Very cold…

Τρίτη 11 Σεπτέμβρη. Όσο είναι στην βιτρίνα το ψόφιο κουνάβι, «περάστε κόσμε». Γιατί το «αντικείμενο του πόθου» του Kim (και του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ συνολικά) κάποια στιγμή το περσινό φθινόπωρο, ετοιμαζόταν για πόλεμο κατά της Πγιονγκγιάνγκ. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του δημοσιογράφου Bob Woodward, που συνεχίζει να διαφημίζει το βιβλίο του «Φόβος: ο Τραμπ στο λευκό οίκο», οι σωματοφύλακες του ψόφιου κουναβιού πρόλαβαν και έκοψαν πριν εκτοξευτεί ένα τιτίβισμα του ψόφιου κουναβιού που έλεγε «θα αποσύρουμε τους αμάχους μας απ’ τη νότια κορέα, τα μέλη των οικογενειών των 28.000 στρατιωτών μας εκεί». Σήμανε συναγερμός στην ηγεσία του πενταγώνου είπε συνεντευξιαζόμενος στο CBS ο Woodward. Θεέ μου, ένα tweet και είναι σίγουρο ότι οι βορειοκορεάτες θα το διαβάσουν ως ότι «επίκειται άμεση επίθεση» απ’ την μεριά μας.

(Τελικά προτιμότερα ήταν εκείνα τα τιτιβίσματα με θέμα τίνος το κουμπί είναι μεγαλύτερο). Αν είχατε έναν τέτοιον επικεφαλής των αντιπάλων, οπουδήποτε, δεν θα του στέλνατε φιλάκια και «αγάπη, μόνο αγάπη ρε»;

Το πιο ιερό κράτος

Τρίτη 11 Σεπτέμβρη. Μπορεί το ισραηλινό φασισταριό να πιστεύει (ή να παριστάνει ότι πιστεύει) ότι το κράτος του Τελ Αβίβ είναι ιερό, το αγαπημένο του θεού, συνεπώς εξαιρείται απ’ οποιαδήποτε κριτική αφορά τα εγκόσμια… Αλλά το πιο ιερό κράτος μακράν είναι το αμερικανικό!

Στα τέλη της προηγούμενης χρονιάς το Διεθνές Δικαστήριο Εγκλημάτων, με έδρα την Χάγη, ανακοίνωσε ότι υπάρχει «εύλογη βάση για την εκτίμηση ότι έχουν διαπραχθεί εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας σε σχέση με την ένοπλη σύγκρουση στο αφγανιστάν». Η ανώτατη εισαγγελέας, η γκανέζα Fatou Bensouda, φαίνεται διατεθειμένη να εξετάσει σοβαρά τις καταγγελίες των αφγανών αμάχων για σφαγές απ’ τον αμερικανικό στρατό· αυτού που στη δύση ονομάστηκε «παράπλευρες απώλειες» – κι ύστερα έγινε τόσο κοινότοπο ώστε να ξεχαστεί.

Δίκη για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα σε βάρος της ανθρωπότητας κατά της Ουάσιγκτον; Τέτοια πράγματα συμβαίνουν μόνο στους ηττημένους! Τολμάει να πιστεύει, λοιπόν, η κυρία Bensouda, ότι οι ηπα έχουν ηττηθεί;

Το ψοφιοκουναβιστάν δεν το βλέπει έτσι· αν και οι αφροί που βγάζει δεν είναι απόδειξη νίκης. «…Δεν θα συνεργαστούμε με το ICC. Δεν θα του προσφέρουμε καμμία βοήθεια. Δεν πρόκειται να συμμετάσχουμε στο ICC. Θα το αφήσουμε να πεθάνει. Άλλωστε, απ’ όπου και να το δει κανείς, το ICC είναι ήδη νεκρό για εμάς. Θα απαγορεύσουμε στους δικαστές και στους ανακριτές του να εισέλθουν στις ηπα. Θα βάλουμε κυρώσεις στα κεφάλαιά του στο αμερικανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, και θα τους οδηγήσουμε ενώπιον των δικαστών μας. Θα κάνουμε το ίδιο για κάθε εταιρεία ή κράτος που στηρίζει την έρευνα του ICC κατά αμερικάνων»… Αυτά είπε ο ψοφιοκουναβικός σύμβουλος εθνικής ασφαλείας Bolton, έχοντας αναψοκοκκινίσει σε βαθμό εγκεφαλικού! Θα πρέπει να θύμιζε Λεβέντη την εποχή του “καρκίνο! να πάθουν καρκίνο!!!”

«Θα του κάνω, θα του δείξω!». Γιατί ώρες ώρες το αμέρικα μοιάζει να συμπεριφέρεται σαν έλληνας μικροαστός οικογενειάρχης γιωταχής που του γρατζούνισαν το όχημα; Ίσως υπάρχει μια βαθύτερη ιερότητα που συνδέει τους λούμπεν, άσχετα από κλίμακα και τομέα…

(φωτογραφία: Δεν κοιμούνται. Είναι εφτά απ’ τα έντεκα πιτσιρίκια που δολοφονήθηκαν «κατά λάθος» σε αμερικανικό βομβαρδισμό τον Απρίλη του 2013 – επί Obama… «Κατά λάθος»; Μπορεί και όχι. «Αυτά πρέπει να τα σκοτώνεις μικρά, γιατί άμα μεγαλώσουν…»)

Ο βήχας και οι φίλοι δεν κρύβονται

Τρίτη 11 Σεπτέμβρη. Ποιοι Podemos; Ποια «λίστα Τσίπρα» στην ιταλία; Ποιος Μαδούρο και πράσινα άλογα; Οι αληθινοί φίλοι του ροζ τμήματος του φαιορόζ γκουβέρνου βρίσκονται στην Ουάσιγκτον (και στο Λονδίνο…)· όπως ακριβώς προβλέπει το manual των πόστων τους.

Τα γράφαμε έγκαιρα, τότε, το ’14 και το ’15, τις εποχές της «ανατρεπτικής μέθης» – αλλά είμαστε περιθωριακοί. Ωστόσο αυτή η φιλία / συμμαχία μπορεί να θεωρηθεί ως και φυσιολογική, αφού το νούμερο 1 «εθνικό κεφάλαιο» είναι ο εφοπλισμός. Εκείνο που αναγκάζει την επιστήμη να σηκώσει τα χέρια είναι ότι αρκετές χιλιάδες οπαδών απ’ τη μια συνεχίζουν να παριστάνουν τους «αντιιμπεριαλιστές» και απ’ την άλλη συνεχίζουν να παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν…

Υποθέτουμε ότι σύντομα θα μας εξηγήσουν τα καλά της «αμερικανικής βοήθειας» τότε… Και όχι μόνο…

(φωτογραφία: Οι φιγούρες των περαστικών στο πρώτο πλάνο δεν φαίνονται πάντως ούτε εντυπωσιασμένες ούτε τρομαγμένες…)

Εξ οικείων τα βέλη

Τρίτη 11 Σεπτέμβρη. Ωστόσο «δεν κάθονται όλα» στους συμμάχους της Αθήνας – όπως, άλλωστε, ούτε στην ίδια… Ο Richard Clark, αμερικάνος γερουσιαστής απ’ την Βιρτζίνια, ρεπουμπλικάνος μάλιστα, που φαίνεται απ’ τις επισκέψεις του στη Δαμασκό ότι είναι «φίλος του Άσαντ», βγήκε και είπε χτες, συνεντευξιαζόμενος στην Washington Post, ότι:

«… Η αγγλική M16 ετοίμαζε μια fake χημική επίθεση στο Idlib, όχι κανονική, αλλά μια κατά την οποία όντως θα μετακινούνταν άνθρωποι από μια περιοχή, και είχε εκπαιδεύσει αυτούς τους ανθρώπους να παριστάνουν τα θύματα χημικής επίθεσης…. Το σχέδιο προέβλεπε να χρησιμοποιηθούν τα ‘άσπρα κράνη’ που μόνιμα εμπλέκονται σε τέτοιες βρώμικες ιστορίες, για να προβάλλουν την επίθεση…»

Δεν τα λέει η ρωσική fsb αυτά, ούτε ο ρωσικός στρατός. Τα λέει ένας αμερικάνος ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής. Μπορείς να τον πεις «πράκτορα»; Μπορείς – αλλά έτσι μεγαλώνεις το πρόβλημα…

Αυτός ο Clark δίνει βέβαια τους άγγλους, όχι τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Η καταγγελία του κατά συνέπεια μαζεύει πολλά “like” απ’ την Μόσχα, που θα έχει ένα επιπλέον επιχείρημα να φωνάζει ότι και η περιβόητη «δηλητηρίαση των Skripal» δουλειά των ίδιων (αγγλικών) υπηρεσιών ήταν.

Απ’ την άλλη όμως δεν δημιουργείται, έτσι, μια κάποια «κρίση εμπιστοσύνης» στις γραμμές των πιστών συμμάχων, όπως είναι οι έλληνες; Όχι επειδή το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον κάνουν προβοκάτσιες – αλλοίμονο, αυτή είναι η δουλειά κάθε κράτους που σέβεται τον εαυτό του. Όμως ούτε μια σφικτή «εθνική ενότητα» βρε αδερφέ, τέτοια που να εμποδίζει τις διαρροές και τα from inside «καρφώματα»; Ούτε μια απαγόρευση για λόγους εθνικής ασφάλειας; Που πάμε έτσι;

Ώρα είναι τώρα να παραδειγματιστούν κι εδώ τίποτα αλαφροΐσκιωτοι, και να βγει κανάς βουλευτής του συ.ριζ.α. με αποκαλύψεις για τα εθνικά κομπρεμί με το Τελ Αβίβ – (λέμε, για παράδειγμα…)

All tomorrow’s parties…

Δευτέρα 10 Σεπτέμβρη. Η Nico σκοτώθηκε, ο Reed πέθανε υποχόνδριος, ο Cale κρατάει ακόμα… Αλλά αυτή η μουσική, 50 χρονών ήδη, δεν έχει κανένα παράπονο απ’ την ιστορία. Ίσως επειδή το 1967 μπορούσε κανείς να πειραματίζεται με το μέλλον αβέβαιο. Δηλαδή ανοικτό.

Οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι Velvet Underground λοιπόν, απ’ το πρώτο τους άλμπουμ (Andy Warhol please…), του 1967. Αν πίνετε καφέ αφήστε το να παίξει. Αν κάνετε κάτι άλλο, κλείστε ραντεβού ακρόασης… (Ο 20ος αιώνας έχει φύγει, οπότε δεν θα γουργουρίζει στα πόδια σας σα γάτα ζητιανεύοντας ένα χάδι…)

Monday morning…

 

Κάποιος να σε προσέχει

Δευτέρα 10 Σεπτέμβρη. Οι πρωτοκοσμικές κοινωνίες (η ελληνική σ’ αυτήν την περίπτωση είναι τέτοια, plus τον μίζερο επαρχιωτισμό της…) δεν αναστενάζουν μόνο στα γήπεδα και στα social media. Αναστενάζουν και στους ψυχογιατρούς. Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, με μόνο εισιτήριο την πληρωμή της επίσκεψης (εκεί που τα συστήματα δημόσιας υγείας δεν καλύπτουν το έξοδο) αγοράζουν το άνοιγμα της εσώψυχών τους, ελπίζοντας σε ίαση, σε κατευνασμό. Σύμφωνα με τις επίσημες μετρήσεις, στα κράτη μέλη της ε.ε. συν την ισλανδία, τη νορβηγία και την ελβετία, το 27% του ενήλικου πληθυσμού (μεταξύ 18 και 65 χρονών) επισκέφτηκε ψυχογιατρούς για την διαχείριση μιας τουλάχιστον ακολουθίας mental disorders το 2017.

Αλλά οι ειδικοί λένε ότι το μέγεθος αυτό είναι κατώτερο του πραγματικού. Πρώτον επειδή στα στοιχεία δεν περιλαμβάνονται όλες οι mental disorders. Και δεύτερον επειδή όπου υπάρχει φοροδιαφυγή των ψυχογιατρών (π.χ. στο ελλαδιστάν…) δεν μπορεί να υπάρξει υπολογισμός των ασθενών. Ένα είναι βέβαιο: το φαινόμενο έχει σαφείς αυξητικές τάσεις.

Τι συμβαίνει άραγε; Το διαμάντι στο στέμμα της εξέλιξης της ανθρωπότητας, ο πρώτος καπιταλιστικός κόσμος, «τρελαίνεται»; Ή μήπως η περήφανη νίκη του ατομισμού (και ξέρουμε διάφορους που δηλώνουν εχθροί του αλλά είναι οι πιο φανατικοί εκφραστές του) διαλύει συστηματικά όχι μόνο τα όποια υπόλοιπα διανθρώπινων σχέσεων ήταν ζωντανές στο προηγούμενο καπιταλιστικό παράδειγμα, αλλά και κάθε δυνατότητα τωρινής ανασύστασης τέτοιων σχέσεων;

Ανοίγεις την ψυχή σου υπό την καθοδήγηση ενός άγνωστου ειδικού επειδή δεν υπάρχει ένα φιλαράκι που να σ’ αγαπάει στ’ αλήθεια· ένα φιλαράκι που να μην ντραπείς το εσώτερο ξεβράκωμά σου μπροστά του, ως εκεί που θα πονέσεις αφόρητα – και λυτρωτικά· ένα φιλαράκι που θα περιθάλψει την πληγή σου βγάζοντάς σε βόλτα μέσα στην άγρια νύχτα με το ζόρι;

(Πόσο ρομαντικά ακούγονται αυτά, ε; Πόσο παλιομοδίτικα; Όμως ναι: μαζί με τον καπιταλισμό υπάρχει και η μοναξιά…)

Κάποιον να προσέχεις

Δευτέρα 10 Σεπτέμβρη. Κι αν, τελικά, ο πληρωμένος ειδικός, ο άγνωστος (ενδεχομένως και ο απόλυτα άσχετος…) είναι μια κάποια λύση ώστε κάποιος να σε προσέξει, υπάρχει άραγε ανάλογη λύση στο να προσέξεις εσύ κάποιον;

Λένε ότι είναι προσόν. Μπροστά σε μία ή δύο μεγάλες οθόνες, συν ένα ή δύο smartphones, συν μια (όποια) συσκευή ακόμα, καταφέρνει να τις χειρίζεται όλες ταυτόχρονα. Μιλάει στο κινητό, απαντάει στο viber, παρακολουθεί ένα viral video, κάνει μια on line δουλειά· μπορεί και περισσότερα. Είναι ένα θαύμα «πολυλειτουργικότητας», κάτι σαν ανθρώπινος ελβετικός σουγιάς μ’ όλα τα εξαρτήματα ανοιγμένα ταυτόχρονα…

Αλλά η προσοχή; Η προσοχή έχει γίνει κάτι σαν καλειδοσκόπιο. Κομματιασμένη, ένα ποσοστό εδώ, ένα εκεί, ένα τρίτο παραπέρα. Αυτό δεν είναι εργασιακό μοντέλο! Αυτό είναι υπόδειγμα ζωής!!! Αυτό είναι ο 21ο αιώνας χωρίς οδηγίες χρήσης! Χωρίς σωσίβιο… Χωρίς αλεξίπτωτο… Αποδεικνύεται στις παρέες, όπου οι “live” κουβέντες γίνονται παράλληλα με ηλεκτρονικές αλληλογραφίες, φωτο-αποθατίσεις που διακόπτουν κάθε οιρμό… Και κάτι περίεργες σιωπές, σαν καθιζήσεις…

Πώς, λοιπόν, να συγκεντρώσεις την προσοχή σου στο τραύμα που πάει να σου δείξει το φιλαράκι όταν είναι ντεμοντέ να συγκεντρώνεις την προσοχή σου οπουδήποτε, ακόμα και (ατυχώς…) στα δικά σου τραύματα; Πως να μπεις στη θέση (στο πάθος και στο λάθος) του άλλου όταν δεν έχεις πια καμμία θέση, όταν απο-εδαφικοποιείσαι διαφεύγοντας κάθε σοβαρή ευθύνη, όταν πλανάρεις πάνω στην αφρίζουσα «κοινωνικότητα», ακόμα κι αν πρόκειται για τους αφρούς υπόγειων θυμών και ακόμα πιο υπόγειων πνιγμών; Κι αφού πάντα είσαι αλλού και εδώ, λίγο εδώ, λίγο αλλού και λίγο ακόμα πιο πέρα, αφού έγινες άτοπος κι άρα ότι κάνεις είναι ά-τοπο, που θα βρεις, με τη σειρά σου, ένα φιλαράκι που να σ’ αγαπάει και να σε νοιάζεται στ’ αλήθεια· ένα φιλαράκι που θα τα παρατήσει όλα για πάρτη σου και θα σε ανασηκώσει μέχρι να σε δει να ξαναπερπατάς χωρίς να τρεκλίζεις, αύριο ή μεθαύριο το πρωί; Αφού δεν μπορείς να προσέξεις κανέναν και πουθενά, που και πότε θα σε προσέξει κάποιος;

Κοίτα το αόρατο βέλος στον αόρατο τοίχο: κατευθείαν στους ψυχογιατρούς! Αγόρασε προσοχή, ενδιαφέρον, μέριμνα, φροντίδα. Αγόρασε αυτά που δεν τολμάς (ή δεν ξέρεις…) να χαρίσεις. Πλήρωσε για το μισό (να κοιτάξει κάποιος τα “μέσα” σου διαγώνια, βαριεστημένα, επαγγελματικά…) για να πάρεις μπόνους το άλλο μισό (να μην είσαι ποτέ το φιλαράκι που…)

(φωτογραφία: Και χειρουργεία παίζουν…)

Κράτα με να σε κρατώ…

Δευτέρα 10 Σεπτέμβρη. Τα ζόρια που οδηγούν στα ψυχοϊατρεία είναι αστεία μπροστά στα ζόρια παλιότερων γενεών· που τα κουμάνταραν, με ηρωϊκούς ή αντιηρωϊκούς τρόπους, αλλά σίγουρα χωρίς ειδικούς των ανθρώπινων σχέσεων. Όλα τα σύγχρονα ψυχοζόρια είναι αστεία, εκτός από ένα. Αυτό είναι καινούργιο και τραγικό.

Μάθαμε, σωστά, να είμαστε εχθροί της εκμετάλλευσης… Τώρα πρέπει να μάθουμε επιπλέον κι άλλη μια εχθρότητα, ζόρικη: απέναντι στην εγκατάλειψη… που έχει γίνει η χαριτωμένη βασική συνθήκη της «κοινωνικότητας». Απέναντι στην εγκατάλειψη σαν την διαστροφή των “like”. Όχι μόνο των ηλεκτρονικών αλλά και των υπαρξιακών· της ρηχότητας των αισθημάτων και της φλύαρης αδιαφορίας για τους άλλους… (Μια διαστροφή που έχει ωστόσο την γενεαλογία της).

Όλο και περισσότερα κρύβονται «κάτω απ’ το χαλί». Όταν όμως ο σωρός γίνει βουνό, θα πρέπει να το ανέβουμε. Και θα το ανέβουμε, αλλιώς θα πέσει και θα μας πλακώσει. (Οι ψυχογιατροί και τα ψυχοφάρμακα του σύμπαντος είναι κι αυτά μέσα στο βουνό…).

Κουφώματα (γεωπολιτικά) 1

Κυριακή 9 Σεπτέμβρη. Στα τέλη του περασμένου Γενάρη ο αμερικάνος πρεσβευτής στην Αθήνα Geoffrey Pyatt (ο αξιωματούχος που σαν πρεσβευτής στο Κίεβο είναι βουτηγμένος μέχρι τις ρίζες των μαλλιών του στην προβοκατόρικη σφαγή στην πλατεία Meidan… για να μην ξεχνάμε) συνεντευξιαζόμενος στο τ/σ Sky είπε μεταξύ άλλων άκρως επαινετικών για την ελληνοαμερικανική συμμαχία και τα πιο κάτω:

… Βλέπουμε την Ελλάδα ως μια πολύ θετική επιρροή στη γειτονιά και όπως είπαμε, όπως ο αντιπρόεδρος Pence είπε, βλέπουμε την Ελλάδα σαν πυλώνα σταθερότητας σε μια περίπλοκη περιοχή, που αφορά στα δυτικά Βαλκάνια, στην ανατολική Μεσόγειο και στις περιοχές της Βόρειας Αφρικής. Και αυτό πιστεύω είναι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι όταν δουλεύεις πάνω στις σχέσεις Ελλάδας – ΗΠΑ σήμερα. Είναι στον τρόπο που αυτή η χώρα αποκαθιστά τον ρόλο της ως γεωπολιτικός «μεντεσές» μεταξύ της Ευρώπης και της ευρύτερης γειτονιάς. Και το κάνει αυτό ως δυνατός ΝΑΤΟϊκός σύμμαχος των ΗΠΑ…

Ο χαρακτηρισμός «μεντεσές» τράβηξε για λίγο την προσοχή, περιγελάστηκε – αλλά δεν εξηγήθηκε. Ξεχάστηκε γρήγορα… Στην ασταμάτητη μηχανή έκανε εντύπωση όμως. Δεν είναι λέξη απ’ την καθωσπρέπει διπλωματική ορολογία, αυτό είναι βέβαιο! Δεν είναι λέξη από οποιοδήποτε γνωστό πολιτικό λεξιλόγιο· δεν μπορεί καν να είναι σίγουρος κάποιος αν είναι τιμητικός χαρακτηρισμός ή υποτιμητικός… Δεν έχει κάτι ηρωϊκό σαν την λέξη «προμαχώνας», «κάστρο», «φύλακας» ή άλλες παρόμοιες… «Μεντεσές»; «Πόμολο»; «Σοβατεπί»; Τι είναι αυτά; Τόσες δεκαετίες σύμμαχος για να καταλήξει (το ελλαδιστάν) …. μεντεσές;

Ακόμα χειρότερο: η λέξη «μεντεσές» είναι τουρκική: menteşe… Και ο πρεσβευτής το ήξερε· δεν την έμαθε (την λέξη) παίζοντας μπάλα στη γειτονιά του… Αν ο κυρ Pyatt δεν είναι αλκοολικός ή λογοτέχνης (τίποτα απ’ τα δύο…) θα έπρεπε να προκαλέσει το ελλαδιστάν αφού ενώ μιλούσε αμερικάνικα χρησιμοποίησε ξαφνικά μια τουρκική λέξη, και μάλιστα την λέξη «μεντεσές», για να δώσει ένα όνομα στη γεωπολιτική λειτουργία του ελληνικού ιμπεριαλισμού μέσα στον ευρύτερο σχεδιασμό του αμερικανικού.

Γιατί λοιπόν «μεντεσές» το ελλαδιστάν; Τι ήθελε να πει με τέτοιον κωδικό ο αμερικάνος διπλωμάτης;

(«Μεντεσές» εμείς; Που δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού; Ούτε λαμπατέρ βρε αδερφέ; Ούτε, έστω, μια απλίκα;)

(φωτογραφία: “Δεν πειράζει που μας έχετε για μεντεσέ και όχι για πολύφωτο. Δεν πειράζει καθόλου κύριε Πένσα”…)

Κουφώματα (γεωπολιτικά) 2

Κυριακή 9 Σεπτέμβρη. Την απορία της την κράτησε η ασταμάτητη μηχανή. Και της λύθηκε κατά κάποιον τρόπο πριν λίγους μήνες όταν έμαθε τον (αμερικανικό) χαρακτηρισμό για την Άγκυρα: swing state…

Το swing είναι, ως γνωστόν, ένα είδος μουσικής και χορού που άνθησε στα ‘30s και στα ‘40s – περνάει κατά καιρούς και φάσεις αναβίωσης. Το swing state είναι όμως ένας αμερικανικός όρος κατ’ αρχήν εσωτερικής χρήσης που περιγράφει τις πολιτείες εκείνες των ηπα που υπάρχουν σοβαροί λόγοι, σε προεδρικές εκλογές, να κερδηθούν είτε απ’ τον δημοκρατικό είτε απ’ τον ρεπουμπλικάνο υποψήφιο. Μ’ άλλα λόγια τα swing states είναι (όχι μόνο εντός αλλά και εκτός ηπα) εκείνες οι επικράτειες για τις οποίες μπορούν να πιθανολογηθούν εξ ίσου σοβαρά δύο πολιτικά (ή γεωπολιτικά…) αντίθετες καταστάσεις· χωρίς να μπορεί κανείς να προβλέψει με σιγουριά τι θα γίνει, μέχρι την τελευταία στιγμή….

Άνοιξε ο ορίζοντας! Αν η Ουάσιγκτον θεωρεί την Άγκυρα «swing state», δηλαδή μια «πόρτα» που είναι εξίσου πιθανό να μείνει είτε ανοικτή είτε κλειστή για τους αμερικανικούς σχεδιασμούς στην ευρύτερη μέση Ανατολή (συμπεριλαμβανόμενης της ανατολικής Μεσογείου), τότε ο εξασφαλισμένος «μεντεσές» αρχίζει να αποκτάει ένα νόημα! Γιατί ο μεντεσές απ’ την μια μεριά είναι βιδωμένος σ’ ένα σταθερό κούφωμα (τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό εν προκειμένω) και απ’ την άλλη μπορεί να διευκολύνει ή να δυσκολέψει τις κινήσεις της «πόρτας». Του “swing state”… Δεν χρησιμοποίησε ο αιμοβόρος αμερικάνος πρεσβευτής τυχαία μια τουρκική λέξη, και μάλιστα την συγκεκριμένη, menteşe, για να περιγράψει την “γεωπολιτική αξία” που δίνει η Ουάσιγκτον στο ελληνικό οικόπεδο!!! Αντίθετα, χρησιμοποίησε έναν όρο απ’ την αργκώ των ανώτερων υπαλλήλων της Ουάσιγκτον!…

Μεντεσές!!! Ένα φτηνό εξάρτημα. Που θέλει “λάδωμα” για να δουλεύει, αλλά αν χαλαρώσεις μια ή δυο βίδες του η πόρτα που κρατάει “κρεμάει”. Και ακινητοποιείται…