Tag: ε.ε.

Crisis 3

Πέμπτη 7 Ιούλη>> Θα είναι άραγε πρωτοτυπία αν θυμίσουμε ότι αυτή η «ενεργειακή κρίση» που αποδίδεται παραπλανητικά στη Μόσχα και θα οδηγήσει τους γερμανούς υπηκόους και όχι μόνο σε «δελτίο ρεύματος» αφορά σχεδόν αποκλειστικά τον δυτικό καπιταλισμό – όπως ακριβώς συμβαίνει με την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία;

Γιατί εδώ; Επειδή εδώ η καπιταλιστική αναδιάθρωση σ’ όλο το εύρος της είναι πολύ πιο επείγουσα από οπουδήποτε αλλού – εξαιτίας και του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού μεταξύ κρατών. Οι κινέζοι ή οι ινδοί υπήκοοι (για παράδειγμα) δεν φαίνεται να απειλούνται με διπλά και τριπλά παλτά φέτος τον χειμώνα – όσο για το νότιο ημισφαίριο, έχει καλοκαίρι όταν το βόρειο κρυώνει…

Υπάρχει όμως (σίγουρα για την ασταμάτητη μηχανή) ένα επιπλέον ζήτημα. Η «ενεργειακή κρίση» κατασκευάζεται δόλια και σκόπιμα, σε βάρος των υπηκόων, είτε με την μορφή του ακριβού ρεύματος και φυσικού αερίου είτε με την μορφή των πειθαρχικών μέτρων («δελτίο», έλεγχος κατανάλωσης, διάφορες απαγορεύσεις) – ως εδώ κατανοητή η καπιταλιστική μηχανική. Τι είναι όμως εκείνο που κάνει τις δήθεν «πράσινες» πηγές ενέργειας, φωτοβολταϊκά και ανεμογεννήτριες, απλά ένα μεταβατικό άλλοθι; Γιατί τα αφεντικά της ενεργειακής αναδιάρθρωσης προσβλέπουν στα πυρηνικά (είτε τις τρέχουσες τεχνολογίας σχάσης, είτε στην ερευνώμενη και πολλά υποσχόμενη τεχνολογία σύντηξης) κι όχι σε «ανεμογεννήτριες παντού»;

Η πρώτη δόση απάντησης οφείλεται στα μειονεκτήματα των (καθόλου!) «πράσινων» πηγών ενέργειας. Ανάμεσα στα υπόλοιπα είναι η αστάθεια στην παραγωγή (: χρειάζεται άνεμος ή ήλιος κι αυτά δεν είναι πάντα δεδομένα) και το μεγάλο κόστος της αποθήκευσης (: μπαταρίες). Παρότι ένα μέρος της ηλεκτροπαραγωγής στα καπιταλιστικά κράτη της 4ης βιομηχανικής επανάστασης θα μπορούσε να μείνει «εναλλακτικό» (κυρίως για ιδεολογικούς λόγους), οι διαδικασίες σταθερής ροής είναι περισσότερο απαραίτητες και αξιόπιστες αν μιλάμε για το σύνολο των αναγκών ενός καπιταλιστικού σχηματισμού.

Η δεύτερη δόση απάντησης βρίσκεται στις προβλέψεις για την αύξηση των αναγκών σε ηλεκτρικό ρεύμα τις επόμενες δεκαετίες – οπωσδήποτε και στις δυτικές καπιταλιστικές κοινωνίες. Αυτές οι προβολές μιλούν για μια αύξηση της ζήτησης από 8% έως 12% τα επόμενα χρόνια εξαιτίας της γενίκευσης της χρήσης ηλεκτρικών αυτοκινήτων, και γύρω στο 3% εξαιτίας του πολλαπλασιασμού των ενεργοβόρων data centers. (Αυτοί οι υπολογισμοί μπορεί να αποδειχθούν μετριοπαθείς).

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Προσωρινή ανακεφαλαίωση: αμάρτησα για το παιδί μου!

Πέμπτη 7 Ιούλη>> Ήδη απ’ την εποχή της «λευκής βίβλου», στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ο ευρωπαϊκός (κυρίως ο γερμανο-γαλλικός) καπιταλισμός προσδιόρισε την «οικολογία» σαν στοιχείο εμπορικού προστατευτισμού έναντι των ανταγωνιστών του, που τότε ήταν κυρίως ο αμερικανικός.

Συν τω χρόνω το «φαινόμενο του θερμοκηπίου» που κάποια στιγμή άλλαξε όνομα και έγινε «κλιματική αλλαγή» για να συμπεριλάβει οποιαδήποτε «διαταραχή» του κλίματος, είτε προς το θερμότερο είτε προς το ψυχρότερο, έγινε ταυτόχρονα εμπορικό όπλο (πλέον και εναντίον της κίνας) και σχέδιο αναδιάρθρωσης της οργάνωσης της εργασίας στις μητροπόλεις. Με δυο λόγια: η «ενεργειακή κρίση» ποτέ δεν ήταν το μεταφυσικό φαινόμενο που πουλάνε με τον τόνο οι δημαγωγοί. Πάντα ήταν ένα απ’ τα ψευδώνυμα μιας ενδοκαπιταλιστικά ανταγωνιστικής παραγωγικής / καταναλωτικής αναδιάρθρωσης.

Κι ενώ η «κλιματική αλλαγή» έπλεε μόνη της, εμπνέοντας μεγάλα, φιλόδοξα σχέδια εμπορικού πολέμου με σημαία το «κλίμα» αλλά και ελάχιστο ενδιαφέρον ή/και πειθαρχία στους υποτελείς, τα δυτικά αφεντικά (στα οποία περιλαμβάνεται πλέον και τμήμα του αμερικανικού κεφάλαιου) αποφάσισαν να αξιοποιήσουν την ρωσική εισβολή στην ουκρανία, για να σκηνοθετήσουν μια κατάσταση «έκτακτης ενεργειακής ανάγκης». Μ’ άλλα λόγια στον κλιματικό Αρμαγεδώνα και τις όποιες μεταφυσικές προδιαγραφές του προστέθηκε ένα ζήτημα πεζής γεωπολιτικής αντιπαλότητας.

Το πράγμα περιπλέκεται. Το προσόν της «ρωσικής κακίας» (δηλαδή των εμπορικών τιμωριών κατά της Μόσχας…) είναι ότι μπορεί να νομιμοποιήσει άμεσα πειθαρχικά, περιοριστικά μέτρα∙ μια ασκητική προτεσταντική στάση “νηστείας, μετάνοιας και προσευχής” των υποτελών, την οποία έχουν ανάγκη τα αφεντικά. Το μειονέκτημα όμως είναι ίσως ακόμα μεγαλύτερο: πρόκειται για ένα επιχείρημα (η «ρωσική κακία»…) που μπορεί να ελεγχθεί, χειροπιαστά, άμεσα, σε αντίθεση με την μεταφυσική της «κλιματικής αλλαγής». Με άλλα λόγια κρίνουμε ότι η συμπαράθεση ενός μεταφυσικού σετ απειλών και ενός ιστορικογεωπολιτικού μάλλον προκαλεί σύγχυση παρά οτιδήποτε άλλο: κι αν σε δυο, τρεις, τέσσερεις μήνες τελειώσει ο πόλεμος στην ουκρανία;

Ενώ η μεταφυσική του κλίματος έμοιαζε να πλέει απρόσκοπτα προς τον παράδεισο των «ανανεώσιμων πηγών» (αφήνοντας τη νομιμοποίηση της πυρηνικής ενέργειας σε κάποιο ασαφές τρικ στο μέλλον), η γεωπολιτική της «εξάρτησης απ’ τις ενεργειακές πηγές των εχθρών» βοηθάει μεν την «ηθική της περήφανης – ενεργειακής – φτώχιας» για τους πρωτοκοσμικούς, ξαναβάζει όμως στον ντορβά όλες τις καταραμένες, καταστροφικές, «μολυσματικές» πρώτες ύλες. Απ’ το πετρέλαιο και το (υγροποιημένο) φυσικό αέριο κι-ας-είναι-από-όπου-νάναι, κι-ας-κάνει-όσο-κάνει, μέχρι τους λιγνίτες. Ας μας επιτραπεί: πρέπει να είναι κάποιος οικολόγος με τον κώλο μπροστά για να φάει το ότι ο ευρωπαϊκός (και γενικότερα ο δυτικός) ιμπεριαλιστικός σχεδιασμός στην ουκρανία δικαιολογεί περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα στην ατμόσφαιρα!!!! Αν είναι έτσι, τότε πριν ασχοληθεί κάποιος με την «κλιματική κρίση» ας φάει την ζωή του υπέρ της «παγκόσμιας ειρήνης και του αφοπλισμού»!

Δύο βήματα πίσω για να γίνει ένα άλμα μπροστά λοιπόν; Κάπως έτσι φαίνεται να το σκέφτονται τα δυτικά αφεντικά της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, θεωρώντας ότι οι υπήκοοι είναι οριστικά βλαμμένοι, και δεν καταλαβαίνουν. Είναι; Είναι όλοι;

Η ασταμάτητη μηχανή δεν ξέρει ακόμα την απάντηση. Αλλά θα ήθελε να είναι ΌΧΙ!

«Κασσανδρισμός»;

Δευτέρα 30 Μάη>> Βρίσκετε σωστή την άποψη της παραπάνω αφίσας; Με τα μικρά λευκά γράμματα γράφει:

Ο αμερικανικός μιλιταρισμός / ιμπεριαλισμός, έχοντας ηττηθεί στη Συρία και στο Ιράκ, προσπαθεί να στριμώξει τους αντιπάλους του στα σύνορά τους: την Ρωσία στη Μαύρη Θάλασσα, και την Κίνα στη Νότια Θάλασσα. Για να πετύχει το πρώτο σπρώχνει το γασιστικό ουκρανικό καθεστώς να δημιουργήσει μια πολεμική «κρίση» σε βάρος του αυτονομημένου νοτιοανατολικού θύλακα στο Donbass, έτσι ώστε ο u.s. army να γίνει μόνιμος στην ευρύτερη περιοχή. Το ελληνικό κράτος υποστηρίζει το αμερικανικό κατ’ αρχήν επιμελητειακά: με βάσεις, λιμάνια, αεροδρόμια για drones και κατασκοπεία… (Υπάρχουν επιπλέον φήμες για συμμετοχή ελλήνων μισθοφόρων στη μεριά του Κιέβου…)

(Οι φίλοι του νατο έχουν ασφαλώς εντελώς αντίθετη άποψη!) Να την τυπώσουμε / τοιχοκολλήσουμε, λοιπόν, μια τέτοια αφίσα;

Μην απαντήσετε. Το κάναμε ήδη. Αυτή η αφίσα κυκλοφόρησε / τοιχοκολλήθηκε τον Απρίλη του 2021, πριν πάνω από ένα χρόνο… (Υπάρχει η χρονολογία κάτω δεξιά, και μπορείτε να την επιβεβαιώσετε αν μπείτε στον τομέα «αυτονομία» του site, και στη συνέχεια στον τομέα «αυτόνομοι»…) Επιμονή: προσπαθούμε, σαν αυτόνομοι εργάτες, εντελώς μειοψηφικά και αντιηρωϊκά, να κερδίσουμε πολιτικό χρόνο αναλύοντας και διαβλέποντας έγκαιρα την εξέλιξη των πραγμάτων στην καπιταλιστική κρίση / αναδιάρθρωση και στον οξυνόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο που είναι υποχρεωτικά βασικό στοιχείο της… Προσπαθούμε να «προσφέρουμε» πολιτικό χρόνο προετοιμασίας, οργάνωσης και ετοιμότητας, είτε πρόκειται για την γενετική μηχανοποίηση της ζωής, είτε πρόκειται για την ενδοκαπιταλιστική σύγκρουση, είτε πρόκειται για την μόνιμη «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», είτε πρόκειται για…

Μάταια… Η «μόδα» είναι το χάσιμο χρόνου, η θυματοποίηση, η «έκπληξη» για – το – πως – τα – πράγματα – γίνονται – έτσι, η νηπιακότητα των αντιδράσεων, η ατομικίστικη απώθηση, οι μικροπολιτικές αρπαχτές και το μεροδούλι μεροφάι∙ συχνά και η συνηγορία στις μεθοδεύσεις των αφεντικών.

Θεωρήστε το παρ’ όλα αυτά βέβαιο: τα εντόπια πολιτικά αφεντικά σαν εκπρόσωποι των συμφερόντων του νο 1 «εθνικού κεφάλαιου» (των εφοπλιστών) και των συμμάχων τους, μας έχουν βάλει ήδη στο ένα απ’ τα δύο (γεωγραφικά) κέντρα του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Με την βαθιά αδράνεια (εξαιρουμένου του κκε το οποίο όμως παραμένει ριζικά «πατριωτικό / αντιτουρκικό»…) των υποτελών να είναι, ίσως, το χρησιμότερο «όπλο» τους – εναντίον μας.

Και πουλάνε τρέλα:

Όταν λέμε ότι οι άσπρες σκόνες καθορίζουν την «υψηλή πολιτική» στην παρακμιακή δύση, μπορεί να μας θεωρείτε υπερβολικούς. Ιδού λοιπόν η καινούργια «γραμμή» της αγαπημένης μας Ursula, η οποία – παρεπιπτόντως – υπήρξε κεντρική στον καταναγκαστικό πλατφορμιασμό, και θα συνεχίσει με το μαφιόζικο παρεάκι της…

«Για να σώσουμε την Ευρώπη απ’ τον Putin πρέπει να συνεχίσουμε να αγοράζουμε ρωσικό πετρέλαιο. Γιατί αν δεν το αγοράσουμε, ο Putin θα το πουλήσει αλλού σε υψηλότερες τιμές, οπότε καλύτερα να το αγοράζουμε εμείς το ρωσικό πετρέλαιο, και να μην τον αφήνουμε να κερδίζει»

Ουάου!!! «Νέα Ενεργειακή Πολιτική» στην ε.ε.!! ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΛΟ ΤΟ ΡΩΣΙΚΟ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ! ΟΥΤΕ ΣΤΑΓΟΝΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΑ ΡΩΣΙΚΑ ΠΗΓΑΔΙΑ! ΖΗΤΩ Η ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΡΩΣΙΚΟ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ – ΚΑΤΩ Ο PUTIN!!!

(Τί πίνουν; Τσαγάκι με μια σταγόνα γάλα;)

Δημιουργική καταστροφή (made by e.u.)

Δευτέρα 30 Μάη>>  Εν τω μεταξύ ξεκαθαρίζει (στο δικό μας μυαλό) η τακτική των ευρωπαϊκών κρατών / κεφαλαίων, ειδικά μετά το “fuck eu” απ’ το στόμα της φοβερής και τρομερής κυρίας Nuland στ’ αυτί του φοβερού και τρομερού κυρίου Pyatt εκείνον τον φοβερό και τρομερό Φλεβάρη του 2014 στο κέντρο του Κιέβου. Οι βασικές γραμμές της απάντησης στο γιατί, δηλαδή, ειδικά το Βερολίνο, έκανε ψόφιες προσπάθειες να «λυθεί το ουκρανικό πρόβλημα», αφήνοντάς το ουσιαστικά να επιδεινώνεται υπό την διεύθυνση της Ουάσιγκτον.

Υπό κανονικές συνθήκες ο ουκρανικός καπιταλισμός είχε ένα καλό αναπτυξιακό δυναμικό, ειδικά στον δευτερογενή, κληρονομιά του καταμερισμού εργασίας που είχε γίνει στη διάρκεια της σοβιετικής ένωσης. Την στιγμή του «διαζυγίου», στις αρχές της δεκαετίας του 1990, στην ουκρανία υπήρχε αυτοκινητοβιομηχανία και βιομηχανίες κατασκευής εξαρτημάτων για οχήματα, πυρηνικοί αντιδραστήρες (και φυσικά όλες οι κατηγορίες σχετικών τεχνικών και επιστημόνων), βιομηχανία κατασκευής πυραύλων, τανκς και λοιπών όπλων, know how κατασκευής τουρμποκινητήρων, ορυχεία άνθρακα καλής ποιότητας… Με δυο λόγια υπήρχαν αρκετά καπιταλιστικά δεδομένα, τόσο απ’ την άποψη της ζωντανής εργασίας όσο και των υποδομών και πρώτων υλών, για να εξελιχθεί η ουκρανία σε σοβαρό ανταγωνιστή του ευρωπαϊκού βιομηχανικού κεφάλαιου, ειδικά του γερμανικού και του γαλλικού…

Θα μπορούσε κάτι τέτοιο να γίνει αποδεκτό; Όχι φυσικά!!! Το ουκρανικό κράτος / κεφάλαιο «αφέθηκε» ή και «σπρώχτηκε» στη μετασοβιετική παρακμή, αρχίζοντας απ’ το εποικοδόμημα: το πολιτικό σκέλος της εξουσίας, και τους μαφιόζους που αναδύθηκαν πολύ γρήγορα σαν τα ουσιαστικά αφεντικά. Η ουκρανία – έπρεπε – να – γίνει – ένας – καπιταλισμός – κατά – βάση – αγροτικός και σίγουρα παρακμιακός , για να προμηθεύει στάρι και κριθάρι την ευρώπη – και ειδικευμένους στην τιμή του ανειδίκευτου… κι ως εκεί! Αυτό ήταν κατ’ αρχήν δουλειά των μαφιόζων αφεντικών, αλλά την «δύση», και ειδικά τα ευρωπαϊκά κράτη / κεφάλαια, καθόλου δεν την ενοχλούσε! Το αντίθετο…

Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα. Ακριβώς λόγω της γειτνίασης και της κοινής καπιταλιστικής (αλλά και πολιτισμικής) ιστορίας με την ρωσία, στο βαθμό που η δεύτερη ξαναστεκόταν στα πόδια της, θα ήταν πάντα πιθανό το ενδεχόμενο να «παρασυρθεί» ένα τμήμα της ουκρανικής ελίτ (και του πληθυσμού) σ’ ένα δρόμο αναδιάρθρωσης και καπιταλιστικής ανόρθωσης. Βλέποντας τι έκανε το «πατριωτικό τμήμα» των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών με εκπρόσωπο την ανεγκέφαλη αλεπού / Putin απ’ το 2000 και μετά, το τελευταίο που θα ήθελαν όχι μόνο η Ουάσιγκτον αλλά και το Παρίσι με το Βερολίνο, ήταν να συμβεί κάτι ανάλογο στην ουκρανική επικράτεια.

Αυτό εξηγεί το γιατί ενώ ο ουκρανικός καπιταλισμός στη βιομηχανική του διάσταση ρήμαζε σταθερά στα ‘90s, το 2013, η πρόταση της ε.ε. στο Κίεβο για στενότερες οικονομικές σχέσεις (με πρωτεργάτες το Βερολίνο και το Παρίσι) ήταν ουσιαστικά να ξεκόψει απ’ τις οικονομικές του παρτίδες με τη Μόσχα… Θεωρούμε πια προφανές ότι τα ευρωπαϊκά αφεντικά ήθελαν να έχουν ήσυχο το κεφάλι τους ότι η ουκρανία θα μείνει για καιρό μια αγροτική / μαφιόζικη επικράτεια.

Ανάμεσα στο 2001 και στο 2008, οι ουκρανοί μαφιόζοι (σαν ιδιοκτήτες εργοστασίων και ορυχείων) κατάφεραν να ανεβάσουν την βιομηχανική απόδοση του ουκρανικού καπιταλισμού, χωρίς να ασχοληθούν με επενδύσεις και βελτίωση του εξοπλισμού, χάρη στις φτηνές πρώτες ύλες και στις γνώσεις των ειδικευμένων ουκρανών εργατών: ο μέσος όρος ετήσιας αύξησης του ουκρανικού αεπ ήταν 7,4%. Αλλά αυτό θα μπορούσε να είναι επικίνδυνο αν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μια κεντρική εξουσία στο Κίεβο κατάφερνε άλλους από δαύτους να τους ρίξει στα σίδερα κι άλλους να τους «ενσωματώσει» όπως έγινε με το ρωσικό καθεστώς μετά το 2001.

Εν τέλει ένα στοιχειωδώς ισορροπημένο (κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά) ουκρανικό κράτος / κεφάλαιο θα είχε πιθανότατα λιγότερο συμφέρον να ενταχθεί σε ε.ε. (και νατο) και μεγαλύτερο να δικτυωθεί στις δομές του ευρασιατικού project: απ’ την ευρασιατική οικονομική ένωση (EEU) ως το σύμφωνο της Σαγκάης (SCO)… Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα πρέπει να θεωρούνταν εφιαλτικό, για διαφορετικούς ίσως λόγους αλλά πάντως αδιανόητο, και στις δ’υο πλευρές του Ατλαντικού.

Είναι γεγονός ότι η Ουάσιγκτον ελίχθηκε γρήγορα, πάτησε πάνω στον ευρωπαϊκό σχεδιασμό και στην πολιτική κρίση που προκάλεσε με την πρόταση για «σχέσεις με την ε.ε.» στο Κίεβο στα τέλη του 2013 (όταν η διοίκηση Γιανούκοβιτς απέρριψε τον εκβιασμό) και αναδύθηκε σαν το βασικό κέντρο ελέγχου του Κιέβου, μέσω της εκπαίδευσης των φασιστών, της σφαγής στη Maidan, και του πραξικοπήματος που ακολούθησε. Ουσιαστικά η Ουάσιγκτον κατέκτησε και ενίσχυσε το ήδη υπαρκτό ουκρανικό παρακράτος. Είναι πιθανό ότι το Παρίσι και το Βερολίνο δεν ήθελαν ένα Κίεβο αιχμή-του-νατοϊκού-δόρατος κατά της Μόσχας∙ θα ήταν ευχαριστημένα με μια παρακμιακή αγροτική επαρχία υπό τον δικό τους έλεγχο στις πρώτες ύλες και την ειδικευμένη εργασία. Αλλά η Ουάσιγκτον αυτό ακριβώς ήθελε – και το πέτυχε από το 2014 ως τις αρχές του 2022. Υπήρχε βασική διαφορά μεταξύ των ζητούμενων των κρατών / κεφαλαίων της γερμανίας και της γαλλίας απ’ τη μια μεριά, και των ηπα απ’ την άλλη. Υπήρχε όμως και ένα βασικό κοινό: «η διατήρηση του ουκρανικού καπιταλισμού κάτω, πολύ κάτω», χωρίς κακές επιρροές και κακά παραδείγματα απ’ την Μόσχα. Απ’ αυτή την άποψη η φασιστική μόχλευση του ουκρανικού παρακράτους μπορεί να μην ήταν ευρωπαϊκή πρωτοβουλία, δεν ήταν όμως αντίθετη με τα συμφέροντα του Βερολίνου, του Παρισιού, της Ρώμης, της Μαδρίτης, φυσικά του Λονδίνου…

Μ’ αυτά τα δεδομένα η Μόσχα ζήτησε, ξαναζήτησε και ξαναζήτησε για χρόνια απ’ τα ευρωπαϊκά κράτη (ειδικά τη γερμανία) να σταματήσουν να πατάνε πάνω στα πτώματα που δημιουργούσε η αμερικανική τακτική στην ουκρανία, ανατολική και όχι μόνο. Οι προτάσεις της Μόσχας για μια «ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφάλειας» σε ότι αφορούσε το Κίεβο δεν αποσκοπούσαν στο να γίνει ο ουκρανικός καπιταλισμός αυτό που θα μπορούσε πριν 30 ή 25 χρόνια!! Αποσκοπούσαν όμως στο να φύγει απ’ την μέση η αμερικανική μιλιταριστική αξιοποίηση των ευρωπαϊκών συμφερόντων στο ουκρανικό έδαφος: ας έμενε η ουκρανία παρακμιακή αν αυτό τα βόλευε∙ να έπαυε όμως να είναι αμερικανική βάση… Και θα πρέπει να το παραδεχτούν όσοι έχουν μυαλό στο κεφάλι τους: η απαίτηση της Μόσχας για (στρατιωτική) ουδετερότητα του Κιέβου είναι άμεσα εναντίον της Ουάσιγκτον αλλά όχι στον ίδιο βαθμό εναντίον του Παρισιού και του Βερολίνου∙ όχι άμεσα ούτε υποχρεωτικά, σε κάθε περίπτωση.

Όπως, όμως, δείχνουν οι εξελίξεις μέχρι σήμερα, οι ευρωπαϊκές πολιτικές βιτρίνες δεν μπορούν να ξεφύγουν απ’ τον φόβο (καλύτερα: την βεβαιότητα) της περιθωριοποίησής τους σε σύγκριση με την αποικιακή / ιμπεριαλιστική ιστορία τους εδώ και 500 χρόνια: καθώς το ευρασιατικό project θα αναπτύσσεται και οικονομικά και στρατιωτικά, δείχνουν αυτές οι ευρωπαϊκές πολιτικές βιτρίνες να έχουν εναποθέσει τις όποιες ελπίδες τους για «ανάσχεση» στον u.s. army… Ακόμα και με την μόνη μέθοδο που ξέρει και μπορεί, της καμμένης γης. Κι όχι μόνο του καθαρά στρατιωτικού σκέλους του, αλλά και των υπόλοιπων διαστάσεων της αμερικανικής μιλιταριστικής μηχανικής.

Δείτε, για παράδειγμα, το πρόσφατο «πακέτο» 40 δισεκατομυρίων δολαρίων με το οποίο το Joνυσταλεάν θα «στηρίξει» και θα «σώσει» το φασιστοΚίεβο. Απ’ αυτόν τον πακτωλό τα 8,7 δις προορίζονται για τις αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες, για να αντικατασταθούν τα όπλα που στέλνονται στο Κίεβο (και εν πολλοίς καταστρέφονται απ’ τους ρωσικούς πυραύλους)∙ 3,9 δις για την αμερικανική «στρατιωτική διοίκηση ευρώπης» στην οποία υπάγεται ο κλόουν (για εξαγορές, δωροδοκίες και λοιπά έξοδα)∙ 5 δις για την απροσδιόριστη φροντίδα της «παγκόσμιας διατροφικής αλυσίδας»∙ 6 δις για όπλα και «εκπαίδευση» του ουκρανικού στρατού, όσου απομείνει∙ 9 δις σαν «οικονομική βοήθεια», για να ταϊστεί το ουκρανικό παρακράτος∙ και 900 εκατομμύρια για τους πρόσφυγες. Τα 16 δις είναι δανεικά, σ’ ένα φασιστοκράτος που είναι χρεωκοπημένο προ πολλού. Συνεπώς η Ουάσιγκτον θέλει να κρατήσει σε διαρκή ομηρία ότι απομείνει απ’ το ουκρανικό κράτος, παρακμιακό, μαφίοζικο και χρεωκοπημένο, για οποιαδήποτε μελλοντική χρήση.

Αυτό παρηγορεί διάφορες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Θεωρούμε χαρακτηριστικό απ’ αυτή την άποψη τον επαναλαμβανόμενο λιγμό αυτού του θλιβερού γερμανού πρωθ. Scholz: η ρωσία δεν πρέπει να νικήσει…

Έχει κάποιον άλλο υποψήφιο για νικητή ο κύριος θλιβερός; Εύχεται, άραγε, να νικήσει η Ουάσιγκτον; Ίσως ούτε αυτό θα του άρεσε μεσοπρόθεσμα… (Αλλά μεσοπρόθεσμα είμαστε όλοι νεκροί όπως είπε κάποτε ένας σοφός…)

Ακόμα και η πιο μυωπική καπιταλιστική τακτική παραμένει καπιταλιστική. Είναι απίθανο όμως να βγαίνουν νικητές εκείνοι που χάνουν το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους∙ και τον ορίζοντα απ’ τα μάτια τους… Τα περασμένα μεγαλεία που βρυκολακιάζουν δεν είναι έξοδος. Αν θέλει ο κύριος θλιβερός ας δει το πως η αφρική ξεφορτώνεται τον βασιλιά Macron…

Διαδηλώσεις κατά του γαλλικού ιμπεριαλισμού: στο μάλι, στο τσάντ, στην κεντροαφρικανική δημοκρατία και (φωτο επάνω) στη νότια αφρική. Οι διαδηλώσεις οργανώνονται από ακροαριστερές οργανώσεις. Στην πάνω φωτογραφία, δεξιά με τον μπερέ, ο Julius Malema, απ’ τις ηγετικές φυσιογνωμίες του αντι-ιμπεριαλιστικού κινήματος στην υποσαχάρια Αφρική…

Το κακό παραμονεύει! (1)

Δευτέρα 23 Μάη>> Όχι, δεν είναι συνωμοσία! (Και σίγουρα δεν είναι μια «θεωρία» της!!!) Ό,τι συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας δεν μπορεί να θεωρηθεί κρυφό, συνωμοτικό. Κι αν κλείσουμε τα μάτια, πάλι δεν είναι τέτοιο. Όσο σφικτά κι αν τα κλείσουμε (τα μάτια μας). Εξαιρούνται όσοι χώνουν το κεφάλι τους στην άμμο…

Δείτε το λοιπόν σαν case study. Ψύχραιμα και κριτικά.

Αυτό είναι μια είδηση:

Αυτό είναι άλλη μια, πιο διεθνής:

Τα κρούσματα (ως πριν 3 ημέρες):

Εντάξει ως εδώ; Όλα είναι μυστηριώδη, περίεργα και δυτικά, αλλά η «επιστημονική κοινότητα αγρυπνά» (πρωτοκοσμική κι αυτή) … Χτες, σήμερα, αύριο.

Πάμε τώρα πίσω, 14 μήνες πριν, πάντα τον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Viva Ursula!

Δευτέρα 16 Μάη>> Όλες οι ευρωπαϊκές εταιρείες που εμπορεύονται ρωσικό γκάζι (εκτός απ’ τις πολωνικές και τις βουλγάρικες…) συμφώνησαν στον μηχανισμό πληρωμής που πρότεινε η Μόσχα. Και συνεχίζουν τις δουλειές τους. Τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν αν δεν αγόραζαν γκάζι; Θα αγόραζαν και θα πουλούσαν κάστανα, με φουφούδες στις διαστραυρώσεις; Όχι. Παρεπιπτόντως το ότι μ’ αυτόν τον τρόπο «χρηματοδοτούν τον πόλεμο του Putin» ή (το λιγότερο φωναχτό) ότι «ενισχύουν το ρωσικό νόμισμα», πάνε στην άκρη…

Οι πολιτικές βιτρίνες των περισσότερων ευρωπαϊκών κρατών είχαν όμως προτάξει τα στήθια τους, εκτόξευαν πύρινα «ποτέ το ρούβλι!» και έδειχναν διατεθειμένες ακόμα και να οδηγήσουν τους πληθυσμούς τους, σαν άλλοι Μωϋσήδες, στη ζεστή-από-φυσικού της υποσαχάρια Αφρική παρά να «υποκύψουν στους εκβιασμούς του Putin»! Ήταν μια γενναία κωμική στάση, αντάξια ενός αναγνωρισμένου κλόουν όπως αυτός του Κιέβου, που γινόταν ξεκαρδιστική απ’ το γεγονός ότι ήξεραν πολύ καλά τι θα κάνουν οι εθνικοί γκαζο-προμηθευτές τους όταν αυτοί, πάνω στο σανίδι, έσκιζαν τις πλεξούδες τους… Θίασος!

Δυστυχώς σ’ αυτά τα εμπορικά deal («θα πληρώνουμε όπως ζητήσατε»…) δεν προβλέπονται γενναιοδωρίες (του είδους «… και θα σας στείλουμε για δώρο τις πολιτικές μας βιτρίνες»…). Το ευρωπαϊκό κεφάλαιο του συγκεκριμένου τομέα συμπεριφέρθηκε ρεαλιστικά σαν αυτό που είναι, αλλά οι «πολιτικοί εκπρόσωποί» του, ξεβράκωτοι, τσίτσιδοι (πολιτικά), παραμένουν στα πόστα τους, εξακολουθούν να χρυσοπληρώνονται, και οπωσδήποτε η κυρία Ursula θα μας φέρει καμιά καραβιά mRNA πλατφόρμες (κατά της γρίπης ίσως…) το φθινόπωρο, να στρώσουν τους ισολογισμούς των εταιρειών τους οι φίλοι της…

Πάρε τον ένα και βάρα τον άλλον (συγγνώμη για την προσωποποίηση, το ζήτημα είναι δομικό)! Ο υφιστάμενος της κυρίας Ursula που πληρώνεται σαν «υπ.εξ. της ε.ε.», αυτός ο ανεκδιήγητος Josep Borrell, είχε μια «καλή ιδέα»: τα «παγωμένα» στις ευρωπαϊκές τράπεζες ρωσικά περιουσιακά στοιχεία να κατασχεθούν και να δοθούν στους ουκρανούς μαφιόζους για να «ανοικοδομήσουν την χώρα». «Γιατί σας φαίνεται παράξενο;» απάντησαν οι κολαούζοι του. «Το έκανε και ο νυσταλέος Jo με τα παγωμένα περιουσιακά στοιχεία του αφγανιστάν». (Ο νυσταλέος το έκανε ακόμα πιο χοντρά: θα τα κατασχέσει και με τα μισά απ’ αυτά θα αποζημιώσει τις οικογένειες των θυμάτων της 11ης/9ου/2001… Μόνο που οι ταλιμπάν δεν είχαν καμία σχέση, ούτε κατηγορήθηκαν ποτέ ότι έχουν!)

Αυτά λέγονται ένοπλες ληστείες και μετατρέπουν το άλλοτε αγέρωχο «διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα» σε wild west – με πολλούς νεκροθάφτες. Οι διάφοροι / ες Borrell της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας θα πληρώσουν για τις μεγαλοφυείς ιδέες τους ή μόνο θα πληρώνονται;

Υπάρχει μια έκφραση που λέγεται «αυτονομία των πολιτικών». Σημαίνει, χοντρικά, ότι οι πολιτικές βιτρίνες δρουν αφ’ εαυτές, όπως γουστάρουν. Μας είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι οι πολιτικές βιτρίνες των ευρωπαϊκών κρατών δεν δίνουν λογαριασμό έστω σε κάποια τμήματα του κεφάλαιου. Μας είναι πιο εύκολο να φανταστούμε ότι τύποι σαν τον Borrell εκπροσωπούν τμήματα των ευρωπαϊκών μαφιών∙ ας πούμε τις κατασκευαστικές επιχειρήσεις τους. Όπως άλλωστε η κυρία Ursula εκπροσωπεί (και) τους φαρμακομαφιόζους.

Να μας ζήσουν να τους χαιρόμαστε!…

Λίγη πραγματικότητα παρακαλώ!

Δευτέρα 25 Απρίλη>> Στις 24 Μάρτη ήταν απόλυτα κατηγορηματικοί: «δεν πρόκειται να πληρώσουμε σε ρούβλια για το παλιοαέριο σας!!»

Στις 14 Απρίλη ήταν πάλι κατηγορηματικοί αλλά διακριτικά σκεπτικοί: «αν πληρώνουμε σε ρούβλια θα παραβιάσουμε τις κυρώσεις μας…»

Στις 22 Απρίλη βρήκαν την λύση! Θα κάνουν αυτό που ζητάει η Μόσχα – αλλά θα παριστάνουν ότι δεν το κάνουν!

Τι ζητούσε το τρισκατάρατο ρωσικό καθεστώς; Οι πληρωμές για το γκάζι – σε ευρώ ή δολάρια… – να μην γίνονται στα επί ευρωπαϊκού εδάφους υποκαταστήματα της gazprombank (επειδή εκεί μπορεί να «παγώσουν») αλλά στα κεντρικά της τράπεζας στη Μόσχα, όπου όσοι αγοράζουν θα ανοίξουν έναν λογαριασμό σε ευρώ (ή δολάρια) και έναν σε ρούβλια. Η gazprombank θα έχει εξουσιοδότηση να μετατρέπει τα ευρώ (ή δολάρια) σε ρούβλια, να τα μεταφέρει στον λογαριασμό β, και από κει να πληρώνεται…

Τι αποφάσισε η σοφή ε.ε.; Ότι είναι ο.κ. να πληρώνουν οι αγοραστές φυσικού αερίου σε ευρώ (ή δολάρια) στα κεντρικά της gazprombank, στη Μόσχα… ΑΛΛΑ (λένε οι υπηρεσίες της ε.ε.) υπάρχει ένα νομικό ζήτημα. Πότε θα θεωρείται η πληρωμή ολοκληρωμένη; Όταν τα ευρώ (ή δολάρια) θα μεταφέρονται απ’ τον λογαριασμό των ευρωπαϊκών εταιρειών στο λογιστήριο της gazprom; Ή αφού πρώτα τα ευρώ (ή δολάρια) κάνουν ένα γύρο μετατροπής τους σε ρούβλια (με την εγγύηση της gazprombank), επιστροφής στον β λογαριασμό (των ευρωπαϊκών εταιρειών) και μεταφοράς τους τότε στην gazprom; Οι υπηρεσίες (της ε.ε.) λένε ότι πρέπει να ισχύει το πρώτο, πράγμα που πρακτικά σημαίνει ότι οι εταιρείες δεν θα ανοίγουν β λογαριασμό…

Μοιάζει σαν «σολομώντια λύση» έτσι ώστε οι πολιτικές βιτρίνες της ε.ε. να σώσουν τα προσχήματα: το μείζον (η πληρωμή επί ρωσικού εδάφους, ώστε να μην υπάρχει κίνδυνος «παγώματος») γίνεται δεκτό∙ οι ευρωπαϊκοί λογαριασμοί σε ρούβλια όχι. Τα επιχειρήματα που επικαλούνται (οι νομικές υπηρεσίες της ε.ε.) κατά των λογαριασμών σε ρούβλια είτε είναι αόριστα (: έτσι παραβιάζονται οι «κυρώσεις»…) είτε αυθαίρετα (: η μετατροπή από νόμισμα σε νόμισμα θα επιβαρύνει τους αγοραστές με αβέβαια έξτρα κόστη). Εκείνο που προφανώς «καίει» είναι η αναγνώριση ενός παράδοξου δικαιώματος στην κεντρική τράπεζα της ρωσίας: το να μετατρέπει σε ρούβλια τις καταθέσεις δυτικών σε ευρώ (ή δολάρια) ενόσω τα ποσά είναι ακόμα στην ιδιοκτησία των δεύτερων (εφόσον βρίσκονται σε δικούς τους τραπεζικούς λογαριασμούς στην gazprombank). Ωστόσο η θέση της ε.ε. είναι εξαιρετικά αδύναμη για να μην πούμε γελοία: έχει σχεδόν κατάσχει ποσά κατατεθειμένα σε τράπεζες επί ευρωπαϊκού εδάφους παραβιάζοντας τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα των κατόχων των αντίστοιχων λογαριασμών! Πώς μπορεί, μετά απ’ αυτό, να διαμαρτύρεται για την παραβίαση των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας σε ευρωπαϊκούς λογαριασμούς επί ρωσικού εδάφους; Στο κάτω κάτω αυτοί οι λογαριασμοί δεν «παγώνουν»!…

Εκείνο που δεν μπορούν να παραδεχτούν οι δυτικές πολιτικές βιτρίνες είναι ότι διαλύοντας τις δεσμεύσεις του διεθνούς χρηματοπιστωτισμού (εδώ και χρόνια, με τις διάφορες «κυρώσεις» εδώ κι εκεί) ήρθε η ώρα να υποστούν τις συνέπειες: η κρισιμότητα των εμπορευμάτων (εν προκειμένω πρώτων υλών) είναι ανώτερης τάξης απ’ την χρησιμότητα των νομισμάτων και του (υπό δυτικό έλεγχο) χρηματοπιστωτισμού. Το να έχει ο δυτικός καπιταλισμός «διπλά δικαιώματα», αφενός σαν πελάτης / αγοραστής (που έχει πάντα δίκιο) και αφετέρου σαν κεντρικός τραπεζίτης του πλανήτη (που έχει όλη την εξουσία και πυροβολεί κατά βούληση), τελειώνει!! Και, ας το πούμε σύντομα: κανένα καπιταλιστικό κράτος του πλανήτη πλην των δυτικών (ευρώ, δολάριο…) δεν στεναχωριέται γι’ αυτό!

Ηθικό δίδαγμα; Οι φοβερές και τρομερές χρηματοπιστωτικές «κυρώσεις» κατά της Μόσχας έχουν φτάσει στη λογική τους κατάληξη: τρακάρουν με τον τοίχο της προτεραιότητας των εμπορευματικών (: πρώτες ύλες) αγορών. Η υποτιθέμενη «σχετική αυτονομία» του χρήματος (και η οπλοποίησή του…) απέτυχε – αλλά οι δυτικοί υποτελείς δεν πρέπει να το μάθουν. Το χρήμα (το νόμισμα) είναι μέτρο της αξίας κι όχι αξία καθαυτή∙ όπως το χιλιόμετρο είναι μέτρο των αποστάσεων στο χώρο κι όχι απόσταση καθ’ αυτή! Οι κεντρικές τράπεζες (των ηπα και τις ε.ε.) σαν εκδότριες του δολαρίου και του ευρώ, μπορούν να μαζεύουν όσες ποσότητες θέλουν (εξαιρετικότατος πληθωρισμός!)∙ μπορούν επίσης να φτιάχνουν και σαίτες! Όμως τα νομίσματα ούτε τρώγονται ούτε κινούν τις μηχανές των εργοστασίων! Στοιχειώδες, αλλά τρέχα γύρευε με τους κοκάκηδες μανατζαρέους των «πολιτικών επιστημών»…  

Κι έτσι αφού δεν είναι πια ντροπή να πληρώνεται το ρωσικό καθεστώς στην έδρα του για το φυσικό αέριο, πάει να πει ότι δεν είναι ντροπή το ίδιο για όλες τις υπόλοιπες στρατηγικές πρώτες ύλες. Που δεν είναι ούτε λίγες ούτε ασήμαντες.

Προκύπτει όμως ένα θέμα σοβαρό τώρα. Οι «κυρώσεις», το «δεν χρηματοδοτούμε τον πόλεμο του Putin», ήταν το δυτικό υπερόπλο – πριν οποιοδήποτε άλλο «κανονικό». Τώρα που η τρισκατάρατη ανεγκέφαλη αλεπού θα εισπράττει σε «σκληρό νόμισμα» στην έδρα του χωρίς δυνατότητα «παγώματος» των εισπράξεων / εσόδων τι θα γίνει;

(Η καπιταλιστική πραγματικότητα είναι σκληρή για τις φαντασιώσεις των δυτικών πολιτικών βιτρινών και των «στρατηγικών» τζογαδόρων τους…)

Ζήτω η δύση!

Δευτέρα 18 Απρίλη>> Στην κατεχόμενη Παλαιστίνη ο πόλεμος δεν τελειώνει ποτέ. Είναι σταθερά (για την φιλάνθρωπη δύση) μια αγαπημένη ρουτίνα… (Δεν είναι χριστιανικό το al-Aqsa, έτσι δεν είναι;)

4ος παγκόσμιος πόλεμος*

Αυτός είναι ο χάρτης των κρατών που έχουν επιβάλει «κυρώσεις» και λοιπές τιμωρίες στη Μόσχα… Τα πράσινα και σκούρα πράσινα. Δεν το λες και γενική κατακραυγή, απομόνωση, ή κάτι τέτοιο – έτσι δεν είναι;

Δευτέρα 18 Απρίλη>> Δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο σε πολέμους «διεθνούς ενδιαφέροντος» κράτη και αφεντικά που δεν εμπλέκονται άμεσα να τροφοδοτούν με όπλα, «συμβούλους», ακόμα και μισθοφόρους την μία ή την άλλη πλευρά. Υπάρχει όμως μια κάποια διαβάθμιση στο αν τα αντίστοιχα κράτη θέλουν (ή δεν θέλουν) αυτό να φαίνεται. Για παράδειγμα υπάρχει πάντα η δυνατότητα των «επίσημων αρνήσεων» της τροφοδοσίας∙ κι αυτό επειδή πρέπει να κρατηθούν κάποια προσχήματα σε σχέση με τις επιδιωκόμενες ή αναμενόμενες εξελίξεις…

Το γεγονός ότι στο ουκρανικό πεδίο μάχης μια σειρά κρατών / μελών του νατο τροφοδοτούν ανοικτά (έως διαφημίζουν τις ενέργειές του) το καθεστώς του Κιέβου σε όπλα και διάφορα πολεμικά μέσα με επιχείρημα μια πασίγνωστη «διπλή ηθική», σημαίνει πως όχι απλά συμμετέχουν αλλά και ότι επιδεικνύουν την συμμετοχή τους στον πόλεμο εκεί. Έμμεση συμμετοχή (ως τώρα)∙ αλλά καθαρή συμμετοχή! Συνεπώς αυτός ο πόλεμος αποδεικνύεται ακόμα πιο κρίσιμος από άλλους που έχουν προηγηθεί την τελευταία 20ετία, και έχει γίνει ήδη ανοικτά διεθνής, μιλώντας για την στενά στρατιωτική πλευρά του. Αν συμπεριληφθούν και οι υπόλοιπες συνέπειες (οικονομική, πολιτική) τότε είναι παγκόσμιος – όσο κι αν αυτό δεν αρέσει σε διάφορους.

Μια σύγκριση για να γίνει ξεκάθαρη η θέση μας. Σ’ αυτό που ονομάστηκε «πόλεμος στη γιουγκοσλαβία» το πρώτο μισό της δεκαετίας του ‘90 (η επίθεση κυρίως του σερβικού εθνικισμού / ιμπεριαλισμού και, σε δεύτερο χρόνο του κροατικού εναντίον των τυπικά μουσουλμάνων της βοσνίας έτσι ώστε να μην δημιουργηθεί «μουσουλμανικό κράτος» στην ευρώπη…), οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί ΔΕΝ τροφοδότησαν ανοικτά με όπλα, συμβούλους ή μισθοφόρους καμία πλευρά. (Το ελληνικό κράτος τροφοδοτούσε κυρίως με πυρομαχικά και μισθοφόρους τους «αδελφούς σέρβους», αλλά αυτό γινόταν «ανεπίσημα» και μέσω λαθρεμπορίου). Επιπλέον επιβλήθηκαν ασήμαντες «κυρώσεις» σε βάρος του Βελιγραδίου αν ληφθεί υπόψη ότι οι σερβοφασίστες πολιορκούσαν και σκότωσαν στο Sarajevo, σε παγκόσμια θέα, επί 4 συνεχόμενα χρόνια, χωρίς διακοπή, απ’ την άνοιξη του 1992 ως το φθινόπωρο του 1995. Δέκα χιλιάδες άμαχοι δολοφονήθηκαν μόνο στο πολιορκούμενο Sarajevo, με την παρουσία και τις ευλογίες «κυανόκρανων» του οηε, αφού αυτό το μαζικό έγκλημα ήταν αποδεκτό, και μάλιστα επιδιωκόμενο απ’ τους «ειρηνοποιούς» χωρίς όμως να λερώσουν τα χέρια ή το image τους (για να μην μιλήσουμε για τις σφαγές στη Σρεμπρένιτσα και αλλού…) Οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί εμφανίζονταν δημόσια σαν φίλοι-της-ειρήνης, αν και είναι γνωστό (ήταν ήδη από τότε γνωστό…) ότι Λονδίνο, Ουάσιγκτον, Παρίσι και Μόσχα στήριζαν διακριτικά το καθεστώς Μιλόσεβιτς για όσα χρόνια χρειαζόταν, εναντίον της πιθανότητας η μόλις ενοποιημένη γερμανία να «κατέβει» στα δυτικά βαλκάνια. (Χάρη στις άοκνες προσπάθειες αυτού του καθεστώτος το 1999 «κατέβηκε» στα δυτικά βαλκάνια η Ουάσιγκτον ανοικτά και στρατιωτικά, στήνοντας στρατόπεδα και βάσεις σε διάφορα σημεία: υποτίθεται ότι υπερασπιζόταν τους κοσοβάρους, αλλά ποιος είναι αφελής;;)

Καμία σχέση με αυτό που συμβαίνει τώρα στο ουκρανικό πεδίο μάχης! Δεν υπάρχουν καν προσχήματα για να κρατηθούν… Κι αν για τον αμερικανικό και τον αγγλικό ιμπεριαλισμό τα πράγματα είναι ξεκάθαρα (πολεμούν κατά της Μόσχας και του ευρασιατικού project με πρόθυμο «εργολάβο» το ουκρανικό καθεστώς και το φασισταριό του) για τους ευρωπαϊκούς ιμπεριαλισμούς η μόνη διαφοροποίηση (αν πρέπει να σημειώσουμε κάποια…) είναι στο είδος των όπλων που προσπαθούν να στείλουν∙ και στο αν οι εταιρείες τους θα παραδεχτούν ανοικτά ή όχι ότι αγοράζουν ρωσικούς υδρογονάνθρακες με τους όρους που έχει βάλει η Μόσχα… Χωρίς περιστροφές: δεν υπάρχουν «ειρηνοποιοί» στα ευρωπαϊκά καθεστώτα, ούτε για τα μάτια του κόσμου! Υπάρχουν μόνο πολεμοκάπηλοι!! Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τα περισσότερα κράτη στην ευρώπη συμμετέχουν σ’ αυτόν τον παγκόσμιο πόλεμο. Και το εννοούν!

(Να το ξαναπούμε: αν τα ευρωπαϊκά κράτη “αγαπούσαν την ειρήνη” είχαν στη διάθεσή τους 8 ολόκληρα χρόνια για να μαζέψουν το φασιστοκαθεστώς του Κιέβου, αναγκάζοντάς το να συμμορφωθεί με τις συμφωνίες που είχαν υπογράψει οι ίδιες οι δικές του οι πολιτικές βιτρίνες!! Πώς θα το έκαναν αυτό; Χμμμμ… Ας πούμε επιβάλλοντας “αυστηρές κυρώσεις” – αυτό που κάνουν τώρα κατά της Μόσχας… Οκτώ ολόκληρα χρόνια είναι πολλά για να δείξει ένα κράτος που “αγαπάει την δημοκρατία και την ελευθερία” τι θέλει πραγματικά… Ακόμα κι αν αυτό δεν βολεύει “συμμάχους” όπως η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο… ή η Βαρσοβία…)

Για το είδος των ευρωπαϊκών (αλλά και αγγλικών / αμερικανικών) πολιτικών βιτρινών που διαχειρίζονται αυτήν την απόφαση, θα μπορούσε κάποιος να πει πολλά∙ και να περιγελάσει ακόμα περισσότερο. Αν η θεωρούμενη «πιο σοβαρή» είναι ο βασιλιάς Macron, τότε… Δείτε, για παράδειγμα, δύο στιγμιότυπα της αγαπημένης μας κυρίας Ursula η οποία, μην το ξεχνάτε, αφού πέρασε από διάφορες light υπουργικές καρέκλες φτάνοντας εν τέλει να είναι υπ.αμ. του γερμανικού κράτους / κεφάλαιου απ’ το 2013 ως το 2019, τώρα επαγγέλλεται την «πρόεδρο της ε.ε.»…. Ουάου!

Το πρώτο είναι από «συγκέντρωση χρημάτων για την ουκρανία», το δεύτερο είναι απ’ την Bucha. (Τι πίνουν τα ευρω-επιτελεία;)


Μπορεί (και πρέπει) κάποιος να αναρωτηθεί: σε ποια κατάσταση βρίσκονται οι ευρωπαϊκοί καπιταλισμοί ώστε απ’ την μια να έχουν τέτοιου είδους και στάθμης πολιτικούς εκπροσώπους και, απ’ την άλλη, να συμμετέχουν καθαρά (έστω μέσω εργολάβων ως τώρα) στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο; Έχουν ενιαία συμφέροντα ανά εθνική σημαία ή υπάρχουν αντιθέσεις μεταξύ των αφεντικών κάθε ευρωπαϊκού έθνους / κράτους; Για να το πούμε διαφορετικά: ποια ευρωπαϊκά αφεντικά θέλουν αυτήν την ως τώρα «θερμή» (έστω και έμμεση) συμμετοχή στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο; Ποιά αφεντικά την αξιοποιούν;

Και μόνο το γεγονός ότι κάνουμε τέτοιες ανίερες ερωτήσεις μας κάνει (ξανά και ξανά) «αιρετικούς» – για να μην πούμε τίποτα χειρότερο! Το ξέρετε όμως: δεν χωράμε στην βάρβαρη κοινοτοπία και στην διάχυτη α-νοησία της εποχής.

(* Καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει ένα πρόβλημα, που εμφανίζεται σα ζήτημα αρίθμησης, στο ότι μιλάμε για 4ο και όχι για 3ο παγκόσμιο πόλεμο όπως υποστηρίζει ο κυρίαρχος ιστορικισμός. Κατά την εργατική άποψή μας ο λεγόμενος «ψυχρός» ήταν τέτοιος μόνο για τα εδάφη των πρωτοκοσμικών κρατών / καπιταλισμών, ένα μικρό γεωγραφικά τμήμα του πλανήτη. Έγινε όμως με πολύ αίμα σ’ όλο τον υπόλοιπο πλανήτη, απ’ την κορέα, το βιετνάμ, το αλγέρι και την παλαιστίνη, ως τις σφαγές στην αφρική και στη λατινική αμερική, τις χούντες, τα πραξικοπήματα, τις ένοπλες απελευθερωτικές επαναστάσεις… Πράγμα που σημαίνει ότι θεωρούμε την κυρίαρχη αρίθμηση των παγκόσμιων πολέμων ρατσιστική, «λευκοκεντρική», «οριενταλιστική».

Για να κάνουμε την προσβολή μας κατά της κυρίαρχης ιδεολογίας ακόμα χειρότερη: ο 3ος παγκόσμιος ξεκίνησε πριν καν τελειώσει ο 2ος, σ’ αυτά εδώ τα μέρη! Ονομάστηκε βέβαια «εμφύλιος», λες και η ενεργή στρατιωτική συμμετοχή σ’ αυτόν τον «εμφύλιο» του Λονδίνου και στη συνέχεια της Ουάσιγκτον, και η όποια υποστήριξη στον δημοκρατικό στρατό απ’ το Βελιγράδι και τα Τίρανα, δεν ήταν με κανένα τρόπο προανάκρουσμα, «εισαγωγή» σε όσα ακολούθησαν σ’ όλο τον πλανήτη… Λες και δεν ήταν το ίδιο κάθαρμα (ο Τσώρτσιλ…) που είχε κεντρικό ρόλο τόσο στον «εμφύλιο» εδώ όσο και την θεωρητικοποίηση του 3ου παγκόσμιου μέσα απ’ την έννοια «σιδηρούν παραπέτασμα»…

Όχι λοιπόν! Δεν περιμένουμε τον βομβαρδισμό της Μόσχας, της Ουάσιγκτον, του Πεκίνου ή του Λονδίνου για να χαρακτηρίσουμε την στρατιωτική όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού «παγκόσμιο πόλεμο»! Μας αρκεί η μάχη της Αθήνας το ‘44… Μας αρκεί η πολιορκία του Sarajevo, η σφαγή στη Σρεμπρένιτσα, η εισβολή στη Βαγδάτη και η κατοχή του ιράκ, η κατοχή της Καμπούλ, η κατάσχεση του χρυσού του Καράκας, οι «κυρώσεις» εδώ κι εκεί, ο νατοϊκός εξοπλισμός του Κιέβου, ο πόλεμος στην υεμένη… Και τόσα άλλα…)

Διαδοχικές «κρίσεις»

Δευτέρα 18 Απρίλη>> Ποια είναι λοιπόν τα καπιταλιστικά συμφέροντα στην ευρώπη που ευνοούν, στηρίζουν, προωθούν αυτήν την έμμεση αλλά ανοικτή συμμετοχή στο ουκρανικό πεδίο μάχης, άρα (λαμβάνοντας υπόψη το ζήτημα στην ευρύτητά του) στη «θέρμανση» του 4ου παγκόσμιου πολέμου;

Η ασταμάτητη μηχανή δεν μπορεί να δώσει τώρα μια συνεκτική, τεκμηριωμένη απάντηση! Ψάχνει, ερευνά φιλότιμα, όπως οφείλει να κάνει – αλλά δεν έχει ακόμα όλα τα στοιχεία που χρειάζονται. Ωστόσο μπορεί (και πρέπει) να υποδείξει την συγκυρία και τις δυσοίωνες ομοιότητες ανάμεσα σε ορισμένες «παρενέργειες» (;) της ευρωπαϊκής συμμετοχής και στην πολύ πρόσφατη και εξελισσόμενη υγιεινιστική τρομοεκστρατεία.

Δείτε ξανά τον χάρτη των κρατών που «τιμωρούν» το ρωσικό καθεστώς∙ είναι τα ίδια (ή σχεδόν) που τροφοδοτούν το Κίεβο. Πρόκειται (ολοφάνερα) για μια στενά, πολύ στενά «δυτική στάση» (οι τιμωρίες) και, κατά συνέπεια, μια σειρά προβλήματα που προκύπτουν απ’ αυτές (τις τιμωρίες) είναι στενά, πολύ στενά, «δυτικής κατασκευής». Για να το πούμε αλλιώς: αν αυτή τη στιγμή, εξαιτίας όχι του πολέμου στο ουκρανικό πεδίο μάχης αυτού καθ’ αυτού αλλά της συμμετοχής των ευρωπαϊκών πολιτικών βιτρινών σ’ αυτό, υπάρχει μια «κρίση ενέργειας» ή/και μια «κρίση τροφίμων», αυτές είτε έχουν δυτικές καταβολές (είναι «δυτικογενείς») είτε είναι δυτικά προβλήματα.

Τι θα λέγατε τώρα αν υποστηρίζαμε ότι:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.