Tag: εργασία

«Έξω οι παράνομοι»; Ή…

Δευτέρα 16 Ιούνη (00.13) >> Ή «κάτω η εργατική τάξη»; Στο φιλοθεάμον κοινό κάθε είδους η εκστρατεία του ψοφιοκουναβιστάν κατά των «παράνομων μεταναστών» έχει γίνει δεκτή ως τέτοια. Άλλοι την υποστηρίζουν, άλλοι την καταγγέλλουν. Είναι έτσι όμως;

Οι μετανάστες εργάτες στις ηπα είναι «κατηγοριοποιημένοι». H-1B, H-2B, H-2A, H-1C και Η-3 είναι οι κατηγορίες που έχουν «άδεια εργασίας».

H κατηγορία H-1B αφορά ειδικευμένους, κατόχους bachelor ή ανάλογης εμπειρίας σε συγκεκριμένο αντικείμενο…

Η κατηγορία Η-2Β αφορά ανειδίκευτους (ή «μισοειδικευμένους») σε τομείς εκτός αγροτικής εργασίας (υπηρεσίες, οικοδομή, βιομηχανία), με συμβάσεις «ορισμένου χρόνου»…

Η κατηγορία H-2A αφορά τους αγρο-εργάτες…

Η κατηγορία Η-1C αφορά ειδικά νοσοκόμους / νοσοκόμες, που μπορούν να δουλέψουν έως 3 χρόνια…

Τέλος, η κατηγορία Η-3 αφορά ξένους που μπαίνουν στην αμερικανική αγορά εργασίας για λόγους εκπαίδευσης σε τομείς που δεν υπάρχουν στις χώρες τους, αλλά δεν πρόκειται να δουλέψουν στις ηπα…

Ο αμερικανικός καπιταλισμός πάσχει από μεγάλη «έλλειψη εργατών» στις χειρωνακτικές δουλειές για λόγους πολιτισμικούς – εύκολα κατανοητούς… Συνεπώς δέχεται «παράνομους» μετανάστες υπό την προϋπόθεση ότι θα αναζητούν δουλειά στους τομείς που χρειάζονται τα αφεντικά.

Δύο είναι οι κύριες κατηγορίες για τους «παράνομους»: η H-2A (αγρο-εργάτες) και η H-2B (υπηρεσίες, οικοδομή, βιομηχανία). Υπάρχει όμως μια ουσιαστική διαφορά ανάμεσα σ’ αυτές. Οι αγρο-εργάτες Η-2A (εξαιτίας της εποχικότητας) έχουν το δικαίωμα να αλλάζουν εργοδότες. Αντίθετα, για τους H-2B η «προσωρινή προστασία» (όχι κανονική visa) και η ανάλογη άδεια εργασίας συνδέονται άμεσα και στενά με τον εργοδότη. Αυτό σημαίνει ότι οι μετανάστες εργάτες της δεύτερης κατηγορίας (Η-2Β) είναι πολύ δύσκολο να οργανωθούν διεκδικώντας οτιδήποτε κατά των αφεντικών τους (γιατί αν απολυθούν κινδυνεύουν από απέλαση), σε σχέση με τους αγρο-εργάτες (Η-2A) που έχουν μεγαλύτερη άνεση κινήσεων.

Αλλά ακριβώς γι’ αυτό το λόγο τον περασμένο Αύγουστο μια δικαστική απόφαση απαγόρευσε στους H-2A μετανάστες αγρο-εργάτες να δημιουργήσουν συνδικάτα σε 17 πολιτείες των οποίων τα αγροαφεντικά είχαν ζητήσει την απαγόρευση: Τζιόρτζια, Κάνσας, Νότια Καρολίνα, Αρκάνσας, Φλόριντα, Αϊντάχο, Ινδιάνα, Αιόβα, Λουιζιάνα, Μισσούρι, Μοντάνα, Νεμπράσκα, Βόρεια Ντακότα, Οκλαχόμα, Τενεσσί, Τέξας και Βιρτζίνια. Απαγορεύτηκε επίσης ο συνδικαλισμός των μεταναστών αγρο-εργατών που δουλεύουν σε συγκεκριμένες αγρο-επιχειρήσεις οπουδήποτε στις ηπα…

Τι επιδιώκει λοιπόν το ψοφιοκουναβιστάν; Να χρεωκοπήσουν τα αφεντικά που εκμεταλλεύονται τους μετανάστες / μετανάστριες επειδή είναι «παράνομοι»; Όχι βέβαια!!! Ψηφοφόροι του είναι (τα αφεντικά)!!!

Ο Edgar Franks, στέλεχος του ανεξάρτητου συνδικάτου αγρο-εργατών Familias Unidas Por La Justicia στην πολιτεία της Ουάσιγκτον εξηγεί:

… Ο στόχος είναι να φιμωθεί η οργάνωση. Να απελαθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι εργάτες, και να ξανα-εισαχθούν ανάλογοι αριθμοί με διαφορετικό καθεστώς, μέσω διακρατικών συμφωνιών, που θα εξαρτώνται απ’ τους εργοδότες τους (και τις πρεσβείες τους), κάτι κοντά στο H-2B. Να είναι κάτω απ’ τον έλεγχο των εργοδοτών τους, χωρίς δικαιώματα. Αυτό θα κάνει πολύ δυσκολότερη (αν και όχι εντελώς αδύνατη) την οργάνωσή τους…

Τώρα, πράγματι, «βγάζει νόημα» η λύσσα του ψοφιοκουναβιστάν! Είναι γνωστό ότι μεταξύ των αγρο-αφεντικών στις ηπα (και όχι μόνο…) γίνεται ακόμα και «εμπόριο» αγρο-εργατών, αν αυτοί είναι φοβισμένοι για να διαμαρτυρηθούν ή έχουν πολύ μεγάλη ανάγκη. Ας μην συζητήσουμε για απλήρωτες ή/και υποχρεωτικές υπερωρίες, καθυστερήσεις στους μισθούς, κλπ. Για να γίνει η “america great again” προφανώς και χρειάζεται εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες εργάτες∙ αλλά όχι να έχουν και δικαιώματα, απαιτήσεις, αντιθέσεις – εε;

Καταργώντας ταυτόχρονα διάφορες δημόσιες υπηρεσίες σχετικές με τον έλεγχο της αγοράς εργασίας, ο πραγματικός στόχος του ψοφιοοκουναβιστάν ΔΕΝ είναι η εξαφάνιση των «παράνομων» μεταναστών εργατών απ’ την αμερικανική «αγορά εργασίας» αλλά το ακριβώς αντίθετο: η υποτίμηση πολύ περισσότερων εργατών, μεταναστών ή ντόπιων, σε καθεστώς υποταγμένης επιβίωσης, ως να είναι «παράνομοι».

Νόμος και τάξη! Επειδή…

Δευτέρα 16 Ιούνη (00.08) >> Το ψοφιοκουναβιστάν ως «έκφραση» συγκεκριμένων καπιταλιστικών συμφερόντων θέλει και προσπαθεί να αντεπιτεθεί στο πολύχρονο και μαζικό κίνημα fight for 15, στις επιτυχίες του και, κυρίως, στις εργατικές υποκειμενικότητες που το δημιούργησαν και το γιγάντωσαν.

Κι εδώ αρχίζουν τα σοβαρά προβλήματα με τους υποτιθέμενους «συμμάχους των κατατρεγμένων»: τους λεγόμενους «δημοκρατικούς» στις ηπα ή όπως αλλιώς λέγονται αλλού. Είναι, άραγε, οι «καλοί» της υπόθεσης; Όχι βέβαια!!! Αυτοί που ενεργητικά ή παθητικά στήριζαν το γκουβέρνο του νυσταλέουJo και τους πολέμους του στο ουκρανικό και στο μεσανατολικό πεδίο μάχης το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι η κατάσταση της πολυεθνικής εργατικής τάξης στις ηπα ή οπουδήποτε αλλού! Οι λογαριασμοί τους με το ψοφιοκουναβιστάν είναι εντελώς διαφορετικοί. Αφορούν τη νομή της εξουσίας.

Οι προχθεσινές (Σάββατο 14 Ιούνη) διαδηλώσεις «no kings» κατά του ψόφιου κουναβιού σ’ όλη την αμερικανική επικράτεια «χώνεψαν» την επίθεση κατά των εργατών (των μεταναστών κατ’ αρχήν), την έβγαλαν απ’ το πεδίο του ταξικού ανταγωνισμού, και την έφεραν στα μέτρα μιας υπερπολιτικής σύγκρουσης εν όψει των «ενδιάμεσων εκλογών» σε 1,5 χρόνο.

Αν έπρεπε να κριθούν από μόνες τους αυτές οι διαδηλώσεις το ζήτημα θα ήταν διαφορετικό: οι ένοπλες επιθέσεις (μεμονωμένων…) ακροδεξιών και οι δολοφονίες «δημοκρατικών» που έγιναν στη διάρκεια αυτών των κινητοποιήσεων μπορεί μελλοντικά να εκτιμηθούν ως εισαγωγή σε «εμφύλιο πόλεμο». Μόνο που αυτός (αν προχωρήσει…) δεν πρόκειται να είναι τάξη εναντίον τάξης∙ αλλά κυκλώματα εναντίον κυκλωμάτων, μαφίες εναντίον μαφιών, πατερναλισμοί εναντίον πατερναλισμών. Διαφορετικά μοντέλα κρατικής και παρακρατικής οργάνωσης.

Τέτοιοι ήταν πάντα οι καθεστωτικοί «φίλοι της εργατικής τάξης». Και τέτοιοι παραμένουν. Δούρειοι ίπποι στο black life matters (με την συνενοχή και την συνεργασία, φυσικά, των στελεχών του blm!), δούρειοι ίπποι παντού.

Πατερναλισμός και επιτήρηση (της εργατικής τάξης)

Δευτέρα 2 Σεπτέμβρη (00.10)>> Για περίπου έναν αιώνα (τον 20ο) ο άμεσος μισθός και όλες οι έμμεσες μορφές του θεσμοθετήθηκαν σαν αδιαπραγμάτευτο εργατικό δικαίωμα, συλλογικό και ατομικό, στη βάση της αναγνώρισης της σχετικής ανεξαρτησίας της εργατικής τάξης, αλλά και της κεντρικής θέσης της στη δημιουργία του (γενικού) πλούτου. Αν, για παράδειγμα, θεσμοθετήθηκε κάποτε το «επίδομα ανεργίας», αυτό σε καμία περίπτωση δεν ήταν «κρατική παροχή»! Ήταν, αντίθετα, έμμεση αλλά σαφής αναγνώριση αυτών των δύο: πρώτον ότι η εργατική τάξη σα σύνολο δημιουργεί πολύ περισσότερο πλούτο απ’ αυτόν που απολαμβάνει (: απόσπαση υπεραξίας) και δεύτερον ότι (σα συνέπεια του πρώτου) τα μέλη της τάξης που «δεν έχουν δουλειά» προστατεύονται ως ένα σημείο από το ελάχιστο κλάσμα αυτής της κλεμμένης υπεραξίας, με την μορφή του «επιδόματος ανεργίας». Εννοείται πως όπως η «ανάλωση» του μισθού έτσι και η ανάλωση του «επιδόματος ανεργίας» ήταν απόλυτα ελεύθερο δικαίωμα του μισθωτού ή του άνεργου.

Όχι πια! Οι αλλαγές που συμβαίνουν από διάφορες μεριές, αλλαγές υπέρ των αφεντικών 110%, ακυρώνουν αυτό το απόλυτα ελεύθερο δικαίωμα, μετατρέποντας σταθερά τόσο τον μισθό όσο και τις έμμεσες μορφές του σε παροχή, σύμφωνα με τους όρους (δηλαδή τα συμφέροντα) των αφεντικών και του κόμματός τους, του κράτους.

Δείτε την παρακάτω προχθεσινή «μικρή» είδηση:

Τι σημαίνει ότι «το μισό επίδομα ανεργίας…» (το οποίο αναδιαρθρώνεται ήδη, τόσο σαν ποσό όσο και σαν διαδικασία, κάτω απ’ τους ίδιους όρους) «… θα πρέπει να δαπανάται μέσω προπληρωμένης κάρτας»; (όπως και οι άλλες μορφές, το επίδομα τέκνων, γέννησης, αναδοχής και το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα). Το πρώτο που σημαίνει είναι ψηφιακή καταγραφή / επιτήρηση / φακέλωμα της ανάλωσης αυτού του γλίσχρου ποσού: τι αγοράζεις; πότε το αγοράζεις; γιατί το αγοράζεις; παίρνεις πολλές μπύρες; καπνίζεις πολύ; κλπ κλπ.

Το ψηφιακό φακέλωμα είναι η βάση και η πρώτη ατσάλινη μορφή ακύρωσης της ελευθερίας διάθεσης / ανάλωσης. Το δεύτερο βήμα είναι το «κλείδωμα» αυτού του 50% αν δεν αποδέχεσαι τους όρους της «παροχής» του! Η μία ομάδα όρων είναι του είδους: «σου προτείναμε – ως κράτος / ΟΑΕΔ – αυτήν κι αυτήν την δουλειά και τις απέρριψες… άρα είσαι τεμπέλαρος και θα σου κόψουμε το μισό επίδομα / θα παγώσουμε την κάρτα…» Ή: «διέπραξες αυτό το ατόπημα (π.χ.: συμμετείχες σε μη εγκεκριμένη διαδήλωση…) οπότε θα τιμωρηθείς με τρίμηνο ή εξάμηνο πάγωμα… Κι άντε βγάλτα πέρα – στη μαύρη…» Αυτοί οι όροι βρίσκονται ήδη στην ημερήσια διάταξη, κι αν δεν εφαρμόζονται με την ένταση του σχεδιασμού τους, αυτό οφείλεται στη τρέχουσα γενική καπιταλιστική κρίση… Αλλά αυτό είναι προσωρινό. Η άλλη ομάδα όρων, που βρίσκεται στον ορίζοντα και δοκιμάζεται αλλού, είναι «υγιεινιστική». Του είδους «δεν επιτρέπεται να είσαι αλκοολικός ή να τρως αυτά κι εκείνα που σε βλάπτουν… δεν είσαι σωστός υπήκοος και επιβαρύνεις το σύστημα υγείας… άρα για πειθαρχικούς λόγους θα τιμωρηθείς με πάγωμα της κάρτας… κλπ κλπ».

Τηρουμένων των αναλογιών πρόκειται για το ίδιο με την πληρωμή (μέρους) του μισθού με κουπόνια, που μπορούν να εξαργυρωθούν σε συγκεκριμένα σημεία ή/και για συγκεκριμένα είδη. Και στην μία περίπτωση (του κουπονιού) και στην άλλη (της προπληρωμένης κάρτας) ακυρώνεται η απόλυτη εργατική «ιδιοκτησία» πάνω στον μισθό ή στο Χ ή Ψ επίδομα! Είτε ο εργοδότης είτε το κράτος είτε και οι δύο μαζί γίνονται «συνιδιοκτήτες» και καθορίζουν αποφασιστικά την ροή / ανάλωση του χρήματος. Μπορούν να επιβάλλουν τιμωρίες «προστιματικού» είδους και, απ’ την άλλη (το τυράκι στη φάκα της υποτίμησης της εργασίας), μπορούν να «επιβραβεύουν» (;;!!!)

Αυτό το δίπολο ποινής / επιβράβευσης που γίνεται εφικτό μέσα απ’ την βίαιη ψηφιοποίηση του άμεσου ή/και του έμμεσου μισθού, περιστρέφεται γύρω από έναν όρο γνωστό στη διεθνή βιβλιογραφία: loyalty! Πρέπει να είσαι «πιστός», «υπάκουος» στους όρους και στις προϋποθέσεις που βάζει το-χέρι-που-σε-ταϊζει-και-σε-φροντίζει!!! (Το οποίο, εννοείται, πρέπει να αναγνωρίζεις και να αποδέχεσαι ως τέτοιο!) Που σημαίνει ότι σαν εργάτης / εργάτρια (και, άρα, σαν τάξη) δεν έχεις πια ούτε καν την σχετική ανεξαρτησία απέναντι στο κεφάλαιο (και το κράτος) που αναγνώριζαν ως δεδομένη τα αφεντικά (εξαιτίας των σκληρών εργατικών αγώνων…) στη διάρκεια του 20ου αιώνα. Τείνεις μάλλον (και οφείλεις να τείνεις) προς την κατάσταση του εξαρτημένου «ωφελούμενου». (Νηπιοποίηση…)

Στον Μεσαίωνα οι δουλοπάροικοι ήταν εξαρτημένοι απ’ την γη-του-γαιοκτήμονα-αφεντικού τους. Αν η γη άλλαζε χέρια, άλλαζαν κι αυτοί αφεντικό. Ο καπιταλισμός έσπασε αυτήν την εξάρτηση και δημιούργησε το σχετικά ανεξάρτητο (απ’ το αφεντικό του) προλεταριάτο και το σχετικά ανεξάρτητο (απ’ τους εργάτες του) αφεντικό. Στον καπιταλιστικό 21ο αιώνα τα αφεντικά και το κράτος τους ξανασχεδιάζουν και επιβάλλουν νέες μορφές εξάρτησης, πάνω στις γραμμές της καθολικής επιτήρησης και της εγχρήματης πειθαρχίας. Το κάνουν μεθοδικά, υπόγεια και αποτελεσματικά, χάρη στις τεράστιες δυνατότητες που τους δίνει η ψηφιοποίηση, και χάρη στην άγνοια και στη διανοητική οκνηρία της τάξης μας: το σημαντικότερο, και το πραγματικό πολιτικό μέτρο της επιτυχίας τους, είναι ότι δεν συναντούν εμπόδια∙ τα εργατικά εμπόδια που θα έπρεπε.

Θα τα πάρει όλα ο γεροδιάβολος;

Ζήτω τα (νέα) blue collars!

Δευτέρα 29 Ιούλη (00.32)>> Ξεκίνησε καλά. Συνεχίστηκε καλύτερα: γιατί να κρατάμε τις βιομηχανίες μας (μαζί μ’ αυτήν την ζόρικη εργατική τάξη) στο έδαφός μας όταν μπορούμε να στείλουμε την βιομηχανική μας παραγωγή (χωρίς την εργατική τάξη μας!) στην άλλη άκρη του κόσμου, με πολύ φτηνότερα μεροκάματα και με καθεστώτα λίγο πολύ δικτατορικά ώστε να μην γίνονται απεργίες;

Το πράγμα για τα δυτικά αφεντικά άρχισε να δουλεύει απ’ τα ‘80s και απογειώθηκε στα ‘90s. Όλα καλά: φτηνή παραγωγή (φτηνή σε σχέση με το αν γινόταν στις δυτικές επικράτειες), και μετακίνηση του «εγχώριου» δυτικού καπιταλιστικού μοντέλου προς τον τριτογενή και, κυρίως, τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες… «Το χρήμα γεννάει χρήμα». Super!…

Όμως τα «θαύματα» δεν κρατούν για πάντα! Μετά την χρηματιστηριακή κατάρρευση του 1997, τις λεγόμενες «τίγρεις της ασίας» (κράτη που είχαν επιλεγεί να γίνουν οι βάσεις του δυτικού, βιομηχανικού outsourcing…) διαδέχτηκε σε μεγάλο βαθμό ο κινέζικος καπιταλισμός. Κι έπειτα (όχι μετά από αιώνες, μετά από σχεδόν μια δεκαετία, απ’ το 2007 ως το 2015) ο κινεζικός καπιταλισμός άρχισε να βγάζει δόντια. Πολλά δόντια. Όλο και περισσότερα δόντια: έπαψε να είναι ο καπιταλισμός των φτηνών T–shirt και της σαγιονάρας και άρχισε να γίνεται με δικές του εταιρείες βιομηχανικός και τεχνολογικός ανταγωνιστής των δυτικών αφεντικών – στα ίσια!

Εν τω μεταξύ στις δυτικές επικράτειες πανηγύριζαν για την gig economy, τον «καπιταλισμό του διαμοιρασμού» και τις νέες εταιρείες (και θέσεις εργασίας…) που εμφανίζονταν. Αλλά ο δευτερογενής έμενε στην μακρινή Ασία… Και τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό αν (λέμε «αν»…) ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός οξυνόταν και η βιομηχανική ασιατική βάση γινόταν «βάση του εχθρού»;

Το ψόφιο κουνάβι, μ’ όλη την ψοφιοκουναβοσύνη του (το επιτελείο του δηλαδή) είδε τον κίνδυνο! Και σάλπισε «πατριωτισμό» για τις μεγάλες αμερικανικές εταιρείες που είχαν στρογγυλοκαθήσει στο κινεζικό έδαφος (και στην κινεζική εργατική τάξη…) «Γυρίστε πίσω»!!! Δύσκολο ως αδύνατο. Ζήτημα «εργατικού κόστους», ζήτημα ειδίκευσης… Ο νυσταλέος Jo ήταν σε παρόμοια γραμμή αλλά πιο επιθετικός: πρώτα ξεχαρβάλωσε την γερμανική βιομηχανία (: nord stream…) και ύστερα την δωροδόκησε για να μεταφέρει την παραγωγή της στις ηπα. Μέτρια αποτελέσματα γι’ αυτήν την τακτική ενδο-δυτικού κανιβαλισμού: διάφορα γερμανικά αφεντικά προτίμησαν να μεγαλώσουν τα εργοστάσιά τους στην κίνα…

Σα να μην έφταναν αυτά, προέκυψε και κάτι ακόμα χειρότερο: η βιομηχανική βάση της μιλιταριστικής πρωτοκοσμικής παραγωγής (όπλα, εξαρτήματα, αναλώσιμα) είχε επίσης γίνει outsourcing! Παράδειγμα; Τα ναυπηγεία. Γιατί να κρατάς ναυπηγεία (είτε για εμπορικά είτε για πολεμικά πλοία) αν μπορείς να κάνεις την δουλειά σου στην ιαπωνία και στη νότια κορέα; Σωστά. Μόνο που τα τουλάχιστον 20 μεγάλα ναυπηγεία του μεγαλύτερου ανταγωνιστή σου, του Πεκίνου, ανέπτυξαν συν τω χρόνω μια ασύλληπτη παραγωγικότητα (με την χρήση, πλέον, σύνθετων αλγόριθμων, προχωρημένης αυτοματοποίησης / ρομπότ, κλπ) ξεπερνώντας τα ιαπωνικά και τα νοτιοκορεάτικα ναυπηγεία, που στο κάτω κάτω δεν έχουν μόνο αμερικάνους πελάτες.

Άρα; Αν πρέπει να συντηρήσεις και να μεγαλώσεις την αρμάδα σου πρέπει να ξαναστήσεις κάποια ναυπηγεία σου in usa! Είναι εύκολο; Όχι και τόσο. Εκτός απ’ τις εγκαταστάσεις χρειάζεται και η ζωντανή εργασία. Ανειδίκευτη αλλά και ειδικευμένη, όχι βέβαια με βάση τις τεχνικές προδιαγραφές του 1970 και του 1980!!! Οπότε βγαίνεις στο ψάξιμο∙ φτιάχνεις διαφημίσεις, video, κλπ.

Το παρακάτω video είναι διδακτικό για τις περιστάσεις – και χαριτωμένο. Δημιούργημα του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού, δυσφημεί τις «σκατοδουλειές» της gig economy (τηλεφωνικά κέντρα, delivery, uberοδήγηση, βόλτες για σκύλους, σούπερ μάρκετ…) ακόμα και την δουλειά στο σπίτι (ράψιμο…) και υπόσχεται αναβαθμισμένη, ήρεμη και με μέλλον δουλειά στα (νέα) ναυπηγεία! Βιομηχανική δουλειά!…

Ναι!!! Τι πάει να πει “δεν θέλουμε να γίνουμε εργάτες”, ε; Και τι είσαστε δηλαδή; Ίσως μ’ ένα master στη ρομποτική ηλεκτροκόλληση ή μ’ ένα διδακτορικό στη διαχείριση συστημάτων σύνθετων αλγόριθμών (: «τεχνητή νοημοσύνη»…) να βρει ο καθένας και η καθεμιά τον βιομηχανικό (και πατριωτικό…) παράδεισό του / της…

 

Το σύντομο σενάριο: η Rosie the Riveter, η «εικόνα / σύμβολο» της αμερικάνας βιομηχανικής προλετάρισσας στη διάρκεια του Β παγκόσμιου, αναβιώνει και ταλαιπωρείται σήμερα από δουλειά σε δουλειά της gig economy, τρώγοντας στη μάπα τους κάθε είδους πελάτες. Τριτογενής γαρ!!! Μέχρι που τα βήματά της την φέρνουν στην πύλη του ναυπηγείου…

Ωωωω! Αυτό δεν είναι ναυπηγείο! Εκκλησία είναι!!!

(Όσο για την Edith Piaf στο βάθος; Όχι, δεν είναι απ’ τους παριζιάνικους ολυμπιακούς…)

Zero-hour contract

Δευτέρα 21 Αυγούστου>> Υπογράφεις «πρόσληψη» (σε δουλειά) που προβλέπει τα εξής: α) το αφεντικό δεν δεσμεύεται να σε εκμεταλλεύεται συγκεκριμένες ώρες, συγκεκριμένες ημέρες… Τίποτα. «Μηδέν» ωράριο – που σημαίνει: οποιοδήποτε ωράριο! Ό,τι πει τ’ αφεντικό!!… β) Δεν προβλέπεται μισθός, ωρομίσθιο, ή οτιδήποτε σχετικό με την «αμοιβή» σου. Όλα εξαρτώνται από… γ) «Είσαι στη διάθεση του αφεντικού». Διαρκώς. Δουλεύεις «όποτε χρειάζεται», και «όσο χρειάζεται». Φυσικά μπορείς να αρνηθείς να πας. Νομίζεις ότι θα ξαναφωνάξει αν έχει κι άλλους με «συμβόλαια μηδενικών ωρών»; Σιγά… Όμως αυτό ΔΕΝ θεωρείται απόλυση…

Αυτό λεγόταν δουλεία μέχρι που η politically correct ορολογία του μεταμοντέρνου καπιταλισμού βρήκε αυτό το φανταχτερό όνομα: «συμβόλαιο μηδενικών ωρών». Ποια διεστραμμένα μυαλά το σκέφτηκαν; Νεοφιλελεύθερα βέβαια, στην κοιτίδα του νεοφιλελευθερισμού, στη μεγάλη βρετανία. Την δεκαετία του ’90 ή λίγο αργότερα – αν δεν κάνουμε λάθος. Για να διευκολυνθούν (είπαν) οι «ευέλικτες μορφές εργασίας». Πράγματι: οι «ευέλικτες» δεν είναι «μηδέν»!! Είναι φουλ, και με μαστίγιο!!

Ποια αφεντικά είναι που αξιοποιούν (στην επικράτεια του βασιλιά αγγλίας, ουαλίας, σκωτίας, κλπ κλπ, και σε ελάχιστα ακόμα κράτη ) μια τέτοια «ευελιξία»; Οι μεγάλες αλυσίδες λιανικής, οι μεγάλες αλυσίδες έτοιμου φαγητού, και φυσικά η γνωστή amazon. Υπάρχουν σύγχρονοι εργάτες / εργάτριες που δέχονται να είναι έρμαιο σε τέτοιες ορέξεις της εργοδοσίας; Δυστυχώς ναι. Η ανάγκη μπορεί να σε πιάσει όχι απ’ το μανίκι αλλά απ’ τον λαιμό.

Αυτή την λαμπρή ιδέα (θέλει να) μεταφέρει στο ελλαδιστάν ο καινούργιος φίλος και προστάτης της εργατικής τάξης, με την γνωστή ιδεολογία, εξέχον στέλεχος της don Rico & Co. (Το ότι θέλει να το νομοθετήσει ντάλα καλοκαίρι είναι εντελώς τυχαίο…) Αλλά είναι ακόμα πιο πονηρούλης. Μαζί μ’ αυτήν, στο ίδιο νομοσχέδιο, κηρύσσει την ιερότητα των απεργοσπαστών! Απεργοσπάστες είναι εκείνα τα άτομα που υπονομεύουν μεν μια απεργία, αν όμως αυτή κερδίσει καθόλου δεν παραιτούνται απ’ τα κερδισμένα. Τέτοιοι τύποι καθαγιάζονται πλέον επίσημα.

Τι σχέση έχει τώρα η ιερότητα της απεργοσπασίας με τα συμβόλαια μηδενικών ωρών; Είναι προφανές: όποιο αφεντικό έχει στη διάθεσή του μια «δεξαμενή» εργατών / τριών σε αναμονή, θα ψάχνει να βρίσκει πάντα κάποιον για μισό μεροκάματο εδώ ή ένα εκεί, ακόμα και σε περιπτώσεις γενικής απεργίας. Θα είναι μάλιστα προστατευμένος και αυτός κι όσοι πουν «ναι», για όποιον λόγο κι αν το κάνουν.

Οι αφέντες θέλουν κάποιοι-να-δουλεύουν, και κάνουν ό,τι μπορούν ώστε αυτοί να-μην-είναι-άνθρωποι. Συγγνώμη για την ακραία έκφραση, αλλά μηδέν να είναι οι ώρες τους!

Θερμοκρασίες

10 Ιούλη του 1977: πώς είναι άραγε να έχει μεγάλη ζέστη αλλά όχι όλα τα υπόλοιπα («κλιματική κρίση», aircondition παντού με τα οποία η ιδιωτική δροσιά μετατρέπεται σε δημόσια θέρμανση, «φαινόμενο θερμοκηπίου», και εμφιαλωμένο νερό ακριβότερο απ’ το πετρέλαιο);

Δευτέρα 24 Ιούλη>> Όταν η δημαγωγία μιλάει για «καύσωνα» και αναφέρεται σε θερμοκρασίες (38, 40, 43…) οι λειτουργοί της παραλείπουν να συμπληρώνουν πως πρόκειται για θερμοκρασίες υπό σκιά. Και όχι οποιαδήποτε σκιά, την προσωρινή σκιά ενός μπαλκονιού για παράδειγμα, αλλά την προσεκτικά οργανωμένη σκιά των μετερεωλογικών σταθμών.

Τι συμβαίνει όμως στους δρόμους των πόλεων, και τι ισχύει γι’ αυτούς που δουλεύουν σε δυο ρόδες; Την Πέμπτη 20 Ιούλη η επίσημη μέγιστη θερμοκρασία στην Αθήνα ήταν 37 – 39 (υπό σκιά). Μέτρηση με θερμόμετρο στη διάρκεια εργασιακής οδήγησης, άρα σε πραγματικές συνθήκες, έδειξε 46 (στο Χαλάνδρι, στις 11.30) έως 50 (στην Αττική οδό, στα Άνω Λιόσια, στη λεωφόρο Κύμης, μεταξύ 1.30 και 2.30 το μεσημέρι). Είναι πολύ πιθανό ότι σ’ αυτές τις περιπτώσεις η θερμοκρασία ήταν πάνω από 50 – αλλά το θερμόμετρο δεν άντεχε παραπάνω.

Δεν ξέρουμε αν η παράλειψη του «υπό σκιά» είναι σκόπιμη ή όχι. Ξέρουμε ότι βολεύει τους εργοδότες εφόσον περιγράφει μια «πραγματικότητα» σε πολλά εισαγωγικά, πολύ πιο ήπια απ’ αυτό που συμβαίνει στους δρόμους, κάτω απ’ τον ήλιο, πάνω στην πυρωμένη άσφαλτο, ανάμεσα στα μοτέρ και τις λαμαρίνες ι.χ. και φορτηγών, με τον αέρα να είναι κι αυτός πυρωμένος.

Αν μιλήσουμε για βαριά και ανθυγιεινή δουλειά (πάνω στις δύο ρόδες) και εξαιτίας των καιρικών παραγόντων, χειμώνα / καλοκαίρι, θα θίξουμε τα ιερά και όσια των αφεντικών. Αν όμως τους αφήσουμε να κάνουν τις δικές τους εκτιμήσεις «έλα μωρέ, σιγά…» κάτω απ’ τα air conditions τους, θα είμαστε ανάξιοι της ζωής μας.

Όχι;

Ένα δουκάτο σε ζόρια

Αν θέλαμε να μας πηδάει η κυβέρνηση θα είχαμε ψηφίσει τον Brad Pitt

(Υποκλινόμαστε στο δηλητηριώδες χιούμορ της κυρίας! Η κυβέρνηση θα πρέπει να καταδικαστεί για σεξισμό, και για πολλά ακόμα σχετικά…)

Δευτέρα 20 Μάρτη>> Τα μεν πρόσφατα είναι γνωστά ή, σε κάθε περίπτωση, εύκολο να γίνουν γνωστά: ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα (aka Macron) ζορίζεται για να αναγκάσει τους υπηκόους του να δουλεύουν περισσότερα χρόνια∙ πράγμα λίγο πολύ πρωτοφανές εφόσον άλλοι υπήκοοι της παρακμιακής (και όχι σκέτα γηραιάς) ηπείρου αυτό ακριβώς κάνουν! Και επειδή ζορίζεται αποφάσισε να «περάσει» τον σχετικό νόμο κάνοντας χρήση της υπεροπλίας που δίνει το γαλλικό σύνταγμα στην εκτελεστική εξουσία (κυβέρνηση) έναντι της νομοθετικής (βουλή), το άρθρο 49.3. Ήταν προβλεπόμενο μεν∙ όμως ο Μικρός Δούκας, παριστάνοντας ότι «την έχω την κοινοβουλευτική πλειοψηφία» είχε υποσχεθεί νωρίς νωρίς ότι δεν χρειάζεται (και δεν θα χρησιμοποιήσει) το 49.3. Οπότε εκτός από ατζέντης των αφεντικών (πράγμα γνωστό) αποδείχθηκε περίτρανα και ψεύτης (επίσης γενικά γνωστό) – πράγμα που μπορεί να συμβαίνει στους μικρούς δούκες ανά την ιστορία αλλά δεν είναι υποχρεωτικό να το χωνέψουν οι υπήκοοι του συγκεκριμένου.

Θα επανέλθουμε, αλλά υπάρχουν και τα παλιότερα. Τι είναι αυτό το άρθρο, τι προβλέπει, και πως προέκυψε; Μήπως η «5η γαλλική δημοκρατία» έχει το όνομα αλλά δεν είναι ιδιαίτερα «δημοκρατική» εδώ και 65 χρόνια;

Ακριβώς! Ιδού στη συνέχεια πως ο γαλλικός ιμπεριαλισμός εδραιώθηκε συνταγματικά για να χρησιμοποιείται (εδώ και χρόνια) κατά των υποτελών – εσωτερικού. Ιδού, επίσης, πως και γιατί αν ο πρόεδρος Erdogan έκανε το 10% απ’ αυτά που κάνει ο πρόεδρος Macron θα ήταν δικτάτορας, σουλτάνος, άθλιος, τύραννος και τα λοιπά, αλλά αν ένας γάλλος πρόεδρος κάνει το 100% + είναι δημοκράτης, φίλος της δημοκρατίας, κι «αδελφός».

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ρεφορμισμός

Δευτέρα 20 Μάρτη>> Τα πιο πάνω αφορούν τα γαλλικά αφεντικά: η παράταση του «εργάσιμου βίου» (και η ταυτόχρονη και ανάλογη μείωση του «συνταξιοδοτούμενου βίου») είναι στρατηγικός στόχος των αφεντικών όχι μόνο επειδή έτσι ξηλώνουν τα υπόλοιπα του όποιου «κοινωνικού συμβολαίου» υπήρξε για μερικές δεκαετίες μετά τον β παγκόσμιο στη δύση αλλά, κυρίως, επειδή τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων λεηλατήθηκαν απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’90 και μετά με «χρηματιστηριακές επενδύσεις» (η ελληνική περίπτωση υπήρξε απ’ τις πιο άγριες) έτσι ώστε οποιαδήποτε διατήρηση των «παλιών» δεσμεύσεων για τις συντάξεις θα σήμαινε μεγαλύτερες εργοδοτικές εισφορές. Άρα…

Το ηλικιακό όριο συνταξιοδότησης του γαλλικού καπιταλισμού (τα 62 χρόνια) είναι το πιο χαμηλό στην ε.ε. (μαζί με εκείνο της σλοβακίας) αν και ο χρόνος-εργασίας-για-πλήρη-σύνταξη είναι μεγάλος: τα 43 χρόνια. Δουλειά, δηλαδή, απ’ τα 19∙ είναι ένα ερώτημα ποιοι και πόσοι νεαροί και νεαρές στη γαλλία δουλεύουν συνέχεια από μια τέτοια ηλικία. Υπάρχουν όμως και τα ειδικά συνταξιοδοτικά καθεστώτα, με μικρότερο ηλικιακό όριο∙ αποτέλεσμα, προφανώς, εργατικών αγώνων του παρελθόντος ή/και παροχών προς τους μηχανισμούς του κράτους (καραβανάδες, μπάτσοι, δικαστές).

Σε κάθε περίπτωση το «πάρε άλλα 2 χρόνια δουλειάς» (και η κατάργηση των ειδικών καθεστώτων της εργατικής τάξης, όχι των μηχανισμών…) είναι κοινότοπη απαίτηση των αφεντικών. Τι κάνουμε σε τέτοιες περιπτώσεις;

Το προτιμότερο (και αυθεντικά ρεφορμιστικό) θα ήταν έγκαιρα, πριν κινηθεί η εξουσία, η εργατική βάση να έχει οργανωθεί και να απαιτεί συστηματικά και αποφασιστικά μείωση του συνολικού χρόνου / ετών εργασίας. Όχι 62 αλλά 55, για όλους και όλες! Τα στοιχεία και τα επιχειρήματα υπέρ αυτής της μείωσης είναι υπεραρκετά: λέγονται «παραγωγικότητα της εργασίας» ή, με διαφορετικό όνομα, «θυελλώδης αύξηση της αποσπώμενης υπεραξίας». Γιατί θα έπρεπε να δουλεύουμε περισσότερο;

Λογική η ρητορική ερώτηση, αλλά ας μην κάνουμε υποδείξεις που είναι άχρηστες τέτοιους καιρούς… Έστω ότι η πρόθεση των αφεντικών γίνεται ορατή στον ορίζοντα και πρέπει να εμποδιστεί, αυτό και μόνο. Τότε;

Οι κινητοποιήσεις των συνδικάτων στη γαλλία είναι, μέσα στον αμυντισμό τους, διαφωτιστικές ειδικά αν συγκριθούν με τα εντόπια συνδικάτα. Από πολλές απόψεις είναι η μέρα με τα νύχτα – μέσα, πάντα, στις ίδιες συντεταγμένες, αυτές του ρεφορμιστικού συνδικαλισμού.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Κοινωνία άδικη, κοινωνία κακούργα! (1)

Δευτέρα 24 Οκτώβρη>> Αυτοί οι άγγλοι συντηρητικοί είναι ανυπόφορα ιδιοτελείς. Μόνο για τους εαυτούς τους νοιάζονται. Στέρησαν απ’ τον (υπόλοιπο) πλανήτη, ίσως και από τον γαλαξία, την ευκαιρία μιας φτηνής διασκέδασης: αποκεφάλισαν (πολιτικά πάντα…) την κυρία Όνομα-και-Πράγμα, και η ασταμάτητη μηχανή πενθεί γι’ αυτό. Δεν πρόλαβε καν και καν να σαρκάσει μια φορά…

Την καρατόμησαν σαν ανίκανη… Ε, όχι!! Μέσα σε μόνο 1,5 μήνα αυτή η άξια πρωθυπουργός πρόλαβε να θάψει μια βασίλισσα, ένα νόμισμα κι ένα κόμμα!!! Ποιος θα μπορούσε να κάνει πιο πολλά; Ποιος θα ήταν περισσότερο ικανός; (Φυσικά κάποιοι θα πουν πως ούτε της στερλίνας ούτε των συντηρητικών το θάψιμο είναι μόνιμο, συνεπώς «μισή δουλειά». Θα προσθέταμε πως ούτε της βασίλισσας είναι οριστικό: αν ο ανεπρόκοπος γυιός της δεν δώσει γρήγορα το στέμμα στον εγγονό, δεν αποκλείεται η γιαγιά Ελισάβετ να αναστηθεί. Αλλά, σε κάθε περίπτωση: ήταν μόνο 1,5 μήνα δουλειά εκ μέρους της κυρίας Όνομα-και-Πράμα… Ας της έδιναν χρόνο και θα βλέπανε…)

Αυτά είναι τ’ αστεία της υπόθεσης. Ας δούμε και τα σοβαρά.

Κάποιοι οκνηροί στο πνεύμα θεωρούν την κυρία Όνομα-και-Πράμα (και το «οικονομικό πρόγραμμά» της) αιτία της συμφοράς που κτύπησε το βασίλειο του κυρ Κάρολου τον τελευταίο μήνα (θα επανέλθουμε σ’ αυτήν). Δεν ήταν αιτία – ήταν σύμπτωμα. Άλλοι, πιο πονηροί, πάνε πιο πίσω και θεωρούν την έξοδο απ’ την ε.ε. (το θρυλικό “Brexit”) σαν αιτία. Κι αυτοί κάνουν λάθος: σύμπτωμα ήταν, ειδικά αν πάρει κανείς στα σοβαρά όχι τα άθλια ψέματα που χρησιμοποίησαν οι “brexiters” για να πείσουν τους ψηφοφόρους αλλά τους δηλωμένους στόχους τους. (Έτσι μπορεί να εξηγηθεί το πως αρκετοί remainers, μεταξύ των οποίων και η κυρία Όνομα-και-Πράμα, είδαν το φως τους και μεταστράφηκαν…).

Θα πρέπει να πάει κάποιος μερικά χρόνια πριν από τον Ιούνη του 2016 («δημοψήφισμα» για την παραμονή ή όχι στην ε.ε.), στο 2011, για να αξιολογήσει…

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Συμβουλές επιβίωσης

Δευτέρα 16 Μάη>> Όταν ένας αμερικανικός ογκόλιθος της δημαγωγίας σαν την καθεστωτική washington post δίνει συμβουλές (διαχείρισης της φτώχιας…) εμείς του πάτου πρέπει να ακούμε: Προς τους νέους (ή τους λιγότερο νέους): Έξω κυκλοφορεί ένα ανθρωποφάγο θηρίο. Λέγεται πληθωρισμός. Γι’ αυτό καθίστε με την μαμά και τον μπαμπά∙ κάπως θα σας νταντέψουν.

Αυτή είναι η πιο πρόσφατη οδηγία του σε αναδιάρθρωση (αμερικανικού και όχι μόνο) καπιταλισμού: με τους πραγματικούς (όχι τους ονομαστικούς…) μισθούς στο γκρεμό, την κοινωνική σας αναπαραγωγή αναθέστε την, οπωσδήποτε εν μέρει, στην οικογένεια. Μπορεί να έχει λίγο παραπάνω γκρίνια, λίγο παραπάνω ζόρια, αλλά μας συμφέρει (σαν αφεντικά).

Καταλαβαίνετε εδώ αυτό που καταλαβαίνουμε κι εμείς; Μια αναδίπλωση της πολιτικής οικονομίας του καπιταλισμού, μέσα σε πολλές άλλες παρόμοιες και μαζί μ’ αυτές, απ’ τον άλλοτε «ουρανό της ελευθερίας και της καταναλωτικής αυτοπραγμάτωσης» στις λάσπες της σπάνης, της πειθαρχίας και της μιζέριας; Καταλαβαίνετε ότι η υπερσυσσώρευση των αφεντικών δηλαδή η υπερεκμετάλλευση της εργασίας και η υπεραπόσπαση υπεραξίας που δυσκολεύεται όλο και περισσότερο να πραγματοποιηθεί πλήρως στην αγορά (μην μας ρωτήσετε τι είναι η «πραγματοποίηση της υπεραξίας», αυτά είναι βασικά!) οδηγεί απ’ την μια σε ορέξεις για ακόμα-μεγαλύτερη-«δημιουργική»-καταστροφή (…) κι απ’ την άλλη σε συμπίεση (και εντατικότερο έλεγχο / αυτοπεριορισμό) του κοινωνικού εργοστάσιου και ειδικά της σύγχρονης εργατικής τάξης; (Της ποιας;)

Αν το καταλαβαίνετε αυτό, τότε δεν μπορεί παρά να καταλαβαίνετε και το άλλο: πόσες ομοιότητες έχουν οι περιορισμοί λόγω «ενεργειακής κρίσης» με τους περιορισμούς λόγω «υγιειονομικής κρίσης»; Πόσο στρώσιμο του εδάφους και άνοιγμα του δρόμου ήταν η (χρονικά) πρώτη «κρίση», η πολύπλευρη κοινωνική καταστροφή της προηγούμενης διετίας;