Tag: ηπα

Ο Khashoggi ζει

Παρασκευή 8 Φλεβάρη. Σαν “ανοικτός φάκελος”… Η ειδική ερευνήτρια του οηε για τις «εξωδικαστικές εκτελέσεις» Agnes Callamard, αφού επισκέφτηκε την Istanbul και την Ankara (μαζί με ομάδα ειδικών) ψάχνοντας το τι έγινε με την δολοφονία του Khashoggi, κατέληξε ότι … ο κ. Khashoggi υπήρξε θύμα μιας βάρβαρης και προμελετημένης δολοφονίας, που σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε από αξιωματούχους του κράτους της σαουδικής αραβίας…

Η αναφορά σε «κρατικούς αξιωματούχους» δεν πρέπει να παρερμηνευτεί. Δεν κατονομάζει ούτε υπονοεί σε ποια βαθμίδα του σαουδαραβικού καθεστώτος βρίσκονταν αυτοί. Στην κορυφή; Λίγο πιο κάτω; Στη μέση; Μ’ άλλα λόγια η δήλωση αυτή είναι αρκετά πιο πίσω απ’ όσα έχουν πει απ’ τον περασμένο Δεκέμβρη αμερικάνοι βουλευτές και γερουσιαστές, δηλώνοντας βέβαιοι ότι την εκτέλεση του Khashoggi διέταξε ο τοξικός αυτοπροσώπως.

Απ’ την άλλη μεριά όμως, ο υπό κατεδάφιση οηε είναι ακόμα σε θέση να δώσει στη δολοφονία μια «επίσημη» διεθνή διάσταση – ξαναβάζοντας τον τοξικό και το παλάτι του στη θέση του κατηγορούμενου. Αν όχι για τον σχεδιασμό της δολοφονίας, σίγουρα για το ότι δυσκολεύει τις ανεξάρτητες έρευνες για το ζήτημα· όπως, επίσης, δήλωσε η Callamard.

Η Άγκυρα το έκανε για ένα διάστημα, μετά το σταμάτησε, αλλά μπορεί να το ξανακάνει οποιαδήποτε στιγμή κρίνει ότι την συμφέρει: Πού είναι το πτώμα του Khashoggi κυρ βασιλιάδες του Ριάντ και του Ντουμπάι;

Μπορεί να το κάνει και ο οηε – ας πούμε μια πλειοψηφία των κρατών μελών του: Πού είναι;

Ασφυξία…

Πέμπτη 7 Φλεβάρη. «Το καθεστώς Μαδούρο πρέπει να χάσει την πρόσβαση στα περιουσιακά στοιχεία της βενεζουέλας στο εξωτερικό και να αποκλειστεί από τις αγορές πετρελαίου και χρυσού» ανακοίνωσε προχτές η «ομάδα της Λίμα», στο τέλος της συνεδρίασής της στον καναδά. Το μεξικό διαφώνησε. Τα υπόλοιπα κράτη μέλη του lima group (αργεντινή, βραζιλία, καναδάς, χιλή, κολομβία, κόστα ρίκα, γουατεμάλα, ονδούρα, παναμάς, παραγουάη, περού) δεν διαβάζουν ασταμάτητη μηχανή: συνεπώς, η αναφορά σε χρυσό (εκτός από πετρέλαιο) θα πρέπει να αφορά κάτι που τα νοιάζει…

Εν τω μεταξύ, 2 γεμάτες βδομάδες μετά την εκτόξευση της μαριονέτας Guaido στην «προεδρία» της βενεζουέλα, αυτή η αργή κίνηση που είναι γεμάτη από δηλώσεις, «αναγνωρίσεις» και απειλές τείνει περισσότερο σε φάρσα πραξικοπήματος παρά σε πραξικόπημα. Υποτίθεται ότι βασικό στοιχείο του δεύτερου είναι ο αιφνιδιασμός και η γρήγορη, ακόμα και κεραυνοβόλα δράση. Ο «πρόεδρος Guaido» έχει καλές «δημόσιες σχέσεις» (του τις εξασφαλίζουν διάφορα διεθνή συμφέροντα) αλλά καμία πραγματική εξουσία εντός της επικράτειας. Ζητάει και ξαναζητάει απ’ τον στρατό (έστω κάποιο υπολογίσιμο μέρος του) να στασιάσει κατά του Μαδούρο, αλλά ως τώρα έχει αποτύχει. Τάζει και ξανατάζει αμνηστίες, λεφτά, προαγωγές, αλλά δεν έχει να επιδείξει κάτι σπουδαίο υπέρ του.

Φαίνεται, πάντως, ότι έχει ήδη «υπουργό εξωτερικών»! Ο Carlos Vecchio (στη φωτογραφία), αφού συναντήθηκε (σαν «εκπρόσωπος του προέδρου») με τον ακροδεξιό αντιπρόεδρο Pence, το αφεντικό του εν πάσει περιπτώσει, δήλωσε ότι ο «πρόεδρος» (ο Guadio) σκοπεύει να ιδιωτικοποιήσει την κρατική εταιρεία πετρελαίων της βενεζουέλα· με μια ιδιαίτερη προτίμηση αγοραστών αμερικανικές εταιρείες…

Μπορείτε να αποστασιοποιηθείτε λίγο απ’ το ενσωματωμένο θέαμα και την επιβλητική, σχεδόν υποδόρεια κατάφαση της προπαγάνδας; Εδώ και 2 βδομάδες ένα κομματάρχης αυτοανακηρύχτηκε «πρόεδρος» ενός κράτους, με την ευλογία του ιμπεριαλιστικού «βατικανού» της Ουάσιγκτον· δεν ελέγχει ουσιαστικά τίποτα άλλο εκτός απ’ τους οπαδούς του· αλλά εμφανίζεται σα να είναι «πραγματική εξουσία» και, μάλιστα, διαφημίζει και διάφορα επιχειρηματικά deal… Όνειρο; Second life; Τι άλλο μπορεί να κάνει; Μπορεί να αυτοανακηρυχτεί και ο αντι-Μουρίνιο special one…

Γιατί όχι;

Προστασία

Πέμπτη 7 Φλεβάρη. Διάφορα δυτικά καθεστωτικά μήντια (τύπου reuters, guardian, κλπ) έχουν ανακαλύψει τους μισθοφόρους της ρωσικής wagner στο Καράκας – εικάζουν ότι βρίσκονται εκεί σαν security του Μαδούρο. Δεν έχουν αποδείξεις της προκοπής· αλλά η ασταμάτητη μηχανή θα το θεωρούσε αρκετά πιθανό να συμβαίνει έτσι.

Το wagner group είναι το ανάλογο της αμερικανικής (πρώην) blackwater και νυν academi: εταιρεία μισθοφόρων για κάθε χρήση – ανάλογα με το budget. Σε αντίθεση ωστόσο με την blackwater και τις μετέπειτα εταιρικές μεταμορφώσεις της, που μέσω του αφεντικού της Erik Prince κάνει πολλές δημόσιες σχέσεις, η ρωσική μισθοφορική εταιρεία προτιμάει να περνάει όσο το δυνατόν πιο απαρατήρητη. Αν και τυπικά ιδιωτική (ώστε να μην χρεώνεται η Μόσχα τυχόν «στραβές») υπάγεται στον ουσιαστικό έλεγχο του ρωσικού κράτους. Είναι βέβαιο ότι έδρασε (και δρα) στο συριακό πεδίο μάχης, με αρκετές εκατοντάδες μισθοφόρους – κυρίως ρώσους, τσετσένους, κοζάκους και άλλους καυκάσιους. (Η αμερικανική αεροπορία «καθάρισε» κάποιους, βομβαρδίζοντάς τους στην Deir ez-Zor, όταν μαζί με τον συριακό στρατό επιχείρησαν να ανακαταλάβουν πετρελαιοπήγαδα που είχαν στον έλεγχό τους οι ypg). Τελευταία, τα ίδια δυτικά καθεστωτικά μήντια, έχουν ανακαλύψει το wagner group και στο τσαντ, στην υποσαχάρια αφρική. Λογικό και αναμενόμενο…

Είναι γνωστό (;) ότι κάμποσες εκατοντάδες μισθοφόροι της academi προστατεύουν τον τοξικό στο Ριάντ… Αν κάποιες άλλες εκατοντάδες ρώσοι μισθοφόροι προστατεύουν τον Μαδούρο στο Καράκας, δεν θα έπρεπε να παραξενεύεται κανείς. Αν, όμως, αυτό προβάλλεται σαν απόδειξη της γενικότερης «ρωσικής εμπλοκής» στην υπόθεση «βενεζουέλα» (όχι αυθαίρετη η θέση!) τότε γίνεται ακόμα δυσκολότερη η δουλειά της ανατροπής του Μαδούρο! Είναι ένα πράγμα ένα αφεντικό ετοιμόρροπο, και είναι εντελώς διαφορετικό ένα αφεντικό που έχει, με απτό, πρακτικό, ακόμα και στρατιωτικό τρόπο, τις πλάτες της Μόσχας (και τα «επενδυτικά σχέδια» του Πεκίνου).

Αν η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί τους θέλουν «να κάνουν παιχνίδι» πάνω σε μια υβριδική παραλλαγή του σχεδιασμού τους για την συρία, όπου στη θέση των «τρομοκρατών του isis» είναι οι «δημοκράτες του Guaido», έχουν να αναμετρηθούν και μ’ αυτό, που ίσως είναι ανίκητο: το φάντασμα της ήττας τους στη συρία! Κάνει, για παράδειγμα, ταξίματα και κολακείες το ψοφιοκουναβιστάν στους αξιωματικούς της βενεζουέλα, να προσκυνήσουν τον Guaido. Μα στη συρία είχε λιποτακτήσει δικαιολογημένα το μεγαλύτερο μέρος του στρατού· και ύστερα ένα μέρος του έγινε «τζιχαντιστές» μισθοφόροι του Ριάντ, του Ντουμπάι (και της Ντόχα ως ένα σημείο). Και;

Παρότι η λατινική αμερική είναι, πράγματι, «πίσω αυλή» της Ουάσιγκτον, και παρότι η Μόσχα δεν θα μπορούσε να κάνει κινήσεις στρατιωτικού τύπου ανάλογες μ’ αυτές στο συριακό πεδίο μάχης, μόνο οι ηλίθιοι δεν έχουν προσέξει ότι οι νίκες του μπλοκ της Αστάνα στη συρία δεν ήταν αμιγώς στρατιωτικές· ειδικά από ένα χρονικό σημείο και μετά. Ακόμα, όμως, και από στενά μιλιταριστική άποψη: «κάποιοι» ανέστησαν τον ετοιμοθάνατο και χωρίς ηθικό στρατό του Άσαντ, και τον έκαναν αξιόμαχο. Μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο… Δεν ήταν «θέλημα θεού»…

Απορία

Πέμπτη 7 Φλεβάρη. Με την αναίδεια που θα μπορούσε να περιμένει κανείς από μια περιθωριακή ασταμάτητη μηχανή, έχουμε αυτήν την απορία: Πράγματι, το αμερικανικό πεντάγωνο έχει πολλά πλεονεκτήματα απ’ την άποψη μιας «ορθόδοξης» επιχείρησης στη βενεζουέλα… Αν, όμως, ο εκλεκτός του και οι πεζοναύτες του έχουν αντίπαλο τουλάχιστον τον μισό πληθυσμό, πως ακριβώς εννοεί ότι θα τα καταφέρει εναντίον ενός τόσο μαζικού αντάρτικου, του οποίου εκπαιδευτές θα είναι μήνα μήνα (πέρα από διάφορους λατινοαμερικάνους, συμπεριλαμβανομένων και πρώην ή και νυν ανταρτών, ας πούμε απ’ την κολομβία…) ρώσοι, ιρανοί – ακόμα και αφγανοί; Τι θα κάνει ο αμερικανικός στρατός και οι όποιοι συμμαχοί του στην «πίσω αυλή» της Ουάσιγκτον αν σ’ αυτήν ακριβώς την «αυλή» προκαλέσει την συγκέντρωση της «διεθνούς» των έμπειρων και πετυχημένων του σύγχρονου ανορθόδοξου πολέμου;

Για να το πούμε διαφορετικά: ασφαλώς ο us army έχει βομβαρδιστικά και τανκς σε μεγάλη πόσοτητα και εγγύτητα… Πότε νίκησε, όμως, ένα αποφασισμένο και μαζικό αντάρτικο; Στο βιετνάμ; Στο αφγανιστάν; Στο ιράκ; Πότε;

Ποτέ. Επιπλέον το μεγαλύτερο μέρος της λατινικής αμερικής έχει υπάρξει ένα είδος «μήτρας» του ανταρτοπολέμου, επί δεκαετίες. Από ιδεολογική άποψη οι συνθήκες είναι διαφορετικές σήμερα. Όμως οι ευλογημένες άμεσα ή έμμεσα απ’ την Ουάσιγκτον χούντες και τα «καθεστώτα έκτακτης ανάγκης» είναι τόσο γνωστές πραγματικότητες σ’ αυτό το μέρος του κόσμου, ώστε η αντίσταση μεγάλων τμημάτων των πληθυσμών είναι, απλά, όρος ζωής επί γενιές.

Η Ιστορία είναι κατηγορηματική: το μόνο πραγματικό αποτέλεσμα μιας εισβολής στη βενεζουέλα θα είναι η στρατιωτικοποίηση του χάους. Και διαπραγματεύσεις της Ουάσιγκτον για αποχώρηση από «έναν πόλεμο που δεν κερδίζεται», μετά από 5, 10 ή 15 χρόνια…

(Παρεπιπτόντως: την ώρα που η Ουάσιγκτον διαπραγματεύεται με τους ταλιμπάν ένα κάποιο «Χ» στο αφγανιστάν, οι ταλιμπάν προελαύουν…)

(φωτογραφία πάνω: Αντάρτες και αντάρτισσες του Farabundo Marti – FMLN – σε γιορτή κάπου στη ζούγκλα του βορειοανατολικού σαλβαντόρ, τον Απρίλη του 1982.

φωτογραφίες μέση και κάτω: Εικοσιτέσσερα χρόνια μετά την ένοπλη εξέγερση της 1ης Γενάρη του 1994, οι Ζαπατίστας – EZLN – είναι ένα ζωντανό, κοντινό και ενοχλητικό γεγονός στην «πίσω αυλή»· όχι τόσο στρατιωτικό όσο πολιτικό / κοινωνικό…).

Πριν ένα χρόνο και μετά…

Τετάρτη 6 Φλεβάρη. Τέτοιες μέρες πέρυσι δεν ήταν η λατινική αμερική στην ημερήσια διάταξη του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Ήταν η ανατολική ασία. Όχι η βενεζουέλα του «δικτάτορα Μαδούρο». Αλλά η βόρεια κορέα του «δικτάτορα Kim Jong Un» (τα εισαγωγικά για διάφορους λόγους).

Και φυσικά δεν ήταν μια μαριονέτα τύπου Guaido (που την αγνοούν ακόμα και οι υποτιθέμενοι οπαδοί του) το «πρόσωπο / σύμβολο». Αλλά, σαν “αντι-σύμβολο”, μια ντίβα της Πγιονγκγιάνγκ, η Kim Yo Jong, που (είτε λόγω ιδιοσυγκρασίας και χαρακτήρα είτε λόγω διδακτορικών στις τεχνικές του θεάματος) εμφανίστηκε σαν μυστήριο στην παγκόσμια σκηνή (στην πολιτική της κορεατικής ενοποίησης αλλά και στις κερκίδες των γηπέδων) – και σαν μυστήριο έμεινε: ενδιάμεσα πρόλαβε να εξοντώσει (σίγουρα απ’ την άποψη των εντυπώσεων) τον αμερικάνο αντιπρόεδρο Pence…

Ήταν η σημαιοφόρος μιας καταιγιστικής «επίθεσης ειρήνης» οργανωμένης ως τις λεπτομέρειες απ’ το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ για να βραχυκυκλώσει τις αμερικανικές κινήσεις στην ευρύτερη περιοχή. Ένας χρόνος μετά, κι ενώ η μυρωδιά του θανάτου πλανάται (και) στην άλλη άκρη του κόσμου, είναι αρκετός για να απαντήσουμε (βιαστικά) στην ερώτηση: τι πέτυχε το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ από τότε ως τώρα; Τι πέτυχε το ψοφιοκουναβιστάν;

Το ένα σίγουρο είναι ότι ο τρόπος που κινήθηκαν Moon και Kim, Σεούλ και Πγιονγκγιάνγκ (με την υποστηρίξη Μόσχας και Πεκίνου) από τον Γενάρη του 2018 και τους επόμενους μήνες, πράγματι βραχυκύκλωσε τους σχεδιασμούς της Ουάσιγκτον (αλλά και του Τόκιο). Αν δεν κάνουμε λάθος ο αιφνιδιασμός και η αδυναμία άμεσων αμερικανικών αντι-μέτρων εκδηλώθηκαν για πρώτη φορά ως τότε με την μορφή ενός «σχίσματος»: το μεν κολακευμένο ψόφιο κουνάβι να συμφωνεί σε συνάντηση κορυφής με τον Kim «little rocket man», σχεδόν χωρίς ατζέντα· και οι σωματοφύλακες πίσω του να προσπαθούν να χαλιναγωγήσουν ακόμα και τους συμβολισμούς της «ειρηνευτικής προσπάθειας» – που ήταν εναντίον τους.

Αν στην κατηγορία «συμβολισμοί» η ήττα της Ουάσιγκτον αποδείχθηκε γρήγορα ταπεινωτική, στην πραγματικότητα του ιμπεριαλιστικού μιλιταρισμού τα αποτελέσματα ήταν λιγότερο δραματικά· αν και όχι ασήμαντα. Οι ηπα αναγκάστηκαν (εξαιτίας, κυρίως, του νοτιοκορεάτη Moon) άλλα στρατιωτικά γυμνάσια στην κορεατική χερσόνησο να τα ακυρώσουν και άλλα να τα περιορίσουν. Αναγκάστηκαν, ουσιαστικά, να προσαρμόσουν τις κινήσεις των στρατιωτικών βραχιόνων τους στη συρρίκνωση των «δικαιολογιών» τους. Όμως απ’ την άλλη μεριά το σωστό θα ήταν να μιλάει κανείς για «τακτική αναδίπλωση» παρά για «στρατηγική υποχώρηση»: οι αμερικανικές βάσεις στη νότια κορέα παραμένουν στη θέση τους…

Οι ενδοκορεατικές σχέσεις προχώρησαν μεν, αλλά αρκετά πιο αργά απ’ τις διακηρύξεις των Moon και Kim. Εκεί βρίσκεται, ίσως, η αμερικανική επιτυχία: αν και η νομιμοποίηση των μονομερών κυρώσεων της Ουάσιγκτον κατά της Πγιονγκγιάνγκ στριμώχτηκε έντονα και παρατεταμένα, το ψοφιοκουναβιστάν κατάφερε, ένα χρόνο μετά, να μην έχει αποσύρει επίσημα καμμία· και ανεπίσημα λίγες. Το έδαφος που κινδύνευε να χάσει τις πιο ζόρικες στιγμές το ρέφαρε κερδίζοντας χρόνο.

Υπολογίζοντας ότι η ανατολική ασία παραμένει το νούμερο 1 μέτωπο του οξυνόμενου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, μπορούμε να πούμε ότι το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ «κέρδισε τον γύρο του 2018» – αλλά στα σημεία. Δεν υπήρξε «διπλωματικό νοκ άουτ» – προφανώς επειδή κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ δύσκολο.

Το γεγονός ότι ο ιμπεριαλισμός των ηπα και των στενών συμμάχων τους πιέζεται φανερά πια σ’ όλη την γραμμή αντιπαράθεσης Μεσόγειος / μέση Ανατολή / κεντρική ασία / ανατολική ασία είναι ένα δεδομένο· αλλά όχι ένα οριστικό δεδομένο. Προσπαθεί να αντεπιτεθεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο – και η λατινική αμερική είναι ένα μέρος αυτής της αντεπίθεσης (άσχετα με τις ευθύνες του καθεστώτος Μαδούρο, και όχι μόνο).

Ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος γίνεται πιο σύνθετος. Αυτό είναι βέβαιο – και καθόλου αισιόδοξο…

(φωτογραφία: Η ντίβα Kim Jong Un στις κερκίδες του γηπέδου για το ματς χόκευ επί πάγου, μεταξύ ελβετίας και νότιας κορέας – πέρυσι…)

Τρελή φόρμα; Δεν χρειάζεται…

Τετάρτη 6 Φλεβάρη. Ένας γνωστός αμερικάνος δημοσιογράφος ονόματι Max Blumentan, αναλαμβάνει να μάθει τι σκέφτονται οι «εκπρόσωποι του λαού» στις ηπα για την βενεζουέλα. Το αποτέλεσμα δεν κάνει κανέναν σοφότερο, εκτός – ίσως – απ’ αυτό: έχουν κι άλλες δουλειές… (Οπότε μπορεί να υποθέσει κανείς ότι για «αλλαγές καθεστώτων» υπάρχει κάτι σαν αυτόματος πιλότος – κάπου…)

Εν τω μεταξύ το «σχέδιο αιΒασίλης» (το όνομα δικό μας προφανώς!) που αφορά το πως η «ανθρωπιστική βοήθεια» που με τόση καλωσύνη θέλουν ξαφνικά να προσφέρουν τόσοι πολλοί στα σύνορα κολομβίας – βενεζουέλας μπορεί (και πρέπει) να εξελιχθεί σε ευκαιρία για στρατιωτική εισβολή, πάει ως εξής:

Εμφανίζονται τα φορτηγά στα σύνορα… Ένα απ’ τα «σημεία διανομής» είναι η Cucuta… (Ένα άλλο βρίσκεται στα σύνορα με την βραζιλία…) Κανονικά πρέπει απ’ την άλλη μεριά να μαζευτούν χιλιάδες «ευεργετούμενοι»… Αν η συνοριοφυλακή (ή ο στρατός) του Μαδούρο τους εμποδίσουν να πάρουν την «βοήθεια», θα πρέπει να ξεκινήσουν συγκρούσεις· οπότε ο κολομβιανός στρατός (που ήδη έχει στείλει πεζοναύτες στο «σημείο» γι’ αυτή την δουλειά…) θα «αναγκαστεί να παρέμβει» (στο έδαφος της βενεζουέλα) για να προστατέψει τους αναξιοπαθούντες, και τον ανθρωπισμό. Σ’ αυτό το σενάριο προβλέπονται συγκρούσεις με τον στρατό της βενεζουέλα – εκτός αν αυτός ο τελευταίος την αποφύγει οπισθοχωρώντας κανά δυο χιλιόμετρα…

Το άλλο σενάριο είναι ότι οι βενεζουεαλάνοι συνοριοφύλακες (ή ο στρατός) θα συγκινηθούν απ’ την ανάγκη του κόσμου, οπότε θα λιποτακτήσουν – και θα ενωθούν με τους ανθρωπιστές.

Για να είμαστε ειλικρινείς μας φαίνεται ότι το σχέδιο είναι επιεικώς πανηλίθιο. Αν κανείς δεν εμποδίσει κανέναν να πηγαίνει να παίρνει μια τσάντα με πορτοκαλάδες και ψωμί πως θα εκβιάσουν την εισβολή τους, άραγε, οι ανθρωπιστές;

Απ’ την άλλη δεν βρίσκονται και στην καλύτερη φόρμα της ιστορίας τους – έτσι δεν είναι;

Κανάς άλλος για Guaido;

Τρίτη 5 Φλεβάρη. Αν κάποιος σκοπεύει να υποστηρίξει ότι τα τελευταία χρόνια οι πληβείοι της βενεζουέλα ζουν τις «εφτά πληγές του φαραώ» δεν θα μπούμε στον κόπο να τον αμφισβητήσουμε. Όποιος, όμως, παριστάνει τον αθώο ανθρωπιστή ο οποίος, όταν το ψοφιοκουναβιστάν αποφασίζει ότι (…) χώνει κι αυτός την μικρότητά του πίσω απ’ τις φαρδιές (γεμάτες επωμίδες…) πλάτες του θείου Σαμ για να αποδώσει (τι φτήνεια!!!) δημαγωγική «δικαιοσύνη» σαν ουρά, ε, αυτός (για την ταπεινότητά μας) είναι σκέτο κάθαρμα. Γιατί αυτοί που υποστηρίζει σαν «ιππότες της αποκάλυψης της δημοκρατίας στο Καράκας» είναι ακριβώς οι ίδιοι που εδώ δίπλα φροντίζουν οι πληβείοι να ζουν κάτω όχι απ’ τις εφτά αλλά τις εκατονεφτά «πληγές του φαραώ». Στην αίγυπτο· και στην παλαιστίνη….

Ας τελειώνουμε, λοιπόν, με τις καταγγελίες κατά του καθεστώτος Μαδούρο! Να τις κάνουν μόνο, ΜΟΝΟ, εκείνοι που πρακτικά και άμεσα νοιάζονται για το τι συμβαίνει μ’ εκείνους που δολοφονούνται, φυλακίζονται, καταστρέφονται συστηματικά εδώ και 5,5 χρόνια στην αίγυπτο· ή 70 χρόνια στην παλαιστίνη. Ή στην υποσαχάρια αφρική, στο μάλι και στο τσαντ… Οι υπόλοιποι ας πάνε να ξεράσουν στους δικούς τους τάφους. Όχι των άλλων!

Το τι έχει κάνει και το τι δεν έχει κάνει το καθεστώς Μαδούρο είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει – πρώτα την Ουάσιγκτον και ύστερα τους διάφορους κολαούζους της. Πρόκειται για ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό (στον οποίο συμπεριλαμβάνονται και οι σύμμαχοι του Μαδούρο…) που 101 φορές στις 100 έχει πολύ χειροπιαστά υλικά κίνητρα· και ακόμα πιο χειροπιαστό αίμα. Κι εδώ αρχίζει το απύθμενο βάθος της πρωτοκοσμικής βλακείας, που εξαγοράζει την αποχαύνωσή της με “like” σ’ αυτόν τον ανταγωνισμό.

Τι είναι αυτό το «αναγνωρίζουμε τον Guaido σαν (προσωρινό) πρόεδρο της βενεζουέλα»; Τι σημαίνει; Θα κλείσουν, άραγε, οι πρωτοκοσμικές αστυνομίες τις πρεσβείες του Καράκας; Ή, μήπως, θα αρχίσουν τις κυρώσεις;

Υπάρχουν και χειρότερα – και αυτά δεν είναι για τα κεφάλια των βενεζουελάνων. Είναι για τα πρωτοκοσμικά κεφάλια. Όταν εναντίον μιας (ας το δεχτούμε) εν μέρει νομιμοποιημένης στο εσωτερικό της εξουσίας, όπως αυτή του Μαδούρο, «αναγνωρίζεται» μια άλλη που έχει ουσιαστικά μικρότερη νομιμοποίηση απ’ αυτήν φοιτητικού συνδικαλισμού, αυτό σπρώχνει το πολύ υπαρκτό πια δεδομένο: κάποιοι φασίστες στην ευρώπη θα εμφανιστούν σαν υπερασπιστές της «δημοκρατίας»!!! Θα το κάνουν δωρεάν, θα το κάνουν βέβαια με βάση τους δικούς τους υπολογισμούς – αλλά θα το κάνουν! Το κάνουν ήδη!

Όποιος ευλογεί τους «φυτευτούς» στο όνομα της «δημοκρατίας», όποιος ευλογεί τους τσατσορούφιανους στο όνομα της λαοσύναξης, ασφαλτοστρώνει τα τελευταία μέτρα της λεωφόρου προς τις πιο «λαοφιλείς» μαριονέτες / βιτρίνες των αφεντικών της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Μόνο που αυτές οι μαριονέτες, εξοπλισμένες κατάλληλα, δεν θα έχουν λατινοαμερικανικά ονόματα…

Θα θυμάται κανείς ποιος έσπρωξε ποιον σε ποια κατηφόρα; Όχι. Όταν θα έρθει η στιγμή να αποδοθούν οι βαριές ευθύνες, όλοι “περαστικοί” θα δηλώνουν… Αυτό είναι που προεξοφλείται και κεφαλαιοποιείται εδώ και 17 χρόνια· και πάει απ’ το κακό στο χειρότερο.

Θα θυμούνται οι ουρές ένα απ’ τα κεφάλια που λέγεται Elliot Abrams; Ή, όπως έχουν κάνει πάμπολες φορές στο παρελθόν οι δωρεάν «δημοκράτες» του ανάλογου ιδεότυπου, θα κρυφτούν στα γνωστά «ε, μην τα ψάχνεις τώρα» – ε;

Κανάς άλλος για την Καραϊβική;

Τρίτη 5 Φλεβάρη. Θεωρητικά, τα ευρωπαϊκά καθεστώτα είχαν μια εναλλακτική στους σχεδιασμούς του ψοφιοκουναβιστάν: να προωθήσουν (βάζοντας στο κόλπο και τον ερειπωμένο οηε) μια «μεσολαβητική διαδικασία» μεταξύ καθεστώτος Μαδούρο και αντιπολίτευσης. Δεν έχει τόση σημασία πότε και αν θα οδηγούσε κάπου μια τέτοια «πολιτική». Σημασία έχει ότι θα στερούσε τους Bolton, Abrams και σία απ’ τα περιθώριά τους.

Αντί γι’ αυτό προτίμησαν να συνταχτούν πίσω απ’ την Ουάσιγκτον. Γιατί; Έχουν πληροφορίες ή εκτιμήσεις ότι ο αμερικανικός σχεδιασμός είναι προχωρημένος και θα αποδειχθεί νικηφόρος, οπότε δεν θέλουν να χάσουν την ευκαιρία στο πλιάτσικο; Ή, απλά, φοβούνται την δυναμική της οικονομικής επιρροής του κινεζικού καπιταλισμού στη λατινική αμερική (με την φανερή ή λιγότερο φανερή υποστήριξη των ρωσικών όπλων) και προσπαθούν να την ανασχέσουν μέσω united states;

Είναι γεγονός ότι η λατινική αμερική (και όχι μόνο η βενεζουέλα) έχει διάφορες πρώτες ύλες, που ενδιαφέρουν τα μέγιστα τους διάφορους ευρωπαϊκούς καπιταλισμούς που ζορίζονται. Είναι επίσης γεγονός ότι μετά την εκλογή του φασίστα Bolsonaro στη βραζιλία και τα πρώτα «σκάνδαλα» που δημοσιοποιούνται σε βάρος του, ο πειρασμός για «δημιουργικές καταστροφές» εδώ ή εκεί είναι μεγάλος – ειδικά όταν το ευρωπαϊκό φρούριο «δεν κινδυνεύει» από βάρκες με λατινοαμερικάνους μετανάστες.

Η ασταμάτητη μηχανή έχει όμως την εντύπωση ότι αυτές οι ευρωπαϊκές βιαστικές και κατ’ αρχήν εικονικές αναγνωρίσεις της μαριονέτας Guaido πάσχουν κι απ’ αυτό: δέος απ’ την μια και υποτίμηση απ’ την άλλη της κινεζικής και ρωσικής ιμπεριαλιστικής τακτικής και σ’ αυτό το μέρος του κόσμου. Πιθανολογούμε μια ανανεωμένη εκδοχή του «σεναρίου λιβύη», όταν ήταν το Λονδίνο και το Παρίσι που, για τα δικά τους άμεσα συμφέροντα, «έπεισαν» την Ουάσιγκτον (διοίκηση Obama) να βάλει άμεσα το στρατιωτικο της know how στην ανατροπή του Καντάφι – την Ουάσιγκτον που δεν έβλεπε άμεσο όφελος απ’ την υπόθεση.

Είναι ένας κυνικός υπολογισμός, αλλά είναι υπολογισμός κρατικο/καπιταλιστικός: η ψοφιοκουναβική Ουάσιγκτον να πετάξει το Πεκίνο και την Μόσχα απ’ τη λατινική αμερική, έτσι ώστε οι υπόλοιποι να μαζέψουν ότι δεν θέλει ή δεν προλάβει «ο στρατηγός των gringos».

Αν είναι έτσι (κι αυτό μένει να φανεί) οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί πάσχουν ήδη απ’το σύνδρομο η δυναστεία των Μινγκ προ των πυλών – και ταυτόχρονα το απωθούν…

(φωτογραφία: Στις αρχές του 15ου αιώνα, πολύ πριν τα ευρωπαϊκά παλάτια αρχίσουν να χρηματοδοτούν τυχοδιώκτες για να εξερευνήσουν τις θάλασσες και τις στεριές του πλανήτη, η δυναστεία των Μινγκ είχε φτάσει με τον στόλο της παντού. Όχι μόνο στην κοντινή ανατολική ασία, αλλά στην αφρική και στην αμερική, νότια και βόρεια. Το ναυτικό των Μινγκ είχε έως και εννιακάταρτα (!) πλοία, πολλαπλάσιου μεγέθους απ’ τα ευρωπαϊκά έναν αιώνα μετά, στελεχωμένα (πέρα από έμπειρους αξιωματικούς και πληρώματα) με κάθε είδους επιστήμονες της κινεζικής αυτοκρατορίας.

Το γιατί η δυναστεία των Μινγκ δεν κατέκτησε τον κόσμο τότε έχει ενδιαφέρουσα εξήγηση, που δεν είναι του παρόντος. Το ότι ο κινεζικός καπιταλισμός το επιχειρεί τώρα δεν μπορεί παρά να τρομάζει, ομολογημένα ή ανομολόγητα, πολλούς).

Ο ιμπεριαλισμός περνάει απ’ το στομάχι;

Δευτέρα 4 Φλεβάρη. Δεν θα επιτεθεί στρατιωτικά (προς το παρόν…) στο καθεστώς Μαδούρο η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της… Έτσι λέει το «αρχηγείο της απελευθέρωσης» (του πλανήτη). Ίσως οι οπαδοί της διαρκούς κατάκτησης του κόσμου από λευκούς, χριστιανούς κονκισταδόρες να απογοητεύονται… Δεν θα έπρεπε. Γιατί η επίθεση θα αρχίσει με λιγότερα εκρηκτικά. Θα αρχίσει με ανθρωπιστική βοήθεια.

Μάλιστα! Ο θείος Σαμ θέλει να «κερδίσει τις καρδιές και τα μυαλά» των βενεζουαλών πληβείων, και ελπίζει να τους τραβήξει απ’ το στομάχι. Μια τέτοια επιχείρηση που γίνεται, βέβαια, ερήμην της όποιας επίσημης κρατικής εξουσίας (και εναντίον της) έχει ορισμένες πρακτικές δυσκολίες. Ας υποθέσουμε ότι θα ξεπεραστούν χωρίς την βοήθεια των 5.000 πεζοναυτών που έχει υποσχεθεί το γεράκι Bolton. Το ενδιαφέρον του εγχειρήματος βρίσκεται ακριβώς μετά. Στις σχέσεις που επιδιώκει να εγκαθιδρύσει η συγκεκριμένη «ανθρωπιστική βοήθεια».

Οι πληβείοι στη βενεζουέλα, είτε στηρίζουν το καθεστώς Μαδούρο είτε είναι εναντίον του, ενοποιούνται σ’ ένα μοντέλο επιβίωσης – μέσω – υπόγειων – μεθόδων, στις οποίες περιλαμβάνονται απ’ τις δωροδοκίες ως το οργανωμένο έγκλημα. Όταν θα σκάσει η «αμερικανική βοήθεια» αυτές οι δομές θα ενισχυθούν· αλλάζοντας, αν χρειάζεται, αφεντικό. (Τα ξέρουμε απ’ τα μέρη μας αυτά…) Η Ουάσιγκτον και οι συνεταίροι τους θα μοιράσουν, λοιπόν, ρύζι και γάλα όχι απλά για να αποκτήσουν οπαδούς, αλλά κυρίως για να σκληρύνουν την εξάρτηση της καθημερινής ζωής όσων πληβείων καταφέρουν – αυτή τη φορά απ’ τα δικά τους πεντάγωνα.

Θα πετύχουν; Θα φανεί όταν αποφασίσουν να εξαργυρώσουν την καλωσύνη τους· αν μπορέσουν.

(φωτογραφία: Η γνωστή “fuck EU” Victoria Nuland, που τότε ήταν υφυπουργός ευρωπαϊκών υποθέσεων της διοίκησης Obama, και ο ακόμα πιο γνωστός Geoffrey Pyatt, που πριν γίνει πρεσβευτής στην Αθήνα ήταν πρεσβευτής στο Κίεβο, μοιράζουν ανθρωπιστική βοήθεια (μπισκότα) στους φασίστες στην πλατεία Maidan – στα τέλη Φλεβάρη του 2014.

Δεν ήταν, πάντως, η καταπολέμηση της υπογλυκαιμίας που έκανε αξιολάτρευτους αυτούς τους usa ανώτατους αξιωματούχους. Ήταν οι δεσμίδες με τα εκατοδόλαρα. Πράγμα που σημαίνει ότι το ψοφιοκουναβιστάν θα βάλει το χέρι στην τσέπη αν θέλει να αγοράσει «στομάχια και χέρια» στη βενεζουέλα… Γι’ αυτό είναι που σκοπεύει να κατάσχει τις πληρωμές για τις αγορές πετρελαίου απ’ την κρατική εταιρεία της βενεζουέλα: η Ουάσιγκτον θα αγοράσει εχθρούς του καθεστώτος Μαδούρο με τα δικά του λεφτά.

Προχωρημένο!)

Σε αναζήτηση ηλίθιων

Δευτέρα 4 Φλεβάρη. Το πρώτο καθοριστικό τηλέφωνο ήταν με την εντολή «γίνε πρόεδρος». Και έγινε – θα μπορούσε να δηλώσει και αδελφός του γυιού του μεγαλοδύναμου αφεντικού, “αδελφόθεος” ένα πράμα· δεν θα έκανε διαφορά.

Μετά κάποιος άλλος του τηλεφώνησε και του είπε «κάνε κάτι με το Πεκίνο, ξενέρωσέ τους για λίγο, έχουν μεγάλες δουλειές με τον Μαδούρο». Οπότε ο «είμαι Ο πρόεδρος» Guaido έδωσε την συνέντευξη που του ζητήθηκε απ’ την South China Morning Post (την περασμένη Παρασκευή), για να διαβεβαιώσει (το Πεκίνο) ότι έχει σε μεγάλη εκτίμηση τους «δρόμους του μεταξιού», και πως όλες οι συμφωνίες που έχει υπογράψει ο Μαδούρο με το κινεζικό καθεστώς θα συνεχίσουν να ισχύουν – αν είναι νόμιμες (πρόσθεσε…).

Είναι ολοφάνερο: αυτή η μαριονέτα δεν αξίζει ούτε τα σκοινιά που την κρατάνε! Καμαρώνει να πιστεύει ότι ο κινεζικός καπιταλισμός αντιμετωπίζει τη λατινική αμερική σαν ευχολόγια. Και ότι αυτό περιμένει ο Xi από δαύτον: ένα «ντάξει μωρέ, θα τα βρούμε» – γιατί, αλλοίμονο, κάτι περιμένει… ε; Είναι ηλίθιοι (σκέφτεται αυτός ο ασήμαντος κομπάρσος του 4ου παγκόσμιου) αυτοί οι σχιστομάτηδες.

Μήπως θα ήταν καλύτερα να παραιτηθεί από τώρα; Το ότι η Ουάσιγκτον τον ψώνισε απ’ το καλάθι καθόλου δεν εξασφαλίζει το μέλλον του. Καλό θα ήταν σε κάποιο επόμενο τηλεφώνημα να του θυμίσουν τι κάνει η αράχνη «μαύρη χήρα» με τους εραστές της…