Δευτέρα 7 Αυγούστου. Δεκαεννιά πρόεδροι, αντιπρόεδροι και πρωθυπουργοί, καθώς και δεκαοκτώ πρόεδροι κοινοβουλίων. Ανάμεσά τους η υπ.εξ. της ε.ε. Federica Mogherni, o Dmitry Rogozin (απ’ τον στενό κύκλο του Putin), και ο κινέζος υπουργός υποδομών He Lifeng – αλλά και μια υψηλόβαθμη αντιπροσωπεία απ’ την παλαιστινιακή Hamas, καθώς και ένας υπουργός απ’ το κατάρ. (Για την παρουσία της Χεζμπ’ αλλάχ δεν χρειάζεται ιδιαίτερη μνεία…).

Μπορεί αυτό το συμμάζεμα να ήταν συμβολικό, αλλά ακόμα κι έτσι δεν αντιστοιχεί σε εκείνο που η Ουάσιγκτον και οι πολύ στενοί της σύμμαχοι (Τελ Αβίβ, Ριάντ) χαρακτηρίζουν «μήτρα της παγκόσμιας τρομοκρατίας» – έτσι δεν είναι; Ο λόγος για την ορκωμοσία του προέδρου του ιράν Rouhani. Είναι προφανές ότι το ιρανικό καθεστώς διεθνοποίησε μια εσωτερική πολιτική του διαδικασία για να κάνει άσεμνη χειρονομία προς εκείνους που έχουν ανανεώσει τις προσπάθειές τους να το αποκλείσουν απ’ την διεθνή σκηνή, παρουσιάζοντάς το σαν “κράτος – τρομοκράτη”. Είναι εξίσου προφανές ότι όλοι όσοι αποδέχτηκαν τις προσκλήσεις έκαναν την ίδια χειρονομία προς την ίδια μεριά.

Ο παγκόσμιος ηγεμονικός ρόλος των ηπα έχει στραπατσαριστεί, αυτό είναι βέβαιο. Το ίδιο βέβαιο είναι ότι το αμερικανικό καθεστώς, άσχετα με το ποιος παριστάνει τον πρόεδρο στην Ουάσιγκτον, βρίσκεται μπροστά σε μια εξέλιξη που δεν έχει ξαναζήσει στην ιστορία του: το να αμφισβητείται πρακτικά η ηγεμονία του όχι από ένα “αντίπαλο μπλοκ”. Χωρίς, δηλαδή, να υπάρχει κι ένα “φιλικό μπλοκ” (έστω: “υποτελές”).

Ο πολυπαραγοντικός χαρακτήρας αυτής της αμφισβήτησης και η ρευστότητα που χαρακτηρίζει αυτήν την περίοδο του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού δεν είναι φιλολογικά γεγονότα! Και μας φαίνεται λογικό πως μεγαλύτερες υποκειμενικές δυσκολίες απ’ όλους τους σοβαρούς “παίκτες” (άσχετα από μέγεθος) αντιμετωπίζουν εκείνοι οι καθεστωτικοί που δεν έχουν (ιστορικό) παρελθόν σοβαρής ήττας, απωλειών, καθίζησης στον διεθνή καταμερισμό. Όχι “προσωπικό” παρελθόν· “εθνικό”.

Αυτές οι υποκειμενικές δυσκολίες έως αδυναμίες εκδηλώνονται, φυσικά, (και) “πολιτικά” – με την έννοια της έκφρασης των κεντρικών εξουσιών. Να ένα μέρος της εξήγησης για την αλλοπρόσαλλη επιφάνεια της τωρινής αμερικανικής “εξωτερικής πολιτικής”, που δεν κρύβει μεν την επιθυμία και την πρόθεση να αναστηλωθεί το “αμερικανικό μεγαλείο” (στο ύψος που βρισκόταν πριν 20 μόνο χρόνια!) αλλά δεν βρίσκει (τουλάχιστον ακόμα) και τον βολικότερο τρόπο για να επιχειρήσει αυτήν την αναστήλωση· με προοπτική αιώνα!

America first? Εύκολο να το λες… Αλλά ύστερα έρχονται χαμπέρια ακόμα και απ’ την Τεχεράνη…

Δευτέρα 7 Αυγούστου. Όσο περνάνε οι μέρες αποδεικνύεται περίτρανα ότι ο υπ.εξ. Nick the greek, εκπροσωπώντας επάξια τα διαχρονικά συμφέροντα του ελληνικού βαθέος κράτους, μαζί με τον «αδελφό» Αναστασιάδη, που εκπροσωπεί τα συμφέροντα του ελληνοκυπριακού βαθέος κράτους, βούλιαξαν συνειδητά και μεθοδικά τις τελευταίες «διαπραγματεύσεις για το κυπριακό». Αποδεικνύεται επίσης ότι την διαίωνιση της τριπλής στρατιωτικής κατοχής της κύπρου (ελληνικός, τουρκικός, αγγλικός στρατός) την συντηρεί η ελληνική πλευρά, σε συνεργασία προφανώς με την αγγλική.

Τα στοιχεία που βγαίνουν (όχι στην ελλάδα αλλά) στη νότια κύπρο είναι υπεραρκετά. Θα μεταφέρουμε εδώ, ενδεικτικά, τα αποσπάσματα «ανοικτής επιστολής» του Δ. Χριστόφια. Γιατί ειδικά αυτός; Επειδή είναι κι αυτός αρκετά βαθυκρατική περσόνα! Διετέλεσε πρόεδρος της (νότιας) κύπρου (απ’ το 2008 ως το 2013) και γ.γ. του ακελ· που αν δεν κάνουμε λάθος έχει «συντροφικές σχέσεις» με την Κουμουνδούρου. Ε, λοιπόν, ακόμα κι αυτός αναγκάζεται να παραδεχθεί μασημένα (μέσα στο μικρο-πολιτικό εσωτερικό παχνίδι των ελληνοκυπρίων, έρχονται και εκλογές…) τα εξής:

… Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Τουρκία συνεχίζει να είναι αδιάλλακτη και προωθεί δικούς της στόχους στο Κυπριακό. Στο παιχνίδι, όμως, επίρριψης ευθυνών φαίνεται ότι ελίχτηκε καλύτερα από εμάς, κάλυψε τα νώτα της και όντως βρέθηκε βήματα μπροστά. Αυτό μαρτυρεί η δυσφορία των Ηνωμένων Εθνών, που είναι εμφανής και φαίνεται ότι δεν στρέφεται αποκλειστικά προς την τουρκική πλευρά ή δεν στρέφεται καν προς την τουρκική πλευρά, αλλά δαχτυλοδείχνει μάλλον τη δική μας πλευρά…

…

… Ο Τσαβούσογλου καλύφθηκε σύμφωνα με τα πρακτικά ακόμα και της δικής μας πλευράς, με τη θέση «ξέρει ο Γενικός Γραμματέας». Τι υπονοείται ότι ξέρει ο Γενικός Γραμματέας; Θα δώσω μιαν αυθαίρετη δική μου ερμηνεία. Πιστεύω ότι ο Τσαβούσογλου διαβεβαίωσε τον Γενικό Γραμματέα, ότι η Τουρκία δέχεται την ακύρωση των εγγυήσεων όπως τη γνωρίζαμε, καθώς και το δικαίωμα μονομερούς επέμβασης. Ζήτησε 15 χρόνια ισχύος της παραμονής 650 Τούρκων στρατιωτών και 950 Ελλαδιτών, δηλαδή αυτά που προβλέπονται στη συνθήκη Συμμαχίας και αναθεώρηση – όχι ακύρωση – σε 15 χρόνια. Αυτό ηχεί απαράδεκτο στα αυτιά μας. Και είναι. Το ερώτημα, όμως, είναι το εξής: Δεν θα μπορούσαμε να διαπραγματευτούμε αλλαγή ή διαφοροποίηση αυτής της θέσης της Τουρκίας, ώστε μετά από ένα χρονικό διάστημα, το οποίο θα εκαθορίζετο μέσα από τις συνομιλίες και με τη βοήθεια το Γενικού Γραμματέα, ακύρωση της παρουσίας των όποιων στρατευμάτων;

…

Σύμφωνα με δικές μου αξιόπιστες πηγές τόσο η Μογκερίνι, όσο και υψηλά ιστάμενοι εκπρόσωποι των Ηνωμένων Εθνών, ένα σκαλί κάτω από τον Γενικό Γραμματέα, είναι χολωμένοι μαζί μας.

…

Ο πρώην γ.γ. παραδέχεται αυτό που θα έπρεπε να μείνει κρυφό. Ότι, δηλαδή, τουρκοκύπριοι και Άγκυρα συζητούν την αποστρατιωτικοποίηση, αλλά «όχι εδώ και τώρα» – αυτόν τον δήθεν αντιμιλιταρισμό που λάνσαρε από πέρυσι (παρουσιάζοντάς τον σαν τακτική την άνοιξη του 2016 στους άγγλους κατ’ αρχήν) ο ογκόλιθος έλληνας υπ.εξ. Και γιατί αυτή η τουρκική προσέγγιση θα έπρεπε να βαφτίζεται «αδιαλλαξία»; Μα για να δικαιώνεται η «εθνική γραμμή». Μόνο στο εσωτερικό του ελλαδιστάν και του ελληνοκυπριστάν… Κανείς άλλος δεν αγοράζει την “ελληνική πολιτική”.

Γκραν σουξέ, λοιπόν, για τον βαθυκρατικό άξονα Αθήνας – Λευκωσίας: όταν κρίνεται με βάση την «λύση του κυπριακού» βγαίνει σκάρτος, και έχει γίνει ρόμπα διεθνώς. Αλλά το μέτρο είναι λάθος! Η επιδίωξη είναι η διαιώνιση της διαίρεσης! Και η παραμονή τόσο του ελληνικού στρατού όσο και των αγγλικών βάσεων! Αν κριθεί με βάση αυτόν τον πραγματικό σκοπό, τότε «μεγάλη επιτυχία»!

Γερά!!!

Κυριακή 6 Αυγούστου. Υπάρχει ένα σκληρό μάθημα εδώ, σε διάφορους ντόπιους μαθητευόμενους μάγους (αυτούς που θεώρησαν το καθεστώς της βενεζουέλας επιθυμητό διεθνές στήριγμα, αλλά και τους αντίθετους): οι καπιταλιστικές μονοκαλλιέργειες υπόκεινται σε (ή προκαλούν αργά ή γρήγορα) αστάθειες· σ’ έναν κόσμο που κανείς δεν αγοράζει «εθνικές επικράτειες» πια, δεν «επενδύει» σε τέτοιες, αλλά μόνο σε επιλεγμένα σημεία τους. Αφήνοντας το υπόλοιπο «στη μοίρα» του.

Η ντόπια καπιταλιστική μονοκαλλιέργεια δεν είναι η βιομηχανία του πετρελαίου. Είναι η βιομηχανία του τουρισμού. Όταν ο ένας στους τρεις μισθωτούς δουλεύει άμεσα ή έμμεσα σ’ αυτήν, ας μην υπάρχει αμφιβολία… Αρκούν όμως δύο μισο-σεισμοί και μερικά κυβικά τσούχτρες (πέρα απ’ τους ανταγωνιστές…) για να θυμίσουν ότι το «εθνικό προϊόν», η παροχή τουριστικών υπηρεσιών, είναι ιδιαίτερα «ευαίσθητο» σε παράγοντες μη ελέγξιμους.

Κυριακή 6 Αυγούστου. Η Ουάσιγκτον ψάχνει κόλπα για να πάρει πίσω την υπογραφή της, πριν 2 χρόνια, στην 5+1 συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης. Και πάλι το ένα μάτι είναι στραμμένο στην ευρώπη: οι ακόμα περισσότερες οικονομικές και εμπορικές κυρώσεις που θέλουν να επιβάλουν οι αμερικάνοι, (θα) έχουν στόχο τις δουλειές των ευρωπαϊκών εταιρειών με το ιράν. Είναι το ίδιο μοντέλο με τις κυρώσεις κατά της ρωσίας: ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός αντιμετωπίζεται απ’ τα αμερικανικά αφεντικά σαν «παράπλευρη απώλεια»… Χτες, ωστόσο, υψηλόβαθμοι εκπρόσωποι της ε.ε., της γαλλίας και της γερμανίας, ήταν παρόντες στην τελετή ορκωμοσίας του Rouhani.

Η πιο πρόσφατη ιδέα είναι να απαιτήσει η Ουάσιγκτον ελέγχους και στις στρατιωτικές εγκαταστάσεις της Τεχεράνης, πέρα απ’ τις πυρηνικές. Λόγω της υποψίας (λένε) ότι εκεί μπορεί να γίνονται απαγορευμένες έρευνες. Η Τεχεράνη, προφανώς, θα αρνηθεί. Και τότε η Ουάσιγκτον θα φωνάξει θυμωμένη: «νάτο, νάτο, σας το λέγαμε, κάτι κρύβουν εκεί»…

Θα πιάσει ένα τέτοιο κόλπο; Είναι λογικό ότι οι υπόλοιποι που έχουν υπογράψει την προπέρσινη συμφωνία δεν θα συμφωνήσουν. Έχει, όμως, σημασία για τον αμερικανικό (και τον ισραηλινό) ιμπεριαλισμό;

Θα φανεί…

Σάββατο 5 Αυγούστου. … Αν και παραβάσεις στο δίκαιο περί ανταγωνισμού εντοπίστηκαν από την έρευνα της επιτροπής ανταγωνισμού να έχουν γίνει σε διάφορους κύκλους έργων (1989 – 2000, 2001 – 2002, 2005 – 2012) πρόστιμα επιβλήθηκαν μόνο για την περίοδο 2005 – 2012, καθώς για τις προηγούμενες περιόδους η σχετική εξουσία της Αρχής έχει παραγραφεί. Έτσι, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες της «Κ» οι παραβάσεις που διαπιστώθηκαν συνολικά ήταν 34, επιβλήθηκαν τελικά πρόστιμα για 11 εξ αυτών…

Αυτά γράφει μεταξύ άλλων σε χθεσινό της ρεπορτάζ η καθεστωτική «καθημερινή». Είναι οι όμορφοι και εξαιρετικά φτηνοί «τίτλοι τέλους στην απόδοση δικαιοσύνης» για το γεγονός ότι μεγάλες, μεσαίες και μικρές ντόπιες κατασκευαστικές (μαζί με κάποιους ευρωπαίους συνεταίρους τους) τίναξαν την μπάνκα του κόστους των δημόσιων έργων (τσεπώνοντας δισεκατομύρια…) δρώντας σαν καρτέλ, απ’ το 1989 και μετά. Κι εκείνο που κάνει αυτό το τέλος όμορφο, φτηνό και φιλικό, είναι ότι εκτός έρευνας (και, άρα, προστίμων) έμειναν, επειδή είχε «λήξει (λέει) η αρμοδιότητα» της επιτροπής ανταγωνισμού, τα θρυλικά ολυμπιακά έργα. Εκεί, δηλαδή, που έγιναν τα ωραιότερα οργιώδη πάρτυ – για τους αναξιοπαθούντες ντόπιους εργολάβους.

Μετά απ’ αυτά, ο άκτωρας θα πληρώσει (με διευκολύνσεις υποθέτουμε) σαν πρόστιμο σχεδόν 38,5 μύρια, η j&p αβαξ λίγο παραπάνω από 18 μύρια, η τερνα κι αυτή κάτι πάνω από 18,5 μύρια, η ιντρακατ (του γνωστού ιντρα-ομίλου) λίγο παραπάνω από 4,3 μύρια… Και θα είναι όλοι ευχαριστημένοι (μπορεί να βρουν και τρόπους να μην τα πληρώσουν…)

Αλλά δεν είναι μόνο το γεγονός ότι το ελληνικό κράτος κάνει την χάρη στα αφεντικά του ελληνικού κατασκευαστικού κεφάλαιου να γυρίσουν πίσω μόνο ένα ασήμαντο ποσοστό απ’ αυτά που έφαγαν. Είναι και κάτι ακόμα. Το ρεπορτάζ συνεχίζει σε άλλο σημείο:

… Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι λόγω της συμμετοχής τους στη διευθέτηση οφειλών [σ.σ.: η συμμετοχή τους στο να τους χαριστούν τα κέρατά τους απ’ τα πρόστιμα, δηλαδή] οι εταιρείες δεν τυγχάνουν μόνο του ευεργετήματος του μειωμένου προστίμου, αλλά αίρονται και οι ποινικές ευθύνες…

«Αίρονται οι ποινικές ευθύνες»! Τέσσερεις μαγικές λεξούλες. Τι σημαίνουν; Για να δουλεύει τόσα χρόνια το κόλπο της υπερκοστολόγησης των δημόσιων έργων έπαιζαν δωροδοκίες. Σε διάφορα επίπεδα της «δημόσιας διοίκησης» – είμαστε απόλυτα σίγουροι ως την κορυφή. Τους υπουργούς… Αλλά «αίρονται οι ποινικές ευθύνες». Κανένας δεν θα ψάξει πια ποιοί λαδώθηκαν, πόσο κλπ. Η υπόθεση μπήκε στο αρχείο, οριστικά…

Κι έζησαν κι αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα. Δεν είναι θαυμάσια η ελληνική δικαιοσύνη;

Έρμε κυρ Άκη! Αν δεν ήσουν τόσο επιδειξίας θα είχες βολευτεί κι εσύ με κάποια «άρση των ποινικών ευθυνών»….

(Το ότι αυτή η υπόθεση δεν έκανε ούτε το ένα εκατομυριοστό του ντόρου που έχει γίνει με τις δωροδοκίες της siemens, θα πρέπει να θεωρηθεί εντελώς συμπτωματικό. Αλλά και “εθνικά σωστό”…)