Tag: προσοδισμός

Καθεστωτικές χαριτωμενιές

Παρασκευή 26 Οκτώβρη. Με αφετηρία (υποτίθεται…) την «συμφωνία των Πρεσπών» έχει ξεδιπλωθεί ένα χαριτωμένο σπρωξίδι («κατς, σικέ: όλα απάτη!») στην εντόπια πολιτική σκηνή. Ανάλογα με τα γούστα (της μικροαστικής πλειοψηφίας τα γούστα είναι γνωστά: trash) μπορεί κανείς να παρακολουθεί τα δυο βουνά, τον ογκόλιθο και τον ψεκασμένο, να μαλώνουν, με ή χωρίς Soros· και τους υπόλοιπους, «πηνειούς», σιγανά ποταμάκια ή χείμαρρους, να ελίσσονται ανάμεσα.

Η άλλη εκδοχή είναι να καταλάβει (όποιος το αντέχει…) ότι η «μεταμνημονιακή φάση» της ελληνικής διαχείρισης της κρίσης ξαναβάζει στον πάγκο τις πολιτικά προσοδικές ισορροπίες (ασταθείς και σε αναμονή, έτσι κι αλλιώς) που διαμορφώθηκαν στα 8 «μνημονιακά» χρόνια. Που σημαίνει ότι λαίμαργα κυκλώματα και μηχανισμοί είναι υποχρεωτικό να ξανασυγκρουστούν (ή/και να ξανασυμβιβαστούν) σε μια λίγο πιο διευρυμένη βάση κρατικών παροχών· στο βαθμό που πιστεύουν (ή ξέρουν) ότι τα περιθώρια τέτοιων παροχών έχουν διευρυνθεί.

Αν η πιο πάνω θέση είναι σωστή, τότε η αδυναμία επεκτάσεων εκτός συνόρων, δηλαδή η αδυναμία νέων εκστρατειών και πραγματικών, υλικών νέων γεωπολιτικών προσόδων (παρά την χωρίς όρια παροχή «διευκολύνσεων» προς τους συμμάχους…) δημιουργεί ένα αόρατο σχίσμα. Απ’ την μια η ιδεολογία της εθνικής γραμμής (πότε για το «μακεδονικό», πότε για την «τουρκία») που κρατάει την κάθε θεία Λίτσα «με το όπλο παρά πόδας», να χορταίνει (και να κρατάει μόνιμη την αρρώστια της) με εθνικό μίσος. Είναι μια φτηνή “διατροφή”, για να γίνει ένα πρώτο ξεσκαρτάρισμα μεταξύ των λιμασμένων. Απ’ την άλλη, και σε απόσταση απ’ το προηγούμενο, η λύσσα για την μοιρασιά των όποιων περιορισμένων εσωτερικών πόρων, δηλαδή τον έλεγχο του κρατικού προϋπολογισμού, της προσοδικής νομοθεσίας (: της βουλής), και του εκτελεστικού του κράτους (δικαστήρια, σώματα ασφαλείας: αστυνομία, μυστικές υπηρεσίες, λιμενικό, κλπ).

Το πρώτο μεταφέρει στο δεύτερο την επιβεβαίωση του εθνοκρατικού ιμπεριαλισμού προς το εσωτερικό του κοινωνικού σχηματισμού, με την ίδια έννοια που αυτός θα ήθελε να εκδηλωθεί προς τα έξω (αλλά δεν μπορεί): σα νομή. Θέσεων, προσβάσεων, πόρων, νόμων, διατάξεων… «βάσεων». Εκτός απ’ τις βάσεις διάφορων συμμαχικών στρατών, οι υπόλοιπες, οι «βάσεις προσοδισμού εσωτερικού», λέγονται «βύσματα». Και είναι λαοφιλείς.

Έτσι, μιας και τα αφεντικά των φαιορόζ (και όχι μόνο του ψεκασμένου) ξέρουν ότι το ιμπεριαλιστικό blame game τους, πότε κατά του μακεδονικού κράτους και πότε κατά του τουρκικού, συντρίβεται κάτω απ’ το βάρος παγκόσμιων συσχετισμών και ελιγμών δύναμης, το επιστρέφουν στη βάση του, στο εσωτερικό, σαν προεκλογικό θέαμα και μαφιόζικα νταραβέρια «εν όψει»…

Blame game εσωτερικού: Πληρώνει ο Σόρος; Πληρώνει ο Σώρρας; Που υπάρχουν λεφτά; Για ποιούς;

Κι όμως, ο λαός έχει ακόμα περισσότερο δίκιο!

Παρασκευή 3 Αυγούστου. Είναι κάτι που κρύφτηκε, σαν οικογενειακό ενοχικό μυστικό, επί πολλές ημέρες. Χτες, στο περιθώριο του αντιπυρικού πολιτικού μελοδράματος, κάτι ακούστηκε: υπήρξαν (όχι ένας, όχι δύο, αλλά πολλοί) ιδιοκτήτες εξοχικών στο θρυλικό Μάτι οι οποίοι, τις ώρες που η φωτιά ορμούσε, έτρεχαν με τα αμάξια τους στην περιοχή, από άλλα μέρη – για «να σώσουν την περιουσία τους». Ας το επαναλάβουμε: την στιγμή που θα έπρεπε να εγκαταλειφθεί η περιοχή, δεκάδες μικροαστοί ορμούσαν αντίθετα.

Κι αυτό είχε έως και εγκληματικές συνέπειες. Ενώ η τροχαία προσπαθούσε να τους εμποδίσει να πλησιάσουν την περιοχή, αυτοί, λυσσασμένοι απ’ το γεγονός ότι το παλιοκράτος τους εμποδίζε να «σώσουν την περιουσία τους» όχι μόνο πλακώνονταν (φραστικά…) με τους τροχόμπατσους, αλλά προσπαθούσαν (και κάποιοι κατάφεραν) να τους παρακάμψουν, οδηγώντας στο αντίθετο ρεύμα. Στο ρεύμα, δηλαδή, απ’ το οποίο θα έπρεπε να διαφύγουν όσοι / όσες βρίσκονταν ήδη «στις περιουσίες» τους… Με δυο λόγια: οι “ήρωες” της ατομικής ιδιοκτησίας έκαναν ότι μπορούσαν για να δυσκολέψουν την σωτηρία όσων ομοίων τους είχαν εγκλωβιστεί ήδη στην περιοχή…

Τι σημαίνει ότι οι μικροαστοί «πέφτουν στη φωτιά για να σώσουν τις περιουσίες τους»; Τι σημαίνει πως όσοι είναι “εκτός” επικοινωνούν τηλεφωνικά με άλλους που βρίσκονται ήδη εκεί, για να τους ανακοινώσουν ότι «έρχομαι»; Μήπως ότι αυτοί οι άλλοι θα εγκαταλείψουν την «μάχη της προστασίας της περιουσίας» ενόσω έρχονται «γενναίες ενισχύσεις»; Κάτι τέτοιο θα ήταν προδοσία!!! Και τι ακριβώς σημαίνει «προστασία της περιουσίας» σε τέτοιες συνθήκες; Μάνικα ή τον πυροσβεστήρα του αμαξιού; Κάποιο υπερόπλο σίγουρα: τις μικροαστικές φαντασιώσεις!

Για να το πούμε με δυο κουβέντες: ενώ η περιοχή με τα εξοχικά έπρεπε να εκκενωθεί έγκαιρα και μεθοδικά, όχι μόνο δεν υπήρχε τρόπος, αλλά δεν υπήρχε καν καμία τέτοια διάθεση από ένα ικανό μέρος των ιδιοκτητών. Το εντελώς αντίθετο! Και σε τέτοιες περιπτώσεις όσοι το παίζουν “μάγκες” επηρεάζουν κι όσους είναι αμήχανοι κι αναποφάσιστοι μέσα στο δέος / φόβο τους.

Είναι Το γεγονός, διαχρονικό και κοινωνική σταθερά, και γι’ αυτό ακριβώς έπρεπε να κρυφτεί καλά, όπως και έγινε: οι έλληνες μικροαστοί, ζώντας και δρώντας εύκολα εντός/εκτός νόμου κατά τα συμφέροντά τους, πιστεύουν ότι είναι υπεράνθρωποι! Και ότι είναι ικανοί να «προστατέψουν την περιουσία τους» έναντι οποιουδήποτε κινδύνου οι ίδιοι. Αυτοπροσώπως. Όχι απλά είναι ικανοί. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΙ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΙ!!!

(Για να μην ξεχνιόμαστε, είναι η ίδια ακριβώς φάρα που πυροβολούσε και σκότωνε πεινασμένους μετανάστες πριν 25 χρόνια, επειδή πήγαν να κλέψουν… πατάτες… Και φυσικά οι δολοφόνοι κηρύσσονταν πανηγυρικά αθώοι απ’ τα δικαστήρια, επειδή “βρίσκονταν σε άμυνα”. Ε, όταν οι έλληνες “βρίσκονται σε άμυνα” σκοτώνουν· ακόμα και τους εαυτούς τους αν δεν υπάρχει κάποιος άλλος να την πληρώσει… Το “Κούγκι” δικός τους εθνικός μύθος είναι…)

Μ’ αυτά τα δεδομένα, σε τέτοιες περιπτώσεις θανάτου και καταστροφής, ας μην βλαστημάει κανείς ούτε τις πολιτικές βιτρίνες ούτε την επάρκεια και τον επαγγελματισμό των θεσμών που φτιάχνουν αυτοί οι έλληνες μικροαστοί. Όλα είναι προσχήματα. Γιατί ο λαός ζει μόνιμα ένα κατά φαντασία «έπος», με πολλαπλές διαστάσεις, μορφές… Με μόνιμες διαστροφές δηλαδή…

Κι όταν οι διαστροφές καταλήγουν σε καταστροφές, απλά ο λαός ψάχνει τους «προδότες» όσο γίνεται πιο εμφατικά..

(Οι φωτογραφίες είναι απ’ τις φωτιές στην Καλιφόρνια, που καίνε εδώ και πάνω από μια βδομάδα. Ως τώρα έχουν καεί 6 άτομα, ανάμεσά τους 2 πυροσβέστες. Ενώ περίπου 40.000 έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια τους. Στους αμερικάνους υπηκόους, μ’ όλα τους τα κουσούρια, υπάρχει κάτι που λείπει απ’ την συλλογή τους: «ρε εμένα θα μου πεις πως θα σώσω το σπίτι μου;»

Χμμμ… Ίσως πρέπει να γίνει εξαγωγή ελληνικού ταπεραμέντου. Σε συσκευασία του ενός και των πέντε λίτρων… )

Ο λαός έχει πάντα δίκιο 1…

Πέμπτη 2 Αυγούστου. Η συντριπτική πλειονότητα των «καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος» του είδους εστιατόρια, μπαρ, συναυλιάδικα, κλπ, δεν έχουν εξόδους κινδύνου. Κάτι που είναι απαραίτητο με βάση τους νόμους (και εύλογο). Μην ρωτήσετε πως έχουν άδειες λειτουργίας. Ξέρετε…

Τα ιδιωτικά φροντιστήρια και ιεκ που στεγάζονται σε πολυκατοικίες όχι μόνο εξόδους κινδύνου δεν έχουν, αλλά ούτε καν κανονικές εξόδους – εκτός αν τα κλιμακοστάσια των πολυκατοικιών και των κτηρίων γραφείων θεωρούνται «κανονική έξοδος για πλήθος»… (Έχουν, πάντως, αυλές: τα πεζοδρόμια…). Μην ρωτήσετε πως έχουν άδειες λειτουργίας. Ξέρετε…

Τα ιδιωτικά «πολυ-ιατρεία» που στεγάζονται είτε σε πολυκατοικίες είτε σε απλά κτήρια γραφείων δεν έχουν εξόδους κινδύνου. Μην ρωτήσετε πως έχουν άδειες λειτουργίας. Ξέρετε…

Είναι συζητήσιμο αν, καν και καν, τα κτήρια δημόσιων υπηρεσιών (όπως, π.χ., οι εφορίες….) έχουν εξόδους κινδύνου. Όπως δεν έχουν και αρκετά άλλα, απ’ αυτά που στον «πολιτισμένο καπιταλιστικά κόσμο» θεωρούνται αυτονόητα.

Το ότι δεν έχει υπάρξει ως τώρα ανάγκη γρήγορης εκκένωσης τέτοιων χώρων / επιχειρήσεων ή κάποιο περιστατικό μαζικού πανικού, με ό,τι αυτό θα σήμαινε σε νεκρούς και τραυματίες, το ελληνικό ταπεραμέντο το αποδίδει στην «θεά τύχη». Αν όμως (δεν το ευχόμαστε…) «συμβεί το μοιραίο», μην ρωτήσετε τι θα ακολουθήσει. Ξέρετε…

(Δεν θα φταίει η «θεά ατυχία»! Μάλλον η όποια, την στιγμή του θανάτου, κυβέρνηση θα χρεωθεί… Εύκολο κι απλό.)

Ο λαός έχει πάντα δίκιο 2…

Πέμπτη 2 Αυγούστου. Η αξία των παραπάνω υπενθυμίσεων βρίσκεται στο ότι αφορούν την καθημερινότητα πολλών εκατοντάδων χιλιάδων ατόμων, σ’ όλη την επικράτεια. Τα οποία πολλές εκατοντάδες χιλιάδες άτομα, που είναι ο ελληνικός «λαός», ευχαρίστως θα άφηναν να πνιγούν μερικές δεκάδες μετανάστες – για να υπερασπίσουν το «ιερό δικαίωμά τους στην ασφάλεια», όπως λένε. Τα μαγαζιά της μαζικής αποχαύνωσης / διασκέδασής τους απ’ την άλλη (για παράδειγμα) δεν τα θεωρούν «απειλή για την ασφάλειά τους»… Το αντίθετο.

Κι αφού είναι ο λαός, έχουν δίκιο… Και το επιβάλλουν…

Καπιταλισμός – κατά παρέκκλιση 1…

Πέμπτη 2 Αυγούστου. Οποιοσδήποτε φοιτητής / φοιτήτρια αρχιτεκτονικής σχολής τα τελευταία 50 χρόνια το έχει διδαχθεί: «η αυθαίρετη δόμηση στην ελλάδα». Έχει διδαχθεί ότι στις δεκαετίες του ’50, του ’60 και του ’70 τα «αυθαίρετα» ήταν οι παράγκες της ντόπιας εργατικής τάξης, γύρω από βιομηχανικές εγκαταστάσεις (όπως, π.χ., το Πέραμα) – και ότι απ’ την δεκαετία του ’80 και μετά τα «αυθαίρετα» είναι τα εξοχικά των μικροαστών και των μεσοαστών… Που στο όνομα της κρατικής πολιτικά προσοδικής φιλευσπλαχνίας νομιμοποιούνταν κατά κύματα, έναντι κάποιων “προστίμων” – και κυρίως ψήφων.

Οι ίδιοι ακριβώς φοιτητές, σαν επαγγελματίες μηχανικοί αργότερα, εδώ και δεκαετίες, βγάζουν κατά καιρούς καλά μεροκάματα μέσα απ’ την «νομιμοποίηση αυθαιρέτων». Αυτών των μικροαστών και μεσοαστών. Είναι μια εύκολη δουλειά. Ξέρουν τι κάνουν…

Όπως συμβαίνει με τις «άδειες λειτουργίας» που θυμίσαμε νωρίτερα, άδειες «κατά παρέκκλιση» γενικά, έτσι και στην άνθηση της καταπάτησης δημόσιων εκτάσεων από μικροαστούς, μεσοαστούς και μεγαλοαστούς, είτε σε δάση είτε σε παραλίες, πάντα υπήρχε και υπάρχει πολύ χρήμα. Που μοιράζεται σε διάφορα επίπεδα, σε διάφορους μηχανισμούς και υποκείμενα.

Έχει προσέξει, για παράδειγμα, κανείς τα «εκκλησάκια», τσιμεντένιες κατασκευές λίγο μεγαλύτερες από εικοστάσια, σε διάφορες μάντρες στην είσοδο της Αθήνας; Ποιος αγοράσει τέτοια «εκκλησάκια»; Διάφοροι που έφτιαχναν εξοχικά και βίλες «μέσα στα πεύκα», καταπατώντας δημόσιες εκτάσεις, «αυθαίρετα», και δεν μπορούσαν να πάρουν νόμιμα ρεύμα (απ’ την κρατική δεη) παρά μόνο σαν «ηλεκτροδότηση ιερού ναού»!… Φύτευαν ένα «εκκλησάκι» στην αυλή τους, και έλυναν το πρόβλημά τους…. Τόσο απλό το «παραθυράκι του νόμου»… Τόσο προσοφόρα και η μυωπία των υπαλλήλων διάφορων μηχανισμών.

Μην ρωτήσετε πως γίνονταν και γίνονται όλα αυτά. Ξέρετε…

Καπιταλισμός – κατά παρέκκλιση 2…

Πέμπτη 2 Αυγούστου. Ο ελληνικός καπιταλισμός, στην ευρεία κοινωνική έδρασή του, σαν manual όχι μόνο των «μεγάλων αφεντικών» αλλά κάθε κλίμακας της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, είναι μια συγκεκριμένη παραλλαγή του γενικού μοντέλου. Είναι ένας καπιταλισμός σε ανελέητο πόλεμο απέναντι σε οτιδήποτε «κοινό», απ’ το πεζοδρόμιο μέχρι το εκπαιδευτικό σύστημα, όταν αυτό δεν βολεύει τον οποιοδήποτε ιδιοκτήτη ατομικά.

Αλλού, είτε επειδή υπήρξαν ηγεμονικές αστικές τάξεις, είτε επειδή η προστασία των «κοινών» ήταν αδιαπραγμάτευτη ανάγκη των πληβείων, ο καπιταλισμός σα σύστημα ενσωμάτωσε αυτήν την μέριμνα υπέρ κάποιων “κοινών”, ηθικά, ιδεολογικά, θεσμικά, χωρίς να χάσει τίποτα απ’ την γενική κερδοφορία του. Όχι, όμως, στις καπιταλιστικές παραλλαγές της γεωπροσόδου, της πολιτικής προσόδου, της γεωπολιτικής προσόδου, όπως είναι ο ελληνικός καπιταλισμός. Εδώ το δόγμα είναι «όποιος προλάβει να αρπάξει την έκανε λαχείο»: μια μόνιμη κατάσταση πρωταρχικής, άγριας συσσώρευσης με διάφορες μορφές, ξεκινώντας απ’ τα αυθαίρετα εξοχικά μέσα στα δημόσια δάση και τελειώνοντας εκεί που είναι η αρχή, δηλαδή στην άγρια εκμετάλλευση μεγάλων τμημάτων της σύγχρονης εργατικής τάξης.

Το να είσαι σε πόλεμο ενάντια στα κοινά είναι αποδοτικό, ευχάριστο, διασκεδαστικό, μέχρις ότου κάποια δασική πυρκαγιά, κάποια πλημμύρα, κάποιος σεισμός, πέσουν στο κεφάλι σου. Όμως τι διαφορετικό είναι ένας πόλεμος; Έχει και νεκρούς (σαν ενδεχόμενο μεν, αλλά…) απ’ την δική σου μεριά. Τελικά ο θάνατος είναι αναπόφευκτος, ακόμα και για τον στρατό των νικητών.

Για τους μικροαστούς οι νεκροί αυτού του πολέμου, μετά τα αρχικά συγκινησιακά μελό, είναι πάντα των άλλων. Κι έτσι τελειώνει το πράγμα: μέσα στη βολική λήθη…: ευτυχώς που εμείς δεν πάθαμε τίποτα.

(Αν, μάλιστα, μπορούμε να βγάλουμε λεφτά απ’ το πένθος των άλλων, και υπάρχουν πάντα τρόποι γι’ αυτό, ακόμα καλύτερα….)

Το καρτέλ…

Δευτέρα 12 Μάρτη. Σε αντίθεση με άλλα “σκάνδαλα” τα οποία, επειδή αποκαλύπτονται εκτός ελληνικών συνόρων κάνουν έναν ορισμένο θόρυβο στα μέρη μας μέχρι να συρθούν στο χρόνο και να καταλήξουν στην πιο ήπια, ελαφριά, διακριτική μεταχείριση των εμπλεκόμενων (δηλαδή στη λήθη – εκτός απ’ τον Άκη· αυτός το είχε παρακάνει στην επίδειξη…), υπάρχουν άλλα, εξίσου χοντρά, που κρατιούνται σταθερά εκτός ιδιαίτερης δημοσιότητας. Ένα τέτοιο είναι το “καρτέλ των κατασκευαστικών εταιρειών” του λαού και του τόπου.

Το κουβάρι ξετυλίχτηκε “στο χώρο του αοράτου” όταν, στη διάρκεια ερευνών της “επιτροπής ανταγωνισμού” (που το πιθανότερο είναι να μην κατέληγαν πουθενά), μία απ’ τις εταιρείες του καρτέλ προτίμησε να μιλήσει· και να δώσει μεγάλο όγκο πληροφοριών και στοιχείων. Έτσι η “επιτροπή ανταγωνισμού” βρέθηκε μπροστά στο εθνικά δυσάρεστο καθήκον να πρέπει να διαχειριστεί τα στοιχεία ενοχής περισσότερων από 40 κατασκευαστικών εταιρειών (με κεντρικές τις μεγαλύτερες: άκτωρ, J&P άβαξ, γεκ τερνα, intrakat…) που επί 23 χρόνια (απ’ το 1989 ως και το 2012…) λυμαίνονταν όλα τα μεγάλα και μεσαία «δημόσια έργα» στο ελλαδιστάν. Με εκτιμώμενο «υπερκέρδος» μπορεί και 20 δισεκατομύρια ευρώ…

Το καθήκον της «επιτροπής ανταγωνιστικού» ήταν πράγματι φρικτό. Όχι μόνο θα έπρεπε να τιμωρήσει κάπως τις εταιρείες – δηλαδή τους «εθνικούς εργολάβους» – αλλά, με δεδομένο ότι τα περισσότερα απ’ αυτά τα «δημόσια έργα» ήταν στο μεγαλύτερο μέρος τους χρηματοδοτημένα απ’ την ε.ε., θα έπρεπε να φροντίσει να (μην) επιστραφούν τα λεφτά στην ε.ε. ως «παρανόμως καταβληθέντα»…

Εννοείται ότι τα κατάφερε σχεδόν τέλεια! Με διάφορα νομικίστικα κόλπα βρήκε τρόπο να δηλώσει «αναρμόδια» για το μεγαλύτερο μέρος του τρελού πάρτυ· και στη συνέχεια «έπεισε» τις ελεγχόμενες εταιρείες να «παραδεχτούν την ενοχή» τους για τα υπόλοιπα, απ’ το 2005 και μετά (τα “ολυμπιακά έργα” έξω!!!), έτσι ώστε να «πέσουν μαλακά». Στα πούπουλα: μόνο πρόστιμα, και μάλιστα ψωροπρόστιμα. Ογδόντα μύρια όλα κι όλα, όλες μαζί. Με περίπου τα μισά να βαραίνουν την «εθνική εργολαβική», τον άκτωρα…

Αν φαγώθηκαν (με την μέθοδο των υπερκοστολογήσεων) 20 δισεκατομύρια και επιστρέφονται τα 80 μύρια, δηλαδή το 4% των κλεμμένων, δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί ο καθένας: that’s a good deal!!! (Για τα αφεντικά…)

Το προσοδικό κράτος 1…

Δευτέρα 12 Μάρτη. Εκείνο που έκανε το συγκεκριμένο deal ακόμα καλύτερο ήταν όμως αυτή η λεπτομέρεια: παραδεχόμενες την ενοχή τους οι εργολαβικές (μια παραδοχή που πιθανότατα δεν χρειαζόταν για να εκδικαστεί σε βάρος τους όλη αυτή η ιστορία, αφού η μαρτυριάρα της παρέας, η «τεχνική ολυμπιακή», είχε πει πολλά…) δεν μετέτρεψαν μόνο σε «ψιλά» τα σε βάρος τους πρόστιμα, αλλά απαλλάχτηκαν και απ’ τις ποινικές τους ευθύνες… «Που να τρέχεις τώρα;» Και ποιές θα μπορούσαν να είναι αυτές;

Το γεγονός ότι έγινε εφικτό, για τόσα πολλά χρόνια, αυτό το κόλπο του ελληνικού κατασκευαστικού καρτέλ, που έβγαζε μάτι από χιλιόμετρα αν γινόταν στοιχειώδης σύγκριση με το πως δημοπρατούνται και κατασκευάζονται τα δημόσια έργα στας ευρώπας (και που, άρα, ήταν εύκολο να έχει «κοπεί» πολύ γρήγορα) οφείλεται στην ολύμπια αταραξία που έδειξαν απέναντι στη δράση του όλα τα υπουργεία δημοσίων έργων – των ‘90s και των ‘00s… Αυτή η «διακριτικότητα» απ’ την μεριά των διαχειριστών του «δημόσιου χρήματος» δεν γίνεται ποτέ αφιλοκερδώς. Μ’ άλλα λόγια: το καρτέλ των εθνικών εργολάβων βαρυνόταν και με ποινικά αδικήματα, όπως για παράδειγμα «απάτη» και «δωροδοκία». Της οποίας (δωροδοκίας) η άλλη άκρη βρισκόταν στα υπουργεία…

Με αντάλλαγμα, λοιπόν, κάποιο «ξέσπασμα ειλικρίνειας» και «μετάνοιας», δεν καθάρισαν μόνο οι εταιρείες με το ασήμαντο 4% των όσων έφαγαν. Καθάρισαν και τα «αρμόδια πολιτικά πρόσωπα» – εντελώς δωρεάν και «φιλικά»…

Μια ακόμα πιπεράτη λεπτομέρεια είναι ότι η φαιορόζ κυβέρνηση θα μπορούσε (αν ήθελε…) να παρακάμψει τα τερτίπια της υποτιθέμενα ανεξάρτητης «επιτροπής ανταγωνισμού» και τα deal της με τους εργολάβους, και να ζητήσει αυτοτελή εισαγγελική έρευνα για «νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματική δρατηριότητα»: είναι ένα αδίκημα που δεν παραγράφεται, και θα έβαζε στον πάγκο όλα τα ποινικά αδικήματα, επί 2,5 δεκαετίες, δικά τους αλλά και των «ανθρώπων» τους στην πολιτική σκηνή.

Όμως όχι! Οι φαιορόζ δεν υπέκυψαν στον πειρασμό… Όλα κι όλα: προέχει η εθνική ενότητα… Δεν κάνουμε αστεία με τέτοια πράγματα…

Το προσοδικό κράτος 2…

Δευτέρα 12 Μάρτη. Φρεσκάραμε τη μνήμη μας επειδή, γύρω απ’ την “υπόθεση novartis” (όχι, όμως, τα αντίστοιχα έργα των υπόλοιπων φαρμακευτικών, όλα κι όλα!.. που να τρέχεις τώρα;) παίζεται αυτό το ωραίο έργο που λέγεται «σπρώχτε το διακριτικά στη λήθη». Αν δεν είχε ανακατευτεί το αμερικανικό fbi δεν θα έτρεχε τίποτα· όμως ούτε και τώρα θα τρέξει. Οι αντιπολιτευόμενοι, παίζοντας το θέατρό τους, κατηγορούν τους φαιορόζ ότι θέλουν μια «πρόχειρη και σύντομη προανακριτική της βουλής» και ότι βιάζονται να γυρίσουν την υπόθεση στους δικαστές… Ενώ αυτό ακριβώς πρέπει να γίνει για να αρχίσουν να χάνονται τα ίχνη της ιστορίας!! Άλλο το σούσουρο καταθέσεων σε μια κοινοβουλευτική επιτροπή, κι άλλο το ημίφως των δικαστικών διαδρόμων και του «απορρήτου της υπόθεσης καθώς συνεχίζονται οι έρευνες».

Εν τω μεταξύ, δεν πρέπει να έχει υπάρξει στην ελλάδα γιατρός με δικαίωμα συνταγογράφησης (φαρμάκων ή εξετάσεων) που να μην έχει δωροδοκηθεί συστηματικά από φαρμακευτικές ή ιδιωτικές διαγνωστικές εταιρείες. Προφανώς αυτοί δεν θα κληθούν να γυρίσουν πίσω στα ταμεία το μερδικό τους απ’ τις «προσανατολισμένες συνταγές» και την «τεχνητή ζήτηση»…

Πρόκειται για τα μεσοστρώματα – αν προσθέσει κανείς τους δικηγόρους και τους μηχανικούς, που έχουν τα δικά τους κυκλώματα. Πρόκειται, σα να λέμε, για την εθνική κοινωνική σπονδυλική στήλη: γι’ αυτούς που δηλώνουν μόνιμα (και προ «κρίσης»), στην μεγάλη πλειοψηφία τους, ετήσια έσοδα της τάξης των 2.500 ή των 3.000 ευρώ. Οι φουκαράδες… Πρόκειται για την αγαπημένη μας κουρελομεσαία τάξη…

Ασπασμοί των κουβάδων στους ντενεκέδες

Τετάρτη 3 Μάη. Αυτές οι στα όρια της λατρείας δηλώσεις του καινούργιου asset στην «παρέα» (: Ιβάν) προς τον εξοχότατο πρωθυπουργό δεν είναι συμπεριφορά επιχειρηματία… Έτσι δεν είναι; Όπως και η γεμάτη κολακεία αποδοχή τους απ’ τον εξοχότατο δεν είναι συμπεριφορά πρωθυπουργού… Κάτι άλλο επαγγέλλονται οι άνθρωποι, αλλά ντρέπονται να το πουν.

Το κακό είναι ότι το γλύψιμο του νέου asset εκδηλώνεται σε όχι την καλύτερη στιγμή για τους φαιορόζ. Όσους παοκτζήδες κι αν σέρνει πίσω του ο Ιβάν (όχι όλους πάντως!) δεν μπορεί να αγιάσει τις τζίφρες των φαιορόζ στο υπό διαπραγμάτευση deal με τους τρισκατάρατους. Ούτε με 38 χαρισμένα μύρια μπορεί να αγοράσει την σιωπή.

Κρίμα, λοιπόν, οι έπαινοι και οι φιλοφρονήσεις προς τον «άγγελο» πρωθυπουργό και τους παρατρεχάμενούς του. Ο πολιτικός προσοδισμός στα (γνωστά) καλύτερά του… Σύμφωνοι. Αλλά τι πονταρίσματα είναι αυτά διάολε; Στο τέλος θα πουν ότι «ο Πούτιν ανακατεύεται στην πολιτική ζωή ΚΑΙ του ελλαδιστάν»!!! (Η θρυλική οακκε φυσικά το λέει!). Και άντε μετά να ξεκαρφωθεί η μπίζνα…