Tag: ε.ε.

Πέμπτη 9 Μάρτη. Αν η Αθήνα “τρύπωσε” τόσο στην ε.ε. όσο και στην ευρωζώνη πειρατικά, κάνοντας κατάχρηση της πολιτικής ερμηνείας διάφορων κριτηρίων (και των γεωπολιτικών συμφερόντων του Παρισιού…), τώρα, ευρισκόμενη σε ένα limbo στην άκρη της ευρωζώνης, δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα «πείσει» ότι είναι ικανή για τα ευρωπαϊκά παραπάνω του 21^ου αιώνα. Ο «αναξιοπρεπής επαίτης», όπως θα έλεγε ο Κονδύλης, παραείναι τέτοιος για να έχει και αξιώσεις!

Φυσικά οι επαγγελματίες και ερασιτέχνες πατριώτες φρίττουν για την «ευρώπη των πολλών ταχυτήτων», ως εάν η ελληνική επικράτεια είναι μιας, και μόνο μιας, ταχύτητας… Απ’ την λίστα των 5 προς συζήτηση τους επόμενους μήνες θεμάτων φαίνεται ότι το προσοδικό ελληνικό κράτος / κεφάλαιο θα λιγουρευόταν τα σημεία 1 και 2 (με απλωμένο το χέρι, όπως συνήθως…), θα έφριττε με το 3^ο, και θα ήθελε να πλασσαριστεί σαν «ισότιμο μέλος» στο 4ο. Χμμμ…

Θα μπορούσε…. αν πρώτα έλυνε τις συνοριακές διαφορές του με σχεδόν το σύνολο των γειτόνων του: το αλβανικό κράτος, το τουρκικό, και το κράτος της μακεδονίας… Κάτι περισσότερο από απίθανο!! Άραγε γιατί τα άλλα κράτη μέλη της όποιας μελλοντικής ενισχυμένης ευρωπαϊκής στρατιωτικής συμμαχίας να «υιοθετήσουν» τις ελληνικές εθνικιστές «εκκρεμότητες»; Γιατί να φορτωθούν την ελληνική ιμπεριαλιστική παρελκυστικότητα; Δεν μπορούν να «αξιοποιήσουν» (εντός ή εκτός εισαγωγικών) απευθείας τα βαλκανικά κράτη;

Το σίγουρο είναι, πάντως, αυτό: τους μήνες που αλλού θα κουβεντιάζουν για το όποιο ευρωπαϊκό καπιταλιστικό / ιμπεριαλιστικό μέλλον, το ελλαδιστάν θα εξακολουθεί να πιστεύει ότι είναι «το κέντρο του κόσμου»… και θα στέκεται μπροστά στα ταμεία της ευρώπης μουρμουρίζοντας «λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω…»

Τρίτη 7 Μάρτη. Το θυμάται, άραγε, κανείς; Μετά από 7 χρόνια οργιώδους δημαγωγίας, μικροαστικών φαντασιώσεων, παγκόσμιων συνωμοσιών (κατά των ελλήνων, φυσικά!), αναμνήσεων απ’ τα χρόνια της βρώμικης, βγαλμένης απ’ το αίμα των μεταναστών εργατών, ευδαιμονίας των ’90, και παρέλασης “πουλημένων” ή απλά “ανίκανων” (εκλεγμένων…) πολιτικών, το να το θυμίζουμε μπορεί να μοιάζει “τρελό”: η αιτία όλων των “δεινών” βρίσκεται στο ότι το ελληνικό κράτος (και, μαζί του, μεγάλο μέρος του ντόπιου επιχειρείν και οι ελληνικές τράπεζες) δεν θεωρείται αξιόπιστο σα δανειζόμενος απ’ τους αγοραίους δανειστές χρήματος. Τις περιβόητες “αγορές”. Αυτοί οι διεθνείς έμποροι χρήματος κρίνουν ότι το ελληνικό κράτος (με βάση το ιστορικό του αλλά και τα δομικά χαρακτηριστικά του) ΔΕΝ είναι ικανό να ξεπληρώνει τα χρέη του. Και έχουν σοβαρά επιχειρήματα γι’ αυτήν την εκτίμηση.

Αυτό, όλο κι όλο. Η εφταετία των μνημονίων ΔΕΝ αφορά τίποτα άλλο απ’ την “διόρθωση” ορισμένων οφθαλμοφανών αδυναμιών του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου, έτσι ώστε να ξαναγίνει αξιόχρεο, όχι απέναντι στο Βερολίνο ή στο δντ, αλλά απέναντι στις διεθνείς αγορές χρήματος.

Αυτό, όλο κι όλο. Κι αυτό έχει αποδειχθεί ΑΔΥΝΑΤΟ! Όχι μόνο (ή κυρίως) επειδή τα “προγράμματα δομικής προσαρμογής” των τρισκατάρατων πολιτικών δανειστών είναι καλύτερα ή χειρότερα, αυστηρότερα ή πιο χαλαρά, απάνθρωπα ή φιλάνθρωπα… Αλλά επειδή επί τόσα χρόνια ΚΑΜΙΑ κοινωνική και πολιτική συμμαχία στην ελλάδα ΔΕΝ αναγνώρισε, έστω με διαφορετική προσέγγιση απ’ αυτήν την δανειστών, ότι ΟΝΤΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΟΒΑΡΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ στο ελληνικό σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου, και ΚΑΜΙΑ διαφορετική πρόταση για την επίλυσή τους δεν προτάθηκε, συζητήθηκε, εγκρίθηκε, εφαρμόστηκε…

“Κανένα πρόβλημα δεν είχαμε – όλα τα δημιούργησαν οι τρισκατάρατοι ξένοι”. Αυτή είναι η mainstream ελληνική αλήθεια. Κι αφού είναι αυτή, μετά από εφτά χρόνια, το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΟΣ δανειζόμενος, διεθνώς…

Τρίτη 7 Μάρτη. Είναι τόσο βαθιά αυτή η “βεβαιότητα” σχεδόν απ’ την στιγμή 0 ως σήμερα ώστε τα προβλήματα του ελληνικού συμπλέγματος κράτους / κεφάλαιου έχουν πάψει προ πολλού να είναι απλά “οικονομικά”. Εκτός από εκείνους που από “ανθρωπιστική ευαισθησία” (και θεαματική απλοϊκότητα…) λυπούνται για τα χάλια των ελλήνων δεν θα πρέπει να υπάρχει άνθρωπος στην ευρώπη που να μην καταλαβαίνει ότι τα ελληνικά προβλήματα είναι, ουσιαστικά, “διανοητικά”: αδυναμία (ή άρνηση, ή απώθηση) αναγνώρισης “χοντρών” πλευρών της πραγματικότητας. Πάγια εθελοτυφλία. Μεμψιμοιρία. Πείτε το όπως θέλετε.

Για παράδειγμα το περιβόητο κόμμα της δραχμής κάτω απ’ τις σημαίες του “εθνικού νομίσματος” ΔΕΝ προτείνει καμία λύση στη διεθνή χρεο-αναξιοπιστία του έθνους / κράτους που θέλει, υποτίθεται, να σώσει. ΟΥΤΕ καν την αναγνωρίζει σαν ζήτημα. Απλά προσπαθεί να την προσπεράσει (και να την οξύνει) μέσα απ’ την μυθολογία του παντοδύναμου “εθνικού νομίσματος”. Το οποίο (αναγκαστικά) θα γίνει το μόνο εργαλείο δανεισμού χρήματος, “εσωτερικού” αναπόφευκτα, μέσα απ’ την παραγωγή του νομισματοκοπείου…

Ούτε, όμως, το κόμμα του ευρώ (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει τέτοιο…) ΔΕΝ έχει καμία λύση αφού επίσης ΔΕΝ αναγνωρίζει τα δομικά προβλήματα.

Μήπως αυτά είναι μυστικά ή μυστηριώδη; Μήπως αυτοί οι “απ’ έξω”, είτε είναι έμποροι χρήματος είτε τεχνοκράτες της καπιταλιστικής οικονομολογίας και διοίκησης βλέπουν τόσο μεροληπτικά (γιατί;) την θέσμιση του κεφάλαιου και του κράτους στην ελλάδα ώστε να κάνουν πουλάκια τα μάτια τους; Το κωμικοτραγικό είναι ότι αυτά ακριβώς τα προβλήματα τα περιγράφουν διαρκώς οι έλληνες στην καθημερινή τους ζωή ελεεινολογώντας ασύστολα· αρκεί να κουβεντιάζουν μεταξύ τους και μόνο!! Τέτοια είναι η πραγματικότητα της πραγματικότητας, που δεν αφορά την πολιτική οικονομία του κεφάλαιου αλλά την ηθική οικονομία του μικροαστισμού: “απ’ έξω κούκλα (δηλαδή μόνιμη πόζα) – από μέσα πανούκλα (δηλαδή τα ξέρουμε μια χαρά τα σκατά μας, αλλά είναι οικογενειακή υπόθεση)”. Εννοείται ότι στην πανούκλα δεν λύνεται τίποτα. Απλά συμβαίνει…

Τρίτη 7 Μάρτη. Η αντίθεση δεν θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη. Στην ιστορική φάση που τα κράτη / μέλη της ε.ε. και οπωσδήποτε τα κράτη / μέλη της ευρωζώνης πρόκειται να μπουν στη διαδικασία update της συλλογικής τους υπόστασης (με την έννοια των κρατικο/καπιταλιστικών θεσμίσεων, των συγκλίσεων και των αποκλίσεων διάφορων συμφερόντων μέσα στον παγκόσμιο ανταγωνισμό) ένα απ’ αυτά, και μόνο ένα, σέρνεται με όλο και μεγαλύτερο ζόρι, αρνούμενο (όχι μόνο οι πολιτικές βιτρίνες αλλά, επιπλέον, ο “λαός”) ότι έχει σοβαρά δομικά προβλήματα, αρνούμενο να συζητήσει γι’ αυτά, να συγκρουστεί εσωτερικά γι’ αυτά, να βρει «λύσεις». Ένα απ’ αυτά, και μόνο ένα, είναι ανίκανο να πείσει καν και καν τους διεθνείς εμπόρους χρήματος ότι μπορούν να το εμπιστευτούν και να το δανείσουν με λογικά επιτόκια· άρα είναι ανίκανο για πολύ περισσότερα με διεθνή αξία (είναι ικανό μόνο για γεωπολιτικές προσόδους, αν και όταν βρεθούν τέτοιες). Ένα απ’ αυτά, και μόνο ένα, νομίζοντας ότι παραμένει στο κέντρο του κόσμου περιμένει κάποιον από μηχανής θεό.

Κι έτσι, μήνα Μάρτη του 2017, ενώ στο Παρίσι (για παράδειγμα) οι πολιτικές βιτρίνες τεσσάρων απ’ τα σημαντικότερα κράτη μέλη του κλαμπ της ευρωζώνης κηρύσσουν την έναρξη μιας διαφορικής διαδικασίας μεγαλύτερης όσμωσης και ολοκλήρωσης στην ευρώπη, ένα απ’ τα μέλη του κλαμπ, και μόνο ένα, προσβλέπει απελπισμένα σε κάποια σύνοδο των “τεχνικών κλιμακίων”, σε κάποιο euroworking group, μπας και πείσει ότι αξίζει έναν ακόμα γύρο πολιτικού δανεισμού, και μάλιστα από κράτη / μέλη φτωχότερα. Ενόσω διατηρεί σε φορολογική ασυλία τα αφεντικά του, την εκκλησία του, τους βουλευτές του… Ενόσω οι υπήκοοι δεν καταλαβαίνουν καν και καν ότι η αύξηση της φορολογίας στους μισούς είναι το αντίτιμο της α-φορολόγησης των άλλων μισών…

Δεν είναι ολοφάνερο; Αυτό το ένα κράτος δεν ανήκει πλέον στην ευρωζώνη· στο βαθμό που αυτή υπήρξε (και εξακολουθεί να είναι) το προηγούμενο ιστορικά update της καπιταλιστικής ευρώπης. Δεν ανήκει ούτε στην διαδικασία εξέλιξής της, ούτε καν και σε οποιοδήποτε ενδεχόμενο στασιμότητάς της. Είναι εκτός. Όχι νομισματικά· αυτό είναι το μόνο που έχει απομείνει (αλλά ευρώ χρησιμοποιεί και το montenegro σαν επίσημο νόμισμα, χωρίς να είναι καν στην ε.ε…). Είναι εκτός σε κάθε άλλη πλευρά: δεν έχει τους θεσμούς, δεν έχει τους τρόπους. Είναι ένα failed state. Όπως λένε εκτός συνόρων όλο και συχνότερα: μια χαμένη υπόθεση.

Δεν φταίει η σκληρότητα του δντ γι’ αυτό, παρόλο που αυτή είναι δεδομένη. Φταίει αυτό το απλό: τόσο η πολιτική ελίτ όσο και ο μικροαστισμός και ο μεσοαστισμός στην ελλάδα ΔΕΝ αναγνώρισαν ποτέ ανοικτά ότι έχουν σοβαρά προβλήματα συγκρότησης, ΔΕΝ ασχολήθηκαν ποτέ με το να τα προσδιορίσουν με ακρίβεια και να βρουν τις εναλλακτικές για την λύση τους, ΔΕΝ συγκρούστηκαν ποτέ πάνω σε πιθανές αντίθετες (αλλά πραγματικές, ουσιαστικές) λύσεις. Κι αυτό που ισχύει σε ατομική κλίμακα ισχύει ακόμα περισσότερο σε κρατικο/καπιταλιστική: αν παριστάνεις πως «όλα είναι ο.κ.» (και φταίνε οι καταραμένοι ξένοι), αν φυλάς δηλαδή ζηλότυπα το «απ’ έξω κούκλα από μέσα πανούκλα» όταν το πρώτο δεν ισχύει πια καν και καν, τότε είσαι άξιος της μοίρας σου…

(φωτογραφία: είναι για την επικοινωνία με το enterprise… έφυγε βιαστικά και… εεε… καταλαβαίνετε…)

Τρίτη 7 Μάρτη. Θα ήταν δυνατόν, παρά το γεγονός ότι τέτοια είναι η πολιτική πραγματικότητα στην ευρώπη (και στον πλανήτη), να διατηρηθεί η Αθήνα στην ευρωζώνη μόνιμα διασωληνωμένη; Αν και τίποτα δεν μπορεί να αποκλεισθεί, η ιστορική λογική (έστω η δική μας) λέει πως όχι. Για να το πούμε ωμά: σε τελευταία ανάλυση, για τον ελληνικό καπιταλισμό, που περνάει όλο και μαζικότερα στη φάση της μαύρης συσσώρευσης και του μαφιόζικου κράτους, καμία διαπραγμάτευση δεν είναι πλέον εφικτή. Ό,τι ήταν να πάρουν τα ντόπια αφεντικά απ’ την διεθνή βοήθεια των ομοίων τους τα πήραν ως και το 2013 ή, έστω, το 2014. Από τότε και μετά, κάθε απαιτούμενη σοβαρή μεταρρύθμιση θίγει τα συμφέροντα και τις διαδικασίες της κερδοφορίας τους.

Αυτό το ξέρουν οι καταραμένοι “δανειστές”. Γι’ αυτό και το μόνο που τους ενδιαφέρει πια (μετά την τελευταία και διαψευσμένη ελπίδα τους, την άνοιξη του 2015, για ένα ελληνικό ρεφορμιστικό potential) είναι να πάρουν τα λεφτά που έχουν δανείσει το ελλαδιστάν. Όμως γι’ αυτό δεν χρειάζεται να ανήκει η Αθήνα στην ευρωζώνη! Χρειάζεται επιτήρηση, “διεθνής έλεγχος”, αυτό ναι, έχει ξαναγίνει πολλές φορές. Αλλά θα ήταν προτιμότερο αυτός ο “διεθνής έλεγχος” να αφορά κάποιον εκτός κλαμπ.

Το κόμμα της δραχμής θα αγαλιάσει αν τα πράγματα εξελιχθούν όπως δείχνουν οι πραγματικές ιστορικές τάσεις… Ή μήπως όχι; Ένα μέρος του ασφαλώς και θα χαρεί· έχει επενδεδυμένα συμφέροντα στην άγρια νομισματική υποτίμηση εργασίας και κεφάλαιου. Ένα άλλο μέρος όμως, το πιο μικροαστικό, θα χαρεί στην αρχή και μετά θα λυσσάξει. Θα είναι αργά. Και πάντα θα είναι αργά.

Το είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε! τους αξίζει μεν· αλλά δεν θα το καταλάβουν ούτε στην τρίτη μεταθάνατο ζωή τους.

(Το θέμα δεν είναι το “αν” αλλά το “πότε” και το “πως”: αυτός είναι ο εκτός συνόρων ψίθυρος για την “μικρή ασθενή”…)

Κυριακή 5 Μάρτη. Αύριο (Δεύτερα) οι υπ.εξ. της ε.ε. (των 27) θα υπογράψουν στις Βρυξέλλες τις λεπτομέρειες ενός μικρού μιλιταριστικού βήματος υπέρ της (σχετικής…) “στρατιωτικής ενοποίησης” της ένωσης. Πρόκειται για υλοποίηση κατ’ αρχήν απόφασης που είχε ληφθεί τον περασμένο Δεκέμβρη: την δημιουργία “ευρωπαϊκής στρατιωτικής δομής” για επεμβάσεις εκτός ε.ε. Στη διεύθυνση της Military Planning and Conduct Capability (και όχι “διοίκηση” είπαν, υπάρχει πρόβλημα με τις λέξεις…) θα ενταχθούν προς το παρόν οι “εκπαιδευτικές” στρατιωτικές αποστολές στη σομαλία, στο μάλι και στην κεντροαφρικανική δημοκρατία, που απ’ την Δευτέρα και μετά θα γίνονται με την σημαία της ε.ε.

Η δομή έγινε εφικτή μετά την “πίεση” του Βερολίνου, του Παρισιού και της Ρώμης – η “έξοδος” του Λονδίνου που ήταν φανατικά εναντίον διευκόλυνε. Είναι ως εκ τούτου απαραίτητο να παρακολουθούμε όσο πιο συστηματικά γίνεται τις σχετικές εξελίξεις· γιατί αλλού στον πλανήτη θα αρχίσουν να βλέπουν τα ευρωπαϊκά αστέρια σε χακί και όχι σε γαλάζιο φόντο…

Πέμπτη 2 Μάρτη. Στην απέναντι μεριά του Ατλαντικού, στην “γηραιά ήπειρο”, προετοιμάζονται για το μέλλον της ε.ε. και της ευρωζώνης. Ο πρόεδρος της ευρωπαϊκής επιτροπής παρουσίασε 5 “σενάρια” για αυτό το μέλλον, διευκρινίζοντας ότι η επιτροπή σαν τέτοια δεν υιοθετεί κάποιο. Αυτό ενόψει της συνόδου της ε.ε. στη Ρώμη, στις 25 Μάρτη· που δεν θα είναι απλά γενέθλια (τα 60α) αλλά μια καινούργια αρχή· είπε ο Γιούνκερ:

«Πριν από 60 χρόνια, οι πατέρες της Ευρώπης επέλεξαν να ενώσουν την ήπειρο με τη δύναμη του νόμου αντί για τις ένοπλες δυνάμεις. Μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτά που έχουμε καταφέρει από τότε. Η πιο ζοφερή μας ημέρα το 2017 θα εξακολουθήσει να είναι πολύ πιο λαμπρή από οποιαδήποτε ημέρα πέρασαν οι πρόγονοί μας στο πεδίο μάχης. Καθώς εορτάζουμε την 60η επέτειο των Συνθηκών της Ρώμης, είναι καιρός για την ενωμένη Ευρώπη των 27 να διαμορφώσει ένα όραμα για το μέλλον της. Είναι καιρός για ηγεσία, ενότητα και κοινή βούληση. Η Λευκή Βίβλος της Επιτροπής παρουσιάζει μια σειρά από διαφορετικές διαδρομές που θα μπορούσε να επιλέξει να ακολουθήσει αυτή η ενωμένη ΕΕ των 27. Είναι η αρχή της διαδικασίας, όχι το τέλος, και ελπίζω ότι τώρα θα πραγματοποιηθεί ένας έντιμος και ευρύς διάλογος. Η μορφή θα ανταποκρίνεται στη λειτουργία. Κρατάμε το μέλλον της Ευρώπης στα χέρια μας». 

Είναι εύκολο να βρείτε αυτά τα 5 σενάρια. Ρεαλιστικότερο κρίνουμε το “αυτοί που θέλουν περισσότερα κάνουν περισσότερα”. Που θα ήταν φυσιολογικό (αν και όχι σίγουρο) να αφορά κατ’ αρχήν τα κράτη μέλη της ευρωζώνης…

Σάββατο 25 Φλεβάρη. Αν και δεν φαίνεται να έχει άμεση σχέση ανήκει (κατά την ταπεινή μας άποψη) στην κατηγορία «μπορείς να δέσεις το βρακί σου». Ή, για να το πούμε με πιο τετριμμένο και «πολιτικά σωστό» τρόπο: από ποιά θέση μιλάς ρε Καραμήτρο;

Λοιπόν: γερμανία, ιταλία, γαλλία και τσεχία (προς το παρόν) στηρίζουν την άποψη της ευρωπαϊκής επιτροπής ότι προκειμένου να αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις του Λονδίνου για την έξοδό του απ’ την ε.ε. (προσοχή: να αρχίσουν· όχι να τελειώσουν!) θα πρέπει το αγγλικό κράτος να πληρώσει στην ε.ε. 60 δις ευρώ! Εξήντα ολόκληρα δισεκατομμύρια, έναντι «πρόβλεψης ζημιών της ε.ε.» – με το καλημέρα! Ποιος είπαμε να τα πληρώσει; Η (άλλοτε) «κυβέρνα βρετανία»!

Τι είπαμε ότι βολεύει τα ελληνικά αφεντικά; Να τους χαριστούν (για δεύτερη φορά…) καμιά 60αριά δις; Τόσα είναι καλά; Ή και παραπάνω;