Tag: ηπα

Τα απόνερα μιας ήττας 1

Δευτέρα 22 Δεκέμβρη (00.27) >> Λέγαμε (κάποτε, εκεί στα ‘90s…) ότι το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο έχασε 2 πολέμους που έκανε (τον 1ο και τον 2ο παγκόσμιο) και κέρδισε τον 3ο (τον αποκαλούμενο «ψυχρό») τον οποίο δεν έκανε! Και ότι, κατά συνέπεια, τα αφεντικά του θα είχαν διδαχθεί απ’ αυτό το μάθημα της ιστορίας τους, και ότι δεν θα ξαναέμπλεκαν σε σοβαρούς πολεμικούς ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς και καυγάδες…

Αμ δε!!! Σε μια αναβάθμιση του τευτονικού / προτεσταντικού συνδυασμού βαριάς μυωπίας και ακόμα βαρύτερης έπαρσης, οι κυβερνώσες πολιτικές βιτρίνες στο Βερολίνο δηλώνουν έτοιμες και διατεθειμένες να στείλουν τους υπηκόους τους να «αυτοθυσιαστούν» στην όξυνση του 4ου παγκόσμιου∙ ενός πολέμου που εν τω μεταξύ έχουν χάσει ήδη!!! Είναι όντως εντυπωσιακό μετά τον απολογισμό 3 παγκοσμίων πολέμων το να «τρώγεσαι» για έναν ακόμα στον οποίο έχεις ηττηθεί-απ’-τα-αποδυτήρια….

Θα δούμε στη συνέχεια που οφείλεται αυτή η «ροπή». Προς το παρόν πέντε μικρά video ντοκουμέντα.

Στο πρώτο η αγαπημένη Annalena ως φρέσκια υπ.εξ. της τρικολόρε κυβέρνησης του «άσσου στο ημίχρονο – δύο τελικό» θλιβερού πρωθ. Soltz, μιλώντας κάπου στο αμέρικα στις 2 Αυγούστου του 2022 (η ρωσική εισβολή στην ουκρανική επικράτεια ήταν ήδη λίγων μηνών, κι όλοι οι δυτικοί περίμεναν την ήττα / διάλυση του ρωσικού καθεστώτος…) είπε μεταξύ άλλων κι αυτά τα ενδιαφέροντα:

… Πρέπει να αδράξουμε αυτήν την διατλαντική στιγμή. Πρέπει να την αξιοποιήσουμε για να κτίσουμε έναν πιο δυνατό, μη αναστρέψιμο διατλαντικό συνεταιρισμό για τον 21ο αιώνα.

Το 1989 ο αμερικάνος πρόεδρος George Bush προσέφερε στη Γερμανία την φημισμένη «συνεργασία για την ηγεσία». Τότε δεν υλοποιήθηκε. Η ιδέα εκείνη ήταν πιο μπροστά απ’ την κατάσταση εκείνης της εποχής. Στην αρχή των ‘90ς η χώρα μου ήταν απασχολημένη με το να γίνει η επανενοποίηση μια πραγματικότητα για όλους τους πολίτες της. Δούλευε για την προσαρμογή της ενιαίας Γερμανίας στην ΕΕ.

Αλλά σήμερα, με τον κόσμο σε μια καινούργια εποχή, τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά. Το βλέπουμε καθαρά: Τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να εμπλακούσε σε έναν συνεταιρισμό για την ηγεσία.

… Τρεις πυλώνες θα είναι κρίσιμοι γι’ αυτόν τον συνεταιρισμό.

Πρώτον, η ασφάλεια. Για πολύ καιρό μετά το 1989, η ασφάλεια δεν ήταν ένα θέμα ανησυχίας για πολλούς Ευρωπαίους και ειδικά για τους Γερμανούς. Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου η χώρα μου θεωρούσε τον εαυτό την εντέλει «να βρίσκεται ανάμεσα σε φίλους μόνο». Αλλά αυτή η άποψη έχει οριστικά αλλάξει. Τα παιδιά ρωτούν τους γονείς τους στο τραπέζι του πρωϊνού: Μαμά, τι είναι ένα πυρηνικό όπλο; Άλλοι λένε: Στ’ αλήθεια μου αρέσει το ΝΑΤΟ. Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν γεννήθηκα, εκατομμύρια Γερμανοί που είναι τώρα οι παπούδες αυτών των παιδιών διαδήλωναν για αμαρτυρόμενοι κατά των εξοπλισμών. Σήμερα, αυτοί οι παπούδες, μανάδες, πατεράδες και τα παιδιά τους κάθονται στο τραπέζι της κουζίνας κουβεντιάζοντας υπέρ των εξοπλισμών ή διαδηλώνουν υποστηρίζοντας την ελευθερία της Ουκρανίας…

Ως γνωστόν η αγαπημένη Annalena ήταν (και παραμένει) προϊόν της συνεργασίας ανάμεσα στο αμερικανικό και στο γερμανικό βαθύ κράτος – μια variada του 21ου αιώνα που δεν θα μπορούσε να παράξει ιδιαίτερη ευφυία. Κι ας μην μιλήσουμε για ιστορική γνώση και επίγνωση… Νόμιζε (η καϋμένη…) το 2022 ότι η πρόταση του 1989 ήταν για έναν 21ο αιώνα όχι αμερικανικό αλλά αμερικανογερμανικό!!! Νόμιζε (ή αυτό παρίστανε) το 2022 ότι το αμερικανικό δόγμα της full spectrum dominance σ’ όλο τον πλανήτη ήταν ακόμα κραταιό και ότι θα μεταφραζόταν και στα γερμανικά….

Πράγματι ο Bush ο Α, ευρισκόμενος σε γερμανικό έδαφος («δυτικογερμανικό» ακόμα τότε…), στο Mainz τον Μάη του 1989, έντρομος για την επικείμενη «γερμανική επανένωση» (ολοκληρώθηκε με επισημότητα τον Οκτώβρη εκείνης της χρονιάς) όπως άλλωστε το ίδιο ή και περισσότερο έντρομα ήταν το Λονδίνο και το Παρίσι, αφού πρώτα έπλεξε (τι άλλο να έκανε;) το εγκώμιο της απελευθερωμένης ευρώπης, έκανε όντως μια «φιλική πρόταση» στον τότε πρωθ. Kohl για «μοιρασιά της κυριαρχίας στον πλανήτη» μεταξύ τους. Όχι βέβαια επειδή σκόπευε να παραιτηθεί απ’ την συνέχιση και διεύρυνση της αμερικανικής-μόνο κυριαρχίας. Αλλά απ’ τον φόβο του ότι σύντομα η Ουάσιγκτον θα βρει μπροστά της μια ανανεωμένη γερμανική επιρροή στην ευρώπη, απ’ τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια! Ήταν μια μάλλον απεγνωσμένη πρόταση δούρειος-ίππος…

Κι αν το τότε Βερολίνο δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία σ’ εκείνη την «φιλική πρόταση», ήταν α) επειδή καταλάβαινε ότι η σκοπιμότητά της ήταν … αντιγερμανική, και β) επειδή πράγματι σκόπευε να ξαναγίνει το οικονομικό και πολιτικό κέντρο της ευρώπης∙ κόντρα στην αμερικανική ηγεμονία! (Όποιος έκανε τον κόπο να διαβάσει προσεκτικά την «λευκή βίβλο της συνθήκης του Μάαστριχτ», το Νοέμβρη του 1993, ξέρει για τι μιλάμε…)

Ακολούθησαν κάποιες αναλαμπές της γερμανικής (και της γαλλικής) προσπάθειας για «γεωπολιτική χειραφέτηση» απ’ την Ουάσιγκτον. Όπως, ας πούμε, το 2003, όταν Βερολίνο και Παρίσι αρνήθηκαν την συμμετοχή στη «συμμαχία των προθύμων» για την εισβολή στο ιράκ. Για να βαφτιστούν απ’ το γεράκι υπ.αμ. του Μπους του Β Donald Rumsfeld «γερασμένη (δηλαδή παρακμιακή) ευρώπη» σε σχέση με την ανθηρή «νέα ευρώπη», τα κράτη του πρώην ανατολικού μπλοκ, που έδειξαν την δέουσα προθυμία για την «παρέλαση» (όπως νόμιζαν) στην Μεσοποταμία, την εισβολή και κατοχή του ιράκ.

Το να θυμηθεί η ανιστόρητη και αφελής ως ατζέντισσα πράσινη κι αγαπημένη υπ.εξ. Annalena το καλοκαίρι του 2022 μια αμερικανική «πρόταση δήθεν συγκυριαρχίας» (στον πλανήτη) πριν 33 χρόνια, με τωρινό σκοπό (προφανώς) την μοιρασιά της ηττημένης (όπως φανταζόταν…) ρωσίας, είχε εξαρχής μια εντελώς αντεστραμμένη επικαιρότητα: η ανατίναξη των 3 απ’ τους 4 σωλήνες των nord stream 1 και 2 λίγους μήνες μετά την ομιλία της (τον Σεπτέμβρη του ’22) σήμαινε πολύ απλά ότι του λοιπού το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο θα υπηρετούσε το παρακμιακό αμερικανικό… Και ότι δεν θα ήταν συνεταίροι!!!

Στις  7 Φλεβάρη του 2022, πριν καν γίνει η ρωσική εισβολή, ο νυσταλέος Jo, το «αφεντικό» στην Ουάσιγκτον, το είχε ξεκαθαρίσει, έχοντας δίπλα του τον θλιβερό… Προσοχή: εκείνος ως πρόεδρος των ηπα ήταν που είπε «nord stream τέλος» – όχι ο γερμανός πρωθυπουργός ως άμεσα ενδιαφερόμενος! Σε μια διακρατική σχέση μεταξύ γερμανικού και αμερικανικού κράτους / κεφάλαιου στοιχειωδώς ισορροπημένη ο καϋμένος Soltz θα μπορούσε εν τέλει να υποσχεθεί «στο πλαίσιο των κυρώσεων θα σταματήσουμε να αγοράζουμε ρωσικό φυσικό αέριο»… Δεν θα ήταν αρκετό; Όχι, δεν θα ήταν αρκετό – για την Ουάσιγκτον!!!

H ατζέντισσα, πράσινη κι αγαπημένη Annalena ως υπ.εξ. σκόπευε να πουλήσει το θέμα ως μια γρήγορη μετατροπή του βιομηχανικού γερμανικού κράτους (για την προστασία του κλίματος βρε αδερφέ!!!) σ’ ένα «πράσινο» λιβάδι γεμάτο σκιουράκια και βιοτεχνολογικές μαφίες. Αλλά όχι! Η σύντομη δραματική στιγμή που παίχτηκε στην Ουάσιγκτον στις 7 Φλεβάρη του 2022 είχε το σαφές και ξεκάθαρο νόημα: θα μας υπηρετείτε!

(Θα επανέλθουμε στη συνέχεια…)

Τα (λίγα) χρόνια από τις αρχές του 2022 ως τώρα πέρασαν σα νερό που κυλάει στ’ αυλάκια της Ιστορίας. Όχι μόνο η ρωσία δεν διαλύθηκε, όχι μόνο έχει αναδυθεί απ’ το ουκρανικό πεδίο μάχης νικήτρια και δυναμωμένη, όχι μόνο οι δύο πλευρές του Ατλαντικού ηττημένες παρακμάζουν μαζί, όχι μόνο η άλλοτε «μόνη υπερδύναμη» θέλει να καταπιεί (δηλαδή να διαλύσει) την πολιτικά και οικονομικά παρακμιακή ε.ε. (ενόσω η Μόσχα επιδιώκει την διάλυση του νατο…), αλλά οι ηττημένοι ευρωπαίοι σωστομερίτες εξακολουθούν να ονειρεύονται αν όχι «τη νίκη τους επί της ρωσίας» σίγουρα το πλιάτσικο σε ότι απομείνει ως ουκρανία – με πρόσχημα «την άμυνα κατά του Putin».

Ιδού λοιπόν πως έφτασαν τα πράγματα. Πριν λίγες ημέρες (11 Δεκέμβρη) ο τσουρομαδηΜερτς προσπάθησε να συγκινήσει έναν μόνιμο αξιωματικό του στρατού του που του είπε ότι «έτσι όπως το πάει, αυτός δεν θα δει τα 40 του γενέθλια»: αμυνόμαστε για να μην αμυνόμαστε (mother f***)! Εννοώντας: Να μπορέσουμε να περάσουμε επιτέλους στην επίθεση….

Αυτοθυσιαστείτε λοιπόν!!!

Πόρκα μιζέρια!!! Από ‘κει που το φτηνό ρωσικό αέριο θα αποκτούσε αμαχητί γερμανούς ιδιοκτήτες τώρα να διαφημίζεις στους νεολαίους σου πόσο ωραία είναι τα φέρετρα…

Κάποιοι προσπαθούν να το ρίξουν στην πλάκα:

Άλλοι και άλλες, σε πολύ μεγαλύτερους αριθμούς, παίρνουν την «ώθηση στην αυτοθυσία» στα σοβαρά. Και πολύ καλά κάνουν! (Στα γερμανικά οικογενειακά τραπέζια ΔΕΝ θα κουβεντιάζουν τώρα τον ‘επανεξοπλισμό’ όπως έλεγε η αγαπημένη Annalena το καλοκαίρι του 2022…  Κουβεντιάζουν την άρνηση στράτευσης – και πολύ καλά κάνουν!)

Τα απόνερα μιας ήττας 2

Δευτέρα 22 Δεκέμβρη (00.17) >> Γιατί, λοιπόν, ήταν λαθεμένη η εκτίμησή μας στα ‘90s για την «ιστορική σοφία» του γερμανικού κράτους / κεφάλαιου; Γιατί ακόμα και το 2022 ή το 2023 δεν ήταν λίγοι εκείνοι που απορούσαν «μα τι σκατά επιλογές έχουν κάνει οι γερμανοί βιομήχανοι και κόβουν τις φλέβες τους» (το φτηνό ρωσικό αέριο), ε;

Την δεκαετία του 1990 δεν κάναμε λάθος… Αλλά απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ‘00s και με όλο και πιο έντονους ρυθμούς μετά την χρηματοπιστωτική κατάρρευση / κρίση στο τέλος εκείνης της δεκατίας (κρίση της οποίας το κέντρο βρισκόταν στον αμερικανικό χρηματοπιστωτισμό) κάποια βασικά στη σύνθεση του καπιταλισμού στη γερμανία άρχισαν να αλλάζουν. Με τις γερμανικές τράπεζες να ζορίζονται (όπως, άλλωστε, το σύνολο του τραπεζικού τομέα της ευρωζώνης) αυτές οι αλλαγές ήταν αμοιβαία ωφέλιμες: το συσσωρευμένο, αδέσποτο «συγκεντρωμένο χρήμα σε δολάρια» βρήκε στη γερμανική βιομηχανία «πεδίο επενδύσεων» σε πραγματική παραγωγή, παραγωγή εμπορευμάτων. Κι απ’ την μεριά τους οι γερμανικές βιομηχανίες βρήκαν «φρέσκια» χρηματοδότηση απ’ την άλλη μεριά του Ατλαντικού.

Ένας ενδεικτικός πίνακας αυτής της εξέλιξης είναι αυτός:

To 2023 οι «άμεσες επενδύσεις» σε δολάρια στη γερμανική βιομηχανία είχαν σχεδόν διπλασιαστεί σε σχέση με το 2005.

Όχι «γενικά» στη γερμανική βιομηχανία! Ειδικά. Και από «επενδυτικά ταμεία» (μπορείτε να το πείτε και «ξέπλυμα μαύρου χρήματος»….) με βαριά ονόματα:

Εν τέλει το 2023 η κατάσταση για τις  μεγαλύτερες (χρηματιστηριακά) γερμανικές εταιρείες (o DAX είναι ο χρηματιστηριακός δείκτης “blue chip” που αφορά τις 40 μεγαλύτερες στο χρηματιστήριο της Φραγκφούρτης) ήταν αυτή:

Στους 20 «μεγαλύτερους επενδυτές» οι 10 ήταν «αμερικάνοι», με τις γνωστές blackrock και vanguard στην κορυφή… «Γερμανοί» ήταν μόνο 4, ενώ μόλις στη 19η θέση υπήρχε ένας «κινέζος».

Οι συγκεκριμένοι μέτοχοι δεν είναι «πλειοψηφίας». Δεν είναι ιδιοκτήτες των εταιρειών. Αλλά τα τρισεκατομμύρια των (υποτιμούμενων) δολαρίων που διαχειρίζονται έχουν στρατηγική σημασία για το «γερμανικό κεφάλαιο».

Αυτά δεν είναι ούτε παράξενα ούτε .. συνωμοτικά. Έχουν όμως συνέπειες, ειδικά όταν οξύνεται ο παγκόσμιος ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός – όπως μετά το 2022: ακόμα κι αν τα γερμανικά αφεντικά της βιομηχανίας θα προτιμούσαν σαφώς το φτηνό και διαρκούς ροής ρωσικό φυσικό αέριο, οι «πολιτικοί εκπρόσωποί» τους, οι πολιτικές τους βιτρίνες, δεν θα μπορούσαν παρά είτε να το βουλώσουν όταν ο νυσταλέος Jo ανακοίνωνε ότι «ρωσικό φυσικό αέριο τέλος!» είτε ακόμα και να χαρούν – αυτό το τελευταίο αφορά σίγουρα τις φαιοπράσινες, αγορασμένες έτσι κι αλλιώς μπιρ παρά.

Γιατί; Επειδή σ’ αυτόν τον οξυμένο παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό «τα βουνά δολαρίων» δεν ήταν πια μόνο … επενδύσεις-με-σκοπό-την-πραγματική-αξιοποίησή τους. Έγιναν καθοδήγηση! Η προοπτική ενός «φιλικού» πλιάτσικου στη ρωσική επικράτεια (που θα διαλυόταν…) ήταν αναμφίβολα ιδιαίτερα ελκυστική. Αν γινόταν… (Αλλά δεν έγινε…)

Και ύστερα όχι «απλή, ‘φιλική’ καθοδήγηση»! Ενόσω είχε ήδη αποφασιστεί ο «έλεγχος» των γερμανικών βιομηχανιών επί γερμανικού εδάφους (πριν καν αυτήν καθ’ αυτήν την ρωσική εισβολή: ο πόλεμος κατά της φτηνής ενεργειακής τροφοδοσίας τους είχε ξεκινήσει απ’ την πρώτη θητεία του ψόφιου κουναβιού, με τις «κυρώσεις» κατά των κατασκευαστών του nord stream 2…) και ένα μήνα πριν πέσουν οι «τίτλοι τέλους», στις 16 Αυγούστου του 2022 το γκουβέρνο του νυσταλέου Jo πέρασε τον ψευδεπίγραφο «inflation reduction act» που (δήθεν στο όνομα της ‘προστασίας του κλίματος’) επιδοτούσε γενναία την μετακόμιση ευρωπαϊκών βιομηχανιών (και οπωσδήποτε γερμανικών…) σε αμερικανικό έδαφος! Προνοητικό το Joνυσταλεάν: στις 26 Σεπτέμβρη του 2022 (πρώτη επέτειος των εκλογών, ανατίναξη των αγωγών…) οι γερμανοί βιομήχανοι βρέθηκαν με το μαχαίρι στο λαιμό…

Ο αμερικανικός νόμος του 2022 δεν κάρπισε αμέσως. Αλλά οι στόχοι του ήταν σαφείς. Στις 30 Νοέμβρη του 2022 για παράδειγμα, ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα βρισκόταν στις ηπα. Και εκδήλωσε την δυσφορία του γι’ αυτόν:

Όλοι οι πλιατσικολόγοι περίμεναν το καλοκαίρι του 2023. Την θρυλική ουκρανική αντεπίθεση, οργανωμένη και εξοπλισμένη απ’ το νατο, που θα έφερνε τον ουκρανικό στρατό στη θάλασσα του Azov κάνοντας φύλλα και φτερά τον ρωσικό στρατό, και τα λοιπά και τα λοιπά.

Φευ – όνειρο ήταν και χάθηκε.

Σ’ εκείνο το χρονικό σημείο, μέσα του 2023 και μετά, παρά τις περί του αντίθετου φανφάρες, ήταν σαφές (εκεί που έπρεπε να είναι…) ότι η «απεξάρτηση της γερμανικής βιομηχανίας απ’ το φτηνό φυσικό αέριο» δεν θα οδηγούσε στην … άνθισή της. Τα «μεγάλα ονόματα» των γερμανικών αφεντικών θα έπρεπε να μετακομίσουν: είτε προς τις ηπα του «inflation reduction act», είτε προς την κίνα. Τα περισσότερα προτίμησαν την πρώτη εκδοχή∙ κάποια (και) την δεύτερη.

Αλλά, φυσικά, οι χιλιάδες εργολαβικές και υπεργολαβικές επιχειρήσεις των «μεγάλων ονομάτων» επί γερμανικού εδάφους βρέθηκαν στο κενό. Το αποτέλεσμα ήταν και είναι όντως εντυπωσιακό:

Να ένας ενδεικτικός πίνακας:

Υποστηρίζουμε λοιπόν ότι ο παράγοντας που έφερε τα γερμανικά αφεντικά (και τις πολιτικές βιτρίνες τους, φτάνοντας ως τον τωρινό τσουραμαδηΜέρτς) «ώμο με ώμο» με την παρακμιακή Ουάσιγκτον ήταν η χρηματοδοτική έφοδος των αμερικανικών funds στον γερμανικό δευτερογενή;

Όχι μόνο.

Οπωσδήποτε έχει ξεχαστεί και σίγουρα δεν μνημονεύεται σαν κάτι σημαντικό. Όμως η μακρόβια πρωθ. Merkel συστηματικά προσπάθησε να «πείσει» τις γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες να εγκαταλείψουν σταδιακά μεν αλλά γρήγορα τους κινητήρες εσωτερικής καύσης και να περάσουν στην ηλεκτροκίνηση. Η αιτία ήταν βέβαια η tesla. Αλλά και ο τεχνολογικός συντηρητισμός των ceo των μεγάλων αυτοκινητοβιομηχανιών, που καθώς ήταν σίγουροι για την παγκόσμια υπεροχή της ποιότητάς τους (μιας ποιότητας ατσαλιού και άνθρακα σχεδόν ενός αιώνα) έβλεπαν επί χρόνια τα ηλεκτροκινούμενα ως μειωμένης απόδοσης και αξίας, «οχήματα για περιορισμένη κίνηση στις πόλεις» και μόνο. Περίπου σαν πατίνια…

Γύρω στο 2018 ή 2019 η Merkel άρχισε να χάνει την υπομονή της.

Το κράτος προσπαθεί να συνετίσει τμήματα του κεφαλαίου; Ακούγεται παράδοξο αλλά δεν είναι. Ούτε καν πρωτότυπο.

Ήταν ωστόσο αργά. O Wan Gang, γερμανοεκπαιδευμένος μηχανικός, δούλευε στην γερμανική audi από το 1991 ως επικεφαλής του τμήματος τεχνολογικής έρευνας και εφαρμογών… Έφυγε για την κίνα το 2000 μ’ ένα ντοσιέ γεμάτο ιδέες για τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, όχι μόνο από τεχνολογική αλλά και από οικονομική και πολιτική άποψη: δεν μπορούμε να ανταγωνιστούμε διεθνώς στους κινητήρες εσωτερικής καύσης ήταν η (σωστή…) άποψή του∙ πρέπει να κάνουμε ένα τεχνολογικό άλμα. Το κινεζικό κράτος δεν τον προσπέρασε (το 2000) ως ονειροπόλο. Τον έκανε επικεφαλής του «προγράμματος 863» για την συνολική «οικονομία» της ηλεκτροκίνησης∙ το 2002 πρόεδρο του πολυτεχνείου στο Tongji. Και το 2007 υπουργό τεχνολογίας και επιστημών. Ήταν τόσο έντονη η συγκέντρωση του κινεζικού κράτους στην τεχνολογία της ηλεκτροκίνησης ώστε ο Gang έγινε ο πρώτος υπουργός που δεν ήταν μέλος του κομμουνιστικού κόμματος! (Θεωρείται ο πατέρας της κινέζικης βιομηχανίας ηλεκτρικών οχημάτων. Μετά την συνταξιοδότησή του το 2017 ασχολείται με το υδρογόνο…).

Έτσι όταν το γερμανικό κράτος εκπροσωπούμενο απ’ την Merkel τραβούσε τα αυτιά των ceo των γερμανικών αυτοκινητοβιομηχανιών για την μυωπία τους, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 2010, η τεχνολογική εμπορική «πλημμύρα του Πεκίνου» είχε ήδη σκάσει στο Βερολίνο. Και όχι μόνο. Όχι μόνο εκεί, όχι μόνο στις αυτοκινητοβιομηχανίες.

Μ’ αυτά τα δεδομένα, μπροστά σε κάτι που δεν είχαν διανοηθεί πως θα μπορούσε να (τους) συμβεί και για το οποίο δεν υπήρχε κανένα ιστορικό προηγούμενο, τα αφεντικά της γερμανικής βιομηχανίας (γενικά) είχαν (θεωρητικά…) δύο επιλογές. Είτε να γίνουν μεσοπρόθεσμα μια επαρχία του κινεζικού καπιταλισμού∙ είτε να «καταφύγουν» μεταφορικά ή/και κυριολεκτικά στην προστασία της Ουάσιγκτον ελπίζοντας πως όσο αυτή έχει την (στρατιωτική) υπεροχή παρακμάζοντας οικονομικά, αφενός θα καταφέρουν να ανασχέσουν σε κάποιο βαθμό το κινεζικό κεφάλαιο / την κινέζικη τεχνολογία, αφετέρου (μέσω της διάλυσης της ρωσίας…) θα προικοδοτηθούν με πρώτες ύλες… (- Είστε πιστός υπηρέτης των ηπα; – Ναι, όταν πεθάνει ελπίζω να μου αφήσει κάτι τις… για να θυμηθούμε τον γιγάντιο Altan…)

Κι έτσι φτάσαμε σ’ αυτήν την απελπισμένη προτεσταντική εκδοχή της αυτοθυσίας, την οποία εκπροσωπεί ο τσουρομαδηΜερτς. Όχι μόνο την ζητούμενη αυτοθυσία των γερμανών υπηκόων… Αλλά ακόμα και την μισοαυτοκτονία του ίδιου του γερμανικού κράτους: η «ιδέα» του τσουρομαδηΜερτς ήδη απ’ το καλοκαίρι του 2025 να κατασχεθούν τα «παγωμένα» ρωσικά assets ως «κάλυψη» για ισόποσο «δάνειο» στο φασιστοΚίεβο με (αποκλειστικό) σκοπό να αγοράσει ευρωπαϊκά (και, κυρίως, γερμανικά) όπλα για να σταματήσει την … ρωσική απειλή, έχει γίνει ήδη stand up comedy. Αλλά μελετιέται και θα μελετηθεί σαν το απόλυτο άλμα στο κενό…

Γιατί; Επειδή ο ρωσικός στρατός θα ξαναμπεί στο Βερολίνο; Όχι βέβαια. Επειδή το make america great again σημαίνει για τους ιστορικούς συμμάχους της Ουάσιγκτον (ποιος δεν το έχει καταλάβει;): πρώτα θα κάνετε την america great again με δικά σας έξοδα – και μετά βλέπουμε για εσάς!

Το ονομάσαμε έγκαιρα «κανιβαλισμό μεταξύ των ηττημένων» στο ουκρανικό πεδίο μάχης. Εκεί το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό… (Κι αν κάτι αθερίνες σαν αυτές στα μέρη μας ξελιγωμένες με την κυρία τάδεOil νομίζουν ότι θα την γλυτώσουν κάνουν λάθος. Αλλά ξέρουν: οι μαλάκες υπήκοοι θα την πληρώσουν – για την πατρίδα οι μ…)

Drones λοξά απ’ την Κρήτη

Οι διαφορετικές γωνίες νυχτερινής λήψης της έκρηξης από ψηλά υποδεικνύουν ότι στην επίθεση συμμετείχαν – μέσα στο σκοτάδι – τουλάχιστον δύο ακόμα drones…

Δευτέρα 22 Δεκέμβρη (00.04) >> Η επίθεση σε ρωσικό τάνκερ καταμεσής της Μεσογείου θορύβησε για το ενδεχόμενο να απογειώθηκε (απογειώθηκαν: ήταν περισσότερα του ενός…) απ’ το έδαφος της λεβεντογέννας. Τσάμπα ανησυχία η συγκεκριμένη: η απόσταση μεταξύ του δυτικότερου άκρου της Κρήτης και της θέσης του τάνκερ ήταν πολλαπλάσια της μεγαλύτερης εμβέλειας που θα μπορούσε να έχει οποιοδήποτε ιπτάμενο uav, αφού αυτή η εμβέλεια / ακτίνα δράσης δεν ξεπερνάει τα 40, οριακά τα 50 χιλιόμετρα. Επιπλέον (ανάλογα με τον τύπο του) μπορεί να απογειωθεί από ένα ή δύο τετραγωνικά μέτρα: οποιοδήποτε πλεούμενο, ακόμα και αναψυχής, προσφέρεται σαν βάση εκτόξευσης.

Το ζήτημα είναι σοβαρό για άλλους λόγους. Σαν κυριότερο κρίνουμε το ότι αποκλείεται οποιαδήποτε «ουκρανικά κομμάντο» να έδρασαν μόνα τους σ’ αυτήν την περιοχή του πλανήτη που λέγεται κεντρική Μεσόγειος, την οποία αγνοούν εντελώς κι απόλυτα. Για να το πάμε μισό βήμα παραπέρα: δεν θα χρειάζονταν καν και καν «κομμάντο» και μάλιστα «ουκρανικά»! Ήταν αρκετό κάποιοι «τρίτοι» να εξυπηρέτησαν τον φασιστοΚίεβο!

Με δεδομένο ότι τέτοιες επιθέσεις χρειάζονται δορυφορική πλοήγηση / καθοδήγηση, το ποιοι θα μπορούσαν να είναι αυτοί οι «τρίτοι» που είναι γνώστες της Μεσογείου και μπορούν να εντοπίσουν ένα άδειο δεξαμενόπλοιο σε ανοικτή θάλασσα ανάμεσα σε άλλα περιορίζεται αισθητά… Στα δάκτυλα του ενός χεριού… Έτσι δεν είναι; (Ίσως μάλιστα το δάκτυλο να είναι μόνο ένα, και το όνομά του να αρχίζει από M…)

Η συνηθισμένη προσέγγιση είναι (προφανώς) η «ταυτότητα» του στόχου. Του τάνκερ. Θα μπορούσε όμως ο στόχος να είναι διαφορετικός: ο έλεγχος (οι απειλές, οι προβοκάτσιες) στη Μεσόγειο! Εδώ, στους «ενδιαφερόμενους», σίγουρα δεν περιλαμβάνεται το φασιστοΚίεβο – έτσι δεν είναι;

Για να το πούμε διαφορετικά: αν «κάποιοι» (μακρυά απ’ την Μεσόγειο…) ήθελαν να επιδείξουν ότι ελέγχουν τις θαλάσσιες μεταφορές σ’ αυτό το κομμάτι του πλανήτη τι θα έκαναν; Θα κυνηγούσαν γλάρους και δελφίνια; Ή θα κτυπούσαν ένα πλεούμενο ανταγωνιστή τους;

Κι αν αυτοί οι «κάποιοι» έχουν περισσότερους ανταγωνιστές απ’ την Μόσχα, ποιο θα ήταν το «μήνυμά» τους με την συγκεκριμένη ενέργεια;

Όσο κι αν επιμένουν τα δυτικά αφεντικά και οι δημαγωγοί τους δεν βρίσκεται σε εξέλιξη πόλεμος «ρωσίας – ουκρανίας». Αλλά πόλεμος του νατο κατά του ευρασιατικού project. Με ήδη 3 + 1 πεδία μάχης: ουκρανία∙ δυτική Ασία / μέση Ανατολή (Παλαιστίνη, ιράν…)∙ λατινική αμερική∙ + ταϊβάν…

(Εννοείται ότι το ελλαδιστάν συμμετέχει «ολόψυχα» σ’ αυτόν τον 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Για τα δικά του συμφέροντα, κάνοντας τους δικούς του υπολογισμούς. Οι υπόλοιποι «κάποιοι», «τρίτοι» κλπ είναι σύμμαχοί του…)

Οι πειρατές της Καραϊβικής

«Το Σεντούκι του Νεκρού»… Ποιο σεντούκι; Ποιος πέθανε;

Δευτέρα 15 Δεκέμβρη (00.33) >> Μπορεί το ψόφιο κουνάβι (που θέλει το «δυτικό ημισφαίριο» για λογαριασμό του μαγαζιού του αποκλειστικά) να μην κάνει εισβολή στη βενεζουέλα (και στην κολομβία, και στην κούβα, και στη νικαράγουα, και…): θα χάσει για πάντα το περιπόθητο «νόμπελ ειρήνης», και δεν έχει πολλά χρόνια ζωής ακόμα για να το διεκδικήσει μελλοντικά. Μπορεί όμως να κάνει (και ήδη κάνει) αυτό που άλλοτε λεγόταν «πολιτική των κανονιοφόρων», που σε πιο τεχνική ορολογία λέγεται «ναυτικός αποκλεισμός». (Ή και αεροπορικός). Εξάλλου τι θαλασσοκράτειρα δύναμη θα ήταν το ψοφιοκουναβιστάν αν δεν επιδιδόταν σε «ναυτικούς αποκλεισμούς» και πειρατείες;

Για όσους αναζητούν ακόμα το κίνητρο, αυτό έχει διατυπωθεί ήδη στο «νέο δόγμα εθνικής ασφάλειας» των ηπα∙ στο (ας το πούμε έτσι) καινούργιο σκεπτικό για τους πολέμους που μπορεί και θέλει να κάνει άμεσα η παρακμιακή πρώην υπερδύναμη. Δεν θέλει μερίδιο απ’ τους φυσικούς πόρους της νότιας αμερικής. Θέλει να πετάξει έξω τους ανταγωνιστές (το Πεκίνο πρώτα και ύστερα την Μπραζίλια) και να έχει τον πλήρη και απόλυτο έλεγχο, το μονοπώλιο. Με άλλα λόγια δεν πρόκειται απλά για επίθεση στο Καράκας και προσεχώς αλλού γύρω∙ ή δεν πρόκειται για επίθεση μόνον εκεί. Πρόκειται (οπωσδήποτε) και για επίθεση στο Πεκίνο, στη Μόσχα, στο ευρασιατικό project και στους brics+ γενικά. Μια επίθεση με ενδιάμεσους («proxy» όπως λέγεται…): αυτή η τακτική των «έμμεσων» επιθέσεων έχει ποτίσει αυτήν την περίοδο τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς που θεωρούν ότι αφενός μπορεί να έχει αποτελέσματα (;;;) και ότι αφετέρου λειτουργεί σαν βαλβίδα εκτόνωσης της προοπτικής μιας άμεσης σύγκρουσης, της κορύφωσης του 4ου παγκόσμιου πολέμου, στον οποίο φοβούνται (και σωστά) πως δεν θα ηττηθούν απλά, αλλά ότι θα συντριβούν.

Αυτά τα λίγα για τα κίνητρα. Η μέθοδος; Το ψόφιο κουνάβι ονόμασε το λαθρεμπόριο κόκας «ναρκοτρομοκρατία», κάτι που το έχουν κάνει περίπου κι άλλοι ένοικοι του άσπρου σπιτιού πριν από δαύτον, στο παρελθόν…. Αν ένας αμερικάνος πρόεδρος προσθέσει τη λέξη «-τρομοκρατία» σε οτιδήποτε, τότε παρακάμπτει το κογκρέσσο για οποιαδήποτε επιθετική ενέργεια οπουδήποτε τον βολεύει χάρη σε μια απόφαση αιώνιας ισχύος του αμερικανικού νομοθετικού του Μπους το Β, το 2001, που έδινε απεριόριστη και τυφλή εξουσιοδότηση στον (όποιο) πρόεδρο να κάνει ό,τι νομίζει, όποτε νομίζει, όπου νομίζει, για να αντιμετωπίσει το «κακό».

Το εμπόριο κοκαϊνης και, κυρίως, το να τεθεί υπό απόλυτο αμερικανικό έλεγχο είναι αποφασιστικός παράγοντας για την «προέκταση Trump» στο «δόγμα Μονρόε». Αυτό το απέδειξε το ίδιο το ψόφιο κουνάβι (πολλά ελαττώματα έχει, αλλά ο κυνισμός του περισσεύει) δίνοντας «χάρη» στις αρχές Δεκέμβρη σ’ έναν απ’ τους μεγαλύτερους εμπόρους κόκας που δέθηκε και καταδικάστηκε ποτέ στις ηπα:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Οι πειρατές του Ινδικού ωκεανού

Δευτέρα 15 Δεκέμβρη (00.28) >> Έχοντας ζεσταθεί απ’ τις «επιχειρήσεις» στην Καραϊβική, το us navy προχώρησε προχτές σε κάτι ακόμα πιο επιθετικό. Έτσι ώστε να γίνει σαφές πως ότι έχει απομείνει στην Ουάσιγκτον ως στρατιωτική-υπεροχή-στη-θάλασσα θα το χρησιμοποιήσει (εναντίον των rivals) οπουδήποτε μπορεί.

Το περασμένο Σάββατο έκανε πειρατεία σ’ ένα εμπορικό πλοίο που κατευθυνόταν απ’ την κίνα στο ιράν χωρίς … ναρκωτικά, στη θάλασσα του Ομάν, μερικές εκατοντάδες μίλια απ’ την sri lanka. Ποια ήταν η δικαιολογία (μιας και κάποια βλακεία πρέπει ακόμα να λέγεται); Ότι το φορτίο (που κατασχέθηκε) ήταν υλικά διπλής χρήσης∙ ότι μπορούσαν δηλαδή να χρησιμοποιηθούν και για ειρηνικούς, πολιτικούς σκοπούς ή/και για στρατιωτικούς… Και ότι ο αμερικανικός στόλος έχει αναθέσει στον εαυτό του το καθήκον να «εμποδίσει τον παράνομο εξοπλισμό του ιράν»…

Ξεκάθαρο; Εντελώς! Όσοι νόμισαν ότι με το «νέο δόγμα» της Ουάσιγκτον ο αμερικανικός στρατός θα πλέκει καλτσάκια για μωρά στις εντός των αμερικανικών συνόρων βάσεις του ξεγελάστηκαν!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ιμπεριαλιστικά δόγματα 1

Δευτέρα 8 Δεκέμβρη (00.24) >> Το καινούργιο «δόγμα εθνικής ασφάλειας» των ηπα, που δημοσιοποιήθηκε πρόσφατα, από πρώτη ματιά ανήκει στις περιπτώσεις όπου άλλοι βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο, και άλλοι μισοάδειο.

Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν όσοι δίνουν ιδιαίτερη σημασία στο (όχι ασήμαντο any way!) προοίμιο του «νέου δόγματος» όπου αναφέρονται τα πιο κάτω, τα οποία από πρώτη ματιά αναθεωρούν το προηγούμενο «δόγμα», το λεγόμενο «δόγμα Wolfowitz» (απ’ το όνομα του νεοσυντηρητικού συντάκτη του Paul Wolfowitz), που μπήκε σε ισχύ στα μέσα της δεκαετίας του 1990 με κύριο στόχο … να διατηρήσει την παγκόσμια ηγεμονία των ηπα εμποδίζοντας την εμφάνιση οποιουδήποτε σοβαρού αντιπάλου – και τυπικά ίσχυε ως … προχτές:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ιμπεριαλιστικά δόγματα 2

Δευτέρα 8 Δεκέμβρη (00.16) >> Σημαίνουν τα προηγούμενα πως, έστω, το ψοφιοκουναβιστάν αποφάσισε να «αυτοπεριοριστεί» σ’ εκείνο που ονομάζει «δυτικό ημισφαίριο»; Όχι βέβαια!

Λίγο πιο κάτω το «νέο δόγμα» λέει ρητά κι αυτά:

Είναι αδύνατο να βρει κανείς σ’ αυτό το «νέο δόγμα» λιγότερη επιδίωξη παγκόσμιας κυριαρχίας ή μικρότερη επιθετικότητα απ’ ότι στο «παλιό»!!! Αντίθετα

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ιμπεριαλιστικά δόγματα 3

Δευτέρα 8 Δεκέμβρη (00.11) >> Το τελευταίο που παρατηρούμε σ’ αυτό το «νέο δόγμα» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι αυτό: η προσπάθεια (η ελπίδα;) ότι οι usa θα καταφέρουν να ξαναποκτήσουν παγκόσμια βιομηχανική υπεροχή (πολύ αργά!…) διατηρώντας ταυτόχρονα την χρηματοπιστωτική τους κυριαρχία μέσω του δολαρίου – μια κυριαρχία που ήδη χάνουν. Η δεύτερη προέκυψε ήδη απ’ τα ‘80s σα μετατόπιση του κέντρου βάρους της (καπιταλιστικής) κερδοφορίας απ’ την καθαυτό παραγωγή εμπορευμάτων στην χρηματική κυκλοφορία, στα δάνεια και στους τόκους, στα “παράγωγα” και στα “σύνθετα παράγωγα”. Έχει αποδειχθεί πια (εκείνη η μετατόπιση) αυτό που δομικά ήταν εξ’ αρχής: η μελωδία της παρακμής!

Κάποιοι θα δουν το ποτήρι μισογεμάτο∙ άλλοι μισοάδειο. Αλλά το ποτήρι έχει σπάσει! Μπορεί να κρατάει ακόμα κάποια ποσότητα νερού, μόνο ως το σημείο που ξεκινούν τα ραγίσματα. Έτσι ώστε η ωμότητα του «νέου δόγματος» πέρα απ’ το να υπονοεί ανομολόγητη απελπισία δεν επιφυλάσσει οτιδήποτε αισιόδοξο (εντός ή εκτός εισαγωγικών) για το μέλλον.

Εκτός αν η πρώην υπερδύναμη διαλυθεί εκ των έσω. Από ιστορική άποψη δεν είναι ντροπή! Έχει ξανασυμβεί κάμποσες φορές στο παρελθόν, σε άλλους. Υποθέτουμε πως τώρα υπάρχουν ενδιαφερόμενοι που θα συνέβαλαν με χαρά σε κάτι τέτοιο…

Ιμπεριαλιστικά δόγματα 4

Δευτέρα 8 Δεκέμβρη (00.07) >> Με βάση το «νέο δόγμα» θα διαλυθούν άραγε οι αμερικανικές «στρατιωτικές διοικήσεις» που έχουν χωρίσει τον πλανήτη σε διάφορες ζώνες αναλαμβάνοντας τον έλεγχό του; Μήπως ακόμα θα διαλυθούν οι επίσημες αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις και οι «κρυφές» βάσεις της cia που είναι σπαρμένες κατά εκατοντάδες παντού; Ακόμα κι αν (a big ‘if’) κάποιοι στην ψοφιοκουναβική διοίκηση θεωρούν ότι κάποια απ’ αυτά είναι πλέον περιττά έξοδα, υπάρχουν πολλοί περισσότεροι τόσο εντός όσο και εκτός us για τους οποίους η υπερέκταση της πρώην υπερδύναμης ήταν (και παραμένει) πηγή εσόδων. Σε διάφορες μορφές. Από χρηματικές ως καριερίστικες. Αυτοί οι «πολλοί περισσότεροι» έχουν συμφέροντα σ’ αυτήν την υπερέκταση, και έχουν την δύναμη να την υπερασπιστούν ελπίζοντας (οι καϋμένοι…) ότι δεν θα πέσει να τους πλακώσει.

Το πιο κτυπητό και «ανάγλυφο» παράδειγμα είναι ο αμερικανικός ρόλος στο ουκρανικό πεδίο μάχης: δεν δόθηκε από επιπολαιότητα η απλόχερη αμερικανική υποστήριξη στο πραξικόπημα του 2014 στο Κίεβο (επί Obama). Όπως έχουν πει και ξαναπεί διάφορα όρνεα στην Ουάσιγκτον, απ’ την Clinton και την fuck EU Nuland ως τον ύαινα καλολαδωμένο γερουσιαστή Graham «έχει γίνει τεράστια επένδυση στην ουκρανία». Και το αποτέλεσμα είναι ότι το ψοφιοκουναβιστάν δεν μπορεί ακόμα πάρει το «Χ» που επιδιώκει μετά την δυτική ήττα εκεί: οι σαμποτέρ της εύσχημης υποχώρησής του περνούν απ’ την Ουάσιγκτον στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στο Βερολίνο, στην Αθήνα, στο Τελ Αβίβ για να φτάσουν στο Κίεβο – και να γυρίσουν πίσω.

Οι ευρωπαίοι «πρόθυμοι» ζουν πάντα τα δικά τους δράματα, όλοι μαζί και ο καθένας χώρια. Το ψόφιο κουνάβι μονότονα επαναλαμβάνει ότι «ο πόλεμος στην ουκρανία είναι του Biden κι όχι δικός του», και δεν έχει πει ακόμα «… του Biden και των ευρωπαίων». Δείχνει ωστόσο να το εννοεί καθώς τώρα θέλει να ασχοληθεί με την επιχρύσωση (επικουνάβωση δηλαδή) του δόγματος Monroe. Επιπλέον (το «νέο δόγμα» λέει) θέλει να διαδώσει την ιδεολογία του στην ευρώπη∙ δεν ξεκαθαρίζει αν θα είναι ενέσιμη ή σε χάπι: make america great again παντού! (Στο ελλαδιστάν έκαναν ήδη παραγγελία μια καλή ποσότητα του γιατρικού με γεύση αμερικανικό lng…)

Το παρακάτω δεν είναι η πιο σοβαρή επίδειξη αυτών των δραμάτων, είναι ωστόσο χαριτωμένη με τον τρόπο της.

H αγγλική συντηρητική καθεστωτική the telegraph πανηγύριζε στις 22 Μάη του 2022:

Τις προάλλες, στις 2 Δεκέμβρη 2025, ήταν με μαύρες πλερέζες:

Το είπαμε έγκαιρα, αλλά που να ακουστούμε οι περιθωριακοί; Πήγαν κι έκατσαν όλοι μαζί στην ίδια μεριά, στη «σωστή πλευρά της ιστορίας», και η ιστορία (τους) μπάταρε:

Ας το έχουν υπόψη τους και οι ντόπιοι σωστομερίτες, ειδικά κάτι φιλόδοξοι με “πυξίδες” κλπ. Ως γνωστόν ο Οδυσσέας δεν έφτασε μόνος του στο βασίλειό του – τον πήγαν οι κερκυραίοι. Και έφτασε μπατίρης…

 

Sympathy for the devil

Δευτέρα 1 Δεκέμβρη (00.55) >> Υπάρχουν κάτι περίεργοι («ψέκα» χωρίς αμφιβολία…) που υποστηρίζουν ότι ο πολυτιμότερος σύμμαχος της Μόσχας στη διάρκεια αυτών των χρόνων του πολέμου στο ουκρανικό πεδίο μάχης είναι αντικειμενικά … ο Zelensky! Γιατί; Επειδή (λένε) έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να ανοίξει τον δρόμο (και να τον κρατήσει ανοικτό) ώστε να εμφανιστούν καθαρά και δημόσια εκείνοι που πραγματικά κάνουν πόλεμο κατά της Μόσχας! Εκείνοι που πραγματικά κάνουν πόλεμο κατά της Μόσχας όχι απ’ την άνοιξη του 2022 αλλά από πολύ πιο πριν!

Καταλαβαίνουμε: σε μια πολεμική ταινία (απ’ αυτές που διαμορφώνουν την γενική αντίληψη του κοινού για το τι είναι και πως γίνεται ένας πόλεμος) διάρκειας 1,5 ή 2 ωρών αυτό δεν θα ίσχυε ποτέ! Στις ταινίες οι «καλοί» είναι καλοί και οι «κακοί» κακοί. Τελεία! Αν όμως προς στιγμήν κάποιος βάλει στην άκρη μια τέτοια βεβαιότητα θα διαπιστώσει ότι η παρατήρηση περί «αντικειμενικά πολυτιμότερου συμμάχου» έχει πράγματι μερικά κρίσιμα υπέρ. (Και να σκεφτείτε ότι υπάρχει κι άλλος πολύτιμος σύμμαχος της Μόσχας στο Κίεβο, υποκειμενικά μάλιστα, αυτός ακόμα πιο σίγουρος… Αλλά δεν σας λέμε ακόμα το όνομά του…).

Σε κάθε περίπτωση στην εξελισσόμενη σε αργή κίνηση (;) διάλυση του νατο στο ουκρανικό πεδίο μάχης ο τοξικός του Κιέβου έχει (ηθελημένα ή όχι…) κεντρική θέση: πράγματι έχει κάνει απ’ τον Μάρτη / Απρίλη του 2022 το Κίεβο «άξονα περιστροφής» των περισσότερων δυτικών ιμπεριαλισμών. Σε τέτοιο βαθμό ώστε η Μόσχα, πέρα απ’ τον καθαυτό πόλεμο, μπορεί (και αυτό κάνει με μεγάλη ακρίβεια εδώ και σχεδόν 4 χρόνια) να πολεμάει με άνεση σχεδόν το σύνολο της «δύσης» – χάρη και στις συμμαχίες της. Όχι άμεσα στρατιωτικά αλλά με όλους τους υπόλοιπους τρόπους. Αυτό, αν το δει κάποιος ψυχρά και αντικειμενικά, είναι πολύτιμη βοήθεια εκ μέρους του τοξικού Κιέβου! Ειδικά όταν κάποιος λάβει υπόψη του τι πραγματικά εννοεί η Μόσχα ως «τις βαθύτερες αιτίες του πολέμου»…

Η προ πολλού τελειωμένη προεδρική θητεία του τοξικού του Κιέβου ξεκίνησε αλλιώς. Στον δεύτερο γύρο των ουκρανικών προεδρικών εκλογών το 2019 ο θεατρίνος, ρωσόφωνος (και ήδη τοξικός) Zelensky, μ’ ένα πρόγραμμα που μεταξύ άλλων υποσχόταν διάλογο και συνεννόηση με τη Μόσχα (!!!) συνέτριψε τον αντίπαλό του σκληροπυρηνικό ακροδεξιό Poroshenko λαμβάνοντας το 73% των ψήφων, νικώντας σχεδόν σ’ όλες τις εκλογικές περιφέρειες – εκτός απ’ την γνωστή φασιστικοκρατούμενη ζώνη στο Lviv και στα πέριξ:

Αυτές οι εκλογές έγιναν στις 21 Απρίλη του 2019.

Ένα απ’ τα πρώτα που έκανε ο τοξικός του Κιέβου ως φρέσκος πρόεδρος της ουκρανίας ήταν να διατάξει την απομάκρυνση των βαρέων όπλων του ουκρανικού στρατού απ’ τα σύνορα του (τότε) Donbass. Ήταν μια κίνηση «αποκλιμάκωσης». Μόνο που αυτός ο ουκρανικός στρατός εκεί ήταν το φασισταριό του azov – προφανώς ο τοξικός πρόεδρος το αγνοούσε ή δεν εκτίμησε την ισχύ του. Το φασισταριό τον αγνόησε επιδεικτικά.

Στις 1η Οκτώβρη του 2019 ο Zelensky ανακοίνωσε ότι υπέγραψε την «formula Steinmeier» (τότε υπ.εξ. στο Βερολίνο) που προέβλεπε τοπικές εκλογές στις αποσχισμένες περιοχές του Donetsk και του Luhansk με το ερώτημα αν θέλουν να παραμείνουν τμήμα της ουκρανίας ή όχι… Επρόκειτο για σκάνδαλο – απ’ την μεριά των φασιστών (και όχι μόνο). Την ίδια ημέρα ξεκίνησαν φασιστοδιαδηλώσεις στο Κίεβο, στην αρχή μικρές αλλά κάθε μέρα μεγαλύτερες (500 άτομα την 1η Οκτώβρη, 50.000 στις 14 Οκτώβρη) με σύνθημα «Όχι στη συνθηκολόγηση!»

Στις 26 Οκτώβρη του 2019 , εν μέσω των διαδηλώσεων, ο Zelensky αποφάσισε ότι πρέπει να επιβάλει αυτοπροσώπως την διαταγή του για απόσυρση των όπλων ένα χιλιόμετρο πίσω απ’ το «μέτωπο» και αποκλιμάκωση. Πήγε στο Zolote, στο Luhansk. Εκεί βρέθηκε απέναντι στον «βετεράνο φασίστα» (azov…) Denys Yantar, διοικητή των national corps, οπότε έγινε αυτός ο διάλογος (στα ρωσικά, και απ’ τις δύο μεριές, με αγγλικούς υπότιτλους…):

Φαινόταν ότι έπαιρνε σοβαρά τον ρόλο του ως (αληθινός) πρόεδρος:

… Άκου Denys, είμαι ο πρόεδρος αυτής της χώρας. Είμαι 42 χρονών και δεν είμαι μαλάκας. Έρχομαι και σου λέω: μετακινείστε τα όπλα. Μην αλλάζεις την κουβέντα για μερικές διαμαρτυρίες…. Ήθελαν να δω στα μάτια σου ότι καταλαβαίνεις. Αλλά αντί γι’ αυτό βλέπω έναν τύπο που έχει αποφασίσει ότι μπροστά του έχει έναν μαλάκα….

Ποιός είχε τη δύναμη; Ο θεατρίνος πρόεδρος του 73% ή οι φασίστες και τα αφεντικά τους εντός και εκτός ουκρανίας; Ο πρώτος θα το καταλάβαινε γρήγορα. «Ανώνυμα» οι φασίστες άρχισαν τις απειλές: θα σε βρουν κρεμασμένο σε κάποια κολώνα. Αλλά και επώνυμα. Για παράδειγμα η βουλευτίνα του Poroshenko Sofia Fedyna δήλωσε:

«… Ο πρόεδρος νομίζει ότι είναι αθάνατος. Αλλά μια χειροβομβίδα μπορεί να σκάσει, τυχαία. Και θα είναι καλύτερα αυτό να συμβεί στη διάρκεια κάποιου ρωσικού βομβαρδισμού όταν κάποιος θα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή με πολιτικά ρούχα…»

Αυτός ο «κάποιος» ήταν βέβαια ο Zelensky, που πράγματι είχε πάει στο Zolote χωρίς αλεξίσφαιρο γιλέκο.

Οι απειλές ήταν (ή θεωρήθηκαν) παρά πάνω από σοβαρές. Ο τοξικός του Κιέβου το γύρισε… Ανέβασε και τις καταχρήσεις – το έχουν τα ζόρια.

Κι ύστερα, στις 28 Μάρτη του 2022, ενόσω η ρωσική εισβολή ήταν ήδη ενός μηνός και ενόσω διαπραγματευόταν το τέλος της, πριν σκάσουν οι εντολές μέσω Johnson να συνεχίσει τον πόλεμο, ο τοξικός του Κιέβου μέσα στη ντάγκλα του είπε κι αυτά στη Zanny Minton Beddoes, δημοσιογράφο του καθεστωτικού αγγλικού economist:

Χωρίς κίνδυνο παρερμηνείας: στις 28 Μάρτη του 2022, με τον ρωσικό στρατό να έχει περικυκλώσει το Κίεβο έχοντας καταλάβει επιπλέον διάφορες περιοχές τόσο στο νότο όσο και στα ανατολικά, ο Zelensky είχε την επίγνωση ότι το να τραβήξει ο πόλεμος (θα) ήταν προς το συμφέρον «διάφορων κρατών» – και σε βάρος δικό του, του καθεστώτος του, του ουκρανικού στρατού και πληθυσμού. Γι’ αυτό άλλωστε διαπραγματευόταν με την Μόσχα το άμεσο τέλος του.

Αυτή στον πάνω χάρτη ήταν η κατάσταση στο τέλος Μάρτη του 2022: με σχετικά λίγες δυνάμεις (περίπου 120.000 έναντι διπλάσιου ή τριπλάσιου ουκρανικού στρατού πλήρως εξοπλισμένου και εκπαιδευμένου απ’ την δύση…) η Μόσχα είχε φέρει τον Zelensky ως πολιτικό αφεντικό της Ουκρανίας σ’ εκείνο το σημείο όπου διαπραγματευόμενος και συμφωνώντας θα μπορούσε να «απαντήσει» στο φασισταριό (του) χωρίς να θεωρηθεί προδότης…

Και τότε μπούκαρε στη «σκηνή» αλαφιασμένη η αγγλική πολιτική βιτρίνα Boris Johnson (ως εκπρόσωπος και του Joνυσταλεάν): στις 9 Απρίλη του 2022. Απαιτώντας εκείνο που μόλις πριν 10 ημέρες ο τοξικός του Κιέβου είχε περιγράψει στον economist ως:

… Υπάρχουν στη Δύση κάποιοι που δεν τους πειράζει ένας μακρύς πόλεμος γιατί [αυτό] θα μπορούσε να σημαίνει εξασθένιση της Ρωσίας ακόμα κι αν σημαίνει τον θάνατο της Ουκρανίας και γίνει με τίμημα Ουκρανικών ζωών. Αυτό είναι καθαρά το συμφέρον κάποιων κρατών…. Δεν μπορώ να πω ακόμα αν η Βρετανία θέλει έναν μακρύ πόλεμο ή όχι…

Ο Johnson πήγε τρέχοντας στο Κίεβο για να εμποδίσει την υπογραφή της συμφωνίας με την Μόσχα που ήταν ήδη έτοιμη, βασικά πάνω στις ουκρανικές προτάσεις… Απείλησε; Εκβίασε; Σίγουρα!!

Θεωρήθηκε τότε (θεωρείται ως και σήμερα) αυτονόητο ότι ο Zelensky τον Απρίλη του 2022 δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο εκτός απ’ το να αποδεχθεί έναν μακρύ πόλεμο που θα σήμαινε τον θάνατο της Ουκρανίας… επειδή αυτό ήταν καθαρά το συμφέρον κάποιων [δυτικών] κρατών… Πιο σωστά: θεωρήθηκε (και εξακολουθεί να θεωρείται) αυτονόητο ότι το ουκρανικό καθεστώς «χρειαζόταν βοήθεια» για να γίνει εκείνο που ο Zelensky στην ίδια συνέντευξη, στις 28 Μάρτη του 2022, ανέφερε ως «ασπίδα της δύσης»… Αλλά το «αυτονόητο» αυτής της στάσης δεν προέκυπτε από πουθενά την δεδομένη ιστορική στιγμή∙ εκτός απ’ την ίδια την δυτική προπαγάνδα: αν το ουκρανικό καθεστώς στο σύνολό του (όχι μόνο οι πληρωμένοι απ’ την δύση φασίστες του) ήθελε πράγματι να αυτοκαταστραφεί γινόμενο «ασπίδα της δύσης» τότε ούτε θα διαπραγματευόταν στα τέλη Μάρτη με την Μόσχα, ούτε θα χρειαζόταν να τρέξει λαχανιασμένη η Λονδρέζικη πολιτική βιτρίνα για να το εμποδίσει!!!

Αντίθετα αυτοί οι μυστήριοι «ψέκα» που μνημονεύσαμε στην αρχή θα υποστήριζαν ότι ο Zelensky, «υποχωρώντας» στις απειλές και τους εκβιασμούς του Johnson, δηλαδή των κρατών που είχαν συμφέρον σ’ έναν μακρύ πόλεμο για να εξασθενίσει η Μόσχα με «έξοδα» του Κιέβου, έκανε κάτι στρατηγικής σημασίας. Συνέβαλε ουσιαστικά, καθοριστικά, στο να αποδειχθεί σ’ όλον τον πλανήτη ότι δεν επρόκειτο (πια) για πόλεμο μεταξύ Μόσχας και Κιέβου αλλά για πόλεμο του νατο κατά της ρωσίας (από στρατιωτική άποψη στο ουκρανικό πεδίο μάχης∙ από γεωπολιτική άποψη σ’ όλο τον πλανήτη…)

Αυτό ακριβώς δεν υποστήριζε εξ’ αρχής ο τρισκατάρατος Putin; Αυτό υποστήριζε!!! Και οι «ψέκα» (θεωρούν ότι) έχουν και την απόδειξη πως αυτό ακριβώς συνέβη εκείνον τον Απρίλη του 2022 (και συμβαίνει ως σήμερα): ο τρισκατάρατος και το επιτελείο του, διαβλέποντας έγκαιρα ότι τέτοια θα είναι η εξέλιξη, απέσυρε τον στρατό του απ’ τις πλεονεκτικές θέσεις που είχε γύρω απ’ το Κίεβο, θέσεις χρήσιμες για να παραστήσει ο Zelensky ότι “η πατρίς κινδυνεύει οπότε ναι, διαπραγματεύτηκα” απέναντι στους φασίστες του∙ όμως αδιάφορες έως επικίνδυνες για έναν πόλεμο-κατά-του-νατο (: εύκολα εκτεθειμένες…) στα βόρεια και στα ανατολικά της ουκρανικής επικράτειας, «αυτοπεριοριζόμενος» στο Donbass, στην άλλοτε «novorussia» – και στην Μαύρη Θάλασσα… Απ’ αυτές τις «περιορισμένες» θέσεις, χωρίς πανστρατιά, με την υποστήριξη δημοψηφισμάτων, θα πολεμούσε αργά και βασανιστικά ο ρωσικός στρατός τυπικά μεν τον ουκρανικό, τους μισθοφόρους και τα δυτικά marvelous όπλα∙ ουσιαστικά δε το νατο, την συνοχή του, την «αποτελεσματικότητά» του, τον λόγο ύπαρξής του!!

Φυσικά τέτοιες απόψεις μόνο «ψέκα» θα μπορούσαν να έχουν… Μακριά από μας!!! Το σωστό, το αληθινό είναι εκείνο που μονότονα λέει από τότε η δυτική προπαγάνδα. Ό,τι, δηλαδή, ο Putin αναγκάστηκε να αποσύρει τον στρατό του από μεγάλο μέρος του εδάφους που κατείχε τον Μάρτη του 2022 (χωρίς μάχες!!!…) επειδή είχε αρχίσει η ήττα / συντριβή του!!.. Η οποία (ήττα / συντριβή) σύμφωνα με πολλούς δυτικούς «ειδικούς», καραβανάδες και μη, συνεχίζεται ακόμα…

Έτσι, από ήττα σε ήττα ο ρωσικός στρατός (και το ρωσικό καθεστώς) βρίσκονται πια στην εντελώς δυσάρεστη θέση να … διαλύουν το νατο! Σωστά;;;

Χάρτης με την κατάσταση στο έδαφος στις 26 Νοέμβρη 2025 (αλλάζει κάθε μέρα). Το μπλε ήταν η κατάσταση στα τέλη Μάρτη του 2022 – δεν την δείχνει όμως σωστά στα νότια και νοτιοανατολικά (θα πρέπει να κάνετε σύγκριση με τον χάρτη πιο πάνω).  Η εδαφική διαφορά που φαίνεται ονομάστηκε απ’ την δυτική προπαγάνδα “υποχώρηση” του ρωσικού στρατού, και απόδειξη της αδυναμίας του…

Ο χάρτης πάντως δεν περιλαμβάνει αήττητες περιοχές όπως η γαλλία, η γερμανία, η αγγλία, το ελλαδιστάν και λοιπές «μεγάλες δυνάμεις», «πυλώνες σταθερότητας», πυλώνες γενικά, άξονες, νατο και λοιπά…

Θα μπορούσε η Μόσχα (και στο σύνολό του το ευρασιατικό project) να βρίσκεται σήμερα σ’ αυτή την θλιβερή κατάσταση αν στις 9 Απρίλη του 2022 ο τοξικός του Κιέβου δεν είχε πει «ναι σε όλα» στον αναμαλλιασμένο Johnson; Αν του είχε πει «κοίτα, ωραία τα λες, αλλά δεν θα γίνουμε εμείς νεκροταφείο για λογαριασμό σας». Όχι, δεν θα μπορούσε… Κάπως έτσι προκύπτει η αντικειμενική βοήθεια του τοξικού του Κιέβου στη Μόσχα…