Ο καπιταλισμός σαν «πανόραμα» 1

Τετάρτη 10 Απρίλη. Τα ψέμματα, τα παραμύθια και οι μικρότερες ή μεγαλύτερες βρωμίτσες των πολιτικών βιτρινών είναι εύκολο να εντοπίζονται (και εύκολο να συνηθίζονται…). Αλλά κανένα σύστημα εκμετάλλευσης και εξαχρείωσης δεν θα μπορούσε να μακροημερεύσει στηριζόμενο μόνο στη δημαγωγία των πολιτικών βιτρινών του. Χρειάζεται άμεση δράση. Χρειάζονται ψέμματα, παραμύθια και όλο το βρώμικο οπλοστάσιο της προπαγάνδας, που να εκτοξεύονται και να πετυχαίνουν τον στόχο τους έξω απ’ την όποια “πολιτική σκηνή”.

Καλώς ήρθατε, λοιπόν, σ’ ένα ακόμα «πανόραμα επιχειρηματικότητας και σταδιοδρομίας» – το 9ο στη σειρά, πριν λίγες μέρες, στο «Μέγαρο». Πάνω απ’ την κεντρική του είσοδο γράφει (νοερά) μικροαστική αθωώτητα – (κάπου στο βάθος υπάρχει τυράκι «επιτυχίας»).

Wellcome!

Ο καπιταλισμός σαν «πανόραμα» 2

Τετάρτη 10 Απρίλη. Πάνω από 6.000 επισκέπτες μέσα σ’ ένα τριήμερο (στην συντριπτική τους πλειοψηφία κάτω από 35 ετών)· 110 «workshops»· 280 «διακεκριμένοι» γκουρού του επιχειρείν: αν είχε διαφορετικό αντικείμενο θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν μια πετυχημένη μαζική πολιτική υπερπαραγωγή.

Όμως τέτοια ακριβώς ήταν! Όχι, βέβαια, με την έννοια του κομματικού χάπενινγκ. Ήταν πολιτική επιτυχία επειδή άνοιξε την καρδιά των καπιταλιστικών προσταγών των τελευταίων 40 χρόνων για να την επιβεβαιώσει σαν μια ζεστή αγκαλιά: «Γίνε κι εσύ επιχειρηματίας, μπορείς! Ξεκίνησε απ’ τον Εαυτό σου σαν Κεφάλαιο!»

Τι είναι, λοιπόν, που μαγνητίζει τόσες χιλιάδες νεαρών ντόπιων μικροαστών (πέρα, προφανώς, απ’ τον χαβαλέ) σ’ ένα event «σταδιοδρομίας και επιχειρηματικότητας»; Κατ’ αρχήν η πεποίθηση ότι τους αφορά. Έχουν σπουδάσει εδώ ή εκεί, άρα έχουν «προγραμματιστεί» να ανέβουν στα μεσοστρώματα· μπορεί και ψηλότερα. Ο προγραμματισμός τους είναι εν μέρει οικογενειακός και εν μέρει γενικευμένα ιδεολογικός / κοινωνικός. Γιατί να σπουδάζεις αν δεν πρόκειται να «πετύχεις»; Και πως θα «πετύχεις» αν δεν αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο σαν μια «αγορά» που θα την «κατακτήσεις» στον ένα ή στον άλλο βαθμό ξεδιπλώνοντας τις ικανότητές σου σαν επιχειρηματίας; Μπορεί να ξεκινήσεις την καριέρα σου σα σολίστας· αλλά σύντομα (κι αυτό είναι βασικό μέτρο της επιτυχίας) θα έχεις κόσμο στη δούλεψή σου… (Θα αποσπάς υπεραξία…)

Θέλουν να πάρουν ιδέες; Θέλουν να δουν τι παίζει; Θέλουν να δούν πόση απόσταση χωρίζει την καρέκλα ενός μαθητευόμενου – μάζα (περί το επιχειρείν) απ’ την σκηνή του πετυχημένου γκουρού; Σίγουρα θέλουν να φανταστούν τον εαυτό τους στο μέλλον που τους προβάλλουν αυτοί οι σίγουροι ιερείς: δυναμικό, πετυχημένο, με κύρος και φράγκα – παράδειγμα προς μίμηση.

Κανένα «πανόραμα» δεν πρόκειται να τους διδάξει ότι η επιχειρηματική επιτυχία σημαίνει να πατάνε και να σκαρφανώνουν σε πτώματα. Όχι επειδή οι γκουρού τους λυπούνται. Καθόλου. Αλλά επειδή το «όνειρο της επιτυχίας» για όλους αυτούς κι αυτές θα πρέπει να παραμείνει φωτεινό.

Η ηθική, συναισθηματική και διανοητική καταστροφή, των Άλλων (αλλά και των Ιδίων), είναι απλά «παράπλευρη απώλεια». Τα φράγκα μετράνε…

Ο καπιταλισμός σαν «πανόραμα» 3

Τετάρτη 10 Απρίλη. Η ιδέα ότι ο “Εαυτός μου είναι το Κεφάλαιό μου” (εννοημένο σαν σπουδές, κοινωνικές σχέσεις / άκρες και το “γεμάτο χαρίσματα” Εγώ) έχει υπάρξει η θριαμβευτική επιτυχία του νεοφιλελευθερισμού, σ’ όλο τον “δυτικό κόσμο”, εδώ και 30 με 35 χρόνια. Αυτοί κι αυτές που τρέχουν στα “πανοράματα” τέτοιου είδους (όπως άλλοι ή μπορεί και οι ίδιοι τρέχουν να προσκυνήσουν τις “θαυματουργές εικόνες”..) μεγάλωσαν μέσα σ’ αυτό το ιδεολογικό πλαίσιο: του μεγάλου, του τεράστιου Εγώ. Αυτό έφαγαν, αυτό ήπιαν, πάνω σ’ αυτό περπάτησαν. Ο κόσμος είναι πια μόνο ό,τι φωτίζει αυτό το (έτσι το νομίζουν) Απαστράπτον Εγώ του καθενός και της καθεμιάς – όλα τα υπόλοιπα είτε δεν υπάρχουν, είτε είναι αδιάφορος έως ενοχλητικός θόρυβος.

Απ’ τους γονείς και τους δασκάλους μέχρι τους διαφημιστές και τους “ειδικούς της καριέρας”, όλοι τους είπαν πόσο ψηλά θα ανέβουν αν “επενδύσουν” στο προσωπικό τους Κεφάλαιο, κι αν το αξιοποιήσουν σωστά. Κανείς δεν τους είπε πόσο χαμηλά θα πέσουν έτσι! Κανείς δεν τους είπε ότι το σύστημα που έμαθαν να λατρεύουν έχει σχήμα πυραμίδας. Κι ότι μόνο με τέτοιο σχήμα μπορεί να υπάρχει. Κανείς δεν τους είπε ότι κάθε “επίπεδο επιτυχίας στην αξιοποίηση του ατομικού κεφαλαιου” χωράει όλο και λιγότερους. Και ότι οι εκπίπτωντες είναι όλο και περισσότεροι.

Κανείς δεν τους είπε ότι είναι απόλυτα βέβαιο πως προσπαθώντας να “ανέβουν σαν επιχειρηματίες” το συντριπτικά πιθανότερο είναι ότι θα πέσουν – όση “αξία” κι αν νομίζουν πως έχουν. Κανείς δεν τους είπε ότι τρώγοντας απ’ τις καπιταλιστικές φιλοδοξίες θα πεθάνουν σίγουρα από κατάθλιψη…

Ο καπιταλισμός σαν «πανόραμα» 4

Τετάρτη 10 Απρίλη. Αυτοί που διαφημίζουν το “γίνε κι εσύ επιχειρηματίας, μπορείς!” ξέρουν την αλήθεια. Δεν είναι απλά απατεώνες επειδή την κρύβουν. Είναι ειδικής κατηγορίας απατεώνες: διαδίδουν την φαντασμαγορία και την ιερότητα της “επιτυχίας του αφεντικού” για να κρατήσουν υπόδουλες τις μάζες των ξεπεσμένων. Υπόδουλες στο “όνειρο” του Και ως Κεφάλαιο Έσεσθε! Να τους κρατήσουν υπόδουλους στον θαυμασμό για τα αφεντικά τους, αύριο, μεθαύριο, κι ως το τέλος της γεμάτης απαγοητεύσεις ζωής τους. Υπόδουλους, ακόμα, στους ψυχο-συντηρητές και στα φάρμακα.

Όντως “τεράστια μαζική πολιτική επιτυχία” τέτοιες πολεμικές εκστρατείες! Όχι επειδή φτιάχνουν (στο ελλαδιστάν ή οπουδήποτε αλλού) στρατιές “πετυχημένων επιχειρηματιών” – όχι βέβαια! Επειδή υπνωτίζουν τις μάζες των φιλόδοξων Εγώ με την πειθαρχία της προσδοκίας… Επειδή συντηρούν τον δηλητηριώδη μικροαστικό εγωϊσμό, προκειμένου να επιστρατευτεί και να αξιοποιηθεί αλλού: δεν γίνεσαι φασίστας αν δεν είσαι μνησίκακος· και μόνο μνησίκακος μπορείς να είσαι αν νοιώθεις σαν ένα Κεφάλαιο που δεν αναγνωρίστηκε…

Συνδικαλιστικές ευγένειες…

Παρασκευή 5 Απρίλη. Είχαμε την εντύπωση (βεβαιότητα για να το πούμε πιο σωστά, θεμελιωμένη στην ιστορία της τάξης μας) ότι αν κάποιοι “θέλουν να ξεμπερδέψουν εδώ και τώρα απ’ την σαπίλα και την σήψη της εργοδοτικής μαφίας, σπάζοντας το απόστημα των νόθων και ανύπαρκτων συνδικάτων” δεν κάνουν έφοδο στα “χειμερινά ανάκτορα” αυτής της μαφίας. Είχαμε την βεβαιότητα ότι η σωστή και καθαρή στάση (η μόνη τέτοια) είναι η αποχώρηση απ’ τα συνδικαλιστικά σχήματα “της συνδικαλιστικής μαφίας, των μπράβων και των ανθρώπων της νύχτας”. Η καθαρή και χωρίς περιστροφές και τσαμπουκάδες διάσπαση της γσεε δηλαδή. Διότι αν ζητάς απ’ τους “μαφιόζους” να “κάνουν πίσω”, αυτό σημαίνει πρώτον ότι  “διαπραγματεύεσαι” μαζί τους “στη γλώσσα τους” (δια της βίας…), και δεύτερον ότι ίσως δεν είναι τόσο “μαφιόζοι” όσο τους κατηγορείς…

Η ελληνική συνδικαλιστική ιστορία, από ένα χρονικό σημείο και μετά (εδώ και δεκαετίες, σίγουρα απ’ την μεταπολίτευση και μετά) είναι φρικαλέα από κάθε άποψη. Έχει όμως κι αυτήν την ιδιαιτερότητα – σε σχέση με άλλα ευρωπαϊκά και μη παραδείγματα: την εμμονή στο ενιαίο της ιεραρχικής συνδικαλιστικής πυραμίδας. Μία “γενική συνοσπονδία εργατών”, ένα εργατικό κέντρο ανά πόλη, κλπ κλπ.

Δεν έχουμε βρει εξήγηση της προκοπής γι’ αυτήν την κατάσταση, είτε παίζουν κλωτσιές είτε όχι. Πιθανόν μια στέρεα και καθόλου τιμητική εξήγηση να είναι οι κρατικές χρηματοδοτήσεις προς αυτήν την ενιαία πυραμίδα, σε όλα τα (κομματικά) συστατικά της.

Όσοι νομίζουν πως αν γίνει “της Παιανίας” θα κερδίσουν τα εργατικά συμφέροντα απλά αυταπατώνται – για να το πούμε όσο πιο κομψά γίνεται…

Γιατί άλλοι δεν σταυρώνουν τα χέρια τους…

Τρίτη 5 Φλεβάρη. Ναι, ήταν η εργατική επιτροπή που απαίτησε την ακύρωση της συμμετοχής της Construcciones y Auxiliar de Ferrocarriles στην κατασκευή της δεύτερης γραμμής του απαρτχάιντ τραμ στην Ιερουσαλήμ / al Quds. Συμβαίνει οι εργάτες να είναι βάσκοι:

… Συμφωνήσαμε ότι το έργο είναι παράνομο. Τόσο λόγω της διαδρομής του τραμ (μέσα από παλαιστινιακή γη), όσο και επειδή θα εξυπηρετεί τους εποίκους….

Ο πιο πάνω τίτλος είναι σαφής: «Οι εργάτες της μεγαλύτερης εταιρείας τραίνων της Βασκίας [Euskadi] δεν θέλουν να κατασκευάσουν το τραμ της Ιερουσαλήμ».

Αυτοί ανέλαβαν τις ευθύνες τους.

Σκέτα λεφτά; Σκατά λεφτά…

Τετάρτη 30 Γενάρη. Είναι η πολιτική δέσμευσή μας (όχι εύκολη και καθόλου ευχάριστη) σαν αυτόνομων εργατών ότι πρώτα θα κοιτάμε τα χάλια της τάξης μας, για την “αποδοχή” της μαζικής υποτίμησής της, και ύστερα θα ρίχνουμε την ευθύνη σε άλλους γι’ αυτά τα χάλια – είναι αυτή η δέσμευση, λοιπόν, που μας απαγορεύει να πούμε για την “αύξηση του κατώτατου μισθού” όσα θα μπορούσαμε.

Υπάρχει, όμως, κάτι που μας είναι σκληρά εχθρικό. Η άποψη ότι “λεφτά είναι, λίγα είναι, αλλά ας τα πάρουμε”. Ναι, αυτοί κι αυτές που τους αφορούν θα τα πάρουν. Όμως αυτό το “λεφτά είναι” αποτελεί καρφί στην εργατική συνείδηση. Δεν πρόκειται για “λεφτά”! Πρόκειται για το χρηματικό αντάλλαγμα μιας σχέσης. Κι αυτή η σχέση δεν είναι η ανταγωνιστική ανάμεσα στους εργάτες και στα αφεντικά, στην οποία πετύχαμε μια (μικρή έστω) νίκη ανατίμησης. Αυτή η σχέση είναι ο κρατικός πατερναλισμός – και η αποδοχή του.

Πιο λιανά. Δέχεται ο καθένας / η καθεμιά μας να δωροδοκηθεί; Η δωροδοκία, κι αυτή, “λεφτά είναι”! Οπότε; Αν το αφεντικό (ή ο μπάτσος…) θέλει να με κάνει ρουφιάνο του (δίνοντάς μου “λεφτά” βέβαια) θα γίνω; Η σοφία του “λεφτά είναι, ας τα πάρουμε”, που δεν βλέπει τις σχέσεις αλλά μόνο τις πενταροδεκάρες, θα έπρεπε να απαντήσει ναι. Θα ήταν συνεπής από “χρηματική άποψη”. Από ηθική; Οι τσάτσοι και οι ρουφιάνοι είναι για κλωτσιές…

Μισούμε, και θεωρούμε βαθιά αντιεργατική την ιδέα “λεφτά είναι”. Ποτέ δεν είναι λεφτά, τελεία και παύλα. Πάντα υποκρύπτεται (ή είναι ολοφάνερη) κάποια σχέση δύναμης – που μεταφράζεται σε λεφτά. Όταν το αφεντικό δώσει αύξηση μετά από μια απεργία είναι επειδή αναγκάστηκε να το κάνει· ένοιωσε ότι χάνει έδαφος στους συσχετισμούς δύναμης απέναντι στους εργάτες του. Όταν η πολιτική βιτρίνα των αφεντικών δίνει αύξηση χωρίς καμία πίεση στο καθεστώς που υπηρετεί κάνει μια πατερναλιστική χειρονομία. Μαζεύει ψήφους, εξαγοράζει υποστήριξη. Δείχνει large. Με μια λέξη: δωροδοκεί.

Είναι πιθανό πως αν κάποιος αρχίσει να ζητιανεύει θα βγάλει ένα “καλό μεροκάματο”. “Λεφτά είναι”… Όμως οι περισσότεροι / ες, ακόμα κι αν έχουν ανάγκη, ντρέπονται να ζητιανέψουν. Όχι επειδή “δεν τους συμφέρει”. Αλλά επειδή νοιώθουν πολύ άσχημα. Σωστό ή λάθος, αφορά την στάση τους απέναντι στη σχέση. Στη σχέση “ελεήστε με!”.

Ο τενεκεδένιος θέλησε να προσθέσει λάμψη στον εαυτό του και ανακοίνωσε αυτά που έπρεπε να ανακοινώσει η υπουργός του. Δική της δουλειά ήταν, δική της αρμοδιότητα. Την κλώτσησε στην άκρη, αφού τα φώτα έπρεπε να πέσουν επάνω του αποκλειστικά. Αυτός είναι που λανσάρεται σαν “πατερούλης”, αυτός πρέπει να εισπράξει το μαζικό “ευχαριστώ” μιας τάξης (της δικής μας) τόσο άγρια υποτιμημένης αλλά και μικροαστικοποιημένης που προτιμάει να ξεχνάει το μίσος για την εκμετάλλευση και την υποτίμησή της και να ξεπέφτει στη θέση του “ελεήστε με! – ευχαριστώ καλέ κύριε…”. Ζητιανεύουμε; Ζητιανέψαμε;

Τα κόλπα του τενεκεδένιου και του συναφιού του είναι βρώμικα. Αλλά αυτό χάνει κάθε σημασία όταν “λεφτά είναι”. Τι είναι, όμως, τα “λεφτά”; Τίνος το γενικό ισοδύναμο είναι; Της οριακής κατανάλωσης; Ή της χωρίς όρια υποτέλειας;

Ο.Κ.. Όποιος / όποια είναι στη θέση να πάρει αυτό το 1,5 ευρώ την μέρα παραπάνω, ας το πάρει. Αν, όμως, δεχτούμε ότι αυτές οι πενταροδεκάρες δείχνουν την μεγαλοψυχία μιας πολιτικής βιτρίνας, μιας βιτρίνας των αφεντικών, δεν παραμένουμε, άραγε, βαθιά υποτιμημένοι ηθικά, συναισθηματικά, διανοητικά – τελικά, και χρηματικά;

Αν και όποτε συνειδητοποιήσουμε ότι αξίζουμε πολύ περισσότερα, σα σύγχρονη εργατική τάξη, κανένας καραγκιόζης δεν θα μας πουλήσει σα γενναιοδωρία του το “μέχρι τόσο”!!! Οι τσατσορούφιανοι θα φάνε τις κλωτσιές που τους αναλογούν!

Όταν ένα καθεστώς είναι ρατσιστικό δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο μακρυά μπορεί να πάει!

Κυριακή 30 Δεκέμβρη. Η ισραηλινή “αρχή πληθυσμού και μετανάστευσης” απαγορεύει την δημιουργία σχέσεων και ζευγαριών μεταξύ των μεταναστών εργατών / εργατριών στο ισράηλ. Ναι: για να μην “αναπαραχθούν” και αλλοιωθεί ο ντόπιος πληθυσμός (η πλειοψηφία των πιστών υπηρετών του απαρτχάιντ) από “ξένα στοιχεία”.

Με βάση τη νομοθεσία του ρατσιστικού κράτους του ισραήλ, για τους μετανάστες / στριες εργάτες / εργάτριες που έχουν νόμιμη (πάντα συγκεκριμένης διάρκειας, με δυνατότητα ανανέωσης) άδεια παραμονής και εργασίας, ισχύει πως αν το κράτος “μάθει” ότι έχει δημιουργηθεί ζευγάρι, ο ένας απ’ τους δύο θα πρέπει να φύγει απ’ το ισραήλ. Αυτός είναι ο όρος για να ανανεωθεί η άδεια – για τον άλλον / την άλλην.

Έτσι είναι ο νόμος. Γίνονται ενστάσεις στα δικαστήρια από ενδιαφερόμενα ζευγάρια. Σύμφωνα με μια οργάνωση εργατικών δικαιωμάτων, σε 13 τέτοιες ενστάσεις που έγιναν το 2018 η “αρχή” δεν εμφανίστηκε σαν αντίδικος, και έτσι επιτράπηκε και στα 13 ζευγάρια να παραμείνουν στο ισράηλ.

Αλλά στην τελευταία ένσταση, πριν μια βδομάδα, η “αρχή” άλλαξε τακτική. Η ένσταση έγινε από ένα ζευγάρι μεταναστών απ’ την ινδία, που δουλεύουν σα νοσοκόμοι. Την ένσταση κατέθεσε η 28χρονη ινδή Chanel, ζητώντας να της επιτραπεί να ταξιδέψει για λίγες ημέρες πίσω στην ινδία, για να αφήσει το μωρό της στους γονείς της. Το δικαστήριο, μετά από παρέμβαση της “αρχής” εκτίμησε ότι:

… η αιτούσα και ο πατέρας του μωρού τους ζουν σαν ζευγάρι και σαν οικογένεια στο ισραήλ, πράγμα που είναι αντίθετο με τους νόμους…

Στο αίτημα που κατέθεσε η Chanel (νόμιμη μετανάστρια) το δικαστήριο απάντησε τελικά ότι ο σύντροφός της (επίσης νόμιμος μετανάστης…) θα πρέπει να φύγει απ’ το ισραήλ. Αυτός είναι ο όρος για να δωθεί στην Chanel (και στο μωρό της) δικαίωμα επανόδου στο ισραήλ.

Υπάρχουν κι άλλα κεφάλαια στη «νομοθεσία σκλαβιάς» για τους μετανάστες / μετανάστριες που δουλεύουν στον ισραηλινό καπιταλισμό.

Αλλά όχι… Δεν είναι ένα ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς το ισραηλινό…. Καθόλου…. Μην περάσει απο κανενός το μυαλό τέτοιο πράγμα… Η Χαμάς φταίει, που είναι τρομοκρατική οργάνωση… Κι αυτοί οι άθλιοι παλαιστίνιοι που διαδηλώνουν… ενάντια στη «μόνη δημοκρατία»… Όχι στη μέση Ανατολή, σ’ όλο το ηλιακό σύστημα…

Φωσφοριζέ μικροαστισμός 1

Δευτέρα 17 Δεκέμβρη. Η έρευνά μας (με φιλικές βοήθειες) για τα “κίτρινα γιλέκα” α λα γαλλικά επιβεβαίωσε την αρχική μας εκτίμηση περί μικροαστικού θεάματος.

Ένα βασικό αποδεικτικό στοιχείο βρίσκεται σε μια άλλη κινητοποίηση, που ενέπλεκε “φορτηγά”, έγινε πριν ένα χρόνο (το φθινόπωρο του 2017 – φωτογραφίες) – και, φυσικά, ούτε μυθοποιήθηκε, ούτε καν αξιώθηκε της διεθνούς παλαιο-νεομηντιακής προσοχής που “αγκάλιασε” τα “κίτρινα γιλέκα”. Δεν την θυμάται κανείς: ήταν οι απεργίες, και διάφορες ενέργειες κυκλοφοριακού σαμποτάζ των μισθωτών οδηγών φορτηγών κλπ… (Δηλαδή των εργατών που απασχολούν και τα μικροαφεντικά των μεταφορών που θύμωσαν φέτος…) Πέρα απ’ τις απεργίες, μια απ’ τις μορφές δράσης τους ήταν να οδηγούν αργά, προκαλώντας μποτιλιαρίσματα… Μια άλλη ήταν ο αποκλεισμός (με τα φορτηγά) υπουργείων…

Εκείνες οι εργατικές απεργίες και δράσεις στρέφονταν κατά της νέας αντιεργατικής νομοθεσίας του Macron (κάθε 2 έως 3 χρόνια τα γαλλικά αφεντικά κρίνουν ότι πρέπει να κάνουν άλλη μια εκστρατεία υποτίμησης της εργασίας…). Το ενδιαφέρον, και η συσχέτιση με την μικροαστική υποκειμενικότητα των «κίτρινων γιλέκων», ήταν πως εκείνος ο νόμος εξυπηρετούσε κατηγορηματικά των συμφέροντα (και) των «μικρομεσαίων» αφεντικών των μεταφορών! Για παράδειγμα τους έδινε (τους δίνει) το «δικαίωμα» να μην δεσμεύονται απ’ τις γενικές (κλαδικές) συμβάσεις εργασίας, αλλά να διαπραγματεύονται τους μισθούς και τις υπερωρίες των οδηγών «ένας προς έναν», με ό,τι σημαίνει αυτό. Ή τους διευκολύνει (όπως, άλλωστε, όλες τις «μικρομεσαίες» επιχειρήσεις) να κάνουν απολύσεις, και μειώνει τις αποζημιώσεις που πρέπει να δίνουν· ενώ μειώνει τα κριτήρια για άδικη και καταχρηστική απόλυση.

Μ’ άλλα λόγια ο σοσιαλφιλελεύθερος Macron δεν έχει υπάρξει καθόλου «άδικος» ή «σκληρός» κατά της μάζας των γαλλικών μικρών αφεντικών· είτε στις μεταφορές, είτε οπουδήποτε αλλού – όπως θέλει η δημαγωγική συστημική παραπληροφόρηση. Σε καμία περίπτωση όταν πρόκειται για την υποτίμηση της εργασίας!

Η αποτελεσματικότητα των “τρομοκρατών”

Παρασκευή 14 Δεκέμβρη. Θα σας γυρίσουμε πίσω στο χρόνο. Όχι πολύ. Μόνο 2,5 χρόνια. Στη “δημοκρατική γαλλία”.

Πρόεδρος ο σοσιαλδημοκράτης Francois Hollande. Σκοπεύει να αλλάξει την εργατική νομοθεσία, προς όφελος των γαλλικών αφεντικών. Ο νόμος θα μείνει στην ιστορία σαν «νόμος El Khomri», απ’ το όνομα της υπουργού εργασίας που ανέλαβε την διαμόρφωσή του (Myriam El Khomri).

Οι δρόμοι όχι μόνο του Παρισιού αλλά όλων των γαλλικών πόλεμων δονούνται απ’ τις διαρκείς επίμονες διαδηλώσεις εναντίον του «νόμου El Khomri». Τα καθεστωτικά συνδικάτα (γνωστά για την βοήθεια που πάντα δίνουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στον γαλλικό καπιταλισμό…) καλούν αναγκαστικά απεργίες· αλλά στις διαδηλώσεις συμμετέχουν μαζικά και φοιτητές / τριες. Απ’ αυτούς / ες δημιουργείται το πρωτότυπο μεν αλλά αμήχανο φαινόμενο που θα ονομαστεί «nuit debout»…

Η συνηθισμένη «κρατικοπρονοιακή» αντιμετώπιση της αντίθεσης δεν φαίνεται να αποδίδει, καθώς οι μήνες παιρνούν και οι διαδηλώσεις δεν μειώνονται· αντίθετα, η επικείμενη ψήφιση του νόμου προκαλεί «ρήγμα» στις τάξεις των σοσιαλδημοκρατών βουλευτών…

Τότε, κι ενώ φαίνεται ότι η θεσμική υποτίμηση της εργασίας έχει ανοίξει σοβαρή «πληγή» όχι μόνο στο κοινωνικό πλέγμα της γαλλίας αλλά και στην «πολιτική» σταθερότητα του συστήματος, το βράδυ της 14ης Ιούλη, λες και είχε ραντεβού με την ιστορία, εμφανίζεται στη σκηνή ο «απο μηχανής θεός». Στην παραλιακή λεωφόρο της Nice, στη διάρκεια της εθικής εορτής για την «πτώση της Βαστίλης», ένας γαλλο-τυνήσιος, ο Mohamed Lahouaiej-Bouhlel, καταφέρνει (πανεύκολα) να αποφύγει οποιονδήποτε αστυνομικό έλεγχο (υπάρχει, υποτίθεται, ισχυρή φύλαξη της περιοχής) και οδηγεί ένα φορτηγό 20 τόνων πάνω στο πλήθος που κάνει βόλτες στην παραλία. Θα δολοφονηθούν, μ’ αυτόν τον τρόπο, 86 άνθρωποι· και θα τραυματιστούν ακόμα 458.

«Το γαλλικό έθνος θρηνεί»… Η «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» (που είχε κηρυχτεί μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι το Νοέμβρη του 2015) θα ανανεωθεί. Οι διαδηλώσεις (κατά του «νόμου El Khomri»…) θα γίνονται πια με τόσο ασφυκτικά μέτρα ασφαλείας και τόσους ελέγχους και μπάτσους, που θα είναι ουσιαστικά μισο-παράνομες…

Ο νόμος, που ήταν υπό αμφισβήτηση για μήνες, θα εγκριθεί απ’ το κοινοβούλιο μέσα σε 3 βδομάδες· στις 9 Αυγούστου…