Δευτέρα 30 Αυγούστου>> Σύμφωνα με τα ανακοινωθέντα του ντόπιου επιτελείου του πολέμου κατά του «αόρατου εχθρού», ζητούνται επειγόντως 1.000.000 φρέσκα κορμιά. Για το μέτωπο. Φρέσκο πράγμα, ακόμα και αλυσοδεμένο. Ο πόλεμος θέλει μπράτσα! Αυτή τη φορά δεν έχει «καρώτο» – όσοι ήταν να το δαγκώσουν το δάγκωσαν. Τώρα έχει ραβδί. Ματσούκι. Ξύλο. Αναστολές εργασίας, δηλαδή πατερναλιστικές μισο-απολύσεις: «να κάτσεις άφραγκος, να το σκεφτείς…. (το να πλατφορμιαστείς)… αξίζει τώρα να μην έχεις το νοίκι και το μπακάλικο για δυό τσιμπήματα; Έλα μωρέ, λογικέψου και σκύψε το κεφάλι… Η πατρίς κινδυνεύει…».
Η μισθωτή εργασία (και) στα μέρη μας έχει φτάσει σ’ αυτό το σημείο εξαθλίωσης / υποτίμησης: να την απαγορεύει το κόμμα των αφεντικών (το κράτος) … για το καλό της! Το κόμμα των αφεντικών έχει καταφέρει να κρύψει τον πραγματικό χαρακτήρα της αναδιάρθρωσης που έχει επιταχυνθεί και εκβιαστεί μέσω υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας· κι έτσι πουλάει τώρα την ιδέα ότι ο εχθρός της μισθωτής εργασίας είναι ο «υγιεινιστικά ασύμβατος, απείθαρχος» εαυτός της!!!
Πώς έφτασαν τα πράγματα εκεί; Ποιός άνοιξε την πόρτα; Ο ρημαδοΚούλης και το γκουβέρνο του; Λάθος. Αυτοί πρέπει να πληρώσουν τα επίχειρα σαν μανατζαραίοι· αλλά πρακτικά είναι μόνον θυρωροί. Το ίδιο και οι ανάλογοι στην ιταλία, στη γαλλία ή στην αυστραλία.
Το είπαμε και το ξανάπαμε: την πόρτα στο δόγμα «εχθρός των μισθωτών είναι οι μισθωτοί», ή στο δόγμα “η εργατική τάξη είναι μολυσματική απ’ την φύση της την ίδια, και μόνο τα αφεντικά μπορούν να την προστατέψουν απ’ τον εαυτό της” την άνοιξε εκείνη η παράνοια που μετατράπηκε σε συνδικαλιστική απαίτηση την άνοιξη του 2020, σύμφωνα με την οποία «τα αφεντικά θα έπρεπε να φροντίσουν για την ασφάλεια των εργατών»…. απέναντι σε μια απειλή που οι ίδιοι οι εργάτες ΑΓΝΟΟΥΣΑΝ, και για την οποία «απλά» (;;;) είχαν υιοθετήσει την προσταγή ενός τμήματος των αφεντικών! Για να το πούμε διαφορετικά: όταν ένα τμήμα των (διεθνών) αφεντικών είπε «θα πεθάνετε όλοι αν δεν εφαρμόσετε τις διαταγές μας», η τάξη μας (συνθηκολογημένη εδώ και δεκαετίες) δεν αναρωτήθηκε καν και καν για την αλήθεια της απειλής. Αντίθετα έτρεξε πανικόβλητη να ζητήσει την προστασία (όλων) των αφεντικών…. Και του κόμματός τους, του κράτους.
Από εκείνη την ιστορική στιγμή της μαζικής εργατικής αυτο-υπουδούλωσης στο «υγιεινιστικό κεφάλαιο» ξέραμε – και δεν το κρατήσαμε μυστικό – τι θα συμβεί…. Αυτό που συμβαίνει. Τα αφεντικά, αν όχι όλα (πράγματι, κάποια έχουν ενστάσεις…) αλλά σίγουρα το κόμμα τους, το κράτος, σαν έκφραση του συλλογικού καπιταλιστή, αξιοποιούν το «δικαίωμα» που τους αναγνωρίστηκε! Θέλουν τα μαγαζιά τους, οι επιχειρήσεις τους, να είναι «covid free»… Μόνο που «covid free» είναι το ψευδώνυμο του τώρα τα χέρια μας λύνονται για τον ακόμα καλύτερο έλεγχο των εργατών, για το καλό της «δημόσιας υγείας» – για το δικό τους καλό…
Τι σημαίνει «υγιεινιστική ασυμβατότητα εργατών» και το πόσο μακριά πάει το ξέρουν και το καταλαβαίνουν εκείνοι οι ελάχιστοι που παρακολουθούν εδώ και χρόνια τις τεχνολογικές και ιδεολογικές προετοιμασίες και τα πρώτα βήματα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Ας μην εστιάζει κανείς το βλέμμα του αποκλειστικά και μόνο στις «αναστολές» ήδη υπαρχουσών σχέσεων μισθωτής εργασίας. Ας σκεφτεί επιπλέον τι σημαίνει ο «υγιειονομικός» έλεγχος στις νέες προσλήψεις, πράγμα που έγινε ήδη αθόρυβα στην εντόπια βιομηχανία τουρισμού… Όχι κρυφά. Έγινε με την συναίνεση των κομμάτων, των οργανώσεων και των συνδικάτων που τώρα αντιδρούν. Συνεπώς πρέπει να θεωρηθεί όχι απλά «κεκτημένο» αλλά καρα-κεκτημένο των αφεντικών. Για το μέλλον, αν όχι με αφορμή τον τσαχπίνη, με οποιεσδήποτε άλλες. Καρα-κεκτημένο ακόμα και “ψυχολογικού ελέγχου”, μέσω διαρκών τεστ…
Έχουμε προσπαθήσει με πάθος και εντιμότητα να την κλείσουμε αυτήν την πόρτα της υγιεινιστικής αυτο-υποδούλωσης της τάξης μας. Φαίνεται όμως ότι θα χρειαστεί καιρός, κόπος και πόνος (βαθιά φυλάκιση / επιτήρηση) για να καταλάβουν στ’ αλήθεια τι είναι όλα αυτά κάποια διανοητικά εύστροφα τμήματα της εργατικής τάξης….
Προς το παρόν υπάρχουν αντιδράσεις για τις αναστολές, κι αυτό είναι καλύτερο απ’ το τίποτα. Μερικές είναι έντιμες, άλλες είναι προσχηματικές. Το κοινό στρατηγικό τους μειονέκτημα είναι ότι προέρχονται στο μεγαλύτερο μέρος τους απ’ την πλήρη υποστηρίξη, ως τώρα, των δογμάτων και των εγκλημάτων της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας. Είναι θολές από καταγωγή, και παραδομένες στη γενετική μηχανική και στο σύμπλεγμα. Αυτό το «ναι στον μαζικό εμβολιασμό όχι στον υποχρεωτικό», θα μπορούσε να ακούγεται σαν «ναι στο γάμο για τεκνοποίηση, όχι στα συζυγικά / μητρικά καθήκοντα» – αν υπάρχει κανείς να καταλάβει. (Φυσικά, στο ελλαδιστάν, το να καταγγείλει κανείς τους συνδικαλιστικούς θεατρινισμούς και τις διάφορες «ουρές» του είναι ένα σίγουρος τρόπος για να αποκτήσει κάκιστης ποιότητας εχθρούς. Έχουμε πολλούς τέτοιους, οπότε ας το αφήσουμε προς το παρόν).
Υπάρχουν αντιδράσεις λοιπόν. Το ενδιαφέρον είναι πως αν οι μπηχεβιοριστές της εξουσίας υπολόγιζαν ότι θα στρέψουν τους πλατφορμιασμένους κατά των υπόλοιπων, έχουν αποτύχει παταγωδώς. Μόνο καθάρματα και διεστραμμένοι της πρώτης κατηγορίας μπορούν να πουν ανοικτά «ανεμβολίαστοι γαμιέστε, να μείνετε άνεργοι και να ψοφίσετε!». (Αυτή την εποχή στο ελλαδιστάν υπάρχει η φήμη πως μόνον ένας «γαμιέται», και ξέρετε ποιός είναι…)
Υπάρχουν καθάρματα και διεστραμμένοι, αλλά είναι λίγοι. Ακόμα και οι πλατφορμιασμένοι στη μεγάλη πλειοψηφία τους λογαριάζουν ότι 10.000 «αναστολές» στη δημόσια υγεία απλά θα τινάξουν ό,τι έχει απομείνει στον αέρα.
Αυτή είναι η χρησιμότητα των αντιδράσεων, ειδικά των υγιειονομικών σ’ αυτή τη φάση: με θέσεις αντινομικές («ναι μεν… αλλά όχι….»), κρατώντας πάντα το στόμα τους του κλειστό για το τι πραγματικά έχει συμβεί στα δημόσια νοσοκομεία εδώ και μήνες, υποδαυλίζουν ασυναίσθητα (συγκαλύπτοντάς τες) τις δομικές, καπιταλιστικές αντινομίες της τρομοεκστρατείας. Έτσι, όμως, είναι πιθανό να απελευθερώσουν βαθύτερες και συνεκτικές αλήθειες.
Δεν είναι το καλύτερο, δεν είναι αυτό που χρειάζεται· αλλά είναι κάτι..
(φωτογραφία: σκηνή απ’ το αριστουργηματικό The cook, the thief, his wife and her lover, του Peter Greenaway – 1989)