Tag: αίγυπτος

Liberation

Τρίτη 18 Ιούλη. Η άλλοτε ακροαριστέρη και εδώ και δεκαετίες καθεστωτική γαλλική liberation αναρωτιέται για το «ποιος θα σταματήσει τον Ερντογάν». Καλά κάνει – καθεστωτική είναι. Μόνο που δεν δείχνει τον ίδιο καϋμό για το «ποιος θα σταματήσει τον Σίσι». Ο καραβανάς δικτάτορας της αιγύπτου δεν είναι πρόβλημα. Δεν ήταν ούτε όταν το γαλλικό κράτος του πούλησε τα δύο mistral, που προορίζονταν για την Μόσχα, αλλά μετά τις κυρώσεις θα τα έλουζε με βαζελίνη…. Δεν είναι ούτε τώρα που συνεργάζονται στη “αντιτρομοκρατικη εκστρατεία” στη λιβύη…

Δεν είναι μόνιμο θέμα η χούντα της αιγύπτου για την liberation, δεν ζητάει να πέσουν κεφάλια για τις καλές γαλλο-αιγυπτιακές σχέσεις. Δεν είναι μόνιμο θέμα ούτε ο γαλλικός στρατός στην υποσαχάρια αφρική· το μάλι και αλλού. Ούτε εκεί πρέπει “κάποιος να σταματήσει” τον γαλλικό ιμπεριαλισμό.

Όποιος αναρωτιέται τι έκανε η γαλλική αριστερά όταν ο στρατός του κράτους της έσφαζε ανελέητα στο αλγέρι, στα ‘50s, είναι εύκολο να βρει την απάντηση: έβγαζε, στην συντριπτική πλειοψηφία της, τον εθνικά χρήσιμο σκασμό…

Έτσι και τώρα: η μπάλα μακρυά για να κάνουμε παιχνίδι…

Βόρεια αφρική

Τρίτη 6 Ιούνη. Κάπως διαφορετικά (από γεωγραφική άποψη) είναι τα κίνητρα της χούντας του Καΐρου, που επίσης «κατέβασε τα μούτρα» στην Ντόχα. Δεν έχει ο Σίσι «επενδεδυμένα συμφέροντα» στο συριακό πεδίο μάχης. Έχει όμως στο λιβυκό! Όπου κι εκεί φτάνουν τα γκαζοδόλαρα της Ντόχα· φαίνεται όμως όχι στον «εκλεκτό» του Καΐρου..

Επιπλέον ο φασιστοκαραβανάς του Καΐρου, η αυλή του και οι βαθύπλουτοι αιγύπτιοι καθεστωτικοί δεν ξεχνούν ότι η Ντόχα (όπως και η Άγκυρα) υποστήριζαν και υποστηρίζουν την «μουσουλμανική αδελφότητα» και, φυσικά, την πρώτη και μοναδική δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, του Μόρσι, που τώρα σαπίζει στις αιγυπτιακές φυλακές.

Το να συνεχίσει να έχει η Ντόχα την διακριτική στήριξη της μη αραβικής Άγκυρας (που έχει στρατιωτική βάση στην Ντόχα, ίσως την μόνη εκτός συνόρων) θα εκνευρίσει σίγουρα τον Σίσι. Ας γύρει κι ας κλάψει στον ώμο των φίλων ελλήνων· πολιτικών βιτρινών ή/και επιχειρηματιών…

Χωρίς πάτο

Σάββατο 3 Ιούνη. Πριν κάτι χρόνια ο κυρ Αβραμόπουλος, τότε δήμαρχος της Αθήνας (τώρα επίτροπος στην ε.ε. – μεγαλεία!) είχε υπογράψει με τον τότε δήμαρχο της Σπάρτης την λήξη του Πελοπονησιακού πολέμου… Συνεχιζόταν, και δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι…

Πριν ενάμισυ χρόνο, πάλι, τέλη Σεπτέμβρη του ’15, ο ψεκασμένος υπ.αμ. (πάνω φωτό: ο “κύριος Πάνος” ετοιμάζεται να φτύσει στη θάλασσα, για να το βρει στο αλάτι…) απέδωσε τιμές «στους νεκρούς της ναυμαχίας της Σαλαμίνας» – τους Αθηναίους φυσικά… Όχι τους πέρσες… Οι ψυχές τους δεν ησύχαζαν τόσους αιώνες που δεν τις είχε τιμήσει ένας υπουργός άμυνας, και μάλιστα τέτοιου βεληνεκούς…

Η εθνικιστική αυτοϊκανοποίηση (κομψή λέξη…) δεν έχει όρια. Πάντα μπορεί να σε στείλει όχι έξω απ’ τον γαλαξία αλλά έξω και απ’ το υπάρχον σύμπαν· είναι ένα άλλο σύμπαν μόνη της. Συνεπώς τι θα λέγατε αν ο μεγΑλέκος συναντούσε τον Χο-Τσι-Μινχ;

Παράνοια; Ναι, αλλά μην το πείτε. Ο δήμαρχος της Έδεσσας υποδέχτηκε την πρέσβειρα του βιετνάμ τις προάλλες, και την τίμησε (από τοπικό ρεπορτάζ, thanks G.):

… με την πολιτιστική ξενάγηση στα βήματα του Χο Τσι Μινχ και ένα πρόγραμμα με τίτλο «Ο Μέγας Αλέξανδρος συναντά τον Χο Τσι Μινχ»…

Μην το ψάξετε – είναι βαριά περίπτωση. Αλλά στην ελλάδα αυτά περνάνε light. Όπως η υπογραφή της λήξης του Πελοπονησιακού πολέμου… Όπως οι τιμές στη ναυμαχία της Σαλαμίνας…

Μήπως πρέπει να γιορτάζεται και η φορτωμένη χρυσάφι επιστροφή των πολεμιστών grekopithikus protogonus απ’ την μισθοφορική αποστολή τους εναντίον των πολιτισμένων Υκσώς στην αίγυπτο, πριν περίπου 3.000 χρόνια;

Κανονικά θα έπρεπε: κάπως έτσι άρχισε η μεγάλη εποποιΐα των γεωπολιτικών προσόδων!!! Ψεκασμένε και λοιποί φαιορόζ: δέστε την συμμαχία σας με τον Σίσι με τα κατάλληλα (προ)ιστορικά υλικά!!!

Αναμενόμενο

Τρίτη 4 Απρίλη. Θέλω να πληροφορήσω τους πάντες, για την περίπτωση που υπάρχει κάποια αμφιβολία, ότι είμαστε πάρα πολύ πίσω απ’ τον πρόεδρο Sisi. Αυτά δήλωσε το ψόφιο κουνάβι μετά την καινούργια συνάντησή του, χτες, στην Ουάσιγκτον, με τον χασάπη της αιγύπτου.

Δεν έχουμε καμία αμφιβολία (αν και ο αιγύπτιος φασιστοκαραβανάς κρατάει για τον εαυτό του το περιθώριο να το παίζει σε περισσότερα του ενός ταμπλώ). Δεν έχουμε καμία αμφιβολία και γι’ αυτό: όταν οι έλληνες ψεκασμένοι υπ.αμ. και υπ.εξ. τρέχουν (μαζί με τα σάλια τους) στην Ουάσιγκτον για να διαφημίσουν και να πουλήσουν όσο όσο “γεωπολιτική αξία” του οικοπέδου των οποίων τα αφεντικά εκπροσωπούν· όταν ανοίγουν τους χάρτες που κουβαλάνε παραμάσχαλα για να δείξουν πόσο πολύ εξέχει η ελληνική χερσόνησος στην ανατολική Μεσόγειο· όταν παρακαλάνε για λίγη αμερικανική σημασία και για καμιά πρόσοδο, καμιά βάση παραπάνω, κανά όπλο δωρεάν, κανά dollar βρε αδερφέ, σίγουρα λένε με τον δικό τους μισοκακόμοιρο τρόπο:

Θέλουμε να σας πληροφορήσουμε, για την περίπτωση που έχετε αμφιβολία, ότι είμαστε πάρα πολύ δίπλα στον πρόεδρο Sisi. Και σε κάθε άλλο φασίστα που μας βολεύει… Ή σας βολεύει.

Πάντα με το φαιορόζ «ηθικό πλεονέκτημα»…

Οι αιγύπτιοι αντικαθεστωτικοί δεν έχουν πει την τελευταία τους κουβέντα

Δευτέρα 27 Μάρτη. Δεν ήταν έκπληξη: ο προηγούμενος χασάπης της αιγύπτου, ο Μουμπάρακ, μπορεί να κοιμάται πια στο κρεβάτι του, σε κάποιο απ’ τα καλά φρουρούμενα ανάκτορά του στο Κάιρο ή αλλού. Φρόντισε ο τωρινός χασάπης, ο διάδοχός του, Σίσι. Εκείνοι που έριξαν τον φασίστα Μουμπάρακ βρίσκονται στις φυλακές ή υπό διωγμό.

Στις 25 Γενάρη του 2011, εμπνευσμένοι απ’ την επανάσταση στην τυνησία, οι αιγύπτιοι εργάτες, πληβείοι αλλά και middle class έλυσαν τα φρένα τους και ξεκίνησαν την δική τους πορεία προς το (κατά τους πρωτοκοσμικούς) «αδιανόητο»: την ανατροπή ενός δικτάτορα που είχε την υποστηρίξη όλων όσων «μετράνε»: των αιγύπτιων βαθύπλουτων, του αιγυπτιακού στρατού, και της «διεθνούς κοινότητας», απ’ την Ουάσιγκτον και την Μόσχα ως το Παρίσι και το Τελ Αβίβ. Νίκησαν, κόντρα σε κάθε πρωτοκοσμική πρόβλεψη, πληρώνοντας ακριβά με αίμα.

Δυο χρόνια μετά η αντεπανάσταση του ’13 κατάφερε να «ξαναβάλει τα πράγματα στη θέση τους». Η δημοκρατία στην αίγυπτο κράτησε λίγο – με τα μέχρι τώρα δεδομένα. Όμως αφού το «αδιανόητο» έγινε μια φορά, μπορεί να ξαναγίνει· την επόμενη φορά, ευχόμαστε ολόψυχα, με οριστική επιτυχία.

Ένα μέρος απ’ την δική μας καρδιά θα βρίσκεται πάντα στην πλατεία Tahrir και σ’ όλες τις πυρπολημένες γειτονιές των αιγυπτιακών πόλεων, εκείνης της φωτεινής άνοιξης του 2011. Δεν μπορούμε να κάνουμε προς το παρόν τίποτα περισσότερο απ’ το να μην ξεχνάμε την απίστευτη (για μας του πρωτοκοσμικούς) δύναμη της αραβικής πληβειακής υπερηφάνειας. Αλλά σ’ αυτούς τους καιρούς του πρωτοκοσμικού ρατσισμού / οπορτουνισμού, ίσως η μνήμη, ειδικά απ’ τους αγώνες και τις αγωνίες των Άλλων, είναι «κάτι».

Σαν ελάχιστη τιμή σ’ εκείνα τα εκατομμύρια των επαναστατημένων αιγυπτίων, στη μνήμη των σχεδόν χιλίων δολοφονημένων στη διάρκεια της επανάστασης, των πολύ περισσότερων βασανισμένων ανδρών και γυναικών, στη μνήμη των δολοφονημένων της αντεπανάστασης, των εκατοντάδων πολιτικών κρατούμενων, στη μνήμη του αιγυπτιακού «αδιανόητου» που έγινε πραγματικότητα μέσα από λίμνες αίματος, δύο τραγούδια.

Το πρώτο είναι ένας rap φόρος τιμής στην επανάσταση της 25ης Γενάρη, από άραβες (και έναν ιρανό) μουσικούς που ζουν στη βόρεια αμερική. To δεύτερο είναι ένα hip – hop / pop τραγούδι από μια αιγυπτιακή μπάντα μεταναστών δεύτερης γενιάς που ζουν στο Βερολίνο. (Και στα δύο βίντεο το υλικό προέρχεται απ’ τις πρώτες ημέρες της επανάστασης, γι’ αυτό και δεν περιλαμβάνει την πολύ μεγαλύτερη βία των μηχανισμών του Μπουμπάρακ καθώς προσπαθούσε, όλο και πιο απεγνωσμένα, να την καταστείλει όσο περνούσαν οι βδομάδες…)

Λιβύη

Τετάρτη 15 Μάρτη. Στο ξεχασμένο (ακόμα κι από εμάς: ντροπή μας!) πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου που λέγεται λιβύη, υπάρχουν εξελίξεις. Ο πολέμαρχος (στρατηγός) Khalifa Hifter (Haftar), αγαπημένος του Παρισιού, της Μόσχας και του Καΐρου, ορμώμενος απ’ την Βεγγάζη την οποία ελέγχει εδώ και χρόνια, επεκτείνει τον έλεγχό του στην παραγωγή και στο (λαθρ)εμπόριο του λιβυκού πετρελαίου, καταλαμβάνοντας διαδοχικά διυλιστήρια στην ανατολική και κεντρική λιβύη. Τελευταία κατάκτηση τα κεντρικά μεγάλα διυλιστήρια στην al-Sidra και στην Ras Lanuf.

Αξιωματικοί του δηλώνουν ότι έχουν εκπαιδευτεί στη ρωσία. Οι φήμες μιλούν ακόμα και για την παρουσία ρώσων «εκπαιδευτών» στο επιτελείο του Hifter. Η Μόσχα το αρνείται – παλιοφήμες! Αρνείται επίσης ότι έχει οργανώσει στρατόπεδο εκπαίδευσης στην δυτική πόλη της αιγύπτου Sidi Barrani, 100 χιλιόμετρα απ’ τα αιγυπτο-λιβυκά σύνορα, όπως υποστηρίζει η Ουάσιγκτον. Και το Κάιρο το αρνείται. Ο.Κ., δεν το πιστεύουμε. Μια χαρά ιμπεριαλισμό ξεδιπλώνει και το ρωσικό καθεστώς· γιατί, όμως, θα έπρεπε να κάνει βούκινο τις κινήσεις του;

(Όταν, τον περασμένο Νοέμβρη, το ρωσικό αεροπλανοφόρο Admiral Kuznetsov, μαζί με τα υπόλοιπα πλοία συνοδείας, έπλεε στα ανοικτά της λιβύης πηγαίνοντας προς συρία μεριά, ο Haftar έκανε ένα «τσακ» και φιλοξενήθηκε στο deck του. Όμως αυτό δεν σημαίνει κάτι, έτσι δεν είναι; Πολλά αγόρια στον κόσμο έχουν όνειρο να κάνουν  ηλιοθεραπεία χειμωνιάτικα πάνω σε λαμαρίνες αεροπλανοφοφόρου· που είναι το παράξενο που ο Haftar το πέτυχε;)

Το μόνο θέμα (όχι εκρηκτικό ως τώρα αλλά οπωσδήποτε προβληματικό) είναι ότι ο Haftar είναι αντίπαλος της πιο πρόσφατης (αν και όχι της μοναδικής) «διεθνώς αναγνωρισμένης κυβέρνησης της λιβύης», που φυτεύτηκε στην Τρίπολη, και έχει (ακόμα…) την υποστήριξη της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου. Ο Haftar θα συμφωνούσε με οποιαδήποτε κυβέρνηση, υπό έναν όρο: να είναι ο αρχηγός του στρατού. Όχι ασήμαντο πόστο σε μια από εκείνες τις περιοχές του κόσμου όπου ο στρατός ήταν πάντα το αφεντικό. Κι αυτή είναι η «χάρη» που δεν θέλουν να του κάνουν η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, ειδικά τώρα που τα ΄χει βρει με την Μόσχα και το Παρίσι. Θα είναι σα να του παραδίδουν τη λιβύη.

Όχι, δεν προβλέπουμε σύγκρουση πρωτοκοσμικών «δυνάμεων» στην βόρεια αφρική!!! Αλλά να… Θα μπορούσε η κυρία May, ανάμεσα στους υπόλοιπους μπελάδες της που δεν είναι και λίγοι, να ασχοληθεί λίγο και με το θέμα «λιβύη» πριν χαθεί κάθε έλεγχος; Και το επιτελείο του κυρ ψόφιο κουνάβι τι γνώμη έχει για το θέμα; Αξίζει ο κόπος αμεσότερης εμπλοκής των αμερικανικών δυνάμεων;

Μέση Ανατολή

Τετάρτη 15 Μάρτη. Φυσικά το θέαμα είναι απαίσιο· από αισθητική άποψη. Αναφερόμαστε στον ολλανδο-τουρκικό verbal war. Αλλά είναι πολλών χρόνων η ροπή του θεάματος (γενικά, και όχι μόνο του πολιτικού) προς την σκουπιδίλα. Συνεπώς μπορεί κανείς να συμβιβαστεί με το πικρό συμπέρασμα ότι δεν διαλέγουμε την εποχή στην οποία θα ζήσουμε.

Κατά τα υπόλοιπα το τουρκικό καθεστώς «το παίζει σωστά» σαν αντι-φα· δεδομένου ότι δεν απευθύνεται σε πρωτοκοσμικούς αντιφασίστες αλλά σε ένα πολύ ευρύτερο (όχι μόνο μέσα αλλά και έξω απ’ την τουρκία) μουσουλμανικό ακροατήριο, το οποίο ξέρει πολύ καλά ότι έχει ποινικοποιηθεί προκαταβολικά και μαζικά απ’ τους δυτικούς πρωτοσκομικούς· σίγουρα τους κρατούντες, αλλά και σημαντικά τμήματα των κοινωνιών (εκτός αν νομίζει κανείς ότι τα εκτός πρώτου κόσμου μήντια δεν αναφέρονται στους λευκούς φασίστες και ρατσιστές…)

Έως τώρα μόνο το ιρανικό καθεστώς είχε κάνει κάτι τέτοιο, αλλά σε πολύ χαμηλότερους τόνους και χωρίς να επιδιώξει (ή να έχει την τύχη) οι δυτικοί καθεστωτικοί να ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Ο Ερντογάν, απ’ αυτήν την άποψη, δεν είναι πιο τυχερός αλλά μάλλον πολύ πιο ικανός: άρπαξε την ευκαιρία που του προσέφερε η (προεκλογική) ολλανδική κυβέρνηση (ακόμα δεν το έχουμε φάει: σίγουρα δεν είχαν συνεννοηθεί;) και την τράβηξε τόσο καλά και πετυχημένα, όσο πριν λίγα χρόνια είχε διαολοστείλει τον ισραηλινό πρωθυπουργό, σε διεθνή εκδήλωση, με θέμα την μεταχείριση των παλαιστινίων και τον αποκλεισμό της Γάζας.

Παρότι ορισμένα απ’ τα οφέλη αυτής της τακτικής θα φανούν στο συνταγματικό δημοψήφισμα στην τουρκία στις 16 Απρίλη, υπάρχουν άλλα που εκτείνονται πολύ πέρα απ’ τα τουρκικά συνόρα. Στον ευρύτερο μουσουλμανικό κόσμο, πρώτα απ’ όλα τους άραβες, αλλά όχι μόνον σ’ αυτούς. Η εκλογή του φασιστοψόφιου κουναβιού, φανατικού φίλου του ισραήλ, και η δημιουργία ενός επιτελείου καραβανάδων που είναι δηλωμένοι φασιστορατσιστές κατά του ισλαμικού κόσμου (εκτός αν κυβερνιέται από σεΐχηδες και χουντικούς) έχει διαβαστεί σωστά απ’ το επιτελείο των τούρκων χριστιανοδημοκρατών: λείπει μια μουσουλμανική «ηγετική φυσιογνωμία» που να τα χώνει έξω απ’ τα δόντια στους «λευκούς».

Φυσικά ο Ερντογάν δεν έχει ανοίξει ακόμα λογαριασμό με την καινούργια αμερικανική διοίκηση. Περιμένει. Προς το παρόν κινείται στο «βλέποντας και κάνοντας». Αλλά αυτή η αναμονή δεν θα έπρεπε να θεωρηθεί γενική αδράνεια, τέτοιους καιρούς, ειδικά εφόσον δόθηκαν αφορμές καθόλου ασήμαντες. Οι ολλανδικές πολιτικές βιτρίνες (και σε δεύτερο πλάνο οι γερμανικές) είναι ένας καλός αν και όχι ο κυριολεκτικός στόχος. Το ζητούμενο είναι ένα show αποφασιστικότητας από έναν μουσουλμάνο ηγέτη που δεν φοβάται να απαντάει (κατ’ αρχήν στα λόγια) στους δυτικούς με 10 εκεί που του έκαναν 2. (Εξού και η ιδιαίτερα εύστοχη υπενθύμιση του ρόλου των ολλανδών κυανοκράτων στην σφαγή της Σρεμπρένιτσα: οι δυτικοί έχουν θάψει γενικά την σφαγή στη βοσνία και τον ρόλο τους σ’ αυτήν, όχι όμως και οι μουσουλμάνοι…)

Δεν είναι άσκηση ύφους! Οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες, ο Ερντογάν (και σε προηγούμενη φάση ο Νταβούτογλου) έκαναν πολύ και δύσκολη δουλειά για να αποκατασταθεί η τουρκική πολιτική στα μάτια και τα μυαλά των αραβικών πληθυσμών. Δεν πέτυχαν παντού, ειδικά μετά τις αντεπαπαναστάσεις εναντίον της αραβικής άνοιξης. Έσπασαν ωστόσο τον χρόνιο πάγο και την πολλών δεκαετιών αραβική δυσπιστία απέναντι στους (αλλόφυλους και πρώην αυτοκράτορες) τούρκους.

Τώρα, με το ένα μάτι στο συριακό πεδίο μάχης, το τουρκικό καθεστώς έχει το άλλο (και σωστά) σε υπαρκτούς «ανταγωνιστές» για την άμεση επιρροή ειδικά στους σουνίτες άραβες: τα σεϊχάτα και τους πράκτορές τους απ’ την μια· το Κάιρο απ’ την άλλη. Προς το παρόν η επιρροή του φασιστοκαθεστώτος Σίσι είναι μικρή έως αμελητέα· και δεν στέκεται καν το ίδιο, με σταθερότητα, στην επικράτειά του. Ωστόσο η Άγκυρα (προληπτικά…) μπορεί να διαβλέπει ότι ο αιγύπτιος χασάπης (που έχει αλλάξει γραμμή και έχει γίνει «φιλοΆσαντ»…) μπορεί να σπρωχτεί μεσοπρόθεσμα απ’ τους δυτικούς φίλους του (you know who…) για να κόψει την τουρκική επιρροή στη συρία και όχι μόνο…. Με το πλεονέκτημα, φυσικά, της «αραβικότητάς» του.

And the show goes on… Όπως και ο πόλεμος…

Ένας αθώος (για υιοθεσία)

Παρασκευή 3 Μάρτη. Αθώος οριστικά και αμετάκλητα κρίθηκε ο φασίστας δικτάτορας στρατηγός και πρώην πρόεδρος της αιγύπτου Μουμπάρακ, αυτός που παραιτήθηκε εξαιτίας της επανάστασης της 25ης Γενάρη (του 2011). Είχε ματοκυλίσει την πλατεία Ταχρίρ, δεν γλύτωσε την καρέκλα του ωστόσο, και το 2012 καταδικάστηκε σε ισόβια για τις δολοφονίες εκατοντάδων διαδηλωτών.

Αλλά “οι καιροί άλλαξαν” χάρη στην αντεπενάσταση / πραξικόπημα του στρατηγού Σίσι. Έτσι άλλος ένας (παλιός) φίλος των ελλήνων μπορεί να απολαύσει τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του μέσα στα παλάτια του…

Οι καλοί φίλοι

Δευτέρα 27 Φλεβάρη. …Από την πλευρά της Αθήνας γίνονται προσπάθειες να αξιοποιηθούν δίαυλοι επικοινωνίας με τον Λευκό Οίκο μέσω τρίτων. Υψηλόβαθμες διπλωματικές πηγές – εντός και εκτός Ελλάδος – πιστοποιούν ότι Αθήνα και Ιερουσαλήμ βρίσκονται σε πολύ στενή επαφή προκειμένου να διευκολύνουν αρχικά την επικοινωνία και μετέπειτα την προσέγγιση ανάμεσα στην κυβέρνηση του Αλ. Τσίπρα και του προέδρου Τραμπ. Οι Ισραηλινοί φαίνεται ότι επιθυμούν να βοηθήσουν την ελλάδα να αποκτήσει πρόσβαση στο περιβάλλον του κ. Τραμπ, με το οποίο – όπως φάνηκε από την πρόσφατη εγκάρδια συνάντηση του Αμερικανού προέδρου με τον πρωθυπουργό του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου – οι σχέσεις είναι αγαστές. Ένας δεύτερος, λιγότερο εμφανής δίαυλος της Αθήνας προς τον κ. Τραμπ είναι και η Αίγυπτος.

Ο πρόεδρος Αμπντέλ αλ Σίσι έχει πολύ καλές σχέσεις με τον κ. Τραμπ, ο οποίος – λόγω και των εγκάρδιων σχέσεων που διατηρεί με τον κ. Νετανιάχου – θεωρεί την Αίγυπτο μέρος του συστήματος ασφαλείας της περιοχής. Υπενθυμίζεται ότι το Ισραήλ και η Αίγυπτος συνεργάζεται πολύ στενά στη Χερσόνησο του Σινά και αλλού. Η Αθήνα, με δεδομένη την πολύ καλή σχέση που διατηρεί με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, μέσω τριμερών σχημάτων συνεργασίας και με τις δύο χώρες, έχει εξαρχής τοποθετηθεί στο νέο επιτελείο του Λευκού Οίκου με αυτή ακριβώς την ιδιότητα. Ως, δηλαδή, μια χώρα που μαζί με το Ισραήλ, την Αίγυπτο και την Κύπρο αποτελούν ένα τετράγωνο σταθερότητας στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο…

Αυτά γράφει μεταξύ άλλων η καθεστωτική “καθημερινή” στις 25-26 Φλεβάρη: χαρές και πανηγύρια για τις ελληνικές φιλίες με τους χασάπηδες της ανατολικής Μεσογείου. Και για τα “καλά λόγια” που θα πουν στο ψόφιο κουνάβι.

Προσέξτε, επιπλέον, το «… Αθήνα και Ιερουσαλήμ…». Για τους ρεπόρτερ της «καθημερινής» η ισραηλινή προωτεύουσα έχει ήδη μετακομίσει… Ας στείλουν, λοιπόν, το απόσπασμα στον Λευκό Οίκο, με ταχυδρόμο κάποιον ισραηλινό ή αιγύπτιο «φίλο».

Θα τους αγαπήσει κι αυτούς το ψόφιο κουνάβι…

Ελληνικός ιμπεριαλισμός

22/2/2017. Με τσακισμένα τα φτερά, φάντασμα του εαυτού του των ‘90s (και από οικονομική άποψη των ‘00s), ο ελληνικός ιμπεριαλισμός (δηλαδή τα αφεντικά και οι λακέδες του) προσπαθούν να βρουν μια θέση, ας είναι και θεσούλα, στις κινούμενες τεκτονικές πλάκες της μέσης Ανατολής· μπας και ανεβάσουν την γκρεμοτσακισμένη γεωπολιτική αξία του ελληνικού οικοπέδου.
Οι κινήσεις τους δείχνουν την κατεύθυνση: συμμαχία με το Τελ Αβίβ και διαδοχικές κοινές στρατιωτικές ασκήσεις (στην πράξη: προσφορά στο Τελ Αβίβ «χώρου» για να προπονεί την αεροπορία του..)· συμμαχία με την χούντα του Καΐρου και κοινές στρατιωτικές ασκήσεις (όχι πάντως, απ’ όσο ξέρουμε, ιδιαίτερου ενδιαφέροντος)· αναζήτηση «επενδυτών» στις χούντες της αραβικής χερσονήσου.
Όλα αυτά είναι τόσο εναρμονισμένα με την ιμπεριαλιστική πολιτική του Λονδίνου και, ακόμα περισσότερο, της Ουάσιγκτον, ώστε αποτελεί ανοικτό δωσιλογισμό το γεγονός ότι διαφεύγουν της προσοχής των συνηθισμένων ντόπιων «αντιϊμπεριαλιστών».
Φυσικά υπάρχει η εξήγηση: δεν τους περισσεύει καιρός απ’ το «εθνικοαπελευθερωτικό» ο Σόιμπλε και η Μέρκελ είναι οι εχθροί μας. Όχι, δεν τους περισσεύει…

(φωτογραφία: ο έλληνας πρόεδρος απ’ την μια, ο νονός βασιλιάς απ’ την άλλη, στη μέση κάτι που μοιάζει με καλαμπόκια, και στο καπάκι η ελληνική εξωτερική πολιτική μέσω των δηλώσεων του κυρ Παυλόπουλου: “σ’ αυτήν τη νέα περίοδο των σχέσεων με την Σαουδική Αραβία, η Ελλάδα προσέρχεται ως κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που βρίσκεται στην τόσο ευαίσθητη περιοχή της Μεσογείου. Το τονίζω αυτό, γιατί αυτή η συνεργασία δεν είναι μόνον οικονομική. Κάθε άλλο. Η Σαουδική Αραβία είναι ένα κράτος το οποίο διαδραματίζει κομβικό ρόλο στο πλαίσιο των Αραβικών Χωρών. Επιπλέον δε, ο ρόλος της ενισχύεται από την σταθερότητα η οποία την διακρίνει. Έτσι, μπορεί να διαδραματίσει επίσης σημαντικό ρόλο και στην εμπέδωση της ειρήνης στην περιοχή και κυρίως στην πάταξη της τρομοκρατίας. Και δη μιας τρομοκρατίας η οποία διαπράττει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας”.)