Tag: εκλογές

Ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται;

Δευτέρα 15 Ιούλη>> Για λόγους που αφορούν την ψυχολογία και όχι την πολιτική ως τεχνική της εξουσίας, διάφοροι της αριστεράς του κράτους και του κεφάλαιου (και στα μέρη μας…) πανηγύρισαν για τα τελικά αποτελέσματα των γαλλικών βουλευτικών εκλογών. Κατά την γνώμη τους «αντιμετωπίστηκε με επιτυχία ο φασισμός» (άλλη μια φορά).

Πριν δούμε τι είναι αυτό που τελικά αντιμετωπίστηκε, μια αναγκαία διευκρίνιση για το γαλλικό εκλογικό σύστημα. Αυτό που στο ελλαδιστάν εφαρμόζεται στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, στη χώρα-της-δημοκρατίας εφαρμόζεται για τις βουλευτικές! Αν γινόταν και στα μέρη μας το ίδιο οι πάντες θα μιλούσαν για καλπονοθευτικό σύστημα! Δεν θα είχαν άδικο.

Γιατί; Προσέξτε. Με το σαφώς αναλογικότερο (σε σχέση με το γαλλικό) εκλογικό σύστημα στα μέρη μας, στις εκλογές του 2023 το κκε (είναι ένα καλό παράδειγμα) με ποσοστό 7,69% εξέλεξε 21 βουλευτές. 21 στους 300, πήρε δηλαδή το 7% των εδρών…. Με το «γαλλικό» σύστημα στις ελληνικές δημοτικές εκλογές που ακολούθησαν (πλειοψηφικό, αν χρειαστεί δύο γύροι, σε μονοεδρικές κάλπες) το κκε εξέλεξε μόλις 6 δημάρχους (σε 332 δήμους συνολικά) και κανέναν περιφερειάρχη (στις 13 συνολικά περιφέρειες). Αν αυτό το σύστημα εφαρμοζόταν και για την βουλή, με 300 μονοεδρικές περιφέρειες, τότε το κκε με ποσοστό 7,7% πιθανότατα θα εξέλεγε το μάξιμουμ 6 βουλευτές (όσους και δημάρχους) αντί για 21…  Έξι στους 300 ή μόλις το 2% των εδρών…

Τέτοιο είναι το γαλλικό εκλογικό σύστημα: δεν υπάρχει καμία αναλογία ψήφων και εκλεγόμενων βουλευτών!… Το έφτιαξε ο Ντε Γκωλ για να εμποδίσει την ισχυρή κοινοβουλευτική παρουσία (ακόμα και πλειοψηφία) του άλλοτε μαζικού κομμουνιστικού κόμματος: αφού οι ψήφοι στο «επικίνδυνο» κκ δεν έβγαζαν τους αντίστοιχους βουλευτές (και, εννοείται, ούτε κατά διάνοια κυβέρνηση), η υπερψήφισή τους καταντούσε συν τω χρόνω άχρηστη και περιττή…

Μια ακόμα διαφορά του γαλλικού κυβερνητικού συστήματος (με το ελληνικό και άλλα) είναι αυτή: μια κυβέρνηση που σχηματίζεται μετά τις εκλογές ΔΕΝ ζητάει ούτε λαμβάνει «ψήφο εμπιστοσύνης» απ’ την βουλή. Με δυο λόγια ΔΕΝ χρειάζεται να έχει την πλειοψηφία. Μπορεί (ακόμα και μειοψηφική) να νομοθετήσει με διατάγματα (ως έναν αριθμό) παρακάμπτωντας τη βουλή – ο Μικρός Πρίγκηπας του Λίγηρα (η κυβέρνησή του δηλαδή) το έκανε κατά κόρο στην προηγούμενη περίοδο. Μόνο αν φέρει στη βουλή νόμο για κανονική έγκριση μπορεί να βρεθεί μπροστά σε «πρόταση μομφής», που απαιτεί οπωσδήποτε μια πλειοψηφία που καταγγέλει. Όμως ακόμα κι αν «πέσει», δεν είναι υποχρεωτικές νέες εκλογές! Ο πρόεδρος έχει την δυνατότητα να «αναζητήσει» την δημιουργία άλλης κυβέρνησης, απ’ την ίδια βουλή και κοινοβουλευτική σύνθεση, με διαφορετικές συμμαχίες∙ πλειοψηφική ή ξανά μειοψηφική…

Με αυτά τα δεδομένα κατά νου παραθέτουμε τα αποτελέσματα των γαλλικών βουλευτικών εκλογών (αριθμός εδρών / αριθμός ψήφων) από το 1986 μέχρι φέτος. Το 1986 ήταν η χρονιά που το πατενταρισμένο φασιστόμουτρο Λεπέν (πατέρας) πέτυχε για πρώτη φορά την εκλογή 35 βουλευτών – και άρχισε ο … κρατικός «αντιφασισμός»!! Τα στοιχεία και οι χαρακτηρισμοί είναι απ’ την Wikipedia (το νεοφιλ «κέντρο» από το 2017 και μετά είναι οι υποστηρικτές του Μικρού Πρίγκηπα…):

1986:

Σιράκ (δεξιά, 277 έδρες / 11.492.450),

Φαμπιούς (σοσιαλ, 207 / 8.705.163),

Μαρσαί (κομμουνιστικό κόμμα 35 / 2.740.972)

Λεπέν (πατέρας 35 / 2.705.336)

1988:

Rocard (σοσιαλ 262 / 9.198.778)

Lecanuet (κεντροδεξιά 130 / 4.299.370),

Σιράκ (128 / 4.6888.493)

Λεπέν (πατέρας 1 / 2.359.528)

1993:

Σιράκ (247 / 5.832.987)

Ντ’ Εσταίν (κεντροδεξιά 213 / 5.331.935)

Beregovoy (σοσιαλ 53 / 5.829.493)

Μαρσαί (κομμουνιστικό κόμμα 24 / 2.336.254)

Λεπέν (πατέρας 0 / 3.159.477)

1997:

Jospin (σοσιαλ 255 / 9.751.423),

Juppe (δεξιά 139 / 5.846.717)

Leotard (κεντροδεξιά 112 / 5.323.177)

Hue (κομμουνιστικό κόμμα 35 / 2.519.281)

Λεπέν (πατέρας 1 / 3.785.383)

2002:

Raffarin (δεξιά 357 / 10.026.669)

Hollande (σοσιαλ 140 / 7.482.169)

Λεπέν (πατέρας 0 / 2.862.960)

2007:

Fillon (δεξιά 313 / 10.289.737),

Hollande (σοσιαλ 186 / 8.624.861),

Bayrou (κεντροδεξιά 3 / 1.981.107)

2012:

Ayrault (σοσιαλ 280 / 9.420.889),

Cope (δεξιά 194 / 8.740.628),

Duflot (οικολόγοι 17 / 1.418.264)

Melenchon (αριστερό μέτωπο 10 / 1.793.192),

Λεπέν (κόρη 2 / 3.528.663)

2017:

Philippe (νεοφιλ κέντρο 350 / 8.926.901),

Baroin (δεξιά 136 / 4.898.061),

Cazeneuve (σοσιαλ 45 / 2.154.269)

Melenchon (17 / 2.497.622),

Λεπέν (κόρη 8 / 2.990.454)

2022:

Ferrand (νεοφιλ «κέντρο» 245 / 8.002.419),

Melenchon (131 / 6.556.198)

Λεπέν (κόρη 89 / 4.248.537),

Jacob (δεξιά 64 / 2.568.502)

2024:

Λαϊκό Μέτωπο (182 / 9.042.485),

Sejourne (νεοφιλ «κέντρο» 168 / 6.820.446)

Λεπέν (κόρη 142 / 10.647.914)

Δεξιοί (56 / 2.106.166)

Είναι εξώφθαλμη η διαρκής αναντιστοιχία ανάμεσα σε ψήφους και καρέκλες! Για παράδειγμα με σχεδόν 9 μύρια κουκιά το κόμμα του Μικρού Πρίγκηπα έβγαλε το 2017 350 έδρες ενώ τα 9,5 εκατομμύρια έδωσαν στους σοσιαλδημοκράτες το 2012 μόνο 280.

Έτσι η όχι και τόσο κρυφή καρδιά του γαλλικού εκλογικού συστήματος είναι η πολιτική πρόσοδος! Το είδος, δηλαδή, των «συνεννοήσεων» (μπορείτε να πείτε και συναλλαγών) μεταξύ υποψηφίων περιφέρεια – περιφέρεια, είτε πάνω είτε κάτω απ’ το τραπέζι, για το πως θα κατευθύνουν (αν μπορούν…) τους ψηφοφόρους τους. Είναι δύσκολο άραγε, υπ’ αυτές τις συνθήκες, να εξηγηθεί το περίεργο (;) φαινόμενο του ότι απ’ το 2012 και μετά το γαλλικό «όλοι μαζί να εξουδετερώσουμε τον φασισμό» καταλήγει απ’ την μια μεριά στην αύξηση των ψήφων της φασιστοΛεπέν και απ’ την άλλη στη συντήρηση της δυνατότητας των νεοφιλελεύθερων (του «κέντρου») και των δεξιών να κυβερνούν (κάνοντας συχνά εκείνα που θα έκανε η φασιστοΛεπέν); Όχι, δεν είναι.

Προς τι λοιπόν τα πανηγύρια; Αν τα στελέχη της «ανυπότακτης γαλλίας» δεν πάσχουν από αδιόρθωτο οππορτουνισμό (κάτι για το οποίο δεν είμαστε σίγουροι…) θα πρέπει να παραδεχτούν ότι υπό το «νέο λαϊκό μέτωπο» οι (κυβερνο)σοσιαλδημοκράτες κατάφεραν να βγάλουν 59 βουλευτές (περισσότερους απ’ το 2017 και μετά, ένα είδος “μικρής ανάστασης”!) οι οποίοι, αν αποσκιρτήσουν απ’ τον συνασπισμό και συνεργαστούν με τους δήθεν «κεντρώους» του Μικρού Πρίγκηπα θα του εξασφαλίσουν μια μειοψηφία μεν λειτουργικότατη δε 227 εδρών που θα μπορεί να «κάνει παιχνίδι» κατά βούληση με τους 56 δεξιούς πλησιάζοντας στο όριο της πλειοψηφίας∙ συνεχίζοντας να υποκαθιστούν εδώ κι εκεί την φασιστοΛεπέν.

Σε άλλα γεωγραφικά πλάτη και μήκη (ή σε άλλες εποχές) αυτό λεγόταν βάζω τα χεράκια μου και βγάζω τα ματάκια μου…

Ιράν 1

Δευτέρα 8 Ιούλη>> Το αποτέλεσμα των προεδρικών (αναγκαστικά πρόωρων εξαιτίας του θανάτου του προηγούμενου συντηρητικού προέδρου Raisi) εκλογών στο ιράν ήταν τέτοιο που κατά βάθος (ή μπορεί όχι και τόσο βαθιά…) δυσαρέστησε τους δυτικούς λευκούς, πολιτικές βιτρίνες, δημαγωγούς κλπ. Γι’ αυτό και το πέρασαν λίγο πολύ “ντούκου”:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Μελοδράματα…

Πέμπτη 27 Ιούνη>> Εκείνο που διαφοροποιεί τις ολιγαρχίες απ’ τις απολυταρχίες (κάνοντάς τες να μοιάζουν «κάπως» με «δημοκρατίες»…) είναι η συμβολική νομιμοποίηση των αρχόντων. Η εξουσιοδότησή τους απ’ τους υποτελείς. Αυτή η εξουσιοδότηση μπορεί να γίνεται μέσω «εκλογών»… δια βοής… ακόμα και (ποιος το αποκλείει για το μέλλον;) μέσω likes… Σε κάθε περίπτωση η συμβολικότητα αυτής της νομιμοποίησης αρχίζει και τελειώνει στο «μα με εγκρίνατε!» απέναντι σε οποιαδήποτε γκρίνια ή μισο-αμφισβήτηση (των προσώπων, όχι των δομών!) Ενώ εκφράζεται με την εφεύρεση των «ποσοστών»: η νομιμοποίηση είναι απλά μια γραμμή (: αφαίρεση / σύμβολο…) απ’ την οποία διάφοροι παίρνουν ένα κομμάτι, μικρότερο ή μεγαλύτερο.

Σε χρόνο (καθόλου…) ανύποπτο αναλύσαμε αυτήν την κυβερνητική διάσταση των σύγχρονων δυτικών κρατών (συμπεριλαμβανομένου του ελληνικού), με την βοήθεια του Claus Offe (: κοινοβουλευτισμός, εξουσία, κράτος στα Sarajevo νο 78 Νοέμβρης 2013, νο 80 Γενάρης 2014, και νο 90 Δεκέμβρης 2014). Αισχρή μειοψηφία είμασταν τότε, το ίδιο και τώρα, και επιπλέον δεν έχει πια κανείς όρεξη (ούτε αξιόπιστη μέθοδο) να αναλύσει το σύγχρονο (καπιταλιστικό) κράτος στην ιστορική του εξέλιξη. Το ελληνικό ή οποιοδήποτε άλλο.

Παραμένει ωστόσο πάντα διασκεδαστικός ο τρόπος που γίνονται αντιληπτές (τόσο απ’ τους υποτελείς όσο και απ’ τις τωρινές πολιτικές βιτρίνες) οι πιρουέτες των δυτικών ολιγαρχιών τώρα που «πιέζονται» όλο και περισσότερο απ’ την όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Ποια σκηνή να πιάσουμε; Την αμερικανική; Την καναδική; Την γερμανική; Την αγγλική; Την γαλλική; Την ελληνική; Την φινλανδική; Ποια;

Εφόσον η γοητεία έχει γίνει το κυριότερο (και συχνά το μοναδικό) μέσο εξασφάλισης των εξουσιοδοτήσεων, προκύπτουν όλα όσα θα περίμενε κάποιος απ’ το καθαρό, ωμό Θέαμα. Οι απόφοιτοι της «σχολής ηγετών Schwab» και όσοι / όσες τους μιμούνται, είναι αλαζονικά καθάρματα. Θυμηθείτε, για παράδειγμα, την δήλωση της αγαπημένης Annalena ότι «δεν με ενδιαφέρει τι γνώμη έχουν οι ψηφοφόροι μου, εγώ κάνω πόλεμο κατά της ρωσίας» για να έχετε μια συμπυκνωμένη έκφραση της πραγματικής σχέσης μεταξύ εξουσιοδοτών και εξουσιοδοτούμων στις σύγχρονες ολιγαρχίες.

Απ’ αυτή την άποψη το να μετακινούνται οι υποτελείς απ’ τον ένα στον άλλο «εκπρόσωπο» ενώ στην πραγματικότητα πιάνονται από διαφορετικά επιπλέοντα προσχήματα μέσα στον ίδιο βάλτο, είναι μόνο ένα τρυκ συντήρησης αυτής της αγοράς των συμβόλων που λέγεται “καθεστωτική πολιτική”. Κι όταν ένα κόμμα γίνεται φανερά εκείνο που είναι όλα, γίνεται δηλαδή καθαρά εταιρεία (όπως η περίπτωση του κόμματος της Κουμουνδούρου) θα μπορούσε κάποιος να χειροκροτήσει: επιτέλους η ολιγαρχία κάνει στριπτίζ!

Όχι όμως! Άλλοι υποφέρουν, άλλοι χαίρονται, άλλοι αδιαφορούν. Όλα αυτά είναι ουσιαστικά αυτοκτονικά – σε μια εποχή όμως που ο θάνατος είναι η κυρίαρχη μόδα…

Πριν πάνω από 10 χρόνια κάποιος (δεν έχει σημασία ποιος!) είχε γράψει σ’ ένα διεθνές (αγγλικής προέλευσης) καθεστωτικό έντυπο:

… Όταν ο άξονας εξουσίας κράτους – επιχειρήσεων έχει ξεπεράσει την δημοκρατία και γελοιοποιεί την διαδικασία των εκλογών, όταν το σύστημα πολιτικής χρηματοδότησης εξασφαλίζει ότι τα κόμματα μπορούν να αγοραστούν και πουληθούν, κι όταν τα μέλη των τριών κυριότερων κομμάτων κάθονται και αγναντεύουν τις δημόσιες υπηρεσίες που γίνονται βορά των επιχειρηματιών, τι έχει απομείνει απ’ αυτό το σύστημα που να εμπνέει την συμμετοχή;

Η εύλογη απάντηση θα ήταν τότε «καμία συμμετοχή! συλλογική, μεθοδική, εργατική καταστροφή αυτού του συστήματος!». Τώρα η απάντηση δυστυχώς είναι: σκάσε και δούλευε – το παλάτι έχει έξοδα!

Drama dukes!

Πέμπτη 13 Ιούνη>> Εδώ κι εκεί εις τας ευρώπας, άρχοντες και αρχόμενοι, πολιτικές βιτρίνες και όσοι / ες καθρεφτίζονται σ’ αυτές, προσπαθούν να διαχειριστούν τα μικρά ή μεγάλα μετεκλογικά δράματά τους. Αλλά τα «κακά νέα» (που τα ευρω-αφεντικά ξέρουν αλλά φυσικά δεν πρόκειται να τα κάνουν θέμα!) έρχονται από αλλού. Περισσότερα στη συνέχεια.

Εν τω μεταξύ η ασταμάτητη μηχανή δεν αντέχει τον πειρασμό να μην χειροκροτήσει τα ακροβατικά του Μικρού Δούκα του Λίγηρα! Ελάχιστοι στην επικράτειά του (αν υπάρχουν κάποιοι…) περίμεναν ότι θα εμφανιστεί στον ύπνο του κάποιος «άγγελος» για να του ζητήσει να κάνει βουλευτικές εκλογές εδώ και τώρα! (Διάφοροι κακεντρεχείς εκεί χρησιμοποιούν χωρίς προσχήματα τον όρο cocapolitics, αλλά δεν μας περνάει απ’ το μυαλό ότι υπάρχουν τέτοιες κακές συνήθειες στο Elysee…)

‘Οσοι ψάχνουν «λογική» σ’ αυτό το salto υποθέτουν ότι ο Μικρός Πρίγκηπας αποφάσισε να εξαφανίσει την «σαρκοζική» δεξιά, παίρνοντας (ως δεξιός «αντιφασίστας»!…) το μεγαλύτερο μέρος της, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι ρισκάρει να αναγκαστεί να ορκίσει πρωθυπουργό κάποιον απ’ το κόμμα της φασιστοΛεπέν, ή και την ίδια!!! Είναι ο γνωστός πολιτικός εκβιασμός («ή με μένα ή με τους φασίστες!») σε διεστραμμένη παραλλαγή. Μπορεί να πιάσει στα στελέχη της κλασσικής δεξιάς αλλά δεν είναι σίγουρο ότι θα πιάσει στη βάση: στο κάτω κάτω το (δεξιό) πόπολο έχει και την επιλογή της αποχής… Απ’ την άλλη μεριά η τεχνολογία (προσθέσεων, αφαιρέσεων, πολλαπλασιασμών και διαιρέσεων) προσφέρει (έχουμε τη γνώμη…) διάφορες δυνατότητες για «διακόπτες» – όταν, για παράδειγμα, μετριούνται κουκιά…

Όπως και νάχει ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα έχει καταφέρει αυτό που γράφαμε πριν 2 βδομάδες, πριν τις ευρωεκλογές: να κάνει την φασιστοΛεπέν και το κόμμα της τον σημαντικότερο «πολιτικό παράγοντα» στο δουκάτο του – πυροδοτώντας την δικαιολογημένη οργή των αντιφασιστών (πολλοί απ’ αυτούς μαγκρεμπιανοί πρώτης, δεύτερης ή τρίτης γενιάς). Αυτά παραμονές των «ολυμπιακών αγώνων» κι ενώ, υποτίθεται, ο Μικρός Δούκας ετοιμαζόταν να εκστρατεύσει στο ουκρανικό πεδίο μάχης…

Γιατί δεν περίμενε να κάνει αυτό το κόλπο με τις εκλογές το φθινόπωρο; Γιατί ρισκάρει τώρα μια (κοινωνική) πόλωση διαρκείας; Μήπως επειδή έχει έτσι κι αλλιώς «γραμμένο» το πόπολο; Μήπως στο πίσω μέρος του μυαλού του έχει τον στρατό (ως «φύλακα της δημοκρατίας»); Δεν ξέρουμε… Ας αφήσουμε την απάντηση στους ψυχο-ιστορικούς του μέλλοντος…

(Για το δράμα του Βερολίνου και το μελόδραμα της Αθήνας προσεχώς. Μια απαραίτητη παρατήρηση εδώ. Διάφοροι πανηγυρίζουν ότι «όσες πολιτικές βιτρίνες στήριξαν το φασιστοΚίεβο πέφτουν!» Δεν είναι κάτι που μπορεί να αποδειχθεί: οι ψηφοφόροι των ευρωεκλογών είχαν «πολλά και διάφορα στο μυαλό τους». Η υποδεικνυόμενη σχέση μεταξύ ουκρανίας και δραμάτων διάφορων ευρωβιτρινών μέσω εκλογών είναι υπερβολικά γραμμική. Η πραγματική σχέση είναι μάλλον «τεθλασμένη» και ουσιαστικά μυστικοποιημένη.

Ξέρουμε ότι το 2022 μεγάλα τμήματα του ευρωπαϊκού (και του αμερικάνικου…) κεφάλαιου επιχείρησαν πρώτα να διαλύσουν το ρωσικό καθεστώς και στην προοπτική να λεηλατήσουν τους φυσικούς πόρους του: ήταν η «οικονομική διάσταση του πολέμου για την προστασία της δημοκρατίας στο Κίεβο»…

Απέτυχαν. Ηττήθηκαν. Όχι μόνο στο ουκρανικό πεδίο μάχης. Αυτή η ήττα επιστρέφει στις δυτικές μητροπόλεις με διάφορους τρόπους: πληθωρισμός (: σχετικά ακριβή ενέργεια), περιορισμός των κοινωνικών παροχών, νεο-μιλιταρισμός, λογοκρισία… Προφανώς αυτά επηρεάζουν μεγάλα τμήματα των δυτικών αιχμαλώτων. Προσθέστε και την ριζική τεχνολογική αναδιάρθρωση που «κτυπάει» τμήματα των μεσοστρωμάτων, και θα έχετε μια μάλλον μαζική κινούμενη άμμο.

Το ότι ευρισκόμενες σε πολιτικά νηπιακή κατάσταση αυτές οι κοινωνικές τάξεις ή τα τμήματά τους στρέφονται στον εθνοκρατισμό (σε έναν ανανεωμένο πατερναλισμό δηλαδή) αντί να χειραφετηθούν με ριζοσπαστικό τρόπο, είναι κάτι εγγεγραμμένο ήδη στην ιστορία των δυτικών αφεντικών: όταν οι δυτικές αστικές τάξεις χρειάστηκαν τις υπηρεσίες του φασισμού τον αγκάλιασαν χωρίς τύψεις!!! (Μιλάμε για τον «μεσοπόλεμο»…)

Αυτή όποια δυτική «ακροδεξιά στροφή», όσο και όπως, δεν πρόκειται να αλλάξει τα δεδομένα του 4ου παγκόσμιου πολέμου! Ουσιαστικά είναι προ-οργανωμένη… Οι συνέπειες της αποτυχίας / ήττας στο ουκρανικό πεδίο μάχης δεν θα μπουν στην άκρη μαζί με την «απόλυση» της τάδε ή της δείνα πολιτικής βιτρίνας, και την «πρόσληψη» μιας πιο «πατριωτικής»!…)

 

Ε.ε., οε – οε!

Δευτέρα 3 Ιούνη (00.41)>> Τι είναι λοιπόν η ε.ε.; Τα πρωταθλήματα μπάσκετ και τα ποδοσφαιρικά κύπελλά της, κάτι σαν την κορυφή των Άλπεων και τα εντελβάις;

Δεν αποκλείεται να έχουν δημιουργηθεί παρεξηγήσεις. «Ψηφίζουμε στις ευρωεκλογές» = ράβουμε το επόμενο αστέρι στη σωβρακοφανέλα μας, ή κουκουλώνουμε την μαφία μας εξασφαλίζοντας καλή θέση στο επόμενο ευρω-πρωτάθλημα… Γλυκούτσικο κι ανθρώπινο, αλλοίμονο.

Το ενδιαφέρον μας για τις «ευρωεκλογές» (όπως και για πολλών ειδών εκλογές ακόμα) το καταλαβαίνετε: δεν αφήνουμε τικ-τοκ για τικ-τοκ μέχρι να αποφασίσουμε…!!! Ωστόσο, ψηφοφόροι και μη καλό θα ήταν (κάτι που αποκλείεται!) να ξέρουν ότι τα επόμενα 5 χρόνια θα είναι ιδιαίτερα δύσκολα γι’ αυτούς και, από κάποιες απόψεις, για την «ενωμένη…».

Υπάρχουν ορισμένα ζητήματα τα οποία αποτελούν αντικείμενο «διαχείρισης» εκεί ψηλά, στις Άλπεις των Βρυξελών, και τα οποία θα επηρεάσουν προς το χειρότερο τις ζωές των υποτελών της «ένωσης» – εκτός αν αυτοί αποφασίσουν ότι πρέπει να…

– Λογοκρίσια. Ήδη η ε.ε. έχει περάσει νομοθεσία ελέγχου, με καταρχήν στόχο τις πλατφόρμες των (αντι)social media αλλά όχι μόνο. Η ερώτηση «πόσο πετυχημένη θα είναι αυτή η εκστρατεία λογοκρισίας» είναι αφελής. Δεν θα είναι ιδιαίτερα, σας το λέμε από τώρα! Αλλά το θέμα είναι ποιες και πόσο επείγουσες ανάγκες λογοκρισίας θα έχουν τα ευρωπαϊκά αφεντικά σε διάφορους τομείς τα επόμενα χρόνια∙ κι όχι το τι μπορούν να πετύχουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο! Αν επείγονται ξέρουν να χρησιμοποιούν κι άλλους τρόπους, όχι ιδιαίτερα «υπερτεχνολογικούς»…

– Κοινή αγροτική πολιτική. Έχουμε γράψει δύο τρία πράγματα γι’ αυτήν. Προς το παρόν, και μέχρι να συσταθεί-σε-σώμα το νέο ευρωκοινοβούλιο, να εκλέξει «όργανα» κλπ, το θέμα παραμένει στον πάγο. Όμως η αναδιάρθρωση στην (βιομηχανική) παραγωγή τροφίμων και πρώτων υλών τροφίμων είναι στην κορυφή της «ατζέντας» των ευρωπαϊκών αφεντικών. Την ώρα που η «κοινή αγροτική πολιτική» προβλέπει, για παράδειγμα, καταστροφή αγροτικού κεφαλαίου (παλαιάς κοπής) με διάφορες μορφές, εκκρεμεί και το ζήτημα της «απελευθέρωσης» της γενετικής μηχανικής σε φυτά (κατ’ αρχήν) και σύντομα σε ζώα, βρώσιμα έντομα, κλπ. Μια εντελώς διαφορετική (και ακόμα περισσότερο δηλτηριώδης) βιομηχανία μαρσάρει…

– Επανεξοπλισμός και πολεμοκαβλία. Η προσπάθεια στησίματος ευρωπαϊκών στρατιωτικών βιομηχανιών διαρκούς ροής, μαζί με τα όχι-και-τόσο-φαντάσματα της επιστροφής της υποχρεωτικής κατάταξης στο στρατό (εκεί που είχε καταργηθεί) υποδεικνύουν έναν καθόλου ανεξήγητο μιλιταρισμό-της-αναδιάρθρωσης. Ακόμα κι αν τα κράτη μέλη της ε.ε. κινηθούν με διαφορετικές ταχύτητες (ή επιχειρήματα, π.χ. ελλαδιστάν…) θα υπάρχουν κεντρικές προπαγάνδες, οδηγίες, απειλές κλπ…

– Μετανάστες. Η ιδέα «να τους ξεφορτωνόμαστε σε outsoursing στρατόπεδα» είναι σχετικά καινούργια, αλλά φαίνεται ιδιαίτερα ελκυστική τόσο για το φασισταριό όσο και για εκείνους που θέλουν τις εξουσιοδοτήσεις των φασιστών – δηλαδή σχεδόν όλους. Και πάλι τα κράτη μέλη μπορούν να κινούνται ανεξάρτητα (το κάνουν ήδη, π.χ. melonitalia) αλλά η κεντρική «συγκατάνευση» θα τα ενισχύει / «νομιμοποιήσει» ακόμα περισσότερο. Η ιδέα ότι «αυτό αφορά τους Άλλους» είναι το ίδιο χυδαία βλακώδης και εθελόδουλη όπως και πριν 85 – 90 χρόνια…

– Ελευθερίες, δικαιώματα κλπ. Η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία, οι μαζικές κατ’ οίκον φυλακίσεις, το να κτυπάς κάρτα για να μπεις και να βρεις απ’ το σπίτι σου, ο έλεγχος «που πας;», το «εδώ απαγορεύεται για σένα», θα έπρεπε να έχουν ανοίξει όλων τα μάτια. Όχι δυστυχώς, τα λέπια στη σκέψη είναι πάντα πολλά και βαριά. Εν τω μεταξύ οι δυτικές ολιγαρχίες κάνουν επιδεικτική αναγνώριση δικαιωμάτων εκεί που δεν τους στοιχίζει τίποτα, για να νομιμοποιηθούν για τους μεγάλους και στρατηγικούς αποκλεισμούς. Τις καινούργιες κατανομές, ιεραρχήσεις, χωροθετήσεις, τις νέες περιφράξεις της (νέας) πρωταρχικής, άγριας συσσώρευσης – αν καταλαβαίνετε τι λέμε…

Ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα το είπε πριν κάτι καιρούς: δεν υπάρχουν πλέον δικαίωματα, υπάρχουν υποχρεώσεις… Διεκδικεί πρωτοπορία στην ωμότητα, αλλά έχει πολλούς και φιλόδοξους ανταγωνιστές… Αν αρχίσουμε να τεκμηριώνουμε το θέμα με δηλώσεις, προτάσεις, υποδείξεις για το τέλος αυτού του σπάταλου (όπως αποδείχθηκε…) πράγματος που λέγεται «ατομικές ελευθερίες και δικαιώματα», είμαστε σίγουροι ότι θα ενεργοποιηθεί η συνηθισμένη απώθηση. Οπότε κάνουμε προς το παρόν οικονομία δυνάμεων: σωπαίνουμε.

Οπωσδήποτε αυτά δεν περιλαμβάνονται στο μενού των ωραίων, μοιραίων, αποτελεσματικών, πολλά υποσχόμενων υποψήφιων για μια αναπαυτική καρέκλα εκεί, στις Βρυξέλες. Ούτε στη δημαγωγία περιλαμβάνονται, λογικό.

Ε, τι περιμένετε; Ότι θα αλλάξει τα δεδομένα και τη ροή της Ιστορίας η ασταμάτητη μηχανή;

Ωραίες πούναι οι ευρωεκλογές!

Δευτέρα 27 Μάη (00.47) >> Οι προφήτες το ‘χουν αναγγείλει: στις φετεινές ευρωεκλογές οι ακροδεξιοί θα «ανέβουν». Έχει γίνει μεγάλη καθεστωτική προσπάθεια γι’ αυτό, απ’ την εποχή (θυμάστε;) που οι ακροδεξιοί είχαν βαπτιστεί «αντισυστημικοί». Είναι όμως τέτοιου είδους η (πιθανή) «έξοδος της ε.ε.» απ’ την πολλαπλή κρίση των τελευταίων χρόνων;

Από μόνη της η λέξη «κρίση» δεν λέει τίποτα. Είναι καραμέλα. Το πρόβλημα ξεπερνάει τους ευρωπαϊκούς καπιταλισμούς: αφορά την αναγκαστική υποχώρηση του συνόλου της δύσης, καθώς οι ιμπεριαλισμοί της αμφισβητούνται πλέον πρακτικά, εξαιτίας κυρίως την πολύ γρήγορης «ανάπτυξης» του κινέζικου καπιταλισμού, που έχει γίνει πλέον το κέντρο βάρους της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης σ’ όλο τον πλανήτη.

Κανονικά (όπου αυτή τη λέξη μπορείτε να την βάλετε σε πολλά εισαγωγικά) η ε.ε. θα έπρεπε να έχει προχωρήσει στην πολιτική ενοποίησή της (και άρα στη δημιουργία ενός ενιαίου ιμπεριαλιστικού πόλου διακριτού από εκείνον των ηπα/αγγλία/αυστραλία/ιαπωνία) απ’ την δεκαετία του 1990. Η ιστορική στιγμή ήταν τότε∙ και μα τις χίλιες ξεχυλωμένες ομοσπονδίες το μόνο κράτος που το προσπάθησε τότε ήταν η πρόσφατα ενοποιημένη γερμανία. Αλλά απέτυχε. Και απέτυχε επειδή οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί, που είναι συστατικοί της «ταυτότητας» των σημερινών ευρωπαϊκών κρατών, έχουν μεγάλο ιστορικό βάθος∙ συμπεριλαμβανόμενης της αντιπαλότητας μεταξύ τους.

Οι δεκαετίες πέρασαν.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Πακιστάν

Το λιμάνι Gwadar είναι μια σημαντική κινεζική επένδυση, καθώς σ’ αυτό καταλήγει ένας σημαντικός κλάδος των «δρόμων του μεταξιού»: αξιοποιώντας το Gwadar οι κινεζικές εξαγωγές θα αποφεύγουν τα «στενά της Malacca» συντομεύοντας κατά πολύ την έξοδο στον ινδικό.

 (Υπάρχουν εκτιμήσεις ότι εκεί θα υπάρξει και κινεζική αεροναυτική βάση). Η Τεχεράνη ενδιαφέρεται επίσης για την «προκοπή» αυτής της κινεζικής παρουσίας στην περιοχή….

Δευτέρα 12 Φλεβάρη>> Το πακιστάν δεν είναι ένα κράτος που μόνο εξάγει εργασία που υποτιμούν οι ευρωπαϊκοί καπιταλισμοί. Είναι επίσης ένα κράτος / κεφάλαιο σ’ έναν βασικό αρμό του 4ου παγκόσμιου πολέμου: με σημαντικό μέρος του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών του «δεμένο» πάνω στην Ουάσιγκτον, αλλά ταυτόχρονα με σημαντικές (σε μέγεθος και σε είδος) οικονομικές σχέσεις με το Πεκίνο.

Ο πρώτην πρωταθλητής του κρίκετ Imran Ahmed Khan διετέλεσε πρωθ. απ’ τα μέσα του 2018 ως τον Απρίλη του 2022. Έστρεψε την «εξωτερική πολιτική» του καθεστώτος σαφώς προς την μεριά του ευρασιατικού project, προς την Μόσχα, το Πεκίνο και την Άγκυρα∙ αποφόρτισε τις σχέσεις με το Νέο Δελχί∙ άρχισε να «χειραφετείται» απ’ τον επικίνδυνο οικονομικό «εναγκαλισμό» (μέσω δανείων) με τις αραβικές πετροχούντες: όλα αυτά τον έκαναν επικίνδυνο για την Ουάσιγκτον και το πακιστανικό βαθύ κράτος. Που ανέλαβε δράση:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Το μέτωπο του Ειρηνικού

Δευτέρα 15 Γενάρη>> Όπως ταπεινά είχαμε εκτιμήσει πριν μια βδομάδα, οι προεδρικές + βουλευτικές εκλογές στην ταϊβάν έδωσαν μεν την προεδρική καρέκλα στον υποψήφιο του ανεξαρτησιακού / φιλοαμερικάνικου DPP Lai Ching-te, σε ότι αφορά όμως την κοινοβουλευτική σύνθεση το αποτέλεσμα ήταν συντριπτικό σε βάρος του. Το ζητούμενο ήταν τουλάχιστον οι 57 καρέκλες. Το DPP έπεσε στις 51 χάνοντας 11, και μαζί όχι μόνο την πλειοψηφία αλλά ακόμα και την πρωτιά. Το εθνικιστικό / φιλοΠεκίνο KMT ήρθε πρώτο με 52 καρέκλες∙ ενώ το «κάπου στη μέση» TPP αύξησε τις δικές του από 5 σε 8. Αυτό σημαίνει ότι κοινοβουλευτική πλειοψηφία θα επιτυγχάνεται μόνο με την προσθήκη των 8 βουλευτών του TPP, είτε για το DPP είτε για το KMT. Αλλά αυτό το KMT, όντας κόμμα της αντιπολίτευσης, δείχνει να έχει περισσότερες πιθανότητες (και περιθώρια) συμμαχιών με το TPP – σε σχέση με το προεδρικό DPP.

Συνολικά αυτό το αποτέλεσμα βολεύει (εκτιμάμε) περισσότερο το Πεκίνο παρά την Ουάσιγκτον. Ο πρόεδρος Lai θα είναι ξεδοντιασμένος αν προσπαθήσει να συνεχίσει την τακτική «Ουάσιγκτον – Ταϊπέι ένας πύραυλος δρόμος» των προηγούμενων 8 χρόνων. Με δεδομένο ότι άσχετα από κυβέρνηση στην Ουάσιγκτον η ταϊβάν και η «αμερικανοποίησή» της με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είναι σταθερός στόχος του u.s. ιμπεριαλισμού εδώ και πολλά χρόνια, και με δεδομένο επίσης ότι τα χρόνια που έρχονται ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός Πεκίνου ‘n’ friends vs Ουάσιγκτον ‘n’ friends θα ενταθεί, το να περιοριστεί / αδρανοποιηθεί το αμερικανικό έρεισμα στην ταϊβάν είναι αξιοσημείωτη απώλεια στο μέτωπο του Ειρηνικού.

Θα πείτε: υπάρχουν όμως οι φιλιππίνες και η νότια κορέα. Πράγματι. Αλλά και στα δυο καθεστώτα υπάρχουν ισχυρές αντιπολιτεύσεις που δεν προσβλέπουν στην Ουάσιγκτον. Ακόμα κι αν η «εξωτερική πολιτική» είναι δευτερεύον ζήτημα για τους υπηκόους, είναι πάντα πιθανό ότι αυτό το «δευτερεύον» μπορεί να προστεθεί εύκολα σε άλλα, «πρωτεύοντα».

Κι αν ο άξονας δείχνει όλο και πιο έντονα την αδυναμία του πρώτα στο ουκρανικό πεδίο μάχης και ύστερα στο μεσανατολικό, πόσοι άραγε να συνεχίσουν να βάζουν τα αυγά τους στο καλάθι του;

Αποχαρχούδωση τώρα!

Δευτέρα 16 Οκτώβρη>> Ακούστηκε στο μεϊντάνι ότι ο Χαρχούδας Αθηνών απέτυχε στο άλμα του στο μέλλον, ότι έμεινε έξω απ’ το σκάμμα. Ίσως φταίει που καθόταν άκρη άκρη στη «σωστή πλευρά της ιστορίας», οπότε δεν πήρε την σωστή φόρα, παραπάτησε… Καταλαβαίνετε: συμβαίνουν κι αυτά.  Ευτυχώς είναι μια χαρά ο άνθρωπος. Δήλωσε μάλιστα ότι έπεσε «με το κεφάλι ψηλά», πράγμα που ίσως εξηγεί το γιατί δεν κτύπησε. Κακό για την φαμίλια – αλλά κάτι θα βρει για να απασχολείται ο Χαρχούδας, μην πάει χαμένος.

Ίσως γίνει υπουργός του κλόουν – “μάθε τέχνη κι άστηνε…” Δημοκρατία στην Αθήνα, δημοκρατία στο Κίεβο, ε….

Δυστυχώς η ασταμάτητη μηχανή τέτοιο καιρό δεν έχει όρεξη για πανηγύρια. Μόνο μια μικρή, τελευταία αφιέρωση: