Παρασκευή 20 Απρίλη. Όχι μόνο το μοντέλο φτηνή εργασία δεν άλλαξε, όχι μόνο ο πολιτικός προσοδισμός δεν καταστράφηκε σαν κυρίαρχη ιδέα και πρακτική, αλλά στην πραγματικότητα ισχυροποιήθηκε στο «μνημονιακό ελλαδιστάν». Η σχεδόν αποκλειστικότητα της τουριστικής βιομηχανίας μέσα στον χάρτη της «μείωσης της ανεργίας» το αποδεικνύει. Συνδυάζει αυτά τα δύο: την άγρια εκμετάλλευση της εργασίας απ’ την μια, και την απαλλοτρίωση γεωγραφικών και γεωφυσικών πόρων (την θάλασσα ενός αρχιπελάγους για παράδειγμα, τα «μαγευτικά ακρογιάλια»….) τους οποίους κανείς δεν έφτιαξε αλλά πολλοί αποζημούν άγρια, με την άδεια και τις ευχές του κράτους. Μόνο αν σκεφτόταν κανείς την οριακή εκμετάλλευση των υδάτινων αποθεμάτων που κάνει η ελληνική τουριστική βιομηχανία, και τις συνέπειες που έχει και θα έχει αυτό, θα ανατρίχιαζε. Κι όμως: δεν τρέχει τίποτα. Δεν τρώνε μόνοι τους οι «μεγάλοι κεφαλαιοκράτες» του κλάδου· τρώνε και οι μεσαίοι, και οι μικροί. Εθνική ενότητα. Όσο πιο φτηνή δουλειά, όσο πιο φτηνοί «πόροι», τόσο καλύτερα: η τουριστική βιομηχανία είναι ο «εθνικός πρωταθλητής» διάολε!!!
Το μόνο που άλλαξε αυτά τα 8 χρόνια διεθνούς πολιτικού δανεισμού και επιτήρησης, και δεν ήταν για καλό, ήταν η μετατόπιση ενός ακόμα μεγαλύτερου μέρους των εντόπιων καπιταλιστικών δραστηριοτήτων στην «μαύρη», κάτω απ’ τα ραντάρ, και στην πραγματικότητα στους λογαριασμούς των φραξιών του οργανωμένου εγκλήματος. Εκεί τα έσοδα και οι “δουλειές” ανθούν, πράγματι. Μόνο που δεν είναι μεγέθη (π.χ. σε σχέση με το αεπ) που μπορούν να καταγραφούν, ώστε να αποτελέσουν εχέγγυο, κάλυψη, για την δανειοληπτική αξιοπιστία του «λευκού κράτους».
Το μοντέλο της έντασης εργασίας σε κυρίαρχη (έως σχεδόν αποκλειστική θέση), μοντέλο που καθιερώθηκε και εξοπλίστηκε στα ‘90s σε βάρος των χιλιάδων μεταναστών και μεταναστριών απ’ τα ερείπια του πρώην «ανατολικού μπλοκ», βαλκανικού κατά κύριο λόγο αλλά όχι μόνο, αυτό το μοντέλο που είναι συνώνυμο των πρόσφατων «χρυσών εποχών», εγκαταστάθηκε μόνιμα και οριστικά στο πνεύμα και στο σώμα της ελληνικής καπιταλιστικής συσσώρευσης. Το καθήκον μας σα σύγχρονη εργατική τάξη ήταν να αμφισβητούμε (έως και ακυρώσουμε) αυτό το «εθνικό μοντέλο»! Αποτύχαμε: η τάξη μας ούτε καν το διανοήθηκε – κι έτσι συνέχισε να σκάβει τον λάκο της. ‘Οσο για εμάς που το διανοηθήκαμε (με συλλογικό τρόπο) απλά πλησιάσαμε επικίνδυνα στα όρια της «γραφικότητας»…
(Κι ωστόσο είχαμε και έχουμε απόλυτα απόλυτα δίκιο! Αυτή η χιλιοτραγουδισμένη τα προηγούμενα χρόνια «ανατροπή» δεν γίνεται αλλάζοντας την «κορυφή», τις πολιτικές βιτρίνες· ή, όπως ήλπιζαν και ελπίζουν διάφορα λιγούρια και αποτυχημένα λαμόγια, με μερικούς βουλευτές. Γίνεται (και μόνον έτσι) ανατρέποντας τους συσχετισμούς στην εργατική βάση της καπιταλιστικής πυραμίδας…. Δύσκολο, πολύ δύσκολο. Αλλά αυτό είναι το σωστό).