Tag: ηπα

“Αντιτρομοκρατία” τέλος; Περίπου…

Σάββατο 20 Γενάρη. Έχουμε γράψει με διάφορες αφορμές επ’ αυτού. Μια πρόσφατη ήταν σε ένα σχόλιο για μια αμερικανική κοινοβουλευτική απόφαση, στις 4 του περασμένου Ιούλη (το τζίνι και το μπουκάλι):

Βλέπουμε… την σταδιακή υποχώρηση (αν και όχι εξαφάνιση: στη νοτιοανατολική ασία “φτιάχνεται ψωμί”…) του πολέμου εναντίον «μη κρατικών πρωταγωνιστών», κοινώς «αντιτρομοκρατία», (που, σερβίροντας τις στρατιωτικές εκστρατείες σαν υπερ-αστυνομικές επιχειρήσεις δημόσιας τάξης, επέτρεπε την παράκαμψη του αμερικανικού «νομοθετικού»…) και την εξίσου σταδιακή μετατόπιση σε εξελισσόμενους ή πιθανούς πολέμους εναντίον (μεταξύ) κρατών… Όπου πράγματι χρειάζεται μια ευρύτερη συναίνεση των «εκπροσώπων του έθνους» και όχι η παράκαμψή τους.

Θα φανεί…

Φαινόταν ήδη… Απλά ήρθε και ο «τρελός σκύλος», ο αμερικάνος υπ.αμ. Jim Mattis, να το επιβεβαιώσει, παρουσιάζοντας χτες την εθνική στρατηγική άμυνας των ηπα, για το 2018 (και “μέχρι την τελική νίκη”…). Ο διακρατικός στρατηγικός ανταγωνισμός και όχι η τρομοκρατία είναι τώρα η βασική μέριμνα της εθνικής ασφάλειας των ηπα ξεκαθάρισε… Μ’ αυτά ακριβώς τα λόγια.

Είναι εύκολο να βρείτε την 14σελίδων επίσημη περίληψη του νέου αμερικανικού δόγματος. Τέσσερα κράτη αναφέρονται ρητά σαν «απειλή»: Κίνα, ρωσία, βόρεια κορέα, ιράν. Στην 4η σελίδα (της περίληψης) όπου παρουσιάζονται οι «στόχοι», η δεύτερη παράγραφος είναι κατατοπιστική μέσα στη συντομία της:

Οι μακροπρόθεσμοι στρατηγικοί ανταγωνισμοί με την Κίνα και την Ρωσία είναι οι κύριες προτεραιότητες του Υπουργείου [«άμυνας»…] και απαιτούν αυξημένες και έντονες επενδύσεις, εξαιτίας του μεγέθους των απειλών που συνιστούν για την ασφάλεια και την ευημερία των ηπα σήμερα, και την δυναμική αύξησης αυτών των απειλών στο μέλλον. Παράλληλα, το Υπουργείο θα εντατικοποιήσει τις προσπάθειές του να αποτρέψει και να αντιμετωπίσει τα κακοποιά καθεστώτα (rogue regimes) όπως η Βόρεια Κορέα και το Ιράν, να νικήσει τις τρομοκρατικές απειλές προς τις Ηπα, και να σταθεροποιήσει τα κέρδη μας στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, ενόσω θα κινείται προς μια προσέγγιση με μεγαλύτερο βάρος στην εξασφάλιση πηγών χρηματοδότησης.

Στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο («στρατηγική προσέγγιση»), η έκθεση ξεκαθαρίζει:

Περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο κράτος, η Αμερική μπορεί να επεκτείνει τον χώρο ανταγωνισμού, παίρνοντας την πρωτοβουλία για να προκαλέσει τους ανταγωνιστές μας εκεί που εμείς έχουμε πλεονεκτήματα και αυτοί είναι αδύναμοι. Μια πιο φονική ισχύς [αμερικανική], οι ισχυρές συμμαχίες και συνεταιρισμοί, η αμερικανική τεχνολογική καινοτομία και μια κουλτούρα αποτελεσματικότητας θα δημιουργήσουν την αποφασιστική και σταθερή στρατιωτική υπεροχή των Ηπα…

Να είμαστε στρατηγικά προβλέψιμοι αλλά επιχειρησιακά απρόβλεπτοι: η απώθηση ή η κατανίκηση των μακροπρόθεσμα στρατηγικών ανταγωνιστών είναι μια δομικά διαφορετική πρόκληση σε σχέση με τους περιφερειακούς αντιπάλους που ήταν ο στόχος στις στρατηγικές του παρελθόντος. Η δύναμή μας και οι αναβαθμισμένες ενέργειές μας μαζί με τους συμμάχους μας θα επιδεικνύουν την προσήλωσή μας στην αποτροπή των εναντίον μας επιθέσεων, αλλά το ξεδίπλωμα της δύναμής μας, οι στρατιωτικές θέσεις μας και οι επιχειρήσεις μας θα πρέπει να εισάγουν την αβεβαιότητα στους αντιπάλους που λαμβάνουν τις αποφάσεις. Με τους συμμάχους και τους εταίρους μας, θα προκαλούμε τους ανταγωνιστές μας αναγκάζοντάς τους να κινηθούν σε θέσεις που δεν τους βολεύουν, προκαλώντας σύγχιση στις προσπάθειές τους, αποτρέποντας τις επιλογές τους ενόσω θα επεκτείνουμε τις δικές μας, και αναγκάζοντάς τους να αντιμετωπίσουν την σύγκρουση μαζί μας κάτω από συνθήκες δυσμενείς γι’ αυτούς.

…

(φωτογραφία: ο «τρελός σκύλος» στην χθεσινή παρουσίαση του νέου πολεμικού δόγματος. Σφίγγει τις γροθιές του, για να δώσει έμφαση…)

Πάμε στην καρδιά, λοιπόν…

Σάββατο 20 Γενάρη. Μπορεί να φαίνεται σαν εφιάλτης, αλλά πρόκειται για την έκθεση πολέμου της Ουάσιγκτον, και όχι για φιλοσοφικό δοκίμιο για το ανθρώπινο «είναι»…

Δείχνει, άραγε, το «νέο πολεμικό δόγμα» των ηπα ότι η εποχή της «τρομοκρατίας» (και της «αντιτρομοκρατίας») σαν ιμπεριαλιστικό εργαλείο τόσο παγκόσμια όσο και εντός των πρωτοκοσμικών κρατών / κοινωνιών, πέρασε; Όχι ακριβώς – λέμε. Αυτού του είδους ο ανορθόδοξος πόλεμος, η «τρομοκρατία», που είναι συστατικό στοιχείο του 4ου παγκόσμιου (για περισσότερα σας παραπέμπουμε στο τετράδιο για εργατική χρήση νο 1) εγκαινιάστηκε και θα παραμείνει για πολύ καιρό στο οπλοστάσιο των αφεντικών… Εκείνο που αλλάζει είναι ότι, πια, η «αντιτρομοκρατία» ΔΕΝ είναι η πολιτική / ιδεολογική μάσκα του αμερικανικού (κατά κύριο λόγο) ιμπεριαλισμού, αφού αποδείχθηκαν εξαιρετικά αποτελεσματικοί «αντιτρομοκράτες» οι στρατηγικοί αντίπαλοί του: ο ρωσικός και ο κινεζικός ιμπεριαλισμός. Αφού, δηλαδή, αξιοποίησαν το αμερικανικής έμπνευσης δόγμα – εναντίον των ηπα. Πανηγυρικά στο συριακό πεδίο μάχης…

Η «αντιτρομοκρατία» ήταν η μάσκα, απ’ το 2001 και μετά. Έχει πέσει πια (αυτήν την διαπίστωση την κάναμε έγκαιρα εδώ, όσο τολμηρή κι αν φάνηκε τότε…), και «τα πράγματα λέγονται με το όνομά τους» (και γίνονται ήδη ανάλογα…) στον οξυνόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό.

Φυσικά αυτή η καινούργια (και κυρίως) φάση του 4ου παγκόσμιου πολέμου υστερεί σε σχέση με την προηγούμενη, την «προληπτική» αμερικανική επίθεση (: «αντιτρομοκρατία») ιδεολογικά. Απέναντι στην κατασκευασμένη απ’ τις πρωτοκοσμικές μυστικές υπηρεσίες «τρομοκρατία» (αρχής γενομένης με την θρυλική 11η Σεπτέμβρη του 2001) υπήρξε μια ακαριαία συναισθηματική / ιδεολογική θωράκιση, μια ακαριαία κατασκευή του αντιπάλου – που – είναι – παντού (όπου βολεύει…), η κατασκευή του «μουσουλμάνου τρομοκράτη». Δεδομένης της τεχνικής (στρατιωτικής) ασυμμετρίας στην αντιμετώπισή του, δεδομένης δηλαδή της συντριπτικής στρατιωτικής υπεροχής των ηπα (αλλά και διάφορων άλλων πρωτοκοσμικών κρατών) απέναντι στους «τρομοκράτες», ακόμα και στη φάση που αυτοί καθοδηγήθηκαν να ξεπεράσουν την «αντάρτικη» φάση και άρχισαν να εμφανίζονται σαν μοντέρνοι, ορθολογικοί παράγοντες (δημιουργία κράτους / χαλιφάτο / isis) η κοινωνική / ιδεολογική συναίνεση στην εξόντωσή τους (ή στην ψευτο-αντιμετώπισή τους) ήταν εύκολη στον πρώτο κόσμο.

Είναι εντελώς διαφορετικό το να κηρύσσονται πια ανοικτά και καθαρά σαν εχθροί κράτη όπως η ρωσία, η κίνα, το ιράν, η βόρεια κορέα… Πρώτον επειδή δεν έχει διαμορφωθεί ακόμα η ιδεολογία της κοινής «επικινδυνότητάς» τους: δεν είναι ο «κομμουνισμός», η ιδεολογία του 3ου παγκόσμιου (ψυχρού) πολέμου, που ήταν ο εύκολα «χωνέψιμος» απ’ τους υπηκόους κίνδυνος. Ποιος είναι, τότε; Ποιο είναι το συμβολικό (και προς ευρεία κατανάλωση) όνομά του “κινδύνου” πλέον;

Και δεύτερον, δεν υπάρχει περίπτωση συντριπτικής στρατιωτικής υπεροχής, που θα έκανε την αντιμετώπιση τέτοιων εχθρών περίπατο. Πράγμα που σημαίνει ότι οι πληθυσμοί θα πρέπει να υιοθετήσουν τέτοια ιδεολογικά κλισέ (που δεν τα βλέπουμε έτοιμα ακόμα, αλλά θα φτιαχτούν, αυτό είναι σίγουρο) που να επιτρέπουν στα αφεντικά τους να τους ελέγχουν ακόμα κι αν ματώνουν. Στα σοβαρά και σε μεγάλη κλίμακα.

Πίσω στα βασικά

Σάββατο 20 Γενάρη. Σχολιάζοντας την δημοσιοποίηση της νέου στρατιωτικού δόγματος των ηπα, ο Elbridge Colby, βοηθός γραμματέα του αμερικανικού υπ.αμ. για ζητήματα στρατηγικής, το είπε όσο πιο καθαρά γίνεται:

Έχουμε κάνει ένα σωρό πράγματα τα τελευταία 25 χρόνια, και εστιάσαμε πραγματικά σε άλλα προβλήματα, οπότε αυτή η στρατηγική αντιπροσωπεύει όντως μια θεμελειώδη αλλαγή, σα να λέμε πρέπει να πάμε πίσω, με μια έννοια να πάμε στα βασικά της δυνατότητας για πόλεμο… Αυτή η στρατηγική λέει ότι πρέπει να εστιάσουμε στο να δώσουμε προτεραιότητα στην προετοιμασία για πόλεμο, και ειδικά για έναν πόλεμο μεταξύ μεγάλων δυνάμεων.

Σε πολλά σημεία του κειμένου τονίζεται η σημασία των συμμάχων (των ηπα). Κι έτσι, ακόμα και αν οι πολεμικές προετοιμασίες των ηπα «για έναν πόλεμο μεταξύ μεγάλων δυνάμεων» φαίνονται τόσο μακρινές όσο η άλλη όχθη του Ατλαντικού, η «στρατηγική συμμαχία» της Αθήνας με την Ουάσιγκτον μας αφορά πλέον κάτι περισσότερο από άμεσα…

Όχι;

Αφγανιστάν: η Ουάσιγκτον ψάχνει δρόμο…

Παρασκευή 19 Γενάρη. Την ίδια ώρα (για την ακρίβεια: πριν 3 μέρες) το ψόφιο κουνάβι φιλοξενούσε το αφεντικό του καζακστάν, και “έπεφτε στα πόδια του”. Και ο Nazarbayev, απ’ τις πιο παλιές καραβάνες / αλεπούδες στον «μετασοβιετικό χώρο», του έκανε το χατήρι. Του είπε «ναι σε όλα»:

Ναι, εγγυάται διαρκή λογιστική υποστήριξη και πρόσβαση του αμερικανικού στρατού, μέσω καζακστάν, στο αφγανιστάν…

Ναι, θα προσφέρει (στις ηπα) επιπλέον βοήθεια σε θέματα «ασφάλειας» στο αφγανιστάν…

Ναι, θα πάρει μέρος σε (αμερικανικά) σχέδια υποδομών (δρόμους, γεφύρια, κλπ) στο αφγανιστάν…

Και ναι, θα στηρίξει την προσπάθεια της Ουάσιγκτον να επεκτείνει το C5 φόρουμ με την συμπερίληψη του αφγανιστάν… (Το C5 είναι ένα σχέδιο προσεταιρισμού της κεντρικής ασίας, στο οποίο συμμετέχουν το καζακστάν, το κιργιζιστάν, το τουρκμενιστάν, το ουζμπεκιστάν και, φυσικά, η σπουδαία ασιατική χώρα που λέγεται «ηνωμένες πολιτείες της αμερικής»…)

Τα έφαγε όλα αυτά τα «ναι» το ψόφιο κουνάβι και το διευθυντήριο που είναι πίσω του; Δεν ξέρουμε. Καταλαβαίνουμε όμως ότι για να κάνει τέτοιες κρούσεις είναι σε κάποια απελπισία, κι αυτή η απελπισία έχει μέσα και το πακιστάν. Κατά τα άλλα το κοζάκικο καθεστώς είναι απ’ τα πιο «φιλορωσικά» στον «μετασοβιετικό χώρο», και συμμετέχει σε όλα τα σχετικά club. Απ’ την «ευρασιατική οικονομική ένωση», μέχρι το «σύμφωνο της Σαγκάης», κλπ κλπ. Για να φανταστεί κανείς την αξία των κοζάκινων «ναι» στην Ουάσιγκτον: το C5 θεωρείται η προσπάθεια της Ουάσιγκτον να αντιπαρατεθεί στο «σύμφωνο της Σαγκάης». Ο Nazarbayev, άνετος, συμμετέχει και στα δύο, και ενθαρρύνει το ψοφιοκουναβιστάν να καλέσει και την Καμπούλ (να γίνει C5+1)… Γιατί όχι;

Σε κουβέντα να βρισκόμαστε…

(φωτογραφία: Μπορεί να είναι η ιδέα μας, αλλά δεν σας φαίνεται κάτι σαν ενόχληση στο βλέμμα του Nazarbayev; Μήπως είναι ο φυσιολογικός φόβος του κοινού ασιάτη ηγέτη μπροστά σε ένα – αποδεδειγμένα πια – τέρας ευφυίας;)

Συρία

Παρασκευή 19 Γενάρη. Το καθεστώς Άσαντ “προειδοποίησε” την Άγκυρα ότι τα αντιαεροπορικά του συστήματα θα ρίξουν τα τουρκικά αεροπλάνα που θα “παραβιάσουν τα συρο-τουρκικά σύνορα” στην επιχείρηση κατά του κουρδικού φύλακα της Afrin. Συγκινητικό, αλλά δεν θα μπορούσε να μουρμουρίσει κάτι άλλο. Για την ακρίβεια το ίδιο είχε πει όταν ξεκίνησε η τουρκική + proxies επιχείρηση «ασπίδα του Ευφράτη», που κατέλαβε μια κρίσιμη ζώνη στη βόρεια συρία, χωρίζοντας την κυρίως ypgκρατούμενη επικράτεια στα ανατολικά απ’ τον θύλακα της Afrin στα δυτικά. Ε, απλά ο τουρκικός στρατός δεν χρειάστηκε αεροπλάνα ακριβώς πάνω απ’ το κεφάλι του. Υπάρχουν και πύραυλοι διάολε!!!

Απ’ την άλλη μεριά χτες ταξίδεψαν στη Μόσχα ο τούρκος αρχιασφαλίτης Hakan Fidan, και ο αρχηγός του τουρκικού στρατού Hulusi Akar. Γιατί έκαναν τον κόπο, άραγε; Για να συζητήσουν με το ρωσικό καθεστώς τις λεπτομέρειες της εισβολής στον θύλακα της Afrin – τα βασικά έχουν ήδη συζητηθεί. (Κάποιες δεκάδες ρώσοι καραβανο«σύμβουλοι» που βρίσκονταν στον θύλακα έφυγαν πριν την αρχή της χρονιάς). Εννοείται ότι η Μόσχα δεν έχει εκδηλώσει καμία διαφωνία για την επιχείρηση. Και, υποθέτουμε, θα «πείσει» τον Άσαντ και τα αντιαεροπορικά του να μην δώσουν σημασία αν κανά τουρκικό βομβαρδιστικό πέρασει τα σύνορα.

Ακόμα και η Ουάσιγκτον ζήτησε (κομψά και γλυκά είν’ η αλήθεια) απ’ την Άγκυρα να μην περισπάται με τον θύλακα και να μείνει συγκεντρωμένη στην καταπολέμηση του isis… Κι αυτό συγκινητικό.

Το μόνο πραγματικό πρόβλημα που έχει ο τουρκικός στρατός (και το proxy πεζικό του) είναι πως όταν κάποιοι είναι περικυκλωμένοι από παντού (κι αυτή είναι η περίπτωση των κούρδων στην Afrin) είναι «καταδικασμένοι» να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων· και είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν το τουρκικό καθεστώς μπορεί να σηκώσει μεγάλο αριθμό απωλειών (ωστόσο ίσως είναι αναγκασμένο να το δοκιμάσει…). Υποθέτουμε ότι γι’ αυτό το λόγο θα προτιμήσει κατά κύριο λόγο επιθέσεις – από – απόσταση, δηλαδή βομβαρδισμούς, βομβαρδισμούς, βομβαρδισμούς. Αλλά αυτή η τακτική δεν είναι νικηφόρα από μόνη της· το ξέρουν οι πάντες. Απ’ τους αμερικάνους και τους ρώσους μέχρι τους ισραηλινούς…

(φωτογραφία: απ’ την χθεσινή στρατο-ασφαλίτικη τουρκο-ρωσική συνάντηση στη Μόσχα…)

Ουκρανία

Παρασκευή 19 Γενάρη. Το “παγωμένο” μέτωπο στο ουκρανικό πεδίο μάχης μπορεί να ξαναζεσταίνεται. Μια τέτοια εξέλιξη τους επόμενους μήνες θα ήταν μια βεβιασμένη μεν αλλά όχι και απρόβλεπτη απάντηση του αμερικανικού βαθέος κράτους στα “προβληματάκια” που έχει αρχίσει να συσσωρεύει σε ζωτικά σημεία της μεγάλης γραμμής αντιπαράθεσης, απ’ την ανατολική Μεσόγειο ως τον Ειρηνικό.

Αφού το (χρεωκοπημένο) ουκρανικό καθεστώς εξασφάλισε την αναβάθμιση του στρατιωτικού εξοπλισμού του απ’ την Ουάσιγκτον, η πλειοψηφία του κοινοβουλίου του ψήφισε προχτές νόμο που χαρακτηρίζει τις αντάρτισσες περιοχές του Donbass σαν «υπό ρωσική κατοχή». Η πιο light συνέπεια του νόμου είναι ότι επιτρέπει σε όποιον ουκρανό θέλει (κι αν είναι οριτζινάλ φασίστας ακόμα καλύτερα) να κάνει μήνυση στη Μόσχα για κάποια καταστροφή που έπαθε στο Donbass… Στην πιο hard core ενισχύει το Κίεβο αν επιχειρήσει την στρατιωτική «απελευθέρωση» της περιοχής.

Αυτός καθεαυτός ο συγκεκριμένος νόμος δεν θα έπρεπε να θεωρηθεί «αιτία» αλλά μάλλον σύμπτωμα: η ανατολική ουκρανία παραμένει μια «τρύπα» στην οποία μπορεί να δουλέψει undercover η Ουάσιγκτον. Και, φυσικά, όχι υπέρ της «ειρήνης και της αγάπης»…

Κορέες

Πέμπτη 18 Γενάρη. Κάποιοι έχουν αρχίσει να παίρνουν υπογλώσσια… Στην χθεσινή τους συνάντηση οι αντιπροσωπείες των δύο κορεών, αποφάσισαν (και ανακοίνωσαν) ότι οι εθνικές ολυμπιακές ομάδες τους θα μπουν μαζί στο γήπεδο στην έναρξη των χειμερινών ολυμπιακών στη Σεούλ (9 Φλεβάρη…), κάτω από ενιαία σημαία: ολόκληρη η κορεατική χερσόνησος, σε μπλε χρώμα, σε άσπρο φόντο.

Η αλήθεια είναι ότι αυτό δεν συμβαίνει πρώτη φορά. Είχε ξαναγίνει στους ολυμπιακούς του 2000 (Σίδνεϊ) και του 2004 (Αθήνα). Είχαν παρελάσει μαζί επίσης στους ασιατικούς αγώνες στη Ντόχα το 2006, και στους χειμερινούς ασιατικούς αγώνες στο Changchun το 2007. Τότε όμως ο διακορεατικός διάλογος είχε προχωρήσει με την υψηλή εποπτεία των ηπα· μόνο και μόνο για να βουλιάξει (απ’ την Ουάσιγκτον σε πρώτο χρόνο και με αλλαγή κυβέρνησης στη Σεούλ στη συνέχεια) απ’ το 2008 και μετά.

Τώρα υπάρχει μια ουσιαστική και μία συμβολική διαφορά. Αυτές οι “κοινές εμφανίσεις” γίνονται όχι απλά χωρίς την συγκατάθεση των ηπα, όχι απλά ερήμην τους… γίνονται εναντίον τους… Επιπλέον, το στάδιο στο οποίο θα παρελάσουν κάτω από την ίδια σημαία δεν θα βρίσκεται ούτε στο Σίδνεϊ ούτε στην Αθήνα, ούτε στην Ντόχα. Θα είναι στη Σεούλ. Που σημαίνει: γεμάτο με δεκάδες χιλιάδες νοτιοκορεάτες που θα πανηγυρίζουν. (Άντε μετά να τους αγαπήσει η Ουάσιγκτον…)

Το επιπλέον μικρό συμβολικό βήμα που γίνεται τώρα, είναι ότι οι εθνικές γυναικείες ομάδες χόκεϋ επί πάγου θα συγχωνευτούν σε μία, και θα διαγωνιστούν σαν κορέα. Αν το επιτρέψει η διεθνής ολυμπιακή επιτροπή (περιμένουμε…) θα είναι η πρώτη φορά που θα συμβεί κάτι τέτοιο.

Αυτά έχουν ανακοινωθεί δημόσια μετά από μόνο δέκα ημερών συζητήσεις μεταξύ των δύο κορεών, χωρίς να μπορεί η Ουάσιγκτον να ακούει, να παρεμβαίνει, να χαλάει. Δέκα ημέρες συζητήσεων εκεί που η Ουάσιγκτον και το Τόκιο έσπρωχναν για επίθεση στο βορρά (με ότι θα ακολουθούσε)… Μίλησαν Σεούλ και Πγιονγκγιάνγκ για τραγουδάκια, μίλησαν για το χρώμα απ’ τα καλτσάκια των αθλητών, μίλησαν για τον καιρό, μίλησαν για τα παιδιά… φαίνεται όμως ότι λένε κι άλλα… Κι ας το επαναλάβουμε, χαμένο δεν πάει: χωρίς προϋποθέσεις… Ούτε “χαλάστε τα πυρηνικά σας”, ούτε “χαλάστε τους πυραύλους σας”…

Ως την έναρξη των ολυμπιακών απομένουν άλλες 3,5 βδομάδες. Τι άλλο προλαβαίνουν, άραγε, να ανακοινώσουν – κάνοντας κάποιων τα νεύρα εντελώς κουρέλια;

(Για την ιστορία: η βορειοκορεατική αποστολή στους ολυμπιακούς θα είναι 550 άτομα: 230 cheerleaders (!!!), 140 καλλιτέχνες / μουσικοί – η ορχήστρα που γράφαμε τις προάλλες – 30 αθλητές του taekwondo, και 150 από άλλα αθλήματα. Επιπλέον η Πγιονγκγιάνγκ θα στείλει 150 αθλητές στους παραολυμπιακούς που θα ακολουθήσουν…

Ως τα μέσα του επόμενου Μάρτη οι αμερικάνοι καραβανάδες θα βλέπουν χειμερινούς ολυμπιακούς τρώγωντας junk food – και τα νύχια τους… )

Η (θηριώδης) υγεία στην εξουσία

Πέμπτη 18 Γενάρη. Έλυσε όλους τους γρίφους, δύσκολους όπως ο θρυλικός γόρδιος δεσμός. Απάντησε σωστά στην ερώτηση “τι κοινό έχουν τα ποδήλατα και τα τραίνα” (: ρόδες) αν και αυτό το κοινό αφορά σε γενικές γραμμές τα τραίνα παλιάς τεχνολογίας. Έκανε σωστά την αφαίρεση του 7 από το 100 (αποτέλεσμα: 93…), οπότε είναι ο κατάλληλος για ένα νέο κύμα εμπορικού προστατευτισμού. Απάντησε και σε άλλες ερωτήσεις, του είδους “τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια”- multiple choice: ρινόκερως, f-35, γάτα. Κι όλοι οι πικρόχολοι που επιμένουν ότι το ψόφιο κουνάβι είναι ηλίθιο έφαγαν τις γραβάτες τους: πρόκειται για μοναδική ιδιοφυία!

Είναι genious, πια, με ιατρική βεβαίωση! Γι’ αυτό και (μιλώντας χτες σε δημοσιογράφους) κατηγόρησε τους προκατόχους του στην καρέκλα απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’90, δηλαδή τον Μπους τον β, τον Κλίντον και τον Ομπάμα, ότι “δεν έλυσαν το κορεατικό πρόβλημα” επειδή:

… Υποθέτω ότι κατάλαβαν ότι θα έπρεπε να αφήσουν τη λύση του στον πρόεδρο που θα πετύχαινε το μεγαλύτερο σκορ στα τεστ… είπε. Ε, ναι: το ψόφιο κουνάβι ήταν ο Αναμενόμενος!!!

Οπότε βρίσκεται ενώπιον των ευθυνών της ευφυίας του. Δύσκολη κατάσταση, οπωσδήποτε, αλλά αν μπορείς να αφαιρέσεις το 7 απ’ το 100 (άρα και 65 μύρια δολάρια απ’ την ανθρωπιστική βοήθεια, μέσω οηε, προς τους παλαιστίνιους πρόσφυγες….), είσαι προορισμένος να κάνεις και πολλαπλασιασμούς· ακόμα και διαιρέσεις! Χτες άρχισε να του ξινίζει η Μόσχα (σε σχέση με την βόρεια κορέα). Η κίνα μας βοηθάει (τηρώντας τις κυρώσεις εξαγωγών πετρελαίου και άνθρακα στην Πγιονγκγιάνγκ) αλλά ό,τι δεν τους δίνει η κίνα τους το δίνει η ρωσία – είπε…

Με όλο το σεβασμό στην προεδρική μεγαλοφυία (ποιοί είμαστε, άλλωστε;) θα προτείναμε: πάρτο αλλιώς. Μιας και είσαι τέρας υγείας, βάλε αθλητικό σώβρακο και φανέλα, και ζήτα συμμετοχή στους ερχόμενους χειμερινούς ολυμπιακούς στη Σεούλ. Πάρε και τον ογκόλιθο για παρτενέρ…

Θα γνωρίσεις την αποθέωση στο καλλιτεχνικό πατινάζ, και θα γουστάρεις…

Συρία 1

Τετάρτη 17 Γενάρη. …Αυτοί που μας χτυπάνε πισώπλατα παριστάνοντάς τους συμμάχους μας … δεν μπορούν να μας εμποδίσουν… Η επιχείρηση στην Afrin θα γίνει μαζί με αντικαθεστωτικές οργανώσεις. Αυτή η μάχη είναι δική τους. Εμείς βοηθάμε τ’ αδέλφια μας να προστατέψουν τις περιοχές τους…

Χθεσινές δηλώσεις του Ερντογάν σε κοινοβουλευτικούς ρεπόρτερ. Την ώρα που ο επικεφαλής του τουρκικού στρατού Hulusi Akar ενημέρωνε όμοιούς του απ’ το νατο στις Βρυξέλες για την επικείμενη επίθεση. Ο γραμματέας του οποίου (νατο) φέρεται να δήλωσε ότι «οι ηπα δεν είχαν διαβουλευτεί με την συμμαχία πριν ανακοινώσουν την δημιουργία κουρδικού στρατού». Και ότι «καταλαβαίνει τις τουρκικές ανησυχίες για το θέμα αυτό»…

Δεν μαθαίνουμε κάτι καινούργιο. Εκτός απ’ αυτό: πρόκειται για την επισημοποίηση ενός προσανατολισμού (που τον έχουμε περιγράψει έγκαιρα) που, πρακτικά, θα «ισορροπήσει» (άγνωστο για πόσα χρόνια) έναν de facto κατακερματισμό της συριακής επικράτειας. Μπορεί να μην είναι αυτό που είχαν φανταστεί η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ, δεν παύει όμως να είναι διαμελισμός! Όχι ο χειρότερος για τα συμφέροντά τους! Το μεγαλύτερο κομμάτι (με τις μεγαλύτερες πόλεις) στον Άσαντ και στους συμμάχους του, μια ζώνη στα βορειοδυτικά σε κάποιους απ’ τους αντικαθεστωτικούς υπό την προστασία του τουρκικού στρατού, και ο υπόλοιπος βορράς μαζί με την περιοχή ανατολικά του Ευφράτη στις ηπα και στους proxies της, τις ypg και τα υπόλοιπα του εκεί isis.

Ειναι σταθερό αυτό το σχήμα; Και, κυρίως: είναι μεσομακροπρόθεσμα ρεαλιστικό; Όλα θα κριθούν απ’ το μέλλον (και μάλιστα όχι το ιδιαίτερα μακρινό) των ηπα και της global ηγεμονίας τους… Σ’ όλη τη γραμμή αντιπαράθεσης, ως τον Ειρηνικό.

Εντελώς συμπτωματικά, στο μενού τις διήμερης καραβανο-συνόδου του νατο (χτες και σήμερα), είναι και η πορεία της «αποστολής» του στο αφγανιστάν…

Συρία 2

Τετάρτη 17 Γενάρη. Μόλις χτες γράφαμε: Η Ουάσιγκτον δεν χρειάζεται τον θύλακα της Afrin! Τελεία και παύλα!!! Μπορεί, μάλιστα, να κάνει πρακτικά το κορόιδο σε μια εκκαθάριση (μαζί με καταγγελίες, αυτό είναι τσάμπα…) για να εξευμενίσει (κατ’ αρχήν) την Άγκυρα. Για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό μια «μετακίνηση πληθυσμών», απ’ το Afrin στο κυρίως κουρδικό «υποκράτος», είναι κάτι χωρίς κόστος· μόνο με όφελος. Θα νοικιάζει ακόμα περισσότερα διαθέσιμα «χέρια» για τις δικές της ανάγκες….

Μερικές ώρες αργότερα χτες, νωρίς το βράδυ, ο εκπρόσωπος του αμερικανικού στρατού στις ypgκρατούμενες περιοχές της βορειοανατολικής συρίας συνταγματάρχης Ryan Dillon, σε γραπτή δήλωσή του στο τουρκικό καθεστωτικό ειδησειογραφικό πρακτορείο anadolu, ξεκαθάριζε:

… Η αποστολή της συμμαχίας δεν έχει αλλάξει: είναι να ηττηθεί ο isis σε συγκεκριμένες περιοχές του ιράκ και της συρίας, και να υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες για μεταγενέστερες επιχειρήσεις έτσι ώστε να βελτιωθεί η περιφερειακή ασφάλεια…

… Δεν επιχειρούμε στην Afrin. Υποστηρίζουμε τους εταίρους μας στην αντιμετώπιση των υπολειμμάτων και των θυλάκων του isis κατα μήκος της κοιλάδας του Ευφράτη, ιδιαίτερα στις περιοχές βόρεια της Abu Kamal, στην ανατολική όχθη…

Πρόκειται για τον ίδιο καραβανά που ανήγγειλε πριν λίγες ημέρες την δημιουργία (την εκπαίδευση και τον εξοπλισμό δηλαδή) της κουρδικής «συνοριοφυλακής». Άρα τα λεγόμενά του έχουν βάρος.

Συνεπώς το πρώτο μισό της χθεσινής μας γνώμης επιβεβαιώνεται απ’ τους «αρμόδιους»: δεν είμαστε στην Afrin, δεν είναι μέρος της αποστολής μας, δεν μας αφορά το θέμα… Το δεύτερο; Μάλλον προκύπτει, μέσα απ’ την αιματηρή ιμπεριαλιστική λογική…

Και, προφανώς «αυτοί που παριστάνουν τους συμμάχους δεν θα μας εμποδίσουν», όπως φωνάζει ο Ερντογάν. Γιατί να εμποδίσουν; Αφου έχουν πάρει το κομμάτι που τους ενδιαφέρει, μαζί με τους βασσάλους του!

Αν η κατάληψη της Afrin γίνει, θα ακολουθήσει σε εύλογο χρονικό διάστημα, μετά απ’ τις απαραίτητες συνεννοήσεις, η κατάληψη της Manbij…. – τα έχουμε πει…