Tag: κίνα

Οι καταστροφείς 1

Τρίτη 24 Απρίλη. Αφού ο πρόεδρος Trump είναι σε θέση να μιλήσει face to face με τον μέχρι πρότινος “rocket man» της βόρειας κορέας Kim Jong-un, γιατί δεν μπορεί να κάνει το ίδιο με το ιρανικό καθεστώς; Αυτή είναι η απορία του Khaled Hroub, γνωστού διεθνώς παλαιστίνιου καθηγητή σε πανεπιστήμιο του Κατάρ. Η απορία θυμίζει ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο η σύνδεση της μέσης Ανατολής με την ανατολική Ασία δεν είναι παραξενιά της ασταμάτητης μηχανής (παρότι τέτοιες συσχετίσεις δεν είναι υποχρεωτικά ίδιες μεταξύ τους στις αναλυτικές προϋποθέσεις και στα συμπεράσματά τους).

Ο καθηγητής Hroub δίνει την απάντηση στο ερώτημά του. Ο πρώτος λόγος είναι ότι η αμερικανική πολεμική βιομηχανία θέλει να τα «πάρει» απ’ τον οίκο των Σαούντ, ακόμα και να τον στραγγίξει (προς όφελός της) μέχρι το τελευταίο δολάριο· συνεπώς έχει συμφέρον να υπάρχει μια «ιρανική απειλή» στην περιοχή. Ο δεύτερος λόγος είναι χειρότερος: υπάρχουν αρκετοί αμερικάνοι καθεστωτικοί, συνδεδεμένοι με (ή και ελεγχόμενοι από) τις σκληροπυρηνικές ισραηλινές «ομάδες πίεσης» που θέλουν οπωσδήποτε να «τσακίσουν» το ιράν.

Μ’ όλο τον σεβασμό στον καθηγητή Hroub (τι είναι, άλλωστε, η ασταμάτητη μηχανή; μια μαθήτρια είναι…) οι εξηγήσεις του φαίνονται ελλειπείς. Πρώτον επειδή και στην ανατολική ασία πουλάει όπλα η αμερικανική βιομηχανία: στην ιαπωνία, στη νότια κορέα, στο βιετνάμ… Ίσως όχι στην ποσότητα (και στην προοπτική αχρηστίας) όπως στα παρανοϊκά σεϊχάτα της αραβικής χερσονήσου· ωστόσο όπως στη μέση Ανατολή έτσι και στην ανατολική Ασία η «ειρήνη» δεν είναι τρόπος για να πουλάς όπλα. Δεύτερον, επειδή όσο έντονη κι αν είναι η επιρροή των ανθρώπων του Τελ Αβίβ στην Ουάσιγκτον καταντάει γελοίο να υποστηρίζει κανείς ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι ενεργούμενο του ισραηλινού!

Όχι! Χωρίς την ραγδαία καπιταλιστική ανάπτυξη της κίνας (που συμπαρασέρνει ή θα συμπαρασύρει μεγάλο μέρος της ασίας) η μέση Ανατολή θα ήταν άχρηστη για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Απ’ το πετρέλαιο της μέσης Ανατολής η Ουάσιγκτον έχει χωρίσει, γινόμενη πετρελαϊκά ανεξάρτητη. Οπότε;

Η ανάπτυξη του κινεζικού καπιταλισμού και η συμμαχία του με τον ρωσικό, έχει βάλει στην ημερήσια διάταξη ένα ενδεχόμενο εφιαλτικό για την παγκόσμια ιμπεριαλιστική ηγεμονία των ηπα: την πρόσφυση της ευρώπης (ή ενός μεγάλου μέρους της) στο ευρασιατικό καπιταλιστικό project. Η «μεγάλη σκακιέρα» του Zbignies Brzezinski στοιχειώνει πάντα, ομολογημένα ή ανομολόγητα, τα μυαλά των αμερικανικών αφεντικών.

Και ακριβώς επειδή η «αμερικανική νίκη» στον ειρηνικό / ινδικό / ανατολική ασία γίνεται όλο και πιο δύσκολη (χωρίς «πλήρη πόλεμο» σίγουρα…), η ανατολική Μεσόγειος και η ανατολική ηπειρωτική Ευρώπη, είναι ένα είδος «τελευταίας γραμμής άμυνας», για να ανακοπεί το ευρασιατικό project, πριν ξεχυθεί στην πρώην “δυτική Ευρώπη” και φτάσει ως τις ανατολικές όχθες του Ατλαντικού.

Κορέες 1

Κυριακή 22 Απρίλη. Την ώρα που η ασταμάτητη μηχανή «ανέβαζε» το χθεσινό σχόλιο για την κορεατική χερσόνησο που περιλάμβανε την φράση «Απλά έχει σταματήσει τις δοκιμές (τις οποίες ενδεχομένως δεν χρειαζόταν άλλο)» για την βόρεια κορέα, η Πγιονγκγιάνγκ ανακοίνωνε επίσημα την διακοπή των πυρηνικών και πυραυλικών δοκιμών της… (Υπάρχει διαφορά ώρας: εδώ ήταν μαύρη νύχτα, εκεί μέρα).

Το ψόφιο κουνάβι καμάρωσε, δηλώνοντας ευχαριστημένο γι’ αυτήν την εξέλιξη· και – βέβαια – πως ήταν αποτέλεσμα της «σκληρής αμερικανικής στάσης»… Της δικής του δηλαδή… Ωστόσο άλλο το πότε η Πγιονγκγιάνγκ σταμάτησε όντως τις δοκιμές (προς το τέλος του 2017) και άλλο το πότε το ανακοίνωσε επίσημα (χτες)! Το πραγματικό χρονοδιάγραμμα των πράξεων και των δημοσιοσχεσίτικων ενεργειών όχι μόνο διαψεύδει το ψόφιο κουνάβι και τον ναρκισσισμό του, αλλά αποδεικνύει ότι η Ουάσιγκτον βρίσκεται στην εξαιρετικά δυσάρεστη θέση «ό,τι δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια». (Κι έχουν αρχίσει να μαζεύονται πολλά αυτά που δεν φτάνει στην ανατολική ασία… )

Προκύπτει πως εν γνώσει του «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ» η Πγιονγκγιάνγκ έπρεπε να κάνει τις δοκιμές που θεωρούσε απαραίτητες μέχρι το τέλος του περασμένου φθινοπώρου· πράγμα που έγινε… Ύστερα, απ’ την πρωτοχρονιά του ’18, ξεκίνησε η «επιχείρηση ειρήνη και γοητεία» (ο όρος δικός μας), της οποίας η μεθόδευση ήταν ήδη συμφωνημένη με την Σεούλ. Η ακαραία αποδοχή απ’ το νότο της πρότασης του κορεατικού βορρά για «ολυμπιακή εκεχερία», χωρίς κανέναν ενδοιασμό ή όρο, μιλάει από μόνη της…

Τα υπόλοιπα τα ξέρετε: στις οθόνες του Θεάματος έχουν προχωρήσει γρήγορα (αν και είχαμε φανταστεί ακόμα μεγαλύτερη ταχύτητα). Έτσι ώστε σήμερα το βορειοκορεατικό καθεστώς να αναγνωρίζεται παγκόσμια (!!!) σαν αυτό που κάνει σταθερά βήματα που υπόσχονται πολλά υπέρ της ειρήνης στον πλανήτη (!!!), ενώ μέχρι πριν 6 μήνες ήταν απλά ένα «κράτος παρίας» που άξιζε βόμβες στο κεφάλι… Κι αυτή η “μεταμόρφωση” χωρίς να έχει πειράξει ούτε μισή τρίχα απ’ τους αντιδραστήρες, τις βόμβες και τους πυραύλους του!

Αυτή η «εκτόξευση», απ’ τον πάτο μιας (υποθετικής) «δικαιολογημένης» αμερικανικής επίθεσης κατά του ταραξία Kim στην κορυφή της «ειρήνης», και απ’ το «έχω μεγαλύτερο κουμπί» του ψόφιου κουναβιού στην τωρινή «ειρηνιστική ευφορία», θα ήταν αδύνατη αν η Σεούλ δεν έπαιζε σωστά τον δικό της ρόλο. Πάνω σ’ ένα προσυμφωνημένο σχεδιασμό (του «αόρατου» μπλοκ του Βλαδιβοστόκ) που θέλει την Ουάσιγκτον έξω και το Τόκιο στην άκρη, ήταν η νοτιοκορεατική κυβέρνηση που χώθηκε αποφασιστικά και γρήγορα ανάμεσα στην Πγιονγκγιάνγκ απ’ την μια μεριά, και την πολεμοκαπηλεία της Ουάσιγκτον και του Τόκιο απ’ την άλλη. Αν πρόκειται να δοθεί νόμπελ ειρήνης οι δύο κορεάτες, ο Kim και ο Moon, θα πρέπει να το μοιραστούν!

Το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ είχε προτείνει απ’ το περασμένο καλοκαίρι το «διπλό πάγωμα»: η Πγιονγκγιάνγκ να παγώσει τις δοκιμές της, η Ουάσιγκτον να παγώσει τα στρατιωτικά της γυμνάσια. Η δεύτερη απέρριψε μετά βδελυγμίας την πρόταση (Βερολίνο και Παρίσι ωστόσο την δέχτηκαν…)…

Και να τώρα που είναι υποχρεωμένη να την εφαρμόσει, σε μεγάλο βαθμό, δύσθυμα, παριστάνοντας ότι της αρέσει. Οι φετεινές ασκήσεις με τον νοτιοκορεατικό στρατό είναι σημαντικά μικρότερες και σε όπλα και σε διάρκεια (επειδή αυτό απαίτησε η Σεούλ…) ενώ η Πγιονγκγιάνγκ «ανακοίνωσε επίσημα» αυτό που κάνει ήδη, λίγες μέρες πριν την ιστορική συνάντηση του Kim με τον Moon…. Είναι μαγικός ο τρόπος που τα δύο κορεατικά κράτη, μαζί με την Μόσχα και το Πεκίνο σπρώχνουν μακριά τον αμερικανικό στόλο, ξεχαρβαλώνοντας ταυτόχρονα τις μιλιταριστικές αιτιάσεις του ακροδεξιού Abe στο Τόκιο; Όχι. Είναι υπόδειγμα «διπλωματίας»!!!

Ανατολική ασία

Κυριακή 22 Απρίλη. Χωρίς έναν εχθρό που να παρουσιάζεται (απ’ τις ηπα και τους συμμάχους της) σαν «παγκόσμιος κίνδυνος» πώς μπορεί η Ουάσιγκτον να κρατήσει τον στρατιωτικό έλεγχο του ειρηνικού και της ανατολικής ασίας; Έχοντας «καβάτζα» την βόρεια κορέα, δοκίμασε επί Ομπάμα να «απλώσει» την ζώνη «διαφύλαξης των συμφερόντων του πλανήτη», αξιοποιώντας τις εδαφικές διαφορές ανάμεσα στη Μανίλα και στο Πεκίνο, στη νότια θάλασσα της κίνας. Όταν ο φρεσκοεκλεγμένος ημι-δικτάτορας των φιλιππίνων Duterte αναποδογύρισε το τραπέζι αρνούμενος να συνεχίσει την κόντρα με το Πεκίνο, η «καβάτζα» της βόρειας κορέας (και των πυρηνικών της) έγινε ο κύριος παράγοντας νομιμοποίησης του αμερικανικού μιλιταριστικού ηγεμονισμού. Τι θα απογίνει αυτός λοιπόν χωρίς τον βάρβαρο «rocket man»;

Υπάρχει, δυστυχώς, ένα ακόμα γεωγραφικό σημείο μέσω του οποίου η Ουάσιγκτον (και το Τόκιο) θα μπορούσαν να υποδαυλίσουν εντάσεις στην ευρύτερη περιοχή, κατά της κίνας: η ταϊβάν.

Η ταϊβάν δεν είναι επίσημα αναγνωρισμένο «ανεξάρτητο κράτος». Μετά τη νίκη των κομμουνιστών στην κίνα στα τέλη της δεκαετίας του ’40, οι εθνικιστές υποχώρησαν στο νησί (που ήταν υπό ιαπωνικό έλεγχο / κατοχή) δηλώνοντας «η εξόριστη κινεζική κυβέρνηση». Στα ‘50s και στα ‘60s, κι αφού το Τόκιο αποχώρησε απ’ το νησί (που τότε λεγόταν «φορμόζα») τα μεν δυτικά κράτη άρχισαν να έχουν σχέσεις μ’ αυτό, ενώ τα κράτη του ανατολικού μπλοκ με το Πεκίνο.

Η γραμμή άλλαξε απ’ τις αρχές των ‘70s, όταν η Ουάσιγκτον επέλεξε την «επαναπροσέγγιση» με την (κομμουνιστική…) κίνα, με σκοπό να «απομονώσει» την (κομμουνιστική…) ε.σ.σ.δ. Τότε, στη «διακήρυξη της Σαγκάης», το 1972, «…οι ηνωμένες πολιτείες αναγνωρίζουν ότι υπάρχει μόνο μία κίνα, και ότι η ταϊβάν είναι τμήμα αυτής της κίνας». Αυτό ονομάζεται έκτοτε «η πολιτική της μίας κίνας». Και πρακτικά σημαίνει ότι η Ουάσιγκτον (όπως και πολλά κράτη ακόμα) έχει μεν οικονομικές σχέσεις με τις όποιες κυβερνήσεις της ταϊβάν, αλλά η ταϊβάν δεν είναι κράτος αναγνωρισμένο απ’ τον οηε. Υπάρχει, σα να λέμε, μια «εκκρεμότητα» με την περίπτωσή της.

Το ψόφιο κουνάβι, με την γνωστή «κυκλοθυμία» του (!!!), απ’ την μια μεριά έχει ανακοινώσει ότι «σέβεται την πολιτική της μίας κίνας», απ’ την άλλη όμως κάνει (ή συζητάει) ενέργειες αντίθετες. Όπως, για παράδειγμα, να πουλήσει προηγμένα όπλα στην ταϊβάν. Μπαρουτιάζοντας το Πεκίνο (μια ματιά στον χάρτη της περιοχής εξηγεί το γιατί).

Η πιθανότητα να χρησιμοποιήσει η Ουάσιγκτον την ταϊβάν σαν «μοχλό» εντάσεων που να δικαιολογούν τις στρατιωτικές περιπολίες και εγκαταστάσεις της δεν είναι αμελητέα. Και δεν υποτιμάται απ’ το Πεκίνο: ήδη το αμερικανικό «δόγμα εθνικής ασφάλειας» θεωρεί το κινέζικο κράτος «αντίπαλη αναθεωρητική δύναμη»· ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη κι αυτό που ονομάζεται «εμπορικός πόλεμος»….

Κορέες

Σάββατο 21 Απρίλη. Σε λιγότερο από μια βδομάδα, την Τρίτη 27 Απρίλη, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός πρόκειται να υποστεί μια στρατηγική ήττα στο κυρίως μέτωπο του 4ου παγκόσμιου, στον Ειρηνικό· και δεν μπορεί (ελπίζουμε!…) να κάνει κάτι για να την εμποδίσει. Στην επικείμενη συνάντηση του νοτιοκορεάτη Moon Jae-in με τον βορειοκορεάτη Kim Jong-un, θα υπογραφτεί συνθήκη ειρήνης και συμφιλίωσης (μεταξύ των δύο κρατών), τελειώνοντας και τυπικά την εμπόλεμη κατάσταση ανάμεσα στις δύο κορέες, που κρατάει απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’50.

Ο Moon ανακοίνωσε χθες ότι βρίσκονται σε εξέλιξη «δραματικές αλλαγές» στην κορεατική χερσόνησο, και ως ένα σημείο καταλαβαίνουμε τι εννοεί: υπό την (όχι και τόσο αόρατη) «ομπρέλλα» του Πεκίνου και της Μόσχας, τα δύο κορεατικά καθεστώτα αφαιρούν με προσοχή, ένα ένα, τα «καρφιά» που έχει βάλει η Ουάσιγκτον στην κορεατική χερσόνησο εδώ και πολλές δεκαετίες. Μαζί μ’ αυτά αφαιρούν τα προσχήματα και τις δικαιολογίες που έχει φτιάξει το αμερικανικό κράτος για να «περιπολεί» γύρω απ’ την χερσόνησο αλλά και μέσα στη νότια κορέα (με τις βάσεις που έχει στήσει εκεί).

Η συνθήκη ειρήνης (που θα είναι ή θα γίνει, επιπλέον, συνθήκη εκτεταμένης οικονομικής συνεργασίας) θα υπογραφτεί χωρίς η Πγιονγκγιάνγκ να έχει υποχωρήσει έστω ένα χιλιοστό στο πυρηνικό της πρόγραμμα! Απλά έχει σταματήσει τις δοκιμές (τις οποίες ενδεχομένως δεν χρειαζόταν άλλο). Και υπόσχεται την «αποπυρηνικοποίηση»…

Η αμερικανική πολιτική, που έβαζε την ολοκλήρωση της αποπυρηνικοποίησης σαν προϋπόθεση της «ειρήνης» στην κορεατική χερσόνησο, και υποσχόταν μόνο «φορτία ανθρωπιστικής βοήθειας» για κάθε βήμα υποχώρησης που θα έκαναν οι βορειοκορεάτες, τρώει συνεχόμενες κλωτσιές. Στα μούτρα: σε 6 ή 7 ημέρες η ειρήνη θα έχει συμφωνηθεί μεταξύ Σεούλ και Πγιονγκγιάνγκ και θα οργανώνονται τα επόμενα πολιτικά και επιχειρηματικά πλάνα μεταξύ τους, χωρίς αποπυρηνικοποίηση. Κι όταν (και αν) το ψόφιο κουνάβι συναντηθεί με τον Kim, κάπου στα τέλη του Μάη ή στις αρχές του Ιούνη, αυτό θα γίνει στο φόντο της επισημοποίησης της κορεατικής συμφιλίωσης… Για να εισπράξει την υπόσχεση του Kim ότι “φυσικά κουβεντιάζει την αποπυρηνικοποίηση”… (Γιατί να μην την κουβεντιάζει; Η συζήτηση είναι καλό πράγμα…)

Ο «αιώνιος εχθρός»

Σάββατο 21 Απρίλη. Ενόσω οι κάθε είδους υποτελείς του ελληνικού εθνικισμού είτε «περιμένουν πόλεμο» με την τουρκία είτε ανησυχούν για το πως θα την παλέψουν σαν τουρκικό προεκλογικό υλικό τους επόμενους μήνες (μερικοί γιορτάζουν κιόλας σήμερα…), το τουρκικό καθεστώς έχει, το έχουμε ξαναπεί, σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθεί. Και δεν είναι όλα στρατιωτικού περιεχομένου.

Σύμφωνα με το κρατικό κινεζικό πρακτορείο ειδήσεων xinhua ο Erdogan και ο Xi Jinping επιβεβαίωσαν τηλεφωνικά προχτές την συμφωνία τους σε διάφορα διεθνή και «τοπικά» ζητήματα (: συρία…):

… Ο Xi δήλωσε ότι οι δύο χώρες πρέπει να επιταχύνουν την πραγματιστική συνεργασία τους, που απαιτεί και απ’ τις δύο πλευρές να ενισχύσουν την διασύνδεση του κινεζικού σχεδίου «belt and road» («δρόμοι του μεταξιού») με το τουρκικό σχέδιο “middle corridor”…. Η τουρκία έχει ειδική επιρροή και ρόλους σε σημαντικά διεθνή και περιφερειακά ζητήματα είπε ο Xi, προσβλέποντας στην ενίσχυση της συνεργασίας των δύο κρατών σε διεθνείς οργανισμούς όπως οηε και οι g20…

Ο Erdogan δήλωσε ότι η ανάπτυξη και η ευημερία της κίνας είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της παγκόσμιας σταθερότητας, και εκτιμάει πολύ την μεγάλη προσπάθεια που κάνει η κίνα στις διεθνείς σχέσεις να διασφαλίσει την εντιμότητα και την δικαιοσύνη… Επιπλέον είπε ότι δίνει μεγάλη σημασία στην επιρροή της κίνας για την πολιτική λύση του συριακού ζητήματος, προσθέτωντας ότι σκοπεύει να ενισχύσει την επικοινωνία και την συνεργασία με την κίνα πάνω σ’ αυτό το θέμα…

Τέτοια αναφέρει μεταξύ άλλων το σχετικό ρεπορτάζ του xinhua… (Και που να ήξερε το δυστυχισμένο αφεντικό αυτής της άτυχης χώρας, της κίνας, ότι η θεία Λίτσα βλέπει οράματα με την επερχόμενη διάλυση της τουρκίας… Που να το ήξερε!)

Οι ύαινες

Δευτέρα 16 Απρίλη. Νωρίς το καλοκαίρι του 2012 η ισραηλινή καθεστωτική Jerusalem Post είχε στην ύλη της και την πιο πάνω είδηση: ότι το ιράν, η ρωσία, η κίνα και η συρία πρόκειται να κάνουν τις μεγαλύτερες ever στρατιωτικές ασκήσεις στη μέση Ανατολή και στην ανατολική Μεσόγειο. Οι «πηγές» του ισραηλινού καθεστωτικού μήντιου ήταν συριακές και ιρανικές, και δεν ήταν τόσο κατηγορηματικές. Ανέφεραν πάντως την πιθανολογούμενη συμμετοχή (σ’ αυτές τις ασκήσεις) 90.000 στρατιωτών απ’ τα τέσσερα κράτη, 400 αεροπλάνων, 1.000 τανκς και άγνωστου αριθμού πλοίων.

Η άσκηση αυτή δεν έγινε ποτέ. Για το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς και τον ιμπεριαλισμό του, για τις ηπα και άλλες «δυτικές δυνάμεις» και τους δικούς τους ιμπεριαλισμούς, ο εφιάλτης υπήρξε σύντομος. Τότε. Ωστόσο η γεωγραφία του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού δεν άλλαξε. Οι εντάσεις ανεβαίνουν, αλλά ο πλανήτης παραμένει ο ίδιος, τόσο μεγάλος / τόσο μικρός όσο και πριν 1000 ή 2000 χρόνια.

Λέγεται ότι το Πεκίνο έχει στείλει αξιωματικούς του στη συρία· ίσως και μερικές «ειδικές δυνάμεις»… Για εκπαιδευτικούς λόγους προφανώς, αλλά όχι μόνο: η μέση Ανατολή βρίσκεται στα ραντάρ του, χωρίς να το φωνάζει. Σχετικές φωτογραφίες δεν υπάρχουν, ούτε αναφορές ρουτίνας. Αλλά γιατί να το αποκλείσει κανείς όταν «οι δρόμοι του μεταξιού» φτάνουν οπωσδήποτε μέχρι την ανατολική Μεσόγειο (π.χ.: λιμάνι του Πειραιά…) κι όταν είναι πασίγνωστο ότι το Πεκίνο έχει global στρατηγική;

Το Πεκίνο έχει φτιάξει ήδη μια βάση στην Ερυθρά Θάλασσα (στο Τσιμπουτί). Κι αν ασχοληθεί κανείς με τον χάρτη και δει την απόσταση αυτής της βάσης απ’ τα κινεζικά σύνορα, θα πρέπει να σκεφτεί ότι η ανατολική Μεσόγειος είναι «ένα τσιγάρο δρόμος».

Με την τελευταία τους πυραυλική «συμβολική επίθεση» Ουάσιγκτον, Λονδίνο και Παρίσι έκαναν κάτι αναπόφευκτο: προσπάθησαν, μέσω της ευχέρειας «πολεμικών κινήσεων» στην Ερυθρά Θάλασσα και στην ανατολική Μεσόγειο, να επιβεβαιώσουν «δικαιώματα κυριαρχίας» σ’ όλη αυτή τη θάλασσια ζώνη / διαδρομή. Λέμε ότι αυτό ήταν αναπόφευκτο απ’ την μεριά τους επειδή κάποιοι μέσα στα αντίστοιχα κράτη καταλαβαίνουν ότι αυτά τα δικαιώματα βρίσκονται υπό σοβαρή αμφισβήτηση.

Αν, ωστόσο, πυροβολώντας (ουσιαστικά με άσφαιρα) τον Άσαντ πυροβολούσαν «προληπτικά» την Μόσχα, την Τεχεράνη και το Πεκίνο (πράγμα που στην ασταμάτητη μηχανή δεν φαίνεται καθόλου παράλογο!…) τότε πυροβολούσαν στον αέρα! Κυριολεκτικά. Γιατί το «ευρασιατικό μπλοκ» έχει αποδειχθεί ως τώρα ιδιαίτερα προσεκτικό στο πως και πότε «ανοίγεται». Δείχνει υπομονή και σταθερότητα. (Προφανώς, για παράδειγμα, δεν θεωρήθηκε σημαντικό ότι το Πεκίνο κατήγγειλε την επίθεση στη συρία….)

Αν και όταν, όμως, κουβαληθεί για ασκήσεις στην περιοχή, πολύ θα θέλαμε να δούμε την φάτσα της κυρίας Nikki και κάθε άλλου με ανάλογο στόμα. Όπως πολύ θα θέλαμε να δούμε την χρησιμότητα των αμερικανικών βάσεων στην ypgκρατούμενη βόρεια και ανατολική συρία και στο βόρειο ιράκ· «για τον έλεγχο του ιράν» πάντα…

Λέμε: είναι σαφές πως κινείται η Ουάσιγκτον και οι μόνιμοι ή ευκαιριακοί σύμμαχοί της. Δεν φαίνεται όμως να έχουν καλή επίγνωση του πως κινούνται οι αντίπαλοί τους μέσα απ’ τους δύσκολους και συχνά ανορθόδοξους ελιγμούς τους…

Θα πει κανείς: με τα παρακμιακά επιτελεία που έχουν, από που να προκύψει η καλή επίγνωση;

(Τα υπόλοιπα που υποστηρίζει η ασταμάτητη μηχανή ισχύουν: η γραμμή της παγκόσμιας ενδοκαπιταλιστικής αντιπαράθεσης είναι μεγάλη και ενιαία…)

Πολεμόκαβλη φαγούρα

Σάββατο 14 Απρίλη. Γιατί όμως ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός «τρώγεται για καυγά» σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου, κι από δίπλα ο αγγλικός και ο γαλλικός (σαν «βαστάζοι»…); Ένα μέρος της απάντησης είναι επειδή έχει ηττηθεί σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο, κι αυτή η ήττα είναι εξαιρετικά κρίσιμη κατ’ αρχήν για το Τελ Αβίβ και το Ριάντ…

Υπάρχει όμως κι άλλο τμήμα, που βρίσκεται στην άλλη άκρη του κόσμου. Αν (a big “if”…) τα πράγματα το τελευταίο εξάμηνο είχαν εξελιχθεί όπως θα ήθελαν τα αφεντικά του αμερικανικού imperium, αυτές τις ημέρες κανείς δεν θα μιλούσε για πιθανό πόλεμο «πρώτης γραμμής» στην ανατολική Μεσόγειο· ούτε το usa navy θα συγκεντρωνόταν εδώ. Θα ήταν μαζεμένο σε τριπλάσια ποσότητα (όχι ένα αεροπλανοφόρο αλλά τρία…) γύρω απ’ την κορεατική χερσόνησο. Εκεί θα κτυπούσαν τα «τύμπανα του πολέμου», και θα ήταν εκκωφαντικά!

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή γίνεται μια διπλή στρατιωτική άσκηση μεγάλου μεγέθους μεταξύ ηπα και νότιας κορέας: foal eagle / key resolve. (Η δεύτερη είναι άσκηση ηλεκτρονικής προσομοίωσης). Για την Ουάσιγκτον αυτά τα γυμνάσια είναι όχι μόνο ευκαιρία επίδειξης δύναμης, αλλά και προβοκατόρικων προκλήσεων κατά της Πγιονγκγιάνγκ· με την ελπίδα ότι το καθεστώς θα κάνει «κάτι» ώστε να αξιοποιηθεί η αμερικανική στρατιωτική συγκέντρωση.

Όχι πια – σίγουρα όχι φέτος!!! Χάρη στους μελετημένους ελιγμούς του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, που ξεκίνησαν σαν «ολυμπιακή εκεχειρία» και σε χρόνο dt τύλιξαν το ψόφιο κουνάβι και τον ναρκισισμό του σ’ ένα ραντεβού με τον “little rocket man” Kim (το οποίο η Ουάσιγκτον κάπως το σπρώχνει: πρώτα ήταν να γίνει τον Μάη, τώρα μπορεί να είναι και Ιούνη…), τα φετεινά foal eagle / key resolve

Α) Θα έχουν την μισή διάρκεια απ’ ότι τις προηγούμενες χρονιές. Μόνο ένα μήνα συνολικά, αντί για δύο…

Β) Δεν συμμετέχουν σ’ αυτά αμερικανικά όπλα που θεωρούνται απ’ την Πγιονγκγιάνγκ «απειλητικά»: αεροπλανοφόρα, υποβρύχια και βομβαριστικά out…

Γ) Δεν προβάλονται καθόλου απ’ τα μήντια, νοτιοκορεατικά, αμερικανικά ή ότι άλλο, επειδή αυτό θεωρείται προκλητικό απ’ την Πγιονγκγιάνγκ….

Αυτοί οι διακανονισμοί ήταν απαίτηση της Σεούλ· και η Ουάσιγκτον τους αποδέχθηκε επειδή, παρά τα λόγια περί “διαρκούς πίεσης στη βόρεια κορέα”, δεν βρήκε τρόπο να αντιμετωπίσει την “επίθεση γοητείας / ειρήνης” που έξυπνα έχει στήσει το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ.

Όμως έτσι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός χάνει στο κύριο πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου: στον ειρηνικό. Δεν χάνει με την στενή στρατιωτική έννοια· χάνει με την ευρεία έννοια του μιλιταρισμού του…

(φωτογραφία: σα να μην έφταναν τα πιο πάνω, το Πεκίνο αποφάσισε ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για να κάνει την μεγαλύτερη στρατιωτική ναυτική επίδειξη / παρέλαση τα τελευταία 600 χρόνια (απ’ την δυναστεία των Ming) παρατάσσοντας 48 πλοία στη νότια θάλασσα της κίνας.

Παρότι η «κινέζικη ψυχή» (ορολογία μύθων…) μας είναι άγνωστη, καταλαβαίνουμε ότι «η κεντρική επιτροπή του κινεζικού κομμουνιστικού κόμματος» αντιλαμβάνεται την συγκυρία με έναν τρόπο παρόμοιο με εκείνον του Πούτιν, όταν πριν λίγο καιρό ανήγγειλε μερικά «υπερόπλα» απευθυνόμενος στην Ουάσιγκτον. Η διαφορά του Πεκίνου είναι απ’ την μια μεριά η «αυτοσυγκράτησή» του, απ’ την άλλη όμως και η σαφήνεια του μηνύματος, πάλι προς Ουάσιγκτον μεριά: αυτά που ονειρευόσαστε για τις ασιατικές θάλασσες ξεχάστε τα…)

Κορέες

Παρασκευή 30 Μάρτη. Κανονίστηκε: στη χθεσινή συνάντηση υψηλόβαθμων αντιπροσωπειών της βόρειας και της νότιας κορέας, το ραντεβού του Kim και του Moon οριστικοποιήθηκε για τις 27 Απρίλη. Στην ιστορία του χωρισμού της κορεατικής χερσονήσου σε δύο κράτη, μετά τον αμερικανοκίνητο πόλεμο ανάμεσα στο 1950 και το 1953, αυτή (θα) είναι η τρίτη μόλις συνάντηση κορυφής (οι προηγούμενες είχαν γίνει το 2000 και το 2007). Αλλά θα είναι η πρώτη που θα γίνει σε νοτιοκορεατικό έδαφος (οι δύο προηγούμενες είχαν γίνει στην Πγιονγκγιάνγκ): μερικά μέτρα μέσα στη νοτιοκορεατική μεθόριο, στα πέριξ της «ουδέτερης ζώνης» που χωρίζει χερσαία τα δύο κράτη. Είναι κι αυτός ένας συμβολισμός μέσα στους υπόλοιπους που έχουν ξεδιπλωθεί απ’ τις αρχές του χρόνου.

Στις 4 Απρίλη υψηλόβαθμες αντιπροσωπείες των δύο κορεών θα ξανασυναντηθούν, για την προετοιμασία της 27ης Απρίλη. Ας είναι σαφές ότι ως εκείνη την ημέρα (με όσες ενδιάμεσες συναντήσεις χρειαστούν) θα έχουν συγκεκριμενοποιηθεί όλες οι συμφωνίες που θα ανακοινώσουν τα δύο κορεατικά αφεντικά.

Ας είναι σαφές κι αυτό: όλα αυτά γίνονται ουσιαστικά ερήμην της Ουάσιγκτον (… ενημερώνεται τηλεφωνικά…), όχι όμως του Πεκίνου και της Μόσχας.

Για παράδειγμα: αμέσως μετά την αναχώρηση του Kim απ’ το Πεκίνο, προχτές, και ενώ βρισκόταν χτες σε εξέλιξη η συνάντηση των δύο κορεατικών αντιπροσωπειών, ο Yang Jienchi, μέλος του πολιτικού γραφείου της κ.ε. του κινεζικού κ.κ. πέταξε ως την Σεούλ για να ενημερώσει τον Moon… Όλα “στόμα με στόμα”…

(φωτογραφία πάνω: αριστερά ο νοτιοκορεάτης υπουργός ενοποίησης Cho Myoung-gyon, και δεξιά ο ομόλογός του βορειοκορεάτης Ri Son-Gwon, χτες στη βορειοκορεατική πλευρά της «ουδέτερης ζώνης», στην Panmunjom

Κάτω: ένα απ’ τα περάσματα της “ουδέτερης ζώνης” στο Panmunjom, φωτογραφημένο απ’ την βορειοκορεατική μεθόριο.)

Ένας Kim στο Πεκίνο 1

Πέμπτη 29 Μάρτη. Έχει την πλάκα του (αν και, πιθανότατα, χάσατε την ευκαιρία να την απολαύσετε): διαβάζει κανείς από σοβαρούς (υποτίθεται) “διεθνείς αναλυτές” τα εξής: ότι «ο Kim Jong-un θέλει να τα βρει με την Ουάσιγκτον για να προστατευτεί απέναντι στο Πεκίνο»· ότι «η βόρεια κορέα ποτέ δεν είχε καλές σχέσεις με την κίνα, την οποία πάντα φοβόταν» – και διάφορα παρόμοια…. Κι αυτά δημοσιοποιούνται από κακιά σύμπτωση την ώρα που ο Kim βρίσκεται (κρυφά κατ’ αρχήν) στο Πεκίνο – αλλά οι «σοβαροί αναλυτές» είχαν γράψει τις σοφίες τους λίγο νωρίτερα, αγνοώντας όχι μόνο το ταξίδι αλλά και τα στοιχειώδη στην περιοχή. (Προφανώς δεν αγνοούσαν καθόλου το ποσό της αμοιβής στον τραπεζικό λογαριασμό τους…).

Γιατί, όμως, δεν τονίζουμε την επίσκεψη του Kim αλλά προτιμάμε την υπόδειξη της (παγκόσμιας) παραπληροφόρησης; Για τους εξής απλούς λόγους, που είναι εύκολα κατανοητοί σε όσες / όσους ασχολούνται με την ασταμάτητη μηχανή:

Πρώτον, επειδή η επικοινωνία, η συνεργασία και η συνεννόηση μεταξύ Πεκίνου και Πγιονγκγιάνγκ είναι δεδομένη· χωρίς φασαρίες. Είναι αδελφά, διάολε, τα δύο «κομμουνιστικά κόμματα»!!! Όχι με στατικό τρόπο. Υποθέτουμε βάσιμα και εύλογα ότι οι (σημαντικές) μεταρρυθμίσεις που προωθεί ο Kim εντός βόρειας κορέας έχουν πίσω τους τις κινεζικές εμπειρίες. Το κινεζικό know how.

Δεύτερον, επειδή ειδικά στο ζήτημα της απώθησης του αμερικανικού (και του ιαπωνικού) ιμπεριαλισμού απ’ την κορεατική χερσόνησο (και, προοπτικά, ευρύτερα), το «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ» κινείται συντονισμένα, χωρίς να χρειάζεται να το δείχνει. Θα μπορούσε να γίνει αλλιώς;

Τρίτον, επειδή η αυτοπρόσωπη επίσκεψη του Kim Jong-un στον Xi Jinping, οικογενειακώς, είχε συμβολικό / πολιτικό χαρακτήρα· τα ουσιαστικά δουλεύονται και προωθούνται ήδη. Το Πεκίνο και η Πγιονγκγιάνγκ θέλησαν να δείξουν δημόσια ότι συνεργάζονται. Τις αιτίες αυτής της επίδειξης δεν τις ξέρουμε με βεβαιότητα· μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε προς το παρόν. Ωστόσο θα ήταν αδικαιολόγητη ηλιθιότητα να θεωρεί κανείς ότι το Πεκίνο «δίνει μάχες» στην αφρική αλλά αδιαφορεί (ή δεν ξέρει) τι γίνεται στα κορεατικά σύνορά του.

Ακριβώς επειδή αυτά συμβαίνουν αλλά είναι εξαιρετικά ενοχλητικά τόσο για την Ουάσιγκτον και το Τόκιο όσο και για τους διάφορους συμμάχους τους (ή, απλά, τους πληρωμένους δημαγωγούς…) η παραπληροφόρηση είναι εκείνο που δεν μπορούμε να αγνοούμε. Η ασταμάτητη μηχανή μπορεί να κάνει «τη νύχτα μέρα» για να κάνει όλη τη δουλειά που απαιτείται προκειμένου να αποφεύγει τις παγίδες. Όμως, καλό είναι να το θυμίζουμε συνέχεια: ακόμα κι εκεί που «δεν το περιμένει κανείς» δουλεύουν τα κυκλώματα του μαζικού αποπροσανατολισμού.

Αποδίδεται στον Γκράμσι η παρατήρηση «το παλιό έχει πεθάνει, το καινούργιο δεν έχει γεννηθεί, ενδιάμεσα παρατηρούνται νοσηρά φαινόμενα». Οδηγίες διανοητικής, συνειδησιακής (και σε τελευταία ανάλυση: πολιτικής) ακεραιότητας σε «νοσηρές εποχές» δεν έγραψε κανείς – ούτε θα ήταν δυνατόν. Προχωράμε, υποχρεωτικά, μέσα στην καθεστωτική νοσηρότητα (αλλά και εκείνη των υποτελών) προσέχοντας κάθε βήμα μας.

Τι σημαίνουν αυτά; Κάτι σαν εφαρμοσμένη «θεωρία του χάους»: όταν ένας Kim επιδεικνύει τις σχέσεις του με έναν Xi στην ανατολή ασία, στην ανατολική Μεσόγειο δεν πετάνε πεταλούδες…

(Πράγμα που είναι ακριβές…)

Ένας Kim στο Πεκίνο 2

Πέμπτη 29 Μάρτη. … Ένοιωσα ότι είχε έρθει η στιγμή να ενημερώσω τον σύντροφο Γενικό Γραμματέα Xi Jinping προσωπικά για την κατάσταση· από συντροφική και ηθική ευθύνη – αυτό είναι απόσπασμα απ’ τις δηλώσεις του Kim. .. Σκοπεύω να έχω συχνές επαφές με τον σύντροφο πρόεδρο με διάφορους τρόπους, όπως ανταλλαγές επισκέψεων – αυτό είναι απόσπασμα απ’ τις δηλώσεις του Xi.

Μπορεί να μην λένε τίποτα… Αυτό, όμως, «λέει» περισσότερα: στο σύνολο των δημόσιων δηλώσεων των δύο «συντρόφων» δεν υπήχε καμμία αναφορά στην επικείμενη (αν και όχι απόλυτα σίγουρη ακόμα) συνάντηση του Kim με τον Trump. Αντίθετα υπήρχαν πολλές αναφορές στον δια-κορεατικό διάλογο, στις προοπτικές της κορεατικής χερσονήσου, στις ιδεολογικές και πολιτικές σχέσεις των δύο κομμάτων, στην ειρήνη, στην ανάπτυξη, στη φιλία… Και στην αποπυρηνικοποίηση της κορεατικής χερσονήσου – ναι!

Ίσως (ίσως λέμε…) με την Ουάσιγκτον να βρυχάται (ελαφρά ξεδοντιασμένη ίσως, αλλά βρυχάται) και μέσω της όποιας όξυνσης του εμπορικού (κατά της κίνας) και του «διπλωματικού» (κατά της ρωσίας) πολέμου, εν’ όψει γεγονότων που μόνο να εικάσουμε μπορούμε, Πεκίνο και Πγιονγκγιάνγκ θέλησαν να τονίσουν αυτό: εδώ, στην ασία, κάνουμε κουμάντο εμείς…

Σήμερα έχει προγραμματιστεί “υψηλού επιπέδου” συνάντηση βόρειας και νότιας κορέας… – παραδείγματος χάρην…

(Παράλληλα παίζει και κάτι σαν «ενημέρωση» της Ουάσιγκτον… Τηλεφωνικά. Σε στυλ «σας εκτιμάμε, γι’ αυτό πήρα να σας πω ότι…» Στις face to face κουβέντες όμως; «Δεν υπάρχει προγραμματισμός για συνάντηση του Putin με τον Kim» δήλωσε, μετά το ταξίδι στο Πεκίνο, ο εκπρόσωπος τύπου του Κρεμλίνου Dmitry Peskov.

Επίκειται, όμως, όπου νάναι, επίσκεψη του βορειοκορεάτη υπ.εξ. Ri Yong Ho στη Μόσχα….)