Tag: ηπα

Οι καταστροφείς 3

Τρίτη 24 Απρίλη. Είναι πιθανό ότι αν η Ουάσιγκτον δεν είχε να συνυπολογίσει την τύχη (δηλαδή τα συμφέροντα…) ενός σύμμαχου παρακμιακού πρωτοκοσμικού αποικιοκράτη χωροφύλακα της μέσης Ανατολής (σαν το Τελ Αβίβ) και ενός ακόμα πιο παρακμιακού (σαν το Ριάντ) που έχει κολλήσει σαν τσιμπούρι επειδή έχει πολλά λεφτά, θα έλυνε το θέμα της ανάσχεσης του ευρασιατικού project περίπου με τον τρόπο που το κάνει ήδη: καταλαμβάνοντας διάφορα στρατηγικά χρήσιμες περιοχές (π.χ. βορειοανατολική συρία) και στήνοντας εκεί βάσεις με τα άλλοθι που προσφέρουν έναντι αμοιβής οι κάθε φορά εθελοντές (όπως το pkk/ypg). Όμως αυτό που είναι αρκετό για τις ηπα δεν είναι αρκετό ούτε για το ισραήλ, ούτε για την σαουδική αραβία και τα εμιράτα. Αν για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό είναι αρκετό να ελέγχει χερσαίους και θαλάσσιους δρόμους και περάσματα αφήνοντας κάποιο (αδιάφορο) χώρο “στους άλλους”, το Τελ Αβίβ (και το Ριάντ) δεν θέλει οι “άλλοι” να πλησιάσουν· φοβάται απελπιστικά αυτόν τον “χώρο” που θα ελέγχουν κοντά του.

Η τακτική και η στρατηγική σχέση ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο διαφορετικές τάξεις ιμπεριαλισμών, κάποιων που είναι περιφερειακοί και ενός που είναι παγκόσμιος (αναφερόμαστε στον άξονα Ουάσιγκτον– Τελ Αβίβ – Ριάντ) δεν είναι ούτε ανταγωνιστική, ούτε συνθετική. Αλλού συγκλίνουν, αλλού αποκλίνουν. Για παράδειγμα το ψόφιο κουνάβι θα κάνει “δώρο” στο Τελ Αβίβ, στις 15 Μάη (;) την επίσημη μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ: συμβολικά σημαντικό, ουσιαστικά αδιάφορο. Θα μπορούσε να κάνει ουσιαστικό δώρο την “κάλυψη” μιας ισραηλινής επίθεσης εναντίον μείζονος σημασίας ιρανικών στόχων στη συρία για να αποτρέψει (η συμμετοχή της Ουάσιγκτον και, πιθανόν, του Λονδίνου) την αντί-δραση της Μόσχας;

Κάπου εδώ βρισκόμαστε (λέει η μαθήτρια…).

(φωτογραφία: Η διεστραμμένη ικανοποίηση στις φάτσες των ισραηλινών στρατιωτών καθώς ξυλοκοπούν έναν άοπλο παλαιστίνιο στη δυτική Όχθη (στη Χεβρώνα, τον Σεπτέμβρη του 2016) επιβεβαιώνει, αν χρειαζόταν επιβεβαίωση, τον «φυσικό χαρακτήρα» του ισραηλινού κράτους. Η επίσημη θρησκεία του είναι απλά ένα φτηνό άλλοθι. Πρόκειται για ένα εξτρεμιστικό, λευκό, πρωτοκοσμικό, ιμπεριαλιστικό, αποικιοκρατικό μόρφωμα, συνεπές στη δολοφονική ιστορία της χριστιανικής δύσης….)

Καλώς τονε κι ας άργησε!

Δευτέρα 23 Απρίλη. Όλα τα είχε το συριακό πεδίο μάχης, ο Macron του έλειπε! Κι όμως: αυτός ο τύπος, που προσπαθεί να ανακόψει τον «πτωτική τάση» του γαλλικού καπιταλισμού (εννοημένη σαν θέση στον παγκόσμιο καταμερισμό) υποστηρίζει ότι «ότι ο αμερικανικός στρατός πρέπει να μείνει στη συρία, για να κτίσουμε τη νέα συρία»… Διαφορετικά «αν φύγουμε, οριστικά και πλήρως, θα αφήσουμε τον χώρο για το ιρανικό καθεστώς, τον Assad και τους δικούς του…»

Δεν έχει να δείξει σπουδαία κατορθώματα για το τι έκανε το κράτος του εναντίον των «ισλαμιστών τρομοκρατών» στη συρία· αν, έστω, δεν τους στήριζε κιόλας. Θέλει όμως, τώρα, να ξαναπάρει «μερίδιο επιρροής». Και λογικά, όπως έχει κάνει ο γαλλικός ιμπεριαλισμός σε κάμποσες άλλες κρίσιμες στιγμές της ιστορίας του, ελπίζει να «κληρονομήσει» κάτι τις απ’ την Ουάσιγκτον: προφανώς στις pkk/ypg κρατούμενες περιοχές, όπου μεταφέρει ήδη στρατό… Μάλιστα, επειδή είναι large, κάνει σχέδια (για τη «νέα συρία») που χωράνε την Μόσχα και την Άγκυρα… Χουβαρντάς ο νέος Guy de Lusignan!!! Είναι έτοιμος για μια ακόμα μάχη στο Hattin;

Τέτοια όνειρα οφείλονται στο γεγονός ότι ο τωρινός εκπρόσωπος τύπου του γαλλικού ιμπεριαλισμού πιστεύει πως έχει εδραιώσει την θέση του στην υποσαχάρια Αφρική. Είναι, όμως, τόσο σίγουρο αυτό; Δεν θα απαντήσουμε τώρα, καθώς χρωστάμε την σχετική αναλυτική αναφορά.

Όμως δεν άργησε κάπως να δηλώσει «κληρονομικά δικαιώματα» στη μέση Ανατολή; Κι εκείνοι οι 12 πύραυλοι που εκτόξευσε ο στρατός του στις 14 Απρίλη στη συρία και δεν έφτασαν ποτέ στους προορισμούς του δεν τον απασχολούν;

Επιπλέον: οι επιχειρήσεις του έχουν δουλειές στο ιράν, οπότε μπορούμε να υποθέσουμε ότι είναι απλά ένας φτηνός δημαγωγός όταν λέει ότι «θα κρατήσει το ιράν μακριά απ’ την συρία»…. Όταν, όμως, η Τεχεράνη μπει επίσημα στο «σύμφωνο της Σαγκάης» τι παραμύθια θα έχει να λέει ο κυρ Macron; Και από ποια θέση;

Προς το παρόν ας φροντίσει να τιμήσει την υπογραφή του προκατόχου του στην συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν· τους λεονταρισμούς του ας τους κρατήσει για εσωτερική χρήση…

Κορέες 1

Κυριακή 22 Απρίλη. Την ώρα που η ασταμάτητη μηχανή «ανέβαζε» το χθεσινό σχόλιο για την κορεατική χερσόνησο που περιλάμβανε την φράση «Απλά έχει σταματήσει τις δοκιμές (τις οποίες ενδεχομένως δεν χρειαζόταν άλλο)» για την βόρεια κορέα, η Πγιονγκγιάνγκ ανακοίνωνε επίσημα την διακοπή των πυρηνικών και πυραυλικών δοκιμών της… (Υπάρχει διαφορά ώρας: εδώ ήταν μαύρη νύχτα, εκεί μέρα).

Το ψόφιο κουνάβι καμάρωσε, δηλώνοντας ευχαριστημένο γι’ αυτήν την εξέλιξη· και – βέβαια – πως ήταν αποτέλεσμα της «σκληρής αμερικανικής στάσης»… Της δικής του δηλαδή… Ωστόσο άλλο το πότε η Πγιονγκγιάνγκ σταμάτησε όντως τις δοκιμές (προς το τέλος του 2017) και άλλο το πότε το ανακοίνωσε επίσημα (χτες)! Το πραγματικό χρονοδιάγραμμα των πράξεων και των δημοσιοσχεσίτικων ενεργειών όχι μόνο διαψεύδει το ψόφιο κουνάβι και τον ναρκισσισμό του, αλλά αποδεικνύει ότι η Ουάσιγκτον βρίσκεται στην εξαιρετικά δυσάρεστη θέση «ό,τι δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια». (Κι έχουν αρχίσει να μαζεύονται πολλά αυτά που δεν φτάνει στην ανατολική ασία… )

Προκύπτει πως εν γνώσει του «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ» η Πγιονγκγιάνγκ έπρεπε να κάνει τις δοκιμές που θεωρούσε απαραίτητες μέχρι το τέλος του περασμένου φθινοπώρου· πράγμα που έγινε… Ύστερα, απ’ την πρωτοχρονιά του ’18, ξεκίνησε η «επιχείρηση ειρήνη και γοητεία» (ο όρος δικός μας), της οποίας η μεθόδευση ήταν ήδη συμφωνημένη με την Σεούλ. Η ακαραία αποδοχή απ’ το νότο της πρότασης του κορεατικού βορρά για «ολυμπιακή εκεχερία», χωρίς κανέναν ενδοιασμό ή όρο, μιλάει από μόνη της…

Τα υπόλοιπα τα ξέρετε: στις οθόνες του Θεάματος έχουν προχωρήσει γρήγορα (αν και είχαμε φανταστεί ακόμα μεγαλύτερη ταχύτητα). Έτσι ώστε σήμερα το βορειοκορεατικό καθεστώς να αναγνωρίζεται παγκόσμια (!!!) σαν αυτό που κάνει σταθερά βήματα που υπόσχονται πολλά υπέρ της ειρήνης στον πλανήτη (!!!), ενώ μέχρι πριν 6 μήνες ήταν απλά ένα «κράτος παρίας» που άξιζε βόμβες στο κεφάλι… Κι αυτή η “μεταμόρφωση” χωρίς να έχει πειράξει ούτε μισή τρίχα απ’ τους αντιδραστήρες, τις βόμβες και τους πυραύλους του!

Αυτή η «εκτόξευση», απ’ τον πάτο μιας (υποθετικής) «δικαιολογημένης» αμερικανικής επίθεσης κατά του ταραξία Kim στην κορυφή της «ειρήνης», και απ’ το «έχω μεγαλύτερο κουμπί» του ψόφιου κουναβιού στην τωρινή «ειρηνιστική ευφορία», θα ήταν αδύνατη αν η Σεούλ δεν έπαιζε σωστά τον δικό της ρόλο. Πάνω σ’ ένα προσυμφωνημένο σχεδιασμό (του «αόρατου» μπλοκ του Βλαδιβοστόκ) που θέλει την Ουάσιγκτον έξω και το Τόκιο στην άκρη, ήταν η νοτιοκορεατική κυβέρνηση που χώθηκε αποφασιστικά και γρήγορα ανάμεσα στην Πγιονγκγιάνγκ απ’ την μια μεριά, και την πολεμοκαπηλεία της Ουάσιγκτον και του Τόκιο απ’ την άλλη. Αν πρόκειται να δοθεί νόμπελ ειρήνης οι δύο κορεάτες, ο Kim και ο Moon, θα πρέπει να το μοιραστούν!

Το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ είχε προτείνει απ’ το περασμένο καλοκαίρι το «διπλό πάγωμα»: η Πγιονγκγιάνγκ να παγώσει τις δοκιμές της, η Ουάσιγκτον να παγώσει τα στρατιωτικά της γυμνάσια. Η δεύτερη απέρριψε μετά βδελυγμίας την πρόταση (Βερολίνο και Παρίσι ωστόσο την δέχτηκαν…)…

Και να τώρα που είναι υποχρεωμένη να την εφαρμόσει, σε μεγάλο βαθμό, δύσθυμα, παριστάνοντας ότι της αρέσει. Οι φετεινές ασκήσεις με τον νοτιοκορεατικό στρατό είναι σημαντικά μικρότερες και σε όπλα και σε διάρκεια (επειδή αυτό απαίτησε η Σεούλ…) ενώ η Πγιονγκγιάνγκ «ανακοίνωσε επίσημα» αυτό που κάνει ήδη, λίγες μέρες πριν την ιστορική συνάντηση του Kim με τον Moon…. Είναι μαγικός ο τρόπος που τα δύο κορεατικά κράτη, μαζί με την Μόσχα και το Πεκίνο σπρώχνουν μακριά τον αμερικανικό στόλο, ξεχαρβαλώνοντας ταυτόχρονα τις μιλιταριστικές αιτιάσεις του ακροδεξιού Abe στο Τόκιο; Όχι. Είναι υπόδειγμα «διπλωματίας»!!!

Κορέες 2

Κυριακή 22 Απρίλη. Υπάρχει ένα λεπτό σημείο (ή τουλάχιστον ένα…) σ’ αυτό το υπόδειγμα διπλωματίας. Η Πγιονγκγιάνγκ δεν ζητάει φωναχτά τίποτα η ίδια απ’ τις ηπα σαν «όρο» ή σαν «αντάλλαγμα» για τις καλές, «αποπυρηνο» προθέσεις της. Δεν ζήτησε απευθείας να μικρύνουν αισθητά οι αμερικανο-νοτιοκορατικές ασκήσεις που τελειώνουν σε μια βδομάδα· ούτε ζητάει (ακόμα…) την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ τη νότια κορέα. Αυτά τα διαχειρίζεται (για λογαριασμό και των δύο κορεατικών κρατών) η Σεούλ, σαν σύμμαχος της Ουάσιγκτον. Έτσι έχει βραχυκυκλώσει ο αμερικανικός απορριπτισμός: αφού ζητάει κάτι ο σύμμαχος με τι δικαιολογία να του αρνηθείς;

Απ’ την άλλη μεριά, αφήνοντας την Σεούλ να κάνει «γλυκό αντιαμερικάνικο» παιχνίδι, η Πγιονγκγιάνγκ δεν έχει δεσμευτεί απέναντι στις ηπα για τίποτα· εκτός απ’ την χθεσινή ανακοίνωση για πάγωμα των πυρηνικών και πυραυλικών δοκιμών, που απευθυνόταν … σ’ όλο τον πλανήτη. Φυσιολογικά, ενόσω τους επόμενους μήνες, με σημείο κορύφωσης την συνάντηση Kim – Trump (αν δεν την εμποδίσει κάποιος «μυστήριος» μηχανισμός…) τα δύο κορεατικά κράτη θα «ξελογιάζουν» το ψόφιο κουνάβι ταΐζοντας την ματαιοδοξία του, θα πρέπει να προχωρήσουν όχι μόνο σε πολιτικές αλλά και οικονομικές συμφωνίες. Θα είναι έτσι πάλι η Σεούλ (κι όχι η Πγιονγκγιάνγκ) που θα ζητήσει (απ’ τον οηε) την άρση αν όχι όλων οπωσδήποτε κάμποσων κυρώσεων κατά της βόρειας κορέας. Με την υποστηρίξη, φυσικά, της Μόσχας, του Πεκίνου (αλλά και της ευρώπης). Τι θα κάνει τότε η κυρία Haley (αν είναι ακόμα στο πόστο της…); Θα αρχίσει πάλι να βγάζει αφρούς;

Κι έτσι, ενώ η Ουάσιγκτον μέσω του ψόφιου κουναβιού θα αποδεικνύεται όλο και πιο διακοσμητική στην εξέλιξη των ενδοκορεατικών (αλλά και των περιξ ευρασιατικών) σχεδίων, κάποιοι στο αμερικανικό βαθύ κράτος θα δαγκώνονται όλο και περισσότερο: θέλουμε έναν ξεκάθαρο εχθρό!!! Τώρα!!

Ανατολική ασία

Κυριακή 22 Απρίλη. Χωρίς έναν εχθρό που να παρουσιάζεται (απ’ τις ηπα και τους συμμάχους της) σαν «παγκόσμιος κίνδυνος» πώς μπορεί η Ουάσιγκτον να κρατήσει τον στρατιωτικό έλεγχο του ειρηνικού και της ανατολικής ασίας; Έχοντας «καβάτζα» την βόρεια κορέα, δοκίμασε επί Ομπάμα να «απλώσει» την ζώνη «διαφύλαξης των συμφερόντων του πλανήτη», αξιοποιώντας τις εδαφικές διαφορές ανάμεσα στη Μανίλα και στο Πεκίνο, στη νότια θάλασσα της κίνας. Όταν ο φρεσκοεκλεγμένος ημι-δικτάτορας των φιλιππίνων Duterte αναποδογύρισε το τραπέζι αρνούμενος να συνεχίσει την κόντρα με το Πεκίνο, η «καβάτζα» της βόρειας κορέας (και των πυρηνικών της) έγινε ο κύριος παράγοντας νομιμοποίησης του αμερικανικού μιλιταριστικού ηγεμονισμού. Τι θα απογίνει αυτός λοιπόν χωρίς τον βάρβαρο «rocket man»;

Υπάρχει, δυστυχώς, ένα ακόμα γεωγραφικό σημείο μέσω του οποίου η Ουάσιγκτον (και το Τόκιο) θα μπορούσαν να υποδαυλίσουν εντάσεις στην ευρύτερη περιοχή, κατά της κίνας: η ταϊβάν.

Η ταϊβάν δεν είναι επίσημα αναγνωρισμένο «ανεξάρτητο κράτος». Μετά τη νίκη των κομμουνιστών στην κίνα στα τέλη της δεκαετίας του ’40, οι εθνικιστές υποχώρησαν στο νησί (που ήταν υπό ιαπωνικό έλεγχο / κατοχή) δηλώνοντας «η εξόριστη κινεζική κυβέρνηση». Στα ‘50s και στα ‘60s, κι αφού το Τόκιο αποχώρησε απ’ το νησί (που τότε λεγόταν «φορμόζα») τα μεν δυτικά κράτη άρχισαν να έχουν σχέσεις μ’ αυτό, ενώ τα κράτη του ανατολικού μπλοκ με το Πεκίνο.

Η γραμμή άλλαξε απ’ τις αρχές των ‘70s, όταν η Ουάσιγκτον επέλεξε την «επαναπροσέγγιση» με την (κομμουνιστική…) κίνα, με σκοπό να «απομονώσει» την (κομμουνιστική…) ε.σ.σ.δ. Τότε, στη «διακήρυξη της Σαγκάης», το 1972, «…οι ηνωμένες πολιτείες αναγνωρίζουν ότι υπάρχει μόνο μία κίνα, και ότι η ταϊβάν είναι τμήμα αυτής της κίνας». Αυτό ονομάζεται έκτοτε «η πολιτική της μίας κίνας». Και πρακτικά σημαίνει ότι η Ουάσιγκτον (όπως και πολλά κράτη ακόμα) έχει μεν οικονομικές σχέσεις με τις όποιες κυβερνήσεις της ταϊβάν, αλλά η ταϊβάν δεν είναι κράτος αναγνωρισμένο απ’ τον οηε. Υπάρχει, σα να λέμε, μια «εκκρεμότητα» με την περίπτωσή της.

Το ψόφιο κουνάβι, με την γνωστή «κυκλοθυμία» του (!!!), απ’ την μια μεριά έχει ανακοινώσει ότι «σέβεται την πολιτική της μίας κίνας», απ’ την άλλη όμως κάνει (ή συζητάει) ενέργειες αντίθετες. Όπως, για παράδειγμα, να πουλήσει προηγμένα όπλα στην ταϊβάν. Μπαρουτιάζοντας το Πεκίνο (μια ματιά στον χάρτη της περιοχής εξηγεί το γιατί).

Η πιθανότητα να χρησιμοποιήσει η Ουάσιγκτον την ταϊβάν σαν «μοχλό» εντάσεων που να δικαιολογούν τις στρατιωτικές περιπολίες και εγκαταστάσεις της δεν είναι αμελητέα. Και δεν υποτιμάται απ’ το Πεκίνο: ήδη το αμερικανικό «δόγμα εθνικής ασφάλειας» θεωρεί το κινέζικο κράτος «αντίπαλη αναθεωρητική δύναμη»· ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη κι αυτό που ονομάζεται «εμπορικός πόλεμος»….

Συρία 1

Σάββατο 21 Απρίλη. Έχουν υπάρξει στη διάρκεια των διακρατικών ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών του 20ου αιώνα «προβοκατσιάρες» (αν επιτρέπεται αυτή η διατύπωση υπερθετικού βαθμού) που έγιναν, μεθοδεύτηκαν, για να νομιμοποιήσουν προειλημμένες αποφάσεις και πολεμικούς σχεδιασμούς μεγάλης κλίμακας. Ο εμπρησμός του Ράιχτανγκ τον Φλεβάρη του 1933· και η υποτιθέμενη επίθεση και κατάληψη ενός γερμανικού συνοριακού ραδιοσταθμού στα τέλη Αυγούστου του 1939, ήταν δουλειές των ναζί… Η υποτιθέμενη επίθεση βιετναμέζων κατά αμερικανικών τορπιλακάτων στον κόλπο του Τονκίν στις αρχές Αυγούστου του 1964 και η περιβόητη 11η Σεπτέμβρη του 2001, ήταν αμερικανικές (ή και αμερικανική, η δεύτερη…) δουλειές… Οι βόμβες στο ψαχνό στην ιταλία ήταν ιταλικές παρακρατικές δουλειές, και είχαν έμμεση αλλά ουσιαστική σχέση με τον εξελισσόμενο τότε 3ο παγκόσμιο («ψυχρό») πόλεμο.

Μπροστά σ’ αυτά τα ιστορικά κατορθώματα, η υποτιθέμενη «χημική επίθεση στη Douma» της συρίας είναι μια μικρομεσαία, και πολύ πρόχειρα στημένη προβοκάτσια. Όσο περνούν οι μέρες (και χωρίς να έχουν αποφανθεί ακόμα οι ειδικοί του οηε) διάφορα δυτικά μήντια (καθόλου ύποπτα για «φιλοΑσαντισμό» ή «φιλοΠουτινισμό») παρουσιάζουν ρεπορτάζ που επιβεβαιώνουν την συριακή (και ρωσική) άποψη. Ότι δεν έγινε καμία επίθεση με χημικά στη Douma, και πως όλα ήταν ένα βιαστικό (και πολύ φτηνό) «στήσιμο» απ’ τους “white helmets”.

Μετά τον βρετανικό independent και το ρεπορτάζ του Fisk, το γνωστό γαλλικό πρακτορείο agence france-presse και το γερμανικό rtl group, σε χωριστά ρεπορτάζ, έχουν παρουσιάσει συνεντεύξεις με σύριους αυτόπτες της «επίθεσης». Που, φυσικά, την διαψεύδουν. Και μιλάνε για ήπια προβλήματα δύσπνοιας που οφείλονταν στην σκόνη και στους βομβαρδισμούς, που «μασκαρεύτηκαν» και σερβιρίστηκαν σαν «χημική επίθεση». (Φυσικά κάποιος θα υποστηρίζε ότι έχουν «δασκαλευτεί» πια…) Εν τω μεταξύ η πυραυλική επίθεση για την «τιμωρία» του Άσαντ ήταν οριακή, και δεν έφερε την επίσημη κήρυξη του 4ου παγκόσμιου.

Όλα καλά λοιπόν, αφού η προβοκάτσια στην Douma ήταν τόσο «ερασιτεχνική»; Όχι. Εκείνο που μας ανησυχεί είναι ότι εκείνοι που την έστησαν (και, με βεβαιότητα: εκείνοι που την αξιοποίησαν όπως και όσο μπορούσαν) είναι πραγματικά στριμωγμένοι στον εντεινόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό· ακόμα κι αν έχουν κάποιο χώρο στο συριακό πεδίο μάχης. Είναι στριμωγμένοι όχι στρατιωτικά – τουλάχιστον όχι ακόμα. Αντιλαμβάνονται όμως ότι οι «τάσεις» (και ο χρόνος) είναι εναντίον τους.

Η ερασιτεχνική και εξαιρετικά φτηνή προβοκάτσια στην Douma ήταν ουσιαστικά ένα σύντομο βίντεο. Πάτησαν πάνω σ’ αυτό, είπαν πολλά, απείλησαν περισσότερα, έκαναν ελάχιστα. Ας πούμε: «μια άσκηση» και μια «δήλωση παρουσίας» στη συρία. Η διάψευσή τους (και μάλιστα τόσο σύντομα) δεν τους αποκαλύπτει απλά σαν «ψεύτες». Τους γελοιοποιεί επιπλέον: ένα βίντεο, από εμπόλεμη ζώνη, στις κοινωνίες του ώριμου Θεάματος, να το θεωρούν «πειστήριο εγκλήματος», αυτοί οι υποτιθέμενοι «σοβαροί ηγέτες»;

Τι σημαίνει, λοιπόν, να αποδειχθούν και ψεύτες και γελοίοι οι πολιτικές βιτρίνες τριών απ’ τα όχι και τόσα πολλά καπιταλιστικά κράτη πρώτης γραμμής, ειδικά όταν είναι ήδη στριμωγμένοι; Δεν θα πρέπει να βρουν κάτι για να ρεφάρουν;

Συρία 2

Σάββατο 21 Απρίλη. Παρότι, λοιπόν, μετά την περιορισμένη (έως συμβολική) επίθεση της 14ης Απρίλη έχει ακολουθήσει «εφησυχασμός», στην πραγματικότητα θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Υπάρχουν δύο «έξτρα» γεγονότα, «διάδοχα» εκείνης της επίθεσης, που έχουν σημασία. Το ένα είναι η ισραηλινή επίθεση (με πυραύλους επίσης) σε μια στρατιωτική βάση κάπου στη μέση της συρίας και η επίσημη αναγνώριση απ’ το Τελ Αβίβ ότι «σημάδεψε» (και σκότωσε) ιρανούς. Αυτό έγινε για πρώτη φορά. Και το δεύτερο ήταν η αναγγελία της Μόσχας ότι θα πουλήσει αντιαεροπορικά συστήματα S-300 στην Δαμασκό· ένα αμυντικό όπλο που θα στριμώξει ιδιαίτερα το κατ’ εξοχήν επιθετικό ισραηλινό σώμα, την αεροπορία.

Πέρα απ’ τις εκατέρωθεν απειλές ανάμεσα στο Τελ Αβίβ και στην Τεχεράνη που έχουν πυκνώσει την τελευταία εβδομάδα αλλά θα μπορούσαν να θεωρηθούν ο συνηθισμένος βερμπαλισμός, κρύβεται το γεγονός ότι ο ισραηλινός μιλιταρισμός / ιμπεριαλισμός είναι ο 4ος στριμωγμένος της «παρέας» της επίθεσης της 14ης Απρίλη, ακόμα κι αν δεν συμμετείχε άμεσα στην επιχείρηση. Με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την ηγεμονία του στη μέση Ανατολή το ισραηλινό καθεστώς ίσως είναι ο πιο άμεσα στριμωγμένος «εταίρος» του αγγλοσαξονικού άξονα και των συμμάχων του: η Τεχεράνη έχει φτάσει πράγματι σε «απόσταση βολής» απ’ την ισραηλινή κρατική λωρίδα, και όχι με τα χέρια στις τσέπες· η Χεζμπ’ αλλάχ είναι πολύ πιο ετοιμοπόλεμη απ’ το ισραηλινό πεζικό· και το Τελ Αβίβ δεν ανήκει στην κατηγορία των κρατών που «κάνουν ειρήνη» με «υπαρξιακούς αντιπάλους».

Ενόσω λοιπόν ο ισραηλινός μιλιταρισμός κάνει το εύκολο (να «θερίζει» άοπλους παλαιστίνιους διαδηλωτές…) τείνει προς μια «έξοδο κινδύνου» την οποία δεν μπορεί να περάσει μόνος του, αλλά θα χρειαστεί βοήθεια (και μάλιστα μεγάλης κλίμακας…) απ’ αυτούς ακριβώς που μέσω της προβοκάτσιας της Douma κινδυνεύουν άμεσα να αποδειχθούν και στα μάτια των υπηκόων τους, ψεύτες και γελοίοι.

Όλα αυτά ενώ πλησιάζει η στιγμή που το ψόφιο κουνάβι θα πει τι θα κάνει με την συμφωνία για το «πυρηνικό πρόγραμμα» του ιράν, έχοντας γύρω του «σωματοφύλακες» που είναι δηλωμένοι οπαδοί της ισοπέδωσής του…

Περίεργη κατάσταση…

(φωτογραφία: Ο 15χρονος Mohammad Ibrahim Ayyup δολοφονήθηκε χτες, με μια σφαίρα στο κεφάλι, στη λωρίδα της Γάζας… Ήταν ένας απ’ τους 4 δολοφονημένους της χθεσινής ισραηλινής «σοδειάς»…

Μπορεί να μην υπάρχει θεός… Αλλά αργά ή γρήγορα όλα εδώ πληρώνονται…)

Κορέες

Σάββατο 21 Απρίλη. Σε λιγότερο από μια βδομάδα, την Τρίτη 27 Απρίλη, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός πρόκειται να υποστεί μια στρατηγική ήττα στο κυρίως μέτωπο του 4ου παγκόσμιου, στον Ειρηνικό· και δεν μπορεί (ελπίζουμε!…) να κάνει κάτι για να την εμποδίσει. Στην επικείμενη συνάντηση του νοτιοκορεάτη Moon Jae-in με τον βορειοκορεάτη Kim Jong-un, θα υπογραφτεί συνθήκη ειρήνης και συμφιλίωσης (μεταξύ των δύο κρατών), τελειώνοντας και τυπικά την εμπόλεμη κατάσταση ανάμεσα στις δύο κορέες, που κρατάει απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’50.

Ο Moon ανακοίνωσε χθες ότι βρίσκονται σε εξέλιξη «δραματικές αλλαγές» στην κορεατική χερσόνησο, και ως ένα σημείο καταλαβαίνουμε τι εννοεί: υπό την (όχι και τόσο αόρατη) «ομπρέλλα» του Πεκίνου και της Μόσχας, τα δύο κορεατικά καθεστώτα αφαιρούν με προσοχή, ένα ένα, τα «καρφιά» που έχει βάλει η Ουάσιγκτον στην κορεατική χερσόνησο εδώ και πολλές δεκαετίες. Μαζί μ’ αυτά αφαιρούν τα προσχήματα και τις δικαιολογίες που έχει φτιάξει το αμερικανικό κράτος για να «περιπολεί» γύρω απ’ την χερσόνησο αλλά και μέσα στη νότια κορέα (με τις βάσεις που έχει στήσει εκεί).

Η συνθήκη ειρήνης (που θα είναι ή θα γίνει, επιπλέον, συνθήκη εκτεταμένης οικονομικής συνεργασίας) θα υπογραφτεί χωρίς η Πγιονγκγιάνγκ να έχει υποχωρήσει έστω ένα χιλιοστό στο πυρηνικό της πρόγραμμα! Απλά έχει σταματήσει τις δοκιμές (τις οποίες ενδεχομένως δεν χρειαζόταν άλλο). Και υπόσχεται την «αποπυρηνικοποίηση»…

Η αμερικανική πολιτική, που έβαζε την ολοκλήρωση της αποπυρηνικοποίησης σαν προϋπόθεση της «ειρήνης» στην κορεατική χερσόνησο, και υποσχόταν μόνο «φορτία ανθρωπιστικής βοήθειας» για κάθε βήμα υποχώρησης που θα έκαναν οι βορειοκορεάτες, τρώει συνεχόμενες κλωτσιές. Στα μούτρα: σε 6 ή 7 ημέρες η ειρήνη θα έχει συμφωνηθεί μεταξύ Σεούλ και Πγιονγκγιάνγκ και θα οργανώνονται τα επόμενα πολιτικά και επιχειρηματικά πλάνα μεταξύ τους, χωρίς αποπυρηνικοποίηση. Κι όταν (και αν) το ψόφιο κουνάβι συναντηθεί με τον Kim, κάπου στα τέλη του Μάη ή στις αρχές του Ιούνη, αυτό θα γίνει στο φόντο της επισημοποίησης της κορεατικής συμφιλίωσης… Για να εισπράξει την υπόσχεση του Kim ότι “φυσικά κουβεντιάζει την αποπυρηνικοποίηση”… (Γιατί να μην την κουβεντιάζει; Η συζήτηση είναι καλό πράγμα…)

Συρία 1

Τετάρτη 18 Απρίλη. Την Παρασκευή 30 Μάρτη, κάτω απ’ τον τίτλο «Ουάου!», γράφαμε:

Τα μάθατε τα νέα; Το ψόφιο κουνάβι το ανακοίνωσε χτες, μπροστά σε κοινό (όχι τιτιβίζοντας): Φεύγουμε σύντομα, πολύ σύντομα, απ’ την συρία! Ας αναλάβουν άλλοι!!!

Το υπουργείο των εξωτερικών του (υπό νέα διεύθυνση) ρωτήθηκε και απάντησε ότι “δεν ξέρει τίποτα”… Το υπουργείο της άμυνάς του (υπό την παλιά διεύθυνση του “τρελού σκύλου”) έχει απαντήσει πριν λίγες ημέρες: δεν πρόκειται να φύγουμε απ’ την συρία – όχι πριν οριστικοποιηθούν οι διαπραγματεύσεις στη Γενεύη. Δηλαδή: εκεί θα κάτσουμε…

Βγαίνει άκρη; Αφού θυμηθείτε τα περί “εναλλακτικών πραγματικοτήτων” τα οποία έχει επίσημα υποστηρίξει το επιτελείο του ψόφιου κουναβιού μετά τις αμερικανικές εκλογές, βάζετε σε ένα μπλέντερ τα πάντα… και θα πάρετε ένα ρεαλιστικό κοκτέιλ: κάποιοι αμερικάνοι πεζοναύτες (απ’ τους επίσημα 2.000, ανεπίσημα άγνωστο πόσους) θα επαναπατριστούν απ’ την συρία, θα πάνε όμως άλλοι, μπορεί και περισσότεροι, σαν “ιδιωτικά συμβόλαια” (που θα πληρώνει, πιθανόν, ο τοξικός… Γιατί όχι; Μπίζνες είναι…).

Έτσι, στις μεταμοντέρνες εποχές μας, θα ισχύουν όλα: και ο αμερικανικός στρατός θα έχει φύγει εν μέρει απ’ την συρία· και θα είναι εκεί σε ικανή ποσότητα και ποιότητα για να φυλάει τις αμερικανικές βάσεις· και θα μειωθούν τα επίσημα έξοδα του αμερικανικού υπ.αμ.· και θα αυξηθούν τα έξοδα του αμερικανικού υπ.εξ. αλλά και του Ριάντ…

 

Αυτά απ’ την ασταμάτητη μηχανή πριν 19 ημέρες. Πριν δυο μέρες, η αμερικανική καθεστωτική wall street journal (επικαλούμενη ανώνυμους υψηλόβαθμους αξιωματούχους του καθεστώτος) άρχισε να μιλάει γι’ αυτό που προβλέπαμε σαν “αποχώρηση του αμερικανικού στρατού” απ’ την συρία: την αντικατάστασή του από μισθοφόρους πληρωμένους απ’ το Ριάντ!

Το ρεπορτάζ της w.s.j. αναφέρει ότι ο «σύμβουλος ασφαλείας» του ψόφιου κουναβιού John Bolton έχει αρχίσει «τηλεφωνικές επαφές» με διάφορους άραβες καθεστωτικούς / δικτάτορες της μέσης Ανατολής για να χρηματοδοτήσουν (αντί για την Ουάσιγκτον) αφενός το pkk/ypg και αφετέρου την αποστολή στρατού για να καλύψει το «κενό ασφαλείας» που θα αφήσει η αποχώρηση (μέρους εξακολουθούμε να υποστηρίζουμε) του αμερικανικού στρατού απ’ την βορειοανατολική συρία.

Στη συνέχεια το ίδιο ρεπορτάζ αναφέρει ότι αυτά τα καθεστώτα (κυρίως το Ριάντ και τα εμιράτα) έχουν απευθυνθεί στον Erik Prince, ιδιοκτήτη της πρώην blackwater και νυν academi – για να μαζέψει τα απαραίτητα «νοικιασμένα όπλα»…

Κατά το σχέδιο (αμερικανο-αγγλο-ισραηλινό σίγουρα) θα ήταν προτιμότερο αυτά τα «νοικιασμένα όπλα» να είναι σε ικανό βαθμό άραβες· πράγμα που (κατά την ταπεινή μας άποψη) θα μπορούσε να περιλαμβάνει και αρκετά απ’ τα μέλη του isis, αρκεί να υπακούουν πλέον σε αμερικανικές διαταγές. Οπωσδήποτε θα μείνει και ένας αριθμός επίσημων «αμερικάνων συμβούλων», ας πούμε λίγες εκατοντάδες. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, και οι αμερικανικές βάσεις θα περιφρουρούνται, και το pkk/ypg θα είναι «ευχαριστημένο», και θα πουλιέται διεθνώς η ιδέα ότι ο κατοχικός στρατός στην βορειοανατολική συρία δεν είναι τέτοιος, αφού πρόκειται για … “ντόπιους”!

Ο υπ.εξ. του σαουδάραβα τοξικού πρίγκηπα Adel al-Jubeir επιβεβαίωσε χτες ότι «η σαουδική αραβία είναι πρόθυμη να στείλει στρατό στη συρία αν της το ζητήσουν οι ηπα». Προθυμότατη: θα ξαναγυρίσει ο isis απ’ την πίσω πόρτα και με άλλες στολές…

Συρία 2

Τετάρτη 18 Απρίλη. Τώρα που οι σχεδιασμοί της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της δεν είναι μόνο εκτιμήσεις της ασταμάτητης μηχανής αλλά πολύ πιο «χειροπιαστοί», μπορούμε να βάλουμε στις πυραυλικές επιθέσεις της 14ης Απρίλη μέσα στα «πολιτικά» τους συμφραζόμενα.

Η Ουάσιγκτον και οι υπόλοιποι, μ’ αυτήν την επίθεση, διεκδίκησαν (και θεωρούν ότι κατέκτησαν) το «δικαίωμά» τους να έχουν «λόγο», δηλαδή νομιμοποίηση πολεμικών ενεργειών, για το σύνολο της συριακής επικράτειας· ενόσω κρατούν στον μονοπωλιακό δικό τους αποκλειστικά έλεγχο το 25% του εδάφους της. Η πρόφαση (τα «χημικά» στην Douma) τους ήταν τόσο αδιάφορη ώστε την έφτιαξαν όσο πιο πρόχειρα γινόταν. Η βασική «λογική» είναι ότι η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της σκοπεύουν να κρατήσουν το 25% της συρίας για λογαριασμό τους απευθείας (μετά την αποτυχία του κόλπου isis) και, προκειμένου να μην έχουν σοβαρές ενοχλήσεις σ’ αυτήν την ζώνη, σκοπεύουν να κρατήσουν το υπόλοιπο 75% σε ομηρία. Υπό το πρόσχημα της «χρήσης χημικών», που είναι η μόνη δικαιολογία προς το παρόν που μπορεί να παίξει το ρόλο της (διάτρητης) μάσκας του ιμπεριαλισμού τους.

Μπορεί να δουλέψει αυτό το κόλπο; Η αλήθεια είναι ότι έχει μερικά «υπέρ» του. Η ριζική αντιμετώπιση, η απόλυτη αρνησικυρία απέναντι σε μελλοντικές ενδεχόμενες «τιμωρίες» του Άσαντ, με παρόμοιες «χημικές» προφάσεις, τιμωρίες «αβλαβείς» ίσως όπως εκείνη της 14ης Απρίλη αλλά πάντως ισχυρές ως προς το ποιος αποφασίζει και κάνει τι, δεν περνάει απ’ τα χέρια (και τα όπλα) της Δαμασκού, ούτε καν απ’ τα χέρια της Τεχεράνης. Θέλουμε να πούμε ότι το ζήτημα δεν είναι απλά θέμα ανάσχεσης πυραύλων από αντιαεροπορικά συστήματα. Γιατί ακόμα και δεν ξαναφτάσει κανένας αμερικανικός, γαλλικός, αγγλικός ή ισραηλινός πύραυλος στο στόχο του (ας πούμε λόγω αρκετών S-300…), κάτι που θα χρειαστεί αρκετό καιρό για να συμβεί, θα βρεθούν άλλες «λύσεις».

Απ’ το μπλοκ της Αστάνα είναι μόνο (ή κυρίως) η Μόσχα που θα μπορούσε να επιβάλλει το να ξεχάσουν η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της αυτό το πολεμικό «laissez passer» που επιδιώκουν για το 75% της συριακής επικράτειας. Για να το πούμε διαφορετικά: έχοντας βγάλει «αυτοπροσώπως» τα μαχαίρια τους η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της, μόνο αν ξέρουν πως οτιδήποτε κι αν κάνουν θα αντιμετωπίσουν τον ρωσικό στρατό, άμεσα, σαν αντίπαλο, κι όχι σαν παριστάμενο παρατηρητή, μόνο τότε θα σταματήσουν – σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου… Όμως για να το πετύχει αυτό η Μόσχα θα έπρεπε να κουβαλήσει στη συρία (και να διασπείρει) πολύ περισσότερα όπλα, «συμβούλους» αλλά και στρατό απ’ ότι ως τώρα· πράγμα που με τα ως τώρα δεδομένα δεν φαίνεται διατεθειμένη να κάνει. Η ρωσική γραμμή «αν κτυπήσετε δικόν μας θα απαντήσουμε» ξεπεράστηκε ήδη, στις 14 Απρίλη: ο.κ., κάνουμε τις δημόσιες σχέσεις μας και τις ασκήσεις μας χωρίς να πειράξουμε ούτε τρίχα… Υπάρχει αρκετός χώρος για ‘μας…

Απ’ την αντίθετη μεριά, αυτό το 25% της pkk/ypgκρατούμενης βορειοανατολικής συρίας δεν είναι εξασφαλισμένο για την Ουάσιγκτον. Και θα μας φαινόταν λογικό αντί το μπλοκ της Αστάνα να επιδιώξει μια ακριβή και δύσκολη λύση (του είδους να διώξει οριστικά τα αμερικανικά κλπ αεροπλάνα και πυραύλους απ’ την δυνατότητά τους να στοχοποιούν το 75% της συρίας) να δοκιμάσει έναν φτηνότερο (αλλά και πιο μακρόχρονο) σταδιακό περιορισμό της κατοχής του 25% απ’ το pkk/ypg. Πάντως, το μακελιό στα ανατολικά της Deir ez-Zor πριν λίγο καιρό, δείχνει ότι αυτός ο περιορισμός μπορεί να γίνει ίσως μόνο με «ανορθόδοξα» μέσα (με αντάρτικο δηλαδή) και όχι με τακτικό στρατό και αυτό το είδος πολέμου που δεν έχει άμαχους γύρω γύρω. Υπέρ της μια τέτοια εκστρατεία θα έχει το γεγονός ότι θα αντιμετωπίζει μισθοφόρους διαφόρων ειδών. Κατά της θα έχει το γεγονός ότι θα είναι αμφίρροπη.

Συμπέρασμα της ασταμάτητης μηχανής; Το συριακό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου έχει πεπερασμένες δυνατότητες έμμεσης αναμέτρησης. Και τείνει να τις εξαντλήσει, απ’ την στιγμή που «τέλειωσε ο isis». Το αφγανικό πεδίο μάχης, στην ίδια γραμμή αντιπαράθεσης, δεν τις έχει εξαντλήσει όμως. Δεν θα μας ξαφνιάσει αν η «απάντηση» για τα όσα συμβαίνουν και μεθοδεύονται στη συρία δουλευτεί αρκετές εκατοντάδες χιλιόμετρα ανατολικότερα….

Στο ινδοκούς. Ή ακόμα και πιο ανατολικά… (Αντίστροφα η Ουάσιγκτον μπορεί να προσπαθήσει να «κτυπήσει» στην ουκρανία…)

(φωτογραφία: Σ’ έναν απ’ τους ερειπωμένους δρόμους της Douma…)