Tag: ηπα

Τετάρτη 6 Δεκέμβρη. Αυτό το καινούργιο μέτωπο το ανοίγει με ενεργητικό τρόπο το Τελ Αβίβ, απ’ την δυτική μεριά της συριακής επικράτειας. Ο ισραηλινός πρεσβευτής στην Ουάσιγκτον Ron Dermer, συνεντευξιαζόμενος στο site “politico” χτες, υποσχέθηκε ότι «δεν θα αφήσουμε το ιράν να πλησιάσει τα σύνορά μας»… Όπως είναι γνωστό αυτή η «ζώνη συνοριακής ασφάλειας» που θεωρεί δικαίωμά του το ρατσιστικό / μιλιταριστικό ισραηλινό καθεστώς φτάνει ως τον ινδό ποταμό.

Σ’ αυτή τη φάση η ισραηλινή αεροπορία επιτίθεται σε «ιρανικούς στόχους» στο συριακό έδαφος: πιο σωστά, σε στόχους που το ίδιο έχει ονομάσει «ιρανικούς», για να διακοσμεί τις επιθέσεις του. Να υποθέσουμε ότι οι ασκήσεις που έχει κάνει η ισραηλινή αεροπορία στο ελλαδιστάν δεν πάνε χαμένες; Να το υποθέσουμε: με τον ψεκασμένο και τον ογκόλιθο μπροστάρηδες όλες οι φαιορόζ βιτρίνες (και πίσω τους το ελληνικό βαθύ κράτος) θα πρέπει να καμαρώνουν.

Δεν ξέρουμε όμως πόσο θα καμαρώσουν (φανερά ή κρυφά δεν έχει σημασία…) αν σήμερα ο «μεγάλος σύμμαχός τους», η ψοφιοκουναβική Ουάσιγκτον, αναγνωρίσει σαν πρωτεύουσα του ισραήλ την Ιερουσαλήμ· όπως ανακοινωθεί ή έχει διαρρεύσει. Η ανατολική Ιερουσαλήμ καταλήφθηκε απ’ τον ισραηλινό στρατό το 1967 (στο «πόλεμο των 6 ημερών») και εδώ και χρόνια το ισραηλινό καθεστώς διώχνει τους άραβες / παλαιστίνιους απ’ την υπόλοιπη πόλη με κάθε δυνατό μέσο· πάντα δια της βίας.

Σύμφωνα με τα πάμπολλα «ψηφίσματα του οηε» ο ισραηλινός στρατός θα έπρεπε να έχει φύγει (εξίσου πάμπολλες φορές…) απ’ την Ιερουσαλήμ, αφού είναι κατοχικός. Στο εντελώς θεωρητικό ενδεχόμενο μιας κάποιας μελλοντικής «λύσης» η Ιερουσαλήμ δεν θα ήταν πρωτεύουσα κανενός αλλά μια διεθνής – πολυθρησκευτική πόλη.

Οι φασίστες της κυβέρνησης του ισραήλ «πιέζουν» την Ουάσιγκτον να αναγνωρίσει την πόλη σαν πρωτεύουσά τους: έτσι θα νομιμοποιήσει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός την ισραηλινή στρατιωτική κατοχή, και την «εθνοκάθαρση» των παλαιστινίων.

Αν όμως η Ουάσιγκτον νομιμοποιήσει αυτήν την ιστορική και πολλαπλά καταδικασμένη κατοχή, τότε οι έλληνες σύμμαχοι και των ηπα και του ισραήλ θα πρέπει να ξεγράψουν το ιδεολογικό παραμύθι τους περί «κατεχόμενης βόρειας κύπρου» και «αποχώρησης του τουρκικού στρατού» από εκεί. Πρακτικά, βέβαια, προτιμούν την διαίρεση του νησιού· το έχουν δείξει με κάθε τρόπο, κι όχι μόνο μία φορά. Όμως η στενή πολιτικοστρατιωτική συμμαχία τους με τους δυο «πρωταγωνιστές» αυτής της ελεεινής νομιμοποίησης θα τους στερήσει κάθε βάση για ιδεολογική προπαγάνδα.

Η ε.ε. (σε επίπεδο θεσμών) διαφωνεί με την αναμενόμενη διακήρυξη του ψόφιου κουναβιού. Στα λόγια το Βερολίνο (μέσω δηλώσεων του γερμανού υπ.εξ. Sigmar Gabriel) ήταν μάλλον «αυστηρό»:

…Η γερμανική στάση πάνω σ’ αυτό το ζήτημα παραμένει σταθερή: η λύση στο θέμα της Ιερουσαλήμ μπορεί να βρεθεί μόνο μέσα από απευθείας διαπραγματεύσεις των δύο πλευρών [σ.σ.: εννοεί παλαιστίνιους και ισραηλινούς]. Οτιδήποτε οξύνει την κρίση είναι αντιπαραγωγικό… Σε κάθε περίπτωση η γερμανία δεν μπορεί να περιμένει τις αποφάσεις της Ουάσιγκτον ή απλά να περιμένει να ανακοινωθούν και ύστερα να τις σχολιάζει. Πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να ξεκαθαρίσουμε τις δικές μας θέσεις και σε κάποιες περιπτώσεις – ακόμα και πρόσωπο με πρόσωπο απέναντι στους συμμάχους μας – να ξεκαθαρίσουμε τα όρια της αλληλεγγύης μας απέναντί τους…

Δευτέρα 4 Δεκέμβρη. Μπορεί να είναι για εσωτερική κατανάλωση· το ακροατήριο ήταν άλλωστε κομματικό. Πάντως ευρισκόμενος στο περιφερειακό συνέδριο του κόμματος του, στην μικρή πόλη της Ανατολίας Agri, o Ερντογάν κήρυξε, σχεδόν, «εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα» – κατά των αμερικάνων και των συνεργατών τους. Θα τον ζήλευε και ο εξοχότατος ψόφιος κοριός με την ροζ παρέα του· πολύ παλιά όμως…

…Οι ηπα προσπαθούν να μας τιμωρήσουν, να μας δικάσουν, να μας κάνουν αναξιόπιστους, επειδή δεν ενδίδουμε σ’ αυτά τα σενάρια. Το σενάριο και το σχέδιο είναι προφανή και τα δουλεύουν μαζί με τους συνεργάτες τους στη χώρα μας. Τα δουλεύουν με τον οργανισμό του Gulen. Δεν πρόκειται να μας λυγίσετε, θα πρέπει να το ξέρετε δήλωσε. … Όλα έχουν στόχο το ίδιο πράγμα: να γονατίσουν την τουρκία και να μας στρέψουν τον ένα κατά του άλλου. Μπορούν να προσπαθήσουν όσο θέλουν: θα αποτύχουν…

Η Ανατολία είναι κατ’ εξοχήν φιλική προς τον Ερντογάν· ωστόσο κι εκεί, όπως παντού, μπορεί ο καθένας να ανησυχεί για την περίπτωση που η Ουάσιγκτον πράγματι προσπαθεί να γονατίσει το τουρκικό καθεστώς. Το Agri είναι μόλις 140 χιλιόμετρα απ’ τα τουρκο-ιρανικά σύνορα, και η οικονομική του ανάπτυξη οφείλεται σ’ αυτό που η Ουάσιγκτον κατηγορεί τον Ερντογάν: στο εμπόριο (ακόμα και στο κρατικά ελεγχόμενο λαθρεμπόριο) με την Τεχεράνη.

Είναι προφανές ότι το τουρκικό καθεστώς δεν πρόκειται να θυσιάσει τις οικονομικές και γεωπολιτικές του σχέσεις για χάρη μιας όλο και αμφίβολης συν-μαχίας με την Ουάσιγκτον. Είναι δεδομένο, επίσης, ότι θα προτιμούσε να αποφύγει «μια κρίση χωρίς γυρισμό». Αυτό το τελευταίο είναι ακόμα ζήτημα ανοικτό στις εξελίξεις, παρά τις φραστικές κορώνες.

(Θα περίμενε κανείς ότι ο γενναίος, παχύς και αδιάλλακτος ελληνικός «αντιαμερικανισμός» της αριστεράς θα υποδεχόταν τον Ερντογάν σε τρεις ημέρες με τιμές, τουλάχιστον, Μαδούρο.

Αλλά δεν υπάρχει πια· τον πάτησε το τραίνο. Έτσι κι αλλιώς κρατικοποιημένος ήταν, ακόμα και στις δόξες του… Όπως είχε πει κάποιος (που τώρα έχει πολύ υψηλό αξίωμα, ονόματα δεν λέμε…), πριν κάτι παραπάνω από 30 χρόνια, την άνοιξη του 1986, σαν υποδοχή του τότε αμερικάνου υπ.εξ. Τζορτζ Σουλτς στην Αθήνα, «οι αναρχικοί έσωσαν την τιμή της αριστέρας»: είμασταν οι μόνοι που έκαναν σοβαρή συγκέντρωση (και προσπαθήσαμε διαδήλωση) εναντίον… Έπεσε πολύ ξύλο μόλις πατήσαμε την άσφαλτο μπροστά απ’ τα Προπύλαια – εξελίχτηκε σε σύντομη κατάληψη της πρυτανείας… (Α, ναι, την προηγούμενη ημέρα οι της «ανανεωτικής αριστέρας» είχαν κάνει ένα χάπενινγκ στη Συγγρού, με την βοήθεια των «καπελλάκηδων» της ελ.ας. – photo-opportunity…)

Αναρχικοί; Σίγουρα η αφρόκρεμα του πεζοδρομίου και της πλατείας το ’84 και το ’85… Και σιγά μη θέλαμε να σώσουμε την τιμή των τσατσορούφιανων!! Σιγά!!!)

Κυριακή 3 Δεκέμβρη. Τα αμερικανικά δικαστήρια έχουν την φήμη ότι δεν δουλεύουν με πολιτικά κίνητρα. Δεν ισχύει καθόλου το ίδιο για την cia και την δική της δουλειά. Αυτή ήταν που έβαλε στο χέρι τον τουρκο-ιρανό έμπορο χρυσού Reza Zarrab και τον έπεισε να ταξιδέψει στις ηπα· ουσιαστικά να παραδοθεί στην αμερικανική «δικαιοσύνη». Ο μέθοδος της πειθούς δεν είναι γνωστή. Αλλά αν υπολογίσει κανείς ότι Zarrab ήταν έμπιστος του καθεστώτος Ερντογάν και τώρα έχει αρχίσει (απ’ την περασμένη Παρασκευή) να καταθέτει εναντίον του, μπορεί να σκεφτεί διάφορα.

Όπως και νάχει η χρησιμότητα του Zarrab για την Ουάσιγκτον είναι ότι ξέρει το κύκλωμα μέσω του οποίου η Άγκυρα παραβίαζε τις αμερικανικές κυρώσεις κατά του ιράν, αγοράζοντας κρυφά μεγάλες ποσότητες φυσικού αερίου· τον τρόπο που η πληρωμή αυτών των ποσοτήτων παρέκαμπτε τις τραπεζικές απαγορεύσεις· και τα «δωράκια» που έκαναν υψηλόβαθμοι τούρκοι αξιωματούχοι στους εαυτούς τους γι’ αυτό το κόλπο. Φαίνεται ότι αυτές οι μίζες φτάνουν ως το οικογενειακό περιβάλλον του Ερντογάν.

Υπάρχουν, λοιπόν, δύο σκέλη στις μαρτυρίες του Zarrab στο δικαστήριο στη Ν. Υόρκη: η παραβίαση των αμερικανικών κυρώσεων κατά του ιράν και οι δωροδοκίες. Για το πρώτο το τουρκικό καθεστώς θα μπορούσε να δηλώσει ακόμα και περήφανο: αντίσταση στην Ουάσιγκτον και φιλία στην Τεχεράνη. Για το δεύτερο όμως; Γι’ αυτό και η δυτική (αμερικανική κατ’ αρχήν) δημαγωγία θα εστιάσει στις μίζες (για τις οποίες, ας το πούμε, δεν έχουμε καμία αμφιβολία…): προφανώς η cia δεν έκανε αυτή τη δουλειά τυχαία. Αφενός θέλει να στραπατσάρει τον Ερντογάν. Και, απ’ την άλλη, να δώσει υλικό στην αμερικανική κυβέρνηση για να «τιμωρήσει» την Άγκυρα επιβάλλοντας διάφορες κυρώσεις: σε τράπεζες, αξιωματούχους, κλπ. Ο Zarrab έχει ήδη κατονομάσει τον πρώην υπ.οικ. Zafer Caglayan σαν συμμέτοχο στο κόλπο και παραλήπτη μίζας 60 μυρίων δολαρίων· και την τράπεζα Aktif Bank σαν κρίκο διακίνησης των (απαγορευμένων απ’ τις ηπα) πληρωμών στην Τεχεράνη. Η Aktif ανήκει σ’ όμιλο ιδιοκτησίας του γαμπρού του Ερντογάν Berat Albayrak, που είναι ο τωρινός υπουργός ενέργειας…

Καθώς η δίκη θα εξελίσσεται και οι μαρτυρίες του Zarrab θα διαρρέουν είναι αναμενόμενο ότι το τουρκικό καθεστώς θα σκληρύνει τη στάση του απέναντι στις ηπα. Κατ’ αρχήν στα λόγια· στη συνέχεια όχι μόνο: έχει σημαντικά περιθώρια να κάνει ζημιά στα αμερικανικά συμφέροντα στην ευρύτερη περίοχη, κυρίως στους όρους της στρατο-παρουσίας των αμερικάνων μέσα κι έξω απ’ την τουρκία.

Κυριακή 3 Δεκέμβρη. Κάνοντας μια ακόμη ρελάνς στις μεθοδεύσεις της Ουάσιγκτον, ένας τούρκος αρχιεισαγγελέας ζήτησε την σύλληψη του πρώην στελέχους της cia Graham Fuller. Ο Fuller ήταν επιχειρησιακός υποδιοικητής της cia πριν πολλά χρόνια (έφυγε απ’ το πόστο το 1988) αλλά κράτησε την φήμη του «καλού γνώστη του ισλαμικού κόσμου»· και την βρώμικη υπόληψη ότι ήταν χοντρά χωμένος στην ιστορία που έμεινε γνωστή σαν «σκάνδαλο Iran – Contras»· ενώ υπάρχουν υποψίες ότι μπορεί να ξέρει «απόρρητα και μυστικά» σχετικά με την «ισλαμική τρομοκρατία»· απ’ αυτά που δεν πρέπει να ξέρει ο πολύς κόσμος…

Σε κάθε περίπτωση ο Fuller είναι ανοικτά δηλωμένος υποστηρικτής του Gulen. Έχει αρθρογραφήσει ξανά και ξανά υπέρ του, ενώ ήταν αυτός που εγγυήθηκε για να πάρει ο Gulen την “πράσινη κάρτα”, δηλαδή την άδεια παραμονής στις ηπα. Δεδομένου ότι η Άγκυρα κατηγορεί τον Gulen και τα κυκλώματά του σαν υπεύθυνους του πραξικοπήματος στις 15 Ιούλη του ’16 (για να μην κατηγορήσει απευθείας την Ουάσιγκτον και το νατο – όχι ακόμα…) δεν είναι παράξενο που ο τούρκος εισαγγελέας δηλώνει ότι «έχει στοιχεία για την σχέση του Fuller με το πραξικόπημα». Η κατηγορία είναι ότι μαζί με τον Henri Barkey, έναν αμερικάνο διανοούμενο (που θα μπορούσε να είναι μόνο αυτό, θα μπορούσε όμως να είναι και κάτι επιπλέον…), που βρισκόταν τη νύχτα του πραξικοπήματος στο Buyukada, ένα νησάκι έξω απ’ την Istanbul, σαν οργανωτής ενός διήμερου «σεμιναρίου για τις σχέσεις του ιράν με τους γειτονές του», συντόνισαν την προετοιμασία του πραξικοπήματος. Κατά το τουρκικό καθεστώς σ’ αυτό το «σεμινάριο» συμμετείχε και ο Fuller…(Εναντίον του Barkey η Άγκυρα έχει εκδόσει ένταλμα σύλληψης από πέρυσι…)

Σ’ αυτές τις δύο περιπτώσεις η Άγκυρα δεν χρειάζεται να κάνει κάτι ιδιαίτερο για να κρατάει ζεστή την ρητορική ότι η τωρινή δίκη του Zarrab είναι μέρος των συνεχιζόμενων προσπαθειών του «αμερικανικού σκέλους» του δικτύου του Gulen να ανατρέψει το τουρκικό καθεστώς: αφού δεν θα εκδοθούν ποτέ αυτοί που ζητάει, δεν θα δικαστούν και ποτέ, οπότε δεν θα κριθούν τα σε βάρος τους στοιχεία. Αντίθετα η συνεργασία του Zarrab πρώτα με την cia και τώρα με τα δικαστήρια θα βγάζει τέτοια στοιχεία κατά του Ερντογάν, του οικογενειακού του κύκλου, των κυβερνήσεών του, κλπ. Και το αποτέλεσμα της δίκης θα έχει σίγουρα πρακτικά αποτελέσματα σε βάρος της τουρκίας.

Απο δικαστική και πολιτικο-νομική άποψη η αντίθεση είναι ασύμμετρη: η Ουάσιγκτον βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση. Δεν ισχύει το ίδιο από γεωπολιτική άποψη· και δεν είναι το Incirlik το μόνο χαρτί του Ερντογάν. Αν, για παράδειγμα, παγώσει την συμμετοχή της τουρκίας στο στρατιωτικό σκέλος του νατο (κάτι που δεν είναι ανάθεμα: το είχε αποφασίσει και ο Καραμανλής ο Α στα μέσα Αυγούστου του 1974 – η Αθήνα επέστρεψε στα μέσα Οκτώβρη του 1980· επίσης και το Παρίσι απείχε για πολλά χρόνια απ’ το νατοϊκό στρατιωτικό σκέλος) τότε ο αμερικανικός στρατός θα αποκτήσει επιπλέον σοβαρές δυσκολίες στη μέση Ανατολή, σε μια περίοδο που αντιμετωπίζει τις συνέπειες της ήττας της αμερικανικής γραμμής στη συρία και στο ιράκ.

Είναι αυτές οι εξελίξεις που με μάτι αλλήθωρο παρακολουθούν το ελληνικό βαθύ κράτος και οι πολιτικές του βιτρίνες, συμπεριλαμβανομένων – εννοείται – των τωρινών φαιορόζ: να μια ευκαιρία για να γίνει το ελλαδιστάν ξανά «αγαπημένο παιδί» του αμερικανικού μιλιταρισμού…

Αλλά τέτοιοι υπολογισμοί αξίζει να λέγονται «οι λογαριασμοί του σκουπιδοτενεκέ». Είπαμε χτες δυο πράγματα γιατί…

(φωτογραφία: Κανείς δεν υπερασπίζεται ένα αποτυχημένο πραξικόπημα, έτσι δεν είναι; Κι όμως: είναι πολλοί αυτοί που θα εύχονταν να πετύχει. Και στα μέρη μας: είναι, για παράδειγμα, αυτοί που έχουν ανακηρύξει τους τούρκους χουντικούς καραβανάδες που διέφυγαν προς ελλαδιστάν σαν “ήρωες της ελευθερίας”…)

Σάββατο 2 Δεκέμβρη. Διάφορες εκτιμήσεις συγκλίνουν ότι ο τωρινός αμερικάνος υπ.εξ. έχει πέσει από καιρό σε δυσμένεια· και ότι θα σχολάσει όπου νάναι. Αλλά πως θα μπορούσε να αγαπήσει το ψοφιοκουναβικό Εγώ κάποιον που το θεωρεί ηλίθιο (αυτό το Εγώ), όπως συμβαίνει με τον Tillerson;

Άλλες εκτιμήσεις, πιο συγκεκριμένες αυτές, αναφέρουν ότι οι αμερικανικές “διπλωματικές υπηρεσίες” ανά τον κόσμο έχουν ξεχαρβαλωθεί. Σημαντική μείωση του προσωπικού (συμπεριλαμβανομένων έμπειρων στελεχών που παραιτήθηκαν όταν έπιασε δουλειά το ψόφιο κουνάβι), συν σύγκρουση “γραμμών” για την ιμπεριαλιστική πολιτική των ηπα, έχουν δημιουργήσει μια κατάσταση όπου το “πολιτικό τμήμα” της αμερικανικής παρουσίας ανά τον πλανήτη ενδεχομένως να μην μπορεί να συγκεντρώσει καν τις πληροφορίες που χρειάζεται για να δουλέψει.

Θα έλεγε κανείς: no problem! Περιορίζεται το πολιτικό σκέλος αλλά ενισχύεται το στρατιωτικό… Δεν σημαίνει κάτι αυτό;

Εν τω μεταξύ, αν θέλει να κάνει ηχηρές απολύσεις το ψόφιο κουνάβι, θα πρέπει να πάψει απλά να συγχαίρει τον τοξικό πρίγκηπα στο Ριάντ. Ήρθε η ώρα να τον μιμηθεί. Κι αν του λείπει σκοινί, ας ζητήσει από κάποιον σύμμαχό του· συμμαχικές πολιτικές βιτρίνες του σκοινιού και του παλουκιού υπάρχουν στους αμερικανικούς στάβλους.

Ονόματα δεν λέμε…