Καταλωνία

Τρίτη 14 Νοέμβρη. Ώστε ο “αυτοεξόριστος πρωθυπουργός του αυτοεξόριστου καταλανικού κράτους” Puigdemont είναι έτοιμος να αποδεχθεί την πραγματικότητα μιας άλλης σχέσης μέσα στην ισπανία· χωρίς κρατική ανεξαρτησία; Αυτό φέρεται να δήλωσε στη βελγική καθεστωτική εφημερίδα Le Soir – και δεν είμαστε εμείς που θα το αμφισβητήσουμε. Αυτό σημαίνει πιθανότατα την συμφωνία του 2006, μετά την απαραίτητη αλλαγή του ισπανικού συντάγματος, ώστε να μην ξανακριθεί παράνομη. Αυτό σημαίνει ότι η αλλαγή του ισπανικού συντάγματος είναι ζήτημα υψηλής πολιτικής προτεραιότητας. Αυτό, τέλος, σημαίνει ότι όλα όσα έχουν γίνει απ’ την μεριά του καταλανικού εθνικισμού, ειδικά μετά την μεγάλη και χαμένη (από πολιτική άποψη) ευκαιρία της ισπανικής βίας κατά του δημοψηφίσματος της 1ης Οκτώβρη, ήταν παπατζίδικα. Γιατί; Επειδή, πολύ απλά, αυτό που τώρα «συζητάει» ο Puigdemont, στις 2 Οκτώβρη θα ήταν απαίτηση βαριά, θηλειά στο λαιμό του Rajoy – και με αξιόλογες προοπτικές. Τώρα; Τώρα είναι συμβιβασμός.

Δεν είναι ο Puigdemont ένας “ηγέτης κατώτερος των περιστάσεων”. Είναι η μεγάλη μάζα των μικροαστών και μεσοαστών καταλανών εκτροχιασμένη – με την δική μας τάξη, την εργατική, να έχει “εξατμιστεί” (απ’ την άποψη του ανταγωνισμού και της αυτο-πεποίθησης). Κι αν αυτό ήταν αποκλειστικά καταλανικό σύμπτωμα, το κακό θα ήταν μικρό. Πρόκειται για γενικευμένη πρωτοκοσμική κατάσταση: στην ιστορική φάση μιας ακόμα κρίσης / αναδιάρθρωσης του καπιταλισμού, στην ιστορική φάση της 3ης – 4ης βιομηχανικής επανάστασης με όλα τα ιδεολογικά, ηθικά, συναισθηματικά και πολιτικά παρεπόμενα, οι λεγόμενες “αναπτυγμένες” πρωτοκοσμικές κοινωνίες παραδέρνουν, σα σκαριά χωρίς πυξίδα στη φουρτούνα…

Στα ηθικο-συναισθηματικο-διανοητικά ναυάγια η ανθρωποφαγία εμφανίζεται σαν αναπόφευκτη…

(Σίγουρα δεν θα είναι οι καταλανοί, ούτε καν οι εθνικιστές ανάμεσά τους, ανθρωποφάγοι. Όμως αυτό το είδος ατομικής και συλλογικής α-νοησίας που επέδειξαν δεν είναι αποκλειστικά δικό τους χαρακτηριστικό. Έχει διάφορες παραλλαγές. Το ελεεινό του είδωλο βρίσκεται στους ψηφοφόρους του brexit, του ψόφιου κουναβιού, του Babis, του Kurz… Πρόκειται για ταξικό χαρακτηριστικό, μέσα στη δίνη της εποχής· κι ο τεράστιος κίνδυνος βρίσκεται ακριβώς εκεί: στη μαγική σκέψη… )

Comments are closed.