Tag: εργασία

Ούτε η θεωρία…

Δευτέρα 6 Σεπτέμβρη>> Ο Μαρξ αναλύει κάπου (την έχει γλυτώσει ως τώρα ο κυρ Κάρολος απ’ την αποκαθήλωση του Άρη, του ενός απ’ τους δύο διάσημους μ’ αυτό το όνομα, του αρμόδιου γι’ αυτά…) ότι σε ιστορικές φάσεις ριζικού μετασχηματισμού των διαδικασιών καπιταλιστικής συσσώρευσης, η μορφή – κράτος αναλαμβάνει τις ευθύνες «συλλογικού καπιταλιστή» και δρώντας πολιτικά και νομοθετικά για λογαριασμό των πλέον «εκσυγχρονιστικών τεχνολογικά» μερίδων των αφεντικών, αναγκάζει όλα τα υπόλοιπα (τις ας τις πούμε έτσι «καθυστερημένες μερίδες του κεφάλαιου») είτε να προσαρμοστούν είτε να εξαφανιστούν. Πρώιμο παράδειγμα αυτής της κρατικής λειτουργίας υπήρξε στην πρωτοπόρα βιομηχανική αγγλία η απαγόρευση της παιδικής εργασίας, στον 19ο αιώνα. Ήταν σαφές ότι τα λιγότερο μηχανοποιημένα υφαντουργεία, που στηρίζονταν στην παιδική εργασία (δεν θα εξηγήσουμε εδώ το γιατί) κτυπήθηκαν απ’ την σχετική νομοθεσία. Ωστόσο το αγγλικό κοινοβούλιο και η αντίστοιχη κυβέρνηση δρούσαν σαν το κόμμα των πλέον πρωτοπόρων (εκείνη την εποχή) τμημάτων των αφεντικών και όχι σαν κόμμα των πιο καθυστερημένων τεχνολογικά και οργανωτικά.

Συμβαίνουν τέτοια σ’ όλες τις καπιταλιστικές Αλλαγές Παραδείγματος – αλλά που να τα εξηγούμε τώρα στους ανεγκέφαλους…. Το ενδιαφέρον στην τωρινή, για την οποία η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία είναι ταυτόχρονα εισαγωγή στη βία και καταλύτης της «μετάβασης», είναι το ερώτημα αυτό: ποια είναι η ελάχιστη καπιταλιστική μορφή που πρέπει να υπαχθεί στην αναδιάρθρωση ακόμα κι αν δεν θέλει, ποιο είναι το «ελάχιστο μοναδιαίο κεφάλαιο» που είναι «καθυστερημένο» σε σχέση με τις προδιαγραφές και τις νόρμες της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, έτσι όπως τις προσδιορίζουν μονομερώς στη δύση τα πιο «δυναμικά» αφεντικά;

Την απάντηση την έδωσαν έγκαιρα οι περιθωριακοί «εφτάψυχοι»! Το «ελάχιστο μοναδιαίο κεφάλαιο», η μίνιμουμ καπιταλιστική μορφή που υπάγεται, δια της βίας, στην αναδιάρθρωση ή στην συντριβή της, είναι ο Εαυτός Κεφάλαιο!! Αυτό το εγκληματικό κατόρθωμα 30 – 40 χρόνων νεοφιλελευθερισμού, ενσωμάτωσε τόσο εθελοντικά, τόσο έντονα και τόσο αυτοκαταστροφικά την σύγκρουση ανάμεσα σε «νεκρό κεφάλαιο» (πάγιο: σώμα) και «ζωντανή εργασία» (: εκμετάλλευση) ώστε τώρα η αναδιάρθρωση ή η συντριβή του γίνεται υποχρεωτικά σε μοριακή, σε κυτταρική κλίμακα! Είναι γι’ αυτό το λόγο που οι γενετιστές μηχανικοί και οι μπηχεβιοριστές, έτοιμοι από καιρό, έγιναν ουσιαστικά οι «πολιτικοί καθοδηγητές» της κρατικής δράσης.

Εξηγούμε αλλού (τετράδιο νο 5, σύντομα…) μερικά πράγματα σχετικά. Το βασικό εδώ είναι πως η πολιτική και ιδεολογική διάσταση της μορφής – κράτους και της εκπροσώπησης του κεφαλαιϊκού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, στο βαθμό που αναλαμβάνει την αναδιάρθρωση, ενός προς ένα και μαζικά όλων των ατομικών «παγίων» των Εαυτών – Κεφάλαιο, άρα όλων των σωμάτων, δεν μπορεί παρά να είναι ο ολοκληρωτισμός. Θα μπορούσαμε (και θα έπρεπε, για ιστορικούς λόγους) να τον ονομάσουμε φασισμό 2.0.

Όπως θα ήταν «λογικό» (με την κρατική / καπιταλιστική έννοια) ο φασισμός 2.0 χρησιμοποιεί μεθόδους του φασισμού 1.0, όμως ούτε εξαντλείται σ’ αυτόν ούτε τον μνημονεύει. Ο φασισμός 1.0 ήταν η ιστορική εκδοχή της μορφής – κράτους στην υπηρεσία του μαζικού, εργοστασιακού καπιταλισμού. Ο φασισμός 2.0 είναι η «επίκαιρη» εκδοχή της κρατικής εξουσίας στην υπηρεσία του μαζικού ψηφιακού καπιταλισμού.

Όλα πάνε καλά 1 (;;)

Δευτέρα 30 Αυγούστου>> Σύμφωνα με τα ανακοινωθέντα του ντόπιου επιτελείου του πολέμου κατά του «αόρατου εχθρού», ζητούνται επειγόντως 1.000.000 φρέσκα κορμιά. Για το μέτωπο. Φρέσκο πράγμα, ακόμα και αλυσοδεμένο. Ο πόλεμος θέλει μπράτσα! Αυτή τη φορά δεν έχει «καρώτο» – όσοι ήταν να το δαγκώσουν το δάγκωσαν. Τώρα έχει ραβδί. Ματσούκι. Ξύλο. Αναστολές εργασίας, δηλαδή πατερναλιστικές μισο-απολύσεις: «να κάτσεις άφραγκος, να το σκεφτείς…. (το να πλατφορμιαστείς)… αξίζει τώρα να μην έχεις το νοίκι και το μπακάλικο για δυό τσιμπήματα; Έλα μωρέ, λογικέψου και σκύψε το κεφάλι… Η πατρίς κινδυνεύει…».

Η μισθωτή εργασία (και) στα μέρη μας έχει φτάσει σ’ αυτό το σημείο εξαθλίωσης / υποτίμησης: να την απαγορεύει το κόμμα των αφεντικών (το κράτος) … για το καλό της! Το κόμμα των αφεντικών έχει καταφέρει να κρύψει τον πραγματικό χαρακτήρα της αναδιάρθρωσης που έχει επιταχυνθεί και εκβιαστεί μέσω υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας· κι έτσι πουλάει τώρα την ιδέα ότι ο εχθρός της μισθωτής εργασίας είναι ο «υγιεινιστικά ασύμβατος, απείθαρχος» εαυτός της!!!

Πώς έφτασαν τα πράγματα εκεί; Ποιός άνοιξε την πόρτα; Ο ρημαδοΚούλης και το γκουβέρνο του; Λάθος. Αυτοί πρέπει να πληρώσουν τα επίχειρα σαν μανατζαραίοι· αλλά πρακτικά είναι μόνον θυρωροί. Το ίδιο και οι ανάλογοι στην ιταλία, στη γαλλία ή στην αυστραλία.

Το είπαμε και το ξανάπαμε: την πόρτα στο δόγμα «εχθρός των μισθωτών είναι οι μισθωτοί», ή στο δόγμα “η εργατική τάξη είναι μολυσματική απ’ την φύση της την ίδια, και μόνο τα αφεντικά μπορούν να την προστατέψουν απ’ τον εαυτό της” την άνοιξε εκείνη η παράνοια που μετατράπηκε σε συνδικαλιστική απαίτηση την άνοιξη του 2020, σύμφωνα με την οποία «τα αφεντικά θα έπρεπε να φροντίσουν για την ασφάλεια των εργατών»…. απέναντι σε μια απειλή που οι ίδιοι οι εργάτες ΑΓΝΟΟΥΣΑΝ, και για την οποία «απλά» (;;;) είχαν υιοθετήσει την προσταγή ενός τμήματος των αφεντικών! Για να το πούμε διαφορετικά: όταν ένα τμήμα των (διεθνών) αφεντικών είπε «θα πεθάνετε όλοι αν δεν εφαρμόσετε τις διαταγές μας», η τάξη μας (συνθηκολογημένη εδώ και δεκαετίες) δεν αναρωτήθηκε καν και καν για την αλήθεια της απειλής. Αντίθετα έτρεξε πανικόβλητη να ζητήσει την προστασία (όλων) των αφεντικών…. Και του κόμματός τους, του κράτους.

Από εκείνη την ιστορική στιγμή της μαζικής εργατικής αυτο-υπουδούλωσης στο «υγιεινιστικό κεφάλαιο» ξέραμε – και δεν το κρατήσαμε μυστικό – τι θα συμβεί…. Αυτό που συμβαίνει. Τα αφεντικά, αν όχι όλα (πράγματι, κάποια έχουν ενστάσεις…) αλλά σίγουρα το κόμμα τους, το κράτος, σαν έκφραση του συλλογικού καπιταλιστή, αξιοποιούν το «δικαίωμα» που τους αναγνωρίστηκε! Θέλουν τα μαγαζιά τους, οι επιχειρήσεις τους, να είναι «covid free»… Μόνο που «covid free» είναι το ψευδώνυμο του τώρα τα χέρια μας λύνονται για τον ακόμα καλύτερο έλεγχο των εργατών, για το καλό της «δημόσιας υγείας» – για το δικό τους καλό…

Τι σημαίνει «υγιεινιστική ασυμβατότητα εργατών» και το πόσο μακριά πάει το ξέρουν και το καταλαβαίνουν εκείνοι οι ελάχιστοι που παρακολουθούν εδώ και χρόνια τις τεχνολογικές και ιδεολογικές προετοιμασίες και τα πρώτα βήματα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Ας μην εστιάζει κανείς το βλέμμα του αποκλειστικά και μόνο στις «αναστολές» ήδη υπαρχουσών σχέσεων μισθωτής εργασίας. Ας σκεφτεί επιπλέον τι σημαίνει ο «υγιειονομικός» έλεγχος στις νέες προσλήψεις, πράγμα που έγινε ήδη αθόρυβα στην εντόπια βιομηχανία τουρισμού… Όχι κρυφά. Έγινε με την συναίνεση των κομμάτων, των οργανώσεων και των συνδικάτων που τώρα αντιδρούν. Συνεπώς πρέπει να θεωρηθεί όχι απλά «κεκτημένο» αλλά καρα-κεκτημένο των αφεντικών. Για το μέλλον, αν όχι με αφορμή τον τσαχπίνη, με οποιεσδήποτε άλλες. Καρα-κεκτημένο ακόμα και “ψυχολογικού ελέγχου”, μέσω διαρκών τεστ…

Έχουμε προσπαθήσει με πάθος και εντιμότητα να την κλείσουμε αυτήν την πόρτα της υγιεινιστικής αυτο-υποδούλωσης της τάξης μας. Φαίνεται όμως ότι θα χρειαστεί καιρός, κόπος και πόνος (βαθιά φυλάκιση / επιτήρηση) για να καταλάβουν στ’ αλήθεια τι είναι όλα αυτά κάποια διανοητικά εύστροφα τμήματα της εργατικής τάξης….

Προς το παρόν υπάρχουν αντιδράσεις για τις αναστολές, κι αυτό είναι καλύτερο απ’ το τίποτα. Μερικές είναι έντιμες, άλλες είναι προσχηματικές. Το κοινό στρατηγικό τους μειονέκτημα είναι ότι προέρχονται στο μεγαλύτερο μέρος τους απ’ την πλήρη υποστηρίξη, ως τώρα, των δογμάτων και των εγκλημάτων της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας. Είναι θολές από καταγωγή, και παραδομένες στη γενετική μηχανική και στο σύμπλεγμα. Αυτό το «ναι στον μαζικό εμβολιασμό όχι στον υποχρεωτικό», θα μπορούσε να ακούγεται σαν «ναι στο γάμο για τεκνοποίηση, όχι στα συζυγικά / μητρικά καθήκοντα» – αν υπάρχει κανείς να καταλάβει. (Φυσικά, στο ελλαδιστάν, το να καταγγείλει κανείς τους συνδικαλιστικούς θεατρινισμούς και τις διάφορες «ουρές» του είναι ένα σίγουρος τρόπος για να αποκτήσει κάκιστης ποιότητας εχθρούς. Έχουμε πολλούς τέτοιους, οπότε ας το αφήσουμε προς το παρόν).

Υπάρχουν αντιδράσεις λοιπόν. Το ενδιαφέρον είναι πως αν οι μπηχεβιοριστές της εξουσίας υπολόγιζαν ότι θα στρέψουν τους πλατφορμιασμένους κατά των υπόλοιπων, έχουν αποτύχει παταγωδώς. Μόνο καθάρματα και διεστραμμένοι της πρώτης κατηγορίας μπορούν να πουν ανοικτά «ανεμβολίαστοι γαμιέστε, να μείνετε άνεργοι και να ψοφίσετε!». (Αυτή την εποχή στο ελλαδιστάν υπάρχει η φήμη πως μόνον ένας «γαμιέται», και ξέρετε ποιός είναι…)

Υπάρχουν καθάρματα και διεστραμμένοι, αλλά είναι λίγοι. Ακόμα και οι πλατφορμιασμένοι στη μεγάλη πλειοψηφία τους λογαριάζουν ότι 10.000 «αναστολές» στη δημόσια υγεία απλά θα τινάξουν ό,τι έχει απομείνει στον αέρα.

Αυτή είναι η χρησιμότητα των αντιδράσεων, ειδικά των υγιειονομικών σ’ αυτή τη φάση: με θέσεις αντινομικές («ναι μεν… αλλά όχι….»), κρατώντας πάντα το στόμα τους του κλειστό για το τι πραγματικά έχει συμβεί στα δημόσια νοσοκομεία εδώ και μήνες, υποδαυλίζουν ασυναίσθητα (συγκαλύπτοντάς τες) τις δομικές, καπιταλιστικές αντινομίες της τρομοεκστρατείας. Έτσι, όμως, είναι πιθανό να απελευθερώσουν βαθύτερες και συνεκτικές αλήθειες.

Δεν είναι το καλύτερο, δεν είναι αυτό που χρειάζεται· αλλά είναι κάτι..

(φωτογραφία: σκηνή απ’ το αριστουργηματικό The cook, the thief, his wife and her lover, του Peter Greenaway – 1989)

Η τρελή επιτάχυνση (1)

Δευτέρα 28 Ιούνη>> Αυτός ο-όχι-μόνο ιδεολογικός (: νεοφιλελευθερισμός), ούτε-μόνο πολιτικός (: κράτος-κρίση) αλλά επίσης (και συχνά κυρίως) τεχνο-επιστημονικός έλεγχος της κοινωνικής αναπαραγωγής που ξεκίνησε την δεκαετία του 1980 σε διάφορα επιμέρους πεδία, για λίγες δεκαετίες προχώρησε σύμφωνα με το manual της «ελεύθερης αγοράς», του καταναλωτισμού, της υποτίμησης όλο και μεγαλύτερου μέρους της μισθωτής εργασίας (και στον πρώτο κόσμο), κάτω απ’ τις σημαίες της ελευθερίας και του ατομισμού. Από στενά οικονομική άποψη δεν ήταν μια διαδρομή στρωμένη με ροδοπέταλα: η όξυνση της ενδημικής κρίσης στην πραγματική κερδοφορία το 2009 έδειξε κάποια όρια. Όρια είχαν αρχίσει επίσης να εμφανίζονται όλο και πιο έντονα στην «απορροφητικότητα» των τεχνολογικών εφαρμογών με τους όρους της «ατομικής ελευθερίας», του «ο πελάτης έχει δίκιο», δηλαδή με τους ρυθμούς και της προδιαγραφές της «ελεύθερης αγοράς»: η παραγωγή τεχνολογικών καινοτομιών ήταν πολλές φορές γρηγορότερη απ’ την κατανάλωσή τους! Όλο και περισσότερες δυσκολεύονταν να βγουν στην μυθική «ελεύθερη αγορά» επειδή, απλά, θα απορρίπτονταν απ’ τα ήθη και τα έθιμα των καταναλωτών… Άλλες, πάλι, απορροφούνταν με πολύ αργότερους ρυθμούς απ’ ότι θα έπρεπε… Στην αργκώ των δυτικών αφεντικών αυτό ονομάστηκε “bottleneck”… Με δυο λόγια: προέκυψε ότι ο έλεγχος της βασικής βιολογικής συγκρότησης των ανθρώπινων όντων δεν θα μπορούσε να γίνει γρήγορα, μαζικά στον μέγιστο βαθμό και χωρίς εμπόδια και κριτικές με μοντέλα τύπου 23andMe…

Το χειρότερο, ας το επαναλάβουμε, ήταν ωστόσο το γεγονός πως ακριβώς την δεκαετία του 2010 ένας «ανταγωνιστής απ’ το πουθενά» (σύμφωνα με τις ιδέες του δυτικού οριενταλισμού…) άρχισε να απλώνει όλο και περισσότερο / γρηγορότερα την σκιά του πάνω στον καπιταλιστικό πλανήτη: το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο. Ο πιο κάτω πίνακας δείχνει συμπυκνωμένα το «πρόβλημα»:

Ήταν χοντρικά τότε, το 2017, το 2018, το 2019, που άρχισαν να ακούγονται από επιλεγμένους ειδικούς των αφεντικών περίεργες και ασυνήθιστες απόψεις, τις οποίες οι υπήκοοι απλά θεωρούσαν «αερολογίες». Όπως, ας πούμε, για «τα όρια της δημοκρατίας» ή/και για «την ανάγκη να εμπλακεί δομικά το κράτος στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση». Είτε το παραδέχονταν ανοικτά αυτοί οι ειδικοί είτε όχι, το κινέζικο μοντέλο πολιτικού και τεχνο-επιστημονικού ελέγχου της κοινωνικής αναπαραγωγής αποδεικνυόταν απειλητικά αποτελεσματικότερο και απελπιστικά ελκυστικό. Εν τω μεταξύ το 2019 οι επαγγελματίες προφήτες του δυτικού χρηματοπιστωτισμού άρχισαν να προβλέπουν για το 2020 ή για το 2021 μια ακόμα (χειρότερη από εκείνη του 2009) όξυνση της κρίσης: πράγματι οι βασικοί παράγοντες της κατάρρευσης του 2009 είχαν απλά εκτραχυνθεί δέκα χρόνια μετά. Και τα «εργαλεία» που χρησιμοποιήθηκαν το 2009 (: η εκτύπωση χρήματος και τα παράγωγά της) είχαν, πια, αχρηστευτεί.

Με άλλα λόγια, για να βγει ο δυτικός καπιταλισμός απ’ την διπλή παγίδα αφενός της ακόμα πιο άγριας χρηματοπιστωτικο-ποίησης (συγγνώμη για τον όρο) και αφετέρου του όλου και μεγαλύτερου λαχανιάσματος πίσω απ’ τον «στρατηγικό ανταγωνιστή», χρειαζόταν μια Άλλη Κρίση, μια «δημιουργική καταστροφή» που θα απελευθέρωνε / επέβαλε την ικανοποίηση των συμφερόντων των πιο δυναμικών τεχνολογικά τομέων. Μια Άλλη Κρίση που θα γινόταν η «έφοδος στον ουρανό» για το δυτικό βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα.

Κι αυτή κατασκευάστηκε. Όχι σαν ένας «τεχνητός ιός» αλλά σαν η βίαιη, total dominance διαχείρισή του.

Μια τάξη κομμάτια και θρύψαλα

Δευτέρα 14 Ιούνη>> Θα μπορούσε να είναι ο ορισμός της σύγχισης αν όχι κάτι χειρότερο. Ή θα μπορούσε να είναι κάτι αδιάφορο, σκέτη «κακία» εκ μέρους μας – διαλέγει ο καθένας και παίρνει. Πώς είναι, όμως, δυνατόν να υπάρχει αποδοχή των προταγμάτων (συμπεριλαμβανόμενων των διαταγών) ενός συστήματος όταν σηκώνει την σημαία «διαχείριση της υγείας της εργατικής τάξης» και να εκδηλώνεται αντίδραση όταν η σημαία γράφει «διαχείριση της εργασίας»; Η απορία μας αφορά, φυσικά, το πρώτο: η επιθετική προσπάθεια ενίσχυσης της κερδοφορίας των (μικρομεσαίων αφεντικών) μέσω του πρόσφατου νομοσχεδίου είναι, άραγε, κάτι διαφορετικό από (και) παράγοντας νοσηρότητας για τις ζωές των σύγχρονων μισθωτών; Φτιάχνουν, μήπως, οι αγαπημένες φαρμακομαφίες “εμβόλιο για την υπερκόπωση”; (Γιατί όχι;…) Κι αν ισχύει ότι η δουλειά-είναι-σκότωμα, πώς είναι δυνατόν να γίνεται δεκτό ότι το ίδιο γκουβέρνο εδώ και 16 μήνες «πασχίζει για την υγεία του λαού» και μάλιστα να του γίνεται κριτική απ’ τα δεξιά, ότι «δεν είναι αρκετά αυστηρό»;

Δεν θα δώσουμε απάντηση τώρα. Είναι γεγονός όμως ότι το πως γίνεται αντιληπτή η μισθωτή εργασία και ο ορίζοντας των ζητημάτων που την αφορούν άμεσα και έμμεσα στον 21ο αιώνα ορίζεται στα μέρη μας όχι απ’ την εργατική συνείδηση αλλά απ’ αυτό που θα ονομάζαμε «μικροαστικό εκλεκτικισμό»· με ισχυρές δόσεις κορπορατισμού του 20ου αιώνα. Η παράταση του ωραρίου είναι βέβαιο ότι προκαλεί ζημιές στη ζωή και στην υγεία όσων αναγκάζονται να την υποστούν… Είναι βέβαιο επίσης ότι κανείς δεν θέλει να δουλεύει παραπάνω, πολλοί και πολλές όμως αναγκάζονται να το κάνουν επειδή οι μισθοί είναι ψίχουλα· συνεπώς το ζήτημα του χρόνου εργασίας και του μισθού είναι απόλυτα δεμένα… Είναι βέβαιο τέλος (για εμάς) πως όταν ένας κυβερνητικός ακροδεξιός πλασιέ γαυγίζει πως «όσοι δεν εμβολιάζονται μπορούν να κριθούν επικίνδυνοι και να απολυθούν» αναφέρεται γενικά στην πειθαρχία των μισθωτών εντός και εκτός χώρου / χρόνου εργασίας. Αναφέρεται είτε το ξέρει είτε όχι στους «νέους όρους» οργάνωσης της καπιταλιστικής συσσώρευσης· και πάντως όχι στον καϋμό του μήπως δεν νοιώθουν καλά οι προλετάριοι…

Για να το πούμε διαφορετικά. Εκείνοι που ονειρεύονται μια νέα εκδοχή των «ταγμάτων ανεπιθυμήτων», ορέγονται και απειλούν με «τμήματα εργασίας μολυσματικών», γίνονται (έστω σιωπηλά) αποδεκτοί σαν τέτοιοι· χωρίς να νοιάζεται κανείς για το γεγονός ότι έτσι νομιμοποιείται ο νεο-ολοκληρωτισμός (τους) που, φυσικά, σε ένα άλλο πεδίο, θα νομοθετήσει υπέρ του απόλυτου «διευθυντικού δικαιώματος» για τον χρόνο εργασίας – με έναν διαφανή φερετζέ δήθεν «συναίνεσης των δύο πλευρών».

Μπορεί να φαίνεται εύκολο και βολικό να σπάει η εργατική πραγματικότητα σε κομματάκια που είναι άσχετα μεταξύ τους οπότε το κάθε φορά «αντικυβερνητικό άχτι» να διαλέγει εκείνο που φαίνεται αβανταδόρικο. Αλλά ο καπιταλισμός σαν τέτοιος δεν είναι παζλ. Διατρέχεται από ενιαία λογική και «γεννάει» χειρισμούς σε συνοχή. Ο ακροδεξιός πλασιέ μπορεί να έδρασε τυχαία ή όχι· πουλάει όμως τώρα ένα συγκεκριμένο είδος, που λέγεται «αντιεργατικός ολοκληρωτισμός με πρόσχημα την υγεία»· και γαύγισε υπέρ «απολύσεων για λόγους δημόσιας υγείας» ακριβώς μια μέρα πριν από μια γενική απεργία της 10ης Ιούνη.

Σ’ αυτήν δεν ακούστηκε κιχ!!!

Βρέθηκε, μήπως, ο «συναινετικός δεσμός» της ταξικής ειρήνης στις σύριγγες των φαρμακομαφιών; Ή μήπως ο εργατικός ανταγωνισμός αρχίζει και τελειώνει σε ένα μπάχαλο;

Και τώρα η ερώτηση του ενός…

Δευτέρα 14 Ιούνη>> Ας πούμε, με αρκετή δόση ειρωνείας έως και αυτοσαρκασμού (για να μην θεωρηθούμε πλεονέκτες) «Και Τώρα Η Ερώτηση Του Ενός Σεντ»:

Μέσα στο σύννεφο του συνδικαλιστικού καιροσκοπισμού που εκτονώνει τις όποιες ανησυχίες as usual, υπάρχει κάποιος που μπορεί να απαντήσει στο με ποιο τρόπο τα κύματα των εξελισσόμενων αναδιαρθρώσεων των σχέσεων εργασίας έχουν σχέση με την «ευχή» (τους ξέφυγε!..) του γνωστού παγκόσμιου οικονομικού φόρουμ «δεν έχω ιδιοκτησία και είμαι ευτυχής»; Υπάρχει μπροστά μας ένα έτοιμο κομμουνιστικό μέλλον και δεν το βλέπουμε – ή το αντίθετο; Και ποια (θέλουν τ’ αφεντικά) να είναι η θέση της μισθωτής σκλαβιάς σ’ αυτό το “αντίθετο”;

Υπάρχει απάντηση! Και έχει σχέση (και) με τον χρόνο εργασίας – με τις προδιαγραφές της 4ης βιομηχανικής επανάστασης που έχει ήδη ξεκινήσει.. Άντε να βοηθήσουμε λίγο: η (μονολεκτική!) απάντηση αρχίζει με έναν αριθμό, που δεν είναι το 4…

Ας αφήσουμε την εντόπια «ανατρεπτικότητα» να την βρει, με την βαθιά σοφία που την διακρίνει.

Χρόνος μισθωτής σκλαβιάς

Δευτέρα 17 Μάη. Θα ήταν αρκετό το “επιχείρημα” Μα έτσι κι αλλιώς αυτό συμβαίνει ήδη, παράνομα… το νομιμοποιούμε λοιπόν για να γίνεται με ελεγχόμενο τρόπο για να ξεκαθαρίσει τα πάντα γύρω απ’ την “ατομική διαπραγμάτευση” σχετικά με τα ωράρια στις δουλειές. Είναι μια απ’ τις (επιδεικτικά προπαγανδιζόμενες) φορές όπου το τυπικό σύνταγμα (δηλαδή η επίσημη νομοθεσία) επικαλείται το πραγματικό σύνταγμα (τους πραγματικούς συχετισμούς δύναμης στην “αγορά εργασίας”) εφόσον το δεύτερο έχει διαμορφωθεί στα μέτρα των αφεντικών.

Δεν πρόκειται, βέβαια, για “διαπραγμάτευση ένας μ’ έναν” – ο νεοφιλελεύθερος που υποστηρίζει κάτι τέτοιο είναι αθεράπευτα ηλίθιος (ή τον παριστάνει). Απ’ την μεριά είναι πράγματι ένας ή μία – απ’ την άλλη όμως δεν είναι “μόνος του” (με την εξουσία του) ο εργοδότης· είναι και το κόμμα των αφεντικών, η μορφή – κράτος. Θα μπορούσαμε να πούμε διάφορα επ’ αυτού του “μοντέλου”, κι ίσως το κάνουμε ολοκληρωμένα κάποια άλλη στιγμή. Μια απορία μόνο έχουμε: όλοι εκείνοι που συναίνεσαν στο να παραχωρηθεί στ’ αφεντικά και στο κόμμα τους η απόλυτη εξουσία επί της ζωής (και της εργασίας) τρώγοντας την τρομοεκστρατεία δεν αναρωτήθηκαν άραγε ούτε για μισό λεπτό πώς θα σωθούν οι τραπατσαρισμένες “μικρομεσαίες” επιχειρήσεις και τα ζορισμένα “μικρομεσαία” αφεντικά μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα; Όχι βέβαια – σιγά μην τους κόβει τόσο! Ιδού λοιπόν πως θα σωθούν: με το απόλυτο μονοπώλιο στον καθορισμό του χρόνου (και της έντασης) εργασίας – σε καπιταλισμό ζούμε!!!

Αν η τάξη μας δεν συμπλήρωνε με αυτο-υποτίμηση και μοιρολατρεία την σχεδιασμένη απ’ τα αφεντικά υποτίμηση της ζωής, των σχέσεων και της δουλειάς της, αυτές οι εξελίξεις θα ήταν εύκολα προβλέψιμες· και από κάποιες συγκεκριμένες (πολιτικές) απόψεις αποτελεσματικά αντιμετωπίσιμες. Όμως οι αναπαραστάσεις και οι θεσμίσεις του “συλλογικού εργατικού συμφέροντος”, εκείνο που λέγεται “συνδικαλισμός”, έχουν χρεωκοπήσει προ πολλού στα μέρη μας. Σ’ όλες τις μορφές και βαθμίδες τους. Αν το “μεροδούλι μεροφάι” είναι το καλύτερο που μπορεί να επιδείξει ο εντόπιος συνδικαλισμός, δεν χρειάζεται σοφία για τις συνέπειες.

Είναι ένα ζήτημα να μην έχει η τάξη μας την έγκαιρη επίγνωση των συνεπειών της αδράνειάς της και των συσχετισμών δύναμης· και είναι ένα εντελώς διαφορετικό το να μην έχει τα πιο πάνω αλλά, επιπλέον, να είναι πλακωμένη απ’ την χωματερή του παρελθόντος της… Στη δεύτερη περίπτωση τι θα περίμενε κανείς να κάνουν τ’ αφεντικά εκτός από πάρτυ;

Να θυμίσουμε το πλάνο 30/900; Υπερβολικά εργατικό, υπερβολικά έντιμο, υπερβολικά συνεπές με την πραγματική Ιστορία – δηλαδή: να πνιγεί το γρηγορότερο… Θα γιόρταζε τώρα τα 11α γενέθλιά του – αλλά τόλμησε να πάει κόντρα στο «θάνατος στη Μέρκελ», «έξω απ’ την ε.ε.» και «ζήτω η δραχμή», που φορέθηκαν πολύ για μερικά χρόνια, τόσα όσα χρειάζονταν για να εξαφανιστεί κάθε πιθανή ρανίδα αληθινής εργατικής αντίστασης στην κρίση / αναδιάρθωση και κάθε αντεπίθεση στ’ αφεντικά. Εκ των υστέρων θα το ανακαλύψουν οι αρχαιολόγοι το πλάνο 30/900 (και θα πουν: τσσσςςς, καταλάβαιναν οι τύποι) ή οι τυμβωρύχοι (και θα πουν: «κοιτάτε τι σκεφτήκαμε!»)

Ε, και;

(φωτογραφία: Τον παλιό εκείνο καιρό, ας πούμε το 2013…)

Διότι δεν συνεμορφώθη…

Δευτέρα 3 Μάη>> Ποιός νόμος ή ποιά λογική κάνει τις ιατρικές, διαγνωστικές εξετάσεις καταναγκαστικές; Ποιός νόμος ή ποιά λογική θα καταργήσει την προσωπική ανεξαρτησία σου σ’ αυτό το θεμελιώδες ζήτημα της υγείας σου και θα επιβάλλει ότι αν δεν κάνεις το χ ή το ψ τεστ, την χ ή ψ εξέταση, μέτρηση, επισκόπηση, τότε θα σου επιβληθούν πρόστιμα κι άλλες ποινές;

Κανένας νόμος – ως πριν έναν χρόνο· και καμμία λογική στους αιώνες των αιώνων! Αλλά τα πολιτικά αφεντικά, γνήσιοι λακέδες του συμπλέγματος, δρουν αλλιώς – και, είναι ολοφάνερο, δρουν με τα φρένα λυμμένα. Εδώ δεν υπάρχουν ούτε «συνταγματικά δικαστήρια» ούτε «συνταγματολόγοι» που να σέβονται στοιχειωδώς τους τίτλους και τους εαυτούς τους· είναι όλοι αποφύσεις του πολιτικού προσοδισμού…. Αν δεν κάνεις την εξέταση που σου είπαμε, κάθε τότε που σου είπαμε, θα κηρυχτείς «μολυσματικό, αντικοινωνικό και αντεθνικό στοιχείο» – και θα υποστείς τις συνέπειες του νόμου!!!

Τι συμβαίνει εδώ; Το εξηγήσαμε πριν λίγο καιρό, πρέπει τώρα να το επαναλάβουμε. Επειδή η έκταση της κοινωνικής απόρριψης των πλατφορμιασμών σ’ όλο τον δυτικό κόσμο είναι πολύ μεγάλη (για πολλούς και διάφορους λόγους), πολύ μεγαλύτερη απ’ όση περίμεναν τα αφεντικά του συμπλέγματος και οι κάθε είδους λακέδες τους ειδικά μετά από 14 μήνες carpet bombing, αφορά δηλαδή πάνω από το μισό των πληθυσμών, διστάζουν προς το παρόν να επιβάλλουν τον καταναγκαστικό πλατφορμιασμό. (Προς το παρόν – μην πάρετε θάρρος!!! )

Αντί γι’ αυτόν, και σαν «ενδιάμεση λύση», σκέφτηκαν να κάνουν κάτι άλλο, αναθέτοντας στο ελλαδιστάν ρόλο «πρωτοπόρου». Να επιβάλλουν το καταναγκαστικό τσεκάρισμα! Παραδεχόμαστε ότι η σκέψη τους ήταν / είναι έξυπνη: επειδή δεν υπάρχει ζήτημα επικινδυνότητας στα «test» η απόρριψή τους δεν έχει τα εύλογα επιχειρήματα της απόρριψης των πλατφορμών· απ’ την άλλη μεριά όμως εμπεδώνει / επιβάλλει τον υγιεινιστικό «νόμο και τάξη» που είναι η προϋπόθεση και για τον καταναγκαστικό πλατφορμιασμό, σε μεταγενέστερο χρόνο!

Έχει ιδιαίτερη σημασία, σημασία «απόδειξης» αν θέλετε για το γεγονός ότι το καταναγκαστικό τσεκάρισμα είναι πειθαρχικός και όχι υγιειονομικός κανόνας, αυτό το απλό: το περιβόητο self test ΔΕΝ χρειάζεται να το κάνει κάποιος! Υποχρεώνεται όμως ΝΑ ΔΗΛΩΣΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΕΚΑΝΕ (και ήταν negative…) ΣΤΗΝ ΨΗΦΙΑΚΗ ΒΑΣΗ / ΦΑΚΕΛΩΜΑ του κράτους / παρακράτους! Μ’ άλλα λόγια ο πραγματικός, πρακτικός καταναγκασμός είναι ΜΟΝΟ στην ηλεκτρονική δήλωση· όμως ακόμα κι αυτός (ακριβώς επειδή είναι αυτός!) διαμορφώνει την «συνήθεια» της «υγιεινιστικής» επιτήρησης, τη νομιμοποιεί, την κάνει βασικό πυλώνα της «νέας κανονικότητας»! Κι αυτό είναι στη συγκεκριμένη ιστορική φάση το ζητούμενο των αφεντικών και των λακέδων τους… Όχι η υγεία (ανόητοι caradinieri και pfizerοι!!) αλλά η επιτήρηση, ο διαρκής έλεγχος, η διαρκής «χαρτογράφη» του κοινωνικού!!! Αν είναι, για να συναινέσετε ανόητοι, θα σας πετάξουν και κανά χάπι (που θα το χρυσοπληρώστε άμεσα ή έμμεσα φυσικά)… Κι αν αυτή η «σωτηρία» σας υποδουλώνει ακόμα περισσότερο, φυσικά και θα το οργανώσουν όσο καλύτερα γίνεται! Και με τα δύο σκέλη αυτό είναι το ζητούμενο: η απαλλοτρίωση των τελευταίων εκτάσεων του κοινωνικού που δεν ελέγχονταν άμεσα και διαρκώς.

Το γεγονός ότι οι καθεστωτικοί αντίπαλοι κάνουν αυτόν τον έξυπνο ελιγμό ξεφορτωνόμενοι τα εμπόδια της επικινδυνότητας της γενετικής μηχανικής κρατώντας όμως τον «πυρήνα» των σχεδίων και των μεθοδεύσεών τους, επιβάλει και στα πραγματικά ανταγωνιστικά εργατικά υποκείμενα να εμπλουτίσουν την κριτική τους. Για την ακρίβεια: να την εστιάσουν/με στο κέντρο των σκοπών της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας: στον καθολικό ψηφιακό έλεγχο με προσχήματα σήμερα το ένα και αύριο κάτι άλλο – και την ακύρωση οποιασδήποτε ατομικής ελευθερίας (που θα αποδίδεται με δόσεις και μόνο μετά από την συμμόρφωση…).

Αυτό ήταν το μισό των στόχων τους απ’ την αρχή (το άλλο μισό είναι η γενετική μηχανική) – το είπαμε όσο πιο δυνατά και όσο πιο έγκαιρα γινόταν! Τώρα, με το καταναγκαστικό αυτο-τεστάρισμα και τα πρόστιμα / ποινές σε όποιους τολμήσουν να μην πειθαρχήσουν, η αλήθεια αποδεικνύεται απ’ τα ίδια τα αφεντικά!!

Εννοείται ότι δεν περιμένουμε απ’ τους «σκληρούς» και «αποφασισμένους» συνδικαλιστές και τους οπαδούς τους, είτε «επαναστάτες» είτε όχι, να επιτεθούν μεθαύριο σ’ αυτήν την καινούργια αντι-ανθρώπινη και αντ-εργατική φάση των κρατικο-καπιταλιστικών πραξικοπημάτων! Γαργάρα θα την κάνουν όπως και όλες τις προηγούμενες – συναινώντας, με τον γνωστό «συνδικαλιστικό» τρόπο: πετάω την μπάλα όσο πιο μακριά γίνεται. «Λεφτά για την υγεία και όχι για το νατο»…. τα γνωστά, τετριμμένα , εύκολα κι ακίνδυνα…

«Όποιος δεν συμμορφώνεται προς τα υποδείξεις» λέει η «κοινή υπουργική απόφαση»…. Προς το παρόν θα απαγορεύεται να δουλεύει, και φυσικά δεν θα πληρώνεται…. Προσεχώς; Ε… καταλαβαίνετε… τι θα γίνει προσεχώς. Όχι; (Ο φασισμός νικήθηκε τον περασμένο Οκτώβρη, σωστά; Εντάξει;)

Είμαστε λίγοι και “περιθωριακοί”… Όμως όλο αυτό το σκυλολόι, όπως κι αν μοστράρεται, το έχουμε απέναντι.

Είναι το λιγότερο που μας αναλογεί.

Βιομηχανία εναντίον εργασίας

Τρίτη 16 Μάρτη. Τώρα αρχίζουν τα ζόρικα όχι μόνο για τους ορκισμένους caradinieri και pfizerοι αλλά και εκείνους που είναι κάτι απ’ αυτά τα δύο (ή και τα δύο) αλλά προσπαθούν μέσα από συνδικαλιστικούς ελιγμούς να ξεγλυστρίσουν δηλώνοντας ότι είναι “και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ”. Και με τα βασικά δόγματα της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας και αντικυβερνητικοί…

Τα αφεντικά του εντόπιου οργανωμένου τουρισμού, τα μαγαζιά δηλαδή που έχουν παρτίδες με tour operators (τύπου ΤUI) λένε ότι υφίστανται «πιέσεις» να εμβολιάσουν το σύνολο των μισθωτών τους (άρα να επιβάλουν de facto to «πιστοποιητικό εμβολιασμού» σαν όρο εργασίας…). Διαφορετικά (λένε) οι operators θα πάρουν τα «πακέτα» τους και θα τα πάνε αλλού… Με άλλα λόγια άρχισαν τα τύμπανα των πιο χοντρών εκβιασμών σε βάρος των εργατών απ’ τα αφεντικά στα οποία – δεν πρόκειται να το ξεχάσουμε ποτέ! – ήταν οι caradinieri (συμπεριλαμβανόμενων ακόμα και των πιο «επαναστατών») που ανέθεσαν την ευθύνη (δηλαδή το εργοδοτικό δικαίωμα) να ελέγξουν την (fake…) μολυσματικότητα και μεταδοτικότητα του τσαχπίνη.

Ήταν προβλέψιμη αυτή η εξέλιξη· για να μην πούμε ότι ήταν προσχεδιασμένη. Όλοι όσοι επιχειρηματολόγησαν, σαν γνήσιοι αντικυβερνητικοί, ότι «ο τουρισμός και ο ρημαδοΚούλης ξανάφεραν τον covid στο ελλαδιστάν» πάνω που τον είχαμε εξαφανίσει (το περασμένο καλοκαίρι), γνήσιοι caradinieri (και πολλοί της αριστεράς του κράτους και του κεφάλαιου), θα πρέπει τώρα να υπερασπιστούν το δικαίωμα κάθε εργάτη να αρνηθεί τον πλατφορμιασμό – διακινδυνεύοντας να υπερασπιστούν αρκετούς αντι-caradinieri! Επιπλέον, οι caradinieri που εξελίχθηκαν σε pfizerους και έριξαν στην πιάτσα το σύνθημα «ο εμβολιασμός είναι επαναστατικό καθήκον» πρέπει να καταγγείλουν όσους εργάτες και εργάτριες (στη βιομηχανία του τουρισμού εν προκειμένω) καταλαβαίνουν περισσότερα και αρνούνται να γίνουν πειραματόζωα των φαρμακομαφιών, και να συμφωνήσουν στις απολύσεις τους (ή στο να μην προσλαμβάνονται) ρίχνοντας στην πιάτσα άλλο ένα σύνθημα, «το ψηφιακό φακέλωμα υγείας είναι επαναστατικό καθήκον»!

Εννοείται πως τα αφεντικά του τουρισμού δεν είναι τα μόνα που ενδιαφέρονται για τον κοινωνικό ευγονισμό. Είναι όμως αρκετά για να επιβληθούν σε πολλές χιλιάδες εργατών και εργατριών, ντόπιων και μεταναστών, δημιουργώντας ένα «καλό παράδειγμα» μεγάλης έκτασης. Από την στιγμή που η υγεία όπως ορίζεται απ’ το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα (δηλαδή: η αρρώστια…) θα γίνει όρος εργασίας, όλοι οι δαίμονες της ακόμα πιο άγριας εκμετάλλευσης θα βγουν απ’ τις κρυψώνες τους.

Την δική μας (αισχρά μειοψηφική, επιμένουμε) θέση την ξέρετε. Δεν έχει να κάνει με το ποιες βιομηχανίες μας αρέσουν και ποιές όχι· έχει άμεση σχέση μόνο με την εργατική αξιοπρέπεια. Όταν λέμε ΌΧΙ εννοούμε ΌΧΙ, τελεία και παύλα.

Εν τω μεταξύ τα αφεντικά του τουρισμού λένε ότι δεν μπορούν μόνα τους να επιβάλουν το υγιεινιστικό απαρτχάιντ στους εργάτες τους· θα είναι παράνομο… Πρέπει η κυβέρνηση (λένε) να νομοθετήσει ότι εκεί κι εκεί κι εκεί ο πλατφορμιασμός είναι υποχρεωτικός. Παιχνιδάκι αυτό για την συνηθισμένη αντιπολίτευση· αλλά με τι επιχειρήματα άραγε;

O καλός ο συνδικαλιστής πάντα εφευρίσκει κάτι…

(φωτογραφία: Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο!!)

Δουλειά απ’ το σπίτι: είναι «παραγωγικότερη»;

Κυριακή 14 Μάρτη. Η κατ’ οίκον μισθωτή εργασία έχει διάφορα οφέλη για τους εργοδότες· και πολύ πολύ λιγότερα για τους μισθωτούς, σίγουρα λιγότερα απ’ όσο φαντάζονται αρκετοί που βρέθηκαν σ’ αυτήν την κατάσταση σαν σε διάλειμα, κι όχι σαν σε μόνιμη, διαρκή κατάσταση. Αυξάνει όμως την εργατική παραγωγικότητα;

Όπως φαντάζεσθε οι σχετικές μετρήσεις και έρευνες έχουν ξεκινήσει ήδη, και είναι σε εξέλιξη. Τα αποτελέσματά τους είναι αντιφατικά. Για παράδειγμα μια έρευνα μεταξύ μισθωτών στην αγγλία έδειξε ότι δεν υπήρχε ουσιαστική διαφορά παραγωγικότητας σε σύγκριση με την δουλειά στο γραφείο. Μια άλλη στις ηπα έβγαλε το συμπέρασμα πως η πλειοψηφία όσων ρωτήθηκαν θεώρησαν εαυτούς πιο παραγωγικούς (απ’ το σπίτι) – αλλά αυτή ήταν η δική τους γνώμη, όχι των εργοδοτών τους. Μια τρίτη, που έγινε στην ιαπωνία, έδειξε ότι η παραγωγικότητα της δουλειάς απ’ το σπίτι έπεσε, κατά μέσο όρο, 30% με 40% σε σχέση με την ίδια δουλειά στο γραφείο.

Είναι νωρίς για να βγουν «επιστημονικά» (δηλαδή στατιστικά) συμπεράσματα, γιατί οι παράγοντες είναι πολλοί και διαφορετικοί. Η δουλειά απ’ το σπίτι υιοθετήθηκε κυρίως στον τριτογενή· κι εκεί, πάλι, υπάρχουν μεγάλες διαφορές στον βαθμό υιοθέτησης αυτού του είδους ανάμεσα σε δουλειές «επικοινωνίας» και δουλειές «πωλήσεων» – για παράδειγμα. Στην περίπτωση της ιαπωνίας οι δουλειές «επικοινωνίας» πήγαν σπίτι σε τετραπλάσιο ποσοστό σε σχέση με τις δουλειές «πωλήσεων»· και σε διπλάσιο απ’ τις δουλειές «υπηρεσιών» (άγνωστο όμως ποιές μέτρησαν οι ερευνητές).

Η ποιότητα των τηλεφωνικών συνδέσεων και, άρα, η ποιότητα των τηλε-συζητήσεων και επαφών, εντοπίστηκε επίσης σαν πρόβλημα (είναι μια χαρά τρόπος και για εργατικό σαμποτάζ…). Γενικά μιλώντας τα γραφεία, σαν επιχειρήσεις (όσο μεγαλύτερα τόσο εντονότερα) έχουν καλύτερες και γρηγορότερες συνδέσεις απ’ τα σπίτια· συνεπώς ακόμα κι αν κάποιος κάνει ακριβώς την ίδια ιντερνετική δουλειά είναι πιθανό να την κάνει γρηγορότερα και ευκολότερα απ’ το γραφείο σε σχέση με το σπίτι. Επιπλέον υπάρχουν διάφορες συνεννοήσεις μεταξύ μισθωτών που δουλεύουν μαζί, στον ίδιο χώρο, που γίνονται πολύ ευκολότερα αν βλέπονται, ακόμα και με νοήματα· σε σχέση με το να τηλε-επικοινωνούν.

Και, τέλος, υπάρχει πάντα η καθημερινή ζωή κάθε σπιτιού, που βοηθάει ή όχι την «παραγωγικότητα». Κάποιος που μένει μόνος του είναι πιθανότερο να συγκεντρωθεί για όση ώρα χρειάζεται στην οθόνη του, σε μια δουλειά νοητικής έντασης, σε σχέση με κάποιον που έχει παιδιά· ακόμα περισσότερο αν αυτά είναι μικρά.

Τα συμπεράσματα των ειδικών «εργατομετρητών» είναι προσωρινά. Αλλά ακόμα και σαν τέτοια δείχνουν ότι για να είναι η δουλειά απ’ το σπίτι «παραγωγικότερη» απ’ ότι η ίδια δουλειά σε γραφείο, με τα τωρινά κοινωνικά δεδομένα, δεν είναι αρκετή μόνο η αναδιοργάνωση του καταμερισμού εργασίας από κάθε αφεντικό ούτε η βελτίωση της ταχύτητας και της ποιότητας των δικτύων (: 5G). Χρειάζονται, επίσης, συγκεκριμένες «συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας» (ο όρος απ’ την φυσική). Από την άλλη μεριά αυτές οι (τεχνικές) βελτιώσεις και (οργανωτικές) αναδιαρθρώσεις, κατ’ αρχήν σε συγκεκριμένα είδη επιχειρήσεων, πιθανόν να δημιουργήσουν επιπλέον «εργασιακά αντικείμενα» – κάποια αυτά προσαρμοσμένα εξ αρχής στην δουλειά απ’ το σπίτι.

Το δικό μας πολιτικό συμπέρασμα είναι διπλό. Αφενός μπορεί να υπάρξει μια κάποια αναδίπλωση σε σχέση με τους στόχους και τις διακηρύξεις περί ριζικής εργασιακής αναδιάρθρωσης όπως τα ξεστόμισαν διάφοροι ειδικοί των αφεντικών την περασμένη χρονιά. Αφετέρου η δουλειά στο σπίτι θα προχωράει σαν μοντέλο παράλληλα με άλλες, σχετικά πιο αργές αλλαγές στην καθημερινή ζωή. Είναι πολλά τ’ αφεντικά του τριτογενή που ονειρεύονται να επεκτείνουν τα ωράρια, και η δουλειά στο σπίτι είναι μια καλή ευκαιρία. Αν όμως αντικειμενικά εμπλέκεται σε «οικογενειακή ζωή» κι έτσι κομματιάζεται, θα πρέπει να ψάχνουν μισθωτούς με υψηλή α-κοινωνικότητα.

Του είδους: ζητείται νέος / νέα με έντονα μοναχική διάθεση, χωρίς σχέσεις, «υποχρεώσεις», «δεσμεύσεις» και λοιπά, για μεγάλη καριέρα απ’ τον καναπέ του / της…

Άσκοπες μετακινήσεις (3)

Κυριακή 7 Μάρτη. Το στρατηγικό εν δυνάμει (και, γιατί όχι, την στρατηγική χρησιμότητα) των πραξικοπηματικών γενικευμένων απαγορεύσεων κυκλοφορίας στις πόλεις, μπορεί κάποιος (αν θέλει φυσικά…) να το ανακαλύψει πριν έναν αιώνα, στον Frederick W. Taylor, και στο καθοριστικό έργο του Scientific Management (η επιστημονική οργάνωση της εργασίας). Όλο το αναλυτικό και, κυρίως, πρακτικό ενδιαφέρον του Taylor, που έγινε νόρμα για τον καπιταλισμό και, από πολλές απόψεις, η βασική οργανωτική οδηγία της 2ης βιομηχανικής επανάστασης, είναι το κυνήγι – και η εξαφάνιση – του εργατικού χασομεριού. Η εξαφάνιση των «χαμένων χρόνων» στις δουλειές μέσα στις βιοτεχνίες και στις βιομηχανίες (αλλά και στις οικοδομές), των «χαμένων χρόνων» που οφείλονταν στην άρνηση των εργατών να βιαστούν ή να υπηρετήσουν «υψηλές» νόρμες παραγωγικής απόδοσης. Ο Taylor βρήκε «ανώφελη σπατάλη του χρόνου» σχεδόν σε κάθε σημείο των εργασιακών / παραγωγικών διαδικασιών που μελέτησε (και άλλαξε ριζικά). Άλλαξε ριζικά αυτές τις διαδικασίες μηχανοποιώντας τες ως τον έσχατο βαθμό (των τεχνολογιών που είχε στη διάθεσή του)· και, μ’ ένα είδος προτεσταντικής ευλάβειας όπου «ο χρόνος είναι χρήμα», αναδιοργάνωσε και τον χρόνο (εργασίας), και τον καταμερισμό, και την ένταση, και την ηθική της.

Στον πρόλογο της ελληνικής έκδοσης του Scientific Management (Σεπτέμβρης 2019) θα μπορούσε κάποιος να διαβάσει:

… Οι αρχές που εισηγήθηκε ο Ταίηλορ … και, κυρίως, το «πνεύμα», η «φιλοσοφία» (για την οποία επιμένει ξανά και ξανά στο βιβλίο του), το πνεύμα της εξαφάνισης των «νεκρών (δηλαδή μη παραγωγικών) χρόνων», το πνεύμα της εντατικοποίησης, το πνεύμα της μεταφοράς των γνώσεων στις μηχανές και ό,τι συνεπάγεται αυτό για τον έλεγχο πάνω όχι μόνο στην εργασία αλλά στο σύνολο της ζωής πια, αυτά είναι πλέον παντού! Όχι μόνο στους χώρους και στους χρόνους εργασίας, βιομηχανικής ή μη· αλλά στις «επικοινωνίες», στην διασκέδαση, στην κατανάλωση, παντού. Δεν υπάρχουν τώρα μπροστά μας γράσα, τόρνοι, καρότσια, γερανογέφυρες και μηχανικές σφύρες… Υπάρχουν όμως ακόμα πιο τρελοί ρυθμοί, κλίμακας νανοδευτερολέπτων… Το χρονόμετρο είναι παντού… (κι όπως πριν έναν αιώνα, πουθενά δεν είναι μόνο του)…

Εκτιμώντας απ’ αυτή την μεριά, της «εξαφάνισης του χαμένου χρόνου» όχι πια στο παλιό εργοστάσιο αλλά στο κοινωνικό εργοστάσιο (στο σύνολο, δηλαδή, των κοινωνικών σχέσεων που είτε έχουν ήδη είτε πρόκειται να εκ-καπιταλιστικοποιηθούν μαζικά και οριστικά), μπορούμε να δούμε με πιο καθαρό τρόπο ποιά τάση εξυπηρετεί η απαγόρευση των «άσκοπων μετακινήσεων». Όχι: οι πολιτικές βιτρίνες του καπιταλιστικού πλανήτη που όρισαν (στον έναν βαθμό ή στον άλλο, με την Α διάρκεια ή την Β) ποιές είναι οι «αναγκαίες», άρα και οι «επιτρεπτές» μετακινήσεις (και) στις πόλεις, άρα και ποιές είναι «άσκοπες», ΔΕΝ είναι μετεμψυχώσεις του Taylor!! Δρουν όμως σαν de facto «προϊστάμενοι παραγωγής και κατανάλωσης» μέσα στο συγκεκριμένο ιστορικά καπιταλιστικό πλαίσιο· ακόμα κι αν νομίζουν ότι εκείνο που κάνουν είναι να προστατεύουν την δημόσια υγεία. Είναι, άλλωστε, προφανές για όποιον θέλει να καταλάβει: ακόμα κι αν ήταν ειλικρινής αυτή η έγνοια (για την δημόσια υγεία) είναι οι τεχνολογικές δυνατότητες (το διαδίκτυο, απλά, και ο βαθμός διείσδυσής του στην καθημερινή ζωή των υπηκόων) που τους επέτρεψαν τα πραξικοπήματα και τις καθολικές απαγορεύσεις· κι όχι η υγεία ή η αρρώστια καθ’ αυτές.

Μ’ άλλα λόγια έδρασαν σαν managers της μετάβασης, της αναδιάρθρωσης (ειδικά στην καπιταλιστική δύση) – και καθόλου σαν «γιατροί»… Και έτσι συνεχίζουν να δρουν.