Ένας Kim στο Πεκίνο 2

Πέμπτη 29 Μάρτη. … Ένοιωσα ότι είχε έρθει η στιγμή να ενημερώσω τον σύντροφο Γενικό Γραμματέα Xi Jinping προσωπικά για την κατάσταση· από συντροφική και ηθική ευθύνη – αυτό είναι απόσπασμα απ’ τις δηλώσεις του Kim. .. Σκοπεύω να έχω συχνές επαφές με τον σύντροφο πρόεδρο με διάφορους τρόπους, όπως ανταλλαγές επισκέψεων – αυτό είναι απόσπασμα απ’ τις δηλώσεις του Xi.

Μπορεί να μην λένε τίποτα… Αυτό, όμως, «λέει» περισσότερα: στο σύνολο των δημόσιων δηλώσεων των δύο «συντρόφων» δεν υπήχε καμμία αναφορά στην επικείμενη (αν και όχι απόλυτα σίγουρη ακόμα) συνάντηση του Kim με τον Trump. Αντίθετα υπήρχαν πολλές αναφορές στον δια-κορεατικό διάλογο, στις προοπτικές της κορεατικής χερσονήσου, στις ιδεολογικές και πολιτικές σχέσεις των δύο κομμάτων, στην ειρήνη, στην ανάπτυξη, στη φιλία… Και στην αποπυρηνικοποίηση της κορεατικής χερσονήσου – ναι!

Ίσως (ίσως λέμε…) με την Ουάσιγκτον να βρυχάται (ελαφρά ξεδοντιασμένη ίσως, αλλά βρυχάται) και μέσω της όποιας όξυνσης του εμπορικού (κατά της κίνας) και του «διπλωματικού» (κατά της ρωσίας) πολέμου, εν’ όψει γεγονότων που μόνο να εικάσουμε μπορούμε, Πεκίνο και Πγιονγκγιάνγκ θέλησαν να τονίσουν αυτό: εδώ, στην ασία, κάνουμε κουμάντο εμείς…

Σήμερα έχει προγραμματιστεί “υψηλού επιπέδου” συνάντηση βόρειας και νότιας κορέας… – παραδείγματος χάρην…

(Παράλληλα παίζει και κάτι σαν «ενημέρωση» της Ουάσιγκτον… Τηλεφωνικά. Σε στυλ «σας εκτιμάμε, γι’ αυτό πήρα να σας πω ότι…» Στις face to face κουβέντες όμως; «Δεν υπάρχει προγραμματισμός για συνάντηση του Putin με τον Kim» δήλωσε, μετά το ταξίδι στο Πεκίνο, ο εκπρόσωπος τύπου του Κρεμλίνου Dmitry Peskov.

Επίκειται, όμως, όπου νάναι, επίσκεψη του βορειοκορεάτη υπ.εξ. Ri Yong Ho στη Μόσχα….)

Πρεσβείες μισοάδειες

Τετάρτη 28 Μάρτη. Δεν φαίνεται ποια είναι η “λογική” – ωστόσο, όπως συμβαίνει με την πραγματικότητα (έτσι λένε..) έτσι και με την λογική υπάρχουν “παράλληλες εκδοχές”… Ο πόλεμος (διπλωματικός κατ’ αρχήν) που κήρυξε το παραπαίον βασίλειο της αυτού μεγαλειότητας με αφορμή την δηλητηρίαση (;) ενός παλιού διπλού πράκτορα και της κόρης του έχει πάρει διαστάσεις πολεμικής γυμναστικής. Κάθε κράτος που οφείλει να (ή παριστάνει ότι) συμμερίζεται τους αγγλικούς ισχυρισμούς για την “πρώτη επίθεση με χημικά σε ευρωπαϊκό έδαφος” (απ’ την ρωσία – φυσικά!) οφείλει να φιλήσει το χεράκι της αυτού μεγαλειότητας απελαύνοντας τουλάχιστον έναν (1) ρώσο διπλωμάτη. Έχουμε και λέμε λοιπόν: εκτός απ’ τους 23 που έστειλε σπίτι τους το Λονδίνο και τους 60 (large γαρ) που ξαπόστειλε η Ουάσιγκτον, έχουμε και τις εξής καταθέσεις στο «κοινό ταμείο» (μέχρι αυτή τη στιγμή, χαράματα 28ης Μάρτη) : γαλλία, πολωνία, γερμανία, καναδάς από 4: τσεχία, μολδαβία από 3· δανία, ιταλία, ισπανία, ολλανδία και αλβανία από 2· εσθονία, λετονία, σουηδία, φινλανδία, ρουμανία, κροατία, ουγγαρία, ιρλανδία, νορβηγία, μακεδονία και βέλγιο από 1. Σύνολο 126 (ως τώρα).

Το πως γίνεται η «ποσόστωση», αν δηλαδή υπάρχει κάτι σαν «ποσοστό επί του αεπ», ή «επί του πληθυσμού», ή «επί του συνόλου του ρωσικού προσωπικού», ή κάνει το κάθε κράτος ό,τι καταλαβαίνει, δεν το πιάνουμε. Γιατί, δηλαδή, η μικροσκοπική δανία διώχνει 2 και η νορβηγία ή η σουηδία μόνο από 1; Γιατί η γαλλία (με τον γνωστό αντι-αγγλισμό) διώχνει 4 και η ιταλία (με τον γνωστό φιλο-αγγλισμό) μόνο 2; Γιατί ο μισο-γαλλόφωνος καναδάς διώχνει 4 και η ισπανία μόνο 2;

Αστείες οι απορίες μας… Όλη αυτή η ιστορία προσπαθεί να είναι προσομοίωση πολεμικού μπλοκ αλλά, επειδή δεν είναι πραγματική αναμέτρηση ακόμα – μάλλον συμβολική είναι – χώνονται και διάφοροι για να πουλήσουν μούρη…

(φωτογραφία: η στρατηγός May στα όχι καλύτερά της αναγγέλει το «ρωσικό δάκτυλο», στο αγγλικό κοινοβούλιο, στις 12 Μάρτη…)

Πως να δηλητηριάσεις κάποιον ακίνδυνο…

Τετάρτη 28 Μάρτη. Όπως έχει συμβεί σε όλες τις «τρομοκρατικές επιθέσεις» σε πρωτοκοσμικό έδαφος έτσι και στην περίπτωση της δηλητηρίασης του συνταξιούχου (και, σε κάθε περίπτωση, προ πολλού ακίνδυνου για την Μόσχα) διπλού πράκτορα Skripal και της κόρης του έχουν γίνει γκέλες τόσο χοντρές εκ μέρους του αγγλικού κράτους ώστε δύο τινά συμβαίνουν: είτε αυτές οι γκέλες (που περιλαμβάνουν ψέμματα, χοντρά ψέμματα, διαστρεβλώσεις που αποδεικνύονται επίσημα, αντιφάσεις, κλπ) έγιναν αθέλητα, οπότε εικονογραφούν έναν σετ διαλυμένων «μηχανισμών ασφαλείας» ενός κράτους που βρίσκεται σε μεγάλη παρακμή· είτε έγιναν σα συνέπεια μιας βιαστικής σκηνοθεσίας, προκειμένου να υποδειχθεί σαν ένοχος «αυτός που πρέπει», αδιάφορο αν τα σκηνικά μαζεύτηκαν απ’ τα συναισθηματικά σκουπίδια της «britain first εθνικής ενότητας».

Η αγγλική κυβέρνηση δεν έχει καταφέρει (στην πραγματικότητα: δεν έχει ασχοληθεί καν με) το να δημοσιοποιήσει οτιδήποτε που να μοιάζει με απόδειξη ότι η δηλητηρίαση ήταν δουλειά των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών. Δεν έχει καταφέρει (έχει αδιαφορήσει επιδεικτικά μάλιστα!) να υποδείξει καν και καν ένα κάποιο σοβαρό κίνητρο εκ μέρους της Μόσχας. Δεν έχει καταφέρει ούτε να πείσει τους ειδικούς (της) περί τα χημικά όπλα να δηλώσουν ότι το φαρμάκι ήταν «made in russia» – παρότι το ρωσικό καθεστώς επιμένει (τι κάνει η ενοχή, ε;) ότι αυτό είναι εύκολο να βρεθεί και για τα χημικά (όπως και για βιολογικά) όπλα. Εν τέλει κάποιοι (όχι συνωμοσιολόγοι…) έχουν αρχίσει να αμφιβάλλουν αν πράγματι έγινε «χημική δηλητήριαση»: αφού το εικαζόμενο δηλητήριο σκοτώνει επί τόπου σύμφωνα με τις γνωστές προδιαγραφές του – ενώ ο πατέρας και η κόρη Skripal φέρονται να είναι ζωντανοί μετά από πάνω από 3 βδομάδες (βρέθηκαν αναίσθητοι στις 4 Μάρτη).

Αυτό που θέλουμε να συγκρατήσουμε και να συγκρατήσετε είναι, πάντως, κάπως διαφορετικό. Προκειμένου να ενισχύονται ή να ακυρώνονται οι εκατέρωθεν κατηγορίες για το Α ή το Β, στη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, δημιουργήθηκαν μια σειρά διεθνείς τεχνοκρατικές υπηρεσίες και θεσμοί, συνήθως υπό την αιγίδα του οηε, που αναλάμβαναν τις «πολιτικά ουδέτερες, τεχνικές» έρευνες σε επίδικα ζητήματα υψηλού επιπέδου (: διακρατικών σχέσεων) ώστε να τεκμηριώσουν τι συνέβη στην μία ή στην άλλη περίπτωση.

Αυτός που έκανε ό,τι μπορούσε για να υπονομεύσει την ύπαρξη και την αρμοδιότητα τέτοιων μηχανισμών ήταν η Ουάσιγκτον. Τις παραμονές της εισβολής στο ιράκ (το 2003). Ενώ, δηλαδή, η υπηρεσία χημικών, βιολογικών και ατομικών όπλων του οηε, με συστηματικές επιτόπιες έρευνες στην ιρακινή επικράτεια, δήλωνε ότι το καθεστώς Χουσεΐν ΔΕΝ έχει τέτοιου είδους όπλα ή ερευνητικά κέντρα, η Ουάσιγκτον επέμενε ότι έχει «δικές της αποδείξεις» – και όλοι θα έπρεπε να τις υιοθετήσουν…

Οι νεώτεροι / νεώτερες ασφαλώς δεν θα θυμούνται ότι το 2003 έγινε μια άγρια πειρατεία σε βάρος αυτών των διεθνών θεσμών (του ψυχρού – 3ου παγκόσμιου – πολέμου) και ότι η εισβολή του αμερικανικού και του αγγλικού στρατού (κατά κύριο λόγο) και των συμμάχων τους στο ιράκ «αυτονομιμοποιήθηκε» με το επιχείρημα των «χημικών και βιολογικών όπλων» του Χουσεΐν…. Για να αποδειχθεί, σε λιγότερο από ένα χρόνο μετά την εισβολή, σε συνθήκες αμερικανικής κατοχής όπου τίποτα δεν θα μπορούσε να κρυφτεί, ότι επρόκειτο για ένα τερατώδες ψέμα: όπως σωστά το είχε διαπιστώσει η τεχνοκρατική υπηρεσία του οηε, το ιρακινό καθεστώς ΔΕΝ είχε τέτοια όπλα ή ερευνητικά κέντρα, εργαστήρια, κλπ.

Το «πολιτικό ζήτημα», που επισφράγησε το τέλος της αναζήτησης και της αποδοχής των «ψυχρών», κανονικών αποδείξεων «ενοχής» του Α ή του Β κράτους και, αντίθετα, επισημοποίησε την έναρξη μιας καινούργιας εποχής όπου όποιος δημαγωγός μπορεί να χειριστεί την «δημόσια σφαίρα» έχει δίκιο, ό,τι και να λέει, ήταν η ακύρωση του «τρίτοι αποδεικνύουν αυτά που λέω» – εκείνες τις χρονιές. Τέλειωσε το έχω δίκιο, οπότε καλώ τους «ουδέτερους, τεχνοκράτες, να ερευνήσουν» και θα δεχτώ τις διαπιστώσεις τους. Το 2003 και το 2004. Εκείνο που είχε υπάρξει ο ακρογωνιαίος λίθος της αστικού τύπου αντίληψης για την «απονομή δικαιοσύνης», το ότι δηλαδή οι «υποψίες» δεν είναι στοιχεία ενοχής και ότι, αντίθετα, χρειάζονται αποδείξεις που πρέπει να έχουν υποστεί εξονυχιστικό έλεγχο, αυτό το «πράγμα» που απετέλεσε τον πυρήνα της νομιμοποίησης της «αστικής δικαιοσύνης», τέλειωσε στις “διεθνείς σχέσεις”… Και τέλειωσε πολύ βολικά απ’ ότι φαίνεται…

Οι καθεστωτικές κεφαλές της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου (και της Μαδρίτης: Αθνάρ) δεν πήγαν αλυσοδεμένες σε κάποιο διεθνές δικαστήριο κατηγορούμενες για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», για έναν φονικό πόλεμο «με πλαστές δικαιολογίες» και ψεύτικες «αποδείξεις»… Ο άγγλος “εργατικός” πρωθ. Μπλερ, μεγάλος αγωνιστής υπέρ της εισβολής στο ιράκ, ακόμα μεγαλύτερο κάθαρμα και απίστευτος ψεύτης, παλιός στην ίδια καρέκλα που τώρα κάθεται η δεξιά May, ζει και βασιλεύει – και καλοπληρώνεται σαν “ειδικός ομιλητής” πότε ‘δω και πότε ‘κει… Αντίθετα επιβεβαιώθηκε ότι ισχύει ξανά εκείνο που είχε δηλώσει ο Χίτλερ πριν την εισβολή στην πολωνία, με αφορμή το δήθεν «συνοριακό επεισόδιο στο Γκλάιβιτς», όταν αυτό ήταν ακόμα σχέδιο του: «θα ξεκινήσω τον πόλεμο μ’ ένα ψέμα· κι όταν θα έχω νικήσει κανείς δεν θα το θυμάται».

Το ότι ο άξονας Λονδίνου – Ουάσιγκτον και οι διάφοροι, θέλοντας και μη, κανονικοί ή «εξ ανάγκης» περαστασιακοί σύμμαχοί τους, συνεχίζουν τα ίδια κόλπα και τα ίδια ψέμματα επειδή οι προηγούμενες παραλλαγές τους έχουν ξεχαστεί σημαίνει ότι έχουν νικήσει; Ή μήπως σημαίνει ότι έχουμε μπει εδώ και καιρό σε μια εφιαλτική εποχή όπου ΤΑ ΠΑΝΤΑ ξεχνιούνται· κι έτσι τ’ αφεντικά μπορούν να σερβίρουν τα παραμύθια τους όλο και πιο άνετα, χωρίς καμία απόδειξη, μιας και κανένας δεν ζητάει πια τέτοιες;

Φοβούμαστε (είμαστε σίγουροι) ότι συμβαίνει το δεύτερο…

(φωτογραφία: Δηλητηρίαση με έναν εξαιρετικά επικίνδυνο τοξικό και πτητικό παράγοντα; Ενώ στο κέντρο του πλάνου οι ειδικοί μπάτσοι είναι ντυμένοι α λα «χημικός πόλεμος» ένα μέτρο πίσω τους οι άλλοι μπάτσοι έχουν πάει σε τροχαίο… Αυτά εκεί που βρέθηκαν λιπόθυμοι οι Skripal…)

Προπαγάνδα

Τετάρτη 28 Μάρτη. Υπάρχουν διάφορα οφέλη με την κατάργηση του «ουδέτερου τρίτου» σε οποιαδήποτε διένεξη μεταξύ ισότροπων αντιπάλων (κρατών, για παράδειγμα). Αν οι «αντίδικοι» έχουν δεχτεί ότι ένας τέτοιος «ουδέτερος τρίτος» πρέπει και μπορεί να υπάρχει, τότε όποιος διαφωνεί με τον έναν δεν σημαίνει ότι συμφωνεί με τον άλλον. Μπορεί, κάλιστα, να εκκινεί στη διαμόρφωση της γνώμης του απ’ τα δεδομένα (ή κάποια απ’ αυτά) του «ουδέτερου τρίτου».

Όταν όμως αυτή η θέση έχει καταργηθεί απ’ την ίδια την διαδικασία της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού (αν και μέσα στον καπιταλισμό δημιουργήθηκε!!!) τότε όποιος είναι δύσπιστος ή ερευνά το αγγλο-αμερικανικό θεώρημα περί «ρωσικής δηλητηρίασης των Skripal» δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από πράκτορας, ατζέντης της Μόσχας! (Και το ανάποδο..) Το ίδιο ακριβώς μπορεί να διαπιστώσει και να επιβεβαιώσει κανείς σε πολλά ακόμα. (Για παράδειγμα, όποιος είναι υπέρ των παλαιστινίων και κατά του ρατσιστικού ισραηλινού κράτους, δεν μπορεί παρά να είναι «αντισημίτης», «εκκολαπτόμενος νεοναζί» και, φυσικά, πράκτορας της Τεχεράνης… Έτσι λένε τα παπαγαλάκια… Ακόμα και για εκατοντάδες χιλιάδες εβραίους σ’ όλο τον κόσμο, που είναι εχθρικοί στην ιμπεριαλιστική πολιτική του Τελ Αβίβ…).

Ο μανιχαϊσμός δεν είναι η μόνη πολιτική του κεφάλαιου, των κρατών, των αφεντικών. Το «ή με εμάς ή εναντίον μας» που είχε μεγαλόφωνα δηλώσει το 2003 το αμερικανικό καθεστώς με το στόμα του Μπους του Β είναι, γίνεται, η κυρίαρχη και κυριαρχική πολιτική των αφεντικών όταν οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις οξύνονται· όταν τα μετόπισθεν πρέπει να μπετοναριστούν επί ποινή «προδοσίας»· όταν οι αναμετρήσεις απαιτούν την επιστράτευση των πάντων, και σίγουρα την απαγόρευση (ή την υπονόμευση) οποιασδήποτε σοβαρής αντίδρασης / αντίρρησης. Έχει συμβεί κι άλλες φορές στο παρελθόν· συμβαίνει και τώρα.

Ποιος ωφελείται;

Τετάρτη 28 Μάρτη. Υπάρχει κάποιος πρακτικός υπολογισμός εκ μέρους του αγγλο-αμερικανού άξονα στην κήρυξη αυτού του «πολέμου απελάσεων» με πρόφαση μια όλο και λιγότερο πειστική αφορμή;

Είναι, για παράδειγμα, μέρος του ασύμμετρου οικονομικού πολέμου κατά της Μόσχας εν όψει του μουντιάλ του 2018 τον ερχόμενο Ιούνη; Ή μήπως μέρος του ίδιου οικονομικού πολέμου απέναντι στην επιταχυνόμενη χειραφέτηση της Μόσχας, του Πεκίνου και μιας σειράς άλλων κρατών απ’ το δολάριο στο μεγαξύ τους εμπόριο; Μήπως είναι τμήμα μιας ασύμμετρης «ποινικοποίησης» του ρωσικού καθεστώτος μετά την επίδειξη μέρους των καινούργιων ρωσικών όπλων απ’ τον Πούτιν; Είναι εκδήλωση ανησυχίας για την συνεχιζόμενη (αν και αναμενόμενη) παραμονή του στο κέντρο της σκηνής στη Μόσχα και όχι μόνο; Είναι απάντηση στην αποτυχία του να γίνουν πυραυλικές επιθέσεις (με αφορμή, τι ειρωνική σύμπτωση; τις υποτιθέμενες επιθέσεις με «χημικά όπλα» του Άσαντ κατά των αντικαθεστωτικών στην ανατολική Ghouta); Ή μήπως είναι μια σπασπωδική αντίδραση στη σοβαρή «πίεση» που δέχεται ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός και οι σύμμαχοί του σ’ όλη την γραμμή αντιπαράθεσης ανατολική Μεσόγειος – Ειρηνικός (του 4ου παγκόσμιου πολέμου);

Ή μήπως, εντέλει, είναι κάτι γελοίο, όπως υποστηρίζουν κάποιοι: ότι, δηλαδή, η Μay, αιωρούμενη πρωθυπουργός των κτήσεων της αυτού μεγαλειότητας, αποφάσισε ότι βρήκε «κάτι» για να δείξει ότι έχει πυγμή και «παγκόσμια επιρροή»;

Δυστυχώς θα μπορούσε να είναι και το τελευταίο! Αν όχι μόνο του, σίγουρα σε μεγάλο ποσοστό: τα φαινόμενα της παρακμής πυκνώνουν – σ’ έναν καπιταλιστικό κόσμο που βρίσκεται σε παρατεταμένη κρίση / αναδιάρθρωση, σε εσωτερική σύγκρουση, όπου «οι τελευταίοι γίνονται πρώτοι»… Και όπου ο τακτικισμός (του κεφάλαιου και, άρα, των πολιτικών βιτρινών του) γίνεται όλο και περισσότερο οππορτουνισμός…

(φωτογραφία: Όταν είναι υπουργός ένας άγγλος Boris τι μπορεί να περιμένει κανείς; Πως το είπε; «Η ρωσία να σκάσει και να πάει να χαθεί;» Ίσως αντιγράφει έναν ψεκασμένο που πρόσφατα προειδοποίησε – την Άγκυρα – με «επανάληψη του 1821».

Και του 1822. Και του 1823…)

Analytica…

Τρίτη 27 Μάρτη. Δηλαδή τι θέλουν να μας πουν; Ότι τις εκλογές και τα δημοψηφίσματα στον πολιτισμένο κόσμο δεν τα επηρεάζει, τελικά, ο μοχθηρός Πούτιν αλλά τα χαρούμενα πρωτοκοσμικά golden boys των εταιρειών εξόρυξης και επεξεργασίας data;

Αιιι! Σε λίγο θα μας πουν ότι οι πρωτοκοσμικοί (ψηφοφόροι) είναι εντελώς μαλάκες!!… Αλί και τρισαλί!!!

Asset εναντίον asset;

Τρίτη 27 Μάρτη. Από κάποια άποψη, αν μπορούσε κάποιος να το παρακολουθεί σαν κινηματογραφική ταινία, θα είχε το γούστο του: οι οπαδοί του asset 1 (που έχει λερωμένη τη φωλιά του και στα στησίματα των ποδοσφαιρικών μάτς και στη χοντρική πρέζας – πες με noor 1) εναντίον του asset 2 (του οποίου η φωλιά έχει ρωσική μαφία, λαθρεμπόριο τσιγάρων, ξέπλυμα, παπάδες, και ποιος ξέρει τι άλλο). Κι όταν μιλάμε για οπαδούς δεν εννοούμε απλά τους γηπεδικούς: αυτοί είναι οι πελταστές, το ελαφρά οπλισμένο πεζικό… Το πράγμα ανεβαίνει γρήγορα (το ελλαδιστάν είναι χωριό…) και φτάνει ως τα ρετιρέ της κοινωνικής ιεραρχίας (και εξουσίας).

Δεν γίνεται, όμως, να το απολαύσουμε στη σκοτεινή αίθουσα. Ζούμε μέσα στο “έργο”, σαν οι ενάντια στη θέλησή τους κομπάρσοι – μάζα. Το ότι αναλύσαμε έγκαιρα την κρατικοποίηση του εγκλήματος (τετράδιο για εργατική χρήση νο 2…) μας γλυτώνει από παραπλανητικούς συναισθηματισμούς και ηθικολογίες. Αλλά, επίσης, μας σπρώχνει (από εργατική / κριτική / αναλυτική άποψη) πιο κοντά στο επίδικο: στη νομή της εξουσίας.

Το ποδόσφαιρο (όπως στις αρχές των ‘90s τα media, στο “σκάνδαλο Κοσκωτά”) είναι μόνο μια βιτρίνα του αγώνα γι’ αυτή τη νομή…

Εντάσεις στο παρακράτος;

Τρίτη 27 Μάρτη. Παρότι σύμφωνα με τις κάθε είδους mainstream αναλύσεις του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου η δική μας προσέγγιση είναι τουλάχιστον αιρετική, η «περιθωριακότητα» δεν μας χαλάει. Αν (όπως υποστηρίζουμε…) το ελληνικό μοντέλο (καθόλου μοναδικό στον καπιταλιστικό πλανήτη) είναι ο πολιτικός προσοδισμός, ο προσπορισμός δηλαδή οφελημάτων (χρηματικών άμεσα ή έμμεσα, σεξουαλικών, νομοθετικών, κλπ) με βάση την άρθρωση με κάποιο «επίπεδο εξουσίας» (πολιτικής αλλά και θρησκευτικής, στρατιωτικής, εγκληματικής)· κι αν απ’ την δεκαετία του ’90 το βασικό μοντέλο εξουσίας είναι η «δημοκρατική» όσμωση κράτους και παρακράτους, λευκού και μαύρου κεφάλαιου· αν αυτά τα δύο ισχύουν, τότε η «ποσότητα» των πολιτικών προσόδων (κάθε φορά τωρινών και κάθε φορά εν δυνάμει) προσδιορίζει την «ειρήνη» ή/και τον «πόλεμο» ανάμεσα σε διαφορετικές φράξιες των αφεντικών και των λακέδων τους. Περισσότερες πολιτικές πρόσοδοι («φαΐ για πολλούς») σημαίνει λιγότερες εντάσεις. Και το ανάποδο.

Συνεπώς το Θέαμα (ή/και η πραγματικότητα) της κόντρας asset εναντίον asset (εννοώντας: αναμέτρηση μεταξύ μπλοκ κρατικών / παρακρατικών κυκλωμάτων / συμμοριών) προκαλεί για εμάς του αιρετικούς και περιθωριακούς δύο ερωτήσεις. Πρώτον: πρόκειται για πραγματική ή εικονική σύγκρουση; Και δεύτερον, αν η σύγκρουση είναι πραγματική, αυτό σημαίνει “σπάνη” των πολιτικών προσόδων; Ή τι;

Η εκτίμησή μας ξεκινάει απ’ το δεύτερο – έχοντας σαν απάντηση στο πρώτο: «πραγματική». Και πάει ως εξής: η επιβεβλημένη απ’ έξω (από μέσα θα ήταν αδιανόητη έως σκληρά «αντεθνική»!!!) πολιτική λογιστικού εξορθολογισμού σε ότι αφορά τα έσοδα και τα έξοδα του ελληνικού κράτους (συμπεριλαμβανομένων των δανείων του και της «αξιοποίησής» τους), εδώ και 8 χρόνια, σήμαινε υποχρεωτικά «περιορισμό της πίτας» των πολιτικών παροχών / προσόδων. Αυτό δημιούργησε εντάσεις μεταξύ διαφορετικών «λόμπυ» για την πρόσβαση και την νομή των έστω περιορισμένων κρατικών δυνατοτήτων. Αλλά και πολλούς συμβιβασμούς. Και προς στιγμήν (αλλά μόνο προς στιγμήν…) μια ισορροπία (απ’ την άποψη των προσδοκιών) πιο χαμηλά. Έως πολύ χαμηλότερα.

Ξέραμε ότι απ’ την στιγμή που θα εμφανιζόταν στον ορίζοντα η προοπτική (πιο σωστά: η φαντασίωση) απαλλαγής απ’ τις εξωτερικές πιέσεις (αυτό που λέγεται «έξοδος απ’ τα μνημόνια»…) οι προσδοκίες θα ξαναφούντωναν και αυτό, λογικά, θα προκαλούσε αύξηση της έντασης του ενδοπροσοδικού ανταγωνισμού. Οι φαιορόζ έχουν φροντίσει να επιβεβαιώσουν την ανάλυσή μας: είτε έχουν πιστέψει ότι πράγματι θα υπάρξει «έξοδος στη γη της επαγγελίας» είτε σκοπεύουν απλά να αξιοποιήσουν για λογαριασμό τους (δηλαδή για λογαριασμό του ιστορικού βαθέος κράτους / πασοκ) τα λίγο μεγαλύτερα περιθώρια πολιτικού προσοδισμού, κινούνται με αξιοθαύμαστη συνέπεια και ακρίβεια στον ιστορικό δρόμο του ελληνικού κράτους / παρακράτους. Αυτό δεν θα μπορούσε παρά να εντείνει τις κόντρες με άλλες φράξιες συμφερόντων, μικροαστικών, μεσοαστικών, μεγαλο-κάτι, που νοιώθουν ριγμένες…

(φωτογραφία: Ο «καπετάνιος» Γ. Βαρδινογιάννης και ο Γ. Κοσκωτάς τότε. Ο δεύτερος ήταν «μπροστινός». Ήταν η αρχή μιας περιόδου ενός «μοντέλου επιχειρείν» α λα ελληνικά που γενικεύτηκε πολύ γρήγορα, όχι μόνο απ’ τους τότε φίλους του Κοσκωτά αλλά, επιπλέον, απ’ τους τότε αντιπάλους του…)

Το πολιτικά προσοδικό μοντέλο ποτέ δεν πεθαίνει

Τρίτη 27 Μάρτη. Όσες / όσοι διαβάζατε το χάρτινο Sarajevo πιθανόν να το ξέρετε. Η «ροπή» των φαιορόζ πρώτα προς τον asset 1 (τον κληρονόμο της μεγάλης ναυτιλιακής περιουσίας του πατέρα του…) και, στη συνέχεια (όταν για κάποιον λόγο – που μόνο να υποθέσουμε μπορούμε – ο asset 1 θύμωσε και τα «έσπασε», τότε με τους epic «τους βάλαμε σ’ ένα δωμάτιο και τους τα πήραμε» για τις τηλεοπτικές άδειες) η «ροπή» των φαιορόζ προς τον asset 2 (τον θρυλικό λαγό / Ιβάν), επιβεβαιώνει την λειτουργική σχέση μεταξύ «πολιτικής εξουσίας» και πολιτικού προσοδισμού. Δεν είναι φρόνιμο να ξεχνάει κανείς: ο asset 1 ήταν βάσιμα υπόλογος και για το στήσιμο των ματς του ελληνικού ποδοσφαίρου (και όχι μόνον της Α εθνικής, μια ευχάριστη κατάσταση με προέκταση στον τζόγο της ανατολικής ασίας την οποία, η αλήθεια είναι, δεν έστησε ο ίδιος, απλά την «κληρονόμησε»…), αλλά και για το πρεζεμπόριο του noor 1 πριν γίνει (ή ενόσω ήταν) εκλεκτός επισκέπτης στο Μαξίμου (κατ’ ιδίαν, σαν «δημοτικός σύμβουλος Πειραιά» υποτίθεται). Ειδικά για το πρώτο ήταν σαφής η σχέση asset 1 – Κουμουνδούρου όταν υποστηρίζε φανερά την υποψηφιότητα της κυρίας Δούρου για την περιφέρεια, με αντάλλαγμα την «σιωπηλή» υποστηρίξη απ’ την Κουμουνδούρου της δημαρχιακής υποψηφιότητας του βαθυκρατικού Μώραλη στον Πειραιά· που σήμαινε το χοντροκομμένο «φτύσιμο» του κόμματος στον ίδιο τον δικό του υποψήφιο Θ. Δρίτσα (ο οποίος θύμωσε δημόσια για λίγο τότε, μέχρι να καλμάρει με υποσχέσεις, προφανώς, για διαφορετική «αξιοποίηση»…).

Συνεπώς οι προσανατολισμοί ήταν ξεκάθαροι· στη συνέχεια άλλαξαν τα στρατόπεδα. Ο μεν asset 1 στράφηκε «πολιτικο/προσοδικά» εκεί που είχε παραδοσιακή οικογενειακή φιλία (στο Μητσοτακέικο…) οι δε φαιορόζ αναζήτησαν και βρήκαν παρηγοριά στο πορτοφόλι του asset 2. Οι «στρατοί», με την έννοια της κοινωνικής μάζας αλλά και των αξιωματούχων που παρακολουθούν το χρήμα των asset και τις «προσβάσεις» τους στο νομοθετικό, άλλαξαν στρατόπεδα· το μοντέλο έμεινε στη θέση του, ισχυρό όπως πάντα. Τα υπόλοιπα παίζουν αυτές τις μέρες επί σκηνής…

Ποιο είναι, λοιπόν, το επίδικο; Εκτιμάμε ότι είναι η «μεταμνημονιακή» διαχείριση του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους, και των όποιων μεγαλύτερων προσοδικών περιθωρίων του. Ενδεχομένως, υπό το «κατάλληλο επενδυτικό κλίμα», μπορεί να υπάρξουν και λιγότερο ή περισσότερο μαφιόζικες επενδύσεις… Η οκτάχρονη στενότητα μπορεί να μικρύνει αλλά δεν θα εξαφανιστεί. Αυτό σημαίνει ότι θα περιθώρια δεν θα χωράνε τους πάντες, όπως για παράδειγμα έγινε στην «χρυσή εποχή» των ‘90s και των πρώτων χρόνων των ‘00s – όπου δεν υπήρχαν “σκάνδαλα”…

Καθώς τα περιορισμένα περιθώρια «ξεπαγώνουν» (και, προφανώς, φαντάζουν μεγάλα – μπορεί και να είναι) τα μαχαίρια ξαναβγαίνουν. Το δικό μας κρέας είναι πάντα στον πάγκο, άμεσα ή έμμεσα· αλλά πόσοι είναι απ’ την τάξη μας που «γουστάρουν την θυσία» τους για το ένα ή το άλλο πολιτικό ή οικονομικό κάθαρμα, για τον έναν ή τον άλλο φανερά ή κρυφά φασίστα;

(Υπάρχει και μια ακόμα εξέλιξη στην ιστορία του ελληνικού προσοδισμού: οι κεντρικές περσόνες είναι fake. Κρατείστε το, δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε εδώ. Ίσως μιαν άλλη φορά…

Στη φωτό οι δύο asset σαν φίλοι· ο δεξιά χωρίς το πασοκικό μούσι που καλλιέργησε αργότερα…)

Η όαση

Τρίτη 27 Μάρτη. Την προεδρία της ε.ε. γι’ αυτό το εξάμηνο την έχει η Σόφια. Εισάγοντας την πρώτη επίσημη σύσκεψη της βουλγαρικής προεδρίας ο πρωθυπουργός Μπορίσοφ “τόλμησε” τις προάλλες να παρατηρήσει ότι η βουλγαρία είναι μια όαση σταθερότητας μέσα στην ταραγμένη ευρύτερη περιοχή…

Τι ήταν να το πει; Τα στελέχη του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους έγιναν έξαλλα. Αυτοί; Κι εμείς τι είμαστε δηλαδή;

Ενώ το ελληνικό failed state πορεύεται τον σκοτεινό του δρόμο, το πολιτικό και οικονομικό του αφεντιλίκι καμαρώνει ότι είναι «όαση σταθερότητας»!… Ναι; Μόνο το οργανωμένο έγκλημα μπορεί να εγγυηθεί ότι τα πράγματα δεν θα εκτραχυνθούν!

Αρκεί οι φράξιές του να συμφωνήσουν στις μεταξύ τους μοιρασιές…

(φωτογραφία: Κουράγιο: Μια ρημαδοζωή είναι μπάρμπα, που θα πάει, κάποτε θα περάσει…)