Tag: εκλογές

Ζήτω ο βασιλιάς γαλλίας!

Δευτέρα 25 Απρίλη>> Όχι και πάσης ευρώπης όμως, αν και δεν πρόκειται να το χωνέψει. Με ψαλιδισμένα τα φτερά του ο βασιλιάς Macron έχει μπροστά του μια δύσκολη (μπορεί και πολύ δύσκολη) πενταετία. Όχι εξαιτίας της φασιστοΛεπέν, αν και ο γαλλικός εθνικισμός θα φροντίσει να επωφεληθεί απ’ τις κρίσεις (εντός ή εκτός εισαγωγικών), απ’ τους όλο και πιο βίαιους σπασμούς της αναδιάρθρωσης εν μέσω όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, σίγουρα ιδεολογικά: για τα στριμωγμένα πρωτοκοσμικά αφεντικά άσχετα από εθνικότητα το «κλειδαμπαρώνουμε τα σύνορα» μαζί με το «ισοπεδώνουμε τις αποικίες μας για να τις ελέγξουμε» είναι πάντα η ενδεδειγμένη λύση.

Η εκφρασμένη αδιαπραγμάτευτη αηδία κατά του βασιλιά, και μάλιστα από εκείνα τα κοινωνικά target group που τον είχαν υποστηρίξει το 2017, είναι (κατά την ταπεινή άποψη της ασταμάτητη μηχανής) το πιο σημαντικό πολιτικό γεγονός αυτής της «γιορτής της δημοκρατίας» (της ποιας;) – ένα γεγονός με προέκταση στο μέλλον. Την σύντομη κατάληψη σε κάποια κτίρια της Σορβόννης στα μέσα του Μάρτη την έκαναν κάποιες δεκάδες φοιτητών∙ οι άμεσοι συμπαραστάτες τους που έκαναν συγκέντρωση αλληλεγγύης ήταν μερικές εκατοντάδες∙ αλλά το πνεύμα του «ούτε με την Σκύλα ούτε με τη Χάρυβδη» δεν προέρχεται από κύκλους αναρχικών ή περιθωριακών. Προέρχεται από πάνω απ’ το 1/3 της γαλλικής κοινωνίας, και ειδικά απ’ τους πληβείους (μετανάστες ή μη) και την καθωσπρέπει but no furure νεολαία. Όταν η πιο «προωθημένη» συμβουλή για χτες ήταν «κρατείστε την μύτη σας και ψηφίστε Macron για να μην βγει η Lepen», μπορεί ο καθένας να καταλάβει ότι το όποιο «κράτημα της μύτης» τέλειωσε χτες το βράδυ.

Επίκειται άραγε κάποιο είδος γενικευμένης ανταρσίας στην επικράτεια του βασιλιά, κάποια επανάσταση ίσως; Η ασταμάτητη μηχανή δεν «ποντάρει» ούτε βάζει στοιχήματα. Οι βουλευτικές εκλογές του ερχόμενου Ιούνη θα είναι απαλλαγμένες απ’ το δίπολο «με την Σκύλα ή με την Χάρυβδη;» και είναι πιθανό να αποδειχθούν ένα σημείο εκτόνωσης∙ ειδικά αν ο βασιλιάς ξεμείνει από πλειοψηφία στη βουλή. Σε κάθε περίπτωση ωστόσο η όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού θα «κτυπήσει» (όχι μόνο γεωπολιτικά αλλά και οικονομικά, κοινωνικά) το βασίλειο του Macron και, κυρίως, το βασίλειο των αφεντικών που εκπροσωπεί. Ακόμα και στην ευρωπαϊκή κλίμακα: ο γαλλογερμανικός, ο γαλλοαγγλικός και ο γαλλοϊταλικός ανταγωνισμός, φανερά ή κρυφά, είναι πάνω στον πάγκο.

Ούτε ψύλλος στα γαλλικά ανάκτορα∙ πολύ λιγότερο στον κόρφο του βασιλιά…

(φωτογραφία πάνω. Κάπου στο 2018 ο βασιλιάς πέρασε από μερικές γαλλικές κτήσεις στην Καραϊβική, και προσπάθησε να δείξει το «φιλολαϊκό» πρόσωπό του. Εδώ με νεολαίους του Saint Martin, μιας νησίδας 35.000 κατοίκων, εκ των οποίων ο δεξιά συστήθηκε σαν κλεφτρόνι, ενώ ο αριστερά κάτι ήθελε να δείξει.

Το έδειξαν με αφορμή και τις προεδρικές εκλογές. Με συμμετοχή μόλις 30% στον πρώτο γύρο, μακράν πρώτος ήταν ο Melenchon, με 35% των ψήφων – και η φασιστοΛεπέν είχε πάρει μόλις το 14,9% ερχόμενη τρίτη (853 ψήφους). Χτες ψήφισαν λίγο περισσότεροι (33%) και ο βασιλιάς ήρθε αισθητά δεύτερος… Η φασιστοΛεπέν τριπλασίασε τα κουκιά της…

Κάτι ήθελε να πει τότε εκείνος στα αριστερά – εκ μέρους των αποικιοκρατούμενων φυσικά… Το λένε και πολλοί άλλοι… Και μέσα στο Παρίσι…)

Ένας βασιλιάς στις κάλπες

Δευτέρα 4 Απρίλη>> Μέσα σ’ όλα αυτά ο βασιλιάς Macron έχει τον μπελά της ανανέωσης της βασιλείας του (στις προεδρικές εκλογές δύο γύρων, στις 10 και στις 24 Απρίλη). Μια τόσο πετυχημένη πολιτική βιτρίνα δεν θα έπρεπε να ασχοληθεί καν και καν: αναμένεται «περίπατος», ή τέτοια είναι η γενική πεποίθηση στο παλάτι του. Γι’ αυτό και ο βασιλιάς Macron δεν πολυασχολήθηκε με προεκλογική εκστρατεία και άλλες τέτοιες αηδίες – αυτά είναι για τους ψωραλέους αντιπάλους του. Έκανε μόνο μία μεγάλη συγκέντρωση το περασμένο Σάββατο, στην «αρένα της άμυνας του Παρισιού» (Paris La Defense Arena) στη Nanterre χωρητικότητας 30.000 θέσεων (plus λίγο παραπάνω από 5.000 θέσεις στο τεραίν), την οποία φυσικά γέμισε. Χρειάστηκαν όμως και μερικές «προσφορές» για να υπάρξει ζέση στο κλείσιμο των θέσεων / εισιτηρίων. Έτσι (πάνω φωτογραφία):

Οι 5 πρώτοι που θα έκλειναν θέση θα κέρδιζαν «ιδιαίτερες και μοναδικές στιγμές μετά την συγκέντρωση» (τις οποίες ούτε θέλουμε ούτε μπορούμε να φανταστούμε!)

Οι επόμενοι 10 θα είχαν δικαίωμα να παραβρεθούν στα γυρίσματα του ντοκυμαντέρ «ο υποψήφιος», που είναι το προεκλογικό video υλικό του βασιλιά και μπορεί να πάρει κάποιο βραβείο όσκαρ (αν δεν τα σαρώσει όλα ο κωμικός του Κιέβου)

Οι επόμενοι 20 θα είχαν την τιμή συνάντησης μ’ έναν υπουργό (πράγμα που θα έπρεπε να προκαλεί σύγκρυο, αλλά ποτέ δεν ξέρεις…)

Οι επόμενοι 35 θα έπαιρναν δωροεπιταγή 30 ευρώ για να ψωνίζουν απ’ την μπουτίκ της εκστρατείας του βασιλιά (καμιά κούπα ή κανά T-shirt με την φάτσα του)…

Οι επόμενοι 100 αφίσα με (τι άλλο;) την φάτσα του βασιλιά και την υπογραφή του…

Και οι επόμενοι 200 επίσκεψη στα γραφεία της διαφημιστικής, και απεριτίφ με προσωπικότητες (αγνώστου είδους)…

Τακτική λαϊκής αγοράς…

Είναι πετυχημένος (για το κοινό του) ο βασιλιάς Macron; Οι ανταγωνιστές του για την καρέκλα, απ’ τα δεξιά κι απ’ τα αριστερά, του καταλογίζουν διάφορα σε σχέση με το εσωτερικό της γαλλικής επικράτειας∙ κι ανάμεσά τους η άγρια καταστολή των διαδηλώσεων των «κίτρινων γιλέκων» είναι κάτι ιδιαίτερης σημασίας.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Joνυσταλεάν

Τετάρτη 20 Γενάρη. Καλώς ή κακώς οι ορκωμοσίες των αμερικάνων προέδρων είναι δημόσιο θέαμα και αξιοθέατο – σίγουρα για τους οπαδούς τους. Με το ψόφιο κουνάβι το 2017 ξεκίνησε και μια αντιπαράθεση, εξαιτίας της παθολογικής του αντιπάθειας προς τον αφροαμερικάνο προκάτοχό του: ποιός είχε μαζέψει περισσότερο κόσμο σ’ αυτήν την πολύ μεγάλη πλατεία μπροστά στο άσπρο σπίτι που ονομάζεται «national hall»; Κι αφού η ορκωμοσία γίνεται μπροστά στο κοινό, φυσικό και τηλεοπτικό, χρειάζεται πάντα κι ένας «εναρκτήριος λόγος».

Τάφερε έτσι η Ιστορία και σήμερα ο νυσταλέος Jo θα ορκιστεί και θα μιλήσει μπροστά σε μια θάλασσα από (αμερικανικές) σημαίες. Για την ακρίβεια μπροστά σε 191.500 σημαίες που, υποτίθεται, αναπαριστούν τους απόντες οπαδούς του. Γύρω στους 26.000 «ελεγμένοι ένας προς έναν» πεζοναύτες της εθνοφρουράς θα έχουν γεμίσει εκατοντάδες σταυροδρόμια γύρω απ’ το άσπρο σπίτι, ώστε να μην μπορεί να πλησιάσει κανείς στην πλατεία.

Όλα εξηγούνται στις κοινωνίες του ώριμου θεάματος, και φυσικά υπάρχουν εξηγήσεις γι’ αυτό το αλλόκοτο show: ο νέος πρόεδρος των ηπα να ορκίζεται και να μιλάει μπροστά σε κάτι που περισσότερο θυμίζει νεκροταφείο «ηρωϊκώς πεσόντων» παρά ένα πολιτισμένο «κολοσσαίο» δημόσιας ενθρόνισης. Κάποιοι πανηγυρίζουν, όχι άδικα: ο αποκλεισμός που επέβαλε ο αμερικανικός κατοχικός στρατός στη Βαγδάτη, η περιβόητη «green zone», επιστρέφει στην καρδιά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, σαν «blue zone» – έγραψε κάπου ο Pepe Escobar. Σε κάθε περίπτωση το πολιτικο/αισθητικό γεγονός είναι κραυγαλέο: επειδή ο νέος αμερικάνος πρόεδρος φοβάται την εναντίον του αλλοφροσύνη που τρέφεται απ’ τον μισό αμερικανικό πληθυσμό, είναι αναγκασμένος να θυσιάσει τελετουργικά την άμεση, “φυσική” επευφημία του άλλου μισού.

Ό,τι “λειτουργήσει” απ’ την παλιά τελετή θα είναι τηλεοπτικό. Σα να μπήκε σε μια στιγμιαία καραντίνα το απευθείας φαίνεσθαι της εξουσίας! Ή μήπως αυτό είναι η αρχή (υποχρεωτική; επιλεγμένη;) ενός “great reset” στο θέαμά της; Μια εναλλαγή, ας πούμε, ανάμεσα σε great, μαζικές καταθλίψεις και great, μαζικές μανίες, τηλεκατευθυνόμενες;

Κι αν ο νυσταλέος Jo και το γκουβέρνο του φοβούνται σήμερα πότε, πως και γιατί θα ξε-φοβηθούν;

Ένας Μοσχοβίτικος Αύγουστος στον αμερικανό Γενάρη

Πέμπτη 7 Γενάρη. Αν τα πιο πάνω ήταν πλάνα απ’ την πρυτανεία του ΕΜΠ στην Πατησίων, τότε δεν θα υπήρχαν κι αυτά από κάτω:

Αλλά το αμερικανικό Καπιτώλιο δεν είναι το Πολυτεχνείο στην Πατησίων! Οι ψοφιοκουναβικοί έσπασαν ίσως το τελευταίο ταμπού της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής εποχής επιτιθέμενοι στο λειτουργικό «πολιτικό κέντρο της δημοκρατίας», την ώρα που συνεδρίαζαν μαζί τα δύο «νομοθετικά» του πρώην imperium. Για το τυπικό της ανακήρυξης προέδρου του νυσταλέου Jo. Απ’ αυτήν την άποψη η χθεσινή ημέρα μοιάζει να είναι το ανάλογο εκείνων των δυο ημερών στον μακρινό Αύγουστο του 1991, στη Μόσχα. Η αναλογία (κατά την ταπεινή μας γνώμη) είναι αυτή: όταν η παρακμή μιας υπερδύναμης προχωρήσει αρκετά «σκάει» ακριβώς στο συμβολικό και πραγματικό κέντρο της. Τότε, στην απόπειρα πραξικοπήματος κατά του Gorbachev, κινήθηκαν τανκς. Τώρα οι ψοφιοκουναβικοί κουβάλησαν μόνο τον πολύ ελαφρύ οπλισμό τους (τα κινητά τους για τις απαραίτητες selfie) και τίποτα απ’ τα βαριά όπλα που αναμφίβολα έχουν. Πάει να πει ότι δεν είχαν τους χειρότερους σκοπούς που θα μπορούσαν… Η αναμέτρηση θα συνεχίσει τις επόμενες ημέρες στα media…

Τότε τον Gorbachev έσωσε ο Yeltsin· αλλά οι μέρες του πρώτου και, μαζί, οι μέρες της ε.σ.σ.δ. ήταν πια μετρημένες. Τώρα τον νυσταλέο Jo τον έσωσε η «αυτοσυγκράτηση» των ψοφιοκουναβικών: ενώ ήταν γνωστό το τι θα συμβεί, δεν υπήρχαν δικοί του οπαδοί γύρω απ’ το κτίριο για να «προστατέψουν την δημοκρατία» – προφανώς για να αποφευχθεί μια αντιπαράθεση που θα μύριζε εμφύλιο. Η law enforcement, επίσης, δεν τα κατάφερε για αρκετή ώρα απέναντι στο (όπως το θύμισε το ψόφιο κουνάβι) “κόμμα του νόμου και της τάξης”… Όπως και νάχει: οι μέρες της αμερικανικής κυριαρχίας είναι επίσης μετρημένες…

Τα γεγονότα θα μείνουν ανεξίτηλα, αδιάφορο με το πως θα «αναλυθούν» απ’ τους έμμισθους και άμισθους φίλους του Joνυσταλεάν. Μην έχετε καμμία αμφιβολία: δεν είναι μία, δεν είναι δύο, δεν είναι δέκα και είκοσι αλλά πολύ περισσότερες οι πρωτεύουσες ανά τον πλανήτη που είδαν χτες με κατηγορηματικό τρόπο σε ποια εσωτερική κατάσταση βρίσκεται το Joνυσταλεάν, και ότι ο νυσταλέος Jo θα είναι πρόεδρος των μισών ηπα· μισοπρόεδρος δηλαδή. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, είτε ο «αυθορμητισμός των ακροδεξιών μαζών» που ακολουθούν το ψόφιο κουνάβι, είτε το σπρώξιμο κάποιων έμπειρων (εχθρικών) μυστικών υπηρεσιών, είτε ακόμα και προβοκατόρικα κυκλώματα αυθεντικά αμερικανικά, θα κάνουν εύκολο έως «λογικό» να ξεσπούν πότε πότε εμφυλιοπολεμικά περιστατικά εδώ κι εκεί στην αμερικανική ενδοχώρα τους επόμενους μήνες και τα επόμενα χρόνια της βασιλείας του νυσταλέου.

Η Ουάσιγκτον (μαζί με συμμάχους της) οργάνωσε, χρηματοδότησε, υποστήριξε κατά κόρον τις λεγόμενες «χρωματιστές επαναστάσεις», κυρίως κατά της rival Μόσχας, στον “πρώην σοβιετικό χώρο”. Συνήθως μετά από εκλογές: η κατηγορία για εκλογική νοθεία ήταν η σημαία… Τελευταία (όχι πετυχημένη) περίπτωση η λευκορωσία. Η τακτική έγινε τελικά viral. “Μολυσματική”. Τώρα το «φαινόμενο» έσκασε στα χέρια της, μάλλον σαν μια αποσυνθετική «κρίση διαρκείας» παρά σαν εκστρατεία ανατροπής μια κι έξω. Εξακολουθεί βέβαια να έχει (ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός) αναβαθμισμένα όπλα, καθώς και κάποιους πιστούς συμμάχους (ανάμεσά τους και το ελλαδιστάν…) Μήπως τώρα πια ένας κανονικός, «θερμός» πόλεμος είναι αυτό που χρειάζεται επειγόντως το Joνυσταλεάν, όχι μόνο για «εξωτερικούς» αλλά και για «εσωτερικούς» λόγους; Μήπως αυτό είναι το τελευταίο κόλπο για να επιβληθεί η «ειρήνη» στο εσωτερικό;

Θα προτιμούσαμε όχι! Αλλά είναι υπερ-αισιόδοξο να περιμένει κανείς ότι η αμερικανική ιμπεριαλιστική ηγεμονία θα τελειώσει σαν “μπάχαλα” – ή σαν ψίθυρος…

Καπιταλισμός εναντίον καπιταλισμού!…

Δευτέρα 23 Νοέμβρη. Εκείνο που επί μήνες, πριν τις αμερικανικές εκλογές, εμφανιζόταν σαν πόλωση μεταξύ των υποτελών, μετά την 3 Νοέμβρη εμφανίζεται σαν “η δύσκολη μετάβαση”. Επιφανειακά το ζήτημα παρουσιάζεται σαν καπρίτσιο του ψόφιου κουναβιού, που “δεν ξέρει να χάνει” – λες και πρόκειται για καυγά πιτσιρικάδων στην αλάνα για το αν η μπάλα πέρασε δεξιά, αριστερά ή πάνω απ’ την πέτρα-δοκάρι. Αλλά το ψόφιο κουνάβι, ακόμα και σαν πρόεδρος με ημερομηνία λήξης, έχει ισχυρές εξουσίες. Κι αν τα 70 εκατομύρια που τον ψήφισαν επιμένουν ότι δεν έχουν χάσει, η αριθμητική τους υστέρηση απέναντι στα 74 που ψήφισαν τον νυσταλέο Jo έχει πολύ μικρή σημασία· για όσο έχουν εξουσία, μέσω του ψόφιου κουναβιού και των κρατικών μηχανισμών που ακόμα μπορεί να ελέγξει.

Ας κάνουμε όμως ένα πείραμα σκέψης, μια υπόθεση εργασίας, για να δούμε το ζήτημα με διαφορετικό μάτι. Τι θα σήμαινε αν το ψόφιο κουνάβι και ο νυσταλέος Jo «εκπροσωπούν» διαφορετικά τμήματα του αμερικανικού κεφάλαιου τα οποία, εξαιτίας της καλπάζουσας παρακμής της αμερικανικής ηγεμονίας σε μεγάλο μέρος του πλανήτη (: διάβαζε ραγδαία άνοδος του κινεζικού κράτους / κεφάλαιου και των συμμάχων του) είναι δύσκολο έως αδύνατο να βρουν αρκετά σημεία συμβιβασμού και αμοιβαίων υποχωρήσεων, ώστε να οφεληθούν και τα δύο; Τι θα σήμαινε αν δεν πρόκειται για σύγκρουση δύο ξεπεσμένων πολιτικών βιτρινών, ούτε καν ενός «συντηρητικού» και ενός «προοδευτικού» τμήματος της αμερικανικής κοινωνίας, αλλά για σύγκρουση ενδοκαπιταλιστική ΚΑΙ ενδο-κρατική;

Παρότι δεν έχουμε κάνει κάποια συστηματική μελέτη που να αποδείξει αυτή τη θέση (που διατυπώνουμε με ερωτηματικό), υπάρχουν αρκετά στοιχεία (και όχι μόνο απ’ τις ηπα) που δείχνουν ότι μια τέτοια σύγκρουση, μέσα στα σύνορα κάθε εθνικής ή/και οικονομικής επικράτειας είναι πραγματική· και μάλιστα οξύνεται ανάλογα με την (διεθνή) πίεση που αντιμετωπίζει κάθε πλευρά μέσα στις αλλαγές που προκαλούνται απ’ την καπιταλιστική αναδιάρθρωση.

Τί εκπροσωπούμε καλύτερα το ψόφιο κουνάβι; Οι πιο «εμπορικές» επιθετικές κινήσεις του, είτε εναντίον του Πεκίνου είτε εναντίον της ε.ε., ήταν οπωσδήποτε συνηγορίες στην αγροτική / κτηνοτροφική βιομηχανία και στην βιομηχανία σχιστολιθικού πετρελαίου των ηπα…. Δυο καπιταλιστικούς τομείς (τρόφιμα, ενέργεια) που βρίσκονται ήδη στη δίνη της (παγκόσμιας) καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης· δυο τομείς που (εκτιμάμε πως) επιδιώκουν την όσο μεγαλύτερη «παράταση ζωής» έτσι όπως ήταν χτες· δυο τομείς που προσπαθούν να συντηρηθούν…

Φυσικά το ψόφιο κουνάβι κτύπησε τα τύμπανα του πολέμου και για τις 5G τεχνολογίες επικοινωνιών· προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο για τις αμερικανικές επικοινωνιακές επιχειρήσεις υψηλής τεχνολογίας, που έχουν μείνει αισθητά πίσω απ’ τις ασιατικές (όχι μόνο την Huawei αλλά και την Samsung…) Για όσο καιρό φαινόταν πιθανό ότι ο «πόλεμος με οικονομικά μέσα» μπορεί να αποδώσει σ’ αυτό το συγκεκριμένο καπιταλιστικό πεδίο, η silicon valley (εννοημένη σαν «συλλογικό high tech κεφάλαιο») ανεχόταν το ψόφιο κουνάβι. Απ’ την στιγμή που φάνηκε ότι αυτή η εκστρατεία αποτυγχάνει, η silicon valley πέρασε στη μεριά του νυσταλέου Jo· για τον οποίο δεν ξέρουμε τι μπορεί να κάνει για να σώσει την παρτίδα (εκτός από ολοκληρωτικό πόλεμο).

Το στρατο-βιομηχανικό σύμπλεγμα των ηπα, επίσης, δεν πέρασε τις καλύτερες ημέρες του με το ψόφιο κουνάβι, παρά τις διαρκείς αυξήσεις προϋπολογισμών και παραγγελιών όπλων, και παρά την αποχώρησή του από διεθνείς συμφωνίες ελέγχου όπλων. Ένας ένοικος του άσπρου σπιτιού που επιμένει να τελειώσει διάφορες στρατιωτικές κατοχές και φαίνεται αδιάφορος για πολεμικές εκστρατείες, δεν είναι ένας πρόεδρος που θα διαφημίσει / προωθήσει έργω και λόγω τις «δουλειές» των big military. Δεν είναι ειρηνιστής, αλλά παραείναι real estater! Πώς να του εμπιστευτεί κανείς το γκουβέρνο ανάμεσα στο 2021 και το 2024, όπου θα γίνουν πράματα και θάματα; Για πόσο να τον κυνηγάει κανείς για να μην κάνει παρέα με τον κάθε Kim;

Μπορεί κάποιος να βρει τα αντίθετα απ’ την μεριά όχι του νυσταλέου Jo ειδικά, αλλά της «πολιτικής των δημοκρατικών» τόσο διαχρονικά όσο και απ’ την εποχή Obama και μετά. Δεν θα το κάνουμε εδώ…. Εκείνο που θέλουμε να υποδείξουμε είναι αυτό που θα έπρεπε να είναι αναμενόμενο σε περιόδους ριζικής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, και μάλιστα επιταχυνόμενης: υπάρχουν «αρκετοί που μένουν πίσω» καθώς «άλλοι εκτοξεύονται», κι αυτό δεν αφορά μόνο τις κοινωνίες και την κατάσταση των υπηκόων, αλλά και τμήματα, μερίδες του κεφάλαιου.

Αν και όταν εμφανιστούν τέτοιες ισχυρές αντιθέσεις μέσα στο Χ ή Ψ κράτος θεωρεί κανείς λογικό ότι μπορούν να λυθούν με εκλογές; Η περίπτωση της κλονιζόμενης πρώην μόνης υπερδύναμης μπορεί να είναι μια case study, για όχι εύκολες, γλυκανάλατες ή “antisocialμηντιακές” απαντήσεις…

Η νίκη της δημοκρατίας! (άλλη μια…)

Κυριακή 8 Νοέμβρη. Επιτέλους το ψοφιοκουναβιστάν έχει δύο προέδρους! Η αλήθεια είναι ο ένας, ο ακόμα στο πόστο, αυτο-ανακηρύχτηκε νικητής των εκλογών, ενώ ο άλλος, ο επερχόμενος, βασίζεται στα νούμερα και, οπωσδήποτε, στα μήντια, που ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη της ανακήρυξής του. Συνεπώς, ο ένας είναι “ο πρόεδρος της καρδιάς μας” (θα μπορούσαμε να πούμε με ελληνική ποδοσφαιρική ορολογία) για τους 70.335.999 ψηφοφόρους του, ενώ ο άλλος μπορεί να ισχυριστεί ότι “κέρδισε στα χαρτιά” χάρη στους 74.478.663 δικούς του ψηφοφόρους. (Το σύνολο όσων ψήφισαν είναι ρεκόρ για τις αμερικανικές εκλογές όπου υπάρχει πάντα μεγάλη αποχή – εκτός αν αποδειχθεί ότι ψήφισαν και τα δέντρα! Προς το παρόν πάντως το ότι “η δημοκρατία νίκησε” μπορεί να θεωρηθεί ένα χαρμόσυνο μήνυμα απ’ την παρακμιακή υπερδύναμη…)

Από τεχνική (δηλαδή νομική) άποψη το αποτέλεσμα μπορεί να μην είναι οριστικό. Αλλά και μόνο το γεγονός ότι το ψόφιο κουνάβι ανακοίνωσε ότι θα ανοίξει κανάλι δείχνει ότι δεν ελπίζει στα δικαστήρια. Σαν show man μπορεί να επιστρέψει στις παλιές του ασχολίες· αλλά οι οπαδοί του δύσκολα θα ξεχάσουν αυτήν την «κλεμμένη νίκη». Κι αυτό ενόσω τα κρίσιμα ζητήματα δεν έχουν να κάνουν με το ποιός κυβερνάει την παρακμιακή υπερδύναμη αλλά με το πώς…

Απομένει στην ασταμάτητη μηχανή το ερώτημα: και τώρα πως θα ονομάζει το ψοφιοκουναβιστάν; Όπως πριν, τιμής ένεκεν στο γιγάντιο ψόφιο κουνάβι που κάποιοι αχάριστοι το αναποδογύρισαν σαν χελώνα; Ή Joνυσταλεάν για χάρη του νέου προέδρου; Αυτά είναι τα σοβαρά προβλήματα!

Εν τω μεταξύ ένα κράτος μακριά απ’ την Ουάσιγκτον αλλά μέσα στη «ζώνη συμφερόντων» της, και πολύ κοντύτερα στο ελλαδιστάν, έζησε (και ίσως ζει) παρόμοια εκλογική / μετεκλογική τραγωδία· και κανείς δεν ασχολείται μαζί του. Κρίμα κι άδικο! Πρόκειται για την γεωργία. Στις 31 Οκτώβρη είχαν εκεί βολευτικές εκλογές. Τις οποίες, σύμφωνα με τα επίσημα αποτελέσματα, κέρδισε εμφατικά το κυβερνόν κόμμα Georgian Dream, κατακτώντας τις 75 απ’ τις 150 έδρες του γεωργιανού κοινοβουλίου.

Αλλά ένας συνασπισμός μερικών δεκάδων μικρών κομμάτων που ήλπιζε στην πρωτιά, το «ενιαίο εθνικό κίνημα» (με 27,16% των ψήφων και μόλις 34 έδρες), αμφισβητεί το αποτέλεσμα, κατηγορώντας το κυβερνόν κόμμα για νοθεία. Μετά από μερικές μέρες διαδηλώσεων που δεν είχαν αποτέλεσμα, όλα τα αντιπολιτευόμενα κόμματα ανακοίνωσαν προχτές ότι θα απέχουν απ’ το κοινοβούλιο απαιτώντας «νέες, τίμιες εκλογές». Αν ληφθεί υπόψη ότι το Georgian Dream είναι το πιο φιλικό στη Μόσχα κόμμα στη γεωργία, μπορεί να υποθέσει κανείς ότι το «ενιαίο εθνικό κίνημα» θα ήθελε να έχει έδρα και στην Ουάσιγκτον· αν και δεν ξέρουμε ακόμα ποιον απ’ τους δύο προέδρους θα ψήφιζε. Ίσως τον νυσταλέο Jo;

Να λοιπόν δύο ταραγμένες μετεκλογικές περίοδοι που μπορεί να έχουν κάποια σχέση μεταξύ τους. Μια «μικρή» και μια «μεγάλη». Το ελλαδιστάν έχει καταχαρεί βέβαια με την εκλογή του νυσταλέου Jo γιατί ελπίζει ότι το νέο αμερικανικό γκουβέρνο δεν θα είναι τόσο φιλικό με την Άγκυρα. Είναι πολιτικο-ψυχωσικό φαινόμενο μεγάλης διάρκειας: στο ελλαδιστάν δεν καταλαβαίνουν τίποτα που να μην περνάει απ’ την Άγκυρα· και πάλι μόνο σαν αναπαραστάσεις καταστροφής του τουρκικού καθεστώτος…

Θα είναι ο νυσταλέος Jo ο εξολοθρευτής της Άγκυρας; Όχι βέβαια. Τις “εθνικές” δουλειές του ψόφιου κουναβιού θα συνεχίσει!

(φωτογραφία: Ουπς! Ο δαίμονας του κυβερνοχώρου την έκανε την σκανταλιά του! Έβαλε χάρτη της αμερικάνικης georgia· όχι εκείνης του Καυκάσου… Επι τη ευκαιρία λοιπόν εκεί τα κουκιά θα ξαναμετρηθούν, γιατί ο νυσταλέος κέρδισε το ψόφιο κουνάβι μόνο με 1500κάτι κουκιά διαφορά. Κάτι που θεωρείται βάσιμη αιτία για ξαναμέτρημα…)

Η χελώνα – και οι λαγοί

Σάββατο 7 Νοέμβρη. … Αυτός είναι ο πρόεδρος των ΗΠΑ. Που σημαίνει ότι είναι το πιο ισχυρό άτομο στον πλανήτη. Και τον βλέπουμε σαν μια χοντρή χελώνα που έχει αναποδογυρίσει πάνω στο καύκαλό της και σπαρταράει κάτω απ’ τον καυτό ήλιο, έχοντας καταλάβει ότι τέλειωσε. Αλλά δεν το αποδέχεται και θέλει να πάρει τους πάντες μαζί του, συμπεριλαμβανόμενης της χώρας του…

Η εικόνα είναι δυνατή, το ψόφιο κουνάβι δεν έχει συμπάθειες σε πολλά αμερικανικά κανάλια… οπότε το σχόλιο του άνκορμαν του cnn Anderson Cooper μετά τις χθεσινές δηλώσεις του ψοφιοκούναβου για νοθεία στις εκλογές ήταν αναμενόμενο. Από τυπική άποψη («δημοκρατίας») θα έλεγε κανείς ότι ήταν δικαίωμά του να λοιδωρήσει τον πρόεδρο των ηπα· ακόμα κι αν δεν ήταν απερχόμενος. Τουλάχιστον, όμως, το cnn έδειξε πρώτα την αναποδογυρισμένη χελώνα να καταγγέλει τον καυτό ήλιο: τις big tech, το big money και τα big media…

Όμως εφτά άλλα αμερικανικά κανάλια, συμπεριλαμβανόμενων των γνωστών ABC, CBS και NBC «έκοψαν» την αναποδογυρισμένη χελώνα / ψόφιο κουνάβι / ακόμα πρόεδρο των ηπα. Θα πρέπει να είναι η πρώτη φορά στην καπιταλιστική ιστορία που κάποια μήντια κάνουν λογοκρισία on air τον τυπικά αρχηγό του κράτους στο οποίο λειτουργούν! Δεν σας φαίνεται σημαντικό και ενδιαφέρον;

Παρότι (πάντα τυπικά) η λεγόμενη «τέταρτη εξουσία» έχει κάθε δικαίωμα να ελέγχει και να κριτικάρει την «πρώτη», ήταν ως προχτές παραδεκτό πως είναι αυτή η «πρώτη» που μπορεί να ασκήσει λογοκρισία σε βάρος της «τέταρτης»… Αλλά να που ο κόσμος αναποδογυρίζει πολύ περισσότερο απ’ τις χελώνες: αυτή η «τέταρτη», δηλαδή τα μήντια, καθεστωτικά χωρίς αμφιβολία, λογοκρίνουν στις ηπα την κεντρική πολιτική βιτρίνα· πράγμα αδιανόητο ως τώρα, ό,τι βλακείες κι αν έβγαιναν απ’ το στόμα της οποιασδήποτε (και όχι μόνο της συγκεκριμένης).

Αυτά τα μήντια, φυσικά, έχουν την υποστήριξη της επόμενης κεντρικής πολιτικής βιτρίνας. Αν, όμως, δρουν τόσο ανοικτά σαν βραχίονες της μιας πλευράς σε μια πολωμένη κατάσταση (σαν “κομματικά”…)· κι αν αναλαμβάνουν τις αρμοδιότητες των δικαστηρίων, τότε που ακριβώς θα σταματήσουν να απολαμβάνουν αυτόν τον καινούργιο εμφυλιοπολεμικό ρόλο; Εν τέλει πως ακριβώς σκοπεύει να κυβερνήσει την επόμενη 4ετία ο νυσταλέος Jo και οι σύμμαχοί του όταν βγάζουν «εκτός» σχεδόν τον μισό “κυρίαρχο λαό”;

Δεν είναι μόνο το ψόφιο κουνάβι και οι οπαδοί του το κάτι πολύ σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Ουάσιγκτον…

(Το πράγμα έχει φτάσει στο εξής σημείο: μέσω των global times το Πεκίνο κάνει ανάλυση και δίνει συμβουλές για το ξεπέρασμα της διαλυτικής κρίσης των ηπα…

Oh tempora oh mores!)

(φωτογραφία: L.A. πρόσφατα…)

Μια αναποδογυρισμένη χελώνα κρέμεται στην άκρη του χάους…

Σάββατο 7 Νοέμβρη. Ένας φίλος της ασταμάτητης μηχανής αποδεικνύει ότι τα πλάσματα που καίγονται απ’ τον καυτό ήλιο (του Θεάματος) είναι πηγή έμπνευσης! Να η απαισιόδοξη πρόβλεψή του:

Καλό το σενάριο της δυαρχίας με τις “παράκτιες ηπα” και τις “ενδοχώριες ηπα”, αλλά νομίζω ότι δεν είναι αρκετά σύγχρονο. Η υπόθεση θα μπορούσε να εξελιχτεί σε μια σύγχρονη τραγωδία ή έστω ιλαροτραγωδία κάπως έτσι:

– Ο ηττημένος αρνείται να αναγνωρίσει το αποτέλεσμα, σχηματίζει δεύτερη κυβέρνηση και οι οπαδοί του – οπλοφορώντας ασφαλώς και προσευχόμενοι – καταλαμβάνουν δημόσια κτήρια και συγκρούονται με τους οπαδούς του αντι-τραμπ μπλοκ.

– Η Βόρεια Κορέα αναγνωρίζει ως νόμιμη κυβέρνηση αυτή του Τραμπ και προσφέρεται να φιλοξενήσει την κυβέρνησή του για να την προστατεύσει.

– Ρωσία, Ιράν, Κίνα, Τουρκία, Συρία, Ιράκ καταγγέλουν νοθεία στις αμερικανικές εκλογές και ζητούν επανάληψή τους με την παρουσία ξένων παρατηρητών. Εν αναμονή εξελίξεων αρνούνται να αναγνωρίσουν επίσημα πρόεδρο.

– Η Βενεζουέλα αναγνωρίζει τον Πενς ως “μεταβατικό πρόεδρο” και τον καλεί στο Καράκας για διαπραγματεύσεις, αλλά τον αφήνει μερικές μέρες στην αίθουσα vip του αεροδρομίου και στη συνέχεια τον συλλαμβάνει ως παράνομο μετανάστη.

– Οι αφρικανικές χώρες ανακοινώνουν ότι θα προχωρήσουν σε κυρώσεις σε βάρος των ηπα και καλούν τον οηε να στείλει ειρηνευτική δύναμη.

– Η ε.ε. μετά από 18 συνόδους κορυφής και εντατικές διαπραγματεύσεις, δεν καταλήγει σε τίποτε και αναθέτει στον Δένδια να την εκπροσωπήσει. Η Γαλλία διαχωρίζει τη θέση της και κάνει λόγο για “την γαλλική λουιζιάνα που δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε στην μοίρα της”.

– Το βαθύ αμερικανικό κράτος αισθάνεται πιεσμένο και πατάει το κουμπί.

– Οι κατσαρίδες επιτέλους γίνονται κυρίαρχες του πλανήτη…

Δύο ζήτω!

Πέμπτη 5 Νοέμβρη. Η ασταμάτητη μηχανή χαιρετίζει εγκάρδια τη νίκη του αμερικανικού λαού (όσων ψήφισαν) μαζί με τη νίκη και των δύο υποψήφιων προέδρων!! Είναι σημαντικό στους δύσκολους καιρούς μας να μην υπάρχουν ούτε ηττημένοι ούτε παραπονεμένοι – έστω για τέτοια ζητήματα!

Δυστυχώς το σύστημα δεν επιτρέπει την ταυτόχρονη στέψη δύο προέδρων στις ηπα (και πουθενά αλλού)· όπως δεν επιτρέπει την ανακήρυξη δύο πρωταθλητών στο ελληνικό πρωτάθλημα, πράγμα που θα χρειαζόταν οπωσδήποτε! Δεν φταίνε όμως οι νικητές γι’ αυτήν την ατέλεια! Φταίει το σύστημα! Που πρέπει να διορθωθεί αμέσως, πριν το κακό (ο παραπονεμένος νικητής φθονεί τον άλλον και βυσσοδομεί εναντίον του…) πάρει έκταση.

Ευτυχώς που η ιστορία προσφέρει την λύση. Σε μια άλλη αυτοκρατορία, την ρωμαϊκή, όταν η επέκτασή της είχε κορυφωθεί αλλά, εσωτερικά, το πράγμα σάπιζε (26 αυτοκράτορες σε 50 χρόνια: το σπορ ήταν πια το ποιος υποψήφιος θα προλάβει να καθαρίσει τον υφιστάμενο αυτοκράτορα για να πάρει τη θέση του…) και φαινόταν η παρακμή στον ορίζοντα, ο Διοκλητιανός αποφάσισε το 286 μ.χ. να «μοιράσει» την επικράτεια στα δύο. Ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία και δυτική ρωμαϊκή αυτοκρατορία: διαρχία! Το 293 προχώρησε ακόμα περισσότερο: η αυτοκρατορία μοιράστηκε στα 4: τετραρχία.

Το αμερικανικό σύστημα δεν χρειάζεται να πάει κατευθείαν στη μοιρασιά στα 4. Μπορεί να θεσπίσει (και πρέπει να το κάνει άμεσα) την διαρχία! Θα υπάρχουν δύο «united states of america», και θα είναι όλοι ευχαριστημένοι (για κάποιον καιρό…). Θα υπάρχουν οι παραλιακές ηπα (CUSA, με την προσθήκη του coastal) και οι ηπειρωτικές ηπα (MUSA, με την προσθήκη του midlands). Θα μοιράσουν τα πυρηνικά τους, τους πεζοναύτες τους και όλα τα υπόλοιπα καλούδια τους, όμορφα κι ωραία.

Φυσικά μπορεί να χρειαστούν κάποιες ανταλλαγές πληθυσμών. Όμως (διάολε!!!) αυτό το εργαλείο ο δυτικός κόσμος το ξέρει και το χρησιμοποιεί εδώ και έναν αιώνα – σε βάρος άλλων. Δεν είναι καιρός να το αξιοποιήσει ο ίδιος;

Εμπρός λοιπόν: όπως λέγεται και ξαναλέγεται στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα!

(φωτογραφία: Σπάνιο έκθεμα απ’ το παγκόσμιο μουσείο κτηματομεσιτών: Ο Gaius Psofius Cunavius, emperor ‘n’ gladiator…)

Συμμαχικά αναμμένα κάρβουνα

Δευτέρα 2 Νοέμβρη. Οι οπαδοί και οι συνήγοροι του ψόφιου κουναβιού υποστηρίζουν ότι, σαν ένοικος του άσπρου σπιτιού, δεν ξεκίνησε κανέναν (καινούργιο) πόλεμο· σε αντίθεση μ’ εκείνους που ξεκίνησε στην οκταετία του ο Obama. Λένε ψέμματα. Το ψόφιο κουνάβι ξεκίνησε έναν κανονικό πόλεμο όταν διέταξε την δολοφονία του επικεφαλής των ειδικών δυνάμεων του ιρανικού στρατού Qasem Soleimani (και του επικεφαλής των ιρακινών PMF Abu Mahdi al-Muhandis), στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης, στις 3 του περασμένου Γενάρη. Το γεγονός ότι η άμεση αντίδραση του ιρανικού καθεστώτος στις 8 Γενάρη (πυραυλική επίθεση σε δύο αμερικανικές βάσεις στο ιράκ) είχε «μόνο» πάνω από 100 αμερικάνους πεζοναύτες τραυματίες και κανέναν νεκρό (σίγουρα δεν ανακοινώθηκε τέτοιος), και ότι το ψόφιο κουνάβι με την εμπορική του λογική είπε «εντάξει», δεν σημαίνει ότι ο πόλεμος Ουάσιγκτον – Τεχεράνης ήταν / είναι … λιγότερο πολεμικός! Πρακτικά αυτός ο πόλεμος συνεχίστηκε τους επόμενους μήνες στο ιρακινό έδαφος, αναγκάζοντας τον αμερικανικό κατοχικό στρατό να αναδιπλωθεί από 3 τουλάχιστον βάσεις του. Και θα συνεχιστεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο όποιος και να εκλεγεί στις 3 Νοέμβρη…

Η λογιστική του ποιός έχει κάνει τους περισσότερους πολέμους ένα πράγμα δείχνει: ότι το αμερικανικό κράτος μόνο για τέτοιους ζει. Κι αυτό θα ισχύει και στις 4 Νοέμβρη, όποιος κι αν νικήσει στο ελ Πάσο… Πέρα απ’ αυτό έχει την σημασία της η ασυνήθιστη πόλωση στο εσωτερικό του ψοφιοκουναβιστάν: και οι δύο πλευρές ετοιμάζονται να αμφισβητήσουν την ήττα τους· και πιθανόν όχι μόνο με λόγια… Τι είναι αυτό που πολώνει το αμερικανικό «εκλογικό σώμα» στα τέλη του 2020, ως το σημείο απειλών για ένοπλες συγκρούσεις; Όχι, πάντως, η γοητεία του ψόφιου κουναβιού και του νυσταλέου Jo!!

Είναι πολλές οι αιτίες αυτής της πόλωσης, και σχεδόν όλες συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με την παρακμή της άλλοτε υπερδύναμης. Το επιχείρημα των υποστηρικτών του ψόφιου κουναβιού ότι δεν είναι πολεμοχαρής είναι μεν έωλο αντικειμενικά· είναι όμως βάσιμο αν συγκριθεί με τις βλέψεις της συμμαχίας των δεξιών «δημοκρατικών» με τους «νεοσυντηρητικούς» του Μπους του Β, που υποστηρίζουν τον νυσταλέο Jo σαν βιτρίνα τους.

Ο τρόπος που οι μεταπολεμικές αμερικανικές κυβερνήσεις μπορούσαν να ελέγχουν (όσο και όπως…) τις εσωτερικές αντιθέσεις, ταξικές, φυλετικές, ακόμα και πολιτισμικές, ήταν το «american dream», ή αλλιώς η αμερικανική ιμπεριαλιστική ηγεμονία σε μεγάλο μέρος του πλανήτη. Παρότι υπήρχε και υπάρχει φτώχια (και άρα σκληρή ταξική διαστρωμάτωση) στο αμέρικα, ακόμα και η σχετική αξία του δολαρίου οφειλόταν σ’ αυτήν την ηγεμονία.

Όμως όλα αυτά τελειώνουν. Και το τέλος τους εκφράζεται στο εσωτερικό είτε με διάφορες «υπο-κρίσεις» (απ’ τα σπουδαστικά δάνεια ως τις σχιστολιθικές εξορύξεις), είτε με διάχυτους συλλογικούς φόβους διάφορων και διαφορετικών προελεύσεων. Οι δεξιοί / ακροδεξιοί κοκκινόσβερκοι φοβούνται ότι σύντομα σαν «λευκοί» θα είναι μειονότητα στο ψοφιοκουναβιστάν· οι πιο κοσμοπολίτες των δύο ακτών φοβούνται τον covid και τους κοκκινόσβερκους· κι όλοι φοβούνται ένα (κατ’ αρχήν οικονομικό) μέλλον αβέβαιο. Όλο και πιο έντονα διαγράφεται στον ορίζοντα κάτι του είδους βγάλτε τα πέρα μόνοι σας! Την τελευταία φορά που τα “κατάφεραν μόνοι τους” μέσα σ’ αυτή την εδαφική ζώνη που σήμερα είναι οι ηπα ήταν εξοντώντας τους αυτόχθονες. Τώρα μπορεί να πρέπει να αλληλοεξοντωθούν.

Αν το αμερικανικό «μερίδιο» εσόδων από την εκμετάλλευση εκτός συνόρων περιοριστεί (κι αυτό είναι περισσότερο από βέβαιο: κίνα ‘n’ friends…) κι αν επρόκειτο να διατηρηθεί μια κάποια εσωτερική ισορροπία, αυτό θα ήταν ίσως εφικτό μόνο μέσω της γενναίας φορολόγησης των αμερικάνων ζάμπλουτων. Οι οποίοι θα μετακόμιζαν ακαριαία σε φορλογικούς παραδείσους. Εκτός απ’ την αριστερή (και μάλλον «στριμωγμένη» προς το παρόν) πτέρυγα των «δημοκρατικών» αυτό δεν το προτείνει κανένας, κι ούτε πρόκειται να το κάνει. Η παρακμή της παγκόσμιας ηγεμονίας μεταφέρεται έτσι σαν όξυνση της αβεβαιότητας (και της «καθοδικής κοινωνικής / οικονομικής πορείας») στο εσωτερικό· κι απέναντι σ’ αυτήν οι μικροαστοί αντιδρούν με τους γνωστούς τρόπους… Αυτή η αβεβαιότητα θα γίνει ακόμα χειρότερη όταν αρχίσει να ξεδιπλώνεται σ’ όλο το μεγαλείο της η 4η βιομηχανική επανάσταση και στις ηπα. Πού θα εξάγονται οι αμερικανικές κρίσεις; Πού θα είναι η χωματερή των βομβών τους; Ο κόσμος μικραίνει και γίνεται πιο ακριβός…

Τα πιο πάνω παραείναι περιληπτικά για να έχουν την αξίωση κανονικής ανάλυσης. Υποδεικνύουν όμως το γιατί υπάρχει αυτή η έντονη πόλωση: ενώ ως προς την διατήρηση της πλανητικής ηγεμονίας δεν υπάρχει πια κανένα σχέδιο που να εγγυάται αποτελέσματα (μετά την αποτυχία των «οικονομικών πολέμων» του ψόφιου κουναβιού), και ενώ ένας full out πόλεμος είναι όλο και περισσότερο η μοναδική (και επίφοβη…) option του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, στο εσωτερικό «δεν χωράνε όλοι». Όχι πληθυσμιακά· σαν προοπτικές.

Το «american dream» έχει συρρικνωθεί πολύ, και δεν είναι καθόλου ευρύχωρο πια…