20/2/2017. Τα ποντίκια είναι, ως γνωστόν, το πιο αγαπημένο ζωϊκό είδος για πειράματα διαφόρων ειδών, των οποίων τα συμπεράσματα αφορούν το είδος μας. Δεν θα αμφισβητήσουμε αυτόν τον επιστημονικό προσανατολισμό σαν “ειδικοί”. Ωστόσο θυμίζουμε το προφανές: τα ποντίκια δεν μιλάνε… (Όχι, σίγουρα, με τρόπο που να τα καταλαβαίνει το είδος μας).
Συνεπώς η ανακοίνωση ομάδας νευροεπιστημόνων απ’ το πανεπιστήμιο του Τορόντο ότι “κατάφεραν να διαγράψουν τις κακές αναμνήσεις απ’ τον εγκέφαλο” των ποντικο-πειραματόζωών τους έχει (για εμάς τους κακόπιστους) μικρότερη αξία απ’ το να διέγραφαν τις βρισιές που έγραψαν κάποιοι μαθητές στον μαυροπίνακα, στη διάρκεια ενός σχολικού διαλείματος: απλά ισχυρίζονται ότι έκαναν κάτι τέτοιο. Και οι ισχυρισμοί τους είναι εύκολοι, αφού τα ποντίκια δεν μιλάνε.
Φυσικά, ως εάν να πρόκειται για πραγματικό γεγονός, γεννήθηκαν και οι σχετικές (επιστημονικές) “ενστάσεις”: είναι μεγάλες οι ηθικές συνέπειες μιας τέτοιας διαγραφής στους ανθρώπους πρόλαβαν να ψελλίσουν ορισμένοι… Αν δεν μας απατά η μνήμη μας μεγάλες ήταν και οι ηθικές συνέπειες για την πολεμική χρήση της πυρίτιδας ή της σχάσης του ατόμου· όμως πολύ μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας (ξεκινώντας απ’ το πλέον “πολιτισμένο” τμήμα της) βρήκε τρόπος να τις ξεπεράσει.
Έχουμε την εντύπωση ότι όσο το είδος μας σε μεγάλο μέρος του “ποντικοφέρνει” θα βρίσκει τρόπους να ξεμπερδεύει εύκολα με τις “ηθικές συνέπειες” των τεχνολογικών του κατορθωμάτων.
Απλά, δεν θα μιλάει…

19/2/2017. Διάφοροι “ειδικοί” (αναλυτές / δημαγωγοί) επιμένουν: η παραίτηση του Flynn είναι μόνο η αρχή· η καρέκλα του ψόφιου κουναβιού τρίζει… Με κύρια (υποτιθέμενη) «πέτρα του σκανδάλου» τις «σχέσεις του με την Μόσχα»…
Η προσωποκεντρική αντίληψη για τη εξουσία είναι τέλεια για να πουλάει μελοδράματα και κατορθώματα για την ευχαρίστηση του πόπολου· αλλά τα καπιταλιστικά κράτη έχουν πάψει (εδώ και τουλάχιστον έναν αιώνα) να κρέμονται απ’ τα γεννητικά όργανα οποιουδήποτε άρχοντα. Δεν υπάρχει βασιλιάς για να του κόψουν το κεφάλι· και το ψόφιο κουνάβι δεν είναι εξαίρεση.
Είναι βέβαιο (και από πολλές απόψεις λογικό) ότι η ιδέα ενός συμβιβασμού με την Μόσχα, με σκοπό να απομονωθεί το Πεκίνο, είναι εξαιρετικά προβληματική απ’ την σκοπιά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Εκφράζει, εκπροσωπεί το ψόφιο κουνάβι μια τέτοια προσέγγιση; Δεν βάζουμε καθόλου το χέρι μας στη φωτιά.
Όμως και η αντίθετη ιδέα, της «κατά μέτωπο» αντιμετώπισης της συμμαχίας Μόσχας – Πεκίνου (plus Τεχεράνη, plus διάφοροι ακόμα), είναι εξίσου προβληματική αν δεν πρόκειται να ξεκινήσει άμεσα η Ουάσιγκτον έναν κανονικό παγκόσμιο πόλεμο, ούσα σίγουρη ότι έχει τέτοια στρατιωτική υπεροπλία ώστε να τον κερδίσει.
Αυτό σημαίνει ότι με ψόφιο κουνάβι στην προεδρική καρέκλα ή χωρίς, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός βρίσκεται σε ιστορικό σταυροδρόμι, όπου κανένας δρόμος δεν είναι «εύκολος» ή «σίγουρος». Αν αυτό είναι το θέμα, τότε η θεατρική αναπαράστασή του είναι, απλά, βαρετά έως επικίνδυνα αποπροσανατολιστική.

19/2/2017. Στα μέρη μας, πολλοί και διάφοροι που ορκίζονται ότι είναι “δημοκράτες”, μιλούν με μια μαζοχιστική ευχαρίστηση για το ενδεχόμενο στις ολλανδικές εκλογές να βγει πρώτο κόμμα το φασιστικό· και στις γαλλικές προεδρικές να κερδίσουν, επίσης, οι φασίστες της Λεπέν. Είναι οι ίδιοι που ήλπιζαν ότι στις αυστριακές προεδρικές εκλογές θα κέρδιζε ο φασίστας, σαν απόδειξη της “διάλυσης της ευρώπης”… κι όταν έχασε, απλά σταμάτησαν να αναφέρονται στην αυστριακή απόδειξη της “μη διάλυσης”… Εκφράζουν αυτοί οι δημαγωγοί την παράνοια του ντόπιου ανορθολογισμού – την οποία πουλάνε, μάλλον με επιτυχία, για “ανάλυση”.
Δεν διανοούνται καν και καν (πως θα ήταν δυνατόν;) τι μπορεί να σημαίνει για μεγάλα τμήματα των “εθνικών” πληθυσμών στα ευρωπαϊκά κράτη η εκλογική επιτυχία των αμερικάνων φασιστών. Όχι επειδή έχουν αυτά τα “μεγάλα τμήματα” κάποια βαθιά αντιφασιστική συνείδηση. Αλλά επειδή ενστικτώδικα καταλαβαίνουν ότι ο αντι-ευρωπαϊσμός που εκδηλώνουν οι αμερικάνοι συντηρητικοί υπό το ψόφιο κουνάβι έχει και ευρωπαίους συμμάχους· και ότι το “έξω από….” περισσότερο απ’ το να είναι το φάντασμα της “εθνικής απελευθέρωσης” υπηρετεί τα συμφέροντα της Ουάσιγκτον.
Αυτό που θα ήταν λογικό να συμβεί (είναι μια υπόθεση εργασίας απ’ την μεριά μας) είναι ότι ένα τμήμα των ευρωπαίων ψηφοφόρων που ως τώρα απείχε απ’ τις εκλογές (και υπάρχουν διάφοροι λόγοι γι’ αυτό, πέρα απ’ το “όλοι ίδιοι είναι”) στις φετινές εκλογές θα πάει να ψηφίσει. Και θα ψηφίσει “αντι-Τραμπ”, δηλαδή εναντίον εκείνων που είναι οι “εθνικοί” σύμμαχοί του εδώ κι εκεί στην ευρώπη. Θα ψηφίσει εναντίον εκείνου που αποδεικνύεται όλο και περισσότερο αυτό που ήταν απ’ την αρχή: όχι η “ζεστασιά του έθνους κράτους” αλλά εργαλείο της Ουάσιγκτον. Αυτό είναι λογικό να συμβεί ειδικά σε κράτη της “παλιάς ευρώπης”, όπως η γαλλία, ολλανδία ή γερμανία: εδώ και 2 ή 3 δεκαετίες οι ηπα ΔΕΝ είναι αντικείμενο θαυμασμού. Μάλλον το αντίθετο. Η προεδρία Ομπάμα μπορεί να προκάλεσε συμπάθειες για το πρόσωπό του· όχι για το αμερικανικό καθεστώς.
Το λέμε από τώρα: μην παραξενευτείτε αν τα “ποσοστά” των ευρωπαίων φίλων του ψόφιου κουναβιού πέσουν αντί να ανέβουν, στις εκλογές αυτής της χρονιάς. (Κόντρα στις προσδοκίες, στις φαντασιώσεις και τα συμφέροντα των ελλήνων “πατριωτών”…)

19/2/2017. Η απόλυτη ιδεολογική (και ηθική, και αισθητική) σύγχυση των ελλήνων έχει ένα κέντρο βαρύτητας: θα συμμαχούσαν και με τον διάολο αν αυτός τους πλήρωνε για να διατηρήσουν αλώβητο το πολιτικο/προσοδικό σύστημα που είναι ταυτόσημο (με ελάχιστες εξαιρέσεις) με την ιστορία του κράτους τους. Η απόγνωσή τους για το γεγονός ότι δεν φαίνεται στον ορίζοντα κανένας τέτοιος “λευκός ιππότης” τους κάνει να λυσσάνε. To ότι διάφοροι αμερικάνοι καθεστωτικοί, που έχουν δηλώσει σα στόχο τους την διάλυση της ευρωζώνης ή/και της ε.ε., αναφέρονται στο ελλαδιστάν με το όνομά του σαν τον πιο πρόχειρο μοχλό διάλυσης χωρίς όμως να ξεφορτώνουν τσουβάλια με δολάρια στα ελληνικά αεροδρόμια, θα πρέπει να προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη λύσσα.
Το γιατί δεν υπάρχει τέτοιος “φιλέλληνας σωτήρας” τέτοιους καιρούς το έχουμε αναλύσει τόσο πολύ απ’ τις σελίδες του Sarajevo ώστε δεν παραπέμπουμε καν κάπου συγκεκριμένα. Η ιδέα, ωστόσο, ότι μια «εθνική αναδίπλωση» είναι η «λύση» είναι απλά μια καρικατούρα των παρόμοιων ιδεών στην Ουάσιγκτον ή στο Λονδίνο· δεν διαθέτει στο ελάχιστο, καν και καν, τα μέσα και τα όπλα (μεταφορικά και κυριολεκτικά) που διαθέτουν ο αμερικανικός και ο αγγλικός καπιταλισμός. Τα οποία, ακόμα και αυτά, δεν είναι σίγουρης αποτελεσματικότητας.
Και φυσικά οι ντόπιοι εθνικιστές, «δεξιοί» κι «αριστεροί», light ή hard, είναι όχι μόνο η πρώτη γραμμή της διαρκούς επίθεσης των αφεντικών εναντίον της σύγχρονης πολυεθνικής εργατικής τάξης στα μέρη μας, αλλά αποδεικνύονται και σαν ενεργούμενα των αμερικανικών συμφερόντων.
Αν υπάρχει ένας ασφαλής δείκτης για την κατάρρευση ενός κοινωνικού σχηματισμού, αυτός δεν είναι τα «οικονομικά» του. Είναι οι θεσμίσεις του, η κυρίαρχη ιδεολογία του, η κυρίαρχη κουλτούρα του.

18/2/2017. «Πιστεύω ότι η Μαρία ήταν ερωτευμένη με τον Ιωσήφ, ότι αποτελούσαν ένα κανονικό ζευγάρι και ότι κατά πάσα πιθανότητα είχαν σεξουαλικές σχέσεις… …Το σεξ είναι ένας καλός τρόπος για να εκφράσει κάποιος τα ερωτικά του συναισθήματα… Για την εκκλησία, είναι ένα θέμα βρώμικο και κρυφό, αλλά εγώ πιστεύω ότι είναι ευλογία…Εκτιμώ ότι κάνουμε λάθος στον τρόπο που διδάσκουμε τα πράγματα: θελήσαμε να μεταμορφώσουμε το νόημα του Ευαγγελίου σε κάτι καθαρά πνευματικό και προσπαθήσαμε να επιβάλουμε την παράλογη ιδέα ότι το σώμα είναι η φυλακή της ψυχής».
Αυτά δήλωσε σε κανάλι μια 50χρονη καθολική καλόγρια στην ισπανία, η Λουτσία Καράμ. Και μπορείτε να φανταστείτε τι ακολούθησε από το ισπανικό παπαδαριό! (Δεν μπορούμε να φανταστούμε τι θα πάθαινε αν τα έλεγε στην ελλάδα…).».
Το αστείο για τα άθλια παραμύθια του χριστιανισμού είναι αυτό: στην φιλολογία του αναφέρεται η ύπαρξη ενός “αδελφόθεου”, του Ιάκωβου, που έγινε αργότερα “απόστολος”. Τί πάει να πει “αδελφόθεος”; Αδελφός του θεού – όχι του πατέρα, του υιού… Του Χριστούλη δηλαδή. Και πως ήταν “αδελφός” του; Είτε απ’ τον ίδιο “πατέρα” (τον “μεγάλο”), είτε απ’ την ίδια μάνα, είτε κι απ’ τους δύο. Αμ δε! Ο “αδελφόθεος” αναφέρεται απ’ τον χριστιανισμό σαν γιός του Ιωσήφ από προηγούμενο γάμο. Ναι, αλλά ο Χριστούλης δεν ήταν υποτίθεται γιός του Ιωσήφ για να έχει αδελφό (από πατέρα) τον Ιάκωβο… Ή ήταν; ».
Ευτυχώς, πάντως, που αποδεικνύεται πόσο ανεκτικοί είναι οι χριστιανοί (σε σχέση με τους «φανατικούς μουσουλμάνους»). Δεν θα την κρεμάσουν την καλόγρια. Αλλά θα την ταπεινώσουν όσο περισσότερο γίνεται· κάτι πολύ «ανεκτικό», όντως…».
Εν τω μεταξύ περιμένουμε να μιλήσει στο facebook ο κρίνος…

18/2/2017. Ενώ ο κυρ Κώστας και ο κυρ Μήτσος ονειρεύονται χαρτονομίσματα με πολλά μηδενικά, οι υπόλοιποι της ευρωζώνης ετοιμάζονται για τα επόμενα βήματα του project «ενωμένες ευρωπαϊκές πολιτείες». Εν όψει της διακήρυξης «για το μέλλον της Ευρώπης» απ’ την επετειακή σύνοδο της ε.ε. στη Ρώμη, στις 25 Μάρτη, ψήφισμα της ευρωβουλής προτείνει μια σειρά μέτρων:
– Την πλήρη εξέλιξη του ESM (του μηχανισμού που δανείζει την Αθήνα «βασανίζοντας» τους έλληνες) στο ευρωπαϊκό αντίστοιχο του δντ, με διευρυμένες αρμοδιότητες στον δανεισμό των κρατών και στην αντιμετώπιση οποιασδήποτε «κρίσης».
– Ένα επιπλέον ευρωπαϊκό ταμείο, συμπληρωματικό και υποστηρικτικό του ESM, που θα χρηματοδοτείται απ’ τον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό.
– Ένα πενταετές πλάνο μέτρων για την σύγκλιση της φορολογίας, της «αγοράς εργασίας», των επενδύσεων, της παραγωγικότητας… και της κοινωνικής συνοχής (στα κράτη μέλη της ευρωζώνης κατ’ αρχήν).
-Την ενίσχυση των αρμοδιοτήτων του ευρωκοινοβουλίου αλλά και των εθνικών κοινοβουλιών. Εικάζουμε (δική μας εικασία είναι, όχι κάποιο στοιχείο) ότι αυτό το δεύτερο θα μπορούσε να γίνει με την δημιουργία ενός δεύτερου ευρωπαϊκού νομοθετικού σώματος, που θα αποτελείται όμως από εκπροσώπους επιλεγμένους απ’ τα εθνικά κοινοβούλια. (Το ξαναλέμε προς αποφυγή παρεξηγήσεων: πρόκειται για δική μας εικασία, στηριγμένη σε παλιότερους «ευρωπαϊκούς προβληματισμούς»).
-Την δημιουργία μιας θέσης «υπουργού οικονομικών» στο eurogroup, με την ταυτόχρονη ανάθεση στον κάθε φορά πρόεδρό του αρμοδιοτήτων οικονομικής και νομισματικής πολιτικής. Εννοείται ότι το eurogroup θα αποκτήσει τυπική, επίσημη υπόσταση.

18/2/2017. Αν και δεν μπορούμε από τώρα να προβλέψουμε τι απ’ αυτά (ή από άλλα) θα εγκριθεί ή θα δρομολογηθεί στις 25 Μάρτη, μπορούμε να προβλέψουμε τι και πως απ’ αυτές τις εξελίξεις θα “απασχολήσει” το ελληνικό βαθύ κράτος / κεφάλαιο και τον “λαό” του: τίποτα! Για την ακρίβεια θα παίξει ατελείωτη πλαστογραφία και ψευδολογία αν και όταν υπάρχουν αναφορές. Του είδους “τα σχέδια του σατανικού Σόιμπλε για την γερμανική ευρώπη”, κλπ κλπ.
Λογικό αν συνυπολογίσει κανείς ότι η Αθήνα θα προσπαθεί (απ’ την επόμενη Δευτέρα…) να “πιάσει” την επόμενη “ημερομηνία ορόσημο” για το “πρόβλημά” της: που θα είναι το “επόμενο eurogroup” στις 20 Μάρτη…
Εν τω μεταξύ, 5 ημέρες πριν, στις 15 Μάρτη, θα έχουν γίνει οι ολλανδικές εκλογές. Αν η ελληνική διαπραγματευτική μεγαλοφυΐα ήλπιζε ότι το «ελληνικό πρόβλημα» θα είναι ένα χαλικάκι στο παπούτσι, που θα δημιουργήσει φοβερά και τρομερά προβλήματα στον εκλογικό βηματισμό διάφορων ευρωπαϊκών κρατών, ας βγάλει απ’ τον λογαριασμό το Άμστερνταμ: οι εκλογές εκεί θα γίνουν με το «ελληνικό πρόβλημα» αιωρούμενο…
Επόμενος σταθμός; Εκλογές στο Παρίσι…

17/2/2017. Το ότι τα ντόπια αφεντικά παιρνούν όλο και πιο μαζικά, όλο και πιο αποφασιστικά, στην άγρια φάση συσσώρευσης είναι κάτι που εμπειρικά (και καθόλου περιπτωσιολογικά…) το ξέρουμε εδώ και χρόνια. Η “κλαψιάρικη” δικαιολογία ότι το κάνουν “λόγω υπερφορολόγησης” είναι, απλά, ένα είδος συνδικαλισμού των “εκτός νόμου” αφεντικών.
Η απόδειξη (αν μπορεί να μας αναγνωριστεί το δικαίωμα να υποστηρίζουμε μια αιρετική θέση) είναι αυτή: το πέρασμα απ’ την “λευκή” στη “μαύρη” οικονομία δεν είναι ακαριαίο! Δεν πρέπει να υπάρχει κατηγορία ελεύθερων επαγγελματιών που να μην έχουν ξεκινήσει όλα τα “ενδιάμεσα βήματα”, όχι μόνο τα τελευταία 7 χρόνια αλλά από πολύ νωρίτερα. Το ίδιο το ελληνικό κράτος, σα νομοθεσία και σαν διοίκηση (κυρίως: σαν κυκλώματα προσοδισμού) έχει βοηθήσει τα μέγιστα σ’ αυτήν την συστηματική “μετατόπιση” της κεφαλαιακής συσσώρευσης στην ελλάδα.
Κι αυτήν την τάση την θεωρούμε μη αντιστρεπτή υπό τις τωρινές γενικές συνθήκες. Ακόμα κι αν κάποιες πολιτικές βιτρίνες μείωναν την “υπερβολική φορολόγιση”, ένα μικρό μόνο μέρος αυτών των “εκτός νόμου” αφεντικών θα επέστρεφαν στη “λευκή” συσσώρευση, και μόνο στο προηγούμενο στάδιο, όπου ήταν στην πραγματικότητα “γκρίζα”. Κι αυτό για απλούς λόγους: η “εκτός νόμου” συσσώρευση προσφέρει τόσα οφέλη και τόσο δύναμη (ή αίσθηση δύναμης) στα κάθε είδους αφεντικά ώστε μόνο ο φόβος πολύ αυστηρών τιμωριών θα μπορούσε να τα κάνει να οπισθοχωρήσουν.
Όταν, όμως, η επίσημη νομοθεσία (διακομματικά) προσφέρει ατιμωρησία στην φοροκλοπή (νομοθεσία Αλεξιάδη) ποιος “φόβος”; Μόνο για εμάς υπάρχει άφθονος…

17/2/2017. Το κρασί όταν παλιώνει γίνεται καλύτερο. Το αντίθετο συμβαίνει με τα μύδια. Κάτι τέτοια σοφά έλεγε ο Οβελίξ (δηλαδή ο σεναριογράφος Γκοσινί).
Ένας “κοινοτικός αξιωματούχος” φέρεται να δήλωσε χτες ότι «σε αντίθεση με το κόκκινο κρασί δεν γίνεται καλύτερη η αξιολόγηση όσο περνά ο χρόνος». Δεν ξέρουμε το όνομα και την καταγωγή του, αλλά μπορούμε να υποθέσουμε ότι ξέρει από κρασιά ή/και από μύδια. Και από “αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος” που πολλές φορές πολυχρονίζει και βρωμάει.
Η εναλλακτική ελληνική ιδέα ότι “είμαστε ένα μικρό απείθαρχο χωριό που αντιστέκεται στην αυτοκρατορία” δεν φτουράει. Πρώτον επειδή η ιστορία του Αστερίξ και του Οβελίξ ήταν καθαρόαιμα γαλλική, ακόμα και στις λεπτομέρειές της – η “αντίσταση” ήταν γαλλική, και το υπονοούμενό της ήταν εναντίον της αμερικανικής αυτοκρατορίας. Δεύτερον, επειδή δεν υπάρχει “μαγικό φίλτρο” – παρότι διάφοροι αγύρτες προσπαθούν να πουλήσουν σαν τέτοιο το “εθνικό νόμισμα”.
Τρίτο και τελευταίο: ακόμα και ο Οβελίξ ήξερε ότι όταν τα μύδια μπαγιατέψουν γίνονται δηλητηριώδη…