Tag: εκλογές

Τρίτη 19 Ιούνη. Για όποιον θα αναγνώριζε κάποια αξία στις κάλπες και στις ψήφους (a big “if”)… και θα συμμετείχε στις επερχόμενες τουρκικές εκλογές, τότε το HDP και ο κρατούμενος Selahattin Demitras σαν υποψήφιος πρόεδρος είναι μια έντιμη επιλογή. Ακόμα και σαν “ψήφος διαμαρτυρίας”.

Το HDP είναι το μόνο υπολογίσιμο κόμμα στην τουρκική πολιτική σκηνή που μπορεί να θεωρηθεί σαν «αριστερή σοσιαλδημοκρατία». Όχι με κριτήρια το «πρόγραμμα» του (αν είσαι ένα κόμμα του 8% ή του 10% μπορείς να έχεις ό,τι «κυβερνητικό πρόγραμμα» γουστάρεις) αλλά με κριτήριο τα πολιτικο-πολιτιστικά χαρακτηριστικά των ψηφοφόρων του. Όχι μόνο των κούρδων αλλά και των τούρκων.

Ο Demitras κάνει την προεκλογική του εκστρατεία ενόσω είναι προφυλακισμένος (δεν του έχουν στερηθεί τα πολιτικά δικαιώματα), βασικά μέσω twitter. Δεν είναι, ωστόσο, το μέσο που διαμορφώνει το μήνυμα! Είναι, κυρίως, η έκφραση μιας liberal αριστερής ιδεολογίας, που αφορά και εκφράζει ένα τμήμα της τουρκικής κοινωνίας. Ίσως διαταξικό, αλλά με κέντρο βάρους τμήματα της μεσαίας τάξης.

Ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα για το HDP και τον Demistras δεν ανησυχεί το AKP και τον Erdogan. Δεν «τραβάνε» απ’ την δική τους εκλογική δεξαμενή. Αντίθετα, αδυνατίζει άλλους «αντι-ερντογανικούς» υποψήφιους. Κι εκεί είναι το πρόβλημα (όχι του HDP): ότι η πολιτική κουλτούρα του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους των ψηφοφόρων στην τουρκία, μετά απ’ την 15ετία (και βάλε) της «ανάπτυξης και της ευημερίας» υπό τον Erdogan, έχει ξαναπροσωποποιηθεί / γηπεδοποιηθεί. Υπέρ ή κατά του νυν προέδρου: τελικά η φυσιογνωμία του και η πολιτική του παρουσία είναι ηγεμονική, ακόμα και σαν «αυτό που αγαπάμε να μισούμε».

Το HDP διαφέρει, εν μέρει επειδή έχει κουρδική αφετηρία, εν μέρει επειδή το έχει αγκαλιάσει ένα τμήμα της κοινωνικής αριστέρας στην τουρκία. Όμως το κοινωνικό υποκείμενο (συμπεριλαμβανόμενων τμημάτων της νέας εργατικής τάξης: υπάρχει τέτοια και στην τουρκία!) στο οποίο αναφέρεται το HDP είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ το 8%. Κι ως τώρα αυτό το υποκείμενο έχει επιδείξει εντυπωσιακή αδυναμία στο να επεξεργαστεί αφενός τα κατάλληλα κινηματικά και αφετέρου τα κατάλληλα πολιτικά / οργανωτικά δεδομένα που θα του επιτρέψουν να γίνει αποτελεσματική (σε μέγεθος και ποιότητα) κοινωνική / πολιτική αντιπολίτευση απ’ τα κάτω.

Το αν θα κερδίσει το AKP / ο Erdogan απ’ τον πρώτο ή απ’ τον δεύτερο γύρο· και το αν το HDP θα ξεπεράσει ή όχι το 10% δείχνει (έτσι λέει η ασταμάτητη μηχανή) μια «παλαιοκομματική» αντίληψη για την πολιτική και τον ανταγωνισμό. Έως πρωτόγονη. Η δυναμική βρίσκεται στο κοινωνικό (πεδίο) – αρκεί τα υποκείμενα να μην κάνουν το τραγικό λάθος της «υπερπολιτικοποίησης», όπως έγινε στον δίκαιο αγώνα για το πάρκο Gezi (ο οποίος, παρεπιπτόντως, ήταν νικηφόρος στο συγκεκριμένο μέτωπο που άνοιξε: το πάρκο σώθηκε… )

Οι πολιτικές περσόνες, όσο επιδραστικές κι αν είναι, περνάνε και φεύγουν. Οι κοινωνικοί μετασχηματισμοί είναι διαρκείς – και πάντα ανολοκλήρωτοι, πάντα ανοικτοί στην Α ή στην Β εξέλιξη…

Πέμπτη 10 Μάη. Όταν ο τοξικός, νοιώθοντας «θεός», φυλάκιζε ουσιαστικά τον «δικό του» λιβανέζο πρωθ. Hariri τον περασμένο Νοέμβρη, ελπίζοντας να προκαλέσει «εσωτερική κρίση» στην Βηρυττό και, μέσω αυτής, να προσφέρει στο συμμαχικό του Τελ Αβίβ την ευκαιρία να «παρέμβει» (ισοπεδωτικά πάντα…), ούτε αυτός, ούτε ο φίλος και σύμβουλός του (ο σώγαμπρος του ψόφιου κουναβιού), ούτε βέβαια τα ισραηλινά επιτελεία περίμεναν αυτήν την κατάληξη: την καθαρή νίκη της Χεζμπ’ αλλάχ και των συμμάχων της στις πρόσφατες εκλογές στο λίβανο. Σαν σκάνδαλο απέναντι στις σπονδές στη δημοκρατία (που είναι καλή μόνο όταν συμφέρει…), μετά από όντως δημοκρατικές εκλογές (αλλά και δημοκρατικότητα αποχή…), οι «τρομοκράτες» του «κόμματος του θεού» και οι σύμμαχοί τους έχουν, πλέον, την κοινοβουλευτική πλειοψηφία στον λίβανο. Δεν είναι πια «κράτος εν κράτει». Είναι κράτος – έστω κι αν το λιβενάζικο σύνταγμα αλλά και οι δικές τους επιλογές δεν θα επιτρέψουν να φανεί έτσι. Ο Hariri πιθανότατα να συνεχίσει να είναι πρωθυπουργός· ίσα ίσα για να απολαμβάνει την φάρσα του ρόλου του…

Λοιπόν; Πριν 6 μήνες η σοφία των καθεστωτικών του πρώτου κόσμου προέβλεπε «πόλεμο στο λίβανο» – στην πραγματικότητα δεν ήταν πρόβλεψη αλλά ευχή. Τώρα το Τελ Αβίβ μπορεί να επαναλάβει το «χεσμπ’αλλάχ ή ξε-χεζμπ’αλλάχ όλοι ίδιοι είναι εκεί» αλλά δεν είναι σίγουρο ότι αυτό το δόγμα βολεύει. Όχι από στρατιωτική άποψη· από όλες τις υπόλοιπες.

Για να το πούμε ωμά: αν το Τελ Αβίβ φοβάται μήπως η Τεχεράνη πλησιάσει στα σύνορά του, αυτή βρίσκεται ήδη στα βόρειa, με τον πιο δημοκρατικό τρόπο που θα μπορούσε. Μπορεί να πλησιάζει και απ’ τα ανατολικά· ωστόσο είναι πια μαθηματικά αποδεδεδειμένο ότι το σχέδιο «isis στη συρία» όχi απλά απέτυχε αλλά, μάλλον, πέτυχε το ακριβώς ανάποδο απ’ ότι έπρεπε. Γιατί ναι μεν το Τελ Αβίβ έχει αεροπορική υπεροπλία… Ωστόσο το να κτυπάει «ιρανικούς στόχους» (όπου βολεύει) έχει αξία μόνο αν δεν υπάρχει ανταπόδοση. Αν υπάρξει, τότε το συριακό πεδίο μάχης δεν είναι ευκαιρία για το Τελ Αβίβ. Είναι εφιάλτης. Μπορεί να το χρησιμοποιεί ακόμα και η Χεζμπ’ αλλάχ – για να μην πούμε για παλαιστινιακές οργανώσεις – “undercover”…. (Τρόπος του λέγειν…)

Κι απομένει αυτό: να ολοκληρωθεί η συμφωνία Βηρυτού – Μόσχας για την παραχώρηση απ’ την πρώτη στη δεύτερη «στρατιωτικών διευκολύνσεων». Ναυτικών και αεροπορικών. Αν και όταν συμβεί κάτι τέτοιο, ο κάθε Netanyahu δεν θα χρειάζεται να τρέχει στη Μόσχα. Θα είναι πιο απλό να αναγνωρίσει σαν συνομιλητή του τον όποιον Nasrallah…

(φωτογραφία: Άσχετη με τις εκλογές στο λίβανο, σχετική με τις υποτιθέμενες εκλογές στην αίγυπτο, που έχουν ξεχαστεί. Όλοι οι πρωτοκοσμικοί κομμάντο της δημοκρατίας δεν πρόσεξαν τίποτα στο Κάιρο. Ούτε, καν, το 97% που πήρε τελικά ο φασιστοκαραβανάς Σίσι….)

Πέμπτη 10 Μάη. Οι εκλογές στο λίβανο (και κυρίως τα αποτελέσματά τους) παραήταν «λάθος» για να πάρουν μια θέση στο στερέωμα των πρωτοκοσμικών αναλύσεων για το μέλλον της μέσης Ανατολής· αναλύσεις που είναι γεμάτες από ψοφιοκουναβιστάν ‘n’ friends, ως εάν οι αντίπαλοί τους μόλις κατέβηκαν απ’ τα δέντρα.

Ωστόσο, κι ενώ τίποτα δεν έχει κριθεί οριστικά, διάφορα κρίνονται διαρκώς. Το ζήτημα δεν είναι αν η νικήτρια Χεζμπ’αλλάχ θα ξεκινήσει πόλεμο κατά του ισραηλινού καθεστώτος: δεν θα το κάνει, για πολλούς λόγους… Το ζήτημα είναι το ανάποδο: το κατά πόσον το ισραηλινό καθεστώς, το σαουδαραβικό, και ο μεγάλος ατλαντικός σύμμαχός τους, έχουν περιθώρια (και πόσα) να μην προσπαθήσουν να νικήσουν με καθαρά στρατιωτικά μέσα αφού αποτυγχάνουν με όλα τα υπόλοιπα.

Το Ριάντ τρώει διαρκώς πυραύλους απ’ τους υεμενίτες Huthis, άλλοι αναχαιτίζονται και άλλοι όχι, αλλά είναι ξεκάθαρο όχι μόνο ότι δεν πρόκειται για «περίπατο στο Aden» αλλά και ότι αρκεί ένας, και μόνον ένας αρχαίος «σοβιετικός» πύραυλος, με σφιγμένες κατάλληλα μερικές βίδες, για να κάνει μπάζα το παλάτι του τοξικού· είτε αυτός είναι μέσα είτε όχι. Κι άντε μετά να σηκώσεις το «συμβολικό φορτίο» των ερειπίων…

Το Τελ Αβίβ κτυπάει με πυραύλους την συριακή επικράτεια («εναντίον ιρανικών στόχων» πάντα), άλλοι αναχαιτίζονται και άλλοι όχι, αλλά είναι ξεκάθαρο ότι δεν είναι πια «στο χέρι» του ισραηλινού καθεστώτος να κάνει ό,τι γουστάρει. Όχι μόνο επειδή ρωτάει και ξαναρωτάει την Μόσχα· αλλά επειδή η Μόσχα απαντάει γενικά «σας αντιλαμβάνομαι, αλλά…».

Η Ουάσιγκτον εκτοξεύει πυραύλους, κυριολεκτικούς ή μεταφορικούς, αλλά δεν γλυτώνει απ’ το να γίνει είτε περίγελως είτε αποσυνάγωγος. ‘Οχι επειδή λέει ψέμματα· αλλά επειδή δεν κάνει τίποτα άλλο απ’ αυτό – και τα πιστεύει…

Είναι εκείνη η πρακτικά και σκληρά δύσκολη στιγμή, που είτε κάποιος κάνει πίσω και προσπαθεί να διασωθεί «διαπραγματευόμενος», είτε προχωράει μπροστά, «και όπου βγει»· ελπίζοντας στην στρατιωτική του superiority.

Δεν είναι λίγοι στην ιστορία (ακόμα και στην πολύ πρόσφατη) που έκαναν το δεύτερο… Και δεν είμαστε καθόλου αισιόδοξοι ότι υπάρχει κάτι σαν «καπιταλιστική, ιμπεριαλιστική σοφία»….

Παρασκευή 30 Μάρτη. Με μόλις 92% (!) όσων ψήφισαν στις 3ήμερες “προεδρικές εκλογές” ο χουντοκαραβανάς Sisi θα συνεχίσει να είναι ένας «εκλεγμένος» πρόεδρος. Ο «αντίπαλός» του (και οπαδός του!…) Moussa Mostafa Moussa, που σα λαγός της τελευταίας (κυριολεκτικά) ώρας νοστίμησε με την παρουσία του αυτές τις «ελεύθερες εκλογές», πήρε ένα ταπεινό 3%. Μια χαρά είναι. Αν το βάλει στον τόκο μπορεί να το αυγατίσει…

Η αντίσταση των αιγυπτίων στη χούντα και τις εκλογές εκφράστηκε με την αποχή τους. Απ’ τα σχεδόν 60 μύρια ψηφοφόρων στις κάλπες πήγαν γύρω στα 25, ένα ποσοστό κοντά στο 42%. Το 2014, όταν μετά το πραξικόπημα ένα χρόνο πριν ο Sisi αποφάσισε να νομιμοποιηθεί μέσω (αντίστοιχου τύπου) «εκλογών», είχε πάρει το 97% των ψήφων σε λιγότερο απ’ τους μισούς ψηφοφόρους (η αποχή ήταν 52,5%). Το ότι τώρα η αποχή πήγε στο 58% δείχνει ότι “το βασίλειο του Καΐρου” έχει όλα τα προσόντα να βουλιάξει.

Πάντως τώρα η αιγυπτιακή χούντα έχει «νομιμοποιημένα» 4 χρόνια μπροστά της, για να σκοτώνει, να βασανίζει, να φυλακίζει τους εχθρούς της· υπό τα διακριτικά χειροκροτήματα των διεθνών συμμάχων της. Μεταξύ των οποίων και το ελλαδιστάν (και των φαιορόζ).

Εκτός αν η κοινωνική πλειοψηφία των αιγύπτιων ανδρών και γυναικών βρει την δύναμη να ξανακάνει – κι αυτή τη φορά ακόμα καλύτερα – εκείνο που έκανε τέτοια εποχή πριν 7 χρόνια…

(φωτογραφίες: ελάχιστη υπενθύμιση για το πως «ψηφίζουν» οι αιγύπτιοι πληβείοι όταν αποφασίσουν ότι «αρκετά!!»… Απ’ την επανάσταση της 25^ης Γενάρη του 2011…)

Δευτέρα 26 Μάρτη. Δώρο στην ανθρωπότητα έχει όμως από σήμερα, και για τρεις ημέρες, κι ο χουντοκαραβανάς της αιγύπτου, φίλος, σύμμαχος και αδελφός των ελλήνων, στρατηγός Sisi: εκλογές προέδρου (δηλαδή επανεκλογή της αφεντομουτσουνάρας του)… Ένα στέρεο βήμα προς την δημοκρατία που θα έλεγε και ο φίλος των δικτατοριών ογκόλιθος έλληνας υπ.εξ. (το έχει πει για την αιγυπτιακή χούντα…)

Όταν λέμε «εκλογές στην αίγυπτο» εννοούμε αυτό που αν το έκανε το ρωσικό ή το ιρανικό καθεστώς θα ήταν επαρκής λόγος για να ισοπεδωθεί απ’ την δημοκρατική και ευαίσθηση «δύση», δια παντός: ο Sisi απαγόρευσε όλους όσους σκέφτηκαν προς στιγμήν να κατέβουν αντίπαλοί του, και στο τέλος, αφού βεβαιώθηκε ότι θα είναι ο μόνος υποψήφιος, για να μην φανεί «αντιδημοκράτης», κατέβασε και έναν φίλο του σαν αντίπαλο!!!

Για να καταλάβει κανείς πόσο στημένες είναι αυτές οι εκλογές (τόσο που η διάσημη «παράγκα» του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν θα καταδεχόταν καν να οργανώσει, ούτε σαν φιλικό προπόνησης του αιώνιου πρωταθλητή…) ο αντίπαλος του Sisi είναι ένας κάποιος Moussa Mostafa Moussa, αρχηγός του κόμματος Ghad, ο οποίος όχι μόνο έχει δηλώσει ξανά και ξανά ότι στηρίζει τον Sisi και τις πολιτικές του, αλλά ήταν και ένας απ’ τους «βασικούς» που υπέγραψαν υπέρ της υποψηφιότητας του αιγύπτιου δικτάτορα – πριν αυτός τον ανταμείψει με την τιμή να τον κατεβάσει για αντιπαλό του… Είναι τόσο κωμικοτραγικές αυτές οι εκλογές ώστε ο Moussa πρόλαβε να καταθέσει την υποψηφιότητά του σ’ αυτές μόλις μια ώρα πριν την λήξη της προθεσμίας! Κι αφού πριν, επί βδομάδες, έκανε εκστρατεία υπέρ του Sisi…

Είναι σίγουρο ότι κανείς δυτικός “φίλος της δημοκρατίας” δεν έχει στραβώσει με την, ας το πούμε έτσι κομψά και ποδοσφαιρικά, “φραγμένη στον στοιχηματισμό” διαδικασία των προεδρικών εκλογών στην αίγυπτο. Και γιατί να στραβώσει; Δηλητηρίασε κανέναν πρώην πράκτορα στο Λονδίνο ή στο Παρίσι ο χουντοκαραβανάς Sisi; Όχι βέβαια!!! Έναν ιταλό μεταπτυχιακό φοιτητή, τον Giulio Regeni, δολοφόνησε πριν 2 χρόνια (όπως, άλλωστε, και εκατοντάδες αντικαθεστωτικούς καθημερινά).

Σιγά!!! Ακροαριστερός ήτανε ο Regeni, και έκανε «περίεργες» ερωτήσεις στο Κάιρο… Σιγάααα! Περασμένα ξεχασμένα…

(Ααα… Και πούσαστε πρωθυπουργέ και υπ.εξ.: μην ξεχάσετε να τον συγχαρείτε τον φίλο σας με το που θα κλείσουν οι κάλπες. Για την ακρίβεια: καλό θα ήταν να τον συγχαρείτε από σήμερα, κι ας κρατήσει 3 μέρες το πανηγύρι του…)

Δευτέρα 29 Γενάρη. Καλά κάνουν τα ελληνικά καθεστωτικά μήντια και αναφέρονται στον αυταρχισμό του ρωσικού καθεστώτος που κυνηγάει διάφορους υποψήφιους για τις προεδρικές εκλογές, που δεν αρέσουν στον Πούτιν και δεν τους εγκρίνει. Δεν κάνουν καθόλου το ίδιο όμως για τον φίλο και σύμμαχο Sisi. Για την ακρίβεια κάνουν το ανάποδο: αποπληροφόρηση. Δηλαδή σιωπή – ένοχη… Έτσι ώστε θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί μήπως υπάρχει πίσω απ’ τις επιλογές τους κάποια εθνική δολιότητα. Ή οδηγίες απ’ το υπουργείο εξωτερικών. Ή και τα δύο.

Εν όψει των προεδρικών εκλογών στην αίγυπτο (τέλη Μάρτη) ο δικτάτορας Sisi «καθαρίζει» όποιον τολμήσει να βάλει υποψηφιότητα. Μέχρι τώρα έχει φάει 3 – και μάλλον δεν θα τολμήσει κανείς άλλος, εκτός ίσως από κάποιον μαϊντανό. Δεν τους σκοτώνει· απλά τους απαγόρευσε την υποψηφιότητα. Δεν έχει τόση σημασία το ποιόν εκείνων που τόλμησαν να φανταστούν ότι μπορούν να είναι αντίπαλοι ενός χουντικού. Ο ένας, για παράδειγμα, είναι πρώην καραβανάς, ενώ ένας άλλος ακτιβιστής των ανθρώπινων δικαιωμάτων στην αίγυπτο, με φυλακίσεις.

Το ουσιαστικό είναι ότι, όπως έχει πει και ογκόλιθος έλληνας υπ.εξ. Nick the greek, “ας αφήσουμε να σταθεροποιηθεί η κατάσταση στην Αίγυπτο ώστε στη συνέχεια να αναπτυχθεί η δημοκρατία”. Ε, λοιπόν, κι αυτό σίγουρα χαλάει τον έλληνα σύμμαχο, η “κατάσταση στην Αίγυπτο” εγκυμονεί τόσες απειλές στην σταθεροποίηση – του – γύψου, ώστε το τωρινό καραβανοαφεντικό δεν διανοείται καν ότι έχει το περιθώριο να επιτρέψει έναν αντίπαλο του μεγέθους, ας πούμε, του 30%· έστω του 25%. Γιατί σκέφτεται (και όχι λανθασμένα) “αν το ¼ του πληθυσμού εκδηλωθεί ανοικτά, στην κάλπη, εναντίον του, τότε θα πάρει θάρρος κι ένα 50% ακόμα· και θα ξεσηκωθεί, αργά ή γρήγορα”. Έτοιμο είναι.

Δεν ξέρουμε αν ο Πούτιν κινδυνεύει από κάποια σοβαρή αμφισβήτηση ή παίρνει προληπτικά τα μέτρα του. O Sisi, όμως, κινδυνεύει – και υπάρχουν διάφορα σχετικά σημάδια. Ευχόμαστε ολόψυχα μια καινούργια εξέγερση / επανάσταση στην αίγυπτο, αυτή τη φορά με λιγότερες αυταπάτες, όχι απλά να τον «ρίξει», αλλά να πετάξει αυτόν και τους ομοίους του στο Νείλο. Με όλα τα απαραίτητα για να μην επιπλέουν.

Αν αυτό συμβεί, με τις ασήμαντες και μακρινές δυνατότητές μας, θα κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε, σαν υποστηρίξη. Θα φτιάξουμε και ένα ωραίο container, σα δώρο ένα πράμα, να στείλουμε όλους τους φαιορόζ, όχι μόνο τους κοτζιάδες, τους καμμένους και τους τσίπρες, αλλά ολόκληρο το «ανθρωπιστικό και δημοκρατικό» προσωπικό της «πρώτης φοράς αριστέρας», σαν έκτακτη ανθρωπιστική ενίσχυση στη χούντα· κατά προτίμηση την τελευταία της εβδομάδα.

Στο κάτω κάτω ο μεγΑλέκος απ’ την αιγυπτιακή έρημο πέρασε, και γύρισε. Ε, αν οι τωρινοί τζουτζέδες του ελληνικού βαθέος κράτους αφήσουν τα κοκκαλάκια τους εκεί, ποιο είναι το πρόβλημα; Το πολύ πολύ κάποιοι εθνικόφρονες του μέλλοντος να φωνάζουν ότι «η Σαχάρα είναι ελληνική».

Θα το αντέξουμε κι αυτό όταν έρθει η ώρα – έχουμε αντέξει τόσα! Και η θεία Λίτσα θα γουστάρει: είναι γνωστή στο σόι, μεταξύ άλλων, για την μυστηριώδη ατάκα της (έτσι φάνηκε τότε) «φάγαμε την ουρά, η καμήλα μας έμεινε!».

(φωτογραφία: από αντιχουντική διαδήλωση στο Κάιρο, τον Απρίλη του 2016. Ο διαδηλωτής στο κέντρο της φωτογραφίας αναρωτιέται αν πλησιάζει το αποφασισμένο μπλοκ συμπαραστατών, που μόλις έφτασε κατευθείαν απ’ το ελλαδιστάν: κάποιας «αριστεράς», απ’ τις τόσες που φυτρώνουν…)

Παρασκευή 24 Νοέμβρη. Είναι εντυπωσιακό (και γι’ αυτό διδακτικό, για όσες / όσους θέλουν να είναι έτοιμοι απέναντι στην άγρια παραπληροφόρηση που εντείνεται σε κάθε κλίμακα – πόλεμος γαρ…) το πως η “αγγλόσφαιρα” προπαγανδίσει την ως τώρα αδυναμία να φτιαχτεί κυβέρνηση συνεργασίας στη γερμανία. Σ’ αυτήν την “αγγλόσφαιρα” συμμετέχει και το ελληνικό βαθύ κράτος, μαζί – εννοείται – με τους δημαγωγικούς μηχανισμούς του: ούτε λίγο ούτε πολύ “η γερμανία είναι σε βαθιά κρίση”, “το τέλος της Μέρκελ”, και άλλα παρόμοια.

Αυτή καθ’ αυτή η αφορμή της παραπληροφόρησης μας φαίνεται γελοία. Το γερμανικό καθεστώς έχει κυβέρνηση (υπηρεσιακή μεν αλλά με πολλές αρμοδιότητες), έχει κοινοβούλιο, έχει όλους τους θεσμούς του σε λειτουργία. Ποια κρίση; Όταν μετά τις εκλογές του Μάη του ’12 δεν σχηματίστηκε στα μέρη μας κυβέρνηση συνεργασίας “βούλιαξε” το ελλαδιστάν, που στο κάτω κάτω ίσια που επέπλεε; Όχι. Και βρίσκεται σε “κρίση” για παρόμοιο λόγο η τωρινή γερμανία;;;

Αν υπάρχει κάτι ενδιαφέρον (αλλά καθόλου προάγγελλος “ακυβερνησίας” στο Βερολίνο!) είναι το γεγονός ότι μερικά απ’ τα καθεστωτικά κόμματα (κυρίως οι φιλελεύθεροι και οι σοσιαλδημοκράτες) ανεβάζουν ως τώρα ψηλά τα στενά εννοημένα κομματικά τους συμφέροντα, και μάλιστα για τις επόμενες εκλογές μετά από 4 χρόνια, πιο ψηλά απ’ το ζητούμενο της κατασκευής μιας κυβερνητικής συμμαχίας τώρα. Αλλά αυτό θα οδηγούσε στο ανάποδο συμπέρασμα: το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο πάει τόσο καλά ώστε τα κόμματά του έχουν την άνεση να ασχολούνται με το τι ποσοστά θα πάρουν στο μέλλον…