Προς ντόπιους ποδοσφαιρόφιλους

Πέμπτη 15 Μάρτη. Θεωρήστε το ιατρική συνταγή, γραμμένη κατά τα συμφέροντα μιας καταχθόνιας ελληνικής φαρμακευτικής, αυτής που φτιάχνει το ethnosedon: η μιζέρια είναι κατευναστική· γι’ αυτό ΜΗΝ παρακολουθείτε τις διεθνείς επιδείξεις του ποδοσφαιρικού θεάματος. Ειδικά: αποφύγετε οπωσδήποτε τη ναυτία που προκαλεί αυτή η παλιοBarca (αλλά και αρκετοί άξιοι τιμής αντίπαλοί της…)

Γιατί; Επειδή η ελληνική εκδοχή ποδοσφαίρου, που είναι δημοφιλής επειδή αφήνει απεριόριστο περιθώριο σε «λόγους για…», είναι πυροβολώ ντενεκάκια μπύρας στο ένα μέτρο· κι άμα λάχει, λόγω συναισθηματισμού, ρίχνω και στον διαιτητή, νάχει να πορεύεται. Ενώ αυτοί παίζουν, οι άθλιοι, μπιλιάρδο με 22 στέκες!

Έλεος! Έλεος!!!! Παλιοκαπιταλισμέ (του ποδοσφαίρου και όχι μόνο) άφησέ μας στην ησυχία μας! (Αυτό στο 3ο λεπτό του ματς με την Τσέλσι ήθελαν και το έκαναν;).

Έλεος!!! Ιβάν ρίξε!!!

Ρε Χρήστο;

Τετάρτη 14 Μάρτη. Έτσι; (Έτσι… ) Ξέρουμε: Στην τελική, κανείς δεν είναι αθάνατος…

Μ’ όλο το θάρρος (απέναντι στους φίλους σου και στους δικούς σου ανθρώπους που πενθούν) ένα «άντε γεια ρε!…», αφιερωμένο special καθότι εξαιρετικά αγαπημένο (κάπως παλιό, δεν είχες γεννηθεί τότε…):

Το ψοφιοκουναβιστάν μαρσάρει…

Τετάρτη 14 Μάρτη. Η απόλυση του αμερικάνου υπ.εξ. Tillerson (με τιτίβισμα, ενώ ο ίδιος ήταν στο αεροπλάνο της επιστροφής του απ’ την αφρικανική μίνι περιοδεία του) είχε αποφασιστεί ουσιαστικά εδώ και μήνες: από τότε που ο Tillerson είχε χαρακτηρίσει τον Trump ηλίθιο. (Η κουβέντα είχε ειπωθεί κατ’ ιδίαν, διέρρευσε ωστόσο και ο αμερικάνος υπ.εξ. δεν την διέψευσε όταν ρωτήθηκε δημοσιογραφικά).

Υποτίθεται πως διάδοχός του θα ήταν η ακροδεξιά σκληροπυρηνική πρέσβειρα της Ουάσιγκτον στον οηε Nikki Haley· φαίνεται όμως ότι κρίθηκε απαραίτητη στο τωρινό της πόστο. Και ότι υπήρχε μια ακόμα πιο λειτουργική επιλογή: ο πρώην (για ένα χρόνο) διευθυντής της cia Mike Pompeo, απόστρατος καραβανάς (και) αυτός, μια χαρά πολεμοχαρής. Συνεπώς, η πρώην «τριανδρία» των καραβανάδων πίσω απ’ το ψόφιο κουνάβι συμπληρώνεται σε «τετρανδρία»…

Ο Tillerson έμοιαζε να υποστηρίζει μια λιγότερο brutal γραμμή σε σχέση με την «τριανδρία». Όμως έχει γίνει σαφές ότι η πολιτική διάσταση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής (αυτό που λέγεται «διπλωματία» περιλαμβάνοντας το πολιτικό προσωπικό των πρεσβειών· επικεφαλής του οποίου είναι ο κάθε φορά υπ.εξ.) έχει απονευρωθεί. Εν μέρει επειδή πολλές δεκάδες έμπειροι αμερικάνοι διπλωμάτες ανά τις πρεσβείες στον πλανήτη παραιτήθηκαν μετά την εκλογή του ψόφιου κουναβιού… Εν μέρει επειδή στα πλαίσια του «κόβω τα περιττά έξοδα» η συντηρητική κυβέρνηση δεν έχει προσλάβει τους απαραίτητους έμπειρους καινούργιους… Και εν μέρει (αυτό μας φαίνεται το κυριότερο) επειδή ο βασικός βραχίονας της «εξωτερικής πολιτικής» των ηπα, στο «ευαίσθητο» ζήτημα της συγκέντρωσης και της επεξεργασίας πληροφοριών και των «διεθνών σχέσεων» γίνονται όλο και περισσότερο οι μυστικές υπηρεσίες· αντί για το «διπλωματικό σώμα». Είναι μια διαδικασία πληροφοριοποίησης / στρατιωτικοποίησης…

Η επιλογή, λοιπόν, ενός απόστρατου καραβανά, πρώην επικεφαλής διάφορων κοινοβουλευτικών επιτροπών για τις μυστικές υπηρεσίες και επί ένα χρόνο επικεφαλής της cia, δεν είναι τυχαία. Όπως δεν είναι τυχαίες οι θέσεις του, που εν προκειμένω είναι τα επιπλέον προσόντα του: φανατικά κατά του ιράν και της συμφωνίας 5 + 1· φανατικά εναντίον του βορειοκορεατικού καθεστώτος (απέναντι στο οποίο το ψοφιοκουναβιστάν έχει πει ένα «αρχικό ναι» για συνάντηση κορυφής αλλά ψάχνει πως θα το μαζέψει…)· φανατικά υπέρ του ισραηλινού καθεστώτος και της ιμπεριαλιστικής / απαρτχάιντ δράσης του στη μέση Ανατολή…

Ο Tillerson, σαν υπ.εξ., ακουγόταν πότε πότε σαν επιτιμητική μουρμούρα στο πλάι διάφορων αποφάσεων της τριανδρίας ή και του solo ψόφιου κουναβιού, σαν ένα φάλτσο. Τώρα θα αποκατασταθεί η «αρμονία»: κονσέρτο για πολυβόλα…

… Μαρσάρει στη μέση Ανατολή…

Τετάρτη 14 Μάρτη. Στις 8 και 9 Μάρτη τουρκικές και αμερικανικές αντιπροσωπείες είχαν συναντήσεις στην Άγκυρα και στην Ουάσιγκτον, με θέμα την απόσυρση των ypg απ’ την Manbij, στα δυτικά του Ευφράτη, στην κυρίως ypgκρατούμενη βορειοανατολική συρία. Απ’ την αμερικανική πλευρά την δουλειά είχε αναλάβει …. ο Tillerson. Ο οποίος, θα υπέγραφε την σχετική συμφωνία με τον τούρκο υπ.εξ. Mevlut Cavusoglu, στην Ουάσιγκτον, σε πέντε ημέρες. Στις 19 Μάρτη.

Τώρα «πάει» ο Tillerson… Δεν έχουμε κάποιο δεδομένο αυτή τη στιγμή που να δείχνει ότι η συμφωνία που είχε πετύχει με την Άγκυρα για την Manbij θα υπογραφτεί πράγματι. Υποτίθεται πως το αντάλλαγμα για την αποχώρηση των ypg απ’ την δυτική όχθη του Ευφράτη θα ήταν το σταμάτημα της επιχείρησης «κλάδος ελαίας», της εισβολής του τουρκικού στρατού plus f.s.a. στον θύλακα της Afrin. Βέβαια, με τον ρυθμό που προωθείται ο τουρκικός στρατός, ως τις 19 Μάρτη θα έχει καταλάβει ουσιαστικά όλα τα εδάφη που τον ενδιαφέρουν, αφήνοντας μια κυκλωμένη και αποκλεισμένη «τρύπα» στη μέση, με την πόλη της Afrin στην άκρη της. Εννοούμε: είτε έτσι είτε αλλιώς σε 5 ημέρες για τις ypg του θύλακα θα έχει απομείνει μια λωρίδα στα ανατολικά. Όπου, υποτίθεται, παραδίδουν διάφορα «φυλάκια» στον συριακό στρατό…

Υπάρχουν αντίθετα άλλες «εκκρεμότητες» που περιμένουν τον Pompeo και μπορεί να έχουν άμεση ή έμμεση σχέση και με τις σχέσεις Άγκυρας – Ουάσιγκτον. Η σκληροπυρηνική Haley απείλησε προχτές με αμερικανική επίθεση στο συριακό στρατό αν δεν σταματήσει την δράση του εναντίον των αντικαθεστωτικών στα ανατολικά προάστεια της Δαμασκού, στον θύλακα της Ghouta. Η πρόφαση είναι η γνωστή: «ο Άσαντ χρησιμοποιεί χημικά αέρια»· μάλιστα, τώρα, η Ουάσιγκτον βαριέται καν και καν να δείχνει κάποιες «αποδείξεις». Απλά λέει “χημικά!” Αλλά το ενδιαφέρον είναι πιο ωμό: στα περίχωρα της Δαμασκού υπάρχουν ακόμα ένοπλοι του Ριάντ…

Μόνο που στην επιχείρηση στην Ghouta συμμετέχει και ο ρωσικός στρατός. Σίγουρα η αεροπορία, αλλά επίσης και «χερσαίοι σύμβουλοι» (ας τους πούμε έτσι). Συνεπώς ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov δεν αστειευόταν χθες όταν είπε ότι μια τέτοια αμερικανική επίθεση θα έχει πολύ σοβαρές συνέπειες – επειδή θα διακινδυνεύσει τις ζωές ρώσων…

Μέλος της τετρανδρίας ο νέος αμερικάνος υπ.εξ. δεν θα κάνει «θόρυβο» όπως ο προηγούμενος, αλλά θα πρέπει να κάνει ασκήσεις ισορροπίας. Ή να μην κάνει…

Ελληνικά προβλήματα;

Τετάρτη 14 Μάρτη. Η απόλυση του Tillerson μπορεί να προκαλεί (ανομολόγητους) πονοκέφαλους και στο ελλαδιστάν. Με την φτηνή, εμπορική λογική τους, οι ντόποιοι διαχειριστές των ελπίδων γεωπολιτικών προσόδων έκαναν την προσευχή τους, πρωΐ και βράδυ, ότι ο Tillerson, σαν πρώην ceo της exxonmobil, θα άπλωνε τις φτερούγες του πάνω απ’ το γεωτρύπανο της εταιρείας όταν το πλήρωμα του χρόνου (το φθινόπωρο) θα το έφερνε στο οικόπεδο 10 της ελληνοκυπριακής αοζ-ικής θαλασσοταξίας.

Αλλά ο Rex (Tillerson) εξατμίστηκε. Φυσικά μπορεί κανείς να ελπίζει (όχι άδικα) στη «συνέχεια της πολιτικής του αμερικανικού ιμπεριαλισμού» – χωρίς, όμως, παράπλευρα σωσίβια. Και χωρίς να είναι σίγουρος για το ποια είναι αυτή η πολιτική για την ανατολική Μεσόγειο. Θα χρειαστεί ενεργούς συμπαίκτες, άρα υπάρχει ελπίδα για την ελληνική γεωπολιτική αναβάθμιση; Ή “μας θέλει” μόνο για back up, δηλαδή μπουρδέλα, catering και ξυδάδικα;

Το πρόβλημα του ελληνικού ιμπεριαλισμού και της αμερικανικής συμμαχίας του μπορεί να είναι ακόμα χειρότερο. Απ’ τις κινήσεις του ελληνικού πολιτικού προσωπικού (με αρχή τον ογκόλιθο πέρυσι) δεν θα ήταν άδικο να εκτιμήσουμε ότι επειδή η ελληνική «διανοητική» παραγωγή υπέρ του ντόπιου ιμπεριαλισμού είναι, επιεικώς, για τα μπάζα (δηλαδή: για εσωτερική κατανάλωση), εκτός συνόρων πολλά, μπορεί και τα πάντα, βασίζονται στις ελπίδες «προσωπικών σχέσεων», «προσωπικών γνωριμιών» και «προσωπικής χημείας» – άσχετα αν ισχύουν τέτοια διεθνώς. Είναι η κουλτούρα του μεταπράτη που κλείνει το μάτι λέγοντας (ή υπονοώντας) «έχω άκρη». Αυτό, και τίποτα άλλο. Και παρακαλούμε μην σοκάρεστε. Δεν είναι τα αφεντικά και οι λακέδες τους διαλεκτικοί υλιστές!!! Ούτε πορεύονται με αντικαπιταλιστικές αναλύσεις – το αντίθετο!!!

Μ’ αυτά τα δεδομένα, το να αλλάζει η Ουάσιγκτον κυβερνητική σύνθεση κάθε τρεις και λίγο, θα πρέπει να προκαλεί εκνευρισμό τόσο στην Αθήνα όσο και στη Λευκωσία. Και τώρα; Με ποιον μιλάμε; Πως θα μαλαγανέψουμε; Όταν το νατο επιμένει ότι «η τουρκία είναι πολύτιμος σύμμαχος» με ποιον θα μιλάμε γαμώ τον …. (βάλτε ότι θέλετε…)

Η απάντηση στο «με ποιον θα μιλάμε» είναι, ίσως, ωμή: με την cia… και με την mossad…

Άσχημα νέα (μέσα από γκέλες)

Τετάρτη 14 Μάρτη. Το να σας γυρίσουμε πίσω στο 1999, πριν 20 χρόνια, θα ήταν δύσκολο για πολλούς / πολλές (λόγω νεαρής ηλικίας), και μάλλον βαρετό για τους υπόλοιπους. Κι όμως (για την δεύτερη ομάδα): ένας τύπος μπορεί να λέει κάτι που σας ενδιαφέρει.

Ο τύπος αυτός είναι ο τούρκος πρώην αρχηγός στρατού Ilker Basbug. Και τα λεγόμενά του αφορούν το δέσιμο του Οτσαλάν – ένα θέμα που παραμένει ακόμα κάπως ευαίσθητο για το ελληνικό βαθύ κράτος.

Να θυμίσουμε επί τροχάδην: στη βάση ενός σχεδιασμού στα ‘90s για την διάλυση της τουρκικής επικράτειας και την δημιουργία τριών ή τεσσάρων κρατών στη θέση της (οπωσδήποτε ενός κουρδικού και ενός αρμενικού), το κουρδικό pkk ήταν (στα ‘90s) το αγαπημένο παιδί των πάντων: της ρωσίας (του Γιέλτσιν), της ευρώπης (του «επεκτείνομαι προς ανατολάς») και των ηπα (του πιάνω πόστα στη μέση Ανατολή). Το ελλαδιστάν ήλπιζε να χωθεί κατάλληλα στη διάλυση και έκανε ό,τι μπορούσε για να έχει καλή θέση στη μοιρασιά – δεν θα μπούμε εδώ σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες… Το συριακό κράτος (υπό την απολυταρχία του Άσαντ, πατέρα του τωρινού) έκανε περισσότερα. Η σημασία του συριακού καθεστώτος και της υποστηριξής του προς το pkk για τον πόλεμο που έκανε στην τουρκική επικράτεια ήταν κεφαλαιώδης (και πάντως μακράν πιο σημαντική απ’ την όποια ελληνική υποστηρίξη): στη βόρεια συρία – ένα μέρος της, τώρα, είναι ypgκρατούμενο – ήταν που το pkk είχε τα στρατόπεδα εκπαίδευσης των νέων μελών του, τις επιμελητειακές δομές του (νοσοκομεία, κλπ), και από εκεί έπαιρνε την κρίσιμη διεθνή «βοήθεια» σε όπλα και πυρομαχικά…

Κάποια στιγμή, προς τα τέλη των ‘90s, το κόλπο άλλαξε (δεν γίνεται να πούμε περισσότερα εδώ για τις αιτίες…) και αφού εγκατελείφθηκε διεθνώς το σχέδιο διάλυσης της τουρκικής επικράτειας, «απ’ την μια στιγμή στην άλλη» το pkk και ο Οτσαλάν έγιναν απόβλητοι… (Δυστυχώς οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί δεν έχουν σαβουάρ βίβρ…)

Ο Άσαντ είπε στον Οτσαλάν να ξεκουμπιστεί απ’ τη συρία. Αυτός προσπάθησε στα τέλη του 1998 να βρει άσυλο στην μέχρι πριν λίγο φίλη Μόσχα: δεν τον άφησαν να βγει καν απ’ το αεροδρόμιο!! Τον έβαλαν στο επόμενο αεροπλάνο, και το έστειλαν «στην ευχή του θεού»! Ο επόμενος σταθμός του ήταν στην ιταλία αφού πρώτα του απαγόρευσαν να προσγειωθεί στα κράτη της κεντρικής ευρώπης (κι αυτά πρώην φιλικά, εν όψει της διάλυσης της τουρκίας / κάτι σαν το ιράκ και την συρία τώρα, δηλαδή…).

Στη Ρώμη η σοσιαλιστική κυβέρνηση (Μάσσιμο ντ’ Αλέμα) θα του πει πρακτικά «κάτσε για λίγο το ξενοδοχείο του αεροδρομίου, αλλά αν το παρακάνεις σε εκδίσουμε στην τουρκία όπως είσαι». Κάπου εκεί θα το μαζέψουν οι ελληνικές πατριωτικές μυστικές υπηρεσίες που είχαν μείνει κάτι κλικ πίσω (ο νατοκαραβανάς Ναξάκης θα “αναλάβει την ευθύνη” αφού, σε τέτοιες δουλειές, ο μηχανισμός πρέπει να μείνει κρυφός…), και θα τον φερουν «κρυφά» στην Αθήνα για να τον σώσουν… Καραγκιζολίκι δηλαδή… Μέχρι να το μάθει η τότε πασοκική κυβέρνηση (πρωθ. Σημίτης), που πριν τον υποστηρίζε αλλά, το είπαμε, το κόλπο είχε αλλάξει (και δεν θα γινόταν το ελλαδιστάν καταφύγιο για wanted!).

Ήταν εξαιρετικά βρώμικο το ότι το βαθύ κράτος τον έφερε στη ζούλα στην ελλάδα: ήταν το χειρότερο μέρος για να κρυφτεί! Αν κανείς, ούτε η Μόσχα, ούτε η Ρώμη, ούτε κανείς άλλος δεν αναλάμβανε την ευθύνη να τον δεχτεί σαν «πολιτικό πρόσφυγα» ενώ η Άγκυρα είχε πια διεθνή άδεια να τον συλλάβει, τότε, για να τον κρύψει η Αθήνα, θα έπρεπε το ελλαδιστάν να μετακομίσει βόρεια της σκωτίας… Τελικά, μέσω υπουργείου εξωτερικών και ελληνικής πρεσβείας στην Κένυα όπου στάλθηκε προσωρινά, παραδόθηκε στο τουρκικό κράτος… Το πατριωτικό πλήθος, καθοδηγούμενο έντεχνα απ’ τις υπηρεσίες, το θεώρησε «προδοσία». Ανάθεμα κι αν καταλάβαινε τα κερατά του το πλήθος! Τότε, πριν, μετά…

Στην παράδοσή του έπαιξαν πρακτικό (και καθόλου ασήμαντο) ρόλο δύο πρόσωπα. Ένας δηλωμένος πράκτορας της ευπ, ονόματι Σάββας Καλεντερίδης, και ένας νεαρός και φιλόδοξος ακροδεξιός πολιτικός, συνεργάτης των υπηρεσιών (προφανώς, αλλιώς τι δουλειά είχε εκεί;), που τότε αναφερόταν σαν «κύριος Πάνος». Επίσημα λέγεται Πάνος Καμμένος, χαϊδευτικά από εμάς «ψεκασμένος», και είναι – εδώ και τρία χρόνια – «υπουργός άμυνας» της φαιορόζ κυβέρνησης…

Αυτά θα ήταν «παλιά κρασιά» (έχουν περάσει, άλλωστε, σχεδόν 20 χρόνια από τότε) αν δεν έβγαινε χτες αυτός ο Basbug να πει, σε συνέντευξή του, ότι η σύλληψη του Οτζαλάν τον Φλεβάρη του 1999 στο αεροδρόμιο του Ναϊρόμπι, στην Κένυα, έγινε κατόπιν συνεργασίας της τουρκικής mit με την cia…

Ο πρώην «ήρωας» και μετά «απόβλητος» Οτζαλάν (οι κούρδοι θα έπρεπε να έχουν βγάλει κρίσιμα και χρήσιμα συμπεράσματα απ’ αυτήν την περίοδο, αλλά φαίνεται ότι δεν μπορούν…) είχε βρεθεί καθ’ οδόν προς το αεροδρόμιο αφού πρώτα ο κύριος Σάββας και ο κύριος Πάνος τον έπεισαν ότι φεύγοντας απ’ την ελληνική πρεσβεία στο Ναϊρόμπι όπου κρυβόταν υποτίθεται (μετά απ’ την αποτυχία της Αθηναϊκής κρυψώνας…) θα πάει σε ασφαλές καταφύγιο… (Τον κορόιδεψαν, απλά…) Συνεπώς, αν ο Basbug έχει δίκιο (και μετά από τόσα χρόνια γιατί να πει κάτι που κατέβασε απ’ το κεφάλι του;) τότε οι υπάλληλοι / συνεργάτες της ελληνικής ευπ (άρα και οι κυρ Σάββας και κυρ Πάνος) έδρασαν και σε συνεννόηση με την cia… Ή αυτό έκαναν οι προϊστάμενοί τους, πράγμα που δεν αλλάζει σε τίποτα τις σχέσεις μεταξύ των υπηρεσιών και των “συνεργατών” τους…

Αφού σημειώσουμε ότι οι “νέες σχέσεις εργασίας” ισχύουν εδώ και δεκαετίες και για τις υπηρεσίες, που σημαίνει πως άλλο οι μόνιμοι υπάλληλοι και άλλο οι συνεργάτες / “μπλοκάκηδες» / εργολάβοι, ας θυμηθούμε μετά από σχεδόν 2 δεκαετίες ότι ο «κύριος Πάνος» είναι ο αδελφός της Κουμουνδούρου, και πάντα τέτοιος θα είναι, φίλος και αδελφός, άσχετα αν για λόγους κοινοβουλευτικής επιβίωσης πρέπει κάποια στιγμή να χωρίσουν.

Οπότε ο καταραμένος τούρκος αρχικαραβανάς θα μπορούσε να ξυπνάει εφιάλτες: αν η παράδοση του Οτσαλάν είχε μέσα και cia· αν από ελληνική μεριά ο «κύριος Πάνος» έπαιξε τότε τον ρόλο του· αν ο «κύριος Πάνος» έγινε αργότερα το υπαρκτό στήριγμα της φαιορόζ κυβέρνησης· αν η φαιορόζ κυβέρνηση (σαν εκπρόσωπος του ελληνικού βαθέος κράτους) έκανε ό,τι φιλοαμερικάνικο μπορούσε κατά της ε.ε. και της ευρωζώνης το πρώτο μισό του ’15 (αλλά απέτυχε)· αν ο «κύριος Πάνος» και ο «κύριος Νίκος» (Κοτζιάς) απείλησαν την ευρώπη με εκτόξευση χιλιάδων μεταναστών και εκατοντάδων τζιχαντιστών (αλλά απέτυχαν: η ευρώπη όρισε τα σύνορά της στη δημοκρατία της μακεδονίας…)· αν ο «κύριος Πάνος» σαν υπουργός άμυνας τάζει στους αμερικάνους τα πάντα, περισσότερα απ’ όσα θέλουν· τότε:

Α) Τι ανάγκη ένοιωσε ο κυρ Κώστας (Λαλιώτης) για να θυμίσει το γιατί οφείλουμε να ανήκουμε (σαν «λαός») στην αγγλόσφαιρα; Και

Β) Θα ανάψουν κάποιοι στην Αθήνα πυρσούς που ο υπ.εξ των ηπα διορίστηκε ένας πρώην διευθυντής της cia;

Μην προσπαθήσετε να εκβιάστε τις δικές μας απαντήσεις. Τις έχετε διαβάσει, θα τις ξαναδιαβάσετε. Προς στιγμήν διασκεδάζουμε κάνοντας ερωτήσεις…

(Μαύρη διασκέδαση, δηλαδή…)

Οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται

Τρίτη 13 Μάρτη. Το θυμάστε; Θα έπρεπε: γινόταν πριν μόλις 3 χρόνια. Μόνο που δεν πρέπει να το θυμάστε “αχνά” (αυτό μπορεί να είναι σοβαρό πρόβλημά σας). Πρέπει να το ανακαλέσετε με όλη την δραματικότητα και την ελπίδα που κουβαλούσε.

Πριν, λοιπόν, μόλις 3 χρόνια, το “ξανθό γένος” των ρώσων και ο Πούτιν προσωπικά ήταν “η μεγάλη ελπίδα του έθνους”, την ώρα που ετοιμαζόταν να τινάξει την ευρωζώνη στον αέρα, με “μπουρλοτιέρη” τον κυρ Γιάνη. Ήταν η εποχή που ο κυρ Παναγιώτης ο ελευθερωτής έλεγε ότι έχει κλείσει το deal του αιώνα: να φτιάξει η gazprom αγωγό φυσικού αερίου που να διατρέχει την βόρεια ελλάδα, πληρώνοντας μια γερή προκαταβολή για το έργο πριν πιάσει δουλειά ο πρώτος τοπογράφος… Λεφτά που θα τα έτριβε στη συνέχεια ο κυρ Παναγιώτης στα μούτρα των καταραμένων δανειστών, για να καταλάβουν ότι για τη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια!

Κι αν χαζογελάτε τώρα που θυμηθήκατε αυτό το κατόρθωμα, υπάρχει κι άλλο, που ήταν δουλειά του ίδιου του ψόφιου κοριού (του πολυχρονεμένου πρωθυπουργού): η ένταξη στις θρυλικές BRICS! Χάρη στην προσωπική γοητεία που άσκησε στον ρώσο πρόεδρο (Πούτιν) αλλά και στις καλές γνωριμίες του άλλου “άσσου στο μανίκι” του ελληνικού βαθέος κράτους, του ογκόλιθου Nick the greek, και του σταλινομουλαρέ πολιτικού παρελθόντος του.

Σ’ εκείνον τον όχι-και-τόσο-παλιό ελληνορωσικό έρωτα δεν ήταν πρωταγωνιστής μόνο ο παροπλισμένος πια από κοινοβουλευτική άποψη κυρ Παναγιώτης. Αλλά και οι ακμαίοι νυν πρωθ και υπ.εξ. Σύμφωνα, λοιπόν, με την ελληνική εκδίκηση (απέναντι στους πάνκακους) που κάλπαζε τότε στις ρωσικές στέπες, οι BRICS θα δέχονταν το ελλαδιστάν σαν ισότιμο μέλος στην τράπεζά τους χωρίς να βάλει λεφτά αλλά, αντίθετα, για να το δανείσουν σα συνεταίρο! Μάλιστα ο ίδιος ο ψόφιος κοριός είχε ενημερώσει για τον επερχόμενο «σεισμό» στον παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό γαλαξία (κάποιος γίνεται συνεταίρος στην τράπεζα χωρίς να βάλει λεφτά και μετά η τράπεζα στην οποία είναι συνιδιοκτήτης τον δανείζει… Κάτι σαν «σκάνδαλο Κοσκωτά / τράπεζα Κρήτης» αλλά στο global του!!..), μετά απ’ την θερμή υποδοχή που του έγινε σε μια συνάντηση των brics στην αγία Πετρούπολη (αν δεν κάνουμε λάθος)…

Αααααάχ… Τι ωραία εποχή; Σαν χτες φαίνεται….

(Η φωτογραφία είναι πρόσφατη. Μόλις τον περσινό Μάη: ο δεξιά λέει στον αριστερά ένα απ’ τα αγαπημένα του ανέκδοτα. “Ξέρεις τι είναι πολυ-διάστατη πολιτική; Μια καμήλα με πολλές ουρές! Χο χο χο!!!”

… Για “να σπάσει τον πάγο” που θάλεγε κι ο θρυλικός Γκουσγκούνης… Δεν πρέπει να έπιασε· ο αριστερά ξέρει από πάγους…)

Οι εχθροί; Κι αυτοί στα δύσκολα….

Τρίτη 13 Μάρτη. Πριν μόλις 3 χρόνια το ίδιο γκουβέρνο με το σημερινό είχε πιάσει τον παπά απ’ τα αρχίδια! Μετά από βαθυστόχαστη ανάλυση (τίποτα δεν γίνεται χωρίς αυτήν!) ήταν σίγουρο (το γκουβέρνο) ότι ο Πούτιν ήταν έτοιμος να διεμβολίσει την ε.ε. και την ευρωζώνη με δούρειο ίππο το ελλαδιστάν. Του οποίου θα αγόραζε την φιλία και την αφοσίωση, πρώτον με 5 δισεκατομύρια ευρώ (θυμόμαστε καλά το ποσό;) προστάντζα για ένα μελλοντικό σωλήνα, και δεύτερον με την ένταξη της καραχρεωκοπημένης Αθήνας στη διεθνή τράπεζα των brics – έτσι ώστε να μπορεί να φεσώνει και την βραζιλία, και την κίνα, και τη νότια αφρική, και την ρωσία…

Τρία χρόνια μετά, και υπό το φως του εθνικού δράματος «των δυο παληκαριών που είναι όμηροι στις τουρκικές φυλακές» (για το Εξπρές του μεσονυχτίου δεν έχουμε ακούσει κάτι ακόμα, αλλά που θα πάει; κυκλοφορούν στο βαθύ κράτος διάφοροι σινεφίλ…) ένα όνομα δεν ακούγεται πουθενά στην επικράτεια, ούτε κατά λάθος: Πούτιν! Ο σύμμαχος του Ερντογάν και της Άγκυρας δεν είναι άραγε ο άνθρωπος τον οποίο θα άξιζε να καλέσει τηλεφωνικά ένας κοτζαμάν ψόφιος κοριός, στο όνομα «μιας παλιάς σχέσης» βρε αδερφέ, και να του ζητήσει (όχι ρούβλια, όχι γκάζια, όχι τραπεζικές μετοχές αλλά) να πει μια καλή κουβέντα σ’ αυτόν τον άρπαγα τον «σουλτάνο»; Θα άξιζε…

Πού πήγε ο Πούτιν, οέο, απ’ το ελληνικό εθνικό φαντασιακό; Πού πήγε ο Πούτιν «τώρα που τον χρειαζόμαστε»; Χάθηκε ο Πούτιν – και, κατά έναν παράξενο μόνο από πρώτη ματιά τρόπο, χάθηκε ταυτόχρονα και για το γκουβέρνο και για το πόπολο (λες και υπάρχουν αόρατοι ιμάντες μεταφοράς της «εθνικής γραμμής» απ’ τα πάνω προς τα κάτω, απ’ τις υπηρεσίες του κράτους και του παρακράτους στα ταξικά κοθόνια). Ίσως επιζεί στα γκάλοπ, αλλά μόνο αν οι δημοκόποι τον θυμίσουν…

Ναι, δεν υπάρχει Πούτιν πια: το ελλαδιστάν είναι τόσο φιλοαμερικάνικο, φιλοαγγλικό, και φιλοϊσραηλινό, που δεν υπάρχει περιθώριο ούτε για τις αναμνήσεις (του έρωτα με τον «τσάρο» – ουπς! Αυτόν δεν τον λέμε ακόμα έτσι…). Μέχρι και απ’ το Βουκουρέστι ζήτησε το ψεκασμένο κήτος βοήθεια (ίσως επειδή η Ουάσιγκτον έχει κάτι βάσεις εκεί) – όχι, όμως, απ’ τη Μόσχα. Πφφφφφφφ!

Κρίμα!!! Γιατί ο «αιώνιος εχθρός» έχει καλύτερη μνήμη. Ένα απ’ τα τελευταία επιχειρήματα του Ερντογάν, υπέρ της παραγγελίας των S 400 απ’ τα ρωσικά πολεμικά εργοστάσια, είναι: γιατί μας τα ζαλίζετε ω αμερικάνοι; Όταν οι έλληνες ψώνισαν τους S 300 δεν κάνατε το ίδιο…

Ω ναι… Ήταν λίγο μετά το «Ορλωφικά», έτσι δεν είναι;

(φωτογραφία: Εδώ πρόκειται συνάντηση τον Απρίλη του ’15, όταν ο ψόφιος κοριός ήταν ακόμα το “άγνωστης ταυτότητας ιπτάμενο πολιτικό υποκείμενο” και θεωρούσε ότι έψηνε την κατάσταση με τον σωλήνα. Για εύκολα κατανοητούς λόγους, όταν οι έλληνες πολιτικοί κάνουν δουλειές με γκάζι, παίρνουν αυτή την στάση – και το ανάλογο ύφος – ατομικής εξαέρωσης. Είναι, μάλλον, για να τονίσουν το “ξέρουμε από αέριο”…)

Οι φίλοι είναι οι ίδιοι όπως πριν…

Τρίτη 13 Μάρτη. Όχι πως είχαμε αμφιβολία. Όταν, όμως, ένα απ’ τα βασικότερα στελέχη του ελληνικού βαθέος κράτους, ένας κομματικός που έχει διατρέξει την ελληνική πολιτική ιστορία απ’ την κατάληψη του Πολυτεχνείου το ’73 μέχρι σήμερα, άλλοτε στο προσκήνιο και άλλοτε στο παρασκήνιο (το δεύτερο ασφαλώς του ταιριάζει περισσότερο) έρχεται να θυμίσει ποιοι είναι όχι απλά οι “φίλοι” του ελλαδιστάν αλλά το πρέπον Παράδειγμα του, τότε θα πρέπει η ελληνική “εθνική γραμμή” (η “γραμμή” του εφοπλιστικού κεφάλαιου πριν απ’ όλα!) να τινάξει την ψωραλέα γούνα της και να προσπαθήσει να γρυλίσει· με τρόπο που να μιμείται τον εξίσου ψωραλέο βρετανικό λέοντα.

Ο Κώστας Λαλιώτης δεν χρειάζεται συστάσεις… Και δεν γράφει τακτικά. Το τελευταίο του πολυσέλιδο πόνημα δεν μοιάζει καθόλου με το προτελευταίο του, το οποίο αγνοείτε (ενώ δεν θα έπρεπε!…). Τώρα κάνει κάτι σαν “κριτική κινηματογράφου” στην ταινία Η πιο σκοτεινή ώρα, για να διαφημίσει, σαν εθνικό οδηγό του ελλαδιστάν, τον …. Τσώρτσιλ…

Ιδού ένα μικρό απόσπασμα, ένα απ’ τα “κουκούτσια” σε μια κατά τα άλλα γηραλέα αναπαραγωγή της άποψης του Ιωάννη Μεταξά (ναι, του γνωστού δικτάτορα)· μιλάει ο άνθρωπος που στο δεύτερο μισό των ‘80s σχεδίασε την “αποενοχοποίηση του πλούτου”:

…

– Στις επίμονες επικλήσεις του λόρδου Χάλιφαξ για προώθηση μιας διπλωματικής προσπάθειας για συμβιβασμό με τη Γερμανία και συνθηκολόγηση με τον Χίτλερ και το ναζιστικό – φασιστικό  άξονα του,  ο Τσόρτσιλ εξαγριωμένος απαντούσε αφοπλιστικά και κατηγορηματικά, «… Δεν διαπραγματεύεσαι με μια τίγρη, έχοντας το κεφάλι σου στο στόμα της…».

 Αυτή η φράση με τη συνακόλουθη νικηφόρα και ελπιδοφόρα εξέλιξη για τον Κόσμο, την Ευρώπη, τη Μεγάλη Βρετανία έχει πάντα μια αντιστοιχία διαχρονική και αφορά κάθε χώρα, κάθε λαό και κάθε κοινωνία σε κάθε ιστορική φάση με παρόμοια διλήμματα, με αναφορά στο Δίκαιο και την Ισχύ, με αναφορά στην Ειρήνη και τη Δημοκρατία.

Για το λόγο αυτό (τηρουμένων των αναλογιών) προτείνουμε και συνιστούμε η ταινία «Η Πιο Σκοτεινή Ώρα», όπως και οι συμπληρωματικά αναφερόμενες ταινίες για τη Βρετανία και τον Τσόρτσιλ κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο:

– να προβληματίσουν σοβαρά για την απαιτούμενη εγερτήρια εγρήγορσή μας, τόσο την πολιτική-πνευματική-κοινωνική και οικονομική «Ελίτ» της χώρας, όσο και τον Ελληνικό λαό στο σύνολό του, για τις υπαρκτές απειλές, τις πολεμικές ιαχές και τις κλιμακούμενες επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας μιας «φίλης και σύμμαχης χώρας», για τα πολλαπλά ισοδύναμα του Ελληνισμού (γεωπολιτικά και γεωοικονομικά, αμυντικά και αποτρεπτικά, πολιτικά και διπλωματικά, τεχνολογικά και αναπτυξιακά, εκπαιδευτικά και πολιτισμικά, πληθυσμιακά και δημογραφικά ισοδύναμα),

– να αφυπνίσουν τις εθνικές ευαισθησίες μας και τον πατριωτισμό μας, την ομόθυμη και ομόψυχη ενότητά μας, τις αγωνίες και τις ελπίδες μας, για το κοινό μας παρόν και το κοινό μας μέλλον και να ενεργοποιήσουν με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες όλα τα δίκτυα του Ελληνισμού και του Φιλελληνισμού σε κάθε γωνιά του Κόσμου…

Καθόλου τυχαία ο “γκουρού” του ελληνικού σοσιαλεθνικισμού θυμίζει πως αυτό που έγινε και στα μέρη μας απ’ τις αρχές των ‘90s (αν και όχι μόνο σ’ αυτά, μιλώντας για τα βαλκάνια), δηλαδή η στρατηγική συμμαχία των σοσιαλεθνικιστών (τύπου πασοκ και διάφορες παραλλαγές της “αριστέρας” και όλοι οι επίγονοι από τότε μέχρι τον … συριζα και όχι μόνο) με τους φασίστες, δεν ήταν ούτε κατά λάθος ούτε τυχαίο. Στο πρώτο μισό των ‘90s η συμμαχία είχε το τίτλο «ελληνοσερβική φιλία». Στο μεγαλύτερο μέρος του δεύτερου μισού είχε τον τίτλο «ενιαίο αμυντικό δόγμα» (: «στρατηγική περικύκλωση της τουρκίας»). Και τώρα, στο κατώφλι της εξελισσόμενης όξυνσης του 4ου παγκόσμιου πολέμου, ο «γκουρού» λέει το κατά τη γνώμη του επίκαιρο όνομα της συμμαχίας των πλέον αντιδραστικών κοινωνικών μερίδων με τις κυρίαρχες ελληνικές «εθνικές» καπιταλιστικές φράξιες: «φιλοαγγλισμός / φιλοαμερικανισμός».

Για χάρη της «δικαιολόγησης» αυτής της συμμαχίας ο Τσώρτσιλ δεν είναι, πια, το κάθαρμα του αγγλικού ιμπεριαλισμού, που έκαψε (μαζί με τους ντόπιους φασίστες συμμάχους του) την Αθήνα τον Δεκέμβρη του ’44 – και στη συνέχεια όλη την επικράτεια, εξοντώνοντας τον ανθό της ελληνικής κοινωνίας του πρώτου μισού του 20ου αιώνα… Όχι!!! Ο Τσώρτσιλ δεν είναι εκείνο το κάθαρμα / εκπρόσωπος του αγγλικού ιμπεριαλισμού που κήρυξε τον 3ο παγκόσμιο πόλεμο (καθόλου ψυχρό) πριν καν τελειώσει ο 2ος εδώ, στα μέρη μας, για να διασώσει τα βασιλικά παράσιτα, τους δοσίλογους και τους συνεργάτες των ναζί… Όχι, η αγγλική (και μετά η αμερικανική) συμμαχία των πιο αντιδραστικών στοιχείων της ελληνικής κοινωνίας αλλά και των συμφερόντων του προσοδικού και του γεωπολιτικά προσοδικού κεφάλαιου (εννοημένου σαν σχέση εκμετάλλευσης / συσσώρευσης) δεν ήταν η συνέχεια και η πολιτική ολοκλήρωση της ίδιας δουλειάς που έκανε ο γερμανικός στρατός στην κατοχή…

Όχι – λέει ο «γκουρού»… Ο Τσώρτσιλ και η Μεγάλη Βρετανία είναι Το Παράδειγμα – που πρέπει να υιοθετήσει η πατρίς… Ειδικά τώρα που το Λονδίνο προσπαθεί να βγει απ’ την ε.ε. (θα προσθέταμε, έχοντας ζήσει στο τομάρι μας την πολιτική διορατικότητα του ανδρός, όταν ήταν πολύ νεώτερος…)

Μ’ αυτά τα δεδομένα είμαστε, πλέον απόλυτα σίγουροι: τα ντόπια αφεντικά, κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο / οργανωμένο έγκλημα, δεν θα βάλουν το κεφάλι τους στο στόμα καμίας «τίγρης» και κανενός «δράκου». Θα δώσουν εμάς (αφού συνεχίζουμε να παριστάνουμε τους άσχετους) στα νύχια του βρετανικού λέοντα και του αμερικανικού φαλακρού αετού….

Μην έχετε αυταπάτες! Βρισκόμαστε ήδη πάνω στον πάγκο του χασάπη. Έχουμε λίγο χρόνο ακόμα να σηκωθούμε και να τον αναποδογυρίσουμε· όμως είναι λίγος. Και περνάει γρήγορα· γρηγορότερα απ’ όσο δείχνει η μικρο-καθημερινότητα…

(Η κατά το ελληνικό βαθύ κράτος και τον εκπρόσωπό του “αγγλική ελπιδοφόρα εξέλιξη” στην Αθήνα, τον Δεκέμβρη του ’44. Πάνω, ο αγγλικός στρατός (του Τσώρτσιλ) έχει καταλάβει γραφεία του ε.α.μ. Κάτω, ο αγγλικός στρατός (του Τσώρτσιλ) έχει συλλάβει έλληνες αντιστασιακούς.

Ακόμα την πληρώνουμε εκείνη την “ελπιδοφόρα εξέλιξη”…)

Aretha

Δευτέρα 12 Μάρτη. To 1968 η νεαρή Aretha Franklin κυκλοφόρησε σε σιγκλάκι το ‘Think”. Το τραγούδι (φεμινιστικός ύμνος για την εποχή) θα φτάσει στο νο 7 της λίστας του Billboard.

Εδώ απ’ την εκτέλεσή του στην ταινία “the blues brothers”, του 1980.

Άντε, και καλή δύναμη…