Tag: εργασία

Χρόνος μισθωτής σκλαβιάς

Δευτέρα 17 Μάη. Θα ήταν αρκετό το “επιχείρημα” Μα έτσι κι αλλιώς αυτό συμβαίνει ήδη, παράνομα… το νομιμοποιούμε λοιπόν για να γίνεται με ελεγχόμενο τρόπο για να ξεκαθαρίσει τα πάντα γύρω απ’ την “ατομική διαπραγμάτευση” σχετικά με τα ωράρια στις δουλειές. Είναι μια απ’ τις (επιδεικτικά προπαγανδιζόμενες) φορές όπου το τυπικό σύνταγμα (δηλαδή η επίσημη νομοθεσία) επικαλείται το πραγματικό σύνταγμα (τους πραγματικούς συχετισμούς δύναμης στην “αγορά εργασίας”) εφόσον το δεύτερο έχει διαμορφωθεί στα μέτρα των αφεντικών.

Δεν πρόκειται, βέβαια, για “διαπραγμάτευση ένας μ’ έναν” – ο νεοφιλελεύθερος που υποστηρίζει κάτι τέτοιο είναι αθεράπευτα ηλίθιος (ή τον παριστάνει). Απ’ την μεριά είναι πράγματι ένας ή μία – απ’ την άλλη όμως δεν είναι “μόνος του” (με την εξουσία του) ο εργοδότης· είναι και το κόμμα των αφεντικών, η μορφή – κράτος. Θα μπορούσαμε να πούμε διάφορα επ’ αυτού του “μοντέλου”, κι ίσως το κάνουμε ολοκληρωμένα κάποια άλλη στιγμή. Μια απορία μόνο έχουμε: όλοι εκείνοι που συναίνεσαν στο να παραχωρηθεί στ’ αφεντικά και στο κόμμα τους η απόλυτη εξουσία επί της ζωής (και της εργασίας) τρώγοντας την τρομοεκστρατεία δεν αναρωτήθηκαν άραγε ούτε για μισό λεπτό πώς θα σωθούν οι τραπατσαρισμένες “μικρομεσαίες” επιχειρήσεις και τα ζορισμένα “μικρομεσαία” αφεντικά μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα; Όχι βέβαια – σιγά μην τους κόβει τόσο! Ιδού λοιπόν πως θα σωθούν: με το απόλυτο μονοπώλιο στον καθορισμό του χρόνου (και της έντασης) εργασίας – σε καπιταλισμό ζούμε!!!

Αν η τάξη μας δεν συμπλήρωνε με αυτο-υποτίμηση και μοιρολατρεία την σχεδιασμένη απ’ τα αφεντικά υποτίμηση της ζωής, των σχέσεων και της δουλειάς της, αυτές οι εξελίξεις θα ήταν εύκολα προβλέψιμες· και από κάποιες συγκεκριμένες (πολιτικές) απόψεις αποτελεσματικά αντιμετωπίσιμες. Όμως οι αναπαραστάσεις και οι θεσμίσεις του “συλλογικού εργατικού συμφέροντος”, εκείνο που λέγεται “συνδικαλισμός”, έχουν χρεωκοπήσει προ πολλού στα μέρη μας. Σ’ όλες τις μορφές και βαθμίδες τους. Αν το “μεροδούλι μεροφάι” είναι το καλύτερο που μπορεί να επιδείξει ο εντόπιος συνδικαλισμός, δεν χρειάζεται σοφία για τις συνέπειες.

Είναι ένα ζήτημα να μην έχει η τάξη μας την έγκαιρη επίγνωση των συνεπειών της αδράνειάς της και των συσχετισμών δύναμης· και είναι ένα εντελώς διαφορετικό το να μην έχει τα πιο πάνω αλλά, επιπλέον, να είναι πλακωμένη απ’ την χωματερή του παρελθόντος της… Στη δεύτερη περίπτωση τι θα περίμενε κανείς να κάνουν τ’ αφεντικά εκτός από πάρτυ;

Να θυμίσουμε το πλάνο 30/900; Υπερβολικά εργατικό, υπερβολικά έντιμο, υπερβολικά συνεπές με την πραγματική Ιστορία – δηλαδή: να πνιγεί το γρηγορότερο… Θα γιόρταζε τώρα τα 11α γενέθλιά του – αλλά τόλμησε να πάει κόντρα στο «θάνατος στη Μέρκελ», «έξω απ’ την ε.ε.» και «ζήτω η δραχμή», που φορέθηκαν πολύ για μερικά χρόνια, τόσα όσα χρειάζονταν για να εξαφανιστεί κάθε πιθανή ρανίδα αληθινής εργατικής αντίστασης στην κρίση / αναδιάρθωση και κάθε αντεπίθεση στ’ αφεντικά. Εκ των υστέρων θα το ανακαλύψουν οι αρχαιολόγοι το πλάνο 30/900 (και θα πουν: τσσσςςς, καταλάβαιναν οι τύποι) ή οι τυμβωρύχοι (και θα πουν: «κοιτάτε τι σκεφτήκαμε!»)

Ε, και;

(φωτογραφία: Τον παλιό εκείνο καιρό, ας πούμε το 2013…)

Διότι δεν συνεμορφώθη…

Δευτέρα 3 Μάη>> Ποιός νόμος ή ποιά λογική κάνει τις ιατρικές, διαγνωστικές εξετάσεις καταναγκαστικές; Ποιός νόμος ή ποιά λογική θα καταργήσει την προσωπική ανεξαρτησία σου σ’ αυτό το θεμελιώδες ζήτημα της υγείας σου και θα επιβάλλει ότι αν δεν κάνεις το χ ή το ψ τεστ, την χ ή ψ εξέταση, μέτρηση, επισκόπηση, τότε θα σου επιβληθούν πρόστιμα κι άλλες ποινές;

Κανένας νόμος – ως πριν έναν χρόνο· και καμμία λογική στους αιώνες των αιώνων! Αλλά τα πολιτικά αφεντικά, γνήσιοι λακέδες του συμπλέγματος, δρουν αλλιώς – και, είναι ολοφάνερο, δρουν με τα φρένα λυμμένα. Εδώ δεν υπάρχουν ούτε «συνταγματικά δικαστήρια» ούτε «συνταγματολόγοι» που να σέβονται στοιχειωδώς τους τίτλους και τους εαυτούς τους· είναι όλοι αποφύσεις του πολιτικού προσοδισμού…. Αν δεν κάνεις την εξέταση που σου είπαμε, κάθε τότε που σου είπαμε, θα κηρυχτείς «μολυσματικό, αντικοινωνικό και αντεθνικό στοιχείο» – και θα υποστείς τις συνέπειες του νόμου!!!

Τι συμβαίνει εδώ; Το εξηγήσαμε πριν λίγο καιρό, πρέπει τώρα να το επαναλάβουμε. Επειδή η έκταση της κοινωνικής απόρριψης των πλατφορμιασμών σ’ όλο τον δυτικό κόσμο είναι πολύ μεγάλη (για πολλούς και διάφορους λόγους), πολύ μεγαλύτερη απ’ όση περίμεναν τα αφεντικά του συμπλέγματος και οι κάθε είδους λακέδες τους ειδικά μετά από 14 μήνες carpet bombing, αφορά δηλαδή πάνω από το μισό των πληθυσμών, διστάζουν προς το παρόν να επιβάλλουν τον καταναγκαστικό πλατφορμιασμό. (Προς το παρόν – μην πάρετε θάρρος!!! )

Αντί γι’ αυτόν, και σαν «ενδιάμεση λύση», σκέφτηκαν να κάνουν κάτι άλλο, αναθέτοντας στο ελλαδιστάν ρόλο «πρωτοπόρου». Να επιβάλλουν το καταναγκαστικό τσεκάρισμα! Παραδεχόμαστε ότι η σκέψη τους ήταν / είναι έξυπνη: επειδή δεν υπάρχει ζήτημα επικινδυνότητας στα «test» η απόρριψή τους δεν έχει τα εύλογα επιχειρήματα της απόρριψης των πλατφορμών· απ’ την άλλη μεριά όμως εμπεδώνει / επιβάλλει τον υγιεινιστικό «νόμο και τάξη» που είναι η προϋπόθεση και για τον καταναγκαστικό πλατφορμιασμό, σε μεταγενέστερο χρόνο!

Έχει ιδιαίτερη σημασία, σημασία «απόδειξης» αν θέλετε για το γεγονός ότι το καταναγκαστικό τσεκάρισμα είναι πειθαρχικός και όχι υγιειονομικός κανόνας, αυτό το απλό: το περιβόητο self test ΔΕΝ χρειάζεται να το κάνει κάποιος! Υποχρεώνεται όμως ΝΑ ΔΗΛΩΣΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΕΚΑΝΕ (και ήταν negative…) ΣΤΗΝ ΨΗΦΙΑΚΗ ΒΑΣΗ / ΦΑΚΕΛΩΜΑ του κράτους / παρακράτους! Μ’ άλλα λόγια ο πραγματικός, πρακτικός καταναγκασμός είναι ΜΟΝΟ στην ηλεκτρονική δήλωση· όμως ακόμα κι αυτός (ακριβώς επειδή είναι αυτός!) διαμορφώνει την «συνήθεια» της «υγιεινιστικής» επιτήρησης, τη νομιμοποιεί, την κάνει βασικό πυλώνα της «νέας κανονικότητας»! Κι αυτό είναι στη συγκεκριμένη ιστορική φάση το ζητούμενο των αφεντικών και των λακέδων τους… Όχι η υγεία (ανόητοι caradinieri και pfizerοι!!) αλλά η επιτήρηση, ο διαρκής έλεγχος, η διαρκής «χαρτογράφη» του κοινωνικού!!! Αν είναι, για να συναινέσετε ανόητοι, θα σας πετάξουν και κανά χάπι (που θα το χρυσοπληρώστε άμεσα ή έμμεσα φυσικά)… Κι αν αυτή η «σωτηρία» σας υποδουλώνει ακόμα περισσότερο, φυσικά και θα το οργανώσουν όσο καλύτερα γίνεται! Και με τα δύο σκέλη αυτό είναι το ζητούμενο: η απαλλοτρίωση των τελευταίων εκτάσεων του κοινωνικού που δεν ελέγχονταν άμεσα και διαρκώς.

Το γεγονός ότι οι καθεστωτικοί αντίπαλοι κάνουν αυτόν τον έξυπνο ελιγμό ξεφορτωνόμενοι τα εμπόδια της επικινδυνότητας της γενετικής μηχανικής κρατώντας όμως τον «πυρήνα» των σχεδίων και των μεθοδεύσεών τους, επιβάλει και στα πραγματικά ανταγωνιστικά εργατικά υποκείμενα να εμπλουτίσουν την κριτική τους. Για την ακρίβεια: να την εστιάσουν/με στο κέντρο των σκοπών της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας: στον καθολικό ψηφιακό έλεγχο με προσχήματα σήμερα το ένα και αύριο κάτι άλλο – και την ακύρωση οποιασδήποτε ατομικής ελευθερίας (που θα αποδίδεται με δόσεις και μόνο μετά από την συμμόρφωση…).

Αυτό ήταν το μισό των στόχων τους απ’ την αρχή (το άλλο μισό είναι η γενετική μηχανική) – το είπαμε όσο πιο δυνατά και όσο πιο έγκαιρα γινόταν! Τώρα, με το καταναγκαστικό αυτο-τεστάρισμα και τα πρόστιμα / ποινές σε όποιους τολμήσουν να μην πειθαρχήσουν, η αλήθεια αποδεικνύεται απ’ τα ίδια τα αφεντικά!!

Εννοείται ότι δεν περιμένουμε απ’ τους «σκληρούς» και «αποφασισμένους» συνδικαλιστές και τους οπαδούς τους, είτε «επαναστάτες» είτε όχι, να επιτεθούν μεθαύριο σ’ αυτήν την καινούργια αντι-ανθρώπινη και αντ-εργατική φάση των κρατικο-καπιταλιστικών πραξικοπημάτων! Γαργάρα θα την κάνουν όπως και όλες τις προηγούμενες – συναινώντας, με τον γνωστό «συνδικαλιστικό» τρόπο: πετάω την μπάλα όσο πιο μακριά γίνεται. «Λεφτά για την υγεία και όχι για το νατο»…. τα γνωστά, τετριμμένα , εύκολα κι ακίνδυνα…

«Όποιος δεν συμμορφώνεται προς τα υποδείξεις» λέει η «κοινή υπουργική απόφαση»…. Προς το παρόν θα απαγορεύεται να δουλεύει, και φυσικά δεν θα πληρώνεται…. Προσεχώς; Ε… καταλαβαίνετε… τι θα γίνει προσεχώς. Όχι; (Ο φασισμός νικήθηκε τον περασμένο Οκτώβρη, σωστά; Εντάξει;)

Είμαστε λίγοι και “περιθωριακοί”… Όμως όλο αυτό το σκυλολόι, όπως κι αν μοστράρεται, το έχουμε απέναντι.

Είναι το λιγότερο που μας αναλογεί.

Βιομηχανία εναντίον εργασίας

Τρίτη 16 Μάρτη. Τώρα αρχίζουν τα ζόρικα όχι μόνο για τους ορκισμένους caradinieri και pfizerοι αλλά και εκείνους που είναι κάτι απ’ αυτά τα δύο (ή και τα δύο) αλλά προσπαθούν μέσα από συνδικαλιστικούς ελιγμούς να ξεγλυστρίσουν δηλώνοντας ότι είναι “και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ”. Και με τα βασικά δόγματα της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας και αντικυβερνητικοί…

Τα αφεντικά του εντόπιου οργανωμένου τουρισμού, τα μαγαζιά δηλαδή που έχουν παρτίδες με tour operators (τύπου ΤUI) λένε ότι υφίστανται «πιέσεις» να εμβολιάσουν το σύνολο των μισθωτών τους (άρα να επιβάλουν de facto to «πιστοποιητικό εμβολιασμού» σαν όρο εργασίας…). Διαφορετικά (λένε) οι operators θα πάρουν τα «πακέτα» τους και θα τα πάνε αλλού… Με άλλα λόγια άρχισαν τα τύμπανα των πιο χοντρών εκβιασμών σε βάρος των εργατών απ’ τα αφεντικά στα οποία – δεν πρόκειται να το ξεχάσουμε ποτέ! – ήταν οι caradinieri (συμπεριλαμβανόμενων ακόμα και των πιο «επαναστατών») που ανέθεσαν την ευθύνη (δηλαδή το εργοδοτικό δικαίωμα) να ελέγξουν την (fake…) μολυσματικότητα και μεταδοτικότητα του τσαχπίνη.

Ήταν προβλέψιμη αυτή η εξέλιξη· για να μην πούμε ότι ήταν προσχεδιασμένη. Όλοι όσοι επιχειρηματολόγησαν, σαν γνήσιοι αντικυβερνητικοί, ότι «ο τουρισμός και ο ρημαδοΚούλης ξανάφεραν τον covid στο ελλαδιστάν» πάνω που τον είχαμε εξαφανίσει (το περασμένο καλοκαίρι), γνήσιοι caradinieri (και πολλοί της αριστεράς του κράτους και του κεφάλαιου), θα πρέπει τώρα να υπερασπιστούν το δικαίωμα κάθε εργάτη να αρνηθεί τον πλατφορμιασμό – διακινδυνεύοντας να υπερασπιστούν αρκετούς αντι-caradinieri! Επιπλέον, οι caradinieri που εξελίχθηκαν σε pfizerους και έριξαν στην πιάτσα το σύνθημα «ο εμβολιασμός είναι επαναστατικό καθήκον» πρέπει να καταγγείλουν όσους εργάτες και εργάτριες (στη βιομηχανία του τουρισμού εν προκειμένω) καταλαβαίνουν περισσότερα και αρνούνται να γίνουν πειραματόζωα των φαρμακομαφιών, και να συμφωνήσουν στις απολύσεις τους (ή στο να μην προσλαμβάνονται) ρίχνοντας στην πιάτσα άλλο ένα σύνθημα, «το ψηφιακό φακέλωμα υγείας είναι επαναστατικό καθήκον»!

Εννοείται πως τα αφεντικά του τουρισμού δεν είναι τα μόνα που ενδιαφέρονται για τον κοινωνικό ευγονισμό. Είναι όμως αρκετά για να επιβληθούν σε πολλές χιλιάδες εργατών και εργατριών, ντόπιων και μεταναστών, δημιουργώντας ένα «καλό παράδειγμα» μεγάλης έκτασης. Από την στιγμή που η υγεία όπως ορίζεται απ’ το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα (δηλαδή: η αρρώστια…) θα γίνει όρος εργασίας, όλοι οι δαίμονες της ακόμα πιο άγριας εκμετάλλευσης θα βγουν απ’ τις κρυψώνες τους.

Την δική μας (αισχρά μειοψηφική, επιμένουμε) θέση την ξέρετε. Δεν έχει να κάνει με το ποιες βιομηχανίες μας αρέσουν και ποιές όχι· έχει άμεση σχέση μόνο με την εργατική αξιοπρέπεια. Όταν λέμε ΌΧΙ εννοούμε ΌΧΙ, τελεία και παύλα.

Εν τω μεταξύ τα αφεντικά του τουρισμού λένε ότι δεν μπορούν μόνα τους να επιβάλουν το υγιεινιστικό απαρτχάιντ στους εργάτες τους· θα είναι παράνομο… Πρέπει η κυβέρνηση (λένε) να νομοθετήσει ότι εκεί κι εκεί κι εκεί ο πλατφορμιασμός είναι υποχρεωτικός. Παιχνιδάκι αυτό για την συνηθισμένη αντιπολίτευση· αλλά με τι επιχειρήματα άραγε;

O καλός ο συνδικαλιστής πάντα εφευρίσκει κάτι…

(φωτογραφία: Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο!!)

Δουλειά απ’ το σπίτι: είναι «παραγωγικότερη»;

Κυριακή 14 Μάρτη. Η κατ’ οίκον μισθωτή εργασία έχει διάφορα οφέλη για τους εργοδότες· και πολύ πολύ λιγότερα για τους μισθωτούς, σίγουρα λιγότερα απ’ όσο φαντάζονται αρκετοί που βρέθηκαν σ’ αυτήν την κατάσταση σαν σε διάλειμα, κι όχι σαν σε μόνιμη, διαρκή κατάσταση. Αυξάνει όμως την εργατική παραγωγικότητα;

Όπως φαντάζεσθε οι σχετικές μετρήσεις και έρευνες έχουν ξεκινήσει ήδη, και είναι σε εξέλιξη. Τα αποτελέσματά τους είναι αντιφατικά. Για παράδειγμα μια έρευνα μεταξύ μισθωτών στην αγγλία έδειξε ότι δεν υπήρχε ουσιαστική διαφορά παραγωγικότητας σε σύγκριση με την δουλειά στο γραφείο. Μια άλλη στις ηπα έβγαλε το συμπέρασμα πως η πλειοψηφία όσων ρωτήθηκαν θεώρησαν εαυτούς πιο παραγωγικούς (απ’ το σπίτι) – αλλά αυτή ήταν η δική τους γνώμη, όχι των εργοδοτών τους. Μια τρίτη, που έγινε στην ιαπωνία, έδειξε ότι η παραγωγικότητα της δουλειάς απ’ το σπίτι έπεσε, κατά μέσο όρο, 30% με 40% σε σχέση με την ίδια δουλειά στο γραφείο.

Είναι νωρίς για να βγουν «επιστημονικά» (δηλαδή στατιστικά) συμπεράσματα, γιατί οι παράγοντες είναι πολλοί και διαφορετικοί. Η δουλειά απ’ το σπίτι υιοθετήθηκε κυρίως στον τριτογενή· κι εκεί, πάλι, υπάρχουν μεγάλες διαφορές στον βαθμό υιοθέτησης αυτού του είδους ανάμεσα σε δουλειές «επικοινωνίας» και δουλειές «πωλήσεων» – για παράδειγμα. Στην περίπτωση της ιαπωνίας οι δουλειές «επικοινωνίας» πήγαν σπίτι σε τετραπλάσιο ποσοστό σε σχέση με τις δουλειές «πωλήσεων»· και σε διπλάσιο απ’ τις δουλειές «υπηρεσιών» (άγνωστο όμως ποιές μέτρησαν οι ερευνητές).

Η ποιότητα των τηλεφωνικών συνδέσεων και, άρα, η ποιότητα των τηλε-συζητήσεων και επαφών, εντοπίστηκε επίσης σαν πρόβλημα (είναι μια χαρά τρόπος και για εργατικό σαμποτάζ…). Γενικά μιλώντας τα γραφεία, σαν επιχειρήσεις (όσο μεγαλύτερα τόσο εντονότερα) έχουν καλύτερες και γρηγορότερες συνδέσεις απ’ τα σπίτια· συνεπώς ακόμα κι αν κάποιος κάνει ακριβώς την ίδια ιντερνετική δουλειά είναι πιθανό να την κάνει γρηγορότερα και ευκολότερα απ’ το γραφείο σε σχέση με το σπίτι. Επιπλέον υπάρχουν διάφορες συνεννοήσεις μεταξύ μισθωτών που δουλεύουν μαζί, στον ίδιο χώρο, που γίνονται πολύ ευκολότερα αν βλέπονται, ακόμα και με νοήματα· σε σχέση με το να τηλε-επικοινωνούν.

Και, τέλος, υπάρχει πάντα η καθημερινή ζωή κάθε σπιτιού, που βοηθάει ή όχι την «παραγωγικότητα». Κάποιος που μένει μόνος του είναι πιθανότερο να συγκεντρωθεί για όση ώρα χρειάζεται στην οθόνη του, σε μια δουλειά νοητικής έντασης, σε σχέση με κάποιον που έχει παιδιά· ακόμα περισσότερο αν αυτά είναι μικρά.

Τα συμπεράσματα των ειδικών «εργατομετρητών» είναι προσωρινά. Αλλά ακόμα και σαν τέτοια δείχνουν ότι για να είναι η δουλειά απ’ το σπίτι «παραγωγικότερη» απ’ ότι η ίδια δουλειά σε γραφείο, με τα τωρινά κοινωνικά δεδομένα, δεν είναι αρκετή μόνο η αναδιοργάνωση του καταμερισμού εργασίας από κάθε αφεντικό ούτε η βελτίωση της ταχύτητας και της ποιότητας των δικτύων (: 5G). Χρειάζονται, επίσης, συγκεκριμένες «συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας» (ο όρος απ’ την φυσική). Από την άλλη μεριά αυτές οι (τεχνικές) βελτιώσεις και (οργανωτικές) αναδιαρθρώσεις, κατ’ αρχήν σε συγκεκριμένα είδη επιχειρήσεων, πιθανόν να δημιουργήσουν επιπλέον «εργασιακά αντικείμενα» – κάποια αυτά προσαρμοσμένα εξ αρχής στην δουλειά απ’ το σπίτι.

Το δικό μας πολιτικό συμπέρασμα είναι διπλό. Αφενός μπορεί να υπάρξει μια κάποια αναδίπλωση σε σχέση με τους στόχους και τις διακηρύξεις περί ριζικής εργασιακής αναδιάρθρωσης όπως τα ξεστόμισαν διάφοροι ειδικοί των αφεντικών την περασμένη χρονιά. Αφετέρου η δουλειά στο σπίτι θα προχωράει σαν μοντέλο παράλληλα με άλλες, σχετικά πιο αργές αλλαγές στην καθημερινή ζωή. Είναι πολλά τ’ αφεντικά του τριτογενή που ονειρεύονται να επεκτείνουν τα ωράρια, και η δουλειά στο σπίτι είναι μια καλή ευκαιρία. Αν όμως αντικειμενικά εμπλέκεται σε «οικογενειακή ζωή» κι έτσι κομματιάζεται, θα πρέπει να ψάχνουν μισθωτούς με υψηλή α-κοινωνικότητα.

Του είδους: ζητείται νέος / νέα με έντονα μοναχική διάθεση, χωρίς σχέσεις, «υποχρεώσεις», «δεσμεύσεις» και λοιπά, για μεγάλη καριέρα απ’ τον καναπέ του / της…

Άσκοπες μετακινήσεις (3)

Κυριακή 7 Μάρτη. Το στρατηγικό εν δυνάμει (και, γιατί όχι, την στρατηγική χρησιμότητα) των πραξικοπηματικών γενικευμένων απαγορεύσεων κυκλοφορίας στις πόλεις, μπορεί κάποιος (αν θέλει φυσικά…) να το ανακαλύψει πριν έναν αιώνα, στον Frederick W. Taylor, και στο καθοριστικό έργο του Scientific Management (η επιστημονική οργάνωση της εργασίας). Όλο το αναλυτικό και, κυρίως, πρακτικό ενδιαφέρον του Taylor, που έγινε νόρμα για τον καπιταλισμό και, από πολλές απόψεις, η βασική οργανωτική οδηγία της 2ης βιομηχανικής επανάστασης, είναι το κυνήγι – και η εξαφάνιση – του εργατικού χασομεριού. Η εξαφάνιση των «χαμένων χρόνων» στις δουλειές μέσα στις βιοτεχνίες και στις βιομηχανίες (αλλά και στις οικοδομές), των «χαμένων χρόνων» που οφείλονταν στην άρνηση των εργατών να βιαστούν ή να υπηρετήσουν «υψηλές» νόρμες παραγωγικής απόδοσης. Ο Taylor βρήκε «ανώφελη σπατάλη του χρόνου» σχεδόν σε κάθε σημείο των εργασιακών / παραγωγικών διαδικασιών που μελέτησε (και άλλαξε ριζικά). Άλλαξε ριζικά αυτές τις διαδικασίες μηχανοποιώντας τες ως τον έσχατο βαθμό (των τεχνολογιών που είχε στη διάθεσή του)· και, μ’ ένα είδος προτεσταντικής ευλάβειας όπου «ο χρόνος είναι χρήμα», αναδιοργάνωσε και τον χρόνο (εργασίας), και τον καταμερισμό, και την ένταση, και την ηθική της.

Στον πρόλογο της ελληνικής έκδοσης του Scientific Management (Σεπτέμβρης 2019) θα μπορούσε κάποιος να διαβάσει:

… Οι αρχές που εισηγήθηκε ο Ταίηλορ … και, κυρίως, το «πνεύμα», η «φιλοσοφία» (για την οποία επιμένει ξανά και ξανά στο βιβλίο του), το πνεύμα της εξαφάνισης των «νεκρών (δηλαδή μη παραγωγικών) χρόνων», το πνεύμα της εντατικοποίησης, το πνεύμα της μεταφοράς των γνώσεων στις μηχανές και ό,τι συνεπάγεται αυτό για τον έλεγχο πάνω όχι μόνο στην εργασία αλλά στο σύνολο της ζωής πια, αυτά είναι πλέον παντού! Όχι μόνο στους χώρους και στους χρόνους εργασίας, βιομηχανικής ή μη· αλλά στις «επικοινωνίες», στην διασκέδαση, στην κατανάλωση, παντού. Δεν υπάρχουν τώρα μπροστά μας γράσα, τόρνοι, καρότσια, γερανογέφυρες και μηχανικές σφύρες… Υπάρχουν όμως ακόμα πιο τρελοί ρυθμοί, κλίμακας νανοδευτερολέπτων… Το χρονόμετρο είναι παντού… (κι όπως πριν έναν αιώνα, πουθενά δεν είναι μόνο του)…

Εκτιμώντας απ’ αυτή την μεριά, της «εξαφάνισης του χαμένου χρόνου» όχι πια στο παλιό εργοστάσιο αλλά στο κοινωνικό εργοστάσιο (στο σύνολο, δηλαδή, των κοινωνικών σχέσεων που είτε έχουν ήδη είτε πρόκειται να εκ-καπιταλιστικοποιηθούν μαζικά και οριστικά), μπορούμε να δούμε με πιο καθαρό τρόπο ποιά τάση εξυπηρετεί η απαγόρευση των «άσκοπων μετακινήσεων». Όχι: οι πολιτικές βιτρίνες του καπιταλιστικού πλανήτη που όρισαν (στον έναν βαθμό ή στον άλλο, με την Α διάρκεια ή την Β) ποιές είναι οι «αναγκαίες», άρα και οι «επιτρεπτές» μετακινήσεις (και) στις πόλεις, άρα και ποιές είναι «άσκοπες», ΔΕΝ είναι μετεμψυχώσεις του Taylor!! Δρουν όμως σαν de facto «προϊστάμενοι παραγωγής και κατανάλωσης» μέσα στο συγκεκριμένο ιστορικά καπιταλιστικό πλαίσιο· ακόμα κι αν νομίζουν ότι εκείνο που κάνουν είναι να προστατεύουν την δημόσια υγεία. Είναι, άλλωστε, προφανές για όποιον θέλει να καταλάβει: ακόμα κι αν ήταν ειλικρινής αυτή η έγνοια (για την δημόσια υγεία) είναι οι τεχνολογικές δυνατότητες (το διαδίκτυο, απλά, και ο βαθμός διείσδυσής του στην καθημερινή ζωή των υπηκόων) που τους επέτρεψαν τα πραξικοπήματα και τις καθολικές απαγορεύσεις· κι όχι η υγεία ή η αρρώστια καθ’ αυτές.

Μ’ άλλα λόγια έδρασαν σαν managers της μετάβασης, της αναδιάρθρωσης (ειδικά στην καπιταλιστική δύση) – και καθόλου σαν «γιατροί»… Και έτσι συνεχίζουν να δρουν.

Δεν είναι υγιεινομικά σωστό!

Σάββατο 6 Μάρτη. Σα να τους βλέπουμε να χαμογελούν σαρδόνια.. Είναι οι caradinieri (καθόλου λίγοι) που έκαναν ό,τι μπορούσαν για να αναλάβουν τα αφεντικά την υγεία μας… Μπορεί να μην είναι όλοι, σίγουρα όμως είναι αρκετοί. Φώναξαν και ξαναφώναξαν «η υγεία πάνω απ’ τα κέρδη», ξεκαθάρισαν ότι «η υγεία είναι πάνω απ’ την ελευθερία», ζήτησαν ακόμα πιο αυστηρά πραξικοπήματα, ζήτησαν μπάτσους να δένουν όσους παραβιάζουν τα «μέτρα», ζήτησαν «αστυνομία κοινωνικής ευθύνης»…

Τώρα άρχισαν οι απολύσεις… όσων «αρνούνται να εμβολιαστούν»… Μα τι άλλο διάβολε; Δεν είναι κοινωνικά ανεύθυνοι αυτοί οι τύποι, οι «αρνητές»; Δεν είναι σχεδόν εγκληματίες; Κοιτάνε το τομάρι τους και όχι το «γενικό καλό» (όπως το διέταξε το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα).

Το αφεντικό που έκανε τις απολύσεις (και καμαρώνει) είναι ο αρχιτράγος Ηλείας:

… Ο σεβασμιώτατος αναφερόμενος στις απομακρύνσεις δύο εργαζομένων από το ίδρυμα «Παναγία Καθολική» δήλωσε: «Ο εμβολιασμός είναι αναγκαίος. Ήδη πρέπει να σου πω ότι απολύσαμε χθες  δύο εργαζόμενους από ίδρυμα της Ιεράς Μητροπόλεως , από το Γηροκομείο «Παναγία η Καθολική» στην Γαστούνη. Τους απολύσαμε γιατί ενώ πήγε το κλιμάκιο να κάνει εμβόλιο αυτοί οι δύο εργαζόμενοι είπαν «εμείς δεν κάνουμε». Τους δώσαμε και 15 μέρες άδεια να πάνε για εμβολιασμό ή σε γιατρό να τους δώσει χαρτί ότι δεν ενδείκνυται εμβολιασμός   αλλά οι εργαζόμενοι ήταν ανένδοτοι. «Εγώ δεν το κάνω ότι και να γίνει» είπαν. Δυστυχώς τους απολύσαμε για να μην κινδυνεύσει η υγεία των φιλοξενούμενων ηλικιωμένων και των εργαζομένων»…

Δίκιο δεν έχει ο εκπρόσωπος του μεγαλο-αδύναμου ω “φίλοι της εργατικής τάξης”; Καλά δεν έκανε;…..

Χμμμμ… Δυο λεπτά. Μέχρι να σκάσουν οι πλατφόρμες γενετικής τροποποίησης των κυττάρων πώς γινόταν η δουλειά στο γηροκομείο; Ένα χρόνο τώρα; Αυτοί οι δύο εργαζόμενοι (ή άλλοι) είχαν “κολλήσει” (και ξεκάνει) τους φιλοξενούμενους; Όχι βέβαια!!! Και γιατί, λοιπόν, δεν θα μπορούσαν να δουλεύουν όπως δούλευαν επί ένα χρόνο πριν; Από που ως που η εμφάνιση των πλατφορμών μετατρέπει όσουν πουν “όχι” σε δαύτους σε δημόσιο κίνδυνο σε σχέση με πριν;

Αυτά είναι ερωτήσεις που δεν γίνονται· αλλά καλό είναι να συγκρατηθούν και να χρησιμοποιηθούν! Η εμφάνιση νέων απαιτήσεων απ’ τη μεριά του αφεντικού, είτε είναι αρχιτράγος είτε όχι, πρέπει να αποδεικνύει πως αν η δουλειά συνεχίσει να γίνεται όπως γινόταν πριν (τις νέες απαιτήσεις) θα υπάρξει κάποιου είδους επιδείνωσή της, σε βάρος άλλων. Όμως ο εκβιασμός των πλατφορμιασμών δεν αλλάζει τις συνθήκες που ίσχυαν νωρίτερα!!! Κάποια μέτρα λαμβάνονταν απ’ την μεριά των εργαζόμενων· ε, με τα ίδια θα συνέχιζαν.

Κι αν κάποιοι βρουν παρηγοριά α λα ελληνικά, “έλα μωρέ, ένας παπάς είναι, δεν θα γίνουν αυτά αλλού”, ιδού μια ακόμα μητρόπολη, “μητρόπολη υγείας” αυτή (γνωστή και ως Πατουλιστάν) που ανησυχεί για το τι θα γίνει με τους γιατρούς και τους λοιπούς υγιειονομικούς “που άσκησαν το δικαίωμά τους να μην εμβολιαστούν” (οποία συναδελφική κομψότης! προφανώς δεν είναι λίγοι αυτοί που άσκησαν το δικαίωμα…). Τι θα γίνει κύριε υπουργέ αν μας κάνουν μήνυση ότι κόλλησαν από “ανεμβολίαστο εργαζόμενο”;

Προσχήματα για διώξεις! (Μήπως υπάρχουν μύχιες σκέψεις για διαγραφές απ’ τον ιατρικό σύλλογο; Έχουμε ακούσει και τέτοιες απειλές….) Η απάντηση θα έπρεπε να είναι διπλή: Πρώτον, ποιός ρουφιάνος θα δώσει λογαριασμό για το ποιός είναι “εμβολιασμένος” και ποιος “ανεμβολίαστος”, ε; Δεύτερον και σημαντικότερο: Όταν δεν υπήρχαν πλατφόρμες πόσες μηνύσεις έγιναν για ενδονοσοκομειακή λοίμωξη κύριε Άρχοντα του Πατουλιστάν; Θα είχαν κλείσει προ πολλού τα ελληνικά νοσοκομεία!!!

Προσχήματα…

Όμως το γράψαμε έγκαιρα. Εκείνοι που ανέθεσαν στα αφεντικά να γίνουν οι φροντιστές της υγείας μας έτσι, χωρίς να κάνουν δεύτερη σκέψη, ας τα συγχαρούν τώρα που έχουν τα όπλα για να παίξουν τον βασικό τους ρόλο, των νομιμοποιημένων νταβάδων στην “αγορά εργασίας”. Είναι συνένοχοι όλοι οι caradinieri. Δεν χρειαζόταν πολύ μυαλό για να καταλάβουν που θα πήγαινε η ιστορία· αλλά δεν τους ενδιέφερε.

Ήταν πιστοί και υπάκουοι στρατιώτες στον πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού… Έφαγαν τη φόλα, καμάρωναν, έβγαζαν και γλώσσα…

Villabajo άκρως απόρρητο

Τετάρτη 20 Γενάρη. Ευτυχώς που διάφοροι caradinieri φρόντισαν να καθησυχάσουν όσους μπορούσαν νωρίς νωρίς: ο covid (είπαν) είναι αταξικός, «σκοτώνει τον Άνθρωπο» – συνεπώς η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία (είπαν) είναι κι αυτή αταξική… Άρα υπεράνω υποψίας.

Πάμε πίσω λοιπόν. Ρεπορτάζ του vanity fair με ημερομηνία 13 Αυγούστου 2020. Τα αφεντικά του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος γιορτάζουν:

… Ακούω για πάρτυ απ’ το Palm Springs ως το Palo Alto, συναντήσεις για business στις πλαγιές του Colorado μετά από μαθήματα mountain biking, ηλεκτρικό σέρφινγκ στη Χαβάι, και για δισεκατομυριούχους που ταξιδεύουν σ’ όλο τον κόσμο με τα ιδιωτικά τους τζετ, πηδώντας από πολιτεία σε πολιτεία, από χώρα σε χώρα, ακολουθώντας τα πιο χαμηλά ποσοστά του covid.

.. Από πολλές απόψεις τα πράγματα τους πηγαίνουν καλύτερα απ’ ότι συνήθως. Εκείνοι που βρίσκονται στην κορυφή των καταλόγων των δισεκατομυριούχων έγιναν ακόμα πλουσιότεροι τους τελευταίους πέντε μήνες, καθώς οι μετοχές των τεχνολογικών επιχειρήσεων εκτοξεύτηκαν στον S&P και στον NASDAQ, σπρώχνοντας τους γενικούς δείκτες στα προ-covid μεγέθη, και προσθέτοντας δισεκατομύρια με διψήφιο αριθμό μπροστά στις ατομικές περιουσίες διάφορων ceo, σε μια μονάχα μέρα. Δεν χρειάζεται να πάτε πιο μακριά απ’ την Apple ή την Amazon, για παράδειγμα. Ενόσω 16,3 εκατομύρια αμερικάνων είναι άνεργοι, η Apple πλησιάζει τώρα σε χρηματιστηριακή αξία 2 τρισεκατομυρίων δολαρίων, και η Amazon μόλις ανακοίνωσε κέρδη ρεκόρ, 5,3 δισεκατομύρια δολάρια στο τελευταίο τρίμηνο· διπλάσια απ’ τον περσινό στόχο για όλη την χρονιά.

… Τι κάνει λοιπόν η ελίτ των τεχνολογικών κολοσσών; … Ένας επενδυτής που αξίζει πολλά δισεκατομύρια, με διάφορα σπίτια ανά τον κόσμο, είπε σ’ έναν φίλο – που μου το μετέφερε εμβρόντητος και με κάποια ζήλια – ότι ήταν στο Μαιάμι όταν τα νούμερα ήταν χαμηλά στην αρχή της πανδημίας· πέταξε στο Los Angeles όταν η Φλόριντα έδειξε να στριμώχνεται· και τώρα που η Καλιφόρνια ζορίζεται είναι στη Ν. Υόρκη για να απολαμβάνει τα δείπνα του σε ανοικτούς χώρους. Ένας άλλος δισεκατομυριούχος στο L.A. οργανώνει χλιδάτα πάρτυ / δείπνα (τα social media απαγορεύονται) έχοντας μια εγκατάσταση με νοσηλευτές έξω απ’ τη βίλα του, που κάνουν γρήγορα τεστ στους καλεσμένους ενόσω αυτοί πίνουν κοκτέιλ, ώστε να επιτρέπεται η είσοδος μόνο σ’ εκείνους που βγαίνουν αρνητικοί. Κι ένας άλλος επενδυτής μου είπε για κάποιους απ’ τους συνεργάτες του που νοίκιασαν ολόκληρη τουριστική εγκατάσταση με 50.000 δολάρια τον μήνα στο Palm Springs, για την κάνουν έδρα για τα πάρτυ τους. (Ανάλογα ακούω για το Los Angeles και την Silicon Valley).

… Η καινούργια τάση στις θάλασσες γύρω απ’ την Silicon Valley είναι η ηλεκτρική σερφοσανίδα της Lift eFoil, την οποία η κατασκευάστρια περιγράφει σαν ένα κράμα «σερφινγ, πτήσης και snowboarding». Αυτές οι κατασκευές στοιχίζουν 12.000 δολάρια το κομμάτι και μπορεί να κάνεις με μια τέτοια κάτι παραπάνω από μια ώρα θαλάσσιο σέρφινγκ με ταχύτητα 25 μίλια την ώρα, με φόρτιση δύο ωρών. Για όσους προτιμούν το biking οι επιλογές είναι απεριόριστες, και σε μερικές περιπτώσεις με κόστος όσο η προκαταβολή για να αγοράσει κανείς ένα καινούργιο σπίτι. Μεγάλο μέρος της τεχνολογικής elite στη Silicon Valley προτιμάει κάτι πιο οικονομικό, επιλέγοντας το MATE bike, ένα ηλεκτρικό ποδήλατο των 2.000 δολαρίων που φτιάχνει η Indiegogo. Οργανώνουν «MATE rides» στη Silicon Valley, σε στυλ συμμορίας των Hells Angels.

Αλλά ο τομέας που οι πλούσιοι ξεχωρίζουν ακόμα περισσότερο απ’ τους υπόλοιπους είναι η εκπαίδευση των παιδιών τους. Ένας κυβερνητικός αξιωματούχος της California μου είπε ότι κάποιοι δάσκαλοι των δημόσιων σχολείων νοικιάζονται για να κάνουν μάθημα σε ένα μόνο παιδί, στις πλούσιες περιοχές όπως το Beverly Hills και το Palo Alto, κάτι που προκαλεί σοβαρά προβλήματα στα δημόσια σχολεία…. Όπως μου είπε ένας γιατρός πρόσφατα «Ο κορονοιός είναι ιός των φτωχών. Εξαπλώνεται στις φτωχογειτονιές, στους φτωχούς που πρέπει να δουλεύουν και να ζουν ο ένας πάνω στον άλλο, και στα φτωχά παιδιά, που δεν πρόκειται να αποκτήσουν καλή εκπαίδευση»…

Σίγουρα δεν είναι έκπληξη· χρειάζεται όμως η υπενθύμιση επειδή επιμένουμε να μιλάμε για πραξικόπημα του δυτικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, που δεν γίνεται ούτε για την δόξα ούτε για το «καλό της ανθρωπότητας» – είναι παιδαριώδες που τόσοι πολλοί το “έφαγαν” αυτό. Είτε ο covid είναι «ο ιός των φτωχών» είτε (όπως υποστηρίζουμε) η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία στο όνομά του σημαδεύει εκείνους που κάθε αφεντικό θα χαρακτήριζε «φτωχούς» (κι έτσι “βγαίνουν” τα επιπλέον δισεκατομύρια, είτε άμεσα είτε έμμεσα, μέσω κρατικών προϋπολογισμών), το συμπέρασμα είναι ακριβώς το ίδιο μ’ εκείνο που είχε πει κάποτε ωμά ένας δισεκατομμυριούχος ονόματι Warren Buffet:

Ναι, γίνεται ταξικός πόλεμος· και η τάξη μας νικάει!…

Ποιο σπίτι;

Πέμπτη 14 Γενάρη. Κάναμε χτες (κινέζικο μοντέλο) μια πρώτη σύγκριση / σύνθεση ανάμεσα σε δυο μορφές της εκμετάλλευσης της εργασίας, φέρνοντας λίγο πιο κοντά αυτό που ονομάζεται «τηλε-εργασία» με την δουλειά αυτόν τον καιρό στις κινέζικες φαρμακευτικές.

Μπορούμε σήμερα να κάνουμε ένα βήμα ακόμα, ονομάζοντας συμπυκνωμένα αυτές τις δύο μορφές. Η δουλειά ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ σπίτι η μία (η «τηλε-εργασία»)· η δουλειά ΕΙΝΑΙ ΤΟ σπίτι (στην περίπτωση των κινεζικών εργοστασίων / υπνωτηρίων «έκτακτης ανάγκης») η άλλη.

Οι δύο μορφές δείχνουν διαφορετικές. Και είναι, ως ένα σημείο. Η «τηλε-εργασία» εφαρμόζεται σε δουλειές διανοητικού τύπου που ήταν ήδη εντελώς πληροφοριοποιημένες, ή βρίσκονταν σε μια τέτοια διαδικασία. Το σπίτι που μετατρέπεται σε χώρο / χρόνο εργασίας (και, δυστυχώς, σε πρώτο χρόνο με χαρά…) δεν μοιάζει σε τίποτα με τους κοιτώνες όπου στοιβάζονται μερικές χιλιάδες βιομηχανικοί εργάτες.

Όμως οι διαφορές μεταξύ του η δουλειά είναι ΣΤΟ σπίτι και η δουλειά είναι ΤΟ σπίτι δεν πρέπει να σκιάσουν τις στρατηγικές ομοιότητες. Βασική: η επιμήκυνση του χρόνου εργασίας. Για την βιομηχανική δουλειά αυτό φαίνεται πιο προφανές: φέρνοντας το «κρεβάτι» όσο πιο κοντά γίνεται στην (εργοστασιακή) «μηχανή» (οποιουδήποτε είδους), μειώνοντας στο ελάχιστο τους χρόνους μετακίνησης σπίτι – δουλειά / δουλειά – σπίτι, γίνεται εφικτό για τα αφεντικά να απαιτήσουν και να επιβάλλουν υπερωρίες· ακόμα και με το επιχείρημα «και τι άλλο θα κάνεις δηλαδή αν δεν δουλέψεις παραπάνω αφού εδώ κοντά θα είσαι έτσι κι αλλιώς;». Αυτό είναι εργοδοτική γνώση όχι μόνο για τον κινεζικό καπιταλισμό αλλά και για τον ελληνικό ή τον γερμανικό. Οι μετανάστες εργάτες γης που έχουν σαν «σπίτι» τους κάποιο παράπηγμα δίπλα στα χωράφια, ή οι μετανάστες οικοδόμοι στη γερμανία και αλλού που έχουν σαν «σπίτι» τους κοντέινερ δίπλα στο εργοτάξιο, είναι (υποθέτουμε) γνωστές καταστάσεις. Το επιπλέον (στην περίπτωση των κινεζικών φαρμακοβιομηχανιών) είναι το πως η «υγιειονομική έκτακτη ανάγκη» συμβάλει σ’ αυτό το είδος αναγκαστικής «μετακόμισης» του εκτός εργασίας χώρου / χρόνου δίπλα στη δουλειά, και υπέρ της… Απ’ αυτήν την άποψη η «υγιειονομική έκτακτη ανάγκη» είναι, απλά, ένας νέος τύπος εργασιακού καταναγκασμού, που μπορεί να αλλάξει περιεχόμενα. «Έκτακτες εθνικές ανάγκες» οποιουδήποτε είδους μπορούν να κατασκευάζονται ανά πάσα στιγμή.

Αυτό το «άκρο» του φάσματος, το η δουλειά είναι ΤΟ σπίτι, φωτίζει καλύτερα τώρα το άλλο, το η δουλειά είναι ΣΤΟ σπίτι, την περίπτωση της «τηλε-εργασίας» δηλαδή. Υπάρχουν διαφοροποιήσεις: το δεύτερο είδος είναι «ατομική εργασία» και, επίσης, το περιβάλλον είναι οικείο. Υπάρχει όμως αυτή η στρατηγική ομοιότητα: όσο κοντύτερα είναι το «κρεβάτι» στην «μηχανή», τόσο το χειρότερο για το πρώτο – εννοημένο σαν κοινωνική καθημερινότητα. Η δεύτερη θα τραβήξει επιπλέον χρόνο (και ένταση) αν αυτό θέλει το αφεντικό (ή ο πελάτης, που είναι αφεντικό δίπλα στο αφεντικό) με το επιχείρημα της άνεσης του «εργασιακού περιβάλλοντος». Εξάλλου, είναι ήδη γνωστό και θα γίνει ακόμα πιο ξεκάθαρο όσο περνάει ο καιρός: αυτή η ξεμοναχιασμένη ψηφιακή μηχανή είναι και εργαλείο ελέγχου. Αν στο smart phone (και μέσω αυτού) ο έλεγχος γίνεται λίγο πολύ λαθραία, χωρίς να επιδεικνύεται, στο p.c. που γίνεται μέρος της διαδικασίας παραγωγής, ο έλεγχος μπορεί ακόμα και να φωνάζει «είμαι εδώ»!

Η προέκταση του χρόνου εργασίας σ’ αυτές τις δύο (επιφανειακά) διαφορετικές μεταξύ τους μορφές εκμετάλλευσης ή, για να το πούμε κάπως διαφορετικά, η μετατροπή της τοπικής συνάφειας δουλειάς και ξεκούρασης σε χρονική προέκταση της πρώτης, ίσως λύνει μερικά «μάγια» σχετικά με την 4η βιομηχανική επανάσταση και την «υψηλή οργανική σύνθεση κεφαλαίου» που την χαρακτηρίζει. Η αύξηση του ημερήσιου (και του εβδομαδιαίου) χρόνου εργασίας είναι μετακίνηση απ’ την απόσπαση της «σχετικής» προς την απόσπαση της «απόλυτης» υπεραξίας… Κι αυτό, για τα αφεντικά, είναι όχι απλά επιθυμητό αλλά και αναγκαίο!

Όταν εκείνη η συνέλευση του 30/900 πρόβαλε επίμονα τον εργατικό προσανατολισμό για την μείωση του εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας στις 30 ώρες (μαζί με την αύξηση του κατώτερου «καθαρού» μισθού στα 900 ευρώ), πριν 10, 9, 8 χρόνια, πολλοί «επαναστάτες» κορόιδευαν… Άλλες ήταν οι προτεραιότητες (έλεγαν): το «έξω απ’ την ε.ε.» και το «εθνικό νόμισμα»…

Όταν θα ανακαλύψουν την πολιτική (και όχι μόνο…) αξία εκείνης της αυτόνομης εργατικής θέσης θα είμαστε εκεί… Και δεν θα χειροκροτήσουμε…

(φωτογραφίες: Να μια ιδιαίτερη περίπτωση “δουλειάς στο σπίτι”: η αμερικανική εθνοφρουρά έχει στρατοπεδεύσει στα βασικά κυβερνητικά κτίρια στην Ουάσιγκτον, για να τα προστατέψει από ενδεχόμενη επίθεση φασιστών / ψοφιοκουναβικών. Σε αντίθεση με εκείνους όμως, που έδρασαν σαν “όχλος” τουριστών, αυτοί εδώ δείχνουν να νοιώθουν “σα στο σπίτι τους”… Ή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς… Σε κάθε περίπτωση το “μήνυμα” είναι σαφές…)

Κινέζικο μοντέλο

Τετάρτη 13 Γενάρη. Ενώ οι αμερικανικές και οι ευρωπαϊκές φαρμακο-μαφίες ζορίζονται στην παραγωγή των πλατφορμών, σίγουρα σε σχέση με τα συμβόλαια που έχουν υπογράψει, οι κινεζικές φαρμακευτικές δείχνουν να δουλεύουν «ρολόι». Ο χαρακτηρισμός δεν είναι λογοτεχνικός: τόσο οι αλυσίδες παραγωγής των εμβολίων όσο και οι αλυσίδες παραγωγής όλων των απαραίτητων (φιαλίδια, βελόνες, κλπ) δουλεύουν 24/7… Κι αυτό παρότι η επαρχία Shijiazhuang, όπου εδράζεται το 80% της κινεζικής φαρμακευτικής παραγωγής, βρίσκεται σε καθεστώς (προληπτικού) αποκλεισμού αυτές τις μέρες.

Πώς γίνεται αυτό; Θα μπορούσε να είναι μια πλευρά του κινεζικού παραδείγματος που τα δυτικά αφεντικά ζηλεύουν αλλά δυσκολεύονται ακόμα να επιβάλουν; Κρίνεται μόνοι σας: προκειμένου να μην διακοπεί η παραγωγή εξαιτίας των απαγορεύσεων, οι βιομηχανικοί εργάτες κοιμούνται σε κοιτώνες μέσα στις εγκαταστάσεις των εργοστασίων! Τόσο απλά: δεν γυρνούν στα σπίτια τους, είναι με δυο λόγια αιχμάλωτοι. Εννοείται: δουλεύουν 7 μέρες την εβδομάδα, χωρίς διακοπή. Οι εναλλαγές στις βάρδιες είναι επίσης εναλλαγές ύπνου και φαγητού.

Πρόκειται, εν τέλει, για τον “πυρήνα” της συνταγής των lockdown που τόσο έχουν αγαπήσει οι ντόπιοι caradinieri: το στρατόπεδο εργασίας που προστατεύει και την υγεία των εργατών (αλλοίμονο, ποιο σοβαρό αφεντικό θέλει κάτι άλλο;) και την ομαλότητα της παραγωγής· μιας παραγωγής κρίσιμης για την προστασία της δημόσιας υγείας… Ενώ σε αρκετές περιοχές του τριτογενούς τομέα «κάτεργο εργασίας» γίνεται το δικτυωμένο σπίτι (και το πράγμα φαίνεται πιο ήπιο – συγκριτικά είναι, αλλά…), στον δευτερογενή, στην βιομηχανική παραγωγή, συμβαίνει το ανάποδο: οι εργάτες δεν έχουν σπίτι, σπίτι τους είναι οι κοιτώνες του εργοστασίου· κουζίνα τους είναι το εστιατόριο του εργοστασίου· τουαλέτες, ντουζιέρες, κλπ το ίδιο.

Όταν, στη δύση, τα συνδικάτα ανέθεσαν στ’ αφεντικά την ευθύνη της προστασίας των εργατών απ’ τον τσαχπίνη, εννοώντας (ή και λέγοντας καθαρά) ότι τα εργοστάσια πρέπει να κλείσουν (και οι εργάτες να μείνουν σπίτι πληρωνώμενοι) αυτά τα αφεντικά δεν είχαν σκεφτεί (ή δεν μπορούσαν) να απαντήσουν ότι «αναλαμβάνοντας τις ευθύνες τους» μπορούν να κρατήσουν και την πίτα (της υγείας) ολόκληρη και τον σκύλο (της κερδοφορίας) χορτάτο. Όμως το κινέζικο παράδειγμα είναι εκεί, για να «φωτίζει τον δρόμο» προς την καπιταλιστική αναδιάρθρωση, in case of emergency – και όχι μόνο.

Αυτό είναι το μεγαλείο του να είναι κανείς πειθαρχημένος στρατιώτης στον πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού: κάπου σ’ αυτόν τον καπιταλιστικό πλανήτη ορθώνεται η πιο καθαρή εκδοχή του πράγματος… κι άντε μετά να πει στον καθρέφτη του «δεν εννοούσα αυτό»…