Παρασκευή 26 Οκτώβρη. Με αφετηρία (υποτίθεται…) την «συμφωνία των Πρεσπών» έχει ξεδιπλωθεί ένα χαριτωμένο σπρωξίδι («κατς, σικέ: όλα απάτη!») στην εντόπια πολιτική σκηνή. Ανάλογα με τα γούστα (της μικροαστικής πλειοψηφίας τα γούστα είναι γνωστά: trash) μπορεί κανείς να παρακολουθεί τα δυο βουνά, τον ογκόλιθο και τον ψεκασμένο, να μαλώνουν, με ή χωρίς Soros· και τους υπόλοιπους, «πηνειούς», σιγανά ποταμάκια ή χείμαρρους, να ελίσσονται ανάμεσα.
Η άλλη εκδοχή είναι να καταλάβει (όποιος το αντέχει…) ότι η «μεταμνημονιακή φάση» της ελληνικής διαχείρισης της κρίσης ξαναβάζει στον πάγκο τις πολιτικά προσοδικές ισορροπίες (ασταθείς και σε αναμονή, έτσι κι αλλιώς) που διαμορφώθηκαν στα 8 «μνημονιακά» χρόνια. Που σημαίνει ότι λαίμαργα κυκλώματα και μηχανισμοί είναι υποχρεωτικό να ξανασυγκρουστούν (ή/και να ξανασυμβιβαστούν) σε μια λίγο πιο διευρυμένη βάση κρατικών παροχών· στο βαθμό που πιστεύουν (ή ξέρουν) ότι τα περιθώρια τέτοιων παροχών έχουν διευρυνθεί.
Αν η πιο πάνω θέση είναι σωστή, τότε η αδυναμία επεκτάσεων εκτός συνόρων, δηλαδή η αδυναμία νέων εκστρατειών και πραγματικών, υλικών νέων γεωπολιτικών προσόδων (παρά την χωρίς όρια παροχή «διευκολύνσεων» προς τους συμμάχους…) δημιουργεί ένα αόρατο σχίσμα. Απ’ την μια η ιδεολογία της εθνικής γραμμής (πότε για το «μακεδονικό», πότε για την «τουρκία») που κρατάει την κάθε θεία Λίτσα «με το όπλο παρά πόδας», να χορταίνει (και να κρατάει μόνιμη την αρρώστια της) με εθνικό μίσος. Είναι μια φτηνή “διατροφή”, για να γίνει ένα πρώτο ξεσκαρτάρισμα μεταξύ των λιμασμένων. Απ’ την άλλη, και σε απόσταση απ’ το προηγούμενο, η λύσσα για την μοιρασιά των όποιων περιορισμένων εσωτερικών πόρων, δηλαδή τον έλεγχο του κρατικού προϋπολογισμού, της προσοδικής νομοθεσίας (: της βουλής), και του εκτελεστικού του κράτους (δικαστήρια, σώματα ασφαλείας: αστυνομία, μυστικές υπηρεσίες, λιμενικό, κλπ).
Το πρώτο μεταφέρει στο δεύτερο την επιβεβαίωση του εθνοκρατικού ιμπεριαλισμού προς το εσωτερικό του κοινωνικού σχηματισμού, με την ίδια έννοια που αυτός θα ήθελε να εκδηλωθεί προς τα έξω (αλλά δεν μπορεί): σα νομή. Θέσεων, προσβάσεων, πόρων, νόμων, διατάξεων… «βάσεων». Εκτός απ’ τις βάσεις διάφορων συμμαχικών στρατών, οι υπόλοιπες, οι «βάσεις προσοδισμού εσωτερικού», λέγονται «βύσματα». Και είναι λαοφιλείς.
Έτσι, μιας και τα αφεντικά των φαιορόζ (και όχι μόνο του ψεκασμένου) ξέρουν ότι το ιμπεριαλιστικό blame game τους, πότε κατά του μακεδονικού κράτους και πότε κατά του τουρκικού, συντρίβεται κάτω απ’ το βάρος παγκόσμιων συσχετισμών και ελιγμών δύναμης, το επιστρέφουν στη βάση του, στο εσωτερικό, σαν προεκλογικό θέαμα και μαφιόζικα νταραβέρια «εν όψει»…
Blame game εσωτερικού: Πληρώνει ο Σόρος; Πληρώνει ο Σώρρας; Που υπάρχουν λεφτά; Για ποιούς;