Τετάρτη 27 Φλεβάρη. Ενδιαφέρουσες (για την εργατική μας κριτική) εξελίξεις στο πως και τι του ελλαδιστάν στην ανατολική Μεσόγειο. Δεν ήταν δυνατό να συμπεριληφθούν στο εκτενές Sarajevo 135a, δεν πρέπει όμως να μείνουν ασχολίαστες.
Πέρα απ’ τον θρυλικό αγωγό east med (που θα μετέφερε προς στη νότια ευρώπη τα γκάζια της Λευκωσίας και τα περισσεύματα απ’ τα γκάζια του Τελ Αβίβ, για χιλιάδες χιλιόμετρα, μέσα απ’ τα βάθη της ανατολικής Μεσογείου – πολύ συγκινητικό!) και περίπου στην ίδια διαδρομή, επρόκειτο να φτιαχτεί κι ένα άλλο μεγάλο έργο. Η ηλεκτρική διασύνδεση ισραήλ – νότιας κύπρου – κρήτης – ελλάδας – και βλέπουμε. Σε αντίθεση με τον east med το project EuroAsia interconnector το είχαμε θεωρήσει σοβαρό. Όχι άδικα. Πρώτον, επειδή η πόντιση ενός (μεγάλου) καλωδίου μεταφοράς ρεύματος είναι μεν δύσκολο έργο, αλλά όχι τόσο όσο η πόντιση ενός αγωγού φυσικού αερίου. Υπάρχει μεγάλη διεθνής εμπειρία σχετικά, μιας και τέτοιου τύπου καλώδια ρεύματος (για διάφορες χρήσεις) περνάνε και ξαναπερνάνε ωκεανούς. Δεύτερον, επειδή η ε.ε. το είχε συμπεριλάβει στα έργα στρατηγικής σημασίας, προβλέποντας την χρηματοδότηση του κόστους του σε υψηλό ποσοστό. Φυσικά το ελληνικό κέρδος (ή όχι) απ’ το καλώδιο είχε κάτι κοινό με τον γκαζοσωλήνα: θα αναγνωριζόταν τουρκική αοζ στην ανατολική Μεσόγειο (οπότε το καλώδιο, όπως και ο αγωγός, θα περνούσε υποχρεωτικά απο εκεί) ή όχι;
Η μελέτη του έργου είχε τελειώσει το 2013. Εννοείται ότι απ’ την μελέτη ως την κατασκευή υπάρχουν πολλά στάδια. Και ω του θαύματος: αυτό το ευρωχρηματοδοτούμενο καλώδιο, που επαινέθηκε στα μέρη μας σαν μεγάλο γεωπολιτικό όπλο (κατά τη τουρκίας), αυτός λοιπόν ο «ηλεκτρικός east med» υπονομεύεται εδώ και μήνες υποδειγματικά, ως το σημείο να οδεύει προς ακύρωση. Από ποιον υπονομεύεται; Απ’ το ελλαδιστάν!!!
Ας τα πάρουμε επιγραμματικά με τη σειρά. Το project EuroAsian interconnector μετά από μερικά μπρος πίσω, διαμορφώθηκε σαν ενιαίο κατασκευαστικό project, υπό την αιγίδα της ομώνυμης εταιρείας (EuroAsian interconnector) που θα έπαιζε τον ρόλο του αρχιεργολάβου. Αυτή θα έκανε χωριστούς διαγωνισμούς για την κατασκευή των επιμέρους τμημάτων του έργου (ισραήλ – κύπρος, κύπρος – κρήτη, κρήτη – κυρίως ελλάδα) κρατώντας την ενιαία διαχείριση του budget και των προδιαγραφών της κατασκευής. Το σκεπτικό του να υπάρχει ενιαία υπερ-εργολαβία (και μετά τμηματικές εργολαβίες, μέσω διεθνών διαγωνισμών) είχε νόημα: άλλα μέρη του έργου είναι ευκολότερα και φτηνότερα, και άλλα το ανάποδο. Για ένα έργο με ενιαία λογική, το να γίνει κεντρικά η διαχείριση του κόστους κατασκευής (και, κατά συνέπεια, του κόστους του παρεχόμενου ρεύματος εδώ ή εκεί) δεν είναι καθόλου παράλογο.
Το project αυτό σχετιζόταν (δεν το φανταστήκατε, ε;) με τα κοιτάσματα φυσικού αερίου που έχουν βρεθεί ήδη ή θα βρίσκονταν μελλοντικά είτε στην ισραηλινή είτε στη νοτιοκυπριακή αοζ. Απλός ο λόγος: το φυσικό αέριο είναι στάνταρ πρώτη ύλη για την παραγωγή ρεύματος. Εν όψει αυτού του σοβαρού ενδεχόμενου (: το Τελ Αβίβ και η Λευκωσία είτε να εξάγουν ηλεκτρισμό, είτε να εισάγουν περιοδικά λόγω μεγαλύτερων αναγκών) ο EuroAsian interconnector εμφανιζόταν σαν ένας εξορθολογισμός μεγάλης κλίμακας – κι ας είχε κόστος κατασκευής 3,5 δισεκατομύρια ευρώ.
Ως εδώ, και με βάση τις δηλώσεις των βιτρινών των εμπλεκόμενων κρατών απ’ το 2012 και μετά, δεν ήταν αυθαίρετο το ότι η ασταμάτητη μηχανή θεώρησε αυτό το project (και όχι τον east med) σοβαρή δουλειά… (Δεν είχε το καλώδιο, βέβαια, 6ο στόλο για προστασία… Όσες / όσοι είστε στις αόρατες πόλεις καταλαβαίνετε…)
(φωτογραφία: Η εθνική μεγαλοπρέπεια του ηλεκτρικού καλωδίου φαίνεται όταν σχεδιαστεί η διαδρομή του πάνω στον χάρτη με τις αοζ της ελληνικής ψυχής.
Ουάου!….)
