Παρασκευή 20 Απρίλη. Αυτά παθαίνει όποιος αυτιστικά πιστεύει (αιώνια) ότι “time is in my side”. Τρενάροντας, αναβάλλοντας, κρατώντας σκόπιμα εκκρεμότητες εν αναμονή «καλύτερων στιγμών», αγκαλιά με διάφορες παραλλαγές της εθνικής μυθολογίας του «μαρμαρωμένου βασιλιά», το ελλαδιστάν τείνει προς εκείνη την ιστορική στιγμή της σύνθλιψης των ψευδαισθήσεων των περισσότερων απ’ τα αφεντικά του, και των χιλιάδων λακέδων τους. Το έξτρα σε σχέση με την σύνθλιψη του ’15 είναι ότι τώρα έχουν μπει στο ταψί και τα “εθνικά θέματα”.
Ας ξεκινήσουμε απ’ την «βάση», την καπιταλιστική οικονομία. Μπορεί ο ψόφιος κοριός να κάνει ασκήσεις ύφους και φτηνής παραλογοτεχνίας με τους «καθαρούς ουρανούς της εξόδου απ’ το μνημόνιο», αλλά η πραγματικότητα, καπιταλιστική και πεισματάρικη, είναι πάντα εντελώς διαφορετική. Ύστερα από 8 χρόνια αυστηρής διεθνούς επιτήρησης (διάστημα που μεγάλωσε τόσο πολύ επειδή δεν υπάρχει στην ελλάδα «κοινωνικό στρώμα» ικανό να διαμορφώσει και να επιβάλει την δική του πειστική αντιμετώπιση των δομικών και θηριωδών καπιταλιστικών και κρατικών προβλημάτων… ειδικά για μέλος της ευρωζώνης…) είναι γελοίο να πιστεύει κανείς (και ύπουλο να το διαδίδει) ότι οι ύαινες του διεθνούς εμπορίου χρήματος (η «αγορά») πρόκειται να υποδεχτούν το ελλαδιστάν το ερχόμενο φθινόπωρο σαν έναν «φυσιολογικό δανειστή» – ό,τι κι αν σημαίνει στο εμπόριο χρήματος το «φυσιολογικός».
Στο ελλαδιστάν έγινε το μεγαλύτερο παγκόσμια και ever στην ιστορία του καπιταλιστικού πλανήτη δάνειο – «πολιτικό», με την έννοια ότι τα χρέη του «γύρισαν» (ορολογία του εμπορίου χρήματος) και από χρέη προς ιδιώτες έγιναν χρέη προς κράτη και διεθνείς οργανισμούς. Το επαναλάμβάνουμε: η χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας έχει δανειστεί «μαζεμένο» το μεγαλύτερο ποσό παγκόσμια, σ’ όλη την ιστορία! Πάνω από 250 δισεκατομμύρια ευρώ! Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτή η «πρωτιά»;
Σημαίνει πολλά. Ένα απ’ αυτά: ακόμα κι αν χαρίζονταν στο ελλαδιστάν τα μισά χρέη του, και πάλι το γεγονός ότι έφτασε σε τέτοιο χάλι πρόσφατα δεν θα διαγραφόταν απ’ την μνήμη των εμπόρων χρήματος! Ακόμα χειρότερα που μετά την διαγραφή του μισού (τότε) χρέους, το 2012, με το psi, αποκλείεται να ξαναγίνει το ίδιο, στον αιώνα τον άπαντα. Δεύτερο “κούρεμα” γιοκ!
Για να πείσει ένα κράτος που κατέχει τέτοιο παγκόσμιο ρεκόρ χρέους ότι ξαναγίνεται αξιόχρεο σε αγοραίους δανειστές (μετα-την-έξοδο-απ’-τα-μνημόνια) θα έπρεπε να έχει πετύχει – ή να έχει δρομολογήσει πειστικά – μια τέτοια μεταμόρφωση, που μπροστά της ο βάτραχος που γίνεται πρίγκηπας θα ήταν απλά παιδικό αστείο. Αδύνατο, έτσι κι αλλιώς. Αλλά οι ηγεμονικές ελίτ και οι μικροαστοί και μεσοαστοί εταίροι τους στη νομή των πολιτικών προσόδων δεν έτειναν καν προς τα εκεί, εδώ και 8 χρόνια. Τραβούσαν προς την αντίθετη μεριά, και σε μεγάλο βαθμό έχουν κερδίσει. Συνεπώς: βγαίνοντας-απ’-τα-μνημόνια το ελλαδιστάν θα είναι απλά μια θεία Λίτσα που έφαγε κάτι μπουκέτα νωρίτερα, αλλά έχει ξεπρηστεί και είναι πάντα η ίδια και χειρότερη: η γνωστή θεία Λίτσα που η παγκόσμια πιάτσα αγαπάει να μισεί και να χλευάζει.
Πρακτικά αυτό σημαίνει την ακλόνητη επιλογή των ντόπιων αφεντικών κάθε μεγέθους και κλίμακας σ’ έναν καπιταλισμό έντασης εργασίας. Πρόκειται για εκείνη την καπιταλιστική εκδοχή που στηρίζει την «διεθνή θέση» του στον παγκόσμιο καταμερισμό αποκλειστικά και μόνο στην άγρια, πολύ άγρια, εκμετάλλευση / υποτίμηση της εργασίας και της ζωής. Αυτό το μοντέλο είναι «τριτοκοσμικό»: δουλεύει μια χαρά στον αιγυπτιακό καπιταλισμό (μέχρι νεωτέρας…) για παράδειγμα, συμμαχικό του ελληνικού για να μην ξεχνιόμαστε, αλλά χρειάζεται μια ακόμα δομική προϋπόθεση: κάθε φορά που η φτηνή εργασία δεν θα είναι αρκετή για να εξασφαλίζει πλεονεκτήματα στην αρένα του διεθνούς εμπορίου, θα κτυπάει και μια υποτίμηση του (εθνικού) νομίσματος. Κι όταν ούτε αυτό είναι αρκετό, τότε μια χούντα θα εξασφαλίζει την “ομαλότητα” στη λειτουργία του συστήματος.
Μπορεί, λοιπόν, το «κόμμα της δραχμής» να έχει χαμηλώσει τις σημαίες του (ελλείψει ενός σχεδίου «μετάβασης» που είναι ανίκανο να φτιάξει) αλλά τόσο η κεντρική καπιταλιστική ιδέα στο ελλαδιστάν, όσο και η κρατική λειτουργία είναι μονταρισμένη ακριβώς πάνω σ’ αυτό το δίπολο: φτηνή εργασία και φτηνό νόμισμα. Κι αν δεν έχει το δεύτερο, μπορεί όμως εξαντλήσει όσο μπορεί το πρώτο. Την τάξη μας. Εργασιακά, ηθικά, συναισθηματικά.