Tag: εκλογές

Η Γαλικία της δύσης

Δευτέρα 24 Ιούλη>> Αν και την ώρα που γράφονται οι παρακάτω γραμμές τα αποτελέσματα των ισπανικών εκλογών δεν έχουν οριστικοποιηθεί, ο don Rico & Co θα έχει πιθανότατα σήμερα την χαρά να συγχαρεί το δεξιό PP (partido popular) για τη νίκη του. (Το αν θα φτιάξει κυβέρνηση συμμαχώντας με τους φασίστες του vox είναι επίσης ζητούμενο*).

Τι σπουδαίο κόμμα οι δεξιοί διάδοχοι του Φράνκο! Και τι σπουδαίος ο επικεφαλής τους: Alberto Núñez Feijóo, πρώην κυβερνήτης της Galicia στη βορειοδυτική άκρη της ισπανικής επικράτειας∙ και πολλά νυν…

Προικισμένη με την θέση της στον Ατλαντικό, πάμπολλους κρυφούς κολπίσκους και απομονωμένες παραλίες, η Galicia έχει για δεκαετίες κεντρική θέση στο λαθρεμπόριο προς την ευρώπη. Ήταν κάτι σαν «παράδοση», που στα τέλη της δεκαετίας του ’60 και στις αρχές εκείνης του ’70 έγινε βασική οικονομική δραστηριότητα: το λαθρεμπόριο αμερικανικών τσιγάρων. Ένας καλός αριθμός από τοπικούς ψαράδες κατάλαβαν ότι μπορούν να αξιοποιήσουν τα αλιευτικά τους και την γνώση τους απ’ τις χιλιάδες μικρές παραθαλάσσιες σπηλιές, για να γεμίσουν σημαντικά τις τσέπες του. Δεν άργησαν να καταλάβουν ότι αν αντί για τσιγάρα μεταφέρουν drugs θα έχουν ακόμα μεγαλύτερα κέρδη. Εν τέλει απέκτησαν τόσο καλή φήμη σαν επαγγελματίες λαθρέμποροι ώστε κατάφεραν να συνεννοούνται απευθείας με τις κολομβιανές μαφίες: κόκα.

Ο Feijóo, με σπουδές νομικής, ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα λίγο πριν τα μέσα της δεκαετίας του ’90 όταν διορίστηκε νο 2 (αντιπρόεδρος) του υπουργείου υγείας της Galicia. Ήταν ίσως η σημαντικότερη στιγμή σ’ αυτήν την καριέρα: γνωρίστηκε και απέκτησε στενή φιλία με τον Marcial Dorado: capo του λαθρεμπορίου drugs της Galicia. O Dorado διέθετε ήδη μεγάλη αλυσίδα πρατηρίων καυσίμων, για τα ναρκο-αλιευτικά αλλά και για ξέπλυμα των κερδών. Ο Feijóo υπέγραψε με τον Dorado συμβόλαιο για την προμήθεια ντήζελ για τα νοσοκομεία και βενζίνης για τα ασθενοφόρα, βοηθώντας (με το αζημίωτο υποθέτουμε…) στο ξέπλυμα. Τον Feijoo έφερε σε «επαφή» με τον Dorado κάποιος ονόματι Manuel Cruz, δεξί χέρι και σωματοφύλακας του υπουργού υγείας της Galicia Manuel Romay Beccaria και «μπροστινός» του στις βρωμοδουλειές του υπουργείου με τις φαρμακομαφίες. Ο Cruz ήταν γνωστός φασίστας στη Galicia, μέλος «ομάδας κρούσης» που στη δεκαετία του ’70 και του ’80 έδερνε αριστερούς και συνδικαλιστές με όπλο αλυσίδες ποδηλάτων.

Εντυπωσιακή δικτύωση για τον φιλόδοξο Feijóo, με το καλημέρα! Φασίστες, μαφιόζοι, ό,τι χρειαζόταν τέλος πάντων για να προκόψει.  Και πρόκοψε: το 2005 έγινε κυβερνήτης της Galicia.

Το 2013 η καθεστωτική el pais αποφάσισε να τον «δώσει». Δημοσίευσε φωτογραφίες από τις καλοκαιρινές διακοπές του στο γιωτ του Dorado το 1995:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Στον καταραμένο τόπο Μάη μήνα βρέχει

Δευτέρα 22 Μάη>> Έτσι πάει μια παλιά παροιμία: οι μαγιάτικες βροχές  χαλάνε τα στάρια και τις ελιές. (Μετά έρχεται «ακρίβεια», «κρίση τροφίμων», κλπ…)

Αντίθετα οι φάρμες troll δεν ενοχλούνται. Είναι all weather. Το τρολάρισμα έχει βέβαια μικρή διατροφική αξία. Αλλά είναι φτηνό, προσιτό στον καθένα: δεν χρειάζεται να έχεις επιχειρήματα, αρκεί να κοροϊδεύεις τα επιχειρήματα του άλλου. Και χορταίνει το Εγώ σου.

Κάπως έτσι το τρολάρισμα έγινε τρόπος ζωής, καθημερινής συμπεριφοράς∙ πέρα κι απ’ τα antisocial media. (Αν αυτό λέγεται ζωή).

Συνεπώς η ασταμάτητη μηχανή δεν μπορεί παρά να υποκλιθεί στο μεγαλείο του λαού και να συμβάλει με την δική της ασήμαντη τρολιά.

Ερώτηση: Ποιος ήταν λοιπόν ο πραγματικός, μεγάλος ηττημένος της χθεσινής ετυμηγορίας;

Απάντηση: Ο σουλτάνος! 0% πήρε ο Erdogan! Ούτε την δική του ψήφο δεν βρήκε! Ούτε μαντήλι για να κλάψει δεν υπήρχε! Πράγμα που σημαίνει το γνωστό: η τουρκία διαλύεται, καταρρέει, καταστρέφεται…

(Άι γειά σας… Σε κανά δυο χρόνια θα κοιτάτε πίσω και θα σπάτε το κεφάλι σας για το «πως φτάσαμε εδώ»… Πόσοι «πολιτικοί ρεαλισμοί» χρειάστηκαν… )

Το DDT της δημοκρατίας

Αυτό κι αν είναι ψέκασμα! Με ιατρική και επιστημονική εγγύηση φυσικά! (Μέχρι που αποκαλύφθηκε η τοξικότητα…)

Δευτέρα 15 Μάη>> Οι μεν θα το ρίξουν στον ένα για να φύγει ο άλλος. Οι δε θα το ρίξουν στον άλλο για να μην έρθει ο ένας. Η θρυλική «γιορτή της δημοκρατίας» είναι επιχείρηση απολύμανσης. Οι υπήκοοι δεν ψηφίζουν∙ ψεκάζουν με το γνωστό παρασιτοκτόνο «μηχείρον».

(Και μετά τους πιάνει φαγούρα, βγάζουν καντήλες, βήχουν και ξεροβήχουν… Μα αυτά είναι δηλητήρια, πρέπει να κρατάς τη μύτη σου όταν τα χρησιμοποιείς…)

Ας είμαστε, όμως, δίκαιοι: το εκλογικό σώμα είναι τσακισμένο ψυχο-συναισθηματικά. Είναι ένα συλλογικό σώμα Xanax, ένα συλλογικό σώμα υπό χημική καταστολή. Το “no future” κάποτε ήταν punk σλόγκαν∙ τώρα το “no present” είναι η σημαία της μεγάλης φυγής προς οτιδήποτε virtual, οτιδήποτε παραισθησιακό, όσο σάπιο κι αν είναι. Η γενική παρακμή του δυτικού καπιταλισμού, όχι μόνο οικονομική και θεσμική αλλά και ηθική, αισθητική, διανοητική, είναι επενδεδυμένη σε κάθε γωνιά του «ανήκομεν εις την Δύσιν». (Για να μην πούμε για την «σωστή μεριά της ιστορίας» και ανατριχιάσετε!) Και σ’ αυτήν εδώ την άκρη της χερσόνησου του Αίμου, που την έβγαζε (και θα ήθελε να συνεχίσει να την βγάζει) με προσόδους (γαιοπροσόδους και αντιπαροχές, προσόδους πολιτικές, προσόδους γεωπολιτικές), η αυτοκριτική δεν ήταν ποτέ mainstream προσόν. Ούτε ατομικό, ούτε συλλογικό. Απομένουν μόνο τα μικροαστικά σωσίβια: η μικρόνοια, η μνησικακία, η μικροψυχία, ο κυνισμός. Και οι ψυχολόγοι.

Panagos rules OK! Τα «μπαρμπαδάκια – μικρές σταγόνες αισιοδοξίας» κυκλοφορούν επικίνδυνα!

Κάτι «έξω-από-δω» πρέπει να φταίει! Κάτι διαβολικό! Κάπου πρέπει να πεταχτούν οι ευθύνες! Η βαθύτερη ιστορική συνέχεια, η μόνη ίσως κληρονομιά απ’ τους «αρχαίους ημών προγόνους», το δείχνει: στον αποδιοπομπαίο τράγο, στον φαρμακό.

Ας αγκαλιάσουμε λοιπόν το «μηχείρον», ας το κρατήσουμε σφικτά, ας δεθούμε με δαύτο: ο μικροαστισμός είναι εδώ και χρόνια μια απότομη, κακοτράχαλη κατηφόρα, μπορεί και γκρεμός. Οπότε ας παραστήσουμε ότι κάνουμε bungee jumping…

(Με μια συζητήσιμη – σίγουρα από γραμματολογική άποψη – ταύτιση υποκειμένου και αντικειμένου στην ίδια φράση, το κκε υποστηρίζει ότι μόνο ο λαός σώζει τον λαό. Χμμμμ…. Σα να έρχεται (το κκε) στα λόγια μας. Η απαισιοδοξία είναι το μεγάλο κοίτασμα κάτω απ’ την επιφάνεια αυτών των λέξεων. Διότι γίνεται λόγος για σωτηρία∙ όχι για απελευθέρωση∙ όχι για κοινωνική χειραφέτηση∙ ούτε καν για εργατική δικαιοσύνη. (Πάνε αυτά. Δεν πουλάνε…)

Όχι, δεν κάνουμε κριτική κομμουνιστικής ορθότητας!! Έτσι κι αλλιώς τα λόγια τα παχιά είναι φτηνά και εύκολα. Πόσοι άραγε δηλώνουν έτοιμοι για την «επανάσταση» (στις 21 Μάη) απ’ αυτούς που κρατικοποιήθηκαν φανερά και πανηγυρικά τα τελευταία 3 χρόνια; Όχι λοιπόν, δεν είμαστε εκπρόσωποι της σύγχρονης εργατικής τάξης (απλά και μόνο μέλη της…) για να κουνήσουμε το δάκτυλο…

Αλλά η σωτηρία σαν πολιτικό ζητούμενο είναι χειρότερη από κινούμενη άμμο. Άλλοι ελπίζουν στη σωτηρία απ’ τον μεγαλο(α)δύναμο. Άλλοι είναι σίγουροι ότι τους έσωσαν οι φαρμακομαφίες. Πολλοί ποντάρουν στη σωτηρία μέσω τζόγου. Όλοι σώζονται απ’ τις καθημερινές δόσεις αντικαταθλιπτικών. Κάποιοι τα βροντάνε και φεύγουν – για να σωθούν. Εν τέλει πολύς λαός θα το ρίξει είτε στον έναν, είτε στον άλλο, είτε στον επόμενο και στον παρεπόμενο, θα ψεκάσει δεξιά κι αριστερά ή θα παραστήσει τον εκλεκτικό, αφού άλλωστε το super market της ολιγαρχικής εκπροσώπησης εκτός από απορρυπαντικά διαθέτει και σάλτσες – για να «σώζεται», για όλα τα γούστα, το κατιτίς τους. Το «βίωμα»….

Το πρόβλημα με την «σωτηρία» δεν είναι ότι λείπει ο κομμουνισμός από τις φλέβες της. Ούτε ότι ακόμα κι αν είναι φανατικά ζητούμενη παραμένει πάντα αβέβαιη. Το πρόβλημα είναι ότι αναβλύζει εσχατολογία και παραίτηση∙ ίσως και μοιρολατρεία. Η σωτηρία ποτέ δεν ήταν μοχλός ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού∙ κουβαλάει μάλλον ένα βαρύ φορτίο απελπισίας.

Εκτός αν κάποιοι προβοκάτορες ολοκληρώσουν το σύνθημα κάνοντάς το τριγωνικό. Ως εξής: μόνο ο λαός σώζει τον λαό – από τον εαυτό του!! Αλλά αυτό τι είναι; Γρίφος; Σοφιστεία; Εξυπνάδα; Ή περιθωριακή αναρχοαυτόνομη σχοινοβασία;

Μόλις ο λαός καταλήξει με ποιόν είναι σε πόλεμο, με την ρωσία; την κίνα; τη λευκορωσία; το ιράν; τις αραβικές πετροχούντες; το ευρασιατικό project; το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη; και κυρίως όταν και όποτε τελειώσει αυτός ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος, θα σας απαντήσουμε σ’ αυτά τα φλέγοντα περί λαού-ενώπιον-των-ευθυνών-του… Ως τότε «σκάσε και σκάβε» – για να το πούμε όσο πιο κομψά γίνεται…)

Μην παραμυθιάζεσθε! Δεν είναι ένα εμπόλεμο σόι! Είναι ένα εμπόλεμο καθεστώς με (σχεδόν) διακομματική συναίνεση…

Πώς το συμπύκνωσε η άλλοτε αυθεντική λαϊκή σοφία; Όπως στρώσεις θα κοιμηθείς; Ε, αυτό.

Ποιες εκλογές; (1)

Τελευταία ενημέρωση (1.00 π.μ. Δευτέρα 15/5)

Οι τρεις επόμενες αναφορές γράφτηκαν σκόπιμα ΠΡΙΝ τις χτεσινές εκλογές στην τουρκία, το Σάββατο 13 Μάη, χωρίς «εκτιμήσεις» για το αποτέλεσμα. Κάτι που, πέρα απ’ τα υπόλοιπα, δεν είναι του γούστου μας. Ας το έχετε λοιπόν στα υπόψη: ΔΕΝ πρόκειται για μετεκλογικές σοφίες, εκ του ασφαλούς… (Μεταφέρουμε αυτούσια, χωρίς την ελάχιστη διόρθωση ή αλλαγή, όσα είχαμε να πούμε πριν την «ετυμηγορία»…)

Σ’ ότι αφορά τα ίδια τα αποτελέσματα το μόνο που θα σημειώσουμε είναι ότι πέρα απ’ το ότι το AKP ήρθε μακράν πρώτο σε αριθμό βουλευτών (267), έχει μαζί με τα συμμαχικά του κόμματα (MHP, τους ακροδεξιούς του Μπαχτελί) άνετη πλειοψηφία στην καινούργια βουλή (600 βουλευτές συνολικά) με λίγο πάνω από 320 βουλευτές. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ακόμα κι αν στον δεύτερο γύρο νικούσε ο εκλεκτός της δύσης, είναι εξαιρετικά αμφίβολο το τι θα μπορούσε να αλλάξει απ’ το ισχύον σύνταγμα αλλά και από την τρέχουσα καθεστωτική πολιτική στην Άγκυρα…

Δευτέρα 15 Μάη>> Αν επί μήνες εξελισσόταν ένα μπαράζ «δημοσιευμάτων και αναλύσεων» των πιο γνωστών πρωτοκοσμικών media, εκείνων που δημοσιοποιούν την θέληση των πολιτικο-οικονομικών αφεντικών τους, με γενική ιδέα το «Μητσοτάκη ξεκουμπίσου!» ή «Τσίπρα τον πούλο!» τι θα λέγατε άραγε; «Ανεπίτρεπτη, προβοκατόρικη ανάμιξη στα εσωτερικά της χώρας» ίσως; Το λιγότερο. Θα βγάζατε αφρούς!…

Εντάξει. Αλλά όταν αυτό συμβαίνει κατά του «αιώνιου εχθρού», είναι μια χαρά! Όχι;

Στο κάτω κάτω δεν ήταν το ελλαδιστάν (η «πρώτη φορά…» αυτοπροσώπως… η πώς την είπαν;) που έκανε ήρωες 8 χουντοκαραβανάδες που προσπάθησαν να σκοτώσουν τον Erdogan το 2016 και, αφού απέτυχαν, ζήτησαν «πολιτικό άσυλο» εδώ; Το ενιαίο, διακομματικό, εθνικόφρον ελλαδιστάν δεν τους έδωσε και χαρτιά, και πλαστά διαβατήρια, για να εξαφανιστούν / κρυφτούν κάπου στον πλανήτη; Γιατί να μην χαίρεται ο λαός και οι ταγοί του με την δηλωμένη πρόθεση της «δύσης» να ξεφορτωθεί τους ισλαμοδημοκράτες, το ΑΚP, στην τουρκία;

Ο εντόπιος «αντιαμερικανικός / αντιαμερικανισμός» κουνάει με χάρη τ’ αυτάκια του. Κάνει το κουνέλι εδώ και πολλά χρόνια. Στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων ποτέ δεν ήταν κάτι άλλο από μασκαρεμένος εθνικισμός του χειρίστου είδους. Το βολικό παραμύθι, με το οποίο προσπαθούσε να κουκουλώσει την αλήθειά του, το ότι «η τουρκία είναι το αγαπημένο παιδί της Ουάσιγκτον» (οπότε το να είσαι κατά της πρώτης είναι απλά το αθώο, εύλογο, «anti-imp» υποσύνολο του να είσαι κατά της δεύτερης…) έχει γίνει κουρέλι εδώ και μια εικοσαετία: απ’ το 2003, όταν ο καινούργιος στη δουλειά Erdogan απαγόρευσε (κάτι πρωτοφανές!) στους αμερικάνους να χρησιμοποιήσουν τουρκικό έδαφος για την εισβολή στο ιράκ απ’ τον βορρά, δυσκολεύοντας την «σοκ και δέος» επίθεση στη Βαγδάτη σε μεγάλο βαθμό.

Ακόμα και οι εντόπιοι φίλοι του «άξονα της αντίστασης» (: ρωσία, κίνα, ιράν, συρία…) έχουν πάθει vertigo απ’ το γεγονός ότι η Άγκυρα είναι ενεργητικότατο μέρος του ευρασιατικού project και, κατά συνέπεια, αντιστασιακότατη (πάντα με καπιταλιστικούς όρους!). Τι να πουν; Viva Erdogan; Viva Putin, viva Assad, viva Xi εντάξει. Αλλά με το τουρκικό καθεστώς;;;;; Να σε πουν «προδότη»; Α πα πα… (Προφανώς και του τουρκικό καθεστώς είναι ολιγαρχικό! Αλλά ποιο δυτικό καθεστώς δεν είναι πλέον;)

Δυστυχώς ή ευτυχώς η πραγματικότητα δεν ασχολείται με την μελαγχολία και τα αδιέξοδα κανενός. Οι ίδιοι (τα ίδια πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά αφεντικά) που ποντάρουν στη συντριβή και στη διάλυση του ρωσικού καθεστώτος στο ουκρανικό πεδίο μάχης, ποντάρουν και ενισχύουν την διάλυση του τουρκικού. Το πραξικόπημα του 2016 απέτυχε, αλλά μια «light χρωματιστή επανάσταση», μέσω καλπών, θα μπορούσε να τους φέρει κάποιες «επιστροφές για την επένδυση» που έχουν κάνει εδώ και χρόνια. Θα μπορούσε…

Γιατί όμως είμαστε τόσο «κάθετοι»; Δεν είναι, άραγε, ίδιον των δημοκρατιών (των ολιγαρχιών πιο σωστά…) η εναλλαγή των κομμάτων στην διακυβέρνηση; Είναι. Μόνο που δεν πρόκειται γι’ αυτό! Δεν είναι αυτό που επιδιώκει η παρακμιακή «συλλογική δύση» στην τουρκική περίπτωση!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.