεύουν μέσω μεταλλάξεων των ανθρώπινων κυττάρων πρέπει να …. ας το να πάει στο διάολο!!!)

Ένα απ’ τα κέντρα των ερευνών για τις εφαρμογές της κβαντικής φυσικής είναι οι κβαντικοί υπολογιστές (αλλά και η ανάλογη κρυπτογράφηση). Πέρυσι η google (ναι, μια ιδιωτική αμερικανική επιχείρηση) ανακοίνωσε ότι πέτυχε «κβαντική υπεροχή» (έναντι οποιουδήποτε ανταγωνιστή) κατασκευάζοντας και βάζοντας σε λειτουργία έναν κβαντικό επεξεργαστή 53-qubit (συγκρατείστε, απλά, ότι πρόκειται για τα κβαντικά bit)· ότι κατάφερε δηλαδή να κάνει έναν υπολογισμό (που ο πιο γρήγορος υπαρκτός υπερ-υπολογιστής θα χρειαζόταν 10.000 χρόνια για να ολοκληρώσει) μόνο σε 200 δευτερόλεπτα… Διακόσια δευτερόλεπτα αντί για δέκα χιλιάδες χρόνια δεν είναι ασήμαντο γεγονός, έτσι δεν είναι; Ακόμα και η ντόπια γραφειοκρατία θα πάθαινε την πλάκα της!

Στις 3 Δεκέμβρη φέτος ήταν η σειρά του κινέζικου τεχνο-κεφάλαιου να απαντήσει. Με μια τεχνοεπιστημονική έκθεση στη γνωστή επιθεώρηση science η ομάδα των φυσικών Pan Jianwei και Lu Chaoyang απ’ το πανεπιστήμιο της Hefei, ανακοίνωσε ότι ο δικός της πρωτότυπος κβαντικός υπολιστής χρειάστηκε 200 δευτερόλεπτα για να κάνει έναν υπολογισμό που ο πιο γρήγορος υπαρκτός υπερ-υπολογιστής θα χρειαζόταν πάνω από 2 δισεκατομύρια χρόνια για να τον φτάσει ως το τέλος του. Εδώ λαχανιάζει κανείς ακόμα και μόνο με την ιδέα μιας τέτοιας σύγκρισης!

Η ασταμάτητη μηχανή δηλώνει αδυναμία να καταλάβει ποιος σ’ αυτήν την ρημαδοπέτρα που λέγεται γη σκαρώνει «υπολογισμούς» που χωρίς κβαντικούς υπολογιστές χρειάζονται 10.000 ή 2 δισεκατομύρια χρόνια για να γίνουν· ενώ μ’ αυτούς είναι αρκετά κάτι παραπάνω από 3 λεπτά της γήινης ώρας… Καταλαβαίνει, ωστόσο, την γενική ιδέα. Αν, για παράδειγμα, θα χρειαζόταν να γίνουν αντικείμενο επεξεργασίας τα «δεδομένα υγείας» (συμπεριλαμβανόμμενων των dna τους) 8 δισεκατομμυρίων επιβατών του πλανήτη και των προγόνων τους έως και 2 γενιές πίσω, με σκοπό να βρεθεί (;; τι;), ένας κβαντικός υπολογιστής σε πλήρη λειτουργία θα χρειαζόταν κάποια κλάσματα κλασμάτων του δευτερολέπτου…

Με δυο κουβέντες η κβαντική υπολογιστική (πέρα απ’ τα ενδιαφέροντα χαρίσματα που έχει η κβαντική φυσική σαν τέτοια και τις απίστευτες ιδιότητες της ύλης που μελετάει και αναδεικνύει…) φαίνεται να είναι μια άμεση καπιταλιστική αναγκαιότητα για πολλές χρήσεις. Συμπεριλαμβανόμενων των πολεμικών. Πράγμα που σημαίνει ότι η κβαντική υπεροχή που πρόσφατα ανακοίνωσε το Πεκίνο δεν είναι του είδους «το NBA είναι το κορυφαίο μπάσκετ στον πλανήτη» ή «το σινικό τείχος φαίνεται απ’ το διάστημα»…

Μην αναρωτηθείτε τι δουλειά έχουν τέτοια θέματα εδώ αφού δεν καταλαβαίνουμε γρι! Θα χρειαστεί να καταλάβουμε, αλλά εν τω μεταξύ αρκεί αυτό: ενώ οι δυτικοί προσπαθούν να αποκρούσουν την 5G τηλε-επικοινωνιακή υπεροχή του κινέζικου καπιταλισμού, οι 6G τηλεπικοινωνίες (οι έρευνες έχουν ξεκινήσει…) θα είναι κβαντικές!

Οπότε; Πρώτον μην ακούσουμε τις γνωστές βλακείες για τους ιούς που τρέφονται με ηλεκτρομαγνητισμό… Και δεύτερον ας έχουμε μια γενική ιδέα για τις αιτίες που ένας δευτερότριτος στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό θα ήθελε να καταστρέψει τον πρώτο…

(Κατά τα υπόλοιπα, περιθωριακοί είμαστε, οπότε έχουμε παραπάνω περιθώρια… Κι άλλωστε κανείς δεν διαλέγει την εποχή που ζει…)

(φωτογραφία: Ο επεξεργαστής του κινεζικού κβαντικού υπολογιστή που λέγαμε. Έχει και όνομα. Λέγεται Jiuzhang, απ’ το όνομα ενός πανάρχαιου, ηλικίας 2000 χρόνων «βιβλίου των υπολογισμών»…)

Καθόλου σατανικές και, οπωσδήποτε, καθόλου συμπτώσεις (1)

Σάββατο 12 Δεκέμβρη. Αναφερθήκαμε χτες σε κάποιες δηλώσεις του ρώσου υπ.εξ. Lavrov. Ας κάνουμε τώρα τον κόπο να αντιπαραβάλουμε την συνέχειά τους με εκείνες ενός άλλου «εξέχοντα» υπ.εξ., αυτού της γερμανίας Heiko Maas. Προηγείται χρονικά, αφού αυτά πιο κάτω είναι αποσπάσματα από συνέντευξή του στο γερμανικό der spiegel, στις 4 Δεκέμβρη (2020):

Ερώτηση: Εσείς και ο εταίρος σας στη Γαλλία έχετε ζητήσει ένα «new deal» στις διατλαντικές σχέσεις. Καλό ακούγεται, αλλά περί τίνος πρόκειται;

Απάντηση: Η επιστροφή των ΗΠΑ στη διεθνή σκηνή θα αλλάξει πολλά πράγματα, αφού μαζί μπορούμε να έχουμε συνεργατικές προσεγγίσεις. Η Ευρώπη και οι ΗΠΑ χρειάζεται να δουλέψουν μαζι πιο στενά και στρατηγικά. Δεν μπορούμε να αφήσουμε ξανά κενά, όπως στη Λιβύη ή στη Συρία, για παράδειγμα, που γεμίζουν ύστερα από άλλους, απ’ την Ρωσία ή την Τουρκία. Δεν μπορούμε να αφήνουνε περιθώρια σε απολυταρχικούς παράγοντες για να κάνουν τα παιχνίδια τους. Εμείς οι ευρωπαίοι είμαστε έτοιμοι να κάνουμε το δικό μας μέρος σαν εγγυητές της ειρήνης, της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων σε συμμαχία με τις ΗΠΑ.

…

Ερώτηση: Πρόσφατα πήρατε μέρος σε μια συνάντηση με 4 υπ.εξ. κρατών μελών του νατο, όπου συζητήσατε ιδέες για την μεταρρύθμιση της συμμαχίας. Μια ιδέα είναι ο περιορισμός της αρχής της ομοφωνίας. Πιστεύετε ότι είναι σωστό να συμβεί κάτι τέτοιο;

Απάντηση: Από στρατιωτική άποψη το νατο είναι εντάξει, αλλά σε ότι αφορά τις πολιτικές αποφάσεις του πρέπει να γίνουν πολλά. Το νατο αφορά τον πόλεμο και την ειρήνη, την ζωή και τον θάνατο. Συνεπώς δε νομίζω ότι το βέτο θα καταργηθεί σύντομα. Αλλά μπορεί να γίνει δεκτό πως δεν θα είναι όλες οι χώρες υποχρεωμένες να εφαρμόσουν ομόφωνες αποφάσεις στο μέλλον. Αυτό θα δυναμώσει την δυνατότητα δράσης του νατο.

Ερώτηση: Το νατο θεωρεί τον εαυτό του μια κοινότητα αξιών. Πόσο αξιόπιστο είναι αυτό αν στα μέλη του συμπεριλαμβάνεται η Τουρκία του Erdogan και χώρες σαν την Πολωνία και την Ουγγαρία, που δεν σέβονται τις αρχές της νομιμότητας;

Απάντηση: Γι’ αυτό ακριβώς είναι σημαντικό να ενισχυθεί το νατο στο ρόλο του σαν πολιτικός οργανισμός. Αλλά δεν υπάρχει αρκετός χώρος για συζητήσεις περί κοινών αξιών. Πρέπει να τον δημιουργήσουμε.

…

Ερώτηση: Το κυρίαρχο θέμα στις δι-ατλαντικές σχέσεις θα είναι η Κίνα. Σε ποιο βαθμό ο ανταγωνισμός ανάμεσα στο Πεκίνο και την Ουάσιγκτον θα καθορίσει το μέλλον της παγκόσμιας τάξης; Και τι θέση θα έχει η Ευρώπη σ’ αυτό;

Απάντηση: Για την Ευρώπη, η Κίνα είναι οικονομικός εταίρος απ’ τη μια μεριά και ένας συστημικός ανταγωνιστής απ’ την άλλη. Η Ουάσιγκτον είναι στενός εταίρος με τον οποίο μοιραζόμαστε θεμελιώδεις αξίες. Αν οι ΗΠΑ και η Ευρώπη ξαναέρθουν μαζί και αναπτύξουν μια κοινή στρατηγική, αυτό θα ανοίξει εντελώς διαφορετικές δυνατότητες να μιλήσουμε στην Κίνα όχι μόνο για εμπορικά και οικονομικά ζητήματα αλλά επίσης για ανθρώπινα δικαίωματα.

Δεν πρέπει να πάρουμε ακριβώς κατά λέξη τα λόγια ενός Heiko Maas. Εκτιμάμε όμως το νόημα. Ενόψει της ακόμα μεγαλύτερης όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού το Βερολίνο θα ήθελε (αυτό καταλαβαίνουμε) να συμβάλει στην επανα-διεθνοποίηση της Ουάσιγκτον υπό τον νυσταλέο Jo, αλλά μ’ όρους που θα υπηρετούν έναν διαφορισμό εκ μέρους του: για να μπορεί να διαπραγματευτεί με τους «συστημικούς ανταγωνιστές» (που δεν είναι ένας αλλά τουλάχιστον δύο) από καλύτερες θέσεις, όχι μόνο οικονομικά (σαν ηγετική δύναμη στην ε.ε.) αλλά και στρατιωτικά (με τις πλάτες του Joνυσταλεάν).

Αυτά είναι κόλπα ζόρικα που δεν τα κάνουν ούτε στις ινδίες! Το γιατί η παρακμιακή πρώην μόνη υπερδύναμη θα ήθελε να κάνει χαμαλίκια (και να πουλάει νταβατζιλίκια) για λογαριασμό του Βερολίνου δεν το ξέρουμε. Ωστόσο, σε επιμέρους ζητήματα ίσως κάτι τέτοιο συμβεί σαν τμήμα μιας εξελισσόμενης προσπάθειας του «δυτικού κόσμου» να ξαναγίνει απειλητικός. Αφού ναι, το Βερολίνο δεν πέτυχε κάτι σπουδαίο όταν ο απερχόμενος τότε Obama του έδωσε «τα κλειδιά του φιλελεύθερου, δυτικού κόσμου», μετά την εκλογή στα τέλη του 2016 του ψόφιου κουναβιού, ο νυσταλέος θα ζητήσει τα κλειδιά πίσω…

Ποιά είναι τέτοια «επιμέρους ζητήματα»; Το ιράν (ας πούμε)…

Καθόλου σατανικές και, οπωσδήποτε, καθόλου συμπτώσεις (2)

Σάββατο 12 Δεκέμβρη. Τέσσερεις μέρες μετά, στη σύνοδο του «ρωσικού συμβουλίου διεθνών υποθέσεων» (Μόσχα, 8 Δεκέμβρη 2020), ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov, πέρα απ’ αυτά που παρουσιάσαμε χτες (περί covid και γεωπολιτικής αξιοποίησής του) είπε κι αυτά:

… Κρίνοντας απ’ αυτά που βλέπουμε, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει εγκαταλείψει τις προθέσεις της για τον ρόλο της σαν ένας πόλος του πολυπολικού συστήματος που μορφοποιείται για αντικειμενικούς λόγους, και ακολουθεί την αφύπνιση των ΗΠΑ. Η πρόσφατη πολιτική της Γερμανίας σε πολλά θέματα μας επιβεβαιώνει ότι αυτό ακριβώς είναι που θέλει να κάνει το Βερολίνο, διατηρώντας τις προθέσεις του για πλήρη ηγεσία στην Ε.Ε. Η Γαλλία είναι σε κάπως διαφορετική θέση. Φαίνεται να κυριαρχεί η τάση προς την απόρριψη των φιλοδοξιών της Ε.Ε. να γίνει ένας πόλος του πολυπολικού συστήματος. Πρέπει να περιμένουμε και να δούμε αν η Γαλλία θέλει να επιμείνει στην αξίωση ενός τέτοιου ρόλου.

Από διανοητική άποψη, η Δύση δικαιολογεί τις πολιτικές της με το περιβόητο σχέδιο της «τάξης βασισμένης σε κανόνες». Αυτοί οι κανόνες εφευρίσκονται στο πόδι, σε διάφορες συναντήσεις. Η Ε.Ε. κέρδισε πρόσφατα τον έπαινο απ’ τον υπ.εξ. των ΗΠΑ Michael Pompeo επειδή υιοθέτησε τον «γενικό» μηχανισμό της επιβολής κυρώσεων για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ακολουθώντας την υιοθέτηση της επιβολής τέτοιων κυρώσεων για υποτιθέμενες χημικές επιθέσεις και κυβερνοεπιθέσεις. Η ΕΕ τα αποφασίζει αυτά σ’ έναν στενό κύκλο αδιαφορώντας να θέσει τα ζητήματα σε διεθνείς οργανισμούς όπως ο ΟΗΕ. Ο ΟΗΕ περνάει δύσκολες ημέρες και η Δύση κάνει ό,τι μπορεί για να τον κάνει αναξιόπιστο ή να τον εκφοβίσει ιδιωτικοποιώντας διάφορες επιτροπές του, όπως είδαμε στην περίπτωση της Επιτροπής για τα Χημικά Όπλα. Όταν αυτά αποτυγχάνουν διαχειρίζεται αυτά τα θέματα εκτός των δομών του ΟΗΕ και των διεθνών διασκέψεων και επιβάλει σε άλλους τις βολικές γι’ αυτήν αποφάσεις σαν την απόλυτη αλήθεια, την μόνη σωστή εκδοχή των πολυμερών προσεγγίσεων.

Αυτή είναι η κεντρική ιδέα της «τάξης που βασίζεται σε κανόνες» και του ψευδούς πολυμερισμού που έχει εφευρεθεί απ’ τους Γερμανούς και τους Γάλλους. Προοωθούν αυτά τα σχέδια παρουσιάζοντας τις θέσεις και τις πρωτοβουλίες της ΕΕ σ’ όλο τον κόσμο σαν τις μόνες σωστές, σαν μοντέλο που πρέπει να ακολουθήσουν οι άλλοι…

Είναι φανερό ότι προσπαθούν να αποκαταστήσουν το μονοπολικό μοντέλο της παγκόσμιας τάξης. «Πόλοι» όπως η Ρωσία και η Κίνα είναι απίθανο να δεχτούν να υποβαθμιστούν…

Κι εδώ, επίσης, θα έπρεπε να είναι κανείς προσεκτικός. Είναι μερικούς μήνες τώρα που η Μόσχα κατηγορεί το Βερολίνο ότι έχει αρχίσει να γίνεται «αντιρωσικό» περισσότερο απ’ ότι η ίδια θα ανεχόταν. Αλλά, επί της ουσίας αυτό είναι λιγότερο ενδιαφέρον σε σχέση με την πιθανότητα να γεφυρωθεί το «χάσμα του Ατλαντικού» που άνοιξε επί 4 χρόνια το “america first “ του ψόφιου κουναβιού.

Η πιθανότητα είναι υπαρκτή, ακόμα κι αν δεν είναι full. Έχοντας τον στρατό του νατο (ή, απλά, της Ουάσιγκτον και των “ανατολικών” συμμάχων της) να “γυμνάζεται” μόνιμα στα σύνορά της, η Μόσχα θα ήθελε να ελπίζει σ’ ένα Βερολίνο “δυτικότερα” αυτών των “ανατολικών” που να δημιουργεί (έστω) παράσιτα στη δυτική μιλιταριστική ομαλότητα. Αλλά το γερμανικό κράτος διακηρύσσει (για άλλη μια φορά…) ότι θέλει να επανεξοπλιστεί (στρατιωτικά) για να παίξει τον ρόλο του “καλού” στον κόσμο. Κι αυτό είναι ένα θέμα από μόνο του.

Το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο έχει τους λόγους του να ανησυχεί· και ποιός είναι ανόητος να μην καταλαβαίνει το γιατί; Η γερμανική “ηγεσία της ε.ε.” από πολιτική άποψη είναι μύθος! Ο θρυλικός “γαλλογερμανικός” άξονας, όπως και άλλοι θρύλοι, σαν τον “ευρωπαϊκό στρατό” ή την “ενιαία ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική” έχουν πεθάνει στην κούνια τους. Ελλείψει της συμπαγούς ευρωπαϊκής πολιτικο-στρατιωτικής ομοσπονδιοποίησης, ελλείψει των “ηνωμένων ευρωπαϊκών πολιτειών” σα να λέμε, το Βερολίνο (και με διαφορετικό τρόπο το Παρίσι) πρέπει να ψάχνουν βάρκες για να πατήσουν. Κι αν το Joνυσταλεάν είναι μια απ’ αυτές (με τα πυρηνικά του παρέα) θα αναζητήσουν τα (όχι εύκολα) πατήματά τους εκεί.

Συνεπώς η Μόσχα έχει κάθε λόγο να απειλεί ότι θα γυρίσει εντελώς την πλάτη της στην (υπόλοιπη) ευρώπη, αν αυτή η (υπόλοιπη) ευρώπη – και ειδικά το Βερολίνο – αναζητήσει και πάλι ασφάλεια στον “ατλαντισμό”. Η ανεγκέφαλη αλεπού δεν θέλει ούτε πόλεμο ούτε μισο-πόλεμο στα σύνορά της – όχι άδικα. Αλλά η περίπτωση της ουκρανίας θα πρέπει να έχει περιορίσει τις ελπίδες της Μόσχας ότι μπορεί να βασιστεί είτε στο Βερολίνο είτε στο Παρίσι, είτε και στους δύο μαζί.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι με τα λόγια του Lavrov η Μόσχα ανακεφαλαιώνει προειδοποιητικά αυτά που κάνει ήδη: απ’ την λιβύη ως το Nagorno Karabakh. Κι αυτό, με τη σειρά του, σημαίνει ότι ο καπιταλιστικός κόσμος είναι εκ των πραγμάτων “διπολικός”, μέχρι να εξαντληθούν τα (γεωπολιτικά) αποθέματα και να φτάσει η αναπόδραστη στιγμή του ξεκαθαρίσματος των λογαριασμών για το ποιός (“πόλος”) κάνει κουμάντο.

Νυσταλέοι σε αγρυπνία

Δευτέρα 7 Δεκέμβρη. Το ότι η Τεχεράνη δεν αντέδρασε (ακόμα) στη δολοφονία του Fakhrizadeh ερμηνεύεται απ’ τους επιτήδειους σαν «πίστωση χρόνουc μέχρι ο νυσταλέος Jo να έρθει εν τη βασιλεία του. Περίεργη ερμηνεία: η Τεχεράνη δεν κατηγόρησε την Ουάσιγκτον αλλά ο Τελ Αβίβ για την δολοφονία· οποιαδήποτε απάντηση θα στραφεί εναντίον του· ποιά πίστωση χρόνου λοιπόν;

Το Joνυσταλεάν σκοπεύει να τραβήξει Βερολίνο, Παρίσι και Λονδίνο με την μεριά του, παριστάνοντας ότι «θέλει να γυρίσει στην συμφωνία 5 + 1» αλλά με πολλούς όρους: εκτός απ’ το πυρηνικό πρόγραμμα να μπει χέρι και στο πυραυλικό πρόγραμμα της Τεχεράνης· να σταματήσει το ιρανικό καθεστώς να στηρίζει την Χεζμπ’ αλλάχ στον λίβανο, τον Άσαντ στη συρία, τις «λαϊκές πολιτοφυλακές» στο ιράκ και τους Houthis στην υεμένη…. Είναι πιθανό ότι Παρίσι και Λονδίνο είναι έτοιμα να δεχτούν μια τέτοια «αμερικανική επιστροφή»· το Βερολίνο επίσης την συζητάει, θέλοντας να παίξει και ρόλο μεσολαβητή… Με άλλα λόγια: με αντάλλαγμα τον τερματισμό των τιμωριών που επέβαλλε το ψόφιο κουνάβι ο νυσταλέος θέλει ένα ιράν που θα κάνει χαρακίρι.

Γίνονται αυτά τα πράγματα; Όχι φυσικά. Παρά τις υποσχέσεις τους και τις «δεσμεύσεις» τους στην συμφωνία 5 + 1, οι τρεις ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί έκαναν ελάχιστα ως τίποτα για να τιμήσουν τις υπογραφές τους, κρυβόμενοι πίσω απ’ τις απειλές του ψόφιου κουναβιού για τιμωρίες και εναντίον τους αν δεν τηρούσαν τις δικές του τιμωρίες! Οι άλλοι δύο συμβαλλόμενοι, η Μόσχα και το Πεκίνο αγνοήσαν την Ουάσιγκτον, και έκαναν περισσότερο από πολλά. Για ποιον λόγο του κόσμου η Τεχεράνη θα ξαναγυρίσει στο μαγγανοπήγαδο συζητήσεων και διαπραγματεύσεων με τύπους που είτε επειδή έτσι τους βολεύει είτε επειδή λένε ότι φοβούνται βάζουν και βγάζουν τις υπογραφές τους κατά βούληση; Ο μόνος λόγος είναι «για τα μάτια του κόσμου»…

Το 2021 δεν είναι σε τίποτα 2015. Αυτά τα 5,5 – 6 χρόνια άλλαξαν πολλά στην ευρύτερη μέση Ανατολή. Στο συριακό πεδίο μάχης φάνηκε ότι μόνο με τα όπλα αλλάζουν πραγματικά οι συσχετισμοί. Ευρωπαίοι και αμερικάνοι έχουν ενοχληθεί απ’ την ταχύτητα με την οποία προχωρούν (σε βάρος τους) είτε το μπλοκ της Αστάνα, είτε το Πεκίνο σαν κράτος / κεφάλαιο, είτε η Μόσχα σαν πολεμική τεχνολογία, όχι μόνο στη μέση Ανατολή αλλά και στην Αφρική, στην Ασία, ακόμα και στη νότια Αμερική. Ο νυσταλέος Jo έχει την απαίτηση να βάλει στο χέρι (και) το πυραυλικό πρόγραμμα του ιρανικού καθεστώτος (το οποίο, ωστόσο, δεν έχει σοβαρή αεροπορία, οπότε οι πύραυλοι είναι το μέσο που ανέπτυξε εγχωρίως για να καλύψει αυτήν την έλλειψη) – αλλά φυσικά δεν θα μαζέψει τον στρατό του απ’ το ιράκ και το αφγανιστάν. Έχει την απαίτηση να σταματήσει η Τεχεράνη την υποστηρίξη στον Άσαντ, αλλά δεν δώσει πίσω στο συριακό καθεστώς το 1/3 της συριακής επικράτειας που κατέχει, μαζί με τους μισθοφόρους των ypg. Έχει την απαίτηση να σταματήσει η ιρανική υποστηρίξη στην Χεζμπ’ αλλάχ αλλά δεν θα επιβάλει στο απαρτχάιντ Τελ Αβίβ να αφοπλιστεί απ’ τα ατομικά του όπλα.

Με δυο λόγια το Joνυσταλεάν, σαν διάδοχη κατάσταση του ψοφιοκουναβιστάν, έχει ελάχιστα να δώσει και απαιτεί πολλά. Το πραγματικό συνδετικό του με τους ευρωπαϊκούς καπιταλισμούς / ιμπεριαλισμούς είναι πια ο κοινός φόβος τους απέναντι στο ευρασιατικό project.

Κι αυτό δεν είναι μυστικό.

(φωτογραφία: Άσχετο και σχετικό μαζί: ο χασάπης του Καΐρου θέλει “στρατηγική σχέση” με τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης… Μπορεί να του προσφέρει και μερικές εκατοντάδες απ’ τους φονιάδες μπάτσους του, για την περίπτωση που οι ραβδούχοι του βασιλιά κουραστούν…)

Προβοκάτσια νο…;

Παρασκευή 4 Δεκέμβρη. Ξόδεψαν χρόνο, χρήμα και (ανθρώπινους) πόρους. Το σχέδιο ήταν απλό, κάποιος θα το έλεγε έως και πρωτόγονο: μια γερή προβοκάτσια σε βάρος του ιρανικού καθεστώτος που θα το αναγκάσει να απαντήσει κάνοντας “κάτι” που, με τη σειρά του, θα “δικαιολογούσε” μια ξεγυρισμένη πυραυλική επίθεση / καταστροφή διάφορων πυρηνικών εγκαταστάσεών του.

Η εκτέλεση / δολοφονία του Mohsen Fakhrizadeh είχε όλα όσα χρειάζονταν για μια τέτοια προβοκάτσια. Εκτός από ένα: δεν ήταν βέβαιο ότι θα αναγκάσει την Τεχεράνη να αντιδράσει άμεσα (και άγαρμπα). Κι έτσι έγινε: το ιρανικό καθεστώς κατάλαβε αμέσως περί τίνος πρόκειται, και κράτησε την ψυχραιμία του. Υποτίθεται ότι περιμένει την (και ποντάρει στην) ενθρόνιση του νυσταλέου Jo.

Η δολοφονία του Fakhrizadeh αποδίδεται στο ρατσιστικό, πολεμοκάπηλο καθεστώς του Τελ Αβίβ. Όμως δεν θα ήταν σοφό να αφήσουμε εκτός άλλες μυστικές υπηρεσίες, συμπεριλαμβανόμενων των αμερικανικών και των σαουδαραβικών (ή των υπηρεσιών των εμιράτων). Γι’ αυτό ακριβως θεωρούμε ότι υπάρχει ένα “κενό ερμηνειών” σ’ αυτήν την προβοκάτσια. Τόσος κόπος, τέτοια επένδυση, για μηδέν αποτέλεσμα;

Το ότι η δολοφονία του Fakhrizadeh δεν είχε και δεν θα μπορούσε να έχει σοβαρές συνέπειες στο όποιο (φανερό ή κρυφό) πρόγραμμα της Τεχεράνης, αυτό μόνο ηλίθιοι δεν το καταλαβαίνουν. Ο επικεφαλής του δεν ήταν ο Fakhrizadeh αλλά (είναι) ο Ali Akbar Salehi, πτυχιούχος του Μ.Ι.Τ…. Όπως, επίσης, ηλίθιοι αγνοούν την σημαντική σχέση που έχει αποκτήσει (μέσω μπλοκ της Αστάνα και όχι μόνο) η Τεχεράνη με την Μόσχα και με το Πεκίνο. Όποιος κάνει προβοκάτσιες σε ιρανικό έδαφος στέλνει, θέλοντας και μη, μια προειδοποίηση (ή απειλή;) και προς την μεριά της Μόσχας. Και του Πεκίνου. Ο καιρός που “κτυπάω το ιράν” σήμαινε μόνο “κτυπάω το ιράν” έχει περάσει προ πολλού…

Έτσι τα πράγματα γίνονται πιο σύνθετα. Υποτίθεται ότι η διοίκηση του νυσταλέου Jo θα είναι κάπως πιο «μετριοπαθής» απέναντι στην Τεχεράνη, ενόσω παράλληλα θα είναι ακόμα πιο «σκληρή» απέναντι στη Μόσχα. Θα διαλυθεί έτσι (και) αυτή η συμμαχία του ευρασιατικού project; Θα ήταν δύσκολο ακόμα και για σενάριο ταινίας· αγκαλιάζει το αδύνατο στην καπιταλιστική πραγματικότητα.

Υποτίθεται επίσης ότι η Τεχεράνη προσβλέπει στην «ηπιότητα» της νέας αμερικανικής διοίκησης, την ώρα που: η Μόσχα (και το Πεκίνο) ανασκουμπώνονται, η Άγκυρα ανανεώνει τους ελιγμούς της, ενώ Δαμασκός, Βαγδάτη και Καμπούλ σκέφτονται τα χειρότερα. Προφανώς πρόκειται για αστείο: αρκεί που άδειασε τη γωνία το ψόφιο κουνάβι και όλες οι συμμαχίες του ευρασιατικού project θα γίνουν φύλλο και φτερό;; Ούτε η Washington Post δεν θα υποστήριζε τέτοιο ενδεχόμενο!!

Τι σημαίνουν τα πιο πάνω; Σημαίνουν ότι η (ανολοκλήρωτη;) προβοκάτσια σε βάρος της Τεχεράνης, με την δολοφονία του Fakhrizadeh, θα μπορούσε να βολεύει ΚΑΙ το Joνυσταλεάν. Αν συνέβαινε – να – ολοκληρωθεί, θα χρεωνόταν στον απερχόμενο (: ψόφιο κουνάβι) ενώ θα είχε κάποια πρακτικά αποτελέσματα για τον επερχόμενο: του είδους πως ούτε η Μόσχα ούτε το Πεκίνο θα καταφέρουν να εδραιωθούν στην περιοχή.

Μακάρι να κάνουμε λάθος. Μακάρι. Ωστόσο δεν είμαστε βέβαιοι ότι «έληξε η ιστορία» και πως όλοι, τώρα, κάθονται σταυροπόδι περιμένοντας την ορκομωσία του νυσταλέου…

Δυναμικές ανισορροπίες

Παρασκευή 4 Δεκέμβρη. Όταν η διοίκηση Obama προώθησε μια κάποια μέτρια «αναστολή» της αμερικανικής επιθετικότητας κατά της Τεχεράνης, με την υπογραφή της συμφωνίας 5 + 1 το 2015, θα πρέπει να είχε κατά νου μια μακιαβελική μεν αλλά εν δυνάμει λειτουργική προσέγγιση, και φυσικά μια σοβαρή διόρθωση της αποτυχημένης πια «αντιτρομοκρατικής» στόχευσης του προκατόχου του, Bush του Β: επεδίωκε πια μια «ισορροπία τρόμου» στη μέση Ανατολή (όπου μόνο το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς διαθέτει πυρηνικά) ανάμεσα σε Τεχεράνη και Τελ Αβίβ, με την προσθήκη της ρευστοποίησης των συνόρων ανάμεσά τους (ιράκ και συρία: δημιουργία του χαλιφάτου του isis) θεωρώντας την ικανή και αναγκαία συνθήκη για να γίνει αυτό το δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου καμμένη γη (ή γη που θα σιγοκαίγεται…) έτσι ώστε η Ουάσιγκτον να συγκεντρώσει την προσοχή της (δηλαδή τα κάθε είδους όπλα της) στο κυρίως μέτωπο, εκείνο του Ειρηνικού.

Η 5 + 1 συμφωνία υπογράφτηκε τον Ιούλη του 2015. Δυο μήνες μετά, τον Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς, προς έκπληξη πολλών, ο ρωσικός στρατός εμφανίστηκε στην συριακή επικράτεια… Είμαστε σίγουροι ότι στην Ουάσιγκτον έβαλαν στοίχημα ότι η ανεγκέφαλη αλεπού (: Putin), ενάμισυ χρόνο μετά το στραπάτσο της ουκρανίας, θα ξανα-έσπαγε τα μούτρα του· έκαναν τα πάντα (και απ’ το Παρίσι, το Λονδίνο, το Ριάντ, το Αμπού Ντάμπι) για να συμβεί έτσι· κυριολεκτικά τα πάντα, εκτός απ’ την ανοικτή και επίσημη πολεμική εμπλοκή υπέρ του isis…. (Τελικά έκαναν ακόμα κι αυτό!….) Την στροφή της Άγκυρας (θα πρέπει να) την θεώρησαν προσωρινή ή οππορτουνιστική.

Η πιο κρίσιμη στιγμή για το στοίχημα του άξονα (της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της) ήταν η «μάχη του Aleppo». Κανονικά εκεί θα έπρεπε να τσακιστούν οι ρωσικές φιλοδοξίες για σημαντική παρουσία στη μέση Ανατολή… Όταν, τελικά, το μπλοκ της Αστάνα ανακατέλαβε το σύνολο της πόλης, ήταν Δεκέμβρης του 2016· ο Obama ήταν ήδη απερχόμενος· και ήταν οριστικό ότι ο σχεδιασμός για μια «ισορροπία τρόμου» και ένα «δημιουργικό χάος» στη μέση Ανατολή, που θα έλυνε τα αμερικανικά χέρια (και τις αρβύλες) είχε αποτύχει.

Η διοίκηση του ψόφιου κουναβιού, στη συνέχεια, έκανε το μόνο που θα μπορούσε να κάνει: άνοιξε χώρο και ισχύ στον ισραηλινό μιλιταρισμό, έτσι ώστε την «ισορροπία τρόμου» ανάμεσα στο Τελ Αβίβ και την Τεχεράνη που ήταν αδιανόητη μετά τον επίσημο σχηματισμό και την πετυχημένη δράση του μπλοκ της Αστάνα, να την διαδεχθεί μια «ισορροπία τρόμου» ανάμεσα στον άξονα (συνολικά) και στο μπλοκ της Αστάνα (συνολικά). Βασικό στοιχείο αυτής της αναγκαστικής «αναγωγής» των συγκρούσεων απ’ την περιφερειακή στην global κλίμακα, ήταν να αδυνατίσει, όσο θα ήταν δυνατόν, ο ιρανικός κρίκος. Αυτό βόλευε όλους τους συμμάχους του άξονα (Τελ Αβίβ, Ριάντ, Αμπού Ντάμπι) αλλά και την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, αφού φαντάστηκαν (οι αντίστοιχες διοικήσεις) ότι ένας ιρανικός καπιταλισμός στα όρια του γκρεμού και στο έλεος των ισραηλινών απειλών θα κρατούσε μακριά απ’ την περιοχή το Πεκίνο και θα ακρωτηρίαζε την Μόσχα. Αν όχι για κάτι άλλο, για να μην φτάσουν στον Περσικό και στην αραβική θάλασσα… Οι «κυρώσεις» και η έξοδος απ’ την 5 + 1 συμφωνία ήταν η αναπόφευκτη συνέπεια της αποτυχίας του σχεδιασμού των «δημοκρατικών» πριν το 2016 – όχι η παράνοια του ψόφιου κουναβιού.

Τι απ’ όλα αυτά μπορεί να «πάρει πίσω» το Joνυσταλεάν; Υποστηρίζουμε: τίποτα! Αν η «γραμμή» των οικονομικών τιμωριών απέναντι σχεδόν στο σύνολο των βασικών κρατών του ευρασιατικού project (κίνα, ρωσία, ιράν) απέτυχε να το συγκρατήσει, η «εναλλακτική» που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί η διοίκηση του νυσταλέου Jo είναι η αναβίωση μιας τακτικής «διαίρει και βασίλευε» που έχει σαν βιβλιογραφία … την διοίκηση Νίξον, την δεκαετία του 1970!

Λέμε «υποτίθεται». Η μηντιακή δημαγωγία έχει βάλει ένα φωτοστέφανο πάνω απ’ το κεφάλι του νυσταλέου Jo. Αλλά η Ιστορία και οι πραγματικοί συσχετισμοί δύναμης είναι που διαμορφώνουν τις εξελίξεις· όχι το καροτί μαλλί του ενός και τα χασμουρητά του άλλου! Κατά την γνώμη μας κανένα σοβαρό αφεντικό απ’ αυτά που εμπλέκονται ενεργά στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο δεν «τρώει» το ότι η Ουάσιγκτον θα βρει την έξοδο που ψάχνει χωρίς πόλεμο… Τα μισά δεν το «τρώνε» επειδή, απλά, δεν πρόκειται να αφήσουν τέτοια περιθώρια. Και τα άλλα μισά επειδή ξέρουν από πείρα πως στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό ό,τι κερδίζεται δεν χαρίζεται!

Αυτά βάζουν, κατά την ταπεινή μας άποψη, τις προβοκάτσιες των δολοφονιών του Soleimani και του Abu mahdi al-Muhandis στις 3 Γενάρη και του Fakhrizadeh στις 27 Νοέμβρη στη δυναμική ενός παγκόσμιου πολέμου που βρίσκεται σε εξέλιξη – αντί για την δημαγωγική, παραπλανητική και καθηλωτική μηντιακή παρουσίαση “στιγμιοτύπων” ξεκομμένων μεταξύ τους. Στις αρχές του 2020 ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ πίστεψε ότι βγάζοντας απ’ την μέση τον Soleimani θα αδυνατίσει ή και θα σταματήσει την προέλαση της Τεχεράνης (και του μπλοκ της Αστάνα) στη μέση Ανατολή. Αποδείχθηκε ότι έκανε λάθος. Στο τέλος του 2020 όλος ο άξονας (με την πιθανή εξαίρεση του Ριάντ) θέλει μια πολεμική καταστροφή σε βάρος του ιράν… Διαφορετικά, με τις εξελίξεις στην αφρική (τόσο την βόρεια: λιβύη, τυνησία, αλγερία· όσο και την υποσαχάρια: μάλι, γκάμπια, σουδάν…) να είναι εκτός του δυτικού ελέγχου, το 2021 θα είναι χρονιά με ακόμα περισσότερες ήττες…

(φωτογραφία: Αν και συντηρητικός, ο γερουσιαστής και πρώην καραβανάς John McCain υπήρξε ο “άτυπος” υπουργός εξωτερικών των διοικήσεων Obama· ο εκπρόσωπός τους για τις βρωμοδουλειές. Στην φωτο σε “μυστική” συνάντηση με “αγωνιστές της ελευθερίας” κάπου στη συριακή επικράτεια, το 2013…)

Μέση Ανατολή…

Κυριακή 29 Νοέμβρη. Ποντάροντας στην “αλλαγή φρουράς” στο άσπρο σπίτι, το ιρανικό καθεστώς ανακοίνωσε ότι θα είναι υπομονετικό στην απάντηση που θα δώσει στο Τελ Αβίβ για την δολοφονία του Mohsen Fakhrizadeh. …Το έθνος του ιράν είναι πολύ έξυπνο για να πέσει σ’ αυτήν την παγίδα… δήλωσε χτες ο ιρανός πρόεδρος Hassan Rouhani. … Θα απαντήσουμε γι’ αυτό το έγκλημα την κατάλληλη στιγμή… Οι εχθροί του ιράν προσπαθούν να κάνουν την μέγιστη αξιοποίηση … αυτών των λίγων εβδομάδων, με στόχο να προκαλέσουν χάος στην περιοχή…

Περιμένει κάτι ουσιαστικό απ’ το Joνυσταλεάν το ιρανικό καθεστώς; Υποθέτουμε ότι ενδιαφέρεται για κάποιου είδους μείωση της «στρατιωτικής διαθεσιμότητας» εναντίον του, τουλάχιστον επίσημα. Ίσως και για το «σπάσιμο» της πετροχούντας του Ριάντ, με την έννοια της εγκατάλειψης αυτής της προνομιακής σχέσης Ουάσιγκτον – Ριάντ που είχε προωθήσει το ψοφικουναβιστάν και το σόι του. Ωστόσο, παρότι αυτά δεν είναι αμελητέα, δεν θα πρέπει να υποτιμάει κανείς το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς, ειδικά όταν βρίσκεται σ’ ένα είδος «υπαρξιακής» παρακμής.

Εν τω μεταξύ υπάρχουν ενδιαφέρουσες εξελίξεις σε ότι αφορά την τύχη του κεφαλιού του τοξικού του Ριάντ. Γράφαμε πριν 3 ημέρες (Πέμπτη 26 Νοέμβρη, Μέση Ανατολή), σαν εκτίμηση με βάση τις αναλύσεις μας, ότι μπορεί η Άγκυρα να σώσει τον τοξικό και το σόι του, έναντι εύλογων ανταλλαγμάτων… Φαίνεται πως αυτό γίνεται όλο και πιο πιθανό: η Άγκυρα θέλει κατ’ αρχήν λεφτά απ’ το θησαυροφυλάκειο του Ριάντ, και το Ριάντ θέλει σιωπηλή «συγχώρεση» για την δολοφονία του Khashoghi και κάποιου είδους «ειρήνη». Φυσικά βρίσκεται σε θέση αδυναμίας…

Η σχετική διαπραγμάτευση έχει ξεκινήσει ήδη (φωτογραφία πάνω, απ’ την ειδησειογραφία της Hurriyet). Προφανώς το Ριάντ δεν θα προσχωρήσει στο μπλοκ της Αστάνα (ποιος σοβαρός θα ήθελε εκεί την παρακμιακή πετροχούντα;), αλλά το να μαζέψει τα μακριά του χέρια από διάφορα σημεία της εύφορης ημισελήνου και την υεμένη θα είναι ένα μη δολαριακό αντάλλαγμα που θα πρέπει να πληρώσει για να μην γίνει καμμένη γη. Το αν και πότε θα συμβεί αυτό θα φανεί τόσο στο συριακό πεδίο μάχης όσο και στο ιρακινό: σε μια τέτοια περίπτωση το μπλοκ της Αστάνα θα ξεπεράσει τα εμπόδια που έχει ως τώρα σε ότι αφορά τους πρακτικούς συσχετισμούς εντός μέσης Ανατολής. (Ο bin Zayed – ο τοξικός των εμιράτων – είναι αρκετά έξυπνος ώστε να μην παραδοθεί εντελώς στον άξονα και ειδικά στο Τελ Αβίβ, απ’ την στιγμή που δεν θα έχει δίπλα του, σαν buffer zone, το Ριάντ).

Με τέτοιες εξελίξεις υποψιαζόμαστε ότι το ρημαδογκουβέρνο έχει βάλει πλερέζες. Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, με την πλούσια συλλογή γκρεμοτσακισμένων «συμμάχων» (Guaido, Haftar, Pashinyan…), μπορεί να το ρίξει στην ποίηση ενόσω θα τους αυξήσει (για όσο μείνει στο πόστο του). Αλλά μιλώντας γενικά για τους ελληνικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, φαίνεται πως η ένταξη στον άξονα γίνεται όλο και πιο «ακριβή» επιλογή, με μεγαλύτερο κόστος προοπτικά.

Θα πείτε: Τι πάει να πει «κόστος»; Ποιοί θα πληρώσουν; Ε, αυτό μπορείτε να το βρείτε και μόνοι σας…

Σφαίρες στο ψαχνό…

Σάββατο 28 Νοέμβρη. Η εκτέλεση / δολοφονία του Mohsen Fakhrizadeh στην Τεχεράνη χτες, μέσα στα πολλά άλλα δείχνει πόσο μεγάλη ήταν η παράλειψη όσων δεν διάβασαν το τετράδιο για την εργατική αυτονομία νο 1 με τίτλο τρομοκρατία: ο «πόλεμος 4ης γενιάς»…

Η δολοφονία του Fakhrizadeh είναι γεμάτη απ’ τα “δακτυλικά αποτυπώματα” εκείνων που την διέταξαν, την οργάνωσαν και την μεθόδευσαν· και μ’ έναν ιστορικά εξώφθαλμο τρόπο ενώνεται με μια μαύρη γραμμή με την δολοφονία του Soleimani και του Mahdi al-Muhandis στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης, στις 3 του περασμένου Γενάρη.

Ποιός ήταν ο Fakhrizadeh; Κατά τις δυτικές μυστικές υπηρεσίες ήταν ο επικεφαλής του «μυστικού» προγράμματος του ιρανικού καθεστώτος για την κατασκευή ατομικής βόμβας. Το 2015 οι καθεστωτικοί new york times τον είχαν συγκρίνει με τον Robert Oppenheimer, τον επικεφαλής του αμερικανικού «Manhattan Project» που έφτιαξε τις βόμβες που σκότωσαν στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Ο ποινικός πρωθυπουργός του Τελ Αβίβ (και αδελφικός φίλος του ελλαδιστάν, για να μην ξεχνιόμαστε) Netanyahu τον είχε επικηρύξει ανοικτά το 2018: να το θυμάστε αυτό το όνομα είχε δηλώσει, σαν απειλή. Ανέλαβε άρα την ευθύνη της χθεσινής δολοφονίας δυο χρόνια πριν γίνει. Διορατικός…

Υπήρξε ποτέ τέτοιο μυστικό πρόγραμμα πυρηνικών όπλων στο ιράν; Κι αν όντως υπήρξε υπάρχει ακόμα; Η ταπεινή μας άποψη είναι ότι εφόσον το ιρανικό καθεστώς έχει να αντιμετωπίσει ένα φορτωμένο με πυρηνικά όπλα απαρτχάιντ, ιμπεριαλιστικό καθεστώς σαν το ισραηλινό, είναι εύλογο να ενδιαφέρεται για μερικές πυρηνικές κεφαλές. Απ’ την άλλη μεριά όμως, μετά από τόσα χρόνια, αν είχε τέτοιο πρόγραμμα, θα έπρεπε να έχει ήδη χειροπιαστά τα αποτελέσματά του· πράγμα που υποδεικνύει πως είτε δεν υπήρξε τέτοιο, είτε πως έχει εγκαταλειφθεί… Φυσικά το Τελ Αβίβ διαδίδει άλλα. Ωστόσο, όσο θα έμενε πίσω το Manhattan Project αν ο Oppenheimer πάθαινε καρδιακή προσβολή εγκαταλείποντας τον μάταιο κόσμο των ‘40s, άλλο τόσο θα μείνει πίσω το ιρανικό πυρηνικό πολεμικό πρόγραμμα (αν υπάρχει τέτοιο) ή και οτιδήποτε άλλο μετά την δολοφονία του Fakhrizadeh.

Γιατί, λοιπόν, τον σκότωσαν; Προβοκάτσια! Το ιρανικό καθεστώς έχει τώρα όχι απλά έναν κορυφαίο πυρηνικό φυσικό λιγότερο (είναι πολλές χιλιάδες οι σπουδαγμένοι στα καλύτερα δυτικά πανεπιστήμια ιρανοί πυρηνικοί φυσικοί…) αλλά, κυρίως, ένα σοβαρό πρόβλημα παραπάνω: αν και πως θα απαντήσει στη δολοφονία.

Μετά την δολοφονία του Soleimani η Τεχεράνη απάντησε. Απάντησε προσεκτικά, έχοντας προειδοποιήσει για να μην υπάρχουν νεκροί αμερικάνοι πεζοναύτες (και άρα αφορμή για κλιμάκωση), αλλά απάντησε: πυραυλική επίθεση σε δύο αμερικανικές βάσεις στο ιράκ, και πάνω από 100 πεζοναύτες τραυματίες. Επιφυλάχτηκε για τα περαιτέρω… Αλλά οι δολοφονίες της 3ης Γενάρη είχαν φανερή υπογραφή: Ουάσιγκτον.

Η τωρινή έχει αόρατη (και σαφέστατη) υπογραφή: είτε mossad, είτε mossad + cia. Ο Fakhrizadeh δεν είναι ο πρώτος αλλά ο τέταρτος ή πέμπτος πυρηνικός φυσικός που δολοφονείται μέσα στην ιρανική επικράτεια τα τελευταία χρόνια (στη βάση του ίδιου σχεδίου…) Είναι όμως, σίγουρα, ο πιο υψηλόβαθμος (αν ισχύει ότι ήταν ανώτατος αξιωματικός των “φρουρών της επανάστασης”). Πρακτικά το πρόσωπό του ήταν άγνωστο – το αποδεικνύει η μοναδική (και αμφίβολης εγκυρότητας) φωτογραφία που έβαλε ο Netanyahu στην «παρουσίασή του» πριν 2 χρόνια. Άρα; Αν το ιρανικό καθεστώς έχει τέτοιες “τρύπες” στην “εσωτερική ασφάλειά” του, τότε;

Εκεί έγκειται η προβοκάτσια. Το ψόφιο κουνάβι ήθελε να βομβαρδίσει πυρηνικές εγκαταστάσεις του ιράν πριν λίγες ημέρες· τον σταμάτησαν οι στρατηγοί και οι σύμβουλοί του, προειδοποιώντας τον πως αν το κάνει θα ξεκινήσει κανονικός πόλεμος διαρκείας με το ιράν, με σημαντικές απώλειες και για την Ουάσιγκτον…. Ο Netanyahu πριν μια βδομάδα (Πέμπτη 26 Νοέμβρη Μέση Ανατολή) προσπάθησε να πείσει τον τοξικό να πάρει μέρος σε μια επίθεση κατά του ιράν· αυτός φοβήθηκε… Η χτεσινή δολοφονία (ήταν η δεύτερη απόπειρα κατά του Fakhrizadeh, η πρώτη, στις αρχές του 2018, είχε αποτύχει…) είναι μια πιο “ήπια” επίθεση σε σχέση με εκείνη που θα ήθελε ο άξονας, αλλά έχει σκοπό να εκβιάσει κάποιου είδους “άμεση” πολεμική απάντηση της Τεχεράνης που να “λύσει τα χέρια” του ψοφιοκουναβιστάν… (Πριν την 20 Γενάρη, που θα γίνει η επίσημη αλλαγή φρουράς στο άσπρο σπίτι). Τι θα κάνει το ιράν;

Η λογική (και η ιστορία) υποδεικνύουν ότι δεν θα βιαστεί· δεν έχει λόγο να απαντήσει εν θερμώ. Οι προεδρικές εκλογές στο ιράν είναι προγραμματισμένες για τις 18 Ιούνη (του 2021), οι θεωρούμενοι πιο “σκληροπυρηνικοί” είναι φαβορί· κι ως τότε υπάρχουν 5 ολόκληροι μήνες μετά την αλλαγή φρουράς στην Ουάσιγκτον (20 Γενάρη) έτσι ώστε η Τεχεράνη να συνεκτιμήσει τις κινήσεις του νυσταλέου Jo πριν αποφασίσει πως θα εκδικηθεί την δολοφονία του Fakhrizadeh. Επιπλέον έχει εναλλακτικές, της κατηγορίας “οφθαλμόν αντί οφθαλμού”: αν η “ασάφεια” της υπογραφής της δολοφονίας είναι μια υπογραφή η ίδια, μια επίθεση (κατά ισραηλινών στόχων) που θα προέρχεται εκτός ιρανικής επικράτειας θα είναι το “ανάλογο”. Οι υεμενίτες Houthis απείλησαν πρόσφατα ότι θα επιτεθούν (πυραυλικά) στο Τελ Αβίβ· αλλά αυτή είναι μόνο μια απ’ τις εναλλακτικές της Τεχεράνης.

Δείχνει αδυναμία το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς μ’ αυτήν του την επίθεση / δολοφονία; Από πολλές απόψεις ναι. Η βιασύνη του να εκβιάσει έναν αμερικανο-ιρανικό πόλεμο μέσα στον επόμενο 1,5 μήνα (τόσο απομένει στην εξουσία του βασιλογαμπρού Jared Kushner και των υπόλοιπων αυλικών του ψόφιου κουναβιού) μοιάζει με παραδοχή ότι ο χρόνος κυλάει σε βάρος του….

(φωτογραφία κάτω: Ο Fakhrizadeh δεξιά, σε μια φωτογραφία του Γενάρη του 2019. Δημοσιοποιήθηκε μετά την δολοφονία του…).