Πέμπτη 19 Απρίλη. Μ’ αυτά τα δεδομένα η ασταμάτητη μηχανή δεν δουλεύει «για να δουλεύει»! Δεν είναι «πληρωμένη απασχόληση», δεν είναι «βίτσιο», δεν είναι «εισιτήριο κοινωνικότητας», δεν είναι «ταυτότητα», δεν είναι «κόλπο εξασφάλισης κοινωνικότητας», ψηφιακής ή «φυσικής»!! Όσο κι αν φαίνεται παράξενο (και έτσι φαίνεται, πράγμα κακό – αν και όχι για την ασταμάτητη μηχανή…) είναι ένας μέρος της εργατικής έριδας που θεωρούμε όρο ζωής. Κοπιαστικό μέρος, χωρίς ανταπόδοση, τι άλλο; Αλλά μόνο ένα μέρος. Που «βγάζει νόημα» όταν τροφοδοτεί τα υπόλοιπα μέρη της ίδιας έριδας.
Αν αυτά τα «υπόλοιπα μέρη» αρνούνται να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν· αν τα «υπόλοιπα μέρη» καταναλώνουν την αντιπληροφόρηση και την κριτική από εργατικές θέσεις (για οποιονδήποτε λόγο κι αν τον κάνουν· δυσκολευόμαστε να βρούμε έστω έναν στοιχειωδώς ανεκτό…)· αν, δηλαδή, ακυρώνουν την αιτία ύπαρξης της ασταμάτητης μηχανής, τότε κι αυτή η μεριά της, αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να λάβει υπόψη της αυτόν τον βούρκο.
Γιατί, προφανώς, δεν σκοπεύει να εργάζεται για να τον ανακατεύει, και μάλιστα παρά και ενάντια στη σκοπιμότητά της. Δεν είναι “εξωλέμβια”!
Εν τω μεταξύ (κι ως τότε): το καθήκον καθήκον! Που σημαίνει: όταν οι απαιτήσεις των καιρών μας ξεπερνάνε, ορμάμε ακριβώς εκεί: στο ξεπέρασμα των εαυτών μας, ξανά και ξανά. Ώσπου να γίνουμε άξιοι / άξιες των καιρών μας, χωρίς να είμαστε σίγουροι ποτέ ότι αξιοθήκαμε.
Οτιδήποτε άλλο…. (τελίτσες!)