Tag: εξωτερική πολιτική

Τετάρτη 28 Μάρτη. Υπάρχει κάποιος πρακτικός υπολογισμός εκ μέρους του αγγλο-αμερικανού άξονα στην κήρυξη αυτού του «πολέμου απελάσεων» με πρόφαση μια όλο και λιγότερο πειστική αφορμή;

Είναι, για παράδειγμα, μέρος του ασύμμετρου οικονομικού πολέμου κατά της Μόσχας εν όψει του μουντιάλ του 2018 τον ερχόμενο Ιούνη; Ή μήπως μέρος του ίδιου οικονομικού πολέμου απέναντι στην επιταχυνόμενη χειραφέτηση της Μόσχας, του Πεκίνου και μιας σειράς άλλων κρατών απ’ το δολάριο στο μεγαξύ τους εμπόριο; Μήπως είναι τμήμα μιας ασύμμετρης «ποινικοποίησης» του ρωσικού καθεστώτος μετά την επίδειξη μέρους των καινούργιων ρωσικών όπλων απ’ τον Πούτιν; Είναι εκδήλωση ανησυχίας για την συνεχιζόμενη (αν και αναμενόμενη) παραμονή του στο κέντρο της σκηνής στη Μόσχα και όχι μόνο; Είναι απάντηση στην αποτυχία του να γίνουν πυραυλικές επιθέσεις (με αφορμή, τι ειρωνική σύμπτωση; τις υποτιθέμενες επιθέσεις με «χημικά όπλα» του Άσαντ κατά των αντικαθεστωτικών στην ανατολική Ghouta); Ή μήπως είναι μια σπασπωδική αντίδραση στη σοβαρή «πίεση» που δέχεται ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός και οι σύμμαχοί του σ’ όλη την γραμμή αντιπαράθεσης ανατολική Μεσόγειος – Ειρηνικός (του 4^ου παγκόσμιου πολέμου);

Ή μήπως, εντέλει, είναι κάτι γελοίο, όπως υποστηρίζουν κάποιοι: ότι, δηλαδή, η Μay, αιωρούμενη πρωθυπουργός των κτήσεων της αυτού μεγαλειότητας, αποφάσισε ότι βρήκε «κάτι» για να δείξει ότι έχει πυγμή και «παγκόσμια επιρροή»;

Δυστυχώς θα μπορούσε να είναι και το τελευταίο! Αν όχι μόνο του, σίγουρα σε μεγάλο ποσοστό: τα φαινόμενα της παρακμής πυκνώνουν – σ’ έναν καπιταλιστικό κόσμο που βρίσκεται σε παρατεταμένη κρίση / αναδιάρθρωση, σε εσωτερική σύγκρουση, όπου «οι τελευταίοι γίνονται πρώτοι»… Και όπου ο τακτικισμός (του κεφάλαιου και, άρα, των πολιτικών βιτρινών του) γίνεται όλο και περισσότερο οππορτουνισμός…

(φωτογραφία: Όταν είναι υπουργός ένας άγγλος Boris τι μπορεί να περιμένει κανείς; Πως το είπε; «Η ρωσία να σκάσει και να πάει να χαθεί;» Ίσως αντιγράφει έναν ψεκασμένο που πρόσφατα προειδοποίησε – την Άγκυρα – με «επανάληψη του 1821».

Και του 1822. Και του 1823…)

Δευτέρα 26 Μάρτη. Η λεζάντα της πιο πάνω φωτογραφίας είναι η περίληψη του άρθρου, για την «ιταμή τουρκική πρόκληση στο Αιγαίο». Γράφει επί λέξει (κρατάμε την ορθογραφία του πρωτότυπου):

Στο ελικόπτερο Σινούκ της Αεροπορίας Στρατού που παρενόχλησαν δύο τουρκικά F-16 εν μέσω θυελλωδών ανέμων επέβαιναν ο αρχηγός ΓΕΣ Αλκιβιάδης Στεφανής, ο διοικητής ΑΣΔΕΝ και όλοι οι άρτι ορισθέντες διοικητές των σχηματισμών των Δωδεκανήσων.

Για να μην σας ζαλίσουν οι θυελλώδεις άνεμοι συγκρατείστε τους άρτι διορισθέντες διοικητές των σχηματισμών των Δωδεκανήσων. Των στρατιωτικών σχηματισμών – εννοείται! Συγκρατείστε επίσης ότι η «τουρκική παρενόχληση / πρόκληση» έγινε προχτές στον, ας το πούμε έτσι, «εναέριο χώρο των Δωδεκανήσων»: μεταξύ Ρόδου και Στρογγύλης.

Αίσχος! Για τον παλιοΕρντογάν… Ή, μήπως, όχι; Πάμε σ’ έναν πατριώτη που κανείς δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει τον εθνικό του οίστρο (και επαγγελματισμό). Τον κύριο Νίκο Λυγερό (υποστηρίζει «πάμε για διαμελισμό της τουρκίας», σήμερα – για να καταλάβετε το ποιόν του… – είναι σα να κάνει την προσευχή του, όπως εδώ και δεκαετίες…). Σε μια έκδοση που έκανε πριν κανά δυο χρόνια με τίτλο «στρατηγική ανάλυση της Συνθήκης των Παρισίων» σημειώνει περιληπτικά (ο τονισμός δικός μας):

Στη συνδιάσκεψη ειρήνης των Παρισίων στην οποία συμμετείχαν οι νικήτριες Μεγάλες Δυνάμεις και τα υπόλοιπα κράτη που μετείχαν στον πόλεμο κατά των δυνάμεων του Άξονα, μεταξύ άλλων ρυθμίστηκε και το καθεστώς των Δωδεκανήσων. Σύμφωνα με το Άρθρο 14 της Συνθήκης Eιρήνης των Παρισίων (10 Φεβρουάριου 1947), η Ιταλία παραχώρησε στην Ελλάδα την κυριαρχία των Νησιών Αστυπάλαια, Ρόδο, Χάλκη, Κάρπαθο, Κάσο, Τήλο, Νίσυρο, Κάλυμνο, Λέρο, Πάτμο, Λειψοί, Σύμη, Κώ και Καστελόριζο, καθώς και τις παρακείμενες σε αυτές νησίδες.

Μετά από αίτηση της Σοβιετικής Ένωσης, στα Νησιά των Δωδεκανήσων επιβλήθηκε αποστρατικοποίηση (Παράρτημα ΧΙΙΙ της Συνθήκης)…

Όχι ότι δεν το ξέραμε, το ξέραμε: κατά τις διεθνείς συμφωνίες της διάσκεψης των Παρισίων και της συνθήκης που υπογράφτηκε, με βάση τις οποίες τα Δωδεκάνησα πέρασαν απ’ την ιταλική κυριότητα στην ελληνική, απαγορεύεται να έχουν στρατό!

Φυσικά είχαν εδώ και δεκαετίες – κάποια μεγάλα νησιά των Δωδεκανήσων… Σιγά μην το ελλαδιστάν σέβεται την υπογραφή του! Σε διεθνείς συνθήκες και οπουδήποτε αλλού!! Σιγά!!! Απλά ήταν κάπως undercover. Παρουσιάζονταν σαν «χωροφύλακες», σαν «τουρίστες», ό,τι τέλος πάντων κατέβαζε η φαντασία του ελληνικού πενταγώνου. Και, φυσικά, δεν είχαν φανερά «βαριά όπλα», τα οποία εύκολα εντοπίζονται από δορυφορικές φωτογραφίες.

Έλα, όμως, που η συνθήκη των Παρισίων εξακολουθεί να ισχύει! Έλα που την σέβεται ακόμα και το παλιοΝατο και αποφεύγει να παρκάρει τα πολεμικά του στα Δωδεκάνησα, ακόμα και για λίγο, (παρότι ο ψεκασμένος επιμένει ότι στη Ρόδο υπάρχει χώρος για μια ωραιότατη αμερικανική βάση…).

Και να που τώρα, οι «άρτι διορισθένες διοικητές των σχηματισμών των Δωδεκανήσων», οι στρατιωτικοί διοικητές των στρατοπέδων στα συγκεκριμένα νησιά δηλαδή (που απαγορεύονται να υπάρχουν…), μαζί με τον αρχηγό γεσ (που δεν έχει με βάση τις διεθνείς συνθηκες κανένα λόγο να πετάει εκεί, εν ώρα υπηρεσίας…), δεν πήγαν να κάνουν επιθέωρηση ντυμένοι ασιάτες τουρίστες, αλλά φόρεσαν τα λιλιά τους, μπήκαν στο στρατιωτικό ελικόπτερο, και έκαναν κωλοδάκτυλο. Και στην συνθήκη των Παρισίων, και στην διάδοχο της ε.σ.σ.δ. (την ρωσία δηλαδή) και στην τουρκία – φυσικά…

Κατόπιν αυτών, δύο ερωτήματα, καθόλου φιλοσοφικά: α) Τι άλλο θα έκανε ο τουρκικός στρατός εκτός απ’ το να «παρενοχλήσει, ακόμα και εν μέσω θυελλωδών ανέμων» τους «γράφω στα γεννητικά μου όργανα τις διεθνείς συμφωνίες που έχω υπογράψει» – αφού τους πήρε για τα καλά χαμπάρι; β) Την επόμενη φορά που έλληνες θα αρχίσουν να σκούζουν για το ενδεχόμενο να αμφισβητεί η Άγκυρα την συνθήκη της Λωζάνης αναρωτηθείτε αν υπάρχει καμία διεθνής συμφωνία που να την έχουν υπογράψει και να την σέβονται οι ίδιοι. (Μάλλον όχι…)

Και γ) αν κάποια επόμενη φορά την “παρενόχληση” την κάνουν ρωσικά πολεμικά θα είναι ο.κ.;

(Έχει και το Sarajevo 126 b μερικά επί άλλης διεθνούς συμφωνίας που “σέβεται” το ελλαδιστάν…)

Δευτέρα 26 Μάρτη. Δώρο στην ανθρωπότητα έχει όμως από σήμερα, και για τρεις ημέρες, κι ο χουντοκαραβανάς της αιγύπτου, φίλος, σύμμαχος και αδελφός των ελλήνων, στρατηγός Sisi: εκλογές προέδρου (δηλαδή επανεκλογή της αφεντομουτσουνάρας του)… Ένα στέρεο βήμα προς την δημοκρατία που θα έλεγε και ο φίλος των δικτατοριών ογκόλιθος έλληνας υπ.εξ. (το έχει πει για την αιγυπτιακή χούντα…)

Όταν λέμε «εκλογές στην αίγυπτο» εννοούμε αυτό που αν το έκανε το ρωσικό ή το ιρανικό καθεστώς θα ήταν επαρκής λόγος για να ισοπεδωθεί απ’ την δημοκρατική και ευαίσθηση «δύση», δια παντός: ο Sisi απαγόρευσε όλους όσους σκέφτηκαν προς στιγμήν να κατέβουν αντίπαλοί του, και στο τέλος, αφού βεβαιώθηκε ότι θα είναι ο μόνος υποψήφιος, για να μην φανεί «αντιδημοκράτης», κατέβασε και έναν φίλο του σαν αντίπαλο!!!

Για να καταλάβει κανείς πόσο στημένες είναι αυτές οι εκλογές (τόσο που η διάσημη «παράγκα» του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν θα καταδεχόταν καν να οργανώσει, ούτε σαν φιλικό προπόνησης του αιώνιου πρωταθλητή…) ο αντίπαλος του Sisi είναι ένας κάποιος Moussa Mostafa Moussa, αρχηγός του κόμματος Ghad, ο οποίος όχι μόνο έχει δηλώσει ξανά και ξανά ότι στηρίζει τον Sisi και τις πολιτικές του, αλλά ήταν και ένας απ’ τους «βασικούς» που υπέγραψαν υπέρ της υποψηφιότητας του αιγύπτιου δικτάτορα – πριν αυτός τον ανταμείψει με την τιμή να τον κατεβάσει για αντιπαλό του… Είναι τόσο κωμικοτραγικές αυτές οι εκλογές ώστε ο Moussa πρόλαβε να καταθέσει την υποψηφιότητά του σ’ αυτές μόλις μια ώρα πριν την λήξη της προθεσμίας! Κι αφού πριν, επί βδομάδες, έκανε εκστρατεία υπέρ του Sisi…

Είναι σίγουρο ότι κανείς δυτικός “φίλος της δημοκρατίας” δεν έχει στραβώσει με την, ας το πούμε έτσι κομψά και ποδοσφαιρικά, “φραγμένη στον στοιχηματισμό” διαδικασία των προεδρικών εκλογών στην αίγυπτο. Και γιατί να στραβώσει; Δηλητηρίασε κανέναν πρώην πράκτορα στο Λονδίνο ή στο Παρίσι ο χουντοκαραβανάς Sisi; Όχι βέβαια!!! Έναν ιταλό μεταπτυχιακό φοιτητή, τον Giulio Regeni, δολοφόνησε πριν 2 χρόνια (όπως, άλλωστε, και εκατοντάδες αντικαθεστωτικούς καθημερινά).

Σιγά!!! Ακροαριστερός ήτανε ο Regeni, και έκανε «περίεργες» ερωτήσεις στο Κάιρο… Σιγάααα! Περασμένα ξεχασμένα…

(Ααα… Και πούσαστε πρωθυπουργέ και υπ.εξ.: μην ξεχάσετε να τον συγχαρείτε τον φίλο σας με το που θα κλείσουν οι κάλπες. Για την ακρίβεια: καλό θα ήταν να τον συγχαρείτε από σήμερα, κι ας κρατήσει 3 μέρες το πανηγύρι του…)

Κυριακή 25 Μάρτη. Η συνταγή η πονηρή πάει ως εξής. Πρώτα βρίσκουμε ένα τοπικό επίρρημα. Ας πούμε το “πάνω”. Ύστερα το διαφημίζουμε ως κατάλληλο ταίρι του “ονόματος” (του αβάπτιστου), σε στυλ “Άνω Μακεδονία”. Μετά το μεταφράζουμε στα σλαβικά: gorna. Μετά πάμε και το κολλάμε στο όνομα που προσδιορίζει, το οποίο είναι επίσης στα σλαβικά, αφαιρώντας το ενδιάμεσο κενό: GornaMacedonija (: ΓκόρναΜατσεντόνιγια). Στο τέλος υποστέλουμε το κεφαλαίο του αρχικού ονόματος, κι έτσι έχουμε ένα καινούργιο όνομα: Γκορναματσεντόνιγια. Με καινούργια αρχικά κράτους και κατάληξη στις ιντερνετικές διευθύνσεις: gm…

Ας το δοκιμάσουμε σε άλλη περίπτωση. Ας πούμε έχουμε την έκφραση «ο κύριος Αλέξης» που μπορεί να γίνει «κυρ Αλέξης». Την κάνουμε διαδοχικά μία λέξη (κυρΑλέξης), αλλάζουμε τα κεφαλαία (Κυραλέξης) και έτσι έχουμε ένα όνομα εντελώς καινούργιο, που (απο καθαρά πολιτική άποψη…) είναι τόσο «δεξιό» σαν όνομα όσο και το Κυριάκος (μιλώντας συμβολικά πάντα…), το οποίο μπορεί να προέκυψε απ’ το προϊστορικό «ο κύριος Άκος»…

Μακριά απ’ τις πολλές πολλές φωταψίες και τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, το ελληνικό κράτος (δια των λαμπρών φαιορόζ εκπροσώπων του) «διαπραγματεύεται» – το όνομα. Κυρίως προσπαθεί να βρει ένα καινούργιο σημείο ισορροπίας ανάμεσα στον ιστορικό βαλκανικό ιμπεριαλισμό του, τους σημερινούς διεθνείς και περιφερειακούς συσχετισμούς, και την εσωτερική κατανάλωση. Κι αυτό γίνεται με τους χοντροκομμένους γραμματικούς σαλτιμπακισμούς που περιγράψαμε στην αρχή: πως να φτιάξεις ένα «καινούργιο όνομα» που να μοιάζει σαν «σύνθετο», αλλά να είναι ένα εντελώς διαφορετικό όνομα. Σα να είσαι grand chef…

Το οποίο μαγειρεμένο πιάτο, ύστερα (αν είναι δυνατόν!) έχεις την απαίτηση να γίνει και όνομα «εθνικής ταυτότητας»: η «γκορνοματσεντόνιγια» κατοικείται από «γκορνοματσεντονίγιες»…

Υπάρχει περίπτωση να «πιάσουν» τέτοια ελεεινά κόλπα; Ούτε μία στο εκατομμύριο!!!

(φωτογραφία: Σου’χω φτιάξει ένα ονοματάκι!!! Να γλείφεις και τα δάκτυλά σου!!)

Κυριακή 25 Μάρτη. Είναι προφανές ότι αυτό το πράγμα, που στην ελλάδα λέγεται “διαπραγματευτική τακτική”, έχει βγει κατευθείαν απ’ το μυαλό της θείας Λίτσας. Η θεία Λίτσα δεν είναι ένας απλά άρρωστος, καμμένος (με την έννοια του υπ.αμ…) άνθρωπος. Η θεία Λίτσα είναι Ιδέα!!! Και σαν τέτοια βρίσκεται παντού. Τόσο στα υπουργεία όσο και στους “απλούς ανθρώπους”… Ιδέα “εθνική”, ιδέα άρρωστη και καμμένη, αλλά πάντως Μεγάλη…

Απ’ την μια μεριά θα έπρεπε να απορεί κανείς που το μυαλό της θείας Λίτσας παθαίνει τέτοια “αυτοσυγκράτηση” και δεν επιμένει σε κάποιο πιο τολμηρό “σύνθετο όνομα”, όπως για παράδειγμα το Φτουσκουλικομερμηγκοματσεντονότρυπα!… Απ’ την άλλη πρέπει να αναγνωρίσει το θράσος (του μυαλού της σαν Ιδέα). Ο ψόφιος κοριός, για παράδειγμα, επιμένει: δικό τους είναι το πρόβλημα, όχι δικό μας· εμείς μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς “συμφωνία για το όνομα”… Τι πίνει το γκουβέρνο όταν μοιράζει προβλήματα; Ποιος το “φτιάχνει”;

Αν επιμείνουμε για λίγη παραπάνω εμβάθυνση, το πράγμα αναβλύζει μόνο του: οι “γκορνοματσεντονίγιες” είναι, προφανώς, ένας “καινούργιος λαός”, μια “καινούργια εθνότητα”, με χρονολογία άφιξης στον πλανήτη Γη το 2018 μετά χριστόν· άρα χωρίς ιστορία. Και προφανώς χωρίς καμία σχέση όχι με τον μεγΑλέκο αλλά καν και καν με την βαλκανική ιστορία του 19ου και του 20ου αιώνα. Την εξέγερση του Ίλιντεν, για παράδειγμα… Ο ψόφιος κοριός, υπηρετώντας με συνέπεια το πόστο της κεντρικής βιτρίνας του ελληνικού βαθέος κράτους, ονειρεύεται ακριβώς όπως η θεία Λίτσα: ότι οι “γείτονες” δεν έχουν ούτε το σύνταγμα που τους αρμόζει ούτε ιστορία. Ότι είναι μια “μάζα” που μπορεί να της δώσει ό,τι σχήμα θέλει…

Υπάρχει περίπτωση να “πείσουν” αυτά οποιονδήποτε που δεν είναι θεία Λίτσα;

(Μπορεί να κάνουμε λάθος έτσι καχύποπτοι που είμαστε, αλλά έχουμε την εντύπωση ότι ο δεξιά, ο μακεδόνας υπ.εξ. Dimitrov, έχει το νου του στο κουμπί του σακακιού του αριστερά, που δείχνει κάπως να ζορίζεται… Φοβιτσιάρηδες αυτοί οι «γκορνοματσεντονίγιοι»!)

Κυριακή 25 Μάρτη. Το υπουργείο εξωτερικών της θείας Λίτσας (και προφανώς όλο το γκουβέρνο) σχεδίαζε (στο βαθμό που μπορεί να σχεδιάσει…) μια τακτική ελιγμών που θα έβγαζε την κυβέρνηση των Σκοπίων στη σέντρα σαν υπαίτια της “αποτυχίας της διαπραγμάτευσης”: αυτό το οι άλλοι φταίνε, η αθάνατη ελληνική “εθνική γραμμή”, έχει ποτίσει ως το μεδούλι κυβερνήτες και κυβερνώμενους ώστε είναι αδιανόητο οτιδήποτε άλλο.

Όμως φαίνεται ότι αυτή η τακτική δεν δουλεύει. Πρώτον επειδή οι πάντες στο ηλιακό σύστημα έχουν καταλάβει το πόσο απατεώνες είναι οι έλληνες καθεστωτικοί. Και δεύτερον επειδή το πρόβλημα ΔΕΝ το έχει η δημοκρατία της μακεδονίας: είναι αναγνωρισμένη από καμιά 140 κράτη του πλανήτη με το συνταγματικό της όνομα. Το πρόβλημα το έχει το ελλαδιστάν, που παριστάνει την “τάπα” που εμποδίζει την “ένταξη” της δημοκρατίας της μακεδονίας εδώ ή εκεί με αυτό το συνταγματικό όνομα, παίζοντας με τις λέξεις. Το πρόβλημα, λέμε, το έχει ο επίδοξος νταβάς που όλοι τον κοιτάνε κουνώντας το κεφάλι τους…

Ενόσω η ελληνική τακτική του “σε κατηγορώ ως υπεύθυνο” δεν πιάνει, κι ενώ (θεωρούμε ότι) δεν έχει εγκαταλειφθεί οριστικά, ίσως παραφυλάει να αρπάξει κάποια ευκαιρία, μοιάζει σα να υπάρχει μια “εναλλακτική”: κάτι που θα μπορεί να σερβιριστεί στο εσωτερικό σαν “ρεαλιστικός εθνικισμός”, δηλαδή και λίγο “μακ” να υπάρχει δεν πειράζει, γιατί εμείς σημαδεύουμε ψηλά, στο σύνταγμά τους… Αυτό το “κάτι” δεν είναι ούτε θα μπορούσε να είναι πραγματική συμφωνία· θα μπορούσε όμως να είναι κάτι παρελκυστικό, κάτι που να μοιάζει με ελληνικό δημόσιο έργο, με “work in progress σε εθνική οδό”, νάχει να λέει το φαιορόζ γκουβέρνο, χωρίς να πολυκινδυνεύει απ’ τα εθνικιστικά φίδια που εκτρέφει στον κόρφο του.

Και τα Σκόπια; Έτσι κι αλλιώς μπορούν να μπουν και στο νατο και στην ε.ε. με το «προσωρινό» όνομα, αυτό το «(πρώην γιουγκοσλαβική) δημοκρατία της μακεδονίας» – η Αθήνα δεν μπορεί να το εμποδίσει αυτό… Θα την βόλευε μάλλον, εφόσον αναβάλλει επ’ αόριστο οτιδήποτε, αφήνοντας την θεία Λίτσα στην αιώνια φόρμα της.

Εκτός αν έχουν στραβώσει κάποιοι τόσο πολύ με την νταραβεριτζίδικη Αθήνα και αποφασίσουν ότι «αυτό είναι διμερές πρόβλημα» και δεν μας αφορά πλέον… (Για το «κυπριακό» μισολέγεται πλέον…)

Κυριακή 25 Μάρτη. Οι κάθε είδους έλληνες εθνικιστές, ακόμα και μέσα στην πανθολογούμενη παρακμή του ελλαδιστάν, κολακεύονται να παραμυθιάζονται ότι το τουρκικό καθεστώς δεν έχει άλλο σοβαρό θέμα να το απασχολεί … απ’ τους δύο έλληνες καραβανάδες «ομήρους»… (για παράδειγμα). Και ότι το ελλαδιστάν είναι τόσο σημαντικό – για όλον τον γαλαξία – ώστε η Άγκυρα τι μπορεί να κάνει για να το αντιμετωπίσει; Πόλεμο…

Ο ελληνικός εθνο-μεγαλο-μανιακο-κεντρισμός δεν γιατρεύεται. Έτσι, όμως, «για την ιστορία»: Στην επάνω φωτογραφία είναι ο τούρκος υπ.εξ. Cavusoglu και ο ρώσος Lavrov, κατά την επίσκεψη του πρώτου στη Μόσχα στις 14 Μάρτη 2018, για την συνάντηση της «ρωσο-τουρκικής ομάδας στρατηγικού σχεδιασμού»… Ακούασατε κάτι επ’ αυτού; Μπα…

Η κάτω φωτογραφία είναι δυο ημέρες μετά, στις 16 Μάρτη, στην Astana του καζακστάν, όπου οι δύο συναντήθηκαν με τον τρίτο «εγγυητή της συρίας» (και όχι μόνο της συρίας – λέμε…) ιρανό υπ.εξ. Javad Zarif. Για έναν πρώτο απολογισμό, και για τον σχεδιασμό της συνάντησης κορυφής του Απρίλη. Όλοι είναι σοβαροί (στην φωτό) και ο μεσαίος δείχνει θυμωμένος. Ήταν απο εκεί που ο Lavrov δήλωσε:

Αυτοί που, παραβιάζοντας όλους τους κανόνες της διεθνούς νομοθεσίας, παραβιάζοντας την απόφαση 2254 του οηε, προφανέστατα θέλουν να διαιρέσουν την συρία, να αντικαταστήσουν το καθεστώς έτσι ώστε αυτή η σημαντική χώρα της μέσης Ανατολής να αντικατασταθεί από μικρές οντότητες που θα ελέγχονται από εξωτερικές δυνάμεις, σίγουρα δεν χαίρονται με αυτό που κάνουμε στην Astana, μ’ αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε στην Astana. … Αμερικανικές, γαλλικές, αγγλικές ειδικές δυνάμεις βρίσκονται ‘επί του εδάφους’ στη συρία. Συνεπώς δεν πρόκειται πλέον για ‘proxy war’ αλλά για κατευθείαν εμπλοκή σε πόλεμο…

Περί αυτού πρόκειται, δυστυχώς, άσχετα με τον ρυθμό που θα κλιμακωθεί η αναμέτρηση σ’ αυτό ή σε οποιοδήποτε άλλο απ’ τα πεδία μαχών του 4^ου παγκόσμιου πολέμου.

Συνεπώς ο ελληνικός εθνο-μεγαλο-μανιακο-κεντρισμός δεν είναι απλά μια μαζική ιδεολογική παράκρουση, που συμβαίνει εν κενώ. Είναι πολιτική θέση (άσχετα με το τι καταλαβαίνει το ποιμνίο) σ’ αυτόν ακριβώς τον πόλεμο· ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΗΔΗ – εδώ δίπλα! Πολιτική θέση ενεργητική όσο επιτρέπουν τα δεδομένα και οι ελληνικές δυνατότητες αυτή τη στιγμή.

Και ποια είναι η ελληνική ενεργητική πολιτική θέση σ’ αυτόν τον εξελισσόμενο πόλεμο ως αυτή την στιγμή; Ας το επαναλάβουμε: α) προσπάθεια για πρόσκληση (διπλωματικής) φθοράς στο τουρκικό καθεστώς, ακόμα και με τις πιο ηλίθιες αφορμές· β) διακριτικό αλλά σαφές αβαντάρισμα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (βάσεις) και του pkk συμμάχου του· γ) αβαντάρισμα του ισραηλινού ιμπεριαλισμού, με προώθηση κάθε είδους «συνεργασίας» μαζί του (οικονομικής, στρατιωτικής, τεχνοεπιστημονικής), με απόλυτη σιωπή για την βίαιη καταστολή της 3^ης intifada στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, αλλά και για τις επιθέσεις του κατά της συρίας.

Μπορεί να μην είναι «πολλά» (ως τώρα) – δεν είναι όμως και «λίγα»… Και σίγουρα δεν είναι καθόλου το «Εμείς; Καμμία σχέση!»….

Στην Ιστορία αυτά τα μιξοκλαψουρίσματα του είδους «αααα, δεν ήξερα…», «μωρέ διάβαζα και δεν κατάλαβα τι έγινε…» δεν χωράνε…

Σάββατο 24 Μάρτη. Η θεία Λίτσα ανεβαίνει στα κεραμίδια. “Δεν-θα-μου-το-πάααρεεεετεεεεεε!!!!” ορύεται μέσα στην άγρια νύχτα, και της απαντάνε τα σκυλιά της γειτονιάς σκούζοντας σα λύκοι. Εννοεί “το όνομα”. Το “όνομα του μπέμπη”. Του κατά την γνώμη της αβάπτιστου Παναγιώτη. Είναι τραγωδία, αλλά όσο εθνική κι αν την θεωρήσει κανείς δεν παύει να είναι μια ανθρώπινη τραγωδία!

Η γειτονιά έχει φρικάρει. Όχι “πολιτικά”. Αισθητικά. Ξυπνάνε αγριεμένοι οι άνθρωποι, και πιάνουν τις σφεντόνες, να ρίξουν κάτω την θεία Λίτσα, μπας και ηρεμήσουν και ξανακοιμηθούν. Τελικά τόβαλαν κάτω το προηγούμενο Σαββατοκύρικο, το είδαν απο ‘δω, το είδαν από ‘κει, και προς το παρόν κατέληξαν στα εξής:

Α) Να πείσουν την θεία Λίτσα ότι θα λέγεται (το αβάπτιστο) Γκορνάπανος (αμετάφραστο· στα ελληνικά, πάντως, “ανώπανος”). Ο υπολογισμός είναι ότι δεν θα το δεχτεί σαν όνομα αλλά σαν βρισιά (το πιάνετε υποθέτουμε το υπονοούμενο· κι αν όχι, δεν θα εκτεθεί η ασταμάτητη μηχανή για χάρη σας!)

Β) Να την διαβεβαιώσουν ότι υπάρχει πάντα διαθέσιμη σφραγίδα “δεν αναγνωρίζεται απ’ την θεία Λίτσα” για να την πατάει σε οτιδήποτε θεωρεί ότι “ονοματολογικά” (ή και “οντολογικά”) δεν της κάνει.

Γ) Να μπουν αισθητήρες στο δωμάτιο της θείας Λίτσας (καινούργια κόλπα, μοντέρνα!) κι όταν αρχίζει να βλέπει εφιάλτες με το “όνομά του” και να χτυπιέται με το στρώμα, πριν σηκωθεί, να ξεκινάει μουσική Bregovic, απ’ τον «καιρό των τσιγγάνων»· κάτι σαν ελληνοσερβική φιλία σε σπρέι! (Μπας και γλυτώσουμε τα κεραμίδια και τα αλιχτίσματα των σκύλων…).

Δ) Να ειδοποιηθεί η ενορία για κάθε ενδεχόμενο (π.χ. αγιασμού…)

(Ααααχχχχχ! Γιατί μωρέ την ανάβετε παλιογουρούνια κρατιστές την θεία Λίτσα; Μια χαρά δεν ήταν στην κοσμάρα της;)

Σάββατο 24 Μάρτη. Αντί ο φαιορόζ εθνικο-ιμπεριαλισμός να απαιτεί απ’ την δημοκρατία της μακεδονίας να αλλάξει το σύνταγμά της, δεν θα ήταν καλύτερα να αλλάξει το δικό του; Τώρα που μαθεύτηκε ότι αυτό γίνεται οποιαδήποτε στιγμή, και δεν χρειάζεται ούτε “ειδική βουλή” ούτε “ειδικές εκλογές”, μήπως εκείνος ο ρημαδονόμος που πάντα τον επικαλούνται όταν σηκώνουν τα χέρια τους στον ουρανό, ο νόμος “περί ευθύνης υπουργών”, θα μπορούσε να καταργηθεί από Δευτέρα;

Κι εκείνο το άλλο το συνταγματικά κατοχυρωμένο “δικαίωμα των εφοπλιστών στην φοροαποφυγή”, κι αυτό δεν θα μπορούσε να καταργηθεί στα γρήγορα; Ε;

(O ογκόλιθος φτάνει στο αεροδρόμιο “πρώην μέγας Αλέκος” των Σκοπίων, και απειλεί ότι θα βγάλει έναν λαγό – απ’ το κεφάλι κι όχι απ’ το καπέλο του…)