Πιάστε το, πιάστε το!

Κυριακή 18 Αυγούστου. Το γκουβέρνο του Γιβραλτάρ (δηλαδή το Λονδίνο…) αποφάσισε προχτές να ελευθερώσει το ιρανικό τάνκερ Grace 1 (μεγάλη η χάρη του!) που είχε «κατασχέσει» για κανά μήνα. Και τότε, λαχανιασμένη η Ουάσιγκτον, εξέδωσε δικό της ένταλμα κατάσχεσης, για το ίδιο πλοίο, επικαλούμενη σχεδόν τα «7 θανάσιμα αμαρτήματα»: ξέπλυμα χρήματος, τραπεζική απάτη, τρομοκρατία, κλπ κλπ.

Δεν είναι γελοίο κοτζάμ «υπερδύναμη» (πρώην…) να κυνηγάει, σαν κολλημένη, ένα τάνκερ; Προφανώς το ψοφιοκουναβιστάν κάνει τον εξής λογαριασμό: αν απελευθερωθεί το Grace 1 και η Τεχεράνη απελευθερώσει, σε αντάλλαγμα, το υπό βρετανική σημαία Stena Impero, τότε τι στο διάολο «ομάδα δέλτα» θα φτιάξω για να επιβάλω το νόμο και την τάξη στα στενά του Ορμούζ; Τι δικαιολογία θα χρησιμοποιήσω για να πείσω και κανά άλλον (εκτός απ’ τα φιλαράκια του αγγλικού και του ισραηλινού πολεμικού ναυτικού) να έρθει να το παίξουμε η «επιπλέουσα παγκόσμια κοινότητα in arms»;

Λογικό μεν, αλλά… Αν «τσακώσει» το ψοφιοκουναβιστάν το καταραμένο τάνκερ (πράγμα που μόνο με εντελώς Πειρατεία, με κεφαλαίο το “Π”, μπορεί να γίνει…) πόσους θα πείσει ότι είναι ο υπεράνω υποψίας και ιδιοτέλειας ναυτοφύλακας; Κανέναν – έτσι κι αλλιώς.

Ακόμα και στη «λογική» της η παρακμή δεν παύει να είναι παρακμή…

(λεπτομέρεια: Το Grace 1 άλλαξε όνομα και σημαία. Ονομάζεται πια Adrian Darya, και αντί για σημαία παναμά έχει τώρα την ιρανική. Τις έχουν εύκολες τις μεταμφιέσεις τα πλεούμενα…

Εκείνο που δεν ξέραμε ότι έχουν τα υπουργεία δικαιοσύνης (το αμερικανικό εν προκειμένω…) είναι να κάνουν προχτές αίτηση κατάσχεσης ενός πλοίου με ημερομηνία …«16 Νοέμβρη»… Λαθάρα λόγω βιασύνης; Ή λόγω διοικητικής κατάρρευσης; Ποιός ξέρει;

Αφού είναι έτσι, θα εξεταστεί τότε… Yavas yavas…)

Πολύτιμη σιωπή

Παρασκευή 24 Νοέμβρη. Η ίδια “πολυεθνική” προπαγανδιστική μηχανή σωπαίνει, όσο μπορεί, για ζητήματα που θίγουν το αγγλικό καθεστώς – για παράδειγμα. Οι διαπραγματεύσεις για την έξοδο απ’ την ε.ε. έχουν σκαλώσει στο πρώτο βήμα, και απομένουν μόλις 6 μήνες ως την τυπική λήξη της σχετικής διαδικασίας. Φυσικά μπορεί να παραταθεί. Όμως εδώ και 1,5 χρόνο το αγγλικό καθεστώς δείχνει τεράστια αδυναμία να διαχειριστεί με ομαλό τρόπο αυτό που “αποφάσισε ο λαός”. Και δεν πείθει ότι θα χρειαζόταν μια μικρή παράταση για να βρει αυτά που δεν έχει καταφέρει ως τώρα. Δεν είναι αυτή η παρακμιακή κατάσταση, άραγε, ζήτημα πρώτης γραμμής για την καπιταλιστική δύση;

Το τι συνεπάγεται αυτή η πολιτική, οικονομική και τεχνοκρατική αδυναμία του Λονδίνου φαίνεται σε δύο σημεία της ευρώπης. Στο Γιβλαρτάρ και στην βόρεια Ιρλανδία. Οι κάτοικοι και των δύο “επαρχιών” της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας ψήφισαν υπέρ της παραμονής στην ε.ε.· στο γιβλαρτάρ σε συντριπτικό ποσοστό. Και οι δύο περιοχές θα ήθελαν να τύχουν ειδικής μεταχείρισης στην μετα-ε.ε. κατάσταση της αγγλίας, αφού πέρα απ’ την θέληση των ντόπιων υπάρχουν ειδικές συνθήκες στη συνύπαρξη με τους γείτονες. Το Γιβλαρτάρ διεκδικείται απ’ την ισπανία, ενώ ένα “σκληρό brexit” (σαν αποτέλεσμα της ανικανότητας του Λονδίνου να πετύχει οτιδήποτε άλλο) θα ξανα-απομονώσει την βόρεια απ’ την υπόλοιπη ιρλανδία, με σοβαρές οικονομικές και πολιτικοϊδεολογικές συνέπειες. Κατά συνέπεια και οι δύο περιοχές κινδυνεύουν από ζόρικες συνέπειες από κάτι που δεν θέλησαν.

Αυτά δεν θεωρούνται ούτε συμπτώματα «κρίσης» στη διεύθυνση του κράτους ούτε εστίες μελλοντικών εντάσεων… Αυτά δεν θεωρούνται άξια δημοσιότητας και ευρύτερης γνώσης… Το φλέγον είναι, υποτίθεται, ότι στη γερμανία δεν έχει σχηματιστεί ακόμα κυβέρνηση συνεργασίας και μπορεί να ξαναγίνουν εκλογές…

Να το διδακτικό της ιστορίας: ΕΧΕ ΤΟ ΝΟΥ ΣΟΥ!!! Όχι μόνο για όσα λέγονται απ’ τα καθεστωτικά φερέφωνα κάθε είδους και μεγέθους· αλλά και για εκείνα που δεν λέγονται…

“Πόρτα” μεν, εξόδου δε

Κυριακή 2 Απρίλη. Το να είναι ένας γάλλος (ο Michel Barnier, πρώην υπ.εξ.) επικεφαλής εκ μέρους της ε.ε. των διαπραγματεύσεων για το διαζύγιο με το Λονδίνο, έχει ασφαλώς και κάτι το σαδιστικό. Ο Ντε Γκόλ είχε βάλει βέτο και είχε απορρίψει την πρώτη αίτηση εισόδου του Λονδίνου στην τότε ε.ο.κ., το 1963, μ’ εκείνο το «αυτοκρατορικό» l’ Angglettere ce n’ est plus grand chose – η Αγγλία δεν είναι μεγάλη πια… Το Λονδίνο μπήκε, τελικά, «με την δεύτερη προσπάθεια». Το 1973.

Είναι σίγουρο ότι και τώρα το γαλλικό καθεστώς θα θέλει να κοντύνει, όσο μπορεί, «τους απέναντι». Αλλά ποιος είναι μεγάλος πια;

(φωτογραφία: αυτό το εντυπωσιακό βραχοβούνι είναι το Γιβραλτάρ. Το Γιβραλτάρ είναι έδαφος της αυτού μεγαλειότητας της βασίλισσας, κλπ. Είναι επίσης βάση του πολεμικού ναυτικού της αυτού μεγαλειότητας, κλπ. Αλλά οι κυβερνήσεις της άλλης αυτού εξοχότητας, του βασιλιά της ισπανίας, αμφισβητούν την αγγλική κυριότητα. Απ’ το 1713…

Ε, ήρθε η στιγμή, εν έτει 2017, η αυτού μεγαλειότητα κλπ να το δει κι αυτό: στο 9σέλιδο κείμενο / απάντηση της ε.ε. στην αίτηση του Λονδίνου για διαζύγιο, περιλαμβάνεται και αυτή η επιλογή (για το Λονδίνο): είτε θα τα βρει με τη Μαδρίτη για το θέμα της κυριότητας – πράγμα που αποκλείεται – είτε ο βράχος του Γιβραλτάρ θα εξαιρεθεί από οποιαδήποτε after divorse μελλοντική συμφωνία ε.ε. – united kingdom, εκτός αν συμφωνήσει το kingdom of spain. Με απλά λόγια η ένωση φροντίζει τα συμφέροντα των μελών του, και εν προκειμένω της ισπανίας όπως το ξεκαθάρισε ένας ανώτατος ευρωπαίος αξιωματούχος.

Χμμμμ. Το 96% των γιβραλταριανών ψήφισε υπέρ της παραμονής στην ε.ε. στο περσινό δημοψήφισμα…. αλλά δεν είναι θέμα να αρχίσουν να σπρώνονται οι αρμάδες του ενός και του άλλου kingdom… Ε; )