Δευτέρα 12 Μάρτη. Εκείνο που έκανε το συγκεκριμένο deal ακόμα καλύτερο ήταν όμως αυτή η λεπτομέρεια: παραδεχόμενες την ενοχή τους οι εργολαβικές (μια παραδοχή που πιθανότατα δεν χρειαζόταν για να εκδικαστεί σε βάρος τους όλη αυτή η ιστορία, αφού η μαρτυριάρα της παρέας, η «τεχνική ολυμπιακή», είχε πει πολλά…) δεν μετέτρεψαν μόνο σε «ψιλά» τα σε βάρος τους πρόστιμα, αλλά απαλλάχτηκαν και απ’ τις ποινικές τους ευθύνες… «Που να τρέχεις τώρα;» Και ποιές θα μπορούσαν να είναι αυτές;
Το γεγονός ότι έγινε εφικτό, για τόσα πολλά χρόνια, αυτό το κόλπο του ελληνικού κατασκευαστικού καρτέλ, που έβγαζε μάτι από χιλιόμετρα αν γινόταν στοιχειώδης σύγκριση με το πως δημοπρατούνται και κατασκευάζονται τα δημόσια έργα στας ευρώπας (και που, άρα, ήταν εύκολο να έχει «κοπεί» πολύ γρήγορα) οφείλεται στην ολύμπια αταραξία που έδειξαν απέναντι στη δράση του όλα τα υπουργεία δημοσίων έργων – των ‘90s και των ‘00s… Αυτή η «διακριτικότητα» απ’ την μεριά των διαχειριστών του «δημόσιου χρήματος» δεν γίνεται ποτέ αφιλοκερδώς. Μ’ άλλα λόγια: το καρτέλ των εθνικών εργολάβων βαρυνόταν και με ποινικά αδικήματα, όπως για παράδειγμα «απάτη» και «δωροδοκία». Της οποίας (δωροδοκίας) η άλλη άκρη βρισκόταν στα υπουργεία…
Με αντάλλαγμα, λοιπόν, κάποιο «ξέσπασμα ειλικρίνειας» και «μετάνοιας», δεν καθάρισαν μόνο οι εταιρείες με το ασήμαντο 4% των όσων έφαγαν. Καθάρισαν και τα «αρμόδια πολιτικά πρόσωπα» – εντελώς δωρεάν και «φιλικά»…
Μια ακόμα πιπεράτη λεπτομέρεια είναι ότι η φαιορόζ κυβέρνηση θα μπορούσε (αν ήθελε…) να παρακάμψει τα τερτίπια της υποτιθέμενα ανεξάρτητης «επιτροπής ανταγωνισμού» και τα deal της με τους εργολάβους, και να ζητήσει αυτοτελή εισαγγελική έρευνα για «νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματική δρατηριότητα»: είναι ένα αδίκημα που δεν παραγράφεται, και θα έβαζε στον πάγκο όλα τα ποινικά αδικήματα, επί 2,5 δεκαετίες, δικά τους αλλά και των «ανθρώπων» τους στην πολιτική σκηνή.
Όμως όχι! Οι φαιορόζ δεν υπέκυψαν στον πειρασμό… Όλα κι όλα: προέχει η εθνική ενότητα… Δεν κάνουμε αστεία με τέτοια πράγματα…