Tag: αίγυπτος

Τρίτη 21 Νοέμβρη. Όταν ο ισραηλινός “mad dog” υπ.αμ. Lieberman ζητάει επειγόντως μια “αντι-ιράν συμμαχία στη μέση Ανατολή” περιλαμβάνει σ’ αυτήν και το ελλαδιστάν; Χμμμ…

Η Αθήνα δεν εκδηλώνεται ανοικτά κατά της Τεχεράνης. Προτιμάει για την περίσταση να κρύβεται πίσω απ’ την σιωπή της θρυλικής “εξωτερικής πολιτικής της ε.ε.”. Και προσπαθεί μπας και κάνει δουλειές (και) με το ιράν· όχι τίποτα σπουδαίο, αλλά μπας και βγει κανά φραγκάκι.

Αυτή είναι η επίσημη στάση. Επίσημη στάση όμως, απ’ την άλλη μεριά, είναι η συμμαχία των γεωπολιτικά ξεπεσμένων της ανατολικής Μεσογείου, για την οποία καμαρώνει η Αθήνα, ο ψόφιος κοριός, ο αντ’ αυτού, ο ογκόλιθος, ο ψεκασμένος, και σαν back vocals, “ντου μπαπ ντου μπαπ μπαπ” όλο το βαθύ κράτος: με το Κάιρο και το Τελ Αβίβ. Επίσημη είναι και η εκπαίδευση των ισραηλινών πιλότων στην ελληνική επικράτεια, εκπαίδευση που δεν τους χρειάζεται για να βομβαρδίζουν τη λωρίδα της Γάζας ή, ακόμα, τον λίβανο· τους χρειάζεται εναντίον του ιράν.

Αντικειμενικά μιλώντας το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / βαθύ κράτος / παρακράτος συμμετέχει σ’ αυτήν την “αντι-ιράν” συμμαχία που θέλει το Τελ Αβίβ και η Ουάσιγκτον. Σαν επιμελητεία. “Στα μετόπισθεν”. Με την βάση της Σούδας (και ό,τι άλλο ζητήσει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός), με τις στρατιωτικές ασκήσεις τόσο με τους ισραηλινούς όσο και με τους αιγύπτιους καραβανάδες. Πουλάει (η Αθήνα) εκδουλεύσεις και υπηρεσίες στο ένα μπλοκ, χωρίς να εκδηλώνεται επίσημα με δηλώσεις και απειλές. “Σεμνά και ταπεινά”.

Αλλά είναι αρκετή αυτή η ντροπαλή σιωπή για να πει κανείς ότι το ελλαδιστάν είναι “εκτός”; Όχι, δεν είναι! Φυσικά η συμμετοχή έχει όλα τα μειονεκτήματα του ξεπεσμένου: η “όαση σταθερότητας” θα καταλήξει να προσφέρει υπηρεσίες “ξεκούρασης του πολεμιστή” (υποθέτουμε ότι καταλαβαίνετε τι εννοούμε…) ακόμα κι αν θα ήθελε να είναι συνεταίρος σε ένα πιθανό πλιάτσικο…

Δευτέρα 20 Νοέμβρη. Γιατί την ίδια στιγμή που ο κυρ Μακρόν υποδεχόταν με τιμές πρωθυπουργού έναν μισο-πρωθυπουργό και με πατρική ευαισθησία έναν κοινό νταραβεριτζή, ο τοξικός πρίγκηπας καλούσε στο Κάιρο τους υπ.εξ. των συμμάχων του, μπας και σώσει τα (κατά πως φαίνεται) φλεγόμενα οπίσθιά του.

Χτες οι υπ.εξ. της αιγύπτου, των εμιράτων και του μπαχρέιν (όχι σπουδαία συλλογή μα τον Όσιρι!) συναντήθηκαν στο Κάιρο με τον ομόλογό τους απ’ την σαουδική αραβία, τον Adel al-Jubeir, της κλίκας του τοξικού, για να συμφωνήσουν σ’ ένα κείμενο αλληλεγγύης στο Ριάντ και καταδίκης της Τεχεράνης για την εμπλοκή της στις «αραβικές υποθέσεις», και την υποστηρίξη ενόπλων στην περιοχή. Επιπλέον η σαουδαραβική πρόταση ζητάει απ’ τους άραβες διπλωμάτες να πιέσουν το συμβούλιο ασφαλείας του οηε να συζητήσει τους «κινδύνους» που αντιπροσωπεύει το ιράν… Σ’ αυτή τη φάση δεν κηρύσσουμε πόλεμο στο ιράν δήλωσε ο Ahmed Aboul Gheit, αιγύπτιος και «πρόεδρος του αραβικού συνδέσμου». Επίσης δεν αποφασίσαμε να καλέσουμε την σύγκλιση του συμβουλιου ασφαλείας· αλλά θα αρχίσουμε τις επαφές και αργότερα μπορεί να το κάνουμε.

Πάλι καλά που “σ’ αυτή τη φάση δεν…” Good job. Τους είχε προλάβει όμως και τους 4 σωματοφύλακες ο πέμπτος, γνωστός και μη εξαιρετέος, o ισραηλινός “mad dog” υπ.αμ. Lieberman. Που απ’ το Σάββατο, μια μέρα νωρίτερα δηλαδή, είχε γράψει στο facebook του ότι η μέση Ανατολή χρειάζεται επειγόντως μια αντι-ιρανική συμμαχία. Ή, πιο απλά: το Τελ Αβίβ χρειάζεται επειγόντως μία…

Το γεγονός ότι απ’ τα 21 κράτη / μέλη του ιστορικού «αραβικού συνδέσμου» η σαουδαραβική χούντα κατάφερε να μαζέψει 3 (τρία), συν τον εαυτό της 4 (τέσσερα) για να καταγγείλουν την Τεχεράνη, δείχνει με ακρίβεια τους συσχετισμούς που έχει στο πλάι του αυτός ο ορκισμένος υπερασπιστής των «αραβικών υποθέσεων». Πράγμα που, με τη σειρά του, σημαίνει ότι κοτζάμ γάλλος πρόεδρος μπορούσε (πέρα απ’ το ότι έπρεπε) να μην αφήσει δυο μέλη της οικογένειας Hariri στα χέρια απαγωγέων· ακόμα κι αν «ο μπαμπάς και η μαμά έκριναν ότι…». Αν, τέλος πάντων, ήθελε να δείξει ότι έχει κάποια πυγμή.

Απ’ την άλλη μεριά η αίγυπτος (ειδικά όταν κυβερνιέται από χούντες) είναι καλός πελάτης και σημείο επιρροής του Παρισιού – απ’ την εποχή του Ναπολέοντα (του μεγάλου). Είναι, άραγε, σωστό απ΄την γαλλική ιμπεριαλιστική οπτική, να γίνεται ουρά της σαουδικής αραβίας (ή να το παριστάνει) κατηγορώντας έναν άλλο καλό πελάτη, το ιράν; Δεν θα έπρεπε η γαλλική «διπλωματία» να πείσει τον χασάπη Σίσι ότι δεν τον συμφέρουν οι πολλές πολλές αγάπες με μια συμμορία που αύριο μεθαύριο μπορεί και να μην υπάρχει; Θα αφήσει το Παρίσι τον Σίσι να κάνει του κεφαλιού του αύριο που θα τον επισκεφτεί (κι αυτόν…) ο μισο-πρωθυπουργός του λιβάνου; Ή του έχει «τυφλή εμπιστοσύνη»;

Δεν χαλιόμαστε: αν ο γαλλικός ιμπεριαλισμός τα πηγαίνει καλά στην υποσαχάρια Αφρική, δεν ισχύει το ίδιο και για την μέση Ανατολή. Δυστυχώς όχι επειδή ζορίζονται όλοι οι ιμπεριαλισμοί εκεί· μόνο επειδή τρέχει τελευταίος…

Παρασκευή 17 Νοέμβρη. Το ελληνικό βαθύ κράτος / κεφάλαιο, ανίκανο έτσι κι αλλιώς να μετασχηματιστεί ώστε να μπορεί να σταθεί κάπως στους λευκούς καταμερισμούς εξουσίας του καπιταλιστικού 21ου αιώνα, κινείται με την μοναδική “κινούσα αιτία” που ξέρει, την αναζήτηση γεωπολιτικών προσόδων· και το κάνει με τον μόνο τρόπο που ξέρει: τυχοδιωκτικά. Ο τυχοδιωκτισμός του αποκαλύφθηκε πέρα για πέρα όταν (όλο το ελληνικό σύστημα) προσπάθησε να παίξει το χαρτί της “γεωγραφικής θέσης” εναντίον της ε.ε. και της ευρωζώνης, για να παίρνει δανεικά κι αγύριστα, χωρίς όρους και περιορισμούς. Η κορύφωση αυτού του εθνικού τυχοδιωκτισμού ως τώρα ήταν, βέβαια, το πρώτο εξάμηνο του ’15.

Το άλλο σκέλος της ίδιας αναζήτησης είναι ο τυφλός, “εθνικά υπερήφανος” αντιτουρκισμός. Ο οποίος ούτε στα καλύτερα όνειρα (των ντόπιων αφεντικών και των λακέδων τους) δεν μπορεί να εκφραστεί όπως το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90. Ούτε κατά διάνοια, ούτε κατά προσέγγιση… Εκφράζεται όμως μέσα απ’ την συμμαχία μ’ αυτά τα δύο καθεστώτα, το ισραηλινό και το αιγυπτιακό, με απεριόριστο κυνισμό που, αργά ή γρήγορα, θα εκπυρσοκροτήσει. Γιατί και τα δύο προσπαθούν να επιβιώσουν με όρους “υψηλής διεθνούς γεωπολιτικής αξίας”, αλλά και τα δύο υφίστανται την γεωπολιτική υποτίμηση που οφείλεται στην μετατόπιση του κέντρου του παγκόσμιου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού στην ασία. Οι “προειδοποιήσεις” της πραγματικότητας προς τον ελληνικό τυχοδιωκτισμό έρχονται τακτικά· και το ελληνικό βαθύ κράτος αντιδρά με ψυχοπάθεια. Σαν “μέγας Αλέξανδρος” που δεν καταλαβαίνει ότι με τέτοιο σύνδρομο μεγαλείου κατέληξε σε άσυλο. Η τελευταία τέτοια προειδοποίηση ήταν χθεσινή: το Βερολίνο έθεσε ουσιαστικά “εκτός Σένγκεν” το ελλαδιστάν, κατ’ αρχήν για ένα εξάμηνο…

Έχουμε, λοιπόν, τρεις ξεπεσμένους (για διάφορους λόγους αλλά με κοινή την γεωπολιτική υποτίμηση), την Αθήνα, το Τελ Αβίβ και το Κάιρο, που ρωτάνε τον αμερικανικό καθρέφτη: είμαστε οι ομορφότεροι;

Κι αυτός, χτενίζει την καροτί φράτζα του, και απαντάει: αν με πληρώνεται, ναι…

(Όσο για τον αγγλικό καθρέφτη; Χμμμμμ……)

(φωτογραφία: με προσοχή ο εξοχότατος ψόφιος κοριός ακούει τα λεγόμενα του τωρινού αντιπροέδρου και, ποιος ξέρει;, μπορεί αυριανού προέδρου των ηπα… που μοιάζει περισσότερο με πεζοναύτη παρά με επιχειρηματία real estate…)

Τετάρτη 15 Νοέμβρη. Αν και δεν είναι βέβαιο ότι οι χούντες του Ριάντ και του Καΐρου θα μπορούσαν, έστω μελλοντικά, να συστρατευτούν με το Βερολίνο στις δικές του γεωπολιτικές “ζώνες επιρροής”, οι γερμανικές πολεμικές βιομηχανίες να δουλεύουν, πάνω απ’ όλα!! Το Βερολίνο πουλάει όπλα με τον τόνο: η αξία των σχετικών “εξαγωγών” στα δύο καθεστώτα πήγε στα 450 μύρια ευρώ το τρίτο τρίμηνο του 2017. Τα 300 μύρια ήταν για το Κάιρο, που έτσι ανέβηκε στη νο 1 θέση της λίστας πελατών για τον γερμανικό μιλιταρισμό το συγκεκριμένο διάστημα. Το Ριάντ ψώνισε το ίδιο (3ο) τρίμηνο μόνο 150 μύρια ευρώ. Για να υπάρχει σύγκριση: την ίδια εποχή το 2016 η αιγυπτιακή χούντα είχε αγοράσει γερμανικό stuff αξίας 45 μύρια, και η αιγυπτιακή 41 μύρια: οι δουλειές πάνε καλά.

Το ελάχιστο που συμβαίνει στο Βερολίνο (αλλά όχι στην ψιλικατζού Αθήνα) είναι ότι εκεί, τουλάχιστον, υπάρχει ένα μπλοκ αντίθετο σ’ αυτά τα νταραβέρια, που τα δημοσιοποιεί· μπορεί αυτό (χωρίς να είναι σίγουρο…) να φέρει κινητοποιήσεις και δράσεις.

Εδώ; Εδώ ο χαβάς είναι για τον μεσίτη. Όχι ασήμαντο αλλά σίγουρα βολικό.

(φωτογραφία: ο ψεκασμένος πετάχτηκε χτες μέχρι το Ντουμπάι, για να δει ένα μιλιταριστικό air show και να πει δυο λόγια με τα αφεντικά των εμιράτων. Δεν είμαστε σίγουροι ότι πήγε να πουλήσει βλήματα, βόμβες, και ότι άλλο αναλώσιμο χρειάζονται οι μισθοφόροι της εκεί χούντας κατά των υεμενιτών. Δεν είμαστε σίγουροι ούτε γιατί ο σεΐχης Mohammed bin Rashid al Maktoum, αντιπρόεδρος και πρωθυπουργός στο Ντουμπάι, κοιτάει στραβά τον φακό.

Υποψιαζόμαστε ότι ο ψεκασμένος πήγε μέχρι εκεί για να πουλήσει φοίνικες για μεταξωτές κορδέλες. Σαν συνιδιοκτήτης μιας “όασης σταθερότητας” τι άλλο θα έκανε;)

Πέμπτη 9 Νοέμβρη. Εσείς μπορεί όχι, εμείς όμως περιμέναμε την αντίδραση του Sisi στα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες σ’ αυτό που διάφοροι ονομάζουν «η τελευταία γραμμή άμυνας» του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ. Όπως πιθανολογούσαμε ο χουντοστρατηγός Sisi έκανε «ενδιάμεσες» δηλώσεις: ναι, μεν, εναντίον της Τεχεράνης και της «εμπλοκής της» στη μέση Ανατολή, αλλά και υπέρ του «διαλόγου»…

Η στάση του αιγυπτιακού καθεστώτος στο θέμα προσδιορίζεται απ’ τα συμφέροντά του και δεν μπορεί να ευθυγραμμιστεί απόλυτα, με τα σημερινά δεδομένα, με εκείνη του Τελ Αβίβ. Η αίγυπτος είναι σουνιτικό κράτος, το πολυπλεθέστερο στον αραβικό κόσμο. Θα ήθελε να έχει επιρροή (όσο το δυνατόν μεγαλύτερη) στους σουνίτες τόσο του ιράκ όσο και της συρίας· αλλά σ’ αυτήν την φιλοδοξία το καθεστώς έρχεται αντιμέτωπο με δύο ακόμα αντίπαλους για το ίδιο πεδίο: το Ριάντ απ’ τη μια μεριά, την Άγκυρα απ’ την άλλη. Ο σουνιτισμός της Άγκυρας είναι τουρκικός και όχι αραβικός· αυτό είναι μειονέκτημα για το τουρκικό καθεστώς. Απ’ την άλλη μεριά όμως πληρώνει, και έχει ήδη τους proxies του στη συριακή (τουλάχιστον) επικράτεια. Επιπλέον, φιλοξενώντας πολλές εκατοντάδες χιλιάδες προσφύγων απ’ τη συρία (καμία σχέση με την «ελληνική φιλοξενία»…) η Άγκυρα έχει ενισχύσει το «πρεστίζ» της μεταξύ των σύριων. Ο σουνιτισμός του Ριάντ απ’ την άλλη είναι η πιο εξτρεμιστική εκδοχή, ο ουαχαβιτισμός. Συνεπώς το Κάιρο θα έβλεπε με καλό μάτι μια ορισμένη «κρίση επιρροής» (δηλαδή: ήττα) του Ριάντ στο συρο-ιρακινό πεδίο μάχης· αρκεί να μην κάλυπτε το κενό η Άγκυρα. Οπότε: ναι μεν εναντίον του ιράν, αλλά όχι και φανατικά υπέρ του Ριάντ (και των απεγνωσμένων κινήσεών του).

Υπάρχει όμως, κατά τη γνώμη μας, ένας κρατικός παίκτης που έχει τα «προσόντα» να είναι καταλυτικός· δυσκολεύοντας σημαντικά και το Κάιρο. Κι αυτός είναι η Ντόχα. Το καθεστώς του κατάρ φαίνεται να τα διαθέτει όλα: σουνιτική ιδεολογία (ουαχαβιτισμό στο πιο ευέλικτό του), λεφτά, συνοχή και πρόσφατο παρελθόν στο συριακό πεδίο μάχης. Ακόμα σημαντικότερο: μετά την επίθεση που έχει δεχτεί απ’ τον τοξικό πρίγκημα του Ριάντ διαθέτει όλα τα μέσα (συμπεριλαμβανομένων πριγκηπικών σχέσεων) για να τον κτυπήσει μέσα στην έδρα του. Μ’ άλλα λόγια το καταριανό καθεστώς, ειδικά απ’ την στιγμή που άλλαξε θέση και πήγε (διακριτικά αλλά αποφασιστικά) με την μεριά του μπλοκ της Αστάνα, έχει ό,τι χρειάζεται για να παίζει σοβαρό ρόλο στην μεταπολεμική συρία.

Και να τώρα το δύσκολο: η Ντόχα είναι φίλος της Τεχεράνης, σύμμαχος της Άγκυρας στο συριακό πεδίο μάχης αλλά, ταυτόχρονα, και του Καΐρου στο λιβυκό πεδίο! Αυτό σημαίνει πως ακόμα κι αν η χούντα του Καΐρου επιστράτευε όλον τον αντι-τουρκισμό της (για να αποκτήσει επιρροή στους σουνίτες της συρίας και του ιράκ) θα έπεφτε πάνω στην Ντόχα, κι όχι για καλό. Μ’ αυτά τα δεδομένα είναι περιττό και άχρηστο να υιοθετεί τους τσαμπουκάδες τόσο του τοξικού σαουδάραβα πρίγκηπα όσο και του Τελ Αβίβ.

Εν τέλει θα μπορούσε να «περιοριστεί» στην επιρροή της στην ανατολική λιβύη. Επιρροή που, by the way, δεν υποστηρίζεται μόνο απ’ την Ντόχα αλλά και απ’ την Μόσχα.

Απομένει, λοιπόν, ο ψεκασμένος. Που χαρωπός μετά το προχθεσινό τριμερές «πολεμικό συμβούλιο» με τον ισραηλινό mad dog και τον ελληνοκύπριο χάμστερ, άφησε να εννοηθεί ότι στο «αμυντικό σχήμα» χωράει και το Κάιρο… (Τρέμε κόσμε!)

Δευτέρα 6 Νοέμβρη. Τέσσερα ευρωπαϊκά κράτη όπως επίσης και ο καναδάς τόλμησαν να κάνουν κριτική σε ποιον νομίζεται, αν είναι δυνατόν; Στον «στρατηγό Sisi»! Μην φανταστείτε ότι είπαν κάτι χοντρό. Απλά διαμαρτυρήθηκαν για την σύλληψη του δικηγόρου Ibrahim Metwally.

Ο Ibrahim Metwally δημιούργησε πριν 4 χρόνια στην αίγυπτο την “ένωση οικογενειών εξαφανισμένων”, με αφορμή την “εξαφάνιση” του γυιού του τότε. Οι μπάτσοι του Sisi τον έδεσαν στο αεροδρόμιο πριν ταξιδέψει στη Γενεύη για να πάρει μέρος σ’ ένα συνέδριο του οηε για τις βίαιες εξαφανίσεις. Αυτό έγινε στις 10 Σεπτέμβρη. Από τότε είναι προφυλακισμένος κατηγορούμενος για «διασπορά ψευδών ειδήσεων» (κατά του καθεστώτος) και «συμμετοχή σε παράνομη οργάνωση». Το επιπλέον έγκλημά του ήταν ότι βοηθούσε ιταλούς δικηγόρους που προσπαθούν να μαζέψουν στοιχεία για την δολοφονία του Regeni, τον Γενάρη του 2016.

Ποιά ήταν αυτά τα 4 ευρωπαϊκά κράτη; Η γερμανία, η ιταλία, η ολλανδία και η αγγλία. Το Κάιρο, φυσικά, δεν μασάει από τέτοια: κάλεσε τους πρεσβευτές τους για να τους τραβήξει τ’ αυτί.

Αφού έχει την φιλία και την εκτίμηση του ψόφιου κοριού, του ογκόλιθου, του ψεκασμένου και όλων των υπόλοιπων της “ελληνικής πολιτικής σκηνής”, τι έχει να φοβάται η χούντα του Καΐρου;

Σάββατο 4 Νοέμβρη. Το ελληνικό βαθύ κράτος και τα πολιτικά του φερέφωνα θεωρούν «υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας» τα κοινά στρατιωτικά γυμνάσια και τις αγάπες με την χούντα του Σίσι. Αυτό προκύπτει απ’ την απάντησή τους στην Άγκυρα που τα «πήρε» για την «μέδουσα 5» που έφτασε ως τα («αποστρατιωτικοποιημένα» υποτίθεται) Δωδεκάνησα.

Λογικό. Αφού θεωρούν «δημοκρατία σε άμυνα» το σφαγείο του αιγύπτιου αρχικαραβανά.

Παρασκευή 3 Νοέμβρη. Με μεγάλη χαρά και ικανοποίηση συνεχίζονται οι κοινές ελληνο-αιγυπτιακές στρατιωτικές ασκήσεις «μέδουσα 5». Με πλήρη εθνική ενότητα φυσικά, ε; Όχι σιγά μην κάτσουν να σκάσουν το ελληνικό βαθύ κράτος και οι πολιτικές του βιτρίνες για το αίμα…

Πέμπτη 2 Νοέμβρη. Τον Ιούλη του 2008 η δημοφιλής στη μέση Ανατολή λιβανέζα pop star τραγουδίστρια Suzanne Tamim βρέθηκε με κομμένο το λαιμό στο διαμέρισμά της στη μαρίνα του Dubai. Φαίνεται ότι η υπόθεση δεν ήταν δύσκολη για την ασφάλεια του Dubai. Εντόπισε τον δολοφόνο, που δέθηκε τον Αύγουστο στην αίγυπτο: ήταν ο συνταξιούχος αξιωματικός της αιγυπτιακής αστυνομίας Mohsen el-Sukkary. Είχε πληρωθεί 1,25 εκατομμύρια δολάρια για να την σκοτώσει. Απ’ τον πρώην εραστή της αιγύπτιο Hisham Talaat Moustafa, έναν απ’ τους “βασιλιάδες των κατασκευών” στo Κάιρο. Ο Hisham Talaat Moustafa δεν ήταν μόνο βαθύπλουτος. Ήταν βουλευτής της άνω βουλής στο Κάιρο, μέλος του “κόμματος” του δικτάτορα Mubarak, και κολλητός του γυιού του Gamal Mubarak… H δολοφονία της Suzanne Tamim πήρε μεγάλη έκταση και στον αιγυπτιακό τύπο. Μετά την σύλληψη του φυσικού δολοφόνου el-Sukkary τον Αύγουστο του 2008, δέθηκε κι εκείνος που τον παρήγγειλε τον Σεπτέμβρη, ο Hisham Talaat Moustafa.

Μετά άρχισε το, ας πούμε, «το σύστημα δουλεύει». Αρχικά, τον Μάη του 2009, το καθεστώς Mubarak έπρεπε να δείξει ότι αποστασιοποιείται απ’ τον φίλο του: ο Talaat Moustafa καταδικάστηκε σε θάνατο. Έκανε έφεση, και τον Σεπτέμβρη του 2010 (“το θέμα έχει ξεχαστεί”) η ποινή του έπεσε στα 15 χρόνια. Και, μαντέψτε: τον περασμένο Ιούνη (του 2017) ο πολυεκατομμυριούχος εργολάβος Hisham Talaat Moustafa πήρε χάρη απ’ τον διάδοχο του Mubarak στρατηγό Sisi (μαζί με άλλους 501 φυλακισμένους: η μεγαλόψυχη πράξη του αφεντικού για το τέλος του ραμαζανιού). Είναι ελεύθερος και πάντα πολυεκατομμυριούχος…

Η υπόθεση και η κατάληξή της ως το 2010 (απλά: το γεγονός ότι το μέλος της αιγυπτιακής εξουσίας την γλύτωσε σε δόσεις) ήταν ένα απ’ αυτά που επιβεβαίωναν στους αιγύπτιους πληβείους ότι όσοι δεν έχουν λεφτά θα σαπίζουν στις φυλακές για το παραμικρό· όσοι έχουν όμως, θα μπορούν να σκοτώνουν άνετα. Ενόσω ο Hisham Talaat Moustafa απολάμβανε τις v.i.p. ανέσεις του στη φυλακή περιμένοντας μια γρήγορη αποφυλάκιση, στις 25 Γενάρη του 2011, ξέσπασε η οργή των αιγύπτιων πληβείων: η επανάσταση…

Πέμπτη 2 Νοέμβρη. Οι σινεφίλ στα μέρη μας παρακολουθούν το τελευταίο διάστημα (και φαίνεται να τους αρέσει) μια ταινία με τον πιο πάνω τίτλο· στα ελληνικά «Κάιρο εμπιστευτικό». Ο αιγυπτιακής καταγωγής και σουηδικής υπηκοότητας σκηνοθέτης Tarik Saleh, που ζει στη σουηδία (πρώην γκραφιτάς), μεταφέρει τα βασικά δεδομένα της δολοφονίας της Tamim στο Κάιρο, σε ένα επί της ουσίας ελάχιστα fiction σενάριο. Αλλάζει, σκόπιμα, και την περίοδο της δολοφονίας: την φέρνει λίγο πριν την επανάσταση του Γενάρη του 2011: ο δικός του «ήρωας» δολοφόνος πολυεκατομμυριούχος, «καθαρίζει» ενώ έχει ξεσπάσει η εξέγερση…

Αλλά όπως συμβαίνει κατά κόρο με τους postmodern «φίλους του σινεμά», όπως άλλωστε και με τους επαγγελματίες «κριτικούς σινεμά» και τα κυκλώματά τους, δεν ξέρουν τι βλέπουν. Ούτε θέλουν να ξέρουν. Ένα «αστυνομικό» ίσως. Κατά τον Saleh:

… δεν είναι αστυνομική η ταινία. Είναι γκαγκστερική. Δεν είναι μια ιστορία για το ποιος σκότωσε αυτή τη γυναίκα· είναι μια ιστορία για το ποιος επωφελήθηκε απ’ την δολοφονία της. Η διερεύνηση της δολοφονίας είναι διερεύνηση της κοινωνίας. Και η απουσία επίσημης δικαιοσύνης σημαίνει ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη· τελεία και παύλα…

Όταν ο Saleh εξασφάλισε χρηματοδότηση, το 2015, πήγε στο Κάιρο για να βρει τα μέρη για τα γυρίσματα (ήταν αφελής;). Η κρατική επιτροπή σεναρίων απαίτησε να κοπούν διάφορες σκηνές…. Και οι μπάτσοι του έδειξαν, με κάθε τρόπο, ότι έπρεπε να τα μαζέψει και να φύγει: τέτοια ταινία δεν θα γυριζόταν ποτέ στην αίγυπτο. (Τελικά γυρίστηκε στην Casablanca, με πολλές κομπιουτερίστικες προσθήκες). Εννοείται ότι μετά την κυκλοφορία της ταινίας ο Saleh δεν μπορεί να ταξιδέψει στην αίγυπτο (οι γονείς του μένουν εκεί)· και η ταινία, φυσικά, δεν προβλήθηκε ούτε πρόκειται να προβληθεί εκεί. Το κοντινότερο αραβικό σημείο προβολής βρίσκεται … στη Βηρυττό.

Αυτά είναι «δευτερεύοντα» για τους σινεφίλ… Κι όμως: η φαιορόζ κυβέρνησή τους (όπως και η προηγούμενη, όπως και η επόμενη) στηρίζει με κάθε μέσο την χούντα του Sisi που είναι διάδοχη (και πιο φρικτή) εκείνης του Mubarak. Οι έκλεκτοι άρχοντές τους είναι πολύ χειρότεροι εκτός συνόρων απ’ ότι εντός: βοηθάνε φασίστες και δικτάτορες να φυλακίζουν και βασανίζουν και να σκοτώνουν κατά βούληση· ενώ, εννοείται, η «διαφθορά» είναι το αγαπημένο για τους έλληνες αιγυπτιακό καθεστώς. Υπάρχουν και έλληνες επιχειρηματίες εκεί, πως αλλιώς θα δουλέψουν;

Ενώ, λοιπόν, εντός συνόρων το «κακό» το «επιβάλλουν» υποτίθεται οι καταραμένοι δανειστές, εκτός συνόρων είναι καθαρά ελληνική υπόθεση. Λέγεται «πολυπλόκαμη εθνική πολιτική» και πρακτικά σημαίνει τρισχειρότερα απ’ αυτά που δείχνονται στο “Κάιρο εμπιστευτικό”. Αδιάφορα όλα αυτά; Προφανώς…

Οπότε το ελληνικό κοινό του «Κάριο εμπιστευτικό» είναι, άθελά του, «διερεύνηση της ελληνικής κοινωνίας». Δεν υπάρχει κάποια κάμερα να τραβάει τα (ευνοϊκά για την ταινία) σχόλια. Από κάποιες απόψεις θα έπρεπε: θα συνδυαζόταν μια χαρά με πλάνα απ’ τις αγκαλιές των ντόπιων πολιτικών βιτρινών με εκείνες της χούντας του Καΐρου· και με πλάνα απ’ τις κοινές στρατιωτικές ασκήσεις… Θέαμα; Ναι: με όλα τα γράμματα κεφαλαία και φωταγωγημένα. Όχι “κινηματογραφικό θέαμα”. Κοινωνικό: ο κυνισμός σαν ενσωματωμένη νόρμα.

(φωτογραφίες: οι επαναστάσεις του 21^ου αιώνα, απ’ το θαυμαστό Sarajevo του ’92 – ’95 ως το Κάιρο του 2011 παραγράφονται, σκοφαντούνται ή διαστρεβλώνονται απ’ τους πρωτοκοσμικούς, ειδικά τους «φίλους της ανθρώπινης απελευθέρωσης». Αλλά εδώ θυμόμαστε…)