Tag: ηπα

Μέση Ανατολή

Τρίτη 24 Οκτώβρη. Είναι φάρσα, μέσα σ’ αυτές τις εξελίξεις, το ότι το ελλαδιστάν και το βαθύ του κράτος εξακολουθούν να πουλάνε (ή να προσπαθούν να πουλήσουν) δήθεν «σταθερότητα μέσα σε μια ασταθή περιοχή» και ένα είδος «σύνορο του πολιτισμού απέναντι στη βαρβαρότητα». Αν υπήρχε ζητούμενο τέτοιο «πράγμα» (κι αυτό το ξέρουν πολύ καλά οι οπαδοί και οι υπηρέτες της γεωπολιτικής προσόδου) τότε οι ενδιαφερόμενοι θα ήταν πολλοί, και η Αθήνα θα έκανε πλειστηριασμό!!

Αλλά δεν υπάρχει! Σ’ άλλες εποχές, που τα αντίπαλα καπιταλιστικά μπλοκ ήταν καθαρά σχηματισμένα, η ελληνική «εξωτερική πολιτική» κατάφερνε να πατάει σε μιάμισυ βάρκα, για να ανεβάζει την γεωπολιτική της τιμή. Ο Καραμανλής ο Α έκανε την δική του «ostpolitik» με την «κομμουνιστική» τότε Σόφια, παραβιάζοντας τις προδιαγραφές του νατο. Και σταθερά, απ’ την χούντα μέχρι την πρώτη δεκαετία των σοσιαλδημοκρατών στα ‘80s, η Αθήνα προτιμούσε τις παρτίδες, τις φιλίες και τις μπίζνες με τα «σοσιαλίζοντα» αραβικά καθεστώτα (συμπεριλαμβανόμενου εκείνου της Δαμασκού) παρά με το «είμαι ο χωροφύλακας της δύσης» Τελ Αβίβ – το οποίο, ας το θυμήσουμε, το ελλαδιστάν ΔΕΝ είχε αναγνωρίσει σαν κράτος, μέχρι τις αρχές των ‘90s…

Τώρα; Τώρα ο ελληνικός γεωπολιτικός προσοδισμός προσπαθεί να πουλήσει την εικόνα του θύματος εξαιτίας της “τουρκικής επιθετικότητας” (όπως βαρετά κάνει κατά περιόδους απ’ το ’74 και μετά…) και κοιτάει με ανομολόγητη αποστροφή τις εξελίξεις στη μέση Ανατολή έχοντας συμμαχήσει με (και, σε ορισμένα επίπεδα, σχεδόν “κατακτηθεί” από) το μιλιταριστικό και ρατσιστικό Τελ Αβίβ… Κι ας μην ξεχνάμε την επαίσχυντη φιλία των ντόπιων αφεντικών και των πολιτικών εκπροσώπων τους, δεξιών κι αριστερών, με τη χούντα του Καΐρου. Δεν υπάρχουν “καλοί” σ’ αυτόν τον πόλεμο· οι “φίλοι” της Αθήνας είναι όμως σκέτη μαύρη αντίδραση.

Ακόμα και η διακριτική “φιλία προς τους κούρδους” (στην οποία θα αναφερθούμε μόλις βρούμε ευκαιρία) είναι μια γελοία καρικατούρα της αντίστοιχης στα ‘80s και στα ‘90s: ειδικά στη συρία είναι τόσο χοντροκομμένη μέχρι τώρα η υπαγωγή τους στο αμερικανικό πεντάγωνο ώστε η όποια «ελληνική φιλία» είναι, απλά, μια αδιάφορη ρητορική «τσόντα»…

Εννοείται κι αυτό: οι δεκάδες χιλιάδες άραβες πρόσφυγες απ’ τη συρία και το ιράκ θα θυμούνται τα καλύτερα απ’ το ελλαδιστάν… Ο ελληνικός κρατικός και κοινωνικός ρατσισμός απέναντί τους είναι ο ορισμός της “soft power” – έτσι δεν είναι;

 

American corpses

Δευτέρα 23 Οκτώβρη. Στις 4 Οκτώβρη 12 αμερικάνοι πεζοναύτες ετοιμάζονταν να φύγουν απ’ το χωριό Tongo Tongo στον δυτικό νίγηρα. Είχαν μόλις τελειώσει την «εκπαίδευση» τοπικών ενόπλων – πάρτε όπως θέλετε αυτό με την «εκπαίδευση». Πάντως δεν έριχναν σε κουτάκια μπύρας…

Κανείς δεν ήξερε ότι ήταν εκεί· σχεδόν κανείς δεν ήξερε ότι υπάρχει αμερικανικός στρατός στο νίγηρα, και κανείς δεν θα το μάθαινε. Αλλά έπεσαν σε ενέδρα ανταρτών. Τέσσερεις πεζοναύτες σκοτώθηκαν επί τόπου, άλλοι δύο τραυματίστηκαν. Θα πέθαιναν κι αυτοί στην έρημο αν δεν προσέτρεχε η γαλλική (πολεμική) αεροπορία να καλύψει την απομάκρυνση νεκρών και ζωντανών. Δεν μπόρεσαν να μαζέψουν έναν. Βρήκαν το πτώμα του μετά από δύο ημέρες: αυτό θεωρείται μεγάλη ντροπή για τον «καλύτερο στρατό στον κόσμο», που θάλεγε κι ένας φίλος του Alex – του – ηγέτη.

H Ουάσιγκτον και το αμερικανικό πεντάγωνο θα προτιμούσαν να μην ακουστεί το περιστατικό… Δεν πρόλαβαν. Την επόμενη μέρα το αφεντικό του νίγηρα, ο πρόεδρος Mahamadou Issoufou, “καταδίκασε” την επίθεση και ζήτησε “ενός λεπτού σιγή” για τα θύματά της. Την επόμενη, στις 6 Οκτώβρη, το χόντρυνε: κήρυξε τρίημερο εθνικό πένθος: μαζί με τους 4 αμερικάνους είχαν σκοτωθεί και 4 δικοί του. Το “τζίνι” είχε ξεφύγει απ’ το μπουκάλι: τώρα πια όλοι (όσοι ασχολούνται για τον έναν ή τον άλλο λόγο) έμαθαν με κάθε επισημότητα ότι ο αμερικανικός στρατός δρά (και) στο νίγηρα.

Ανάμεσα σ’ εκείνους που δεν ήξεραν ήταν τα αμερικανικά νομοθετικά σώματα. Έψαξαν τα χαρτιά τους: ποτέ δεν είχαν εγκρίνει την αποστολή στρατού με αποστολή μαχών στο νίγηρα. Στο “πως και γιατί” η απάντηση αποδείχθηκε εύκολη: η αμερικανική πολεμική εμπλοκή στην περιοχή εξελίχθηκε unofficial… Από τυπική άποψη αυτό είναι ένα κάποιο θεσμικό προβληματάκι. Ειδικά όταν υπάρχουν πτώματα. Γιατί πως προέκυψαν; Αν ο αμερικανικός στρατός κάνει (επίσημα) πόλεμο στο νίγηρα, τότε είναι δυσάρεστες απώλειες. Αν, πάλι, δεν κάνει, είναι “θύματα τρομοκρατίας”. Σχολαστικότητα; Ίσως. Αλλά κάποιος πρέπει να αποφασίσει για το αν θα υπάρξουν αντίποινα και τι είδους θα είναι αυτά…

Λίγο μετά την 11η Σεπτέμβρη του 2001, αμερικάνοι «εκπαιδευτές» πήγαν (και) στο νίγηρα για να «βελτιώσουν την αποτελεσματικότητα» του τοπικού στρατού. Κάποιο θαύμα τους φώτισε… Φαίνεται πως είτε αυτή η «αποτελεσματικότητα» δεν βελτιώθηκε, είτε η Ουάσιγκτον (και μαζί της το Παρίσι) έκριναν ότι εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Απ’ το 2011 η αποστολή των αμερικανοκαραβανάδων άλλαξε, και έγινε πιο ενεργητική. Ο εκπρόσωπος της αμερικανικής «στρατιωτικής διοίκησης της αφρικής» Patrick Barnes παραδέχτηκε, μετά την αποκάλυψη των απωλειών, ότι στο νίγηρα βρίσκονται 800 αμερικάνοι, μεταξύ των οποίων και «κάποιοι των ειδικών δυνάμεων». Στην βόρεια πόλη της Agadez δήλωσε ο Barnes βρίσκονται μερικές εκατοντάδες προσωπικού της αεροπορίας και άλλοι, που βοηθούν στην επιτήρηση της πρωτεύουσας Niamey. Μόνο που η Agadez βρίσκεται εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά απ’ την πρωτεύουσα. Οπότε ας το πούμε αλλιώς: η Agadez έχει μετατραπεί σε αμερικανική βάση στο νίγηρα. Κατά πάσα πιθανότητα όχι η μοναδική.

Το «πολιτικό τμήμα» της Ουάσιγκτον, δηλαδή το ψόφιο κουνάβι και η κυβέρνησή του, έκανε ό,τι μπορούσε για να καθυστερήσει την παραδοχή των απωλειών. Το άσπρο σπίτι τις ανακοίνωσε επίσημα μια μέρα πριν υποδεχτεί τον θαυμαστή του απ’ το ελλάντα Alex – τον – ψόφιο – κοριό. Εντελώς συμπτωματικό: η συνάντηση των δύο ηγετών μάλλον δεν είχε θέμα την «ειρήνη και σταθερότητα» στην υποσαχάρια αφρική. Λέμε «μάλλον» επειδή κανένας απ’ τους δύο δεν ξέρει που πέφτει η Σαχάρα – αυτό είναι το μόνο βέβαιο.

Εννοείται ότι η ενέδρα της 4ης Οκτώβρη αποδόθηκε στον isis. Υπάρχουν και «τζιχαντιστές» στην ευρύτερη περιοχή, αυτό είναι σίγουρο. Όχι μόνο τέτοιοι πάντως, κι αυτό είναι σίγουρο επίσης. Οπότε ένας ή δύο στρατοί κατοχής (αμερικανικός και γαλλικός) δύσκολα αντιμετωπίζονται με συμπάθεια απ’ τους ντόπιους, εκτός κι αν βγάζουν λεφτά. Ο απόστρατος αξιωματικός της αεροπορίας Ruly Atallah, τον οποίο πρόσφατα το ψόφιο κουνάβι προσέλαβε σα σύμβουλο για τα ζητήματα της αφρικής, παραδέχτηκε (μετά τα πτώματα) ότι ο νίγηρας «είναι δύσκολη περίπτωση για τον αμερικανικό στρατό»:

…Δεν έχουμε πολύ καλές πληροφορίες για τους κινδύνους ή για το πως αυτοί κλιμακώνονται, και οι πεζοναύτες μας δεν έχουν την υποστήριξη του τοπικού πληθυσμού… Πουτάνα Σαχάρα!!!

Ναι, λοιπόν, είναι αλήθεια: η υποστήριξη του ελληνικού βαθέος κράτους και του ψόφιου κοριού αυτοπροσώπως στον διαβολικό μεν αλλά για καλό σκοπό αμερικανικό ιμπεριαλισμό («πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική», you know) δεν φτάνει για παντού. (Αν, πάντως, η αναβάθμιση της βάσης της Σούδας βοηθάει, ευχαρίστως.)

Και οι Tuareg τραγουδάνε. Πάντα…

Κάποιος να μας προσέχει!

Δευτέρα 23 Οκτώβρη. Ευτυχώς που υπάρχουν φίλοι / ες της ασταμάτητης μηχανής που τους κόβει περισσότερο! Και μας βάζουν στη θέση μας. Πήραμε αυτό το mail – και το κοινοποιούμε με χαρά!

Σας είχα για εξυπνότερους! Ψάχνετε τις «καμήλες» και τις «ουρές» στις δηλώσεις του κυρίου πρωθυπουργού, και δεν βλέπετε το νόημα (υπάρχει νόημα!) που είναι μπροστά σας. Ας προσπαθήσω να σας ξεστραβώσω.

Πρώτα το βασικό: οι «πολιτικές βιτρίνες» που λέτε κι εσείς, στους μεταμοντέρνους καιρούς, είναι υποχρεωμένες να μιλάνε συχνά με αλληγορίες. Με τρόπους, δηλαδή, που να επιδέχονται διαφορετικές ερμηνείες· ακόμα και άσχετες μεταξύ τους. Γιατί το κάνουν αυτό; Πρώτον, επειδή έτσι κι αλλιώς είναι φελοί (από λειτουργική άποψη). Δεύτερον, για να ασχολείται μαζί τους ο λαός, προσπαθώντας να καταλάβει. Τρίτον, γιατί πρέπει να παριστάνουν ότι βρίσκονται σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο σκέψης. Σε επίπεδο «σοφίας». Έχετε ακούσει, σίγουρα, για την απειλή που πλανιέται πάνω απ’ τα κεφάλια μας, ότι δηλαδή «οι έξυπνες μηχανές» και τα «έξυπνα ρομπότ» θα μας αχρηστέψουν όλους. Ακούσατε ποτέ ότι θα αντικαταστήσουν τους βουλευτές, τους υπουργούς, τους προέδρους ή τους πρωθυπουργούς; Μήπως τους παπάδες; Όχι. Αυτοί εξαιρούνται απ’ την αντικατάσταση! Γιατί; Επειδή είναι «πολύ έξυπνοι», είναι «σοφοί»…

Πάμε τώρα στην περιβόητη ατάκα στο Brookings. Σας παραθέτω ένα μικρό λεξικό αποκωδικοποίησης:

Έρημος: η απεριόριστη ελευθερία κινήσεων (του κεφάλαιου, των «επενδυτών»)

Καμήλα: η συμφωνία / οι συμφωνίες για επενδύσεις. Ο όρος εμπνέεται, προφανώς, απ’ το οικοσύστημα των πιο τρανών επενδυτών, των φίλων σεΐχηδων.

Ουρά (αναμονής): Η γραφειοκρατία της δημόσιας διοίκησης.

Δάσος: Τα προσκόμματα που βάζει το «παλιό μοντέλο» (το οποίο, λέει, το ξεπεράσαμε…) στην επενδυτική ελευθερία (: έρημος).

Πάμε τώρα να μοντάρουμε / ερμηνεύσουμε:

We have already eaten the camel – που σημαίνει: έχουμε κάνει ήδη επιχειρηματικά deal με σαουδάραβες ή τα εμιράτα, κλπ

— (πονηρό γελάκι) – που σημαίνει: είναι και δικοί σας φίλοι, έτσι δεν είναι;

… now there is the queue! – που σημαίνει: τώρα πρέπει να αντιμετωπίσουμε και την διοικητική γραφειοκρατία (που βάζει εμπόδια, αναγκάζοντας τους επενδυτές να περιμένουν για χρόνια).

Έτσι έχουν τα πράγματα! Αν πείτε ότι αυτές οι “αλληγορίες” είναι υποκοσμιακές, θα συμφωνήσω. Προφανώς και η εξουσία γίνεται όλο και πιο υποκοσμιακή! Εσείς τα λέτε άλλωστε!!! Θα μπορούσα να φανταστώ τον εξής τηλεφωνικό διάλογο:

Ντριιιιιιν

– Έλα ρε ψηλέ. Πεταλούδας εδώ.
– Λέγε, τι τρέχει;
– Τι θα γίνει; Θα την φάμε την καμήλα;
– Μην ανησυχείς. Είναι κανονισμένο. Τα σκυλιά γαυγίζουν αλλά το καραβάνι έρχεται…
– Μη πέσουμε σε κανά δάσος, ε;
– Σούπα. Ο μεσαίος θα τους παίξει θάνατο!
– Ντάξει, ντάξει… Και με την ουρά τι κάνουμε;
– Θα πάρει ό,τι της αξίζει. Στο φούρνο με πατάτες! (Πονηρό γελάκι…)
– Ο.Κ…. Και πούσαι; Για τα χρόνια πολλά μιλήσαμε!
– Έεεεγινεεεε…

Δύο υστερόγραφα. Α) Όταν κάνει δηλώσεις ο Τραμπ όλοι ψάχνουν να βρουν τι εννοεί (αν εννοεί…) Γιατί ο Τσίπρας θεωρείται δευτεράντζα; Επειδή δεν έχει καροτί μαλλί;

Β) Κανείς δεν συνέδεσε την επίσκεψη στας αμερικάς με την πτήση με f-16 που έκανε μια δυο μέρες πριν. Κι αυτή μια αλληγορία ήταν… Αλλά γιατί κανείς δεν το παραδέχεται ότι έχουμε έναν «σοφό ηγέτη»; Για τον οποίο ισχύει απόλυτα (κι αυτό σας το δίνω για homework…): Take him to your wedding to tell you and the year!

Μετά τιμής… (Και άλλη φορά να προσέχετε!!!)

Τι να πούμε; Προσκυνάμε!!!

(φωτογραφία: πάω για αναβάθμιση!…)

Ιράκ

Δευτέρα 23 Οκτώβρη. Ουάσιγκτον και Τελ Αβίβ φαίνεται ότι έχουν “στραβώσει” με τις εξελίξεις στο ιρακινό πεδίο μάχης. Με το ότι ο ιρακινός στρατός και οι pmu έχουν ανακαταλάβει εδάφη που κατείχαν οι πεσμεργκά στο βόρειο και δυτικό ιράκ, πρώτα το Κιρκούκ και τις τελευταίες ημέρες τις περιοχές σχεδόν μέχρι τα τουρκο-ιρακινά σύνορα (όπου θα φτάσουν σύντομα)… Κατά πάσα πιθανότητα σε συνεννόηση με τους κούρδους πολέμαρχους· μάχες ουσιαστικές δεν γίνονται…

Για παράδειγμα ο αμερικάνος υπ.εξ. Rex Tillerson («Περιστέρι»; Ναι, με πυρηνικά…) ευρισκόμενος σήμερα στο Ριάντ (δεν ξεκολλάνε απο κει, ούτε τα «γεράκια» ούτε τα «περιστέρια») απαίτησε:

… Ειδικά οι ιρανικές πολιτοφυλακές που βρίσκονται στο ιράκ, τώρα που τελειώνει ο πόλεμος κατά του isis, πρέπει να γυρίσουν σπίτια τους…

Το ενοχλητικό είναι προφανές: οι pmu. Αυτές δεν ελέχονται απ’ την Ουάσιγκτον. Ελέγχονται σε μεγάλο βαθμό απ’ την Τεχεράνη, που τις εκπαίδευσε και τις εξόπλισε. Είναι όμως «ιρανοί»; Δύσκολο να το υποστηρίζει κάποιος για πάνω από 100.000 ενόπλους, έτσι δεν είναι;

Αλλά το υποστηρίζει! Πράγμα που σημαίνει ότι προς στιγμήν η Ουάσιγκτον έχει χάσει λίγο την μπάλα στο ιρακινό πεδίο μάχης…

Εθνικό μασάζ

Σάββατο 21 Οκτώβρη. Την έχουν πει “αεροπλανοφόρο της Μεσογείου”, χαρακτηρίζεται η πιο σπουδαία αμερικανική βάση των ηπα στο εξωτερικό, ήταν η κυριότερη βάση των αμερικανικών επιχειρήσεων στο ιράκ και στον πόλεμο στο αφγανιστάν και στο πρόσφατο ταξίδι του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα θέματα στις συνομιλίες του με τον πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ.

Ο λόγος για την αμερικανική βάση στη Σούδα της Κρήτης, για την οποία, όταν ο έλληνας πρωθυπουργός ρωτήθηκε στην κοινή – με τον αμερικανό πρόεδρο – συνέντευξη τύπου, είπε: “Είναι σε όλους γνωστό ότι έχει ιδιαίτερη γεωστρατηγική σημασία την οποία την αξιολογήσαμε από κοινού και πιστεύω ότι ήδη γίνεται μια πολύ σημαντική δουλειά εκεί, η οποία μπορεί και πρέπει να αναβαθμιστεί”.

…

Η αμερικανική πλευρά δεν φαίνεται να ανησυχεί ιδιαίτερα για το χρονικό όριο της παράτασης της συμφωνίας, καθώς θεωρεί τη συνέχιση των ανανεώσεών της δεδομένη. Ίσως γι’ αυτό συνεχίζει απρόσκοπτα τις εργασίες επέκτασης της βάσης, ενώ πληροφορίες από στρατιωτικές πηγές θέλουν τους αμερικανούς να σχεδιάζουν την περαιτώρω παρουσία τους στη χώρα μας, αφού ήδη αναζητούν χώρο για να εγκαταστήσουν βάση για τα μη επανδθρωμένα αεροσκάφη (uav) τους…

Αυτά ανάμεσα σε άλλα αναφέρει ένα απ’ τα ρεπορτάζ της καθεστωτικής / φιλοκυβερνητικής «εφημερίδας των συντακτών» (20 – 22/10), σε ένα πολυσέλιδο αφιέρωμα, που περιλαμβάνει δισέλιδη συνέντευξη του εξοχότατου πρωθ. και ηγέτη Alex – του – ψόφιου – κοριού, και διαπνέεται από την ιδέα «σιγά και τι έγινε; πολυδιάσταση εξωτερική πολιτική κάνουμε…»

Παρότι το ταξίδι του εξοχότατου στην Ουάσιγκτον τράβηξε δίκαια την προσοχή, πρέπει να το αναγνωρίσουμε: ο βασικότερος λόγος της «ελκυστικότητάς» του σε τέτοιες «διεθνείς επαφές», εντός ή εκτός συνόρων,  είναι επειδή δεν μπορεί να κρυφτεί όταν «γλύφει» – γινόμενος λίγο ή πολύ καραγκιόζης (με την πολιτική / εξουσιαστική έννοια, πάντα). Ο άνθρωπος που κατασκευάστηκε από τα αρμόδια συνεργεία, επιτελεία και γραφεία δημόσιων σχέσεων σαν ο «κατηγορώ όλους τους ανθέλληνες» και σαν ο ultra «αγανακτισμένος» συμπεριφέρεται με την ουρά στα σκέλια όταν φιλάει εκεί που έφτυνε. Δεν τον εκπαίδευσαν αρκετά επ’ αυτού και δεν τόχει να το παίζει αγέρωχος.

Κι έτσι ξεστομίζει πράγματα που μετά παλεύει να τα κουκουλώσει με άλλες εξυπνάδες. Όπως παντού όπου νοιώθει σπουδαίος, έτσι και στην Ουάσιγκτον τον έτρωγε η γλώσσα του: «σημαντική δουλειά» γίνεται απ’ τους αμερικάνους μέσω Σούδας (τι άραγε δουλειά; θερμοκήπια;) και: όχι μόνο «μπορεί» (να αναβαθμιστεί η αμερικανική βάση και η δουλειά που κάνει), αλλά …ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ… Πρέπει; «Πρέπει»; Γιατί εξοχότατε;

Κατά τα άλλα, ο μόνιμος φιλοαμερικανισμός (και φιλοαγγλισμός, μην ξεχνιόμαστε) του ελληνικού βαθέος κράτους δεν εκδηλώθηκε τώρα. Ο ψεκασμένος υπ.αμ. παρέα με τον ογκόλιθο υπ.εξ. την ε.ε. απειλούσαν με εκτόξευση εκατοντάδων «τζιχαντιστών» την άνοιξη του 2015· όχι τις ηπα. Ο ψεκασμένος υπ.αμ. στις ηπα πουλούσε «το πετρέλαιο του Αιγαίου», και στον αμερικανικό στρατό έδινε έξτρα βάση στην Κάρπαθο την ίδια εποχή· όχι στην κίνα. Ο ογκόλιθος υπ.εξ. με τους χάρτες της περιοχής παραμάσχαλα (μαζί με τα μεγαλεπήβολα ελληνικά σχέδια «τάξης και ασφάλειας» στην ανατολική Μεσόγειο) στην Ουάσιγκτον έτρεξε, όχι μία αλλά δύο φορές, μετά την εκλογή του ψόφιου κουναβιού· όχι στο Βερολίνο ή στο Παρίσι. Το φαιορόζ κυβερνητικό τσούρμο, όπως και οι προηγούμενοι, στο Τελ Αβίβ δίνουν αέρα και γη για επιθετική στρατιωτική εκπαίδευση· όχι στην Λισαβώνα. Με τον Sisi κάνουν deal, όχι με τον Χαμενεΐ. Εν τέλει τα θρυλικά «έξω απ’ το ευρώ» και «έξω απ’ την ε.ε.», μαζί με την μνημειώδη επίθεση με αρχιστράτηγο τον υπ.οικ. Γιάνη στο πρώτο εξάμηνο του 2015, δεν απειλούσαν με «διάλυση» το νατο… Την ευρωζώνη είχαν στο στόχαστρο… Τα αμερικανικά και αγγλικά καθεστωτικά μήντια (συμπεριλαμβανόμενων διάσημων και λιγότερο διάσημων αμερικανοάγγλων οικονομολόγων…) ήταν που στήριζαν την επίθεση, όχι τα τουρκικά…

Για να μην το βασανίζουμε: αν η Ουάσιγκτον έλεγε στην Αθήνα «έλα να σε δανείσω εγώ και να κάνουμε ένα δικό μας μνημόνιο» το ελληνικό βαθύ κράτος, ρυμουλκούμενο απ’ αυτούς που ξέρουν από αξιοποίηση ναυαγίων και λοιπά λαθρεμπόρια, θα είχε εξοκείλει προ πολλού απροκάλυπτα στην ανατολική ακτή των ηπα…

Αλλά η Ουάσιγκτον δεν δίνει σέντσι για το ελληνικό δράμα. Με οποιαδήποτε διοίκηση. Όχι επειδή δεν έχει. Αλλά επειδή η διεθνής (γεωπολιτική) αξία του ελληνικού οικοπέδου σαν σύνολο έχει πέσει δραματικά αυτούς τους καιρούς. Δεν υπάρχει «σοβιετικό μπλοκ» στα βόρεια ελληνικά σύνορα πια… Το νότιο ευρωπαϊκό μέτωπο έχει μετατοπιστεί στην ουκρανία… Και σ’ ότι αφορά την Άγκυρα, όσο κι αν χτυπιέται ο ελληνικός εθνικισμός εδώ και χρόνια, δεν συμφέρει ούτε την ίδια ούτε την Ουάσιγκτον να γίνουν ανοικτά εχθροί. Όχι, σίγουρα, με τα τωρινά δεδομένα. Συνεπώς το «τελευταίο ανάχωμα της σταθερότητας πριν το χάος» ηχεί ηλίθιο προσόν στ’ αυτιά των πραγματιστών αφεντικών του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Αν το ελλαδιστάν ήταν κοντά στα στενά της Malacca κάτι θα γινόταν. Αλλά δεν είναι. Οπότε συμβαίνουν αυτές οι υπερβολικές εκδηλώσεις αφοσίωσης απ’ την μεριά της Αθήνας. “Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω…” Μπας και βγει κανά δολάριο παραπάνω…

Σαν «αναξιοπρεπής επαίτης» – ο Κονδύλης το είπε… (Sarajevo 114B, Φλεβάρης 2017).

Cult

 

Σάββατο 21 Οκτώβρη.  Εκεί που ο εξοχότατος ψόφιος κοριός κινδυνεύει να αποκτήσει ένα μικρό μεν αλλά φανατικό κοινό (ίσως κι εμάς μέσα!) είναι όταν ξεστομίζει διάφορες βλακείες, είτε στα ελληνικά είτε στα αγγλικά· και το κάνει συχνά.

Το τελευταίο του επίτευγμα ήταν στο ινστιτούτο Brookings (!!!) όταν ερωτώμενος για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας επέλεξε να απαντήσει βουκολικά με την γνωστή ελληνική παροιμία «φάγαμε τον γάιδαρο, στην ουρά θα κολλήσουμε;» μεταφρασμένη λέξη προς λέξη. Επειδή δεν μπορεί ακόμα να σκέφτεται στα αγγλικά (όταν τα μιλάει…) μπέρδεψε την «ουρά»: αντί για ουρά ζώου (tail) κόλλησε την ανθρώπινη «ουρά» (queue) – ήταν το τελικό κτύπημα στο κοινό του! Σε μια φράση που κανείς δεν θα καταλάβαινε το νόημά της, έτσι κι αλλιώς…

Όμως δεν αναφέρθηκε καν σε γαΐδαρο. Τον αντικατέστησε με … καμήλα. Βρυκολάκιασε ξαφνικά στο μυαλό του το «καραβάνι» (που συνεχίζει παρότι τα σκυλιά – ή, ίσως, τα γαϊδούρια – αλιχτάνε), ε; Λέμε πως όχι. Το γαιδούρι είναι το ιστορικό σήμα των δημοκρατικών στις ηπα. Συνεπώς το «φάγαμε τον γάιδαρο…» θα ερμηνευόταν σαν «φάγαμε τον Ομπάμα…». (Ίσως γι’ αυτό απορρίφθηκε στην προετοιμασία, αν έπεσε τέτοια, και η ιδέα «φάγαμε τον ελέφαντα»: είναι το σήμα των συντηρητικών… )

Αυτό, είμαστε σίγουροι, δείχνει ότι είχε προηγηθεί συζήτηση στο επιτελείο του, και προετοιμασία για να πετάξει το We have already eaten the camel… now there is the queue! Κάποιο τσακάλι πρόσεξε τον “γάιδαρο” και μετά από ανταλλαγή απόψεων αποφασίστηκε να αλλάξει με καμήλα (-“και γιατί καμήλα; θα νομίζουν ότι είμαστε άραβες” – “και τι να βάλουμε;” – “άλογο” – “μπααα, μπορεί να κάνει κανένας ιππασία και να στραβώσει”… κλπ).

Χέσε ψηλά κι αγνάντευε…

(φωτογραφίες: Πάνω, ο γάιδαρος των δημοκρατικών, στο παραδοσιακό logo και σε μια πρόσφατη γραφιστική εξέλιξη, kicking…

Κάτω: ο εξοχότατος μόλις έχει εκτοξεύσει το πρώτο μισό της παροιμίας, με την καμήλα, και ετοιμάζεται να ρίξει το δεύτερο, ότι οι έλληνες θα φάνε μετά την καμήλα και τις ουρές στους γκισέδες…

Οι διπλανοί του ίσως αναρωτιούνται μήπως το δντ θα πρέπει να αναγκάσει τους έλληνες να γίνουν χορτοφάγοι – πριν κατασπαράξουν τον πλανήτη… )

Ο φίλος στην Ουάσιγκτον

Παρασκευή 20 Οκτώβρη. …Είναι μια συμφωνία που σταμάτησε μια κούρσα πυρηνικών εξοπλισμών στη Μέση Ανατολή, δίπλα μας. Αυτό έφερε ασφάλεια στην περιοχή και στους νέους στη χώρα. Αυτός ήταν ο ευρωπαϊκός δρόμος και ήταν χάρη σε εμάς επειδή είμαστε ο διαμεσολαβητής…

Αυτά είπε, ανάμεσα σε άλλα, η (ας πούμε) “υπ.εξ. της ε.ε.” Μογκερίνι, μιλώντας πριν δυο μέρες σε εκδήλωση των σοσιαλδημοκρατών στο ευρωκοινοβούλιο. Αναφερόταν στη συμφωνία 5+1 για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης, ρίχνοντας διάφορες μπηχτές προς την μεριά της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.

Το ποια είναι η άποψη του ελληνικού βαθέος κράτους (και άρα της φαιορόζ κυβέρνησης) για το θέμα δεν το ξέρουμε. Το γεγονός όμως ότι ευλογεί τις αμερικανικές στρατιωτικές υποδομές στα μέρη μας, “διαπραγματευόμενη” την αναβάθμισή τους, όταν η Ουάσιγκτον έχει σχεδόν κηρύξει πόλεμο στην Τεχεράνη και όχι μόνο, είναι de facto άποψη. Και κανείς δεν θα ασχοληθεί ούτε θα δώσει ιδιαίτερη σημασία σε μελλοντικά ελληνικά «λόγια παχιά» υπέρ της «ειρήνης» κλπ κλπ.

Δεν είναι υποχρεωτικό να εκστρατεύσει «εθνικός στρατός» για να παίρνει μέρος ένας κράτος στην τωρινή φάση του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Μπορεί να προσφέρει επιμελητειακή υποστήριξη, ενδεχομένως κρίσιμη, σε κάποιον απ’ τους άμεσα εμπόλεμους.

Τα ελληνικά αφεντικά έχουν διαλέξει: υποστηρίζουν τον κυρίως επιτιθέμενο. Τις ηπα. Αυτό είναι συνέπεια της κεντρικής θέσης που έχουν στην «τεχνική» σύνθεση του ελληνικού καπιταλισμού τα «πλωτά εργοστάσια», δηλαδή οι εφοπλιστές. Στο βαθμό που η Ουάσιγκτον εμφανίζεται ακόμα (και προς το παρόν είναι) «θαλασσοκράτειρα», τα συμφέροντα των εφοπλιστών (και ενός ευρύτερου κύκλου αφεντικών που έχουν άμεση ή έμμεση σχέση με τις θαλάσσιες μεταφορές) βρίσκουν στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό τον «φυσικό προστάτη» τους. (Αυτό δεν σημαίνει ότι η ε.ε., ειδωμένη σαν σύνολο, δεν είναι επίσης ιμπεριαλιστική. Είναι, με διαφορετικούς τρόπους.)

Τα υπόλοιπα, περί ενδιαφέροντος για την «σταθερότητα στην περιοχή» κλπ κλπ, είτε τα λέει ο ψόφιος κοριός είτε τα λέει το ψόφιο κουνάβι, είναι φτηνά προπαγανδιστικά παπατζιλίκια.

Η Ουάσιγκτον έπεσε! (;)

Τετάρτη 18 Οκτώβρη. Το τι πήρε (αν πήρε) ο μεγάλος ηγέτης Alex – ο – ψόφιος – κοριός απ’ το βαρυσήμαντο ταξίδι του στην πρωτεύουσα του ψοφιοκουναβιστάν δεν το ξέρουμε. Άλλωστε σήμερα έχει άλλο ραντεβού, ίσως με τον επόμενο αμερικάνο πρόεδρο. Τον τωρινό αντιπρόεδρο Pence… Οι κακοπροαίρετοι θα τον κατηγορήσουν πάντως ότι έδωσε: «δουλειά στις αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες», όπως άλλωστε τόνισε και το ψόφιο κουνάβι. Δεν είναι η πρώτη φορά…

Ανακαλύψαμε ωστόσο μια ενδιαφέρουσα συγγένεια ανάμεσα στους δύο ηγέτες. Ένας συντηρητικός γερουσιαστής απ’ το Tennessee, ο Bob Cocker, που είναι και ο πρόεδρος της «επιτροπής εξωτερικών υποθέσεων» της αμερικανικής γερουσίας, κατηγόρησε πριν μια βδομάδα το ψόφιο κουνάβι ότι έχει κάνει το άσπρο σπίτι «παιδική χαρά για ενηλίκους». Και σε μια συνέντευξή του στους καθεστωτικούς new york times τον ξανακατηγόρησε ότι «κυβερνάει σα να πρόκειται για reality show».

Παρόμοιες «εκτιμήσεις» έχουν γίνει, αν δεν κάνουμε λάθος, και για την φαιορόζ κυβέρνηση. Όχι μόνο από «εχθρούς» αλλά και από «φίλους». Όπως ο τιτανοτεράστιος Γιάνης.

Μήπως αυτό που ονομάστηκε πριν δεκαετίες «Κόσμος του Θεάματος» μέσα στην απανθρωπιά του έχει και κωμικά διαλείμματα; Μήπως οι δύο ηγέτες συναντήθηκαν για να προσφέρουν μια κάποια διασκέδαση στους εαυτούς τους και σε τρίτους; Μήπως έπαιξαν με τα στρατιωτιάκια τους;

Το ελληνικό βαθύ κράτος τι λέει; Θα βάλει πλάτη στην Ουάσιγκτον για να συνεχίσει και να κλιμακώσει την αποσταθεροποίηση της ευρύτερης περιοχής μπας και εισπράξει την γεωπολιτική πρόσοδο της «σταθερότητας», του “βράχου”;

(φωτογραφία: Θαυμάσιο πλάνο. Όλοι «ήταν εκεί»! Τρώνε, πίνουν και σκοτώνουν….)

Η Αθήνα ανέβηκε! (;)

Τετάρτη 18 Οκτώβρη. Θάχουμε να τα λέμε για τις ελληνικές ονειρώξεις γεωπολιτικής προσόδου – δεν υπάρχει βιασύνη. Πρόκειται για «θέμα εθνικό», κι αυτά τα θέματα δεν πεθαίνουν ποτέ. Υπάρχει όμως κάτι τόσο συχαμερό ώστε πρέπει να το θυμίσουμε εδώ. Είναι η ελληνική φασιστική ιδέα της «ελλάδας σαν σύνορο της δύσης». Την ξαναξεστόμισε ο ηγέτης Alex και τα φερέφωνά του, κι αυτό είναι όλο κι όλο που έχει στο κεφάλι του. Κι αυτός, και το συνεργείο του, κι όλο το ντόπιο εθνοφασισταριό, άσχετα με το τι ψηφίζει.

Το τι σημαίνει και το τι συνεπάγεται η ιδέα του «συνοριακού κράτους», που δουλεύει σαν μπάτσος (ή στρατόμπατσος) όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για τρίτους, και που θέλει να αμείβεται αδρά γι’ αυτήν την διεθνή προσφορά του, φαίνεται καθαρά στην μεταχείριση των μεταναστών / προσφύγων. Πρόκειται για την πιο χειροπιαστή εφαρμογή της.

Χωρίς καν f-16 και Σούδες…

Λεπτομέρειες…

Τετάρτη 18 Οκτώβρη. Μετά την εύκολη και αναίμακτη ανακατάληψη του Κιρκούκ ο ιρακινός στρατός και οι pmu προχωρούν σε μια ακόμα «διόρθωση του χάρτη»: την ανακατάληψη εδαφών ελεγχόμενων απ’ τους πεσμεργκά στα βορειοδυτικά του ιράκ, στο τριεθνικό σύνορο με την συρία και την τουρκία. Ήδη ανακατέλαβαν την μεθοριακή πόλη Sinjar. Και πάλι οι πεσμεργκά φαίνεται να εγκαταλείπουν τις θέσεις τους εύκολα και βιαστικά. Είναι επειδή υπάρχει συμφωνία όπως γράφεται σε αραβικά μήντια, να επιστρέψουν στα κουρδικά σύνορα του 2003; Είναι (όπως λένε οι ίδιοι) επειδή τους επιτίθενται «υπέρτερες δυνάμεις»;

Το ενδιαφέρον είναι πάντως αυτό: οι περιοχές που η Βαγδάτη ανακτά τις τελευταίες ημέρες, πρώτα το Κιρκούκ και τώρα τα βορειοδυτικά σύνορα, είναι αυτές απ’ τις οποίες περνάει ο πετρελαϊκός αγωγός Kirkuk – Ceyhan (τουρκικό λιμάνι στα νοτιοανατολικά, κοντά στα σύνορα με την συρία), πριν μπει στο τουρκικό έδαφος. Αν, λοιπόν, αυτή η σημαντική από οικονομική άποψη πετρελαϊκή διαδρομή ανακτηθεί απ’ την Βαγδάτη και τους συμμάχους της, αυτό θα σημαίνει δύο πράγματα. Πρώτον ότι το φεουδαρχικό ιρακινό-κουρδικό καθεστώς θα χάσει κάποια σημαντικά έσοδα. Και δεύτερον ότι θα διακοπεί η εδαφική συνέχεια ανάμεσα στο ιρακινό κουρδιστάν και τις υπό τον έλεγχο των ypg περιοχές της βόρειας συρίας.

Πως το επιτρέπει αυτά η Ουάσιγκτον; Τόσο πολύ τους αποπροσανατόλισε η επίσκεψη του Alex – του – υπέρλαμπρου – άστρου;

(Ποιός σημαντικός ηγέτης τηλεφώνησε στον ιρακινό πρωθυπουργό al Abadi για να τον συγχαρεί για τα αποτελεσματικά μέτρα που παίρνει υπέρ της ενότητας του ιράκ (δηλαδή για την ανακατάληψη του Kirkuk), ε; Το ψόφιο κουνάβι; Όχι. Ο ψόφιος κοριός; Σιγά!!! Οι από πίσω του μπορεί να στεναχωρήθηκαν κιόλας… Ο Πούτιν; Όχι…

Ο Macron! Μάλιστα!!! Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός δεν κοιμάται ποτέ… Απ’ τη μεριά του το Βερολίνο, που έχει στείλει 150 «σύμβουλους / εκπαιδευτές» στο Erbil, ανακοίνωσε ότι διακόπτει την εκπαίδευση των πεσμεργκά… «Λόγω των γεγονότων στο βόρειο ιράκ»….)

Χμμμμ…