Δευτέρα 25 Μάρτη. Κάποιοι θα αναφέρουν, ίσως, το παράδειγμα της Κριμαίας – και της προσάρτησής της στη ρωσία. Η περίπτωση είναι αισθητά διαφορετική. Η Μόσχα είχε την στοιχειώδη ευφυία να κάνει ένα “ανεξαρτησιακό / ενωσιακό” δημοψήφισμα στην Κριμαία· και να αξιοποιήσει, έτσι, ένα κεφάλαιο της “διεθνούς νομιμότητας” που αφορά την αυτοδιάθεση των πληθυσμών. Έδειξε την περίπτωση του κοσόβου, που αποσχίστηκε απ’ την άλλοτε γιουγκοσλαβία, σαν προηγούμενο όπου η “λαϊκή θέληση” αποτελεί ισχυρό νομιμοποιητικό παράγοντα της αλλαγής συνόρων… Ακροβασία προφανώς· παρόλα αυτά εντός των ορίων της “διεθνούς νομιμότητας”…
Κάποιοι άλλοι θα αναφέρουν την εισβολή των ηπα και των πρόθυμων συμμάχων τους στο ιράκ. Πράγματι ήταν μια επιχείρηση “εκτός οηε” – για την οποία, ωστόσο, η τότε αμερικανική διοίκηση αναγκάστηκε να εφεύρει και να χρησιμοποιήσει διάφορα ψέματα ώστε να την ψευτο-νομιμοποιήσει…
Τώρα, τόσο στην περίπτωση της Ιερουσαλήμ / al Guds όσο και των υψωμάτων του Golan δεν υπάρχει κανένα πρόσχημα: μετά από 50 χρόνια κατοχής (καταδικασμένης ξανά και ξανά στα λόγια απ’ την «διεθνή κοινότητα») μια παρακμιακή μεν αλλά ισχυρή στρατιωτικά «μεγάλη δύναμη» αναγνωρίζει την «χρησικτησία» στρατιωτικά κατεχόμενων εδαφών εκ μέρους ενός συμμάχου της – κόντρα στη θέληση των σύρων Δρούζων που ζουν στο Golan… Κι έτσι, απ’ την δική της μεριά, διαμορφώνοντας ένα εμφατικό «ιστορικό προηγούμενο», υποδεικνύει σε κάθε ενδιαφερόμενο (κράτος, συμμαχία αφεντικών) να πράξει τα ανάλογα – αν μπορεί… Η Ουάσιγκτον αποφάσισε ότι ήρθε η στιγμή να «λύσει τα σκυλιά». Το πρώτο «λύσιμο», το «παράδειγμα», είναι εδώ. Δίπλα…
Είναι προφανές ότι η Ουάσιγκτον ΔΕΝ κινείται σαν παγκόσμιος πειρατής, και μάλιστα για λογαριασμό ενός συμμάχου της, έχοντας την εκτίμηση ότι αυτή η τωρινή «διεθνής νομιμότητα» θα συνεχίσει να υφίσταται, έστω και ξεδοντιασμένη, για τα επόμενα 10, 20 ή 50 χρόνια. Ακόμα και σ’ ένα ιμπεριαλιστικό κράτος / κεφάλαιο σαν το αμερικάνικο υπάρχουν οι ειδικοί που καταλαβαίνουν ότι αν η πειρατεία μείνει τέτοια για καιρό, είναι πιθανό κάπου αλλού στον πλανήτη να στραφεί κατά των αμερικανικών συμφερόντων… Και, σε κάθε περίπτωση, το να μείνει «δακτυλοδεικτούμενη» για καιρό η Ουάσιγκτον σαν «rogue state» θα έχει διάφορες επιπτώσεις (αφού έχει και αντιπάλους…)
Αν, λοιπόν, η Ουάσιγκτον προχωράει τώρα στη νομιμοποίηση της στρατιωτικής κατάκτησης εδαφών ενός συμμάχου της, είναι επειδή ξέρει (: δηλαδή σχεδιάζει) σύντομα αυτή η περίπτωση (η ισραηλινή…) να είναι μια μικρή λεπτομέρεια μέσα σε γενικότερες και ευρύτερες στρατιωτικές συγκρούσεις. Στέκεται δηλαδή συνειδητά ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός στον αρμό ανάμεσα στην «παλιά διεθνή νομιμότητα» (αυτή που συμβολικά λέγεται «οηε») την οποία αποτελειώνει πανηγυρικά και στην άγνωστη «καινούργια», που θα προκύψει κάποτε, μετά, με άλλους συσχετισμούς δύναμης…
Μ’ άλλα λόγια: ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν φτύνει εκείνο που έφτιαξε πριν 70 χρόνια για την χαρά της ροχάλας!! «Κλείνει εκκρεμότητες» και ανοίγει λογαριασμούς, εν όψει…
Εν όψει τίνος; Εν όψει μια ακόμα μεγαλύτερης όξυνσης των ενδοκαπιταλιστικών αναμετρήσεων.
(φωτογραφία: Διαδήλωση Δρούζων, χτες, ενάντια στην «ισραηλινοποίηση» του Golan…)