Tag: ισπανία

Σαββάτο 26 Μάη. Τι έγινε, λοιπόν; Μετά την καταστολή στο δημοψήφισμα της 1^ης Οκτώβρη στην καταλωνία οι εκεί βιτρίνες είχαν μια μοναδική ευκαιρία να «παγώσουν» τις κινήσεις υπέρ της αυτονομίας, και να στραφούν κατά του ήδη υπόδικου τότε κόμματος και της κυβέρνησης μειοψηφίας του Rajoy, ζητώντας: «συγγνώμη», εκλογές στην ισπανία, και αλλαγή του συντάγματος.

Μόνο αυτό δεν έκαναν! Κι έτσι, μετά από 8 μήνες, το κυβερνητικό κόμμα αναδεικνύεται επίσημα «κόμμα ποινικών»· ο Rajoy κατάφερε να την γλυτώσει· και ζητούν εκλογές οι πάντες. Αλλά οι καταλανοί αναλώνονται γύρω από εξόριστους ή μισοεξόριστους πρωθυπουργούς και υπουργούς.

Όταν ο αντίπαλός σου κάνει την κίνηση που θεωρεί ότι τον παίρνει (την καταστολή) αλλά εσύ, αντί να τον αναγκάσεις να ξεράσει κοιτάς αλλού και του επιτρέπεις να γίνει μάγκας σε βάρος σου, είσαι άξιος της «μοίρας» σου.

Πόλεμος είναι και η πολιτική, ακόμα και σαν τεχνική της εξουσίας – απλά με άλλα μέσα… Οι «ψευτοστρατηγοί» ξεχωρίζουν εκεί απ’ την αθλιότητα των δήθεν «επιτυχιών» τους…

Παρασκευή 22 Δεκέμβρη. Τι αποφάσισε ο «σοφός λαός» με την μαζική του προσέλευση στις κάλπες; Τα εθνικιστικά κόμματα δεξιά κι αριστέρα ξανακέρδισαν (μαζί) την κοινοβουλευτική πλειοψηφία αν και πρώτο κόμμα σε ψήφους και έδρες ήρθε το κεντροδεξιό «πολίτες», που είναι υπέρ της παραμονής στην ισπανία…

Η συντριβή του «λαϊκού κόμματος» (του Rajoy) είναι ένα «μήνυμα» σε βάρος της mainstream ισπανικής δεξιάς, αλλά δεν είναι αυτό που θα λύσει την πολιτική καθήλωση: από σήμερα θα πρέπει να πάψει να ισχύει το άρθρο 155, συνεπώς η πολιτική και κοινωνική ζωή θα επιστρέψει στην πριν την εφαρμογή του κανονικότητα. Αλλά ο ανεξαρτησιακός κομματικός συνασπισμός δεν μπορεί να κάνει τα ίδια που έκανε πριν 3 μήνες. Υπάρχει κάποιο άλλο σχέδιο;

Έχουμε την περιέργεια να το δούμε. (Εν τω μεταξύ ο δεξιός Puidgemont μπορεί θα ξαναγίνει πρωθυπουργός της καταλωνίας, με «νωπή λαϊκή εντολή»· το κόμμα του, Junts per Catalunya, ήρθε δεύτερο… Και θα πρέπει να συλληφθεί μόλις φτάσει την καταλωνία, αφού είναι καταζητούμενος για την οργάνωση του δημοψηφίσματος του Οκτώβρη. Οι ψηφοφόροι τον ενέκριναν – κατά την δική μας γνώμη είναι απατεώνας… – και τώρα ο Rajoy έχει ένα θεματάκι…)

Πέμπτη 21 Δεκέμβρη. Η μέρα των καταλανικών εκλογών που όρισε πραξικοπηματικά (ή κάνουμε λάθος;) η Μαδρίτη έφτασε. Και (προς έκπληξή μας…) η περίοδος της «πολιτικής επιστράτευσης» του άρθρου 155 κύλησε ομαλά στην καταλωνία. Ούτε πολιτική ανυπακοή, ούτε κάποιου άλλου μαζική αντίσταση στο ρόλο που το ισπανικό καθεστώς ανέθεσε στον εαυτό του. Εν τέλει η συμμετοχή στις αυριανές εκλογές είναι η τελευταία και πιο εμφατική πράξη νομιμοποίησης της ενεργοποίησης του άρθρου 155 (πρώτη φορά στην μετα-φρανκική ισπανική ιστορία), όσες «κατάρες» κι αν είχαν ακουστεί πριν εφαρμοστεί.

Σημαίνουν κάτι όλα όσα έχουν γίνει (ή δεν έχουν γίνει) απ’ το δημοψήφισμα της 1^ης Οκτώβρη μέχρι σήμερα στην καταλωνία; Για την ασταμάτητη μηχανή ναι. Το καθεστώς Rajoy αποδείχθηκε τριπλά νικητής. Πρώτον, έκανε επίδειξη καταστολής την 1^η Οκτώβρη χωρίς να το πληρώσει. Δεύτερον, «έπαιξε» τον ρόλο του «πατέρα / σωτήρα» της ισπανίας γλυτώνοντας, ως τώρα, απ’ τα σοβαρά προβλήματα των «σκανδάλων» στα οποία θα έπρεπε να έχει βουλιάξει – σε βαθμό όχι χειροπέδας αλλά σιδερένιας μπάλας στα πόδια. Και τρίτον επιβεβαίωσε την ισχύ του ισπανικού συντάγματος (μέσω της εφαρμογής του άρθρου 155) όταν απ’ την καταλανική μεριά (και όχι μόνο) το αντίθετο θα έπρεπε να είναι το αδιαπραγμάτευτα ζητούμενο: η συνταγματική αναθέωρηση.

Μετά απ’ αυτές τις νίκες (μέσα σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα) έχει κάποια σημασία το αποτέλεσμα των σημερινών εκλογών; Ακόμα κι αν τα εθνικιστικά κόμματα καταφέρουν να ξαναφτιάξουν κυβέρνηση, ο πολιτικός τους βηματισμός θα είναι πίσω, πολύ πιο πίσω απ΄ το σημείο που βρισκόταν το βράδυ της 1^ης Οκτώβρη. Θα ξανακάνουν δημοψήφισμα; Θα ήταν γελοίο. Θα θεωρήσουν ότι επιβεβαιώνεται μέσα απ’ τις βουλευτικές εκλογές το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος; Μα αυτές οι εκλογές θα αναδείξουν πολύ αντιπροσωπευτικότερα, όπως και νάχει, ένα σχίσμα σε σχέση με την κρατική ανεξαρτησία της καταλωνίας· και όχι κάποιο μυθικό «90% υπέρ»! Θα ανακαλέσουν τη «ναι και όχι» ανακήρυξη της ανεξαρτησίας στα μέσα Οκτώβρη; Θα ήταν τυχοδιωκτικό…

Ίσως κάποτε αυτοί οι σχεδόν 3 μήνες της καταλανικής πολιτικής ιστορίας να διδάσκονται σε διάφορα πανεπιστήμια σαν η επιτομή του μικρο-μεσοαστικού καιροσκοπισμού στην «αριστερή» εκδοχή του…

(φωτογραφία: Το κίτρινο θεωρείται το χρώμα της καταλανικής κρατικής ανεξαρτησίας. Γιατί όμως αυτά τα φιογκάκια μας φαίνονται αστεία; Σαν τάματα σε κάποιον άγνωστο άγιο; Ίσως επειδή έχουμε old fashion απόψεις…)

Τετάρτη 15 Νοέμβρη. Είπε κι άλλα ενδιαφέροντα στη συνέντευξή του στη βελγική Le Soir o «εξόριστος πρωθυπουργός» Puigdemont· πέρα απ’ αυτό που μνημονεύσαμε χτες. Επειδή τα αντιγράφουμε απ’ την αγγλόφωνη έκδοση του καταλανικού φιλοανεξαρτησιακού ara.cat, είμαστε υποχρεωμένοι να τα θεωρήσουμε έγκυρα:

Στη συνέντευξη ο Puigdemont έδωσε στη Le Soir λεπτομέρειες απ’ την τελευταία του συνάντηση με τον πρωθυπουργό Rajoy, που έγινε με μυστικότητα. «Το Γενάρη συνάντησα τον πρόεδρο Rajoy και του είπα ότι είμαστε διατεθειμένοι να συζητήσουμε τα πάντα…. Πήρα αρνητική απάντηση σε κάθε πρότασή μου»…

Κατά την συνέντευξη ο Puigdemont περιέγραψε τον κατάλογο των σημείων που προσφέρθηκε να διαπραγματευτεί με τον Rajoy: «την ημερομηνία του δημοψηφίσματος, το ερώτημά του, ένα εναλλακτικό ερώτημα με επιλογή ανάμεσα σε ανεξαρτησία και αυτο-διοίκηση με πλήρη αυτονομία, την πλειοψηφία που θα ήταν απαραίτητη για να θεωρηθεί έγκυρη μια απόφαση… Ήμουν διατεθειμένος να αποδεχθώ ακόμα και το ότι για μια ολόκληρη γενιά θα κάναμε δημοψηφίσματα κάθε τρία χρόνια. Πήρα αρνητική απάντηση σε κάθε μια πρότασή μου».

Αν ο Puigdemont ευρισκόμενος στο βέλγιο θέλει να δείξει πόσο συζητήσιμος ήταν ο ίδιος και πόσο αδιάλλακτος ο Rajoy, επιτρέψτε μας: πολύ συγκινητικό! Κατά τα άλλα προκύπτει ότι απ’ τις αρχές του 2017 είχε δώσει ο ίδιος το σκοινί στον Rajoy· όχι για να αυτοκτονήσει ο δεξιός της Μαδρίτης, αλλά για να κρεμάσει ολόκληρη την εθνικιστική πολιτική σκηνή της καταλωνίας. Ας μην υπάρχει αμφιβολία: όταν στο «πόλεμο με άλλα μέσα» (: η πολιτική σαν τεχνική της εξουσίας) η μία πλευρά «κουβεντιάζει τα πάντα» και μάλιστα τόσο προκαταβολικά, τότε είναι ισχυρά πιθανό ότι το μόνο που την νοιάζει είναι η επιβίωσή της.

Το τελευταίο: η μυστικότητα της διαπραγμάτευσης Puigdemont… Η καταλανική αγάπη στη άμεση δημοκρατία (ή και στην σκέτη) τις σηκώνει τις κρυφές διαπραγματεύσεις και τα υπόγεια deal; Αν ναι ας μην αναρωτιέται τι της φταίει. Αν, πάλι, όχι, ας κτυπήσει το κεφάλι της σ’ ένα γερό ντουβάρι…

Το «μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματι, ότι αυτών έστιν η βασιλεία της Βαρκελώνης» δεν παίζει…

Τρίτη 14 Νοέμβρη. Ώστε ο “αυτοεξόριστος πρωθυπουργός του αυτοεξόριστου καταλανικού κράτους” Puigdemont είναι έτοιμος να αποδεχθεί την πραγματικότητα μιας άλλης σχέσης μέσα στην ισπανία· χωρίς κρατική ανεξαρτησία; Αυτό φέρεται να δήλωσε στη βελγική καθεστωτική εφημερίδα Le Soir – και δεν είμαστε εμείς που θα το αμφισβητήσουμε. Αυτό σημαίνει πιθανότατα την συμφωνία του 2006, μετά την απαραίτητη αλλαγή του ισπανικού συντάγματος, ώστε να μην ξανακριθεί παράνομη. Αυτό σημαίνει ότι η αλλαγή του ισπανικού συντάγματος είναι ζήτημα υψηλής πολιτικής προτεραιότητας. Αυτό, τέλος, σημαίνει ότι όλα όσα έχουν γίνει απ’ την μεριά του καταλανικού εθνικισμού, ειδικά μετά την μεγάλη και χαμένη (από πολιτική άποψη) ευκαιρία της ισπανικής βίας κατά του δημοψηφίσματος της 1^ης Οκτώβρη, ήταν παπατζίδικα. Γιατί; Επειδή, πολύ απλά, αυτό που τώρα «συζητάει» ο Puigdemont, στις 2 Οκτώβρη θα ήταν απαίτηση βαριά, θηλειά στο λαιμό του Rajoy – και με αξιόλογες προοπτικές. Τώρα; Τώρα είναι συμβιβασμός.

Δεν είναι ο Puigdemont ένας “ηγέτης κατώτερος των περιστάσεων”. Είναι η μεγάλη μάζα των μικροαστών και μεσοαστών καταλανών εκτροχιασμένη – με την δική μας τάξη, την εργατική, να έχει “εξατμιστεί” (απ’ την άποψη του ανταγωνισμού και της αυτο-πεποίθησης). Κι αν αυτό ήταν αποκλειστικά καταλανικό σύμπτωμα, το κακό θα ήταν μικρό. Πρόκειται για γενικευμένη πρωτοκοσμική κατάσταση: στην ιστορική φάση μιας ακόμα κρίσης / αναδιάρθρωσης του καπιταλισμού, στην ιστορική φάση της 3ης – 4ης βιομηχανικής επανάστασης με όλα τα ιδεολογικά, ηθικά, συναισθηματικά και πολιτικά παρεπόμενα, οι λεγόμενες “αναπτυγμένες” πρωτοκοσμικές κοινωνίες παραδέρνουν, σα σκαριά χωρίς πυξίδα στη φουρτούνα…

Στα ηθικο-συναισθηματικο-διανοητικά ναυάγια η ανθρωποφαγία εμφανίζεται σαν αναπόφευκτη…

(Σίγουρα δεν θα είναι οι καταλανοί, ούτε καν οι εθνικιστές ανάμεσά τους, ανθρωποφάγοι. Όμως αυτό το είδος ατομικής και συλλογικής α-νοησίας που επέδειξαν δεν είναι αποκλειστικά δικό τους χαρακτηριστικό. Έχει διάφορες παραλλαγές. Το ελεεινό του είδωλο βρίσκεται στους ψηφοφόρους του brexit, του ψόφιου κουναβιού, του Babis, του Kurz… Πρόκειται για ταξικό χαρακτηριστικό, μέσα στη δίνη της εποχής· κι ο τεράστιος κίνδυνος βρίσκεται ακριβώς εκεί: στη μαγική σκέψη… )