Tag: εργασία

Ένα δουκάτο σε ζόρια

Αν θέλαμε να μας πηδάει η κυβέρνηση θα είχαμε ψηφίσει τον Brad Pitt

(Υποκλινόμαστε στο δηλητηριώδες χιούμορ της κυρίας! Η κυβέρνηση θα πρέπει να καταδικαστεί για σεξισμό, και για πολλά ακόμα σχετικά…)

Δευτέρα 20 Μάρτη>> Τα μεν πρόσφατα είναι γνωστά ή, σε κάθε περίπτωση, εύκολο να γίνουν γνωστά: ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα (aka Macron) ζορίζεται για να αναγκάσει τους υπηκόους του να δουλεύουν περισσότερα χρόνια∙ πράγμα λίγο πολύ πρωτοφανές εφόσον άλλοι υπήκοοι της παρακμιακής (και όχι σκέτα γηραιάς) ηπείρου αυτό ακριβώς κάνουν! Και επειδή ζορίζεται αποφάσισε να «περάσει» τον σχετικό νόμο κάνοντας χρήση της υπεροπλίας που δίνει το γαλλικό σύνταγμα στην εκτελεστική εξουσία (κυβέρνηση) έναντι της νομοθετικής (βουλή), το άρθρο 49.3. Ήταν προβλεπόμενο μεν∙ όμως ο Μικρός Δούκας, παριστάνοντας ότι «την έχω την κοινοβουλευτική πλειοψηφία» είχε υποσχεθεί νωρίς νωρίς ότι δεν χρειάζεται (και δεν θα χρησιμοποιήσει) το 49.3. Οπότε εκτός από ατζέντης των αφεντικών (πράγμα γνωστό) αποδείχθηκε περίτρανα και ψεύτης (επίσης γενικά γνωστό) – πράγμα που μπορεί να συμβαίνει στους μικρούς δούκες ανά την ιστορία αλλά δεν είναι υποχρεωτικό να το χωνέψουν οι υπήκοοι του συγκεκριμένου.

Θα επανέλθουμε, αλλά υπάρχουν και τα παλιότερα. Τι είναι αυτό το άρθρο, τι προβλέπει, και πως προέκυψε; Μήπως η «5η γαλλική δημοκρατία» έχει το όνομα αλλά δεν είναι ιδιαίτερα «δημοκρατική» εδώ και 65 χρόνια;

Ακριβώς! Ιδού στη συνέχεια πως ο γαλλικός ιμπεριαλισμός εδραιώθηκε συνταγματικά για να χρησιμοποιείται (εδώ και χρόνια) κατά των υποτελών – εσωτερικού. Ιδού, επίσης, πως και γιατί αν ο πρόεδρος Erdogan έκανε το 10% απ’ αυτά που κάνει ο πρόεδρος Macron θα ήταν δικτάτορας, σουλτάνος, άθλιος, τύραννος και τα λοιπά, αλλά αν ένας γάλλος πρόεδρος κάνει το 100% + είναι δημοκράτης, φίλος της δημοκρατίας, κι «αδελφός».

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Ρεφορμισμός

Δευτέρα 20 Μάρτη>> Τα πιο πάνω αφορούν τα γαλλικά αφεντικά: η παράταση του «εργάσιμου βίου» (και η ταυτόχρονη και ανάλογη μείωση του «συνταξιοδοτούμενου βίου») είναι στρατηγικός στόχος των αφεντικών όχι μόνο επειδή έτσι ξηλώνουν τα υπόλοιπα του όποιου «κοινωνικού συμβολαίου» υπήρξε για μερικές δεκαετίες μετά τον β παγκόσμιο στη δύση αλλά, κυρίως, επειδή τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων λεηλατήθηκαν απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’90 και μετά με «χρηματιστηριακές επενδύσεις» (η ελληνική περίπτωση υπήρξε απ’ τις πιο άγριες) έτσι ώστε οποιαδήποτε διατήρηση των «παλιών» δεσμεύσεων για τις συντάξεις θα σήμαινε μεγαλύτερες εργοδοτικές εισφορές. Άρα…

Το ηλικιακό όριο συνταξιοδότησης του γαλλικού καπιταλισμού (τα 62 χρόνια) είναι το πιο χαμηλό στην ε.ε. (μαζί με εκείνο της σλοβακίας) αν και ο χρόνος-εργασίας-για-πλήρη-σύνταξη είναι μεγάλος: τα 43 χρόνια. Δουλειά, δηλαδή, απ’ τα 19∙ είναι ένα ερώτημα ποιοι και πόσοι νεαροί και νεαρές στη γαλλία δουλεύουν συνέχεια από μια τέτοια ηλικία. Υπάρχουν όμως και τα ειδικά συνταξιοδοτικά καθεστώτα, με μικρότερο ηλικιακό όριο∙ αποτέλεσμα, προφανώς, εργατικών αγώνων του παρελθόντος ή/και παροχών προς τους μηχανισμούς του κράτους (καραβανάδες, μπάτσοι, δικαστές).

Σε κάθε περίπτωση το «πάρε άλλα 2 χρόνια δουλειάς» (και η κατάργηση των ειδικών καθεστώτων της εργατικής τάξης, όχι των μηχανισμών…) είναι κοινότοπη απαίτηση των αφεντικών. Τι κάνουμε σε τέτοιες περιπτώσεις;

Το προτιμότερο (και αυθεντικά ρεφορμιστικό) θα ήταν έγκαιρα, πριν κινηθεί η εξουσία, η εργατική βάση να έχει οργανωθεί και να απαιτεί συστηματικά και αποφασιστικά μείωση του συνολικού χρόνου / ετών εργασίας. Όχι 62 αλλά 55, για όλους και όλες! Τα στοιχεία και τα επιχειρήματα υπέρ αυτής της μείωσης είναι υπεραρκετά: λέγονται «παραγωγικότητα της εργασίας» ή, με διαφορετικό όνομα, «θυελλώδης αύξηση της αποσπώμενης υπεραξίας». Γιατί θα έπρεπε να δουλεύουμε περισσότερο;

Λογική η ρητορική ερώτηση, αλλά ας μην κάνουμε υποδείξεις που είναι άχρηστες τέτοιους καιρούς… Έστω ότι η πρόθεση των αφεντικών γίνεται ορατή στον ορίζοντα και πρέπει να εμποδιστεί, αυτό και μόνο. Τότε;

Οι κινητοποιήσεις των συνδικάτων στη γαλλία είναι, μέσα στον αμυντισμό τους, διαφωτιστικές ειδικά αν συγκριθούν με τα εντόπια συνδικάτα. Από πολλές απόψεις είναι η μέρα με τα νύχτα – μέσα, πάντα, στις ίδιες συντεταγμένες, αυτές του ρεφορμιστικού συνδικαλισμού.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Κοινωνία άδικη, κοινωνία κακούργα! (1)

Δευτέρα 24 Οκτώβρη>> Αυτοί οι άγγλοι συντηρητικοί είναι ανυπόφορα ιδιοτελείς. Μόνο για τους εαυτούς τους νοιάζονται. Στέρησαν απ’ τον (υπόλοιπο) πλανήτη, ίσως και από τον γαλαξία, την ευκαιρία μιας φτηνής διασκέδασης: αποκεφάλισαν (πολιτικά πάντα…) την κυρία Όνομα-και-Πράγμα, και η ασταμάτητη μηχανή πενθεί γι’ αυτό. Δεν πρόλαβε καν και καν να σαρκάσει μια φορά…

Την καρατόμησαν σαν ανίκανη… Ε, όχι!! Μέσα σε μόνο 1,5 μήνα αυτή η άξια πρωθυπουργός πρόλαβε να θάψει μια βασίλισσα, ένα νόμισμα κι ένα κόμμα!!! Ποιος θα μπορούσε να κάνει πιο πολλά; Ποιος θα ήταν περισσότερο ικανός; (Φυσικά κάποιοι θα πουν πως ούτε της στερλίνας ούτε των συντηρητικών το θάψιμο είναι μόνιμο, συνεπώς «μισή δουλειά». Θα προσθέταμε πως ούτε της βασίλισσας είναι οριστικό: αν ο ανεπρόκοπος γυιός της δεν δώσει γρήγορα το στέμμα στον εγγονό, δεν αποκλείεται η γιαγιά Ελισάβετ να αναστηθεί. Αλλά, σε κάθε περίπτωση: ήταν μόνο 1,5 μήνα δουλειά εκ μέρους της κυρίας Όνομα-και-Πράμα… Ας της έδιναν χρόνο και θα βλέπανε…)

Αυτά είναι τ’ αστεία της υπόθεσης. Ας δούμε και τα σοβαρά.

Κάποιοι οκνηροί στο πνεύμα θεωρούν την κυρία Όνομα-και-Πράμα (και το «οικονομικό πρόγραμμά» της) αιτία της συμφοράς που κτύπησε το βασίλειο του κυρ Κάρολου τον τελευταίο μήνα (θα επανέλθουμε σ’ αυτήν). Δεν ήταν αιτία – ήταν σύμπτωμα. Άλλοι, πιο πονηροί, πάνε πιο πίσω και θεωρούν την έξοδο απ’ την ε.ε. (το θρυλικό “Brexit”) σαν αιτία. Κι αυτοί κάνουν λάθος: σύμπτωμα ήταν, ειδικά αν πάρει κανείς στα σοβαρά όχι τα άθλια ψέματα που χρησιμοποίησαν οι “brexiters” για να πείσουν τους ψηφοφόρους αλλά τους δηλωμένους στόχους τους. (Έτσι μπορεί να εξηγηθεί το πως αρκετοί remainers, μεταξύ των οποίων και η κυρία Όνομα-και-Πράμα, είδαν το φως τους και μεταστράφηκαν…).

Θα πρέπει να πάει κάποιος μερικά χρόνια πριν από τον Ιούνη του 2016 («δημοψήφισμα» για την παραμονή ή όχι στην ε.ε.), στο 2011, για να αξιολογήσει…

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Συμβουλές επιβίωσης

Δευτέρα 16 Μάη>> Όταν ένας αμερικανικός ογκόλιθος της δημαγωγίας σαν την καθεστωτική washington post δίνει συμβουλές (διαχείρισης της φτώχιας…) εμείς του πάτου πρέπει να ακούμε: Προς τους νέους (ή τους λιγότερο νέους): Έξω κυκλοφορεί ένα ανθρωποφάγο θηρίο. Λέγεται πληθωρισμός. Γι’ αυτό καθίστε με την μαμά και τον μπαμπά∙ κάπως θα σας νταντέψουν.

Αυτή είναι η πιο πρόσφατη οδηγία του σε αναδιάρθρωση (αμερικανικού και όχι μόνο) καπιταλισμού: με τους πραγματικούς (όχι τους ονομαστικούς…) μισθούς στο γκρεμό, την κοινωνική σας αναπαραγωγή αναθέστε την, οπωσδήποτε εν μέρει, στην οικογένεια. Μπορεί να έχει λίγο παραπάνω γκρίνια, λίγο παραπάνω ζόρια, αλλά μας συμφέρει (σαν αφεντικά).

Καταλαβαίνετε εδώ αυτό που καταλαβαίνουμε κι εμείς; Μια αναδίπλωση της πολιτικής οικονομίας του καπιταλισμού, μέσα σε πολλές άλλες παρόμοιες και μαζί μ’ αυτές, απ’ τον άλλοτε «ουρανό της ελευθερίας και της καταναλωτικής αυτοπραγμάτωσης» στις λάσπες της σπάνης, της πειθαρχίας και της μιζέριας; Καταλαβαίνετε ότι η υπερσυσσώρευση των αφεντικών δηλαδή η υπερεκμετάλλευση της εργασίας και η υπεραπόσπαση υπεραξίας που δυσκολεύεται όλο και περισσότερο να πραγματοποιηθεί πλήρως στην αγορά (μην μας ρωτήσετε τι είναι η «πραγματοποίηση της υπεραξίας», αυτά είναι βασικά!) οδηγεί απ’ την μια σε ορέξεις για ακόμα-μεγαλύτερη-«δημιουργική»-καταστροφή (…) κι απ’ την άλλη σε συμπίεση (και εντατικότερο έλεγχο / αυτοπεριορισμό) του κοινωνικού εργοστάσιου και ειδικά της σύγχρονης εργατικής τάξης; (Της ποιας;)

Αν το καταλαβαίνετε αυτό, τότε δεν μπορεί παρά να καταλαβαίνετε και το άλλο: πόσες ομοιότητες έχουν οι περιορισμοί λόγω «ενεργειακής κρίσης» με τους περιορισμούς λόγω «υγιειονομικής κρίσης»; Πόσο στρώσιμο του εδάφους και άνοιγμα του δρόμου ήταν η (χρονικά) πρώτη «κρίση», η πολύπλευρη κοινωνική καταστροφή της προηγούμενης διετίας;

Υγιεινιστική πειθαρχία, «πιστοποιητικά», «διαβατήρια», ψηφιακό φακέλωμα

Δευτέρα 9 Μάη>> Καθώς τα αφεντικά ετοιμάζονται για τον επόμενο γύρο ελέγχου (έχοντας, δυστυχώς, πολλαπλασιάσει τις αιχμές της εκστρατείας τους: όχι μόνο «υγεία» αλλά και «ενέργεια», «διατροφή»…) υπάρχει ακόμα λίγος χρόνος να προετοιμαστούμε όσο το δυνατόν καλύτερα για να αντιμετωπίσουμε τις μεθοδεύσεις τους. Και η καλύτερη κατά τον δυνατόν προετοιμασία ξεκινάει υποχρεωτικά απ’ την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διαύγαση του τι και γιατί «συμβαίνει». Ξέρουμε ότι αυτή η έγνοια είναι ντεμοντέ αυτή την εποχή, ξέρουμε επίσης ότι η ασταμάτητη μηχανή έχει κάποια (τεχνικά) όρια στο πόσο μπορεί να συμβάλει σ’ αυτήν την προετοιμασία. Κάνουμε σταθερά ωστόσο το καλύτερο δυνατό.

Ερώτηση: υπάρχει μια ειδικά εργατική προσέγγιση, σκοπιά, εστίαση στην απόρριψη τόσο της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας όσο (κι αυτό είναι σοβαρό) στην αδιαπραγμάτευτη άρνηση των υποτιθέμενα «περιφερειακών εργαλείων της», όπως είναι για παράδειγμα η (ηλεκτρονική) πιστοποίηση υγείας / πειθαρχίας στις καθεστωτικές νόρμες περί «υγείας» και το ανάλογο φακέλωμα; Λέμε «υποτιθέμενα» επειδή ξέρουμε ότι αυτά τα «εργαλεία» (όπως η «ψηφιακή ταυτότητα εμβολιασμού / υγείας» για παράδειγμα) προετοιμάζονταν ΠΡΙΝ την εμφάνιση του τσαχπίνη. Στην ε.ε. απ’ το 2018.

Απάντηση: ναι, υπάρχει!! Για να την υποδείξουμε, μεταφέρουμε εδώ ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα «της γνώσης των αφεντικών»: είναι από μια μελέτη που δημοσιοποίησε το 2015 το ευρωπαϊκό σκέλος της αμερικανο-αγγλικής RAND Corporation με τίτλο Υγεία, καλή κατάσταση και παραγωγικότητα στους χώρους εργασίας (Health, wellbeing and productivity in the workplace). Ελπίζουμε και ευχόμαστε ότι δεν θα υποτιμήσετε ούτε το βάρος του ονόματος “RAND Corporation” (σε σχέση με τα «γραφεία σχεδιασμού» του καπιταλισμού συνολικά) ούτε τις παρατηρήσεις που ακολουθούν. Η μελέτη αφορά μεν την κατάσταση της εργατικής τάξης στη μεγάλη βρετανία, αλλά σας διαβεβαιώνουμε ότι αντίστοιχες μελέτες, με τις ίδιες παρατηρήσεις, μετρήσεις, και ανάλογα συμπεράσματα και κοστολογήσεις υπάρχουν για όλα τα σημαντικά καπιταλιστικά κράτη. Και έχουν γίνει (κυρίως) την δεκαετία 2010 – 2019.

Ιδού λοιπόν (ο τονισμός δικός μας):

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Anti-genetics2

Πέμπτη 14 Απρίλη>> Συνεχίζουμε για δεύτερη Πέμπτη στη σειρά με λίγες ακόμα «απολογιστικές» αναφορές σχετικά με την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία.

Για πάρα πολλούς οι (δυτικές) κοινωνίες έχουν μπει σε «ήρεμα νερά»∙ συνεπώς δεν υπάρχει λόγος ούτε για ανησυχία ούτε για προετοιμασία, γνωσιακή και πολιτική. Διαφωνούμε όσο πιο έντονα γίνεται. Αυτοί οι μήνες της άνοιξης και του καλοκαιριού είναι για τα αφεντικά του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος απλά ένα διάστημα «ανασύνταξης», καταγραφής και σταθεροποίησης των κερδών τους, μέχρι την επόμενη επίθεσή τους, που ήδη προετοιμάζεται για το ερχόμενο φθινόπωρο.

Ένα βασικό στοιχείο που επιτρέπει την σχετική «παρηγοριά» ότι αυτή η ιστορία (με τον τσαχπίνη) τέλειωσε, είναι το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία ακόμα και εκείνων που κάποια στιγμή αντέδρασαν στα κρατικά, κατασταλτικά μέτρα των δύο προηγούμενων χρόνων, αρνούνται να «ακουμπίσουν» τον πυρήνα αυτής της εκστρατείας, δηλαδή την επιβολή της γενετικής μηχανικής (συνολικά των βιοτεχνολογιών) στο ανθρώπινο είδος. Είδαμε, ακούσαμε, διαβάσαμε πάμπολλες φορές, ακόμα και από ανθρώπους καθόλα έντιμους, το πόρισμα «δεν θα ασχοληθούμε με τα εμβόλια» (δηλαδή τις πλατφόρμες γενετικής μηχανικής), επειδή «αυτό είναι επιστημονικό θέμα»….

Δεν υπάρχει «επιστημονικό» ή «τεχνολογικό» θέμα ακόμα και ελάχιστης επίδρασης στις ανθρώπινες σχέσεις (πολύ περισσότερο όταν επιβάλλεται δια της βίας!) που να μην είναι ακαραία ΠΟΛΙΤΙΚΟ! Όχι με την έννοια κάποιου «κόμματος» (οι καθεστωτικοί σχηματισμοί εκπροσώπησης είναι απλά βιτρίνες διάφορων μερίδων του κεφάλαιου…) αλλά με την κυριολεκτική έννοια της πολιτικής: δράσεις δημόσιες, που είτε είναι τεχνικές της εξουσίας είτε είναι η τέχνη της αντι-εξουσίας.

Δεν είναι δυνατόν να εννοηθούν, να «εξηγηθούν», να εντοπιστεί δηλαδή η ουσιαστική σκοπιμότητα ακόμα και των βίαιων, κατασταλτικών κινήσεων απ’ την μεριά των κρατών αν αγνοηθεί ο πυρήνας της συγκεκριμένης εκστρατείας, που ήταν η επιβολή των κατασκευών των γενετιστών με την παραπλανητική μορφή του «εμβολίου». Και δεν είναι δυνατόν να εντοπιστεί η ουσιαστική καπιταλιστική / κρατική σκοπιμότητα της επιβολής της γενετικής μηχανικής ειδικά στις δυτικές κοινωνίες, αν αυτή δεν «τοποθετηθεί» μέσα στο ευρύτερο περιβάλλον της καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης των τελευταίων 3 δεκαετιών, στη λεγόμενη δύση.

Μ’ άλλα λόγια (κι αυτό είναι ένα ισχυρό παράδειγμα που θα μπορούσε να έχει σπάσει το ταμπού της «επιστημονικότητας», της εξουσίας των διαχωρισμένων ειδικών), το “δεν θα ασχοληθούμε με τα εμβόλια” δεν μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα γιατί στην καπιταλιστική δύση απαγορεύτηκε δια ροπάλου (τέθηκε εκτός νόμου!) οποιαδήποτε αποτελεσματική θεραπεία των μέτριας έντασης ή/και σοβαρών συμπτωμάτων εξαιτίας της μόλυνσης απ’ τον Sars–Cov-2 έτσι ώστε να εμφανιστούν σαν μοναδική «λύση» οι πλατφόρμες γενετικής μηχανικής όταν τέτοιες φτηνές, αποτελεσματικές και ακίνδυνες θεραπείες ήταν διαθέσιμες ήδη απ’ την άνοιξη του 2020, και μάλιστα διαμορφωμένες από κατεξοχήν «ειδικούς» στην ανοσολογία, στην ιολογία και στην λοιμωξιολογία.

Υπάρχουν αρκετά ακόμα παραδείγματα που δείχνουν με ακρίβεια τι σημαίνει «Αλλαγή Παραδείγματος» στην καπιταλιστική εξέλιξη… Ωστόσο όποιος αποφεύγει αυτό το συγκεκριμένο ερώτημα ή το απωθεί ή το αναθέτει στην «επιστημονική κοινότητα» γενικά και αόριστα, δεν έχει καταλάβει τίποτα απ’ όσα έχουν γίνει ήδη. Και, φυσικά, έχει πλήρη άγνοια για την συνέχεια όσων-έχουν-ήδη-γίνει, για όσα προετοιμάζονται δηλαδή και είναι ήδη στον ορίζοντα.

Μόνο σύγχυση, συσκότιση και αυτο-υποτιμητική / αυτο-υποδουλωτική άγνοια αν συνεχίσει αυτή η (σκόπιμη πια!) αδιαφορία για τις βασικές «διαστάσεις» της ιστορικής συγκυρίας σε σχέση με την εκ νέου απαλλοτρίωση των ανθρώπινων σωμάτων / σκέψεων για λογαριασμό της (καπιταλιστικής) αναδιάρθρωσης, της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Ενδεικτικά μερικές τέτοιες «διαστάσεις» (η σειρά δεν είναι αξιολογική):

Α) Το συμπέρασμα, εδώ και χρόνια, των οπαδών του human+ (ή «μετα-ανθρωπισμού»), στους οποίους περιλαμβάνονται μερικά απ’ τα πλέον «δυναμικά» (και πάμπλουτα…) αφεντικά, ότι η απόσταση ανάμεσα στις φυσικές ανθρώπινες δυνατότητες και στις απαιτήσεις αποτελεσματικής χρήσης των μηχανών θα αυξάνει διαρκώς και ότι, κατά συνέπεια, η φυσική εξέλιξη του ανθρώπινου είδους έδωσε ότι ήταν δυνατόν να δώσει∙ από ‘δω και στο εξής η εξέλιξη του θα είναι αμιγώς τεχνική, καθοδηγούμενη από εφευρέσεις και εφαρμογές των βιοτεχνολόγων, των νευροτεχνικών και των προγραμματιστών…

Β) Η εντυπωσιακή πτώση του ρυθμού αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας στα δυτικά καπιταλιστικά κράτη την τελευταία 20ετία παρά την «τεχνολογικοποίηση» όλο και μεγαλύτερων τομέων της εργασίας∙ και μάλιστα (για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα για τους δυτικούς καπιταλισμούς) σημαντική πτώση του ρυθμού αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας σε σχέση με τους «αναπτυσσόμενους» καπιταλισμούς – στους οποίους περιλαμβάνεται και ο κινέζικος…

(Η πτώση αυτή αποδίδεται τακτικά απ’ τους «ειδικούς» στις δυτικές κοινωνικές σχέσεις και, συχνά, στην κακή σωματική, διανοητική και ψυχική υγεία των δυτικών μισθωτών/ υπηκόων. Δηλαδή, σύμφωνα με την δική μας ορολογία, στον «αναποτελεσματικό έλεγχο του κοινωνικού εργοστάσιου εκ μέρους του κεφάλαιου»…)

Γ) Η στρατηγική μετατόπιση των δυτικών «τεχνοεπιστημών ελέγχου» των ατόμων και των κοινωνιών (κοινωνιολογία, ψυχολογία, κλπ) προς τον μπηχεβιορισμό. Τις τεχνικές αποδιάρθρωσης και διαρκούς μετασχηματισμού των κοινωνικών συμπεριφορών, ηθών, αντιλήψεων δηλαδή…

Δ) Η όξυνση του παγκόσμιου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, στον οποίο μέχρι πρόσφατα (πριν μια δεκαετία χοντρικά) ο δυτικός καπιταλισμός θεωρούσε ότι κυριαρχούσε τεχνολογικά (και επιπλέον θεσμικά, ιδεολογικά, νομισμαστικά/χρηματοπιστωτικά…) χωρίς αντίπαλο. Έχασε την αναμέτρηση στον προγραμματισμό και στα σχετικά με την πληροφορική / κυβερνητική (5G επικοινωνίες, τεχνητή νοημοσύνη, διαστημικά προγράμματα, ρομποτική) κυρίως απ’ τον κινεζικό καπιταλισμό (αν και όχι μόνο) και θεωρεί (τα αφεντικά θεωρούν) ότι ο βασικός τομέας στον οποίο εξακολουθεί να έχει υπεροπλία είναι οι βιοτεχνολογίες (και ο βιολογικός πόλεμος…)

Αυτές πιο πάνω είναι μόνο επιγραμματικές νύξεις για 4 βασικές «διαστάσεις» της εξελισσόμενης 4ης βιομηχανικής επανάστασης∙ καθόλου οι μοναδικές. Τα λεγόμενα «εμβόλια» και η βίαιη, τρομοκρατική επιβολή των γενετικών πλατφορμών, είναι ένα σημείο τομής τους. Άλλο σημείο τομής είναι η γενικευμένη datoποίηση της καθημερινής ζωής…

Δεν θα αναλύσουμε τώρα κανένα απ’ αυτά τα «σημεία». Πρώτον επειδή το έχουμε κάνει όσο ήταν δυνατόν εδώ και 2 χρόνια, και δεύτερον επειδή πιο συστηματικά γίνονται τέτοιες αναλύσεις στο περιοδικό cyborg. Υπενθυμίζουμε μόνο (αν μας επιτρέπεται) πόσο πλατύς και ναρκοθετημένος είναι ο ορίζοντας του παρόντος και του μέλλοντος∙ ο ορίζοντας μέσα στον οποίο μπορούμε (αν θέλουμε…) να πολεμήσουμε από αναβαθμισμένες εργατικές θέσεις ή να παραδοθούμε οριστικά πισθάγκωνα δεμένοι∙ αλλά σε καμία περίπτωση να τον «ξεχάσουμε» ή να τον αποφύγουμε…

Το μέλλον είναι εδώ, τώρα!

Πέμπτη 14 Απρίλη>> Αν δεν υπήρχαν οι αυστηρές και συγκεκριμένες καπιταλιστικές αναγκαιότητες τα πιο πάνω θα σας φαίνονταν … «παρανοϊκά»! Το ότι η συντριπτική πλειονότητα των υπηκόων επιμένει να αδιαφορεί και να τις αγνοεί δεν αλλάζει την ροή της ιστορίας∙ απλά αυτή περνάει πίσω απ’ τις πλάτες τους, τους σκουντάει, τους σπρώχνει, τους ρίχνει, τους ξαπλώνει φαρδιά-πλατιά, κι αυτοί δεν καταλαβαίνουν καν και καν τι τους συνέβη.

Τι θα λέγατε, λοιπόν, για αυτό παρακάτω;

Στις 16 Φλεβάρη του 2022 (πριν δυο μήνες δηλαδή) στην εφημερίδα της χιλιανής κυβέρνησης δημοσιεύτηκε (και είναι πλέον νόμος) η ομόφωνη απόφαση του κοινοβουλίου, για την απαγόρευση των διακρίσεων στην εργασία σε βάρος ανθρώπων με μεταλλαγμένο ή γενετικά τροποποιημένο γονιδίωμα αλλά και για την απαγόρευση της εργοδοτικής απαίτησης για έλεγχο του γονιδιώματος των εργατών….

Ουπς!!! Πού ζείτε (ζούμε) ε; Από πότε η «γενετική αρτιότητα» έχει σχέση με την «αγορά εργασίας», και με ποια κριτήρια; Η χιλιανή νομοθεσία (διορατική και όχι συνωμοσιολογική!) αφορά κατ’ αρχήν στις διακρίσεις σε βάρος εργατών / εργατριών που έχουν κάποια μετάλλαξη ή τροποποίηση στο γονιδίωμά τους άσχετα απ’ την αιτία της, τέτοια που μπορεί να ερμηνευτεί σαν «υψηλή πιθανότητα» να αρρωστήσουν ή να έχουν κάποια άλλο μειονέκτημα στην χ ή ψ δουλειά. Μ’ άλλα λόγια ο νόμος θέλει να προστατέψει εκείνους κι εκείνες που θα μπορούσαν να θεωρηθούν «γενετικά κατώτεροι».

Κάτω από ποιες όμως συνθήκες θα μπορούσε να επιβληθεί η καταγραφή του γενετικού προφίλ του καθενός και της καθεμιάς ως «στοιχείου ταυτότητας» και, κατά συνέπεια, σαν στοιχείου ανωτερότητας, κατωτερότητας, καταλληλότητας ή μη, επάρκειας ή μη έτσι ώστε να χρειάζεται νόμος για να προλάβει μια τέτοια διαστρωμάτωση; Με άλλα λόγια: τι συγκεκριμένο φοβήθηκαν οι χιλιανοί βουλευτές και ψήφισαν έναν τέτοιο νόμο; Κι ακόμα παραπάνω: τι συγκεκριμένο φοβήθηκαν οι βουλευτές της αργεντινής και ψήφισαν στο τέλος του 2021 έναν παρόμοιο νόμο; Δεν το ξέρουμε, μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε.

Γιατί ξέρουμε ότι αυτή ακριβώς είναι η καπιταλιστική τάση που ξεδιπλώνεται μπροστά μας: το γενετικό φακέλωμα! Ξέρουμε επίσης ότι γι’ αυτό ενδιαφέρονται με μεγάλο πάθος τα ασφαλιστικά ταμεία και οι ασφαλιστικές εταιρείες, δημόσιοι οργανισμοί ή ιδιωτικοί: γιατί με το γενετικό profiling θα κόβεται και θα ράβεται στα μέτρα καθενός χωριστά το βάρος που μπορεί να προκαλέσει μελλοντικά στο «σύστημα υγείας»…. (Σας θυμίζει κάτι;) Άρα και το τι πρέπει να πληρώνει.

Ξέρουμε επίσης ότι τα αφεντικά ενδιαφέρονται για το γενετικό profiling του καθενός και της καθεμιάς με μεγάλο πάθος! Αφενός για να εξατομικεύουν και να προσαρμόζουν κατάλληλα το «κόστος εργασίας», αφετέρου για να επιλέγουν τα (γενετικά) «προσόντα» των εργατών που χρειάζονται.

Αυτό «βλέπουν» στη λατινική αμερική, ίσως και αλλού. Όμως, ο ίδιος χιλιανός νόμος που απαγορεύει τις εργοδοτικές διακρίσεις, προβλέπει κι αυτό:

… Ο εργαζόμενος / η εργαζόμενη μπορούν να εκδηλώσουν την ελεύθερη και ενημερωμένη συναίνεσή τους να κάνουν ένα γενετικό τεστ, εφόσον αυτό έχει στόχο να διασφαλίσει τις αναγκαίες και κατάλληλες φυσικές και διανοητικές συνθήκες τους για να διεκπεραιώσουν δουλειές ή καθήκοντα που θεωρούνται επικίνδυνα, με μόνο σκοπό να προστατέψουν την ζωή ή την φυσική ή την διανοητική τους αρτιότητα, όπως επίσης την ζωή ή την φυσική ή την διανοητική υγεία άλλων εργαζόμενων. Εφόσον ο εργοδότης ζητά τέτοιες εξετάσεις, πρέπει να αναλάβει το κόστος τους….

Να που οφείλεται η ομοφωνία! Απ’ την μια απαγορεύονται οι διακρίσεις – απ’ την άλλη όμως «ελεύθερα» (πόση «ελευθερία» χωράει στη μισθωτή σχέση άραγε;) οι εργάτες θα μπορούν να συναινέσουν στο γενετικό screening, είτε για το δικό τους το καλό, είτε για το καλό άλλων. Ας πούμε για λόγους «κοινωνικής ευθύνης» (Μήπως αυτό σας θυμίζει κάτι;)

Η «προίκα» (και η εξάρτηση…)

Δευτέρα 17 Γενάρη>> Ενώ πολλές χώρες εξετάζουν τα τελευταία χρόνια το μέτρο του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος για κάθε πολίτη τους και ορισμένες έχουν ήδη πειραματιστεί σχετικά, στη Γερμανία εκφράζονται σκέψεις για ένα προωθημένο βήμα με ζητούμενο πάντα τη μείωση της ανισότητας. Ένα από τα σημαντικότερα ινστιτούτα οικονομικών ερευνών στη χώρα, το DIW, προτείνει στο γερμανικό κράτος να χορηγεί σε κάθε πολίτη ανεξαιρέτως 20.000 ευρώ στην αρχή της ζωής του και συγκεκριμένα με την ενηλικίωσή του, στα 18 του χρόνια, ώστε να του προσφέρει τη δυνατότητα είτε να σπουδάσει, είτε να ανοίξει δική του επιχείρηση, είτε να αποκτήσει κάποια επαγγελματική κατάρτιση, είτε ακόμα και να καταβάλει ένα τμήμα του τιμήματος για την αγορά ενός περιουσιακού στοιχείου. Όχι βέβαια για να το σπαταλήσει.

Η ιδέα είναι στο ίδιο πνεύμα με το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, ένα μέτρο που στοχεύει στην ελαχιστοποίηση της φτώχειας με τη χορήγηση ενός στοιχειώδους εισοδήματος σε όλους, χωρίς καμία προϋπόθεση και χωρίς καν εξακρίβωση της περιουσιακής κατάστασης των δικαιούχων. Όπως, πάντως, επισημαίνει σχετικό ρεπορτάζ της γερμανικής εφημερίδας Deutsche Welle, η «ελάχιστη περιουσία» η Grunderbe όπως είναι ο γερμανικός όρος, είναι μια ιδέα με ιστορία αιώνων…. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς … το μέτρο θα κοστίζει στο γερμανικό κράτος 22,6 δις ετησίως, καθώς κάθε χρόνο ενηλικιώνονται στη Γερμανία περίπου 750.000 πολίτες…

Έτσι ξεκινάει το σχεδόν διθυραμβικό ρεπορτάζ της καθεστωτικής «καθημερινής» στις 14 Γενάρη (φωτογραφία επάνω). Πρόκειται βέβαια για ιδέα / πρόταση του Βερολινέζικου think tank και όχι απόφαση του γερμανικού κράτους. Ακόμα κι αν γίνει επίσημη κρατική πολιτική πάντως οι γερμανοί νεολαίοι δεν θα κρατάνε σακούλες για να μαζεύουν τα κατοστάρικα που θα πέφτουν απ’ τον ουρανό! Το ποσό της «προίκας» (20.000 ευρώ) είναι ελάχιστα μεγαλύτερο (στη γερμανία) απ’ τον ετήσιο βασικό μισθό του ανειδίκευτου για μια χρονιά, δώδεκα μηνιάτικα δηλαδή, (19.020 ευρώ). Και, υποθέτουμε, θα αντικαταστήσει ή θα απορροφήσει τα όποια επιδόματα υπάρχουν…

Είναι αλήθεια ωστόσο ότι η ιδέα του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος» γυροφέρνει στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο στα κεφάλια μιας (από πρώτη, αλλά μόνο πρώτη ματιά απρόοπτης) συμμαχίας μεταξύ νεο-φιλελεύθερων και «αριστερών» ειδικών, διανοούμενων… γενικά φιλάνθρωπων… εδώ και κάμποσα χρόνια. Στελεχών του συστήματος δηλαδή, που ανησυχούν για την διευρυνόμενη ανισότητα στις κοινωνίες της 3ης και ακόμα περισσότερο της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Εκτιμάμε πως με την μια ή την άλλη μορφή θα μπει σε εφαρμογή κάποια στιγμή, όχι μακρινή: όπως τα καπιταλιστικά κράτη και τ’ αφεντικά φροντίζουν για την καλή μας υγεία (εεε;) έτσι θα φροντίσουν όχι για την «μείωση των ανισοτήτων» αλλά για έναν πιο συστηματικό και καθολικό έλεγχο της σύγχρονης, σημερινής και αυριανής εργατικής τάξης. Ένα πατερναλιστικό ενδιαφέρον που θα πουληθεί σαν «φιλόπτωχη ευεργεσία», μέσα από ένα σύνθετο σύστημα πειθάρχησης το οποίο έχουμε ονομάσει και παρουσιάσει εδώ (στην ασταμάτητη μηχανή) ονομάζοντάς τον το διπλό αφεντικό.

Τι γενναιοδωρία υπάρχει λοιπόν στην πιο πάνω ιδέα / πρόταση στην ευρύτητά της; Καμία! Πρόκειται για τον ατσάλινο υπολογισμό πως αν το «ανθρώπινο κεφάλαιο» στα χαμηλά της κοινωνικής διαστρωμάτωσης επιδοτείται μ’ ένα μικρό, συμβολικό χρηματικό κεφάλαιο (: ποσό χρημάτων) με συγκεκριμένους, αυστηρούς και επιτηρούμενους όρους, τότε α) θα αλλοτριωθεί τόσο όσο χρειάζεται για να «ξεχάσει» την προλεταριοποίησή του∙ β) θα αποκτήσει μια σχέση εξάρτησης με τον «χορηγό» του (το κράτος, δηλαδή, σαν κόμμα του κεφάλαιου) νομιμοποιώντας την αντίστροφη σχέση, το «δικαίωμα του χορηγού / χρηματοδότη» να ελέγχει την σωστή και υπεύθυνη ζωή των “επωφελούμενων”.

Στο πιο πάνω απόσπασμα το «όχι, βέβαια, να το σπαταλήσει» είναι δηλωτικό των αυστηρών όρων. “Βέβαια”: μ’ αυτήν την προίκα δεν επιδοτείται η κατανάλωση, η σπατάλη! Επιδοτείται η επένδυση του Εαυτού – Κεφάλαιο, με τρόπο που να μπορεί να πιστοποιηθεί… Δεν θα βγαίνουν τα ευρώ λίγα λίγα απ’ το λογαριασμό∙ θα πηγαίνουν διατραπεζικά εκεί που πρέπει… Εκείνο που στις προηγούμενες δεκαετίες εμφανιζόταν σαν ατομική ή/και οικογενειακή (σε κάθε περίπτωση ιδιωτική δραστηριότητα), η μαζική μικροαστικοποίηση δηλαδή μέσω της «επένδυσης στον Εαυτό – Κεφάλαιο», πρόκειται να αποκτήσει και την κρατική (άρα κεντρικά ελεγχόμενη) διάστασή του. Όχι επειδή οι «φτωχοί» δεν μπορούν να επενδύσουν στους Εαυτούς τους – αυτή η πονοψυχιά είναι προσχηματική!… Αλλά επειδή σε συνθήκες εντατικής ρευστοποίησης της αγοράς εργασίας (: διαρκής αναδιάρθρωση ειδικοτήτων…) είναι απαραίτητος ένας κεντρικός «πύργος ελέγχου» τόσο των εργασιακών ροών όσο και της πειθαρχίας εκείνων που ζουν πουλώντας την εργατική τους δύναμη, σωματική, διανοητική – ή ζωτική (επ’ αυτής άλλη φορά…)

Αν στον κεϋνσιανισμό η μορφή – κράτος ήταν ο υποτιθέμενα ουδέτερος παράγοντας ανάμεσα στ’ αφεντικά και στην εργατική τάξη (του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα), στο άμεσο μέλλον η «σ.δ.ι.τ.» δομή εξουσίας θα είναι ο «τιμονιέρης», ή πιο σωστά ταυτόχρονα ο κώδικας – οδικής – κυκλοφορίας και ο τροχονόμος των νέων, ρευστών, συχνά πρωτοφανών σχέσεων, μορφών και «συμπεριφορών» εργασίας. Και για να είναι τέτοιος η μορφή – κράτος πρέπει να δείχνει «πειστικός» στο ενδιαφέρον του για το πόπολο.

Όπως ακριβώς η «προστασία της δημόσιας υγείας» στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο ήταν και είναι το αντίθετο, είναι η βίαιη υπαγωγή των σωμάτων στις προδιαγραφές του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, της νέας, αναβαθμισμένης «βιομηχανίας της υγείας», και της ψηφιακής επιτήρησης κατά της «κοινωνικής ανευθυνότητας», έτσι και η «προστασία έναντι των κοινωνικών ανισοτήτων» είναι η διαρκής οργάνωση, αναδιοργάνωση και έλεγχος αυτών των ανισοτήτων. Πάντα μέσα απ’ το ατελείωτο τούνελ της «ατομικής κοινωνικής ευθύνης».

Υποψιαζόμαστε (για να μην πούμε ότι είμαστε σχεδόν σίγουροι) πως οι ίδιοι «εισαγγελείς» της νέας κανονικότητας που τόσο καλά γνωρίσαμε ήδη, θα σταθούν ξανά μπροστά μας. Με το δάκτυλο υψωμένο και τις καταγγελίες, τις κατάρες και τις ψευτιές τους ίδιες στον πυρήνα τους.

Το θέμα θέλει αναλυτική δουλειά. Συνεπώς θα τα λέμε κι από ‘δω, θα τα λέμε και μέσω των Sarajevo.pdf σε μεγαλύτερη έκταση….

(αφίσα: υποφέροντας απ’ αυτό το είδος της επιμονής ότι η τάξη μας πρέπει να προβλέπει και να ετοιμάζεται για να είναι αξιόμαχη αντί να σέρνεται υπνωτισμένη και λιπόθυμη απ’ τα διάφορα «σοκ και δέος» του συστήματος, πριν σχεδόν 4 χρόνια, τον Μάρτη του 2018, το συμβούλιο για την εργατική αυτονομία είχε παρουσιάσει δημόσια την επερχόμενη αντίθεση.

Μάταια: στα στρατοδικεία που στήνει και θα στήσει ο καιροσκοπισμός και ο διάχυτος διανοητικός λουμπενισμός οι έγκαιρες, αναλυτικές, ανταγωνιστικές προειδοποιήσεις δεν έχουν καμιάν αξία. Οι πραιτωριανοί δεν έχουν σπουδαία μνήμη, ακόμα κι αν νομίζουν ότι έχουν σπουδαία προοπτική.

Και η αμνησία, η λήθη, η ακρισία, η μικρόνοια και η μικροψυχία, έχουν γίνει προσόντα προς επιδότηση…)

Είναι ωραίες οι γενετικές παρεμβάσεις;

Τρίτη 16 Νοέμβρη>> Ξέρουμε: θα φυτρώσουν διάφοροι εξυπνάκηδες caradinieri / pfizerοι που δεν μπορούν να αγνοήσουν την πανηγυρική δήλωση του Oelrich για να πουν ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, και ότι οι βιοτεχνολογίες είναι μια χαρά! Και το «άλμα» (το πήδημα…) μια χαρά θα το βρουν… Το ξέρουμε. Δεν πρόκειται να ανοίξουμε κουβέντα μ’ όλους όσους νομίζουν ότι δεν είναι «ψέκα» μόνο και μόνο επειδή έπεσαν στο βαρέλι!! Με τους «βαρελάτους» δεν έχουμε τίποτα να πούμε. Το τι είναι και τι δεν είναι οι βιοτεχνολογίες είναι θέμα που άνοιξε μέσα στο κίνημα στα late ‘70ς και στα ‘80ς… διακόπηκε ή περιθωριακοποιήθηκε άγρια στα χρόνια της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας και των υγιεινιστικών ναρκισσισμών, και τώρα ξανανοίγει, με καινούργια υποκείμενα, με μεγάλη πίεση, πάντα όμως μέσα στις προδιαγραφές και την ιστορία του ανταγωνιστικού κινήματος.

Προηγείται όμως αυτό: εκατοντάδες εκατομμύρια υποτελών «υπνωτίστηκαν», τρομοκρατήθηκαν, εξαπατήθηκαν, εκβιάστηκαν, βιάστηκαν συναισθηματικά και σωματικά, απειλήθηκαν, τιμωρήθηκαν, λοιδορήθηκαν, συκοφαντήθηκαν, μόνο και μόνο για να σπάσει εκείνο το 95% των πληθυσμών που θα απαντούσε ένα ξερό «όχι» στην επέμβαση πάνω στα κύτταρά του και εναντίον του ανοσοποιητικού του συστήματος. Δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε εκείνους τους άπειρους αριθμούς υπηκόων που έχουν πλατφορμιαστεί κάτω από βία, όσο κι αν παριστάνουν ότι δεν τρέχει τίποτα. Η καρδούλα τους το ξέρει…

Αυτό είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας ήδη! Ακόμα περισσότερο έγκλημα κατά της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Όλοι και όλες που δουλεύοντας παράγουν τον πλούτο που λυμαίνονται (και) οι φαρμακομαφίες, όλοι και όλες που με την διπλή φορολόγησή τους εξασφαλίζουν στα κράτη τα ποσά που γενναιόδωρα δίνουν (και) σ’ αυτές τις φαρμακομαφίες, η σύγχρονη εργατική τάξη για να το πούμε με τον δικό μας τρόπο, έγιναν/έγινε ηθικά, συναισθηματικά, διανοητικά κιμάς, με μια τερατώδη κατασκευή «κινδύνου» και μια κίβδηλη κατασκευή «σωτηρίας», μόνο και μόνο για να «ανοίξει ο δρόμος» για να κάνουν οι φαρμακομαφίες και το σύμπλεγμα το «άλμα» τους! Ναι, ο κύριος ceo της bayer είναι αποκαλυπτικός μέσα από δυο φράσεις του: μας έχουν σαν το καύσιμο για την προώθησή τους, που δεν σημαίνει τίποτα άλλο απ’ την ακόμα μεγαλύτερη υποδούλωσή μας!

«Πόλεμο» είπαν, «κρέας για κανόνια» εννοούσαν, παρότι τα τωρινά «κανόνια» είναι διαφορετικά… Αυτά είναι που πρέπει να αντιμετωπίσουμε αποφασιστικά.