Χρυσάφι 3

Σάββατο 2 Φλεβάρη. Για να αντικατασταθεί ένα νόμισμα τόσο κεντρικό στις διεθνείς συναλλαγές όσο το δολάριο από άλλα, θα πρέπει αυτά τα «άλλα» να είναι «πειστικά». Να κρίνονται δηλαδή (ειδικά απ’ τους εμπόρους μεγάλης κλίμακας) σαν αξίοπιστα: όχι μεγάλες διακυμάνσεις (στις ισοτιμίες τους με άλλα νομίσματα), με «γερές» κεντρικές τράπεζες (δηλαδή καπιταλισμούς) στην πλάτη τους.

Ειδικά σε ότι αφορά το πρώτο έρχεται το χρυσάφι να ξαναπαίξει τον ρόλο του «back up» που είχε γενικά ως την «μεγάλη κρίση» της δεκαετίας του 1930· και ειδικά, ως τις αρχές των ‘70s, σε σχέση με την «διεθνή αξία» του δολαρίου. Αν και δεν μπορούμε να μιλάμε ακόμα για επαναφορά του «κανόνα του χρυσού» (: η αξία / τιμή του χ ή του ψ νομίσματος προσδιορίζεται απ’ τα αποθέματα σε χρυσάφι που έχει η κεντρική τράπεζα που το εκδίδει) είναι ορατές όλες οι προετοιμασίες, ακόμα και για μια τέτοια «επιστροφή». Μια σειρά κράτη (απ’ αυτά που είναι στόχος του «νομισματικού πολέμου» της Ουάσιγκτον) αλλάζουν την σύνθεση των τραπεζικών αποθεμάτων τους, άλλα δυναμικά και γρήγορα (: ρωσία) και άλλα με πιο αργό τέμπο (: κίνα). «Πουλάνε» αμερικανικά ομόλογα (το back up τους σε δολάριο) και αυξάνουν αντίστοιχα τις ποσότητες χρυσού. Είτε αγοράζοντάς τον (οπότε οι ποσότητες καταγράφονται) είτε από δικά τους εθνικά ορυχεία (οπότε οι ποσότητες αγνοούνται / εικάζονται).

Κατ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργούν ένα εναλλακτικό back up για την «διεθνή αξία / τιμή» των δικών τους (εθνικών) νομισμάτων, in case of emergency. Για την περίπτωση, δηλαδή, που το δολάριο θα υποτιμηθεί έντονα. Και υπάρχουν σοβαροί λόγοι για να συμβεί κάτι τέτοιο μεσοπρόθεσμα. Για να το πούμε πιο σωστά: αυτός είναι ο μεσοπρόθεσμος στόχος των «ανταρτών του δολαρίου»! Περιορίζοντας («ροκανίζοντας») σταθερά τον διεθνή κύκλο κυκλοφορίας του αμερικανικού νομίσματος, αφενός να περιορίσουν τα μέσω-νομισματικής-κυκλοφορίας κέρδη του αμερικανικού καπιταλισμού· αφετέρου να απαξιώσουν (πάντα σχετικά) την «αξία» του, που οφείλεται κυρίως στη διεθνή κυκλοφορία του. Αν αυτή η «αξία» αρχίσει να μειώνεται, τότε το αμερικανικό δημόσιο χρέος θα «εκραγεί» – κτυπώντας κατάκαρδα όλο το σύστημα της (παρακμάζουσας) αμερικανικής ισχύος.

Αυτή η «ξανα-στροφή» στο χρυσάφι σαν εναλλακτική «άγκυρα αξίας» για νομίσματα που αμφισβητούν την δολαριακή ηγεμονία είναι μια συστηματική και καθόλου θεαματική διαδικασία. Δεν κάνει θόρυβο, δεν λερώνει, δεν γίνεται viral… Είναι όμως σταθερή. Και σ’ αυτήν συμμετέχουν «διακριτικά» εδώ και κάποια χρόνια κι άλλα κράτη: το γερμανικό και το ιαπωνικό…

Χρυσάφι 4

Σάββατο 2 Φλεβάρη. Τοποθετώντας το βενεζουελάνικο χρυσάφι (όχι μόνο τους λίγους τόνους που είναι η καβάτζα του καθεστώτος Μαδούρο αλλά τα μεγάλα «όχι αξιοποιημένα» κοιτάσματα) μέσα στη γενική, παγκόσμια αναδιάρθρωση των συσχετισμών νομισματικής δύναμης, μπορούμε να διατυπώσουμε μια «αιρετική» θέση. Όπως έχουν κάνει οι ηπα απ’ το 2003 (με ή χωρίς συμμάχους) σε ότι αφορά μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου (ιράκ, λιβύη) έτσι και με τα βενεζουελάνικα μεγάλα κοιτάσματα χρυσού, το αμερικανικό κράτος / κεφάλαιο επιδιώκει να τα κρατήσει έξω ή στα όρια της παγκόσμιας αγοράς. Είτε σαν μελλοντική δική του «εφεδρεία», είτε σαν «εκτός νόμου» (αλλά «εντός δύναμης») τροφοδοσία επιλεγμένων συμμάχων… Εννοείται πως το ίδιο ακριβώς ισχύει και τα «μεγαλύτερα στον κόσμο» (αν και ακριβά στην εξόρυξη) πετρελαϊκά αποθέματα του Καράκας…

Αυτή είναι μια θέση (σε ότι αφορά και αφορούσε από τότε το πετρέλαιο) που είχαμε διατυπώσει ήδη απ’ το 2003 (στο χάρτινο Sarajevo), ενάντια σ’ όλη την παγκόσμια και ντόπια αντιαμερικανική σοφία, που έλεγε μονότονα ότι οι αμερικάνοι εισβάλλουν στο ιράκ για να του πάρουν τα πετρέλαια. Είχαμε υποστηρίξει μοναχικά και σκανδαλωδώς τότε (όπως υποστηρίζουμε και τώρα) πως αν η Ουάσιγκτον ήθελε τα ιρακινά πετρέλαια τότε (ή τα βενεζουελάνικα τώρα) απλά θα τα αγόραζε. Ήθελε (γράφαμε) το ανάποδο: να κρατήσει την ιρακινή πετρελαϊκή παραγωγή έξω (ή στα όρια) της παγκόσμιας αγοράς. Όπως έκανε απ’ το 1991 ως το 2003 με τις «κυρώσεις» – αλλά δεν μπορούσε πια να συνεχίσει. Να τα κρατήσει εκτός αγοράς είτε για να μην πέσουν σημαντικά οι τιμές (κάτι που θα έκανε αδύνατη την εκμετάλλευση του αμερικανικού σχιστολιθικού πετρελαίου, που είναι ακριβή), είτε σαν πολεμικά αποθέματα – για λογαριασμό της.

Αποδείχθηκε ότι είχαμε δίκιο: οι αμερικανικές πετρελαϊκές δεν πήραν τα ιρακινά πετροπήγαδα απ’ το 2004 και μετά· αντίθετα, πρώτα η κατοχή και ο αντικατοχικός αγώνας και στη συνέχεια ο μεθοδευμένος «εμφύλιος» σουνιτών – σιιτών κράτησε την ιρακινή παραγωγή χαμηλά, σε τεχνολογικά πρωτόγονες συνθήκες. Ίσια ίσια για να συμπληρώνουν ο isis και οι ypg (στη συρία) τα έσοδά τους.

Στο ίδιο στόχαστρο βρίσκεται (απ’ την αμερικανική σκοπιά) και η Τεχεράνη· για τους ίδιους λόγους… Έχει μπει και το Καράκας, plus το χρυσάφι…

Πόλεμος

Σάββατο 2 Φλεβάρη. Δεν πρέπει να διαφεύγει απ’ την εργατική κριτική ανάλυση η διαφορά ανάμεσα σε μια σχετικά «ειρηνική» φάση του παγκόσμιου καπιταλισμού, και σε μια περίοδο διαρκούς όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Στην πρώτη περίπτωση μπορεί κανείς να εντοπίζει τις διαδικασίες κατάκτησης (και εμπορευματοποίησης) πρώτων υλών· ας πούμε την «θετική» διάσταση της καπιταλιστικής αξιοποίησης. Στην δεύτερη περίπτωση όμως προστίθεται (αυτό είναι υποχρεωτικό) και η «αρνητική» διάσταση: η καταστροφή (ή ο αποκλεισμός) πρώτων υλών, για να μην περιέλθουν στην κατοχή και την εκμετάλλευση των αντίπαλων κρατών / καπιταλισμών…

Μόνες τους οι εμπορευματικές λειτουργίες δεν θα μπορούσαν να εξηγήσουν, σαν τέτοιες, το γιατί αυτές διακόπτονται ή περιορίζονται κατά περιόδους, και εμφανίζονται τότε στη σκηνή οι καπιταλιστικές «δυνάμεις» της δημιουργικής καταστροφής· που στην πιο καθαρή μορφή της είναι ο ανοικτός, all out πόλεμος. «Δημιουργικής» μεν (είτε απ’ την άποψη της αλλαγής συσχετισμών, είτε απ’ την άποψη της δημιουργίας νέων μελλοντικών ευκαιριών κερδοφορίας) αλλά «καταστροφής» οπωσδήποτε…

Λέγεται και «τακτική καμμένης γης». Συνηθίζεται απ’ τα αφεντικά που βρίσκονται σε φάση υποχώρησης…

If you tolerate this…

Παρασκευή 1 Φλεβάρη. Όσες / όσοι έχουν ακόμα αίμα στις φλέβες τους θα δουν τα επόμενα δύο βίντεο επειδή το εννοούν. Αλλά υπάρχουν και οι περαστικοί, οι τουρίστες του κυβερνοχώρου, οι αιώνια αθώοι και αιώνια αδιάφοροι. Αυτοί κι αυτές αντέχουν, άραγε, να δουν και, ίσως, να καταλάβουν; Μπα. Μάλλον είναι κατεστραμμένοι οριστικά…

Πρώτα ένα ενδεικτικό για το τι έγινε στη Γάζα το 2014 – και δεν ήταν η πρώτη φορά:

Και ύστερα αυτό:

Η εγκληματική συμμορία

Παρασκευή 1 Φλεβάρη. Ο πρώην «αρχηγός γεεθα» του ισραηλινού στρατού Benny Gantz κατεβαίνει στις εκλογές στις 9 Απρίλη – και το πιο πάνω ήταν ένα απ’ τα προεκλογικά του promo. Επικεφαλής ενός καινούργιου κόμματος, ονόματι «η δύναμη του ισραήλ». Ο ισραηλινός αρχιχασάπης είναι ιδιαίτερα πειστικός στο εκλογικό σώμα, ειδικά αφού ο άλλος φασίστας, ο Netanyahou, έχει βουλιάξει τόσο πολύ στα σκατά των «σκανδάλων» του ώστε είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν, στην περίπτωση που εκλεγεί για μια ακόμα φορά, θα γλυτώσει τα δικαστήρια. Ο Gantz έχει υψηλή επιρροή και αποδοχή, και δεν παραλείπει να θυμίσει τους ψηφοφόρους το γιατί: το καλοκαίρι του 2014, σαν επικεφαλής του στρατού “της μόνης δημοκρατίας” διηύθυνε την δολοφονία περισσότερων από 2.200 φυλακισμένων παλαιστίνιων στη Γάζα (πάνω από 500 ήταν παιδιά) και την όσο ήταν δυνατόν μεγαλύτερη ισοπέδωση εκεί, μέσα σε 50 ημέρες βομβαρδισμών και χερσαίας εισβολής. Μέσα σε 50 ημέρες «καταστολής» και «παραδειγματικής τιμωρίας» των αιχμάλωτων…

Ήταν ένα «κατόρθωμα» που, αφού χειροκροτήθηκε τότε θερμά απ’ την φασιστική ισραηλινή πλειοψηφία, τώρα θα εξαργυρωθεί και «πολιτικά».

Το καλοκαίρι του 2014 το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο ήταν ήδη στενός σύμμαχος του φασιστικού ισραηλινού κράτους. Από τότε, χάρη στις άοκνες προσπάθειες των φαιόζ και των ροζ κυβερνητών έγινε ακόμα στενότερος. Τώρα ένα καλό μέρος αυτούς του διακομματικού ελληνικού βαθέος κράτους θα ψήφιζε, είναι σίγουρο (αν είχε το δικαίωμα) «στρατηγό Gantz for prime minister»…

Όποιος δεν καταλαβαίνει τι σημαίνουν αυτές οι ελληνικές εκλεκτές συμμαχίες απλά βάζει τα χέρια του μέχρι τον ώμο στο αίμα – προς το παρόν των παλαιστίνιων και των αιγύπτιων της αντίστασης… Όποιος λέει ότι «δεν με ενδιαφέρουν οι συμμαχίες του κράτους στο οποίο ζω και το τι κάνει σ’ αυτές» ανήκει απλά, σ’ εκείνο το είδος των πρωτοκοσμικών φασιστών που λένε: σκοτώστε τους όσο πιο μακρυά γίνεται – να μην μου χαλάσουν τον ύπνο τα ουρλιαχτά τους…

Σκοτώστε τους οπουδήποτε μακριά απ’ την αυλή μου… Για να το παίζω εγώ “αγωνιστής” με όλη μου την ησυχία…

(φωτογραφία: Ο χασάπης της Γάζα, αριστέρα, και δεξιά ο έλληνας θαυμαστής του, αρχηγός γεεθα στρατηγός Μιχάλης Κωσταράκος – στις 9 Δεκέμβρη του 2012. Στη στρατιωτική βάση Rabin, στο Τελ Αβίβ.

«Αλλά τότε που είχαμε συναντηθεί..» – θα έλεγαν οι φίλοι του στρατηγού Gantz όπως άλλωστε είπαν και οι ντόπιοι φίλοι του στρατηγού Μλάνιττς «… δεν είχε υπάρξει πρόβλημα…»

Αν η σφαγή στη Βοσνία και στη Σρεμπρένιτσα κράτησε συνολικά 4 χρόνια, η σφαγή στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη κρατάει ήδη 70. Πόσα μικρά και μεγάλα καθάρματα θα συνεχίσουν να την υποστηρίζουν; Πόσοι «δεν με ενδιαφέρει» τουρίστες στον πλανήτη γη θα συνεχίσουν να σηκώνουν τους ώμους – με τα χέρια τους στο αίμα; Πόσοι καραγκιόζηδες στα μέρη μας, άλλοι τσατσορούφιανοι κι άλλοι χρήσιμοι ηλίθιοι, θα παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει πρακτικά ο ελληνικός ιμπεριαλισμός – και οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες του;)

Σαβούρα

Παρασκευή 1 Φλεβάρη. Ο Μαδούρο (και το καθεστώς του) έχουν σοβαρές ευθύνες για πολλά σε βάρος των πληβείων της βενεζουέλας (που, παρόλα αυτά, ακόμα τον στηρίζουν σε μεγάλο μέρος τους), όπως είναι υπεύθυνα όλα τα καθεστώτα του πλανήτη για την βίαιη εκμετάλλευση (κάτω από οποιαδήποτε σημαία…) της εργασίας και της ζωής των προλετάριων.

Αλλά αυτός ο Guaido τι ακριβώς είναι ώστε να «αναγνωρίζεται» σαν «πρόεδρος» απ’ διάφορους καλοθελητές, πέρα – φυσικά – απ’ το ψοφιοκουναβιστάν και τους στενούς συμμάχους του; Απο που ως που οι υποτιθέμενοι θεματοφύλακες της θεσμικής νομιμοποίησης και της «δημοκρατίας», εκλεγμένοι (μα τις χίλιες καλοκαβουρντισμένες τράπεζες) ευρωβουλευτές, αναγνωρίζουν θεσμική υπόσταση και εξουσία «αρχηγού κράτους» σε κάποιον ο οποίος βγήκε και είπε «είμαι πρόεδρος» αφού πριν λίγες ώρες είχε πάρει την σχετική διαταγή απ’ την Ουάσιγκτον; Ποιόν ρώτησαν; Ποια, ακριβώς, θεσμική, νομιμοποιητική διαδικασία αναγνώρισαν, σαν τέτοια, οι 439 ευρωπατέρες; Το ότι βγήκε σε μια εξέδρα μπροστά στους οπαδούς του και είπε «είμαι ο πρόεδρος»; Το τηλεφώνημα; Τα πετρέλαια της βενεζουέλα;

Τι εννοούν; Χρειάζονται, μετά απ’ αυτό, οι ευρωεκλογές στα τέλη του ερχόμενου Μάη; Όχι, δεν χρειάζονται! Μετά την χθεσινή «έγκριση του ευρωκοινοβουλίου» προεδρικής εξουσίας στη βενεζουέλα σε μια μαριονέτα ονόματι Guaido, όποιος βγει σε όποιο μπαλκόνι βρει πρόχειρο και φωνάξει δυνατά «είμαι ευρωβουλευτής», είναι αυτόματα τέτοιος. Εννοείται πως το ίδιο πρέπει να ισχύει για όλα τα αξιώματα. Απ’ τους δήμαρχους και τους κοινοτάρχες μέχρι τους πρωθυπουργούς και τους προέδρους.

Καταλαβαίνουμε πως όταν πληρώνεσαι αδρά μπορείς να κάνεις ότι σε διατάξουν τα αφεντικά σου (παρότι δεν είναι αυτά που σε πληρώνουν, στη συγκεκριμένη περίπτωση). Ωστόσο η χθεσινή μαζική απόφαση του ευρωκοινοβουλίου δείχνει ότι δεν υπάρχει όριο στην εξαπάτηση της δημοκρατίας, εκτός εισαγωγικών: αυτοκαταστρέφεται καμαρώνοντας σαν πρωτοκοσμικό σκεπάρνι… Αν η Le Pen έβγαινε σ’ ένα μπαλκόνι και έλεγε «είμαι η πρόεδρος της γαλλίας» μάλλον δεν θα την αναγνώριζαν. Όχι ακόμα, τουλάχιστον…

Όμως άνοιξαν τον δρόμο… Αν όχι σ’ αυτές τις εκλογές στις επόμενες οι φασίστες δεν θα κατέβουν με ψηφοδέλτια. Θα ανέβουν ως τις Βρυξέλες, θα καταλάβουν το ευρωκοινοβούλιο, και απλά θα πουν: με βάση μια απόφαση της 31 Γενάρη του 2019, αρκεί να το φωνάζουμε δυνατά· και είμαστε η εξουσία στην ευρώπη. Μπορούν να το κάνουν και κράτος – κράτος. Και είναι βέβαιο: θα τύχουν αναγνώρισης απ’ την Ουάσιγκτον, ή και άλλους…

Λένε πως άλλες εποχές τελειώνουν με μια κραυγή και άλλες μ’ έναν λιγμό. Είναι μερικές που τελειώνουν με πορδές· ίσως επειδή δεν αξίζουν παραπάνω. Χτες 439 τέτοιες πορδές έγραψαν Ιστορία…. Προφανώς, όμως, τα ανάλογα στομάχια έχουν εξασφαλίσει άσυλο απ’ την συνέχεια αυτής της ρημάδας της Ιστορίας…

Ή αυτό ελπίζουν.

Moderate rebels reloaded

Παρασκευή 1 Φλεβάρη.  Αυτά δεν είναι απλά σοβαρά. Είναι τραγικά σοβαρά, μιας και αυτοί κι αυτές που θα τα πληρώσουν δεν θα είναι οι χρυσοκάνθαροι των 12 και των 15 χιλιάδων ευρώ μισθό το μήνα (οι ευρωβουλευτές) αλλά οι φτωχοδιάβολοι στο όνομα των οποίων κλάνουν τα «χρυσά κολλάρα».

Η μεθόδευση για την «αλλαγή καθεστώτος» στη βενεζουέλα βρωμάει όλο και περισσότερο τις αμερικανικές εμπειρίες (ή, πιο σωστά, τις ψοφιοκουναβικά ερμηνευμένες εμπειρίες) απ’ το σχέδιο για τη «νέα μέση Ανατολή» – και την αποτυχία του. Αυτό το σχέδιο που προσπάθησε να αξιοποιήσει τον κανιβαλισμό του καθεστώτος Άσαντ στη συρία· και τα πήγαινε πολύ καλά μέχρι να σκάσει ο ρωσικός στρατός.

Υπάρχουν κάποιες διαφορές, μάλλον μικρές αλλά ενδιαφέρουσες. Στη μέση Ανατολή το κόλπο (του επιθυμητού μετασχηματισμού με όρους εξουσίας) ξεκίνησε απ’ την «βάση», απ’ τους ένοπλους ουαχαβίτες. Εδώ ξεκινάει απ’ το «κεφάλι», με την ανακήρυξη ενός καραγκιόζη σαν προέδρου. Εκεί ο isis άρχισε να αναγνωρίζεται (αλλά δεν πρόλαβε..) αφού πρώτα είχε εγκαθιδρύσει πραγματική εξουσία στο έδαφος. Εδώ ο Guaido δεν έχει καμία εδαφική έδραση, και προσπαθεί – με τα λεφτά και τις εγγυήσεις της Ουάσιγκτον, των συμμάχων και των ομοϊδεατών της – να εξαγοράσει τμήματα του στρατού (ενδεχομένως και των δικαστικών). Δηλαδή ψωνίζει απ’ την υπάρχουσα εξουσία. Εκεί ο άξονας μπορούσε να παριστάνει ότι παρακολουθεί από μακριά, ενισχύοντας με κάθε μέσο υπόγεια. Εδώ το ψοφιοκουναβιστάν έχει βγει στη σέντρα με το καλημέρα: έχει φτιάξει, μάλιστα, και πρόπλασμα της «μελλοντικής κυβέρνησης» στο Καράκας, από αμερικάνους βουλευτές και γερουσιαστές! Εκεί η Ουάσιγκτον παρίστανε ότι «πολεμάει την τρομοκρατία» όσο λιγότερο γινόταν. Εδώ προβάλλει ότι είναι έτοιμη να στείλει 5.000 πεζοναύτες, σαν πρώτη δόση, μπορεί και μεθαύριο (που λέει ο λόγος…)

Μερικοί, ειρωνικά ή όχι, μιλούν για τους «moderate rebels» που στα χαρτιά έχει σχεδιάσει η Ουάσιγκτον, αλλά ψάχνει τώρα να τους φτιάξει και με υλικό τρόπο στο Καράκας. Οι πρώτες μονάδες του free syrian army ήταν αληθινοί λιποτάκτες του συριακού στρατού, που είχαν όλους τους λόγους του κόσμου να πάρουν τα τουφέκια τους και να στραφούν εναντίον ενός καθεστώτος που βομβάρδιζε τις πόλεις τους. (Στη συνέχεια τους «σκούπισαν» διάφορες υπηρεσίες…) Εδώ οι τσατσορούφιανοι της Ουάσιγκτον μοιράζουν σαν τέτοιοι προκηρύξεις γεμάτες υποσχέσεις στους στρατώνες, μπας και λιποτακτήσουν κάποιοι φαντάροι και λοχίες, ώστε να δημιουργηθεί ο «free venezouela army». Και το κάνουν τόσο φόρα μόστρα ώστε δύο υποθέσεις μπορεί να κάνει κάποιος. Είτε ότι βρίσκονται σε απελπισία, είτε ότι είναι τόσο σίγουροι για την επιτυχία τους ώστε αδιαφορούν αν τους βλέπει το σύμπαν.

Για τους πληβείους της βενεζουέλα ισχύει εκείνο που έλεγαν επί δεκαετίες οι πληβείοι του μεξικό: τόσο κοντά στην αμερική, τόσο μακρυά απ’ τον θεό. Απ’ την στιγμή που αυτή η γωνιά του πλανήτη μπήκε επίσημα στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο (κι αυτό ήταν, το ξαναλέμε, επιλογή και του καθεστώτος Μαδούρο..) η μόνη ελπίδα σε ένα αναίμακτο Χ είναι οι ελιγμοί που θα κάνει το «μπλοκ του Καράκας». Στο οποίο περιλαμβάνονται οι γνωστοί «ύποπτοι» απ’ το μπλοκ της Αστάνα, φανεροί και κρυφοί (τι σύμπτωση!) αλλά και κάποια λατινοαμερικανικά κράτη.

Όμως, σε αντίθεση με το συριακό δευτερεύον πεδίο μάχης, αυτό εδώ είναι πολύ κοντά στην αμερική – και δεν υπάρχει θεός… Αν το ψοφιοκουναβιστάν κερδίσει τελικά, θα έχει κρατήσει την «πίσω αυλή» του. Αν, όμως, χάσει, θα έχει χάσει σχεδόν τα πάντα…

(φωτογραφία: Υπάρχει και μια κωμική διάσταση σ’ όλα αυτά. Το αγγλικό καθεστωτικό περιοδικό economist μπήκε κι αυτό στη «διεθνή λεγεώνα» του Guaido… Στα social media κάποιοι ήταν υπέρ, και κάποιοι κατά. Ένας απ’ τους κατά, ονόματι «Jay Gannon», έγραψε:

Βρισκόμαστε αμυνόμενοι απέναντι σ’ ένα παράνομο πραξικόπημα. Αναλαμβάνοντας τις ευθύνες μου δηλώνω εκδότης του Economist. Ποιοί είναι μαζί μου;

Όταν κάποιος του απάντησε ότι «ο Guaido αναγνωρίστηκε από δημοκρατίες», απάντησε: Ή θα δείξετε σεβασμό στο νέο εκδότη του Economist, ή θα εξαφανιστείτε χάρη στη βοήθεια των φίλων μας στη cia! Και κάποιος άλλος πρόσθεσε: οι ηπα θα πρέπει να επιβάλλουν κυρώσεις στον τωρινό εκδότη του Economist μέχρις ότου ο Jay Gannon αναγνωριστεί σαν ο μόνος εκδότης.

Σ’ αυτό το αστείο εκφράζεται διαγώνια ένα ιστορικό τέλος. Που, όπως έχει συμβεί κι άλλες φορές, συνειδητοποιείται ευρύτερα όταν είναι αργά πια…)

Προορισμός: κατοχή!…

Πέμπτη 31 Γενάρη. Συνεχίζουν να θυμώνουν και να αφρίζουν οι φασίστες του Τελ Αβίβ – έχουν περιθώριο να το συνηθίσουν. Η διεθνής αμνηστία απαίτησε με χθεσινή απόφασή της απ’ όλες τις πλατφόρμες ψηφιακής τουριστικής προώθησης (airbnb, booking.com, expedia, tripadvisor) να καταργήσουν τους ισραηλινούς τουριστικούς προορισμούς που βρίσκονται στην κατεχόμενη δυτική Όχθη.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι εταιρείες θα συμμορφωθούν. Σημαίνει όμως ότι αν συνεχίσουν να κάνουν το κορόιδο θα γίνουν στόχος εύλογης αντίδρασης απ’ τα κάτω· και δεν θα είναι αμελητέα αυτή η αντίδραση.

Εννοείται ότι το καθεστώς του Τελ Αβίβ κατηγόρησε την διεθνή αμνηστία (για τι άλλο;) για “διαστροφή των γεγονότων” και …. “αντισημιτισμό”… Σωστά: μεταξύ των φασιστών του πλανήτη υπάρχει η βεβαιότητα ότι τους ανήκει – ο πλανήτης.

Ποιος τολμάει να το αμφισβητεί; Ποιος τολμάει να αμφισβητεί το “δικαίωμά” τους να βιάζουν την ζωή, την αξιοπρέπεια, την καθημερινότητα εκατομμυρίων ανθρώπων;

Πράγματι: η διεθνής αμνηστία δεν είναι καθόλου αρκετή…

(φωτογραφία στη μέση: δεκάδες παλαιστίνιοι αντι-κατοχικοί και εβραίοι αντι-εθνικιστές μπλόκαραν για μισή ώρα, πριν μια βδομάδα, τον highway 4370, τον καινούργιο ρατσιστικό δρόμο που περνάει μέσα απ’ τα κατεχόμενα εδάφη στη δυτική Όχθη, αλλά είναι σχεδόν αποκλειστικά για χρήση των φασιστο-εποίκων. Προσεχώς θα προσθέσουν στο πανό και το “no tourism”.

Φωτογραφία κάτω: αυτό που βλέπετε είναι η Shuhada str., ένας απ’ τους κεντρικούς δρόμους της Χεβρώνα, από τότε η μισή πόλη καταλήφθηκε απ’ τον στρατό του Τελ Αβίβ. Είναι ένα πλάνο απ’ την πρωτόγονη μεν αλλά ρατσιστική και μιλιταριστική πολεοδομία του ισραηλινού απαρτχάιντ. Εδώ το «no tourism» περισσεύει…)

Διαφορές οπτικής

Πέμπτη 31 Γενάρη. Όταν ο απλός αλλά γενναίος αγγλικός λαός, κατά πλειοψηφία, αποφάσιζε εκείνη την 23η Ιούλη του 2016, ότι θέλει να ξεφορτωθεί την ήπειρο (δηλαδή την ε.ε.) απ’ την καμπούρα του, δεν ήταν λίγοι εκείνοι εκτός της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας που άναψαν καπνογόνα. Κατά την γνώμη τους “άρχιζε η διάλυση της ε.ε.”…

Υπήρχε ένα θεώρημα βασικό σ’ αυτήν την (χαρούμενη) εκτίμηση, που δεν ειπώθηκε ποτέ ρητά. Όχι από σεμνότητα, αλλά επειδή (οι αρμόδιοι περίμεναν) να το δουν να ξεδιπλώνεται στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων. Έχοντας το Λονδίνο μια παλιά “ζώνη επιρροής” στη βόρεια ευρώπη (στη δανία και στην σκανδιναβία) και μια ιστορική σχέση με την Βαρσοβία, ο υπολογισμός πήγαινε ότι οι διαπραγματεύσεις εξόδου του Λονδίνου απ’ την ε.ε. θα τραβούσαν προς την μεριά του αυτές τις επιρροές, και έτσι η ε.ε. θα δυσκολευόταν απεριόριστα να διαπραγματευτεί σαν ενιαίο μπλοκ. Πράγμα που θα σήμαινε την αρχή του τέλους της…

Ίσως απ’ την πρώτη βδομάδα μετά από εκείνον τον Ιούλη άρχισε να διαφαίνεται το ανάποδο. Για λόγους καπιταλιστικής αυτοσυντήρησης (και όχι “ιστορικής φιλίας” ή έχθρας) κανένα απ’ τα μέλη της ε.ε. δεν πήρε το μέρος του Λονδίνου, σε καμμιά στιγμή αυτών των πάνω από 2 χρόνια διαπραγματεύσεων. Μάλλον το αντίθετο. Όταν το Δουβλίνο έβαζε αυστηρά το ζήτημα της βόρειας ιρλανδίας ή όταν η Μαδρίτη έβαζε εξίσου αυστηρά το ζήτημα του γιβραλτάρ, κανένας “εταίρος” στην ε.ε. δεν είπε (όχι φανερά, σίγουρα) “ε, ας μην το παρακάνουμε”. Η πιθανότητα “βέτο” είτε απ’ το ιρλανδικό κράτος είτε απ’ το ισπανικό αντιμετωπίστηκε (στο εσωτερικό της ε.ε.) μάλλον με κατανόηση. Και, πάντως, χωρίς διάθεση διευκόλυνσης του Λονδίνου.

Στα μέρη μας, με την (διακριτική;) “συμπάθεια” προς το Λονδίνο (όπως αυτή επιβάλλεται απ’ το νο 1 εθνικό κεφάλαιο, τους εφοπλιστές) ναι μεν δεν μπήκε ζήτημα (και με τι κότσια άλλωστε;), αλλά η προπαγάνδα προβάλει πάντα το ζήτημα με μια φιλοαγγλική κλήση. Π.χ.: η έρμη η κυρά May πήρε εντολή να ξαναδιαπραγματευτεί με την ε.ε., ειδικά το θέμα των συνόρων μεταξύ ιρλανδίας / βόρειας ιρλανδίας.

Κανονικά οι σχετικοί ντόπιοι τίτλοι θα έπρεπε να είναι του είδους «εντολή για χορό του Ζαλόγγου στην May». Οι δηλώσεις κάθε είδους αξιωματούχων της ε.ε. ότι η συμφωνία που έχει επιτευχθεί είναι αδιαπραγμάτευτη αναφέρονται βέβαια. Αλλά μ’ έναν τρόπο που να υπονοεί κάποια συμμετρία δυνάμεων ανάμεσα σε Λονδίνο και Βρυξέλες – και κάποιου είδους ανατολίτικο παζάρι, ακόμα πιθανό…

Εκείνο που βρίσκεται εκτός συζήτησης (κι όχι μόνο στα μέρη μας) είναι αυτό: ότι τα μέλη της ε.ε. (κι όχι μόνο το Παρίσι ή το Βερολίνο) έχουν σοβαρά συμφέροντα να αναγκάσουν την επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας είτε σε μια έξοδο μαλλιοκούβαρα με αποτέλεσμα το στραπάτσο της· είτε σε μεταμέλεια και συγγνώμη – αν δεν αρέσει η υπάρχουσα συμφωνία (που δεν αρέσει ούτε στο ψόφιο κουνάβι). Ή, για να το πούμε αλλιώς: έχει αποδειχθεί εδώ και δυό χρόνια ότι παρά τις φαντασιώσεις μεγαλείου του Λονδίνου, η διαπραγμάτευση της συντεταγμένης εξόδου ήταν άνιση· και ότι ο δυνατός πόλος (η ε.ε.) είχε σαφώς περισσότερη ισχύ για να προστατέψει τα συμφέροντά του σε σχέση με τον αδύνατο (το Λονδίνο).

Όπως δεν υπήρχε ισορροπία δυνάμεων στην διαπραγμάτευση, έτσι και δεν υπάρχει περίπτωση για κάποια αλλαγή (στην συμφωνία) που να ταιριάζει με τα γούστα των άγγλων εθνικιστών brexiters. Όλοι ετοιμάζονται για τα μαλλιοκούβαρα, που μπορούν να αποφευχθούν είτε με νέο δημοψήφισμα, είτε με γονάτισμα των σκληρυρηνικών του βρετανικού μεγαλείου ώστε να αποδεχθούν αυτό που μισούν: την αδυναμία τους.

Μέσα στους επόμενους μήνες, με ή χωρίς αγγλική έξοδο απ’ την ε.ε., το σύμπαν θα έχει καταλάβει πόσα απίδια πιάνει ο σάκος του Λονδίνου – εν έτει 2019…

Χρήσιμος χριστιανισμός

Πέμπτη 31 Γενάρη. Σαν αντί-θρησκους μας προκαλεί κατ’ αρχήν μια κάποια αμηχανία. Απ’ την άλλη μεριά μπορούμε να πούμε “να και κάτι πρακτικά χρήσιμο”.

Μια οικογένεια αρμένιων προσφύγων (γονείς και τρία παιδιά 21, 19 και 14 χρόνων), μετά από 9 χρόνια ζωής σε limbo στην ολλανδία, ειδοποιήθηκε ότι απορρίφθηκε η αίτηση ασύλου της – και ότι θα απελαθούν. Κατέφυγαν για προστασία σε μια μικρή εκκλησία στα περίχωρα της Χάγης. Οι παπάδες, προκειμένου να τους προστατέψουν από έφοδο της αστυνομίας, κατέφυγαν σ’ ένα νόμο που απαγορεύει στην αστυνομία να μπουκάρει σε εκκλησία (οποιουδήποτε θρησκεύματος) ενόσω γίνεται μέσα θρησκευτική διαδικασία. Οπότε άρχισαν απ’ τον περασμένο Οκτώβρη (όταν δέχτηκαν τους φυγάδες) μια λειτουργία άπειρης διάρκειας, 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες την εβδομάδα… Non stop.

Προχτές ο ρατσιστικός κυβερνητικός συνασπισμός της ολλανδίας υποχώρησε. Δέχτηκε μια πρόταση της αντιπολίτευσης, για την αλλαγή της αντιμετώπισης των αιτήσεων ασύλου νεαρών που είτε έχουν γεννηθεί είτε έχουν μεγαλώσει στο κράτος ενόσω οι γονείς τους είχαν εκκρεμή αίτηση ασύλου. Η αλλαγή στη νομοθεσία θα γλυτώσει περίπου 1300 πρόσφυγες / μετανάστες (ενήλικους και ανήλικους) απ’ την απέλαση – θα πάρουν, τελικά, το πολυπόθητο πολιτικό άσυλο.

Αν είναι οι παπάδες να κάνουν πραγματικά εργοστασιακά μεροκάματα σε τρεις συνεχόμενες βάρδιες χωρίς ρεπό, ακόμα και ψέλνοντας· κι αν είναι να γλυτώσουν στ’ αλήθεια κάποιους απ’ την ρατσιστική βαρβαρότητα, ε, ας πάει στην ευχή και η θρησκεία τους…

Τους συγχωρούμε…