Tag: γερμανία

Το σημείο έκρηξης της ιδεολογίας 2

Παρασκευή 28 Δεκέμβρη. Γίνονται όλο και περισσότεροι /ες οι εβραίοι / οι εβραίες που συλλαμβάνονται απ’ την αστυνομία σκέψης του ρατσιστικού καθεστώτος του Τελ Αβίβ με την κατηγορία του «negative attitude» εναντίον του. Και δεν υπάρχει φραγμός στην παρανοϊκή χρήση μιας παρανοϊκής κατασκευής, της κατηγορίας «αντισημίτης» εναντίον οποιουδήποτε κάνει κριτική στο φασιστικό ισραηλινό κράτος ή/και συμπαραστέκεται στον αντικατοχικό, αντιαπαρτχάιντ αγώνα των παλαιστινίων. Το Εβραϊκό Μουσείο του Βερολίνου, ή το διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου (Berlinale), δεν είναι βέβαια ούτε «φιλοναζί», ούτε «αντισημίτες»!

Τι είναι αυτό που τρομάζει το φασιστικό Τελ Αβίβ στην έκθεση «Καλωσήρθατε στην Ιερουσαλήμ» μετά από 8 μήνες εντυπωσιακά πετυχημένης πορείας; Το γεγονός ότι έχει γίνει έκφραση, μεταξύ των εβραίων της γερμανίας και όχι μόνο, της εβραϊκής ταυτότητας (και της εβραϊκής ιστορίας) που δεν θέλει να είναι περιοριστικά ισραηλινή· δεν θέλει να ταυτίζεται με το ισραηλινό κράτος. Ή και, ακόμα, είναι εχθρική προς αυτό.

Αυτή η διάκριση, άλλο εβραίος και άλλο ισραηλινό κράτος (τόσο απλή και λογική για οποιονδήποτε στον κόσμο) είναι που βραχυκυκλώνει την απάνθρωπη, φασιστική ρητορική του Τελ Αβίβ. Ένα απ’ τα πάγια χαρακτηριστικά του φασισμού ήταν πάντα η φυλετική γενίκευση. Αυτήν επιχειρεί να επιβάλλει το αποικιακό ισραηλινό κράτος και οι δεξιοί (ή και φασίστες) συμμαχοί του στον πρώτο κόσμο, προσπαθώντας να πείσει πως «ταυτίζεται» με κάθε τι εβραϊκό στον κόσμο. Αλλά όχι, δεν του βγαίνει. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει. Εκτός απ’ τους πραγματικούς φασίστες (φανερούς ή κρυφούς…) κανένας άλλος (εβραίος, χριστιανός, μουσουλμάνος, άθεος, αγνωστικιστής ή οτιδήποτε άλλο) δεν τρώει αυτήν την γενίκευση και αυτήν την ταύτιση.

Όπως παρατήρησε η Tamar Zandberg, επικεφαλής του αριστερού κόμματος Meretz στην ισραηλινή βουλή: Είναι πλέον η ισραηλινή κυβέρνηση – και όχι οι υποστηρικτές του BDS, ούτε οι νεοναζί οργανώσεις – αυτή που καλεί σε μπουκοτάζ ενός σημαντικού εβραϊκού θεσμού.

Θα το λέγαμε ακόμα πιο καθαρά: είναι ο εθνικισμός, ο ρατσισμός και ο μιλιταρισμός του ισραηλινού κράτους που αποδεικνύει όλο και πιο καθαρά πόσο αντισημιτικός, αντιεβραϊκός είναι – πέρα απ’ τα υπόλοιπα.

(φωτογραφία: εξωτερικό, νυχτερινό πλάνο του Εβραϊκού Μουσείου στο Βερολίνο)

Όχι παιχνίδια με σπίρτα δίπλα στο γκάζι!

Κυριακή 16 Δεκέμβρη. Κι όμως. Αυτή η συμβουλή δεν ισχύει για τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό…

Πριν 5 μέρες, την περασμένη Τρίτη (11 Δεκέμβρη) η αμερικανική βουλή των αντιπροσώπων ψήφισε με απόλυτη ομοφωνία και δια βοής (αυτό κι αν είναι εθνική ενότητα!) τον νόμο 1035, με τίτλο «έκφραση αντίθεσης στην ολοκλήρωση του Nord Stream 2, και για άλλους σκοπούς». Ο (άλλες εποχές θα ονομαζόταν «αποικιακός») νόμος δίνει στον οποιοδήποτε αμερικάνο πρόεδρο (το ψόφιο κουνάβι ή όποιον το διαδεχτεί) το δικαίωμα να επιβάλει ποινές, κυρώσεις, ύψους δισεκατομμυρίων δολαρίων, σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή εταιρεία συμμετέχει στην κατασκευή του Nord Stream 2…

Το ότι τα ελληνικά καθεστωτικά φανερά ή κρυφά παλιά και νέα μήντια δεν ασχολήθηκαν με το θέμα, είναι λογικό. «Εμείς» (ποιοί δηλαδή;) «αγοράζουμε αμερικανικό σχιστολιθικό»… Επιπλέον «κοροϊδεύουμε όποιον μπορεί να κοροϊδευτεί, παριστάνοντας ότι μας ενδιαφέρει η προέκταση του turkstream προς την ελληνική επικράτεια» – ενώ θα είναι ο επόμενος που το ψοφιοκουναβιστάν θα εμποδίσει να πάει προς βαλκάνια μεριά. Αλλιώς τι σκατά μέλλον θα είχε η ιδέα ενός εργοστασίου εξαέρωσης (υγροποιημένου και μεταφερμένου απ’ τα ένδοξα ελληνόκτητα γκαζάδικα) αμερικανικού ή/και ισραηλινού γκαζιού στην Αλεξανδρούπολη;

Ο νόμος 1035 συνιστά κήρυξη πολέμου (ενεργειακού κατ’ αρχήν…) προς το Βερολίνο και τα κράτη της κεντρικής ευρώπης! Δεν είναι crystal clear, σαφές; Η αυστριακή OMV (που συμμετέχει στην κατασκευή) και ο γερμανός υπ.εξ. Heiko Maas απάντησαν ότι το έργο θα συνεχίσει…

Παρότι δεν μπορούμε να αποκλείσουμε την πιθανότητα το ψοφιοκουναβιστάν να ρίχνει ετοιμοπόλεμες απειλές στον πάγκο για να πετύχει σοβαρές υποχωρήσεις των ευρωπαϊκών καπιταλισμών σε άλλα ζητήματα, το να κυκλοφορεί ένας μαφιόζος «με προτάσεις που δεν μπορείς να αρνηθείς» δεν είναι αυτό που θα ονομαζόταν «διεθνής σταθερότητα». Ε; Το ακριβώς αντίθετο. Το εμπόριο – μέσω – εκβιασμών (η τακτική της Ουάσιγκτον για να σπρώξει το ακριβό LNG της) δεν περιλαμβάνεται σαν θέμα σε κανένα εγχειρίδιο οικονομικής θεωρίας. Όχι τυχαία: είναι, απλά, μια ενδιάμεση φάση, την οποία οι θιγόμενοι έχουν συμφέρον να συντομεύσουν το γρηγορότερο. Που σημαίνει ότι θα απαντήσουν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο…

Η ηγεμονία – μέσω – εκβιασμών, απ’ την άλλη μεριά, περιλαμβάνεται σ’ όλα τα εγχειρίδια ιμπεριαλισμού. Αλλά εκεί τα πράγματα είναι ακόμα πιο σκληρά (για εμάς…)

Το ελλαδιστάν (τα αφεντικά, οι δημαγωγοί και ο λαός) παριστάνει το κουνελιστάν… Αυτοί που έκαναν δόγμα το «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι» τι πουλούσαν είπαμε;

Κάρβουνα;

Στ’ άρματα, στ’ άρματα!

Σάββατο 1 Δεκέμβρη. Το Παρίσι πουλάει όπλα (και) στον τοξικό. Συνεπώς η πιο πάνω στιχομυθία θα μπορούσε να ταιριάζει μεταξύ νταραβεριτζήδων όπου κάτι έχει στραβώσει με τον έναν.

“Ευτυχώς” για τον Μακρόν υπάρχει και η “εσωτερική ζήτηση”:

1.700 θωρακισμένα οχήματα για τον στρατό, καθώς επίσης και 5 φρεγάτες, 4 πυρηνοκίνητα επιθετικά υποβρύχια και 9 περιπολικά ανοικτής θάλασσας για το ναυτικό… Η αεροπορία θα πάρει 12 ιπτάμενα τάνκερ ανεφοδιασμού, 28 πολεμικά rafale και 55 αναβαθμισμένα mirage 2000… Φέτος θα αυξήσουμε τον ετήσιο αμυντικό προϋπολογισμό μας κατά 1,8 δισεκατομύρια ευρώ, στα 34,2 δις. Απ’ αυτό το ποσό τα 650 εκατομύρια ευρώ προορίζονται για την διεθνή ανάπτυξη μάχιμων μονάδων μας…. Η στρατηγική εκσυγχρονισμού δεν αφορά μόνο μεγέθη, καθώς θα ενισχυθεί η απόδοση και ο εξοπλισμός μας θα υπηρετεί την «ισορροπημένη» συνεργασία ανάμεσα στις στρατιωτικές ανάγκες και την γενική διεύθυνση εξοπλιστικών προγραμμάτων.

Αυτά υποσχέθηκε τον περασμένο Ιούλη η κεντρική πολιτική βιτρίνα της γαλλίας (ο Μακρόν) υπογράφοντας τον νέο επταετή προϋπολογισμό «άμυνας». Ευτυχώς που δεν παρέλειψε να υπενθυμίσει την «διεθνή ανάπτυξη» του γαλλικού μιλιταρισμού. Πρώτα και κύρια στην υποσαχάρια αφρική, αλλά όχι μόνον εκεί.

Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός έχει μπει στην αρένα, όπως όλοι οι υπόλοιποι «καθωσπρέπει» και μη… Γιατί, τότε, λιβανίζει την ιδέα του «ευρωπαϊκού στρατού»;

Τέτοιος στρατός δεν πρόκειται να φτιαχτεί, και ο καθένας καταλαβαίνει το γιατί: ούτε «κοινή ευρωπαϊκή» ιμπεριαλιστική κατεύθυνση υπάρχει, ούτε και τα πολιτικά όργανα που θα ήταν οι προϊστάμενοι ενός «ευρωπαϊκού στρατού»: ένα «ευρωπαϊκό υπουργείο εξωτερικών» και ένα «ευρωπαϊκό υπουργείο άμυνας».

Το λιβάνισμα, ωστόσο, του «ευρωπαϊκού στρατού» απ’ το Παρίσι, το Βερολίνο και όποιον άλλον, σημαδεύει δίπλα: στις ευρωπαϊκές βιομηχανίες όπλων. Η όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία για τους κατασκευαστές και τους εμπόρους. Και, επ’ αυτού, υπάρχει πράγματι συμμαχία μεταξύ των γάλλων, γερμανών και άλλων κατασκευαστών στη γηραιά ήπειρο: αφενός να περιορίσουν την αμερικανική πολεμοβιομηχανική ηγεμονία στην ευρώπη, και αφετέρου να αυξήσουν τις δικές τους πωλήσεις τόσο εντός όσο και εκτός ευρώπης. Όχι σε «αναλώσιμα» αλλά σε πρώτης (τεχνολογικής) γραμμής (και άρα ακριβά) «κομμάτια».

Σ’ αυτή τη χρονική συγκυρία η Ουάσιγκτον θέλει να κρατήσει το πάνω χέρι στις ευρωπαϊκές «παραγγελίες», τόσο για οικονομικούς όσο και για πολιτικούς λόγους. Αντίθετα Παρίσι, Βερολίνο και οι ευρωπαίοι σύμμαχοί τους θέλουν να «χειραφετηθούν» κρατώντας τα εθνικά τους αρχηγεία, αλλά δρώντας σαν «μέτωπο» στην παραγωγή και στο εμπόριο ιπτάμενων, πλεούμενων, υποβρύχιων, χερσαίων, πυραυλικών, ηλεκτρονικών και οτιδήποτε άλλο «μέσων για την ειρήνη».

Υπάρχει κανάς Θουκυδίδης στα πέριξ;

Πέμπτη 15 Νοέμβρη. Είναι γεγονός ότι η πλανητική ηγεμονία των ηπα (στο σύντομο διάστημα των ‘90s, όταν ανακηρύχτηκε σαν “η μόνη υπερδύναμη του πλανήτη”…) έχει στριμωχτεί σοβαρά. Και, με την πλάτη στα σκοινιά, η Ουάσιγκτον θέλει να «πιστεύει πραγματικά…» οτιδήποτε την κάνει να νοιώθει πιο δυνατή.

Υπάρχει, όμως, ένας βασικός παράγοντας στις ενδοκαπιταλιστικές / διακρατικές αντιθέσεις και εντάσεις, που παίζει μεγάλο ρόλο στις τακτικές, στις στρατηγικές και στα «πραγματικά πιστεύω…» της κάθε πλευράς. Θα τον λέγαμε υποκειμενικό. Δεν αναφερόμαστε στην προσωπικότητα του όποιου ψόφιου κουναβιού ή του όποιου Pence. Αναφερόμαστε στον γενικό ιστορικό υποκειμενισμό των υποτελών και των αρχόντων κάθε κράτους / κεφάλαιου, όπως αυτός διαμορφώνεται μέσα στην ιστορία.

Η ιστορία των ηπα είναι ιστορία διαρκούς επέκτασης (της ισχύος της). Απ’ τον εποχή του “let’s go west”… Απ’ τον 19ο αιώνα και σ’ όλον τον 20ο (δηλαδή επί αρκετές γενιές) το αμερικανικό imperium απλωνόταν: νίκησε σε 3 παγκόσμιους πολέμους, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό στο πως «γράφει» στην όποια συλλογική «εθνική συνείδηση» η ιδέα της «ακαταμάχητης ισχύος». Προφανώς η επανάληψη διαμορφώνει μεταφυσική πίστη…

Ο αμερικανικός ηγεμονισμός δεν έχει στριμωχτεί ποτέ πραγματικά. Ούτε καν στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου (του λεγόμενου «ψυχρού») πολέμου, τον οποίο ο πολεμοκάπηλος Pence νομίζει ότι μπορεί να επαναλάβει. Γιατί όταν η Ουάσιγκτον, μαζί με το Λονδίνο, ξεκίνησε εκείνον τον 3ο παγκόσμιο (αμέσως μετά το τέλος του 2ου…) η εδαφική επικράτεια / επιρροή του αντίπαλου «ανατολικού μπλοκ», του οποίου τα «σύνορα» ο ακροδεξιός Τσώρτσιλ ονόμασε «σιδηρούν παραπέτασμα», ήταν ήδη διαμορφωμένη· σίγουρα σε ότι αφορούσε το βόρειο (καπιταλιστικό) ημισφαίριο.

Υπήρχαν, φυσικά, «θερμές» (θερμότατες!!!) περιφερειακές αναμετρήσεις μεταξύ των δυο μπλοκ στο «νότο», στην ασία, στην αφρική και στη λατινική αμερική. Ωστόσο, παρά τις πολεμοκάπηλες ρητορικές, ούτε η ήττα στο βιετνάμ (και στην υπόλοιπη νοτιοανατολική ασία), ούτε η επαναστατημένη κούβα έθεταν υπαρξιακά ζητήματα για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Αυτό που θα μπορούσε να του θέσει τέτοια ζητήματα ήταν ένας κανονικός και πλήρης πόλεμος με την εσσδ· και πάλι μόνο λόγω των διηπειρωτικών πυραύλων που θα έφερναν τον πυρηνικό όλεθρο εντός ηπα. Κατά τα άλλα η ευρώπη θα πλήρωνε το μάρμαρο…

Τώρα, όμως, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Κατ’ αρχήν είναι πολύ πιο ρευστά τα «σύνορα», εφόσον άλλωστε δεν υπάρχουν οριστικά διαμορφωμένα μπλοκ. Κατά δεύτερον η ευρώπη (ή διάφορα κράτη σ’ αυτήν) δεν είναι καθόλου «δεδομένη» για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Τρίτο και σημαντικότερο: ο τρόπος που επεκτείνεται και ηγεμονεύει ο κινέζικος καπιταλισμός είναι «η αγορά», το ιερό και όσιο της άλλοτε αμερικανικής (οικονομικής και γεωπολιτικής) κυριαρχίας!

Αυτό είναι, πράγματι, πρωτάκουστο!!! Απ’ την Μόσχα, επί εσσδ, η Ουάσιγκτον μπορεί να κινδύνευε από πυραύλους με πυρηνικές κεφαλές· με κανέναν τρόπο, όμως, δεν κινδύνευε απ’ την επέκταση ενός «υπό κομμουνιστικό έλεγχο» πανομοιότυπου καπιταλιστικού «συστήματος αιμοδοσίας», όπως είναι το εμπόρευμα και η αγορά!!! Μ’ άλλα λόγια δεν κινδύνευε η υλική βάση της αμερικανικής (και συνολικά της «δυτικής») υπεροχής. Αντίθετα: μπορούσε να υπάρχει η σιγουριά ότι το «δυτικό σύστημα» είναι ανώτερο από κάθε άποψη και ότι, κατά συνέπεια, δεν μπορεί παρά να νικήσει· εκτός απ’ την περίπτωση ολικής καταστροφής της ζωής στον πλανήτη.

Τώρα τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Ο κινεζικός καπιταλισμός / ιμπεριαλισμός μπορεί να κρατάει κόκκινες σημαίες με σφυροδρέπανα, αλλά δεν κτυπάει εξάγωντας «την ανατροπή του καπιταλισμού». Κτυπάει εξάγοντας καπιταλισμό, εμπορεύματα, και μάλιστα όλο και πιο ανώτερης ποιότητας – και σε καλύτερες τιμές!!!

O tempora o mores!!!

Όχι…

Πέμπτη 15 Νοέμβρη. Πρόκειται, λοιπόν, για δύο «πράγματα» που συμβαίνουν ταυτόχρονα. Πρώτον, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός / καπιταλισμός / μιλιταρισμός αμφισβητείται στην πράξη και στριμώχνεται. Δεύτερον, δεν στριμώχνεται με ένα τρόπο όμοιο με κάτι άλλο του παρελθόντος (έτσι ώστε να υπάρχει κάτι σαν manual στη συλλογική αμερικανική μνήμη υποτελών και αρχόντων…) αλλά μ’ έναν ολωσδιόλου διαφορετικό και, κυρίως, ριζικό τρόπο: στην καρδιά της καπιταλιστικής πραγματοποίησης της υπεραξίας, στο εμπόρευμα (επιπλέον και εξίσου σημαντικό: και στο νόμισμα…).

Είναι δυνατόν ένα κρατικο-καπιταλιστικό σύμπλεγμα που ποτέ ως τώρα δεν είχε στριμωχτεί-μέσω-της-παρακμής του να αντιδράσει «ορθολογικά» σ’ αυτήν την πρωτόγνωρη κατάσταση; Ειπωμένο διαφορετικά: ένα τέτοιο σύμπλεγμα έχει τις «εφεδρείες», σαν ιδεολογία, σαν στελέχη διοίκησης, σαν ιστορική εμπειρία, σαν «εναλλακτικές» (ακόμα και σαν «ψυχραιμία», σαν ψυχοδιανοητικές σταθερές) να παράξει μια ορθολογικά συντεταγμένη στάση που, είτε θα αντιστρέψει την παρακμή/στρίμωγμα είτε, στην χειρότερη περίπτωση, θα ελέγξει και θα περιορίσει τις συνέπειές της; (Κάποιος θα μπορούσε να το διατυπώσει και ως εξής: είναι δυνατόν οι ηπα να διαπραγματευτούν την δεύτερη ή την τρίτη θέση στον πλανήτη γη;)

Η εκτίμηση της ασταμάτητης μηχανής είναι πως όχι, κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά απίθανο (στα όρια του αδύνατου)!! Ειδικά για τον αμερικανισμό: είναι (από ιστορική άποψη) πολύ πρόσφατος και πολύ ρηχός σα know how ηγεμονίας. Είναι και μονοκόμματος: κανόνια, αρβύλες – και γαυγίσματα. Δεν ξέρει τι σημαίνει να ήσουν κάποτε βασιλιάς και να γίνεσαι νομάρχης. Και δεν πρόκειται να ακούσει τις συμβουλές του Λονδίνου – που ξέρει…

Απόδειξη είναι όχι αυτά που απειλεί ο Pence το Πεκίνο, αλλά το γεγονός πως η Ουάσιγκτον έχει κηρύξει, πρακτικά, τον (οικονομικό ως τώρα) πόλεμό της απέναντι στους πάντες!!! Απ’ τη μια μεριά αυτό είναι ένας αταβίστικος αυτοματισμός: όσοι αμφισβητούν την καπιταλιστική / εμπορευματική της υπεροχή είναι εχθροί!!! Απ’ την άλλη είναι «αυτοκτονία σε αργή κίνηση»: αν πραγματικοί «πιστοί» σύμμαχοι είναι το Τελ Αβίβ, το Τελ Αβίβ, το Τελ Αβίβ, ο τοξικός, ο τοξικός, ο τοξικός, και η Αθήνα με την Λευκωσία (υπερδυνάμεις!!!), τότε… Που ακούστηκε ότι αν μαζευτούν οι παρακμιακοί και οι ξεπερασμένοι απ’ την ιστορία θα επιβληθούν;

Είναι χαρακτηριστικό της σπασμωδικότητας της Ουάσιγκτον όχι το τι «πιστεύει πραγματικά…» κατά του Πεκίνου αλλά το τι «πιστεύει πραγματικά…» κατά ευρωπαϊκών κρατών, όπως η γερμανία ή η γαλλία. Τα οποία μπορεί να μην είναι «υπολογίσιμοι αντίπαλοι» στρατιωτικά, είναι όμως οικονομικά / εμπορευματικά· ειδικά το πρώτο. Τι κάνει, λοιπόν, η Ουάσιγκτον; Απειλές, προσβολές, τιμωρίες, είτε με την μορφή δασμών («θάνατος στα ευρωπαϊκά αυτοκίνητα»!!) είτε με την μορφή κυρώσεων («θάνατος στο ρωσικό αέριο»!).

Συμβαίνει το εξής: καθώς ο αμερικανικός καπιταλισμός χάνει έδαφος στην παγκόσμια αγορά, (χάνει, σα να λέμε, την υλική, καπιταλιστική βάση της ηγεμονίας του) προσπαθεί να βγάλει στην παρανομία μεγάλα τμήματα αυτής της παγκόσμιας αγοράς!!! Απίστευτο – αλλά αληθινό!!! Παράλογο και ανιστόρητο – αναμενόμενο, όμως, από μια «αυτοκρατορία» λίγων μόνο δεκαετιών, που δεν τα πάει καθόλου καλά με την ιστορία…

Ακόμα κι αν μόνο αυτό ήταν η διαφορά της τωρινής ιστορικής φάσης από εκείνη ανάμεσα στο 1945 και το 1990 (3ος παγκόσμιος…), η διαφορά δηλαδή ότι τότε η αναμέτρηση πουλιόταν σαν ιδεολογική («ελευθερία εναντίον κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού») ενώ τώρα είναι καθαρά και ξάστερα αγοραία, είναι τόσο καίρια αυτή η διαφορά, τόσο δομική, τόσο καθοριστική, ώστε μόνο φασίστες σαν τον Pence, οπαδοί της ιδέας ότι η μορφή κράτος μπορεί να πάει κόντρα στις καπιταλιστικές λειτουργίες, μόνο τέτοιοι ξεπεσμένοι χριστιανοφασίστες θα «πίστευαν πραγματικά…» ότι μπορούν να γυρίσουν στο παρελθόν, στα γνωστά και πεπατημένα, και ότι οι ηπα μπορούν να ρεφάρουν κατά της κίνας επαναλαμβάνοντας την τακτική τους εναντίον της εσσδ… (Αφού το έκαναν μια φορά μπορούν να το ξανακάνουν.. ε;)

Ωστόσο το ότι είναι φασίστας και εκτός πραγματικότητας ο Pence δεν τον κάνει λιγότερο «αντιπροσωπευτικό» για το τι κάνει η Ουάσιγκτον. Κι αυτό που κάνει το αμερικανικό κράτος / παρακράτος είναι το μοναδικό που ξέρει να κάνει: αν οι Ινδιάνοι τολμούσαν να νικήσουν σε κάποια μάχη τους λευκούς αποίκους της «νέας γης», η τύχη τους ήταν προδιαγεγραμμένη: θα καιγόταν όλη η περιοχή τους, με κάθε μέσο.

Γι’ αυτό έκαιγαν τα δάση στην ελλάδα εναντίον του δημοκρατικού στρατού, και ύστερα στο βιετνάμ εναντίον των βιετκόνγκ: επειδή αν φτιάχνεις βόμβες όλα λύνονται με βομβαρδισμούς… Επειδή αν μεγαλουργείς σα σφυρί όλοι οι αντίπαλοί σου είναι πρόκες.

Αμ δε!!!

Κυκλοφορία

Πέμπτη 15 Νοέμβρη. Η Ουάσιγκτον φαίνεται να πιστεύει ότι ελέγχοντας μια εσωτερική αγορά 350 εκατομυρίων ανθρώπων μπορεί να γονατίσει το Πεκίνο που έχει εσωτερική αγορά 1,3 δισ. Οι εφευρέτες της ιδέας περί “ανθρώπινου κεφάλαιου” και της σημασίας του για την καπιταλιστική ανάπτυξη ξέμειναν από βεβαιότητες μόλις είδαν αυτό το “ανθρώπινο κεφάλαιο” να είναι σχιστομάτικο!!! Οι αμερικανικές κυρώσεις και οι δασμοί προκαλούν πράγματι προβλήματα τις κινεζικές εξαγωγές προς τις ηπα· όμως αυτό δεν θα έπρεπε να λογαριάζεται ούτε καν σαν τακτική νίκη της Ουάσιγκτον… Πολύ λιγότερο σαν στρατηγικός μοχλός για να πειθαρχήσει τον κινεζικό καπιταλισμό. (Το ότι με τέτοιο τρόπο, συν κάτι χρηματιστηριακά κόλπα με το γιεν, ανέσχεσε η Ουάσιγκτον στις αρχές των ’90s τον ιαπωνικό καπιταλισμό δεν σημαίνει ότι το κόλπο θα επαναληφθεί πετυχημένα! Στο κάτω κάτω εκεί, στην ιαπωνική επικράτεια, υπήρχαν και υπάρχουν κάτι τεράστιες αμερικανικές βάσεις… Στην κινέζικη όχι!)

Μία απ’ τις απαντήσεις σ’ αυτά τα αμερικανικά κόλπα έρχεται με την αντικατάσταση του δολαρίου, μετά από διακρατικές συμφωνίες (ή την δημιουργία ενός ισχυρού χρηματιστηρίου σε γουάν…) στις παγκόσμιες εμπορικές συναλλαγές. Μπορεί, ακόμα, ο όγκος των διεθνών συναλλαγών που αποχωρεί απ’ το δολάριο να είναι σχετικά μικρός. Δεν θα πρέπει όμως να λαθέψει κανείς για τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της ενέργειας “ασύμμετρου πολέμου”.

Η έκταση και η ένταση της διεθνούς χρήσης ενός εθνικού νομίσματος αποφέρει (στο μητρικό κράτος / κεφάλαιο) ένα σταθερό ποσοστό υπεξαίρεσης της διεθνώς αποσπώμενης υπεραξίας. Το νόμισμα είναι γενικό μέτρο της αξίας, συνεπώς ένα νόμισμα διεθνούς χρήσης μεταφέρει ένα ποσοστό αυτής της αξίας (: υπεραξίας καθώς πραγματοποιείται, καθώς γίνεται εμπόρευμα) στην κεντρική τράπεζα (και στο κράτος / κεφάλαιο) που ελέγχει την “παραγωγή” αυτού του νομίσματος. Πρόκειται για τυπική καπιταλιστική διαδικασία, που την γνωρίζουν πολύ καλά στο Λονδίνο, από τότε που η στερλίνα ήταν το νο 1 νόμισμα (μέτρο της αξίας) παγκόσμιας χρήσης· απ’ την εποχή, δηλαδή, της αυτοκρατορίας – που – ποτέ – δεν – έδυε – ο – ήλιος. Παλιά μεγαλεία…

Το πριόνισμα του διεθνούς κύκλου κυκλοφορίας του δολαρίου η Ουάσιγκτον προσπαθεί να το εμποδίσει απαγορεύοντας διεθνείς συναλλαγές! Κάτι ανάλογο με την απαγόρευση της διεθνούς αγοράς! Μάταιο!! Όχι επειδή οι αντίπαλοί της είναι δόλιοι… Αλλά επειδή είναι υποχρεωμένοι να είναι τέτοιοι για το καλό του καπιταλισμού τους· και του καπιταλισμού γενικά. Απέναντι στην πανικόβλητη παρακμιακή άλλοτε μόνη υπερδύναμη, οι ανταγωνιστές της είναι υποχρεωμένοι να παρακάμπτουν τις απαγορεύσεις της (π.χ. στο swift…) καταστρέφοντας τις απεγνωσμένες προσπάθειες της Ουάσιγκτον να προφυλάξει τον καπιταλισμό της δρώντας…. μισοφεουδαρχικά!

Οπότε ιδού το οξύμωρο: το «κομμουνιστικό κόμμα κίνας», ακριβώς επειδή ηγείται μιας θυελλώδους καπιταλιστικής ανάπτυξης με όρους και αγοράς, είναι σημαιοφόρος του ελεύθερου παγκόσμιου εμπορίου (έστω και σε εισαγωγικά), δηλαδή ένα de facto καπιταλιστικό μοτέρ πρώτης κλάσης… την ίδια περίοδο που το αμερικανικό κράτος συστρέφεται σαν άρνηση του ιστορικού εαυτού του, και γίνεται μερκαντιλιστικό· δηλαδή αντιδραστικό.

Που μπορούν να οδηγήσουν όλα αυτά; Κάποιοι, ανατρέχοντας στον Θουκυδίδη, υποστηρίζουν ότι υπ’ αυτές τις συνθήκες όπου, από στρατιωτική άποψη, φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη, δημιουργείται το έδαφος για στιγμιαία λάθη, ολισθήματα, απρόσεκτους χειρισμούς, ή και για προβοκάτσιες (ακόμα και από τρίτους) που θα σπρώξουν κάποια απ’ τις αντίπαλες πλευρές σε πολεμική δράση, αναγκάζοντας και τις υπόλοιπες να ακολουθήσουν. Σε έναν πόλεμο «που κανείς τους δεν ήθελε».

Αυτή (κρίνει η ασταμάτητη μηχανή) είναι μια φαινομενολογική προσέγγιση. Θεωρητικά και τον Τρωϊκό πόλεμο θα μπορούσε να ισχυριστεί ο Αγαμέμνονας ότι δεν τον ήθελε· τον ανάγκασε ο Μενέλαος· που τον ανάγκασε ο πόνος του (και ο εγωϊσμός του) για την φυγή της Ωραίας Ελένης… Εν τέλει, όπως το έθεσε ο Σαββουπολάμστελ στους «Αχαρνείς» του, ο πόλεμος εκείνος έγινε για τρεις πουτάνες! (: τις τρεις θεές, την Αθηνά, την Ήρα και την Αφροδίτη, εκ των οποίων η μία, η Αφροδίτη, έδωσε σαν βραβείο στον Πάρι το χρυσό μήλο, του οποίου η τοις μετρητοίς εξαργύρωση ήταν η Ωραία Ελένη…).

Για την μυθολογία αυτά είναι καλά, έως και καταπραϋντικά. Στην καπιταλιστική πραγματικότητα ωστόσο, το ζήτημα της (εμπόλεμης) «ξαναμοιρασιάς» του κόσμου (ακόμα κι αν, πια, αυτός ο «κόσμος» δεν περιορίζεται στον πλανήτη γη αλλά περιλαμβάνει και το ηλιακό σύστημα…) είναι πολύ παλιό για να υποστηρίζεται ότι «κανείς δεν το ήθελε»! Ένας (παγκόσμιος πόλεμος), δεύτερος, τρίτος… : ε, το «έγινε κατά λάθος, ποτέ ξανά!» είναι χάπι απεριορίστης βλακείας.

Συνεπώς, για να γίνουμε «Κασσάνδρες», το θέμα (ήδη απ’ τις αρχές των 90s…) δεν ήταν και δεν είναι το «αν» του 4ου. Είναι το «πως» και «πότε» της κορύφωσής του…

(Θα έλεγε κανείς ότι το ζητούμενο είναι επίσης το «πως» και «πότε» της αντίστασης σ’ αυτόν… Αλλά σήμερα η ασταμάτητη μηχανή δεν έχει όρεξη να γίνει γραφική. Άλλη μέρα…)

Επι γης ειρήνη…

Δευτέρα 12 Νοέμβρη. Οι «πολιτικοί διευθυντές» του 4ου παγκόσμιου πολέμου τίμησαν (λέει) χτες στο Παρίσι το τέλος του … 1ου. Ανατριχιαστικό, και ανατριχιαστικά ωμό. Αν η αλυσίδα των παγκόσμιων (και «περιφερειακών») πολέμων του 20ου και του 21ου αιώνα, ως τώρα, τους διαβεβαιώνει για κάτι είναι πως αυτοί (και κυρίως: τα αφεντικά τους) πάντα θα την γλυτώνουν. Και θα “τιμούν” τα περασμένα διαλείματα…

Ο αμερικανικός στρατός και οι «συνεργάτες» του έχει δολοφονήσει άμεσα ή/και έμμεσα εκατοντάδες χιλιάδες άμαχους, άντρες, γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένους (και σακατέψει πολλαλάσιους / ες) απ’ το 2001 και μετά. Ένα εκατομμύριο δολοφονημένοι μόνο στο ιράκ, μετά την εισβολή και την κατοχή, απ’το 2003. Με μικρές απώλειες στα πεδία των σφαγών· τόσο μικρές ώστε να θεωρούνται αμελητέες, ανάξιες αναφοράς. Όμως την ίδια περίοδο αυτοκτονούν στα μετόπισθεν κατά μέσο όρο 20 «βετεράνοι» κάθε μέρα· «βετεράνοι» αυτών των πολέμων, στο αφγανιστάν και στο ιράκ κατά κύριο λόγο. Περισσότεροι από εφτά χιλιάδες αμερικάνοι «βετεράνοι», κάτι λιγότερο από μια μεραρχία, αυτοκτονούν κάθε χρόνο (αυτές είναι οι επίσημες καθεστωτικές μετρήσεις του αμερικανικού κράτους) επειδή δεν μπορούν να αντέξουν τους εφιάλτες εξαιτίας εκείνων που έκαναν «πολεμώντας για την ασφάλεια των ηπα». Κι ακόμα ο 4ος παγκόσμιος παραμένει «ακήρυχτος», που σαν τέτοιος δεν χρειάζεται να έχει ένα κάποιο “τέλος”…

Τα ίδια σκατά μοιράζονται και τρώγονται μαζικά στον πρώτο κόσμο εδώ και πάνω από έναν αιώνα: «πατρίδες», «κίνδυνοι», «απειλές», «άμυνα»… Αυτό είναι το πραγματικό νόημα της χθεσινής επετείου: η επιβεβαίωση της ακμαία θανατηφόρας υγείας της καπιταλιστικής μηχανής.

(φωτογραφία: And last – but not least….)

Ακόμα περισσότερη “επί γης…”

Δευτέρα 12 Νοέμβρη. …Ο νίγηρας, όπως το μάλι, όπως και άλλα κράτη στη ζώνη του Sahel είναι μέρος της γειτονιάς της ευρώπης…

Κάπως large άποψη για την ευρωπαϊκή γειτνίαση, δεν συμφωνείτε; Η γερμανίδα υπ.αμ. Ursula von der Leyen δεν έχει, πάντως, αμφιβολίες για τα όρια της ευρώπης και την θέση των γειτόνων της: κάτω απ’ την Σαχάρα; Μα φυσικά: υπάρχουν κρίσιμες πρώτες ύλες εκεί….

Έτσι, όμορφα, απλά και κυρίως αθόρυβα (όπως γίνονται τέτοιες δουλειές), η κυρά Ursula εγκαινίασε χτες μια ακόμα βάση του γερμανικού στρατού στη Niamey, πρωτεύουσα του νίγηρα. Εννιακόσιοι (900) πεζοναύτες της bundeswehr στρατοπεδεύουν ήδη στην «ευρωπαϊκή γειτονιά» του νίγηρα· και με την καινούργια βάση θα αυξηθούν. Οι γερμανοί σύντροφοι του άλλοτε εντυπωσιακού αντιπολεμικού, antiimp κινήματος κουράστηκαν φαίνεται· την χειρότερη ιστορική στιγμή! Όσο για το σημαίνει η εξαγωγή “ασφάλειας και σταθερότητας στην άκρη της κάνης”; Λαθρεμπόρια διαφόρων ειδών; Πορνεία; Αλλοίμονο: και μόνο τα κορδόνια τους να λύνουν και να δένουν οι κατοχικοί στρατοί είναι παράγοντες «οικονομικής ανάπτυξης»…

Η αφρική, είτε δίπλα στη Μεσόγειο είτε κάτω απ’ την σαχάρα ξανα-αποικιοποιείται – «για το καλό της», όπως πάντα… – εδώ και αρκετά χρόνια. Επειδή «προκλήσεις», επειδή «τρομοκρατία»… Επειδή στρατηγικές πρώτες ύλες για τον πρωτοκοσμικό καπιταλισμό – αυτή είναι η μόνη αλήθεια. Αμερικανικός στρατός (σιγά μην έλειπε), γαλλικός, γερμανικός, ρωσικός… Ενδεχομένως και κινέζικος, undercover. Όλοι στη ζώνη του Sahel.

Δεν είναι ένας ο ιμπεριαλισμός στον καπιταλιστικό πλανήτη· ούτε θα μπορούσε να είναι ένας. Κι ενώ το Βερολίνο παριστάνει το «φιλήσυχο», απλώνει τις στρατιωτικές του αρβύλες δίπλα, ανάμεσα ή κόντρα στις στρατιωτικές αρβύλες άσπονδων «φίλων» και ανομολόγητων αντιπάλων – στις πλάτες των Άλλων.

Πάλι καλά που τέλειωσε ο Α παγκόσμιος πόλεμος… Το σκέφτεσθε να συνεχιζόταν ως τώρα και να μπερδευόμαστε στο μέτρημα;

Υπόθεση Khashoggi

Κυριακή 11 Νοέμβρη. Η ανακοίνωση του Erdogan ότι έχει δώσει τα ηχητικά ντοκουμέντα της δολοφονίας και του διαμελισμού του Khashoggi (τις ηχητικές υποκλοπές δηλαδή…) σε Παρίσι, Λονδίνο, Ουάσιγκτον, Βερολίνο (εκτός απ’ το Ριάντ) τραβάει και αυτά τα κράτη στο «κέντρο της σκηνής του εγκλήματος». Ειδικά σε ότι αφορά την «τύχη» του σαουδαραβικού καθεστώτος, και ειδικά του τοξικού, που όχι μόνο δεν έχει αποδείξει ότι ήταν άσχετος, αλλά μάλλον το αντίθετο…. Έξυπνα μελετημένη η στιγμή της ανακοίνωσης, τώρα που ο καιρός περνάει, δημιουργεί (ή επιδιώκει να δημιουργήσει) εσωτερικά προβλήματα στα συγκεκριμένα ευρωπαϊκά κράτη και όχι μόνο, αν συνεχίσουν το τρενάρισμα στο να πάρουν τις αποφάσεις τους.

Τι μπορούν να πουν τώρα η αγγλική, η αμερικανική, η γαλλική και η γερμανική κυβέρνηση; Ότι δεν πήραν τίποτα; Ότι δεν ξέρουν τίποτα; Ότι δεν καταλαβαίνουν τι είναι αυτά που ακούγονται; Ότι δεν έχουν ξεκαθαρίσει ακόμα «ποιος φταίει»; Ή απλά θα συνεχίσουν την διακριτική μεταχείριση του τοξικού σωπαίνοντας;

Κι αν προσπαθήσουν το δεύτερο, δεν θα εμφανιστούν εσωτερικές αντιπολιτεύσεις που θα πιέσουν στην κόντρα;

Παρακολουθούμε. Έχουν αναγγελθεί για τις επόμενες ημέρες ή λίγες εβδομάδες δημοσιοποιήσεις διάφορων ανατριχιαστικών λεπτομερειών απ’ την δολοφονία και το κομμάτιασμα του Khashoggi – στη βάση των ηχογραφήσεων. Αυτά που ξέρουν ήδη κάμποσες κυβερνήσεις θα αρχίσουν να γίνονται ευρύτερα γνωστά… Με όλα όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται.

(Για την Αθήνα δεν χρειάζεται να απορούμε. Είναι απασχολημένη με άλλα, και δεν προλαβαίνει να ασχοληθεί με το θέμα…)

Σύνοδος των 4

Δευτέρα 29 Οκτώβρη. Η προχθεσινή συνάντηση των Merkel, Macron, Putin και Erdogan στην Istanbul δεν «έβγαλε» δημόσια κάτι εντυπωσιακό. Παραμένει σαν σημαντικότερο πως Παρίσι και Βερολίνο (ίσως περισσότερο το δεύτερο παρά το πρώτο) «ευλόγησαν» το μπλοκ της Αστάνα και τις ως τώρα κινήσεις του, με πιο πρόσφατη την «συμφωνία στο Idlib». Οι πιστοί του Ριάντ που έχουν απομείνει εκεί θα περάσουν πολύ δύσκολα απο ‘δω και στο εξής…

Πέρα απ’ αυτά που κουβεντιάστηκαν χωρίς να ανακοινωθούν (για τα οποία μόνο εκτιμήσεις μπορούμε να κάνουμε) σημασία έχουν αυτή τη χρονική στιγμή τα συμφραζόμενα. Το γεγονός δηλαδή ότι, συμπτωματικά ή όχι, Μόσχα, Άγκυρα, Τεχεράνη (και, προφανώς, Δαμασκός) ενδιαφέρονται να αφήσουν χώρο (στο συριακό πεδίο μάχης αλλά όχι μόνο) για δύο τουλάχιστον ευρωπαϊκά κράτη, την ώρα που ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ βρίσκεται στα χειρότερά του τα τελευταία χρόνια.

Αυτό αλλάζει την γεωμετρία του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού στην ευρύτερη μέση Ανατολή· και τους συσχετισμούς δύναμης, παρότι όχι από στρατιωτική άποψη – ακόμα. Η αλλαγή είναι βέβαια κόντρα στην Ουάσιγκτον, στο Τελ Αβίβ και στο Ριάντ: η αναγνώριση ειδικά του ρόλου της Άγκυρας είναι ένα κρίσιμο στοιχείο.

Υποθέτουμε πως το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο ή, έστω, οι εκπροσωποί του, δεν πετάνε απ’ την χαρά τους…

(φωτογραφία: Οι τρεις απ’ τους τέσσερεις γέρασαν στα πόστα τους· και ο τέταρτος δεν φαίνεται όπως όταν φωτογραφίζεται με πιτσιρικάδες στις γαλλικές «κτήσεις» στην Καραϊβική.

Γενικά μιλώντας ο 4ος παγκόσμιος βρίσκεται κατά ένα μέρος του σε έμπειρα χέρια…)