Tag: εκλογές

Η Γαλικία της δύσης

Δευτέρα 24 Ιούλη>> Αν και την ώρα που γράφονται οι παρακάτω γραμμές τα αποτελέσματα των ισπανικών εκλογών δεν έχουν οριστικοποιηθεί, ο don Rico & Co θα έχει πιθανότατα σήμερα την χαρά να συγχαρεί το δεξιό PP (partido popular) για τη νίκη του. (Το αν θα φτιάξει κυβέρνηση συμμαχώντας με τους φασίστες του vox είναι επίσης ζητούμενο*).

Τι σπουδαίο κόμμα οι δεξιοί διάδοχοι του Φράνκο! Και τι σπουδαίος ο επικεφαλής τους: Alberto Núñez Feijóo, πρώην κυβερνήτης της Galicia στη βορειοδυτική άκρη της ισπανικής επικράτειας∙ και πολλά νυν…

Προικισμένη με την θέση της στον Ατλαντικό, πάμπολλους κρυφούς κολπίσκους και απομονωμένες παραλίες, η Galicia έχει για δεκαετίες κεντρική θέση στο λαθρεμπόριο προς την ευρώπη. Ήταν κάτι σαν «παράδοση», που στα τέλη της δεκαετίας του ’60 και στις αρχές εκείνης του ’70 έγινε βασική οικονομική δραστηριότητα: το λαθρεμπόριο αμερικανικών τσιγάρων. Ένας καλός αριθμός από τοπικούς ψαράδες κατάλαβαν ότι μπορούν να αξιοποιήσουν τα αλιευτικά τους και την γνώση τους απ’ τις χιλιάδες μικρές παραθαλάσσιες σπηλιές, για να γεμίσουν σημαντικά τις τσέπες του. Δεν άργησαν να καταλάβουν ότι αν αντί για τσιγάρα μεταφέρουν drugs θα έχουν ακόμα μεγαλύτερα κέρδη. Εν τέλει απέκτησαν τόσο καλή φήμη σαν επαγγελματίες λαθρέμποροι ώστε κατάφεραν να συνεννοούνται απευθείας με τις κολομβιανές μαφίες: κόκα.

Ο Feijóo, με σπουδές νομικής, ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα λίγο πριν τα μέσα της δεκαετίας του ’90 όταν διορίστηκε νο 2 (αντιπρόεδρος) του υπουργείου υγείας της Galicia. Ήταν ίσως η σημαντικότερη στιγμή σ’ αυτήν την καριέρα: γνωρίστηκε και απέκτησε στενή φιλία με τον Marcial Dorado: capo του λαθρεμπορίου drugs της Galicia. O Dorado διέθετε ήδη μεγάλη αλυσίδα πρατηρίων καυσίμων, για τα ναρκο-αλιευτικά αλλά και για ξέπλυμα των κερδών. Ο Feijóo υπέγραψε με τον Dorado συμβόλαιο για την προμήθεια ντήζελ για τα νοσοκομεία και βενζίνης για τα ασθενοφόρα, βοηθώντας (με το αζημίωτο υποθέτουμε…) στο ξέπλυμα. Τον Feijoo έφερε σε «επαφή» με τον Dorado κάποιος ονόματι Manuel Cruz, δεξί χέρι και σωματοφύλακας του υπουργού υγείας της Galicia Manuel Romay Beccaria και «μπροστινός» του στις βρωμοδουλειές του υπουργείου με τις φαρμακομαφίες. Ο Cruz ήταν γνωστός φασίστας στη Galicia, μέλος «ομάδας κρούσης» που στη δεκαετία του ’70 και του ’80 έδερνε αριστερούς και συνδικαλιστές με όπλο αλυσίδες ποδηλάτων.

Εντυπωσιακή δικτύωση για τον φιλόδοξο Feijóo, με το καλημέρα! Φασίστες, μαφιόζοι, ό,τι χρειαζόταν τέλος πάντων για να προκόψει.  Και πρόκοψε: το 2005 έγινε κυβερνήτης της Galicia.

Το 2013 η καθεστωτική el pais αποφάσισε να τον «δώσει». Δημοσίευσε φωτογραφίες από τις καλοκαιρινές διακοπές του στο γιωτ του Dorado το 1995:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Στον καταραμένο τόπο Μάη μήνα βρέχει

Δευτέρα 22 Μάη>> Έτσι πάει μια παλιά παροιμία: οι μαγιάτικες βροχές  χαλάνε τα στάρια και τις ελιές. (Μετά έρχεται «ακρίβεια», «κρίση τροφίμων», κλπ…)

Αντίθετα οι φάρμες troll δεν ενοχλούνται. Είναι all weather. Το τρολάρισμα έχει βέβαια μικρή διατροφική αξία. Αλλά είναι φτηνό, προσιτό στον καθένα: δεν χρειάζεται να έχεις επιχειρήματα, αρκεί να κοροϊδεύεις τα επιχειρήματα του άλλου. Και χορταίνει το Εγώ σου.

Κάπως έτσι το τρολάρισμα έγινε τρόπος ζωής, καθημερινής συμπεριφοράς∙ πέρα κι απ’ τα antisocial media. (Αν αυτό λέγεται ζωή).

Συνεπώς η ασταμάτητη μηχανή δεν μπορεί παρά να υποκλιθεί στο μεγαλείο του λαού και να συμβάλει με την δική της ασήμαντη τρολιά.

Ερώτηση: Ποιος ήταν λοιπόν ο πραγματικός, μεγάλος ηττημένος της χθεσινής ετυμηγορίας;

Απάντηση: Ο σουλτάνος! 0% πήρε ο Erdogan! Ούτε την δική του ψήφο δεν βρήκε! Ούτε μαντήλι για να κλάψει δεν υπήρχε! Πράγμα που σημαίνει το γνωστό: η τουρκία διαλύεται, καταρρέει, καταστρέφεται…

(Άι γειά σας… Σε κανά δυο χρόνια θα κοιτάτε πίσω και θα σπάτε το κεφάλι σας για το «πως φτάσαμε εδώ»… Πόσοι «πολιτικοί ρεαλισμοί» χρειάστηκαν… )

Το DDT της δημοκρατίας

Αυτό κι αν είναι ψέκασμα! Με ιατρική και επιστημονική εγγύηση φυσικά! (Μέχρι που αποκαλύφθηκε η τοξικότητα…)

Δευτέρα 15 Μάη>> Οι μεν θα το ρίξουν στον ένα για να φύγει ο άλλος. Οι δε θα το ρίξουν στον άλλο για να μην έρθει ο ένας. Η θρυλική «γιορτή της δημοκρατίας» είναι επιχείρηση απολύμανσης. Οι υπήκοοι δεν ψηφίζουν∙ ψεκάζουν με το γνωστό παρασιτοκτόνο «μηχείρον».

(Και μετά τους πιάνει φαγούρα, βγάζουν καντήλες, βήχουν και ξεροβήχουν… Μα αυτά είναι δηλητήρια, πρέπει να κρατάς τη μύτη σου όταν τα χρησιμοποιείς…)

Ας είμαστε, όμως, δίκαιοι: το εκλογικό σώμα είναι τσακισμένο ψυχο-συναισθηματικά. Είναι ένα συλλογικό σώμα Xanax, ένα συλλογικό σώμα υπό χημική καταστολή. Το “no future” κάποτε ήταν punk σλόγκαν∙ τώρα το “no present” είναι η σημαία της μεγάλης φυγής προς οτιδήποτε virtual, οτιδήποτε παραισθησιακό, όσο σάπιο κι αν είναι. Η γενική παρακμή του δυτικού καπιταλισμού, όχι μόνο οικονομική και θεσμική αλλά και ηθική, αισθητική, διανοητική, είναι επενδεδυμένη σε κάθε γωνιά του «ανήκομεν εις την Δύσιν». (Για να μην πούμε για την «σωστή μεριά της ιστορίας» και ανατριχιάσετε!) Και σ’ αυτήν εδώ την άκρη της χερσόνησου του Αίμου, που την έβγαζε (και θα ήθελε να συνεχίσει να την βγάζει) με προσόδους (γαιοπροσόδους και αντιπαροχές, προσόδους πολιτικές, προσόδους γεωπολιτικές), η αυτοκριτική δεν ήταν ποτέ mainstream προσόν. Ούτε ατομικό, ούτε συλλογικό. Απομένουν μόνο τα μικροαστικά σωσίβια: η μικρόνοια, η μνησικακία, η μικροψυχία, ο κυνισμός. Και οι ψυχολόγοι.

Panagos rules OK! Τα «μπαρμπαδάκια – μικρές σταγόνες αισιοδοξίας» κυκλοφορούν επικίνδυνα!

Κάτι «έξω-από-δω» πρέπει να φταίει! Κάτι διαβολικό! Κάπου πρέπει να πεταχτούν οι ευθύνες! Η βαθύτερη ιστορική συνέχεια, η μόνη ίσως κληρονομιά απ’ τους «αρχαίους ημών προγόνους», το δείχνει: στον αποδιοπομπαίο τράγο, στον φαρμακό.

Ας αγκαλιάσουμε λοιπόν το «μηχείρον», ας το κρατήσουμε σφικτά, ας δεθούμε με δαύτο: ο μικροαστισμός είναι εδώ και χρόνια μια απότομη, κακοτράχαλη κατηφόρα, μπορεί και γκρεμός. Οπότε ας παραστήσουμε ότι κάνουμε bungee jumping…

(Με μια συζητήσιμη – σίγουρα από γραμματολογική άποψη – ταύτιση υποκειμένου και αντικειμένου στην ίδια φράση, το κκε υποστηρίζει ότι μόνο ο λαός σώζει τον λαό. Χμμμμ…. Σα να έρχεται (το κκε) στα λόγια μας. Η απαισιοδοξία είναι το μεγάλο κοίτασμα κάτω απ’ την επιφάνεια αυτών των λέξεων. Διότι γίνεται λόγος για σωτηρία∙ όχι για απελευθέρωση∙ όχι για κοινωνική χειραφέτηση∙ ούτε καν για εργατική δικαιοσύνη. (Πάνε αυτά. Δεν πουλάνε…)

Όχι, δεν κάνουμε κριτική κομμουνιστικής ορθότητας!! Έτσι κι αλλιώς τα λόγια τα παχιά είναι φτηνά και εύκολα. Πόσοι άραγε δηλώνουν έτοιμοι για την «επανάσταση» (στις 21 Μάη) απ’ αυτούς που κρατικοποιήθηκαν φανερά και πανηγυρικά τα τελευταία 3 χρόνια; Όχι λοιπόν, δεν είμαστε εκπρόσωποι της σύγχρονης εργατικής τάξης (απλά και μόνο μέλη της…) για να κουνήσουμε το δάκτυλο…

Αλλά η σωτηρία σαν πολιτικό ζητούμενο είναι χειρότερη από κινούμενη άμμο. Άλλοι ελπίζουν στη σωτηρία απ’ τον μεγαλο(α)δύναμο. Άλλοι είναι σίγουροι ότι τους έσωσαν οι φαρμακομαφίες. Πολλοί ποντάρουν στη σωτηρία μέσω τζόγου. Όλοι σώζονται απ’ τις καθημερινές δόσεις αντικαταθλιπτικών. Κάποιοι τα βροντάνε και φεύγουν – για να σωθούν. Εν τέλει πολύς λαός θα το ρίξει είτε στον έναν, είτε στον άλλο, είτε στον επόμενο και στον παρεπόμενο, θα ψεκάσει δεξιά κι αριστερά ή θα παραστήσει τον εκλεκτικό, αφού άλλωστε το super market της ολιγαρχικής εκπροσώπησης εκτός από απορρυπαντικά διαθέτει και σάλτσες – για να «σώζεται», για όλα τα γούστα, το κατιτίς τους. Το «βίωμα»….

Το πρόβλημα με την «σωτηρία» δεν είναι ότι λείπει ο κομμουνισμός από τις φλέβες της. Ούτε ότι ακόμα κι αν είναι φανατικά ζητούμενη παραμένει πάντα αβέβαιη. Το πρόβλημα είναι ότι αναβλύζει εσχατολογία και παραίτηση∙ ίσως και μοιρολατρεία. Η σωτηρία ποτέ δεν ήταν μοχλός ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού∙ κουβαλάει μάλλον ένα βαρύ φορτίο απελπισίας.

Εκτός αν κάποιοι προβοκάτορες ολοκληρώσουν το σύνθημα κάνοντάς το τριγωνικό. Ως εξής: μόνο ο λαός σώζει τον λαό – από τον εαυτό του!! Αλλά αυτό τι είναι; Γρίφος; Σοφιστεία; Εξυπνάδα; Ή περιθωριακή αναρχοαυτόνομη σχοινοβασία;

Μόλις ο λαός καταλήξει με ποιόν είναι σε πόλεμο, με την ρωσία; την κίνα; τη λευκορωσία; το ιράν; τις αραβικές πετροχούντες; το ευρασιατικό project; το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη; και κυρίως όταν και όποτε τελειώσει αυτός ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος, θα σας απαντήσουμε σ’ αυτά τα φλέγοντα περί λαού-ενώπιον-των-ευθυνών-του… Ως τότε «σκάσε και σκάβε» – για να το πούμε όσο πιο κομψά γίνεται…)

Μην παραμυθιάζεσθε! Δεν είναι ένα εμπόλεμο σόι! Είναι ένα εμπόλεμο καθεστώς με (σχεδόν) διακομματική συναίνεση…

Πώς το συμπύκνωσε η άλλοτε αυθεντική λαϊκή σοφία; Όπως στρώσεις θα κοιμηθείς; Ε, αυτό.

Ποιες εκλογές; (1)

Τελευταία ενημέρωση (1.00 π.μ. Δευτέρα 15/5)

Οι τρεις επόμενες αναφορές γράφτηκαν σκόπιμα ΠΡΙΝ τις χτεσινές εκλογές στην τουρκία, το Σάββατο 13 Μάη, χωρίς «εκτιμήσεις» για το αποτέλεσμα. Κάτι που, πέρα απ’ τα υπόλοιπα, δεν είναι του γούστου μας. Ας το έχετε λοιπόν στα υπόψη: ΔΕΝ πρόκειται για μετεκλογικές σοφίες, εκ του ασφαλούς… (Μεταφέρουμε αυτούσια, χωρίς την ελάχιστη διόρθωση ή αλλαγή, όσα είχαμε να πούμε πριν την «ετυμηγορία»…)

Σ’ ότι αφορά τα ίδια τα αποτελέσματα το μόνο που θα σημειώσουμε είναι ότι πέρα απ’ το ότι το AKP ήρθε μακράν πρώτο σε αριθμό βουλευτών (267), έχει μαζί με τα συμμαχικά του κόμματα (MHP, τους ακροδεξιούς του Μπαχτελί) άνετη πλειοψηφία στην καινούργια βουλή (600 βουλευτές συνολικά) με λίγο πάνω από 320 βουλευτές. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ακόμα κι αν στον δεύτερο γύρο νικούσε ο εκλεκτός της δύσης, είναι εξαιρετικά αμφίβολο το τι θα μπορούσε να αλλάξει απ’ το ισχύον σύνταγμα αλλά και από την τρέχουσα καθεστωτική πολιτική στην Άγκυρα…

Δευτέρα 15 Μάη>> Αν επί μήνες εξελισσόταν ένα μπαράζ «δημοσιευμάτων και αναλύσεων» των πιο γνωστών πρωτοκοσμικών media, εκείνων που δημοσιοποιούν την θέληση των πολιτικο-οικονομικών αφεντικών τους, με γενική ιδέα το «Μητσοτάκη ξεκουμπίσου!» ή «Τσίπρα τον πούλο!» τι θα λέγατε άραγε; «Ανεπίτρεπτη, προβοκατόρικη ανάμιξη στα εσωτερικά της χώρας» ίσως; Το λιγότερο. Θα βγάζατε αφρούς!…

Εντάξει. Αλλά όταν αυτό συμβαίνει κατά του «αιώνιου εχθρού», είναι μια χαρά! Όχι;

Στο κάτω κάτω δεν ήταν το ελλαδιστάν (η «πρώτη φορά…» αυτοπροσώπως… η πώς την είπαν;) που έκανε ήρωες 8 χουντοκαραβανάδες που προσπάθησαν να σκοτώσουν τον Erdogan το 2016 και, αφού απέτυχαν, ζήτησαν «πολιτικό άσυλο» εδώ; Το ενιαίο, διακομματικό, εθνικόφρον ελλαδιστάν δεν τους έδωσε και χαρτιά, και πλαστά διαβατήρια, για να εξαφανιστούν / κρυφτούν κάπου στον πλανήτη; Γιατί να μην χαίρεται ο λαός και οι ταγοί του με την δηλωμένη πρόθεση της «δύσης» να ξεφορτωθεί τους ισλαμοδημοκράτες, το ΑΚP, στην τουρκία;

Ο εντόπιος «αντιαμερικανικός / αντιαμερικανισμός» κουνάει με χάρη τ’ αυτάκια του. Κάνει το κουνέλι εδώ και πολλά χρόνια. Στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων ποτέ δεν ήταν κάτι άλλο από μασκαρεμένος εθνικισμός του χειρίστου είδους. Το βολικό παραμύθι, με το οποίο προσπαθούσε να κουκουλώσει την αλήθειά του, το ότι «η τουρκία είναι το αγαπημένο παιδί της Ουάσιγκτον» (οπότε το να είσαι κατά της πρώτης είναι απλά το αθώο, εύλογο, «anti-imp» υποσύνολο του να είσαι κατά της δεύτερης…) έχει γίνει κουρέλι εδώ και μια εικοσαετία: απ’ το 2003, όταν ο καινούργιος στη δουλειά Erdogan απαγόρευσε (κάτι πρωτοφανές!) στους αμερικάνους να χρησιμοποιήσουν τουρκικό έδαφος για την εισβολή στο ιράκ απ’ τον βορρά, δυσκολεύοντας την «σοκ και δέος» επίθεση στη Βαγδάτη σε μεγάλο βαθμό.

Ακόμα και οι εντόπιοι φίλοι του «άξονα της αντίστασης» (: ρωσία, κίνα, ιράν, συρία…) έχουν πάθει vertigo απ’ το γεγονός ότι η Άγκυρα είναι ενεργητικότατο μέρος του ευρασιατικού project και, κατά συνέπεια, αντιστασιακότατη (πάντα με καπιταλιστικούς όρους!). Τι να πουν; Viva Erdogan; Viva Putin, viva Assad, viva Xi εντάξει. Αλλά με το τουρκικό καθεστώς;;;;; Να σε πουν «προδότη»; Α πα πα… (Προφανώς και του τουρκικό καθεστώς είναι ολιγαρχικό! Αλλά ποιο δυτικό καθεστώς δεν είναι πλέον;)

Δυστυχώς ή ευτυχώς η πραγματικότητα δεν ασχολείται με την μελαγχολία και τα αδιέξοδα κανενός. Οι ίδιοι (τα ίδια πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά αφεντικά) που ποντάρουν στη συντριβή και στη διάλυση του ρωσικού καθεστώτος στο ουκρανικό πεδίο μάχης, ποντάρουν και ενισχύουν την διάλυση του τουρκικού. Το πραξικόπημα του 2016 απέτυχε, αλλά μια «light χρωματιστή επανάσταση», μέσω καλπών, θα μπορούσε να τους φέρει κάποιες «επιστροφές για την επένδυση» που έχουν κάνει εδώ και χρόνια. Θα μπορούσε…

Γιατί όμως είμαστε τόσο «κάθετοι»; Δεν είναι, άραγε, ίδιον των δημοκρατιών (των ολιγαρχιών πιο σωστά…) η εναλλαγή των κομμάτων στην διακυβέρνηση; Είναι. Μόνο που δεν πρόκειται γι’ αυτό! Δεν είναι αυτό που επιδιώκει η παρακμιακή «συλλογική δύση» στην τουρκική περίπτωση!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Ποιες εκλογές; (2)

Υπενθύμιση της γεωγραφίας. Δεν προσφέρεται για φλυαρίες σε καφενεία, φυσικά ή ηλεκτρονικά, ούτε χωράει στις οθόνες των κινητών. Απλά υπάρχει…

Δευτέρα 15 Μάη>> Απ’ το 2015 – 2016 ως και το τέλος του 2021 η Άγκυρα προσπαθούσε (ανάμεσα στα υπόλοιπα) να «λύσει το πρόβλημα συρία» όπως είχε διαμορφωθεί στο τέλος μετά από 10 χρόνια πολέμου. Οι μισθοφόροι ουαχαβίτες που είχαν συγκεντρωθεί στο Idlib ήταν ένα δύσκολο ζήτημα, αλλά όχι το κυριότερο για την Άγκυρα. Το βασικό ήταν πως οι ypg είχαν γίνει κανονικά μισθοφόροι και ενεργούμενα της Ουάσιγκτον και του υπόλοιπου άξονα, εξασφαλίζοντας μια «οικονομία» λαθρεμπορίου κλεμμένου συριακού πετρελαίου και άλλων παρόμοιων ευεργημάτων που έκανε βιώσιμο και επέβαλε ad hoc ένα μέρος του αμερικανο-αγγλικού «σχεδίου για τη Νέα Μέση Ανατολή»: την δημιουργία ενός τεράστιου σε έκταση κουρδικού κράτους στη συρία, ως αμερικανική (και όχι μόνο) βάση. Το «μπλοκ της Αστάνα» (Άγκυρα, Μόσχα, Τεχεράνη, διακριτικά Δαμασκός και Ντόχα, και ακόμα διακριτικότερα Πεκίνο…) δημιουργήθηκε νωρίς νωρίς, το 2016, για να αντιμετωπίσει με συντονισμό και καταμερισμό αρμοδιοτήτων τις ιμπεριαλιστικές μεθοδεύσεις του άξονα στη Μέση Ανατολή, άρα και το «κουρδικό πρόβλημα» υπό την αμερικανική κατασκευή και διαχείρισή του. (Προς μεγάλη λύπη των εντόπιων εθνικοφρόνων αλλά και φίλων του «άξονα της αντίστασης» αυτή η συμμαχία θα ήταν αδύνατη χωρίς την Άγκυρα. Χωρίς τους ισλαμοδημοκράτες και τον απαίσιο, αυταρχικό Erdogan).

Η ρωσική εισβολή στην ουκρανία τον Φλεβάρη του 2022 έδωσε καινούργιες αλλά καθόλου απρόσμενες διαστάσεις στη συμμετοχή της Άγκυρας σ’ αυτήν την «αντίσταση» (ιμπεριαλιστική πάντα, σωστά;) Ένα απ’ τα πολλά θέματα συμφωνίας των τούρκων ισλαμοδημοκρατών και του ρωσικού καθεστώτος στις πολλές δεκάδες συναντήσεις Putin – Erdogan απ’ το 2002 και μετά ήταν πως η Μαύρη Θάλασσα μια χαρά είναι υπό τον έλεγχο Μόσχας και Άγκυρας, και ότι δεν πρέπει να επιτραπεί στον άξονα να αποκτήσει μόνιμη και σοβαρή αεροναυτική παρουσία εκεί. Η «δημιουργικά ασαφής» (μόνο για τους ευκολόπιστους) διπλωματία της Άγκυρας έσπευσε να πουλήσει στον τοξικό του Κιέβου drones (απ’ αυτά που βεβαιωμένα είχε εκπαιδευτεί ο ρωσικός στρατός να καταρρίπτει στο λιβυκό πεδίο μάχης…) αλλά το ουσιαστικό που έκανε ήταν να κλείσει αμέσως τα Δαρδανέλια για οποιονδήποτε στόλο – μαντέψτε ποιους έθιγε έτσι! (Μαντέψτε επίσης τι είναι η αμερικανική βάση της Αλεξανδρούπολης…)

Κατά τα υπόλοιπα οι ισλαμοδημοκράτες έκαναν και κάνουν αυτά τα χρόνια εκείνο που αναλογεί στα καπιταλιστικά και γεωπολιτικά τους συμφέροντα! Υποτίμησαν (με διεθνείς όρους) την εργασία και την εργατική δύναμη στην επικράτειά τους φτιάχνοντας μια «μικρή (αλλά εύρωστη παραγωγικά) κίνα» δίπλα στην ε.ε., μια καπιταλιστική αγροτική και βιομηχανική παραγωγή δηλαδή που έχει εκτοξεύσει τις εξαγωγές. (Έκαναν αυτό που θα έκαναν οι εραστές της δραχμής, αν βέβαια είχαν σοβαρή αγροτική και βιομηχανική παραγωγή). Στις αρχές Μάρτη του 2014 η συναλλαγματική ισοτιμία της τουρκικής λίρας προς το ευρώ ήταν 3:1. Στα τέλη Απρίλη του 2023 ήταν 21,4:1. Τρομακτική υποτίμηση μέσα σε σχεδόν 9 χρόνια, που ωστόσο δεν κτυπάει τόσο την εργατική τάξη και τα πληβειακά στρώματα (στο βαθμό που σχεδόν όλα τα είδη που τους αφορούν παράγονται στην τουρκία) όσο τμήματα της τεράστιας μεσαίας τάξης η οποία δημιουργήθηκε στα χρόνια της «ανάπτυξης» υπό τους ισλαμοδημοκράτες, εφόσον καταναλώνουν και εισαγόμενα. Απόδειξη του γεγονότος ότι ο τουρκικός καπιταλισμός δεν καταρρέει (μόνο στο ελλαδιστάν έχουν τέτοιες φαντασιώσεις) είναι ότι παραμονές των εκλογών, τον περασμένο Μάρτη, υπήρξε μια θεαματική αύξηση της κατανάλωσης αλλά και της βιομηχανικής παραγωγής, σε ετήσια βάση. Οι πωλήσεις λιανικής αυξήθηκαν κατά 28,6% (σε σταθερές τιμές) σε σχέση με τον Μάρτη του ’22, ο βιομηχανικός τζίρος κατά 42% και ο τζίρος των κατασκευών κατά 105% (πάντα σε σταθερές τιμές και σε ετήσια βάση). Όσο για την τουριστική βιομηχανία (που σε καμία περίπτωση δεν είναι η βασικότερη); Ας μην μιλήσουμε…

Η υποτίμηση του εθνικού νομίσματος κτυπάει επίσης τις επιχειρήσεις που έχουν δανειστεί σε ευρώ (ή δολάρια) αλλά εισπράττουν σε τουρκικές λίρες. Είναι αυτή η ταξική διαστρωμάτωση στην εκλογική συμπεριφορά της οποίας ποντάρει η «δύση»;

Υπάρχει όντως (κατά την ταπεινή μας άποψη) «πολιτικό πρόβλημα» στην τουρκική κοινωνία, μόνο που αυτό δεν είναι ούτε οι ισλαμοδημοκράτες ούτε ο Erdogan ο ίδιος.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Ζήτω ο βασιλιάς γαλλίας!

Δευτέρα 25 Απρίλη>> Όχι και πάσης ευρώπης όμως, αν και δεν πρόκειται να το χωνέψει. Με ψαλιδισμένα τα φτερά του ο βασιλιάς Macron έχει μπροστά του μια δύσκολη (μπορεί και πολύ δύσκολη) πενταετία. Όχι εξαιτίας της φασιστοΛεπέν, αν και ο γαλλικός εθνικισμός θα φροντίσει να επωφεληθεί απ’ τις κρίσεις (εντός ή εκτός εισαγωγικών), απ’ τους όλο και πιο βίαιους σπασμούς της αναδιάρθρωσης εν μέσω όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, σίγουρα ιδεολογικά: για τα στριμωγμένα πρωτοκοσμικά αφεντικά άσχετα από εθνικότητα το «κλειδαμπαρώνουμε τα σύνορα» μαζί με το «ισοπεδώνουμε τις αποικίες μας για να τις ελέγξουμε» είναι πάντα η ενδεδειγμένη λύση.

Η εκφρασμένη αδιαπραγμάτευτη αηδία κατά του βασιλιά, και μάλιστα από εκείνα τα κοινωνικά target group που τον είχαν υποστηρίξει το 2017, είναι (κατά την ταπεινή άποψη της ασταμάτητη μηχανής) το πιο σημαντικό πολιτικό γεγονός αυτής της «γιορτής της δημοκρατίας» (της ποιας;) – ένα γεγονός με προέκταση στο μέλλον. Την σύντομη κατάληψη σε κάποια κτίρια της Σορβόννης στα μέσα του Μάρτη την έκαναν κάποιες δεκάδες φοιτητών∙ οι άμεσοι συμπαραστάτες τους που έκαναν συγκέντρωση αλληλεγγύης ήταν μερικές εκατοντάδες∙ αλλά το πνεύμα του «ούτε με την Σκύλα ούτε με τη Χάρυβδη» δεν προέρχεται από κύκλους αναρχικών ή περιθωριακών. Προέρχεται από πάνω απ’ το 1/3 της γαλλικής κοινωνίας, και ειδικά απ’ τους πληβείους (μετανάστες ή μη) και την καθωσπρέπει but no furure νεολαία. Όταν η πιο «προωθημένη» συμβουλή για χτες ήταν «κρατείστε την μύτη σας και ψηφίστε Macron για να μην βγει η Lepen», μπορεί ο καθένας να καταλάβει ότι το όποιο «κράτημα της μύτης» τέλειωσε χτες το βράδυ.

Επίκειται άραγε κάποιο είδος γενικευμένης ανταρσίας στην επικράτεια του βασιλιά, κάποια επανάσταση ίσως; Η ασταμάτητη μηχανή δεν «ποντάρει» ούτε βάζει στοιχήματα. Οι βουλευτικές εκλογές του ερχόμενου Ιούνη θα είναι απαλλαγμένες απ’ το δίπολο «με την Σκύλα ή με την Χάρυβδη;» και είναι πιθανό να αποδειχθούν ένα σημείο εκτόνωσης∙ ειδικά αν ο βασιλιάς ξεμείνει από πλειοψηφία στη βουλή. Σε κάθε περίπτωση ωστόσο η όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού θα «κτυπήσει» (όχι μόνο γεωπολιτικά αλλά και οικονομικά, κοινωνικά) το βασίλειο του Macron και, κυρίως, το βασίλειο των αφεντικών που εκπροσωπεί. Ακόμα και στην ευρωπαϊκή κλίμακα: ο γαλλογερμανικός, ο γαλλοαγγλικός και ο γαλλοϊταλικός ανταγωνισμός, φανερά ή κρυφά, είναι πάνω στον πάγκο.

Ούτε ψύλλος στα γαλλικά ανάκτορα∙ πολύ λιγότερο στον κόρφο του βασιλιά…

(φωτογραφία πάνω. Κάπου στο 2018 ο βασιλιάς πέρασε από μερικές γαλλικές κτήσεις στην Καραϊβική, και προσπάθησε να δείξει το «φιλολαϊκό» πρόσωπό του. Εδώ με νεολαίους του Saint Martin, μιας νησίδας 35.000 κατοίκων, εκ των οποίων ο δεξιά συστήθηκε σαν κλεφτρόνι, ενώ ο αριστερά κάτι ήθελε να δείξει.

Το έδειξαν με αφορμή και τις προεδρικές εκλογές. Με συμμετοχή μόλις 30% στον πρώτο γύρο, μακράν πρώτος ήταν ο Melenchon, με 35% των ψήφων – και η φασιστοΛεπέν είχε πάρει μόλις το 14,9% ερχόμενη τρίτη (853 ψήφους). Χτες ψήφισαν λίγο περισσότεροι (33%) και ο βασιλιάς ήρθε αισθητά δεύτερος… Η φασιστοΛεπέν τριπλασίασε τα κουκιά της…

Κάτι ήθελε να πει τότε εκείνος στα αριστερά – εκ μέρους των αποικιοκρατούμενων φυσικά… Το λένε και πολλοί άλλοι… Και μέσα στο Παρίσι…)

Ένας βασιλιάς στις κάλπες

Δευτέρα 4 Απρίλη>> Μέσα σ’ όλα αυτά ο βασιλιάς Macron έχει τον μπελά της ανανέωσης της βασιλείας του (στις προεδρικές εκλογές δύο γύρων, στις 10 και στις 24 Απρίλη). Μια τόσο πετυχημένη πολιτική βιτρίνα δεν θα έπρεπε να ασχοληθεί καν και καν: αναμένεται «περίπατος», ή τέτοια είναι η γενική πεποίθηση στο παλάτι του. Γι’ αυτό και ο βασιλιάς Macron δεν πολυασχολήθηκε με προεκλογική εκστρατεία και άλλες τέτοιες αηδίες – αυτά είναι για τους ψωραλέους αντιπάλους του. Έκανε μόνο μία μεγάλη συγκέντρωση το περασμένο Σάββατο, στην «αρένα της άμυνας του Παρισιού» (Paris La Defense Arena) στη Nanterre χωρητικότητας 30.000 θέσεων (plus λίγο παραπάνω από 5.000 θέσεις στο τεραίν), την οποία φυσικά γέμισε. Χρειάστηκαν όμως και μερικές «προσφορές» για να υπάρξει ζέση στο κλείσιμο των θέσεων / εισιτηρίων. Έτσι (πάνω φωτογραφία):

Οι 5 πρώτοι που θα έκλειναν θέση θα κέρδιζαν «ιδιαίτερες και μοναδικές στιγμές μετά την συγκέντρωση» (τις οποίες ούτε θέλουμε ούτε μπορούμε να φανταστούμε!)

Οι επόμενοι 10 θα είχαν δικαίωμα να παραβρεθούν στα γυρίσματα του ντοκυμαντέρ «ο υποψήφιος», που είναι το προεκλογικό video υλικό του βασιλιά και μπορεί να πάρει κάποιο βραβείο όσκαρ (αν δεν τα σαρώσει όλα ο κωμικός του Κιέβου)

Οι επόμενοι 20 θα είχαν την τιμή συνάντησης μ’ έναν υπουργό (πράγμα που θα έπρεπε να προκαλεί σύγκρυο, αλλά ποτέ δεν ξέρεις…)

Οι επόμενοι 35 θα έπαιρναν δωροεπιταγή 30 ευρώ για να ψωνίζουν απ’ την μπουτίκ της εκστρατείας του βασιλιά (καμιά κούπα ή κανά T-shirt με την φάτσα του)…

Οι επόμενοι 100 αφίσα με (τι άλλο;) την φάτσα του βασιλιά και την υπογραφή του…

Και οι επόμενοι 200 επίσκεψη στα γραφεία της διαφημιστικής, και απεριτίφ με προσωπικότητες (αγνώστου είδους)…

Τακτική λαϊκής αγοράς…

Είναι πετυχημένος (για το κοινό του) ο βασιλιάς Macron; Οι ανταγωνιστές του για την καρέκλα, απ’ τα δεξιά κι απ’ τα αριστερά, του καταλογίζουν διάφορα σε σχέση με το εσωτερικό της γαλλικής επικράτειας∙ κι ανάμεσά τους η άγρια καταστολή των διαδηλώσεων των «κίτρινων γιλέκων» είναι κάτι ιδιαίτερης σημασίας.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Joνυσταλεάν

Τετάρτη 20 Γενάρη. Καλώς ή κακώς οι ορκωμοσίες των αμερικάνων προέδρων είναι δημόσιο θέαμα και αξιοθέατο – σίγουρα για τους οπαδούς τους. Με το ψόφιο κουνάβι το 2017 ξεκίνησε και μια αντιπαράθεση, εξαιτίας της παθολογικής του αντιπάθειας προς τον αφροαμερικάνο προκάτοχό του: ποιός είχε μαζέψει περισσότερο κόσμο σ’ αυτήν την πολύ μεγάλη πλατεία μπροστά στο άσπρο σπίτι που ονομάζεται «national hall»; Κι αφού η ορκωμοσία γίνεται μπροστά στο κοινό, φυσικό και τηλεοπτικό, χρειάζεται πάντα κι ένας «εναρκτήριος λόγος».

Τάφερε έτσι η Ιστορία και σήμερα ο νυσταλέος Jo θα ορκιστεί και θα μιλήσει μπροστά σε μια θάλασσα από (αμερικανικές) σημαίες. Για την ακρίβεια μπροστά σε 191.500 σημαίες που, υποτίθεται, αναπαριστούν τους απόντες οπαδούς του. Γύρω στους 26.000 «ελεγμένοι ένας προς έναν» πεζοναύτες της εθνοφρουράς θα έχουν γεμίσει εκατοντάδες σταυροδρόμια γύρω απ’ το άσπρο σπίτι, ώστε να μην μπορεί να πλησιάσει κανείς στην πλατεία.

Όλα εξηγούνται στις κοινωνίες του ώριμου θεάματος, και φυσικά υπάρχουν εξηγήσεις γι’ αυτό το αλλόκοτο show: ο νέος πρόεδρος των ηπα να ορκίζεται και να μιλάει μπροστά σε κάτι που περισσότερο θυμίζει νεκροταφείο «ηρωϊκώς πεσόντων» παρά ένα πολιτισμένο «κολοσσαίο» δημόσιας ενθρόνισης. Κάποιοι πανηγυρίζουν, όχι άδικα: ο αποκλεισμός που επέβαλε ο αμερικανικός κατοχικός στρατός στη Βαγδάτη, η περιβόητη «green zone», επιστρέφει στην καρδιά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, σαν «blue zone» – έγραψε κάπου ο Pepe Escobar. Σε κάθε περίπτωση το πολιτικο/αισθητικό γεγονός είναι κραυγαλέο: επειδή ο νέος αμερικάνος πρόεδρος φοβάται την εναντίον του αλλοφροσύνη που τρέφεται απ’ τον μισό αμερικανικό πληθυσμό, είναι αναγκασμένος να θυσιάσει τελετουργικά την άμεση, “φυσική” επευφημία του άλλου μισού.

Ό,τι “λειτουργήσει” απ’ την παλιά τελετή θα είναι τηλεοπτικό. Σα να μπήκε σε μια στιγμιαία καραντίνα το απευθείας φαίνεσθαι της εξουσίας! Ή μήπως αυτό είναι η αρχή (υποχρεωτική; επιλεγμένη;) ενός “great reset” στο θέαμά της; Μια εναλλαγή, ας πούμε, ανάμεσα σε great, μαζικές καταθλίψεις και great, μαζικές μανίες, τηλεκατευθυνόμενες;

Κι αν ο νυσταλέος Jo και το γκουβέρνο του φοβούνται σήμερα πότε, πως και γιατί θα ξε-φοβηθούν;

Ένας Μοσχοβίτικος Αύγουστος στον αμερικανό Γενάρη

Πέμπτη 7 Γενάρη. Αν τα πιο πάνω ήταν πλάνα απ’ την πρυτανεία του ΕΜΠ στην Πατησίων, τότε δεν θα υπήρχαν κι αυτά από κάτω:

Αλλά το αμερικανικό Καπιτώλιο δεν είναι το Πολυτεχνείο στην Πατησίων! Οι ψοφιοκουναβικοί έσπασαν ίσως το τελευταίο ταμπού της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής εποχής επιτιθέμενοι στο λειτουργικό «πολιτικό κέντρο της δημοκρατίας», την ώρα που συνεδρίαζαν μαζί τα δύο «νομοθετικά» του πρώην imperium. Για το τυπικό της ανακήρυξης προέδρου του νυσταλέου Jo. Απ’ αυτήν την άποψη η χθεσινή ημέρα μοιάζει να είναι το ανάλογο εκείνων των δυο ημερών στον μακρινό Αύγουστο του 1991, στη Μόσχα. Η αναλογία (κατά την ταπεινή μας γνώμη) είναι αυτή: όταν η παρακμή μιας υπερδύναμης προχωρήσει αρκετά «σκάει» ακριβώς στο συμβολικό και πραγματικό κέντρο της. Τότε, στην απόπειρα πραξικοπήματος κατά του Gorbachev, κινήθηκαν τανκς. Τώρα οι ψοφιοκουναβικοί κουβάλησαν μόνο τον πολύ ελαφρύ οπλισμό τους (τα κινητά τους για τις απαραίτητες selfie) και τίποτα απ’ τα βαριά όπλα που αναμφίβολα έχουν. Πάει να πει ότι δεν είχαν τους χειρότερους σκοπούς που θα μπορούσαν… Η αναμέτρηση θα συνεχίσει τις επόμενες ημέρες στα media…

Τότε τον Gorbachev έσωσε ο Yeltsin· αλλά οι μέρες του πρώτου και, μαζί, οι μέρες της ε.σ.σ.δ. ήταν πια μετρημένες. Τώρα τον νυσταλέο Jo τον έσωσε η «αυτοσυγκράτηση» των ψοφιοκουναβικών: ενώ ήταν γνωστό το τι θα συμβεί, δεν υπήρχαν δικοί του οπαδοί γύρω απ’ το κτίριο για να «προστατέψουν την δημοκρατία» – προφανώς για να αποφευχθεί μια αντιπαράθεση που θα μύριζε εμφύλιο. Η law enforcement, επίσης, δεν τα κατάφερε για αρκετή ώρα απέναντι στο (όπως το θύμισε το ψόφιο κουνάβι) “κόμμα του νόμου και της τάξης”… Όπως και νάχει: οι μέρες της αμερικανικής κυριαρχίας είναι επίσης μετρημένες…

Τα γεγονότα θα μείνουν ανεξίτηλα, αδιάφορο με το πως θα «αναλυθούν» απ’ τους έμμισθους και άμισθους φίλους του Joνυσταλεάν. Μην έχετε καμμία αμφιβολία: δεν είναι μία, δεν είναι δύο, δεν είναι δέκα και είκοσι αλλά πολύ περισσότερες οι πρωτεύουσες ανά τον πλανήτη που είδαν χτες με κατηγορηματικό τρόπο σε ποια εσωτερική κατάσταση βρίσκεται το Joνυσταλεάν, και ότι ο νυσταλέος Jo θα είναι πρόεδρος των μισών ηπα· μισοπρόεδρος δηλαδή. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, είτε ο «αυθορμητισμός των ακροδεξιών μαζών» που ακολουθούν το ψόφιο κουνάβι, είτε το σπρώξιμο κάποιων έμπειρων (εχθρικών) μυστικών υπηρεσιών, είτε ακόμα και προβοκατόρικα κυκλώματα αυθεντικά αμερικανικά, θα κάνουν εύκολο έως «λογικό» να ξεσπούν πότε πότε εμφυλιοπολεμικά περιστατικά εδώ κι εκεί στην αμερικανική ενδοχώρα τους επόμενους μήνες και τα επόμενα χρόνια της βασιλείας του νυσταλέου.

Η Ουάσιγκτον (μαζί με συμμάχους της) οργάνωσε, χρηματοδότησε, υποστήριξε κατά κόρον τις λεγόμενες «χρωματιστές επαναστάσεις», κυρίως κατά της rival Μόσχας, στον “πρώην σοβιετικό χώρο”. Συνήθως μετά από εκλογές: η κατηγορία για εκλογική νοθεία ήταν η σημαία… Τελευταία (όχι πετυχημένη) περίπτωση η λευκορωσία. Η τακτική έγινε τελικά viral. “Μολυσματική”. Τώρα το «φαινόμενο» έσκασε στα χέρια της, μάλλον σαν μια αποσυνθετική «κρίση διαρκείας» παρά σαν εκστρατεία ανατροπής μια κι έξω. Εξακολουθεί βέβαια να έχει (ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός) αναβαθμισμένα όπλα, καθώς και κάποιους πιστούς συμμάχους (ανάμεσά τους και το ελλαδιστάν…) Μήπως τώρα πια ένας κανονικός, «θερμός» πόλεμος είναι αυτό που χρειάζεται επειγόντως το Joνυσταλεάν, όχι μόνο για «εξωτερικούς» αλλά και για «εσωτερικούς» λόγους; Μήπως αυτό είναι το τελευταίο κόλπο για να επιβληθεί η «ειρήνη» στο εσωτερικό;

Θα προτιμούσαμε όχι! Αλλά είναι υπερ-αισιόδοξο να περιμένει κανείς ότι η αμερικανική ιμπεριαλιστική ηγεμονία θα τελειώσει σαν “μπάχαλα” – ή σαν ψίθυρος…

Καπιταλισμός εναντίον καπιταλισμού!…

Δευτέρα 23 Νοέμβρη. Εκείνο που επί μήνες, πριν τις αμερικανικές εκλογές, εμφανιζόταν σαν πόλωση μεταξύ των υποτελών, μετά την 3 Νοέμβρη εμφανίζεται σαν “η δύσκολη μετάβαση”. Επιφανειακά το ζήτημα παρουσιάζεται σαν καπρίτσιο του ψόφιου κουναβιού, που “δεν ξέρει να χάνει” – λες και πρόκειται για καυγά πιτσιρικάδων στην αλάνα για το αν η μπάλα πέρασε δεξιά, αριστερά ή πάνω απ’ την πέτρα-δοκάρι. Αλλά το ψόφιο κουνάβι, ακόμα και σαν πρόεδρος με ημερομηνία λήξης, έχει ισχυρές εξουσίες. Κι αν τα 70 εκατομύρια που τον ψήφισαν επιμένουν ότι δεν έχουν χάσει, η αριθμητική τους υστέρηση απέναντι στα 74 που ψήφισαν τον νυσταλέο Jo έχει πολύ μικρή σημασία· για όσο έχουν εξουσία, μέσω του ψόφιου κουναβιού και των κρατικών μηχανισμών που ακόμα μπορεί να ελέγξει.

Ας κάνουμε όμως ένα πείραμα σκέψης, μια υπόθεση εργασίας, για να δούμε το ζήτημα με διαφορετικό μάτι. Τι θα σήμαινε αν το ψόφιο κουνάβι και ο νυσταλέος Jo «εκπροσωπούν» διαφορετικά τμήματα του αμερικανικού κεφάλαιου τα οποία, εξαιτίας της καλπάζουσας παρακμής της αμερικανικής ηγεμονίας σε μεγάλο μέρος του πλανήτη (: διάβαζε ραγδαία άνοδος του κινεζικού κράτους / κεφάλαιου και των συμμάχων του) είναι δύσκολο έως αδύνατο να βρουν αρκετά σημεία συμβιβασμού και αμοιβαίων υποχωρήσεων, ώστε να οφεληθούν και τα δύο; Τι θα σήμαινε αν δεν πρόκειται για σύγκρουση δύο ξεπεσμένων πολιτικών βιτρινών, ούτε καν ενός «συντηρητικού» και ενός «προοδευτικού» τμήματος της αμερικανικής κοινωνίας, αλλά για σύγκρουση ενδοκαπιταλιστική ΚΑΙ ενδο-κρατική;

Παρότι δεν έχουμε κάνει κάποια συστηματική μελέτη που να αποδείξει αυτή τη θέση (που διατυπώνουμε με ερωτηματικό), υπάρχουν αρκετά στοιχεία (και όχι μόνο απ’ τις ηπα) που δείχνουν ότι μια τέτοια σύγκρουση, μέσα στα σύνορα κάθε εθνικής ή/και οικονομικής επικράτειας είναι πραγματική· και μάλιστα οξύνεται ανάλογα με την (διεθνή) πίεση που αντιμετωπίζει κάθε πλευρά μέσα στις αλλαγές που προκαλούνται απ’ την καπιταλιστική αναδιάρθρωση.

Τί εκπροσωπούμε καλύτερα το ψόφιο κουνάβι; Οι πιο «εμπορικές» επιθετικές κινήσεις του, είτε εναντίον του Πεκίνου είτε εναντίον της ε.ε., ήταν οπωσδήποτε συνηγορίες στην αγροτική / κτηνοτροφική βιομηχανία και στην βιομηχανία σχιστολιθικού πετρελαίου των ηπα…. Δυο καπιταλιστικούς τομείς (τρόφιμα, ενέργεια) που βρίσκονται ήδη στη δίνη της (παγκόσμιας) καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης· δυο τομείς που (εκτιμάμε πως) επιδιώκουν την όσο μεγαλύτερη «παράταση ζωής» έτσι όπως ήταν χτες· δυο τομείς που προσπαθούν να συντηρηθούν…

Φυσικά το ψόφιο κουνάβι κτύπησε τα τύμπανα του πολέμου και για τις 5G τεχνολογίες επικοινωνιών· προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο για τις αμερικανικές επικοινωνιακές επιχειρήσεις υψηλής τεχνολογίας, που έχουν μείνει αισθητά πίσω απ’ τις ασιατικές (όχι μόνο την Huawei αλλά και την Samsung…) Για όσο καιρό φαινόταν πιθανό ότι ο «πόλεμος με οικονομικά μέσα» μπορεί να αποδώσει σ’ αυτό το συγκεκριμένο καπιταλιστικό πεδίο, η silicon valley (εννοημένη σαν «συλλογικό high tech κεφάλαιο») ανεχόταν το ψόφιο κουνάβι. Απ’ την στιγμή που φάνηκε ότι αυτή η εκστρατεία αποτυγχάνει, η silicon valley πέρασε στη μεριά του νυσταλέου Jo· για τον οποίο δεν ξέρουμε τι μπορεί να κάνει για να σώσει την παρτίδα (εκτός από ολοκληρωτικό πόλεμο).

Το στρατο-βιομηχανικό σύμπλεγμα των ηπα, επίσης, δεν πέρασε τις καλύτερες ημέρες του με το ψόφιο κουνάβι, παρά τις διαρκείς αυξήσεις προϋπολογισμών και παραγγελιών όπλων, και παρά την αποχώρησή του από διεθνείς συμφωνίες ελέγχου όπλων. Ένας ένοικος του άσπρου σπιτιού που επιμένει να τελειώσει διάφορες στρατιωτικές κατοχές και φαίνεται αδιάφορος για πολεμικές εκστρατείες, δεν είναι ένας πρόεδρος που θα διαφημίσει / προωθήσει έργω και λόγω τις «δουλειές» των big military. Δεν είναι ειρηνιστής, αλλά παραείναι real estater! Πώς να του εμπιστευτεί κανείς το γκουβέρνο ανάμεσα στο 2021 και το 2024, όπου θα γίνουν πράματα και θάματα; Για πόσο να τον κυνηγάει κανείς για να μην κάνει παρέα με τον κάθε Kim;

Μπορεί κάποιος να βρει τα αντίθετα απ’ την μεριά όχι του νυσταλέου Jo ειδικά, αλλά της «πολιτικής των δημοκρατικών» τόσο διαχρονικά όσο και απ’ την εποχή Obama και μετά. Δεν θα το κάνουμε εδώ…. Εκείνο που θέλουμε να υποδείξουμε είναι αυτό που θα έπρεπε να είναι αναμενόμενο σε περιόδους ριζικής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, και μάλιστα επιταχυνόμενης: υπάρχουν «αρκετοί που μένουν πίσω» καθώς «άλλοι εκτοξεύονται», κι αυτό δεν αφορά μόνο τις κοινωνίες και την κατάσταση των υπηκόων, αλλά και τμήματα, μερίδες του κεφάλαιου.

Αν και όταν εμφανιστούν τέτοιες ισχυρές αντιθέσεις μέσα στο Χ ή Ψ κράτος θεωρεί κανείς λογικό ότι μπορούν να λυθούν με εκλογές; Η περίπτωση της κλονιζόμενης πρώην μόνης υπερδύναμης μπορεί να είναι μια case study, για όχι εύκολες, γλυκανάλατες ή “antisocialμηντιακές” απαντήσεις…