Κυριακή 6 Οκτώβρη. Είμαστε εντελώς αντίθετοι σε δύο «εθνικές» πεποιθήσεις, που αν και διαφορετικές στην αφετηρία τους, συγκλίνουν πρακτικά – στη μοιρολατρεία. Στην πεποίθηση ότι το ελλαδιστάν είναι «μικρό και αδύναμο» κράτος, «υποτελές» στον όποιο μεγάλο σύμμαχο· χωρίς περιθώρια επιλογών. Και στην πεποίθηση ότι «σιγά μωρέ, τι έγινε, δεν τρέχει τίποτα…».

Κάθε κράτος είναι κόμμα των αφεντικών. Που κάνουν τις μεν ή τις δε επιλογές, ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Όταν τα συμφέροντα των αφεντικών του νο 1 ελληνικού «εθνικού κεφάλαιου» επιβάλλουν την συμμαχία με την «θαλάσσια υπερδύναμη» (άλλοτε ήταν η αγγλία, μετά είναι η αμερική), κι όταν τα συμφέροντα των ντόπιων αφεντικών του γεωπολιτικού προσοδισμού συντίθενται με τα προηγούμενα, το θέαμα της «μικρής και αδύναμης χώρας» που η καϋμένη είναι «υποτελής» είναι φάρσα. Φάρσα των οπαδών της «εθνικής απελευθέρωσης», των οπαδών της εθνικοποίησης των εργατών. Τα συμφέροντα και των μεν και των δε είναι ιμπεριαλιστικά επειδή, πολύ απλά, σκοπεύουν είτε στη διεθνική καπιταλιστική συσσώρευση (οι εφοπλιστές) είτε σε μερδικό απ’ την διεθνή καπιταλιστική συσσώρευση που κάνουν άλλοι (ο «μεγάλος σύμμαχος»).

Σίγουρα ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δεν έχει την δύναμη και τους συσχετισμούς που είχε στα ‘90s, όταν απειλούσε να εισβάλει στρατιωτικά στη βόρεια μακεδονία ή στην αλβανία· ή όταν, αργότερα, έφτιαχνε το θρυλικό «ενιαίο αμυντικό δόγμα» ελπίζοντας να εκβιάσει την διάλυση της τουρκίας… Όμως εκείνη η ιμπεριαλιστική ωμότητα ήταν ένα διάλειμμα, ήταν εξαίρεση στην ιστορία του ελληνικού κράτους. Πιο τυπική και διαχρονικά σταθερή έκφραση της ελληνικής ιμπεριαλιστικής νόρμας στην παραλλαγή της συμπληρωματικότητάς της σε επιχειρήσεις συμμάχων της είναι η στρατιωτική συμμετοχή στην «εκστρατεία στην ουκρανία» (το 1919)· ή συμμετοχή στην «εκστρατεία στην κορέα» (1950 – 1955)· ή η συμμετοχή στον εισβολή στο αφγανιστάν (2001 – ).

Αυτό είναι που συμβαίνει τώρα. Αφού ζορίζεται η «απευθείας» ελληνική ιμπεριαλιστική δράση (το τελευταίο της κόλπο ήταν η «περικύκλωση της Μεσογείου) αναδύεται η εναλλακτική της: το ξεκάθαρο «δέσιμό» της πάνω στο άρμα κάποιου «ισχυρού στη θάλασσα». Αυτό δεν είναι υποτέλεια· είναι επιλογή στη βάση συγκεκριμένων καπιταλιστικών συμφερόντων.

Το «δεν τρέχει τίποτα» είναι ολέθρια (και τυπικά ελληνική!) απώθηση. Στο δευτερεύον πεδίο μάχης που λέγεται μέση Ανατολή οι εξελίξεις είναι δυναμικές. Το «δέσιμο» του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου είναι με δυο άλλους ιμπεριαλισμούς που είναι αναγκασμένοι να προχωρήσουν τους επόμενους μήνες. Ο αμερικανικός και ο ισραηλινός κρίκος της συγκεκριμένης «ιμπεριαλιστικής αλυσίδας» αποκλείεται να μείνουν για καιρό στην κατάσταση που βρίσκονται σήμερα!

Στην Ουάσιγκτον και στο Τελ Αβίβ υπάρχει προς στιγμήν ένα ορισμένο «κενό πολιτικής διεύθυνσης» – δεν συμβαίνει, πάντως, καμμία έκρηξη ειρηνισμού! Αν, τελικά, το ψόφιο κουνάβι αντικατασταθεί απ’ τον οριτζινάλ φασίστα Pence, ο αμερικανικός κρίκος θα επιταχύνει τις κινήσεις του. Εκβιάζοντας φίλους και εχθρούς… Όταν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, φτιαχτεί κυβέρνηση στο Τελ Αβίβ θα συμβεί το ίδιο. Συνεπώς, αυτά που «δεν τρέχουν» τώρα θα τρέξουν αύριο. Το «αύριο» μπορεί να είναι 2, 3 ή 4 μήνες· όχι η αιωνιότητα!

Δεν ζούμε «μια απ’ τα ίδια» των ‘70s, των ‘80s ή των ‘90s! Παραφράζοντας αυτό που λέγεται για τα χρηματιστήρια οι προηγούμενες βεβαιότητες δεν εξασφαλίζουν τις μελλοντικές!

Με απλά λόγια: η αδράνεια δεν εγγυάται το τι θα μας ξημερώσει…

Σάββατο 5 Οκτώβρη. Πού και πού θα βρεθεί κάποιος επαγγελματίας δημαγωγός που, απ’ την πολύ χαρά του, θα ξεστομίσει και κανά απόσπασμα αλήθειας. Ο ανταποκριτής του cnn στην Αθήνα χάρηκε, χτες, για την υπογραφή μιας καινούργιας «συμφωνίας αμυντικής συνεργασίας»:

… Σήμερα, ακόμη και από τον ΣΥΡΙΖΑ, οι ΗΠΑ αντιμετωπίζονται με φιλική διάθεση – κάτι το οποίο συνεχίζεται και από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.

… Η υπογραφή της συμφωνίας για τη διεύρυνση της στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ στην Ελλάδα – που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο στο υπουργείο Εξωτερικών, μεταξύ του Νίκου Δένδια και του Μάικ Πομπέο – είναι, ουσιαστικά, στενό «μαρκάρισμα» της Ουάσινγκτον ανατολικά και βόρεια των ελληνικών συνόρων.

… Πρόκειται για μια σημαντική συμφωνία, καθώς στην ουσία η Αμερική μέσα από τις στρατιωτικές εγκαταστάσεις – πλην της Σούδας όπου έτσι και αλλιώς υφίσταται – στρέφει τα «ραντάρ» της προς Ρωσία και Τουρκία.

Ο πιο αρμόδιος (χασάπης της Maidan) πρεσβευτής Geoffrey Pyatt ήταν κάπως πιο συγκεκριμένος, συνεντευξιαζόμενος στην καθεστωτική “καθημερινή” στις 19 του περασμένου Ιούλη:

Pyatt: Τα καλά νέα είναι ότι είχαμε μια πολύ καλή και δυνατή Ελληνοαμερικανική σχέση κατά την περίοδο τη κυβέρνησης Τσίπρα. Και νομίζω ότι πρέπει να πιστώσουμε στην προηγούμενη διοίκηση για την πρόοδο που είχαμε, για παράδειγμα στην συνεργασία στους τομείς ασφάλειας και άμυνας. Τώρα έχουμε μια καθαρή δέσμευση από τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη και την ομάδα του για να προχωρήσουμε ακόμα πιο γρήγορα…. Όπως γνωρίζετε πολύ καλά ο ρυθμός της αμυντικής συνεργασίας μας είναι υψηλότερος από ότι ήταν για δεκαετίες…

Ερώτηση: … Υπάρχουν τρεις πυλώνες της Ελληνοαμερικανικής συνεργασίας. Ο ένας είναι η εκπαίδευση, ο δεύτερος οι εξοπλισμοί και ο τρίτος η ρύθμιση της λειτουργίας των Αμερικανικών εγκαταστάσεων στην Ελλάδα. Ακολουθούν εξελίξεις σε κάποιους από αυτούς τους πυλώνες;

Pyatt: Θα πρόσθετα έναν ακόμη πυλώνα. Και αυτός είναι οι διευκολύνσεις που παρέχει η Ελλάδα για αμερικανικές επιχειρήσεις στο ευρύτερο θέατρο της Ανατολικής Μεσογείου, του Αιγαίου της Μαύρης Θάλασσας και των Βαλκανίων. Η Ελλάδα έχει εξαιρετικά ικανές Ένοπλες Δυνάμεις (Ε.Δ.). Είναι ένας ισχυρός και έμπιστος σύμμαχος στο ΝΑΤΟ. Και ένας από τους λόγους που υποστηρίζουμε τόσο πολύ την αύξηση των Ελληνικών δυνατοτήτων είναι επειδή κάνει την Ελλάδα καλύτερο σύμμαχο. Είτε πρόκειται για το Πολεμικό Ναυτικό που παρέχει υπηρεσίες συνοδείας σε κάποια Ομάδα Κρούσης Αεροπλανοφόρου η οποία διασχίζει την Ανατολική Μεσόγειο, ή Ελληνικές Ειδικές Δυνάμεις που εργάζονται με τις Αμερικανικές όπως κάναμε κατά τη διάρκεια της Jackal Stone, ώστε να εκπαιδεύσουμε τις δυνατότητες μας αν, ο μη γένοιτο, υπήρχε κάποιο περίπλοκο τρομοκρατικό επεισόδιο, ή το είδος της υποστήριξης και των διευκολύνσεων που παρέχει η Ελλάδα μέσω του NRDC και το αρχηγείο LANDCOM (σ.σ. Βόρεια Ελλάδα) ή τις ασκήσεις των Ε.Δ. Και το Στεφανοβίκειο είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα. Ο λόγος που έχουμε στα ελικόπτερα μας στο Στεφανοβίκειο είναι διότι προφανώς αποτελεί ευκαιρία για εξάσκηση των δυνατοτήτων τους με τις Ελληνικές Ε.Δ., αλλά και επειδή προσφέρει ένα ασύγκριτο επιχειρησιακό περιβάλλον, ώστε να διατηρηθεί η ετοιμότητα των Αμερικανικών Δυνάμεων.

Οπότε η Ελλάδα είναι ένας σημαντικός πάροχος διευκολύνσεων και μας βοηθάει να κάνουμε το ΝΑΤΟ ισχυρότερο, τόσο με πλατφόρμες που η Ελλάδα παρέχει – και η Σούδα είναι η ναυαρχίδα – όσο και μέσα από διαφορετικές εγκαταστάσεις που τα πρόσφατα χρόνια έχετε δει να χρησιμοποιούμε. Έχουμε παρέχει πρόσθετες ευκαιρίες για διαφορετικών τύπων Δυνάμεις. Η Σούδα είναι γεμάτη. Δεν υπάρχει χώρος για περαιτέρω ανάπτυξη, διότι είναι ένα αεροδρόμιο διπλής χρήσης, λόγω της σημασίας, ιδιαίτερα κατά την τουριστική περίοδο, των τακτικών εμπορικών πτήσεων. Αλλά έχετε από τη γεωγραφία σας, πολλές στρατιωτικές εγκαταστάσεις που δεν χρησιμοποιούνται τόσο, όπου εργαζόμαστε μαζί. Και αυτή είναι μια από τις προτεραιότητες μας, όσο οι ειδικοί μας εργάζονται πάνω στη Συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας (MDCA). Η τρέχουσα συμφωνία κατονομάζει τρεις εγκαταστάσεις. Μια από αυτές είναι το Ελληνικό που, προφανώς, είναι ανεπίκαιρη. Η μόνη που παραμένει επίκαιρη είναι η βάση της Σούδας. Οπότε συμφωνήσαμε (στο Στρατηγικό Διάλογο) ότι χρειάζεται να εκσυγχρονίσουμε σε πολιτικό επίπεδο τη Συμφωνία. Τώρα οι ειδικοί εργάζονται για τις διατυπώσεις.

…

Σάββατο 5 Οκτώβρη. Προφανώς και η συμμαχία του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου με την Ουάσιγκτον (και το Τελ Αβίβ) δεν θα ήταν για να ανταλλάσουν … γραμματόσημα! Το γεγονός είναι ότι απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ‘90, όταν – με την λήξη του 3ου παγκόσμιου (“ψυχρού”) πολέμου – το αμέρικα άρχισε να μαζεύει / μειώνει τις βάσεις (και τα έξοδά) του και στο ελλαδιστάν κράτησε μόνο την Σούδα, μετά από σχεδόν 3 δεκαετίες λοιπόν, ξαναπολλαπλασιάζει τα “αποτυπώματά” του στα μέρη μας. Προφανώς όχι τυχαία.

Καμμία ντόπια πολιτική βιτρίνα δεν αγνοεί πως όταν υπογράφει “αμυντικές συμφωνίες” με το ψοφιοκουναβιστάν τέτοιους καιρούς πριν “αγοράσει όπλα σε καλή τιμή” αγοράζει εντελώς δωρεάν εχθρούς. Πακέτο. Στην προκείμενη περίπτωση είναι σαφές ήδη απ’ την ελεεινή διακυβέρνηση των φαιορόζ, ότι το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο (ή οι ηγεμονικές του μερίδες) έχει υιοθετήσει σαν δικούς του τους εχθρούς της Ουάσιγκτον. Το ξέρουν κι αυτοί…

Εάν σήμερα γινόταν απλά η ρουτινιάρικη ετήσια ανανέωση της συμφωνίας για την Σούδα, αυτό θα ήταν μεν βαρύ, αλλά διεθνώς θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί σαν “αναπόφευκτο”. Δεν πρόκειται όμως γι’ αυτό. Πρόκειται για την επίσημη κατοχύρωση του πολλαπλασιασμού των αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων. Κι αυτό είναι απλά το ορατό κομμάτι της συμφωνίας. Πίσω απ’ αυτό βρίσκεται ο πολλαπλασιασμός των “οργανωτικών” και “οικονομικών” διαπλοκών ανάμεσα στους καραβανάδες του αμερικανικού και του ελληνικού μιλιταρισμού, κι όλους τους παρατρεχάμενους. Που συμπληρώνει τον πολλαπλασιασμό των αντίστοιχων διαπλοκών που προώθησε και επέβλεψε το φαιορόζ γκουβέρνο με τους καραβανάδες του ισραηλινού μιλιταρισμού και το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ.

Ενόσω, λοιπόν, οι υπήκοοι επιβιώνουν στην καθημερινή τους υποτελή μιζέρια, από κανένα αφεντικό διεθνώς δεν πρόκειται να διαφύγει το γεγονός ότι τρεις προς το παρόν ηττημένοι ιμπεριαλισμοί (ο αμερικανικός, ο ισραηλινός και ο ελληνικός) “διαπλέκονται” ακόμα πιο έντονα στο δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου που λέγεται “μέση Ανατολή”, μ’ όλες τις προεκτάσεις του τόσο προς τον βορρά, στα σύνορα με την ρωσία, όσο και προς τα ανατολικά, στα σύνορα με την τουρκία και το ιράν.

Παρότι σήμερα δεν γίνεται κάποιο πρακτικό άλμα σε σχέση με προχθές, εκείνο που συμβαίνει είναι η επισημοποίηση του «θεσμικού εδάφους» για την μιλιταριστική όξυνση στο κοντινό ή και λίγο πιο μακρινό μέλλον. Και προχτές το ελλαδιστάν συμμετείχε «υποστηρικτικά», όπου του ζητιόταν η «υποστήριξη», στις στρατιωτικές αμερικανικές δράσεις ή στην εκπαίδευση των ισραηλινών πιλότων. Εκείνο που αλλάζει είναι πως ύστερα από μια τετράχρονη περίοδο «προόδου» το ελλαδιστάν ζητάει και παίρνει το επίσημο πιστοποιητικό του εμπόλεμου κράτους. Κατ’ αρχήν στην καθόλα σημαντική «επιμελητειακή υποστήριξη» του αμερικανικού (όπως και του ισραηλινού) στρατού.

Και βλέπουμε…

Σάββατο 5 Οκτώβρη. Η ασταμάτητη μηχανή είχε διατυπώσει σαν υπόθεση εργασίας το ερώτημα για το κατά πόσον η “εξωτερική πολιτική” του ρημαδοΚούλη θα έκανε μια κάποια μικρή στροφή (σε σχέση με την αμερικανοφιλία και τον αντιγερμανισμό των φαιόροζ) σα συνέπεια αφενός της αποτυχίας της “περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου” και αφετέρου της όλο και πιο σαφούς αποτυχίας των αμερικανο-ισραηλινών σχεδιασμών για την μέση Ανατολή. Αν επρόκειτο να γίνει τέτοια “μικρή στροφή” ένα της βασικό πρακτικό βήμα θα έπρεπε να είναι η εφεύρεση λόγων αναβολής για τις υπογραφές που πέφτουν σήμερα· το τρενάρισμα και η αναβλητικότητα είναι απ΄τις ελάχιστες τακτικές όπου οι έλληνες τα καταφέρνουν… Είχαμε επίγνωση, φυσικά, πως μια τέτοια έστω και μικρή κίνηση “εξισορρόπησης” θα είχε προϋπόθεση την μετατόπιση του “κέντρου βάρους των αποφάσεων” απ’ τις τάξεις του νο 1 “εθνικού κεφάλαιου” (τους εφοπλιστές) σε μια πιο γενική αντίληψη περί καπιταλισμού στην ελλάδα.

Αλλά όχι. Συμβαίνει το αντίθετο. Όσο περισσότερο οξύνονται οι διακρατικές αντιθέσεις στην περιοχή, κι όσο περισσότερο ο αμερικανο-ισραηλινός σχεδιασμός ηττάται, τόσο πιο έντονα η “αναζήτηση γεωπολιτικής προσόδου” (η ιστορική “εθνική γραμμή” του νέου ελληνικού κράτους) προσανατολίζεται (και “κουμπώνει”) μονόπλευρα – και μιλιταριστικά.

Δείτε, για παράδειγμα, την ρητορική όλων των ντόπιων συνηγόρων αυτού του προσανατολισμού. Αρχίζει απ’ την μισοκακομοιριά του ότι “οι αμερικάνοι θα μας προστατέψουν απ’ τους τούρκους” (πράγμα που ούτε οι ίδιοι πιστεύουν, πρέπει όμως να το φάει το πόπολο…) και τελειώνει τις “παροχές”: από όπλα (απ’ τα μεταχειρισμένα της Ουάσιγκτον) μέχρι επενδύσεις…

Θα μπορούσε, φυσικά, να ρωτήσει κανείς: αν για την “προσέλκυση ιδιωτικών αμερικανικών κεφαλαίων” είναι όρος ο πολλαπλασιασμός των αμερικανικών βάσεων, τότε για την “προσέλκυση κεφαλαίων” άλλων εθνικοτήτων θα γίνεται κάτι ανάλογο; Θα φτιάξουν και οι άλλοι βάσεις; Γενικά μιλώντας το ελλαδιστάν προορίζεται για ένα είδος “οηε του παγκόσμιου μιλιταρισμού”; Όχι φυσικά!!! Η επιλογή του στρατιωτικά “frontier state” (περισσότερα σε σχόλιο της 30^ης Σεπτέμβρης) είναι μοναδική και γίνεται για λογαριασμό της Ουάσιγκτον. Όμως, σε συνθήκες όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού και σχεδόν πλήρους πολέμου, αυτή η επιλογή είναι «αντικίνητρο» τόσο για τις «επενδύσεις» εκ μέρους των αντίπαλων κρατών / κεφαλαίων, όσο και για οποιαδήποτε μη μιλιταριστική ή μη «αρπακτή» επένδυση από οποιονδήποτε! (Όταν μια σύγκρουση φτάσει στην κορύφωσή της, τα “σύνορα” είναι που καταρρέουν πρώτα!)

Απλό παράδειγμα: βάζουν οι ντόπιες πολιτικές βιτρίνες, με «εθνική συνέπεια», τις τζίφρες τους στην ενίσχυση της αεροναυτικής βάσης στη Σούδα (και στη δημιουργία καινούργιων εδώ κι εκεί). Αυτή η βάση είναι η μοναδική απ’ τη Νάπολη και ανατολικότερα· είναι, όντως, κρίσιμη για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Απ’ την μεριά της η Τεχεράνη έχει δηλώσει καθαρά και το εννοεί πως αν δεχτεί αμερικανική επίθεση θα απαντήσει με κτυπήματα σ’ όλες τις αμερικανικές εγκαταστάσεις που μπορεί να φτάσει. Και η Σούδα είναι μια τέτοια, πολύ περισσότερο μάλιστα που είναι στρατηγική από ναυτική άποψη. Στη Σούδα είναι που κάνουν στάση για οποιονδήποτε λόγο τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα – πριν συνεχίζουν προς την ερυθρά θάλασσα, κλπ. Εκεί θα ξανα-αποθηκεύσουν οι αμερικάνοι, αν δεν το έχουν κάνει ήδη, πυρηνικές κεφαλές… (Δεν θα έχει άδικο η Τεχεράνη αν, αμυνόμενη, φτάσει-τόσο-μακρυά! Στο κάτω κάτω δεν είναι αυτή που χαρακτηρίζει το ελλαδιστάν εχθρό της, αλλά το ανάποδο! Η Αθήνα είναι που συστρατεύεται με την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο που, ουσιαστικά, πολεμούν το ιρανικό καθεστώς με διάφορους τρόπους εδώ και 40 χρόνια!)

Πιστεύει κανείς μετά την επιβεβαίωση και, κυρίως, την επέκταση της «συμμαχίας» του ελληνικού με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, ότι το frontier state ελλαδιστάν και η επικράτειά του βγήκαν απ’ τον «πολεμικό χάρτη» της μέσης Ανατολής; Ή ότι μπαίνουν βαθύτερα σ’ αυτόν; Πιστεύει κανείς ότι το τι θα κάνει ή δεν θα κάνει η Ουάσιγκτον στην περιοχή, αύριο, σε ένα χρόνο ή σε τρία, θα το αποφασίσει λαμβάνοντας υπόψη τους κινδύνους και απώλειες που διατρέχουν σύμμαχοί της σαν το ελλαδιστάν; Πιστεύει κανείς ότι οι αντίπαλοι της Ουάσιγκτον δεν έχουν σημειωμένες με κόκκινους κύκλους τις αμερικανικές βάσεις εδώ;

Εν τέλει, η «πολιτική κατεύθυνση» των αφεντικών του ελληνικού καπιταλιστικού κράτους επαναλαμβάνει τον ιστορικό εαυτό της, και είναι σαφής και γνωστή: ενισχύονται οι γκαγκστερικές, μιλιταριστικές, μαφιόζικες πλευρές του ντόπιου κεφάλαιου· πρακτικά αυτό ήταν πάντα η αναζήτηση γεωπολιτικών προσόδων. Εκατόν μία φορές στις εκατό (μάρτυρας η πραγματική ελληνική ιστορία) αυτός ο προσανατολισμός ξεκινάει φουσκωμένος με “εθνική υπερηφάνεια” και τελειώνει με μαζικά νεκροταφεία· όλων των υπόλοιπων εκτός απ’ τα αφεντικά του…
(Όσο για εμάς; Όσο για την εντόπια εργατική τάξη; Οι γνωστοί για την χρησιμότητά τους αφελείς – για να μην πούμε ηλίθιοι…)

Παρασκευή 4 Οκτώβρη. Ο πρώτος σταθμός της περιοδείας του Πομπηία στην περιοχή ήταν στη Ρώμη. Θα ακολουθήσουν η Ποτγκόρνιτσα, τα Σκόπια και η Αθήνα. Ο Πομπηίας δεν ταξιδεύει με δώρα στα χέρια. Κρατάει απαιτήσεις.

Στη Ρώμη ζήτησε απ’ την ιταλική κυβέρνηση να απαγορεύσει την ιρανική πολιτική αεροπορική εταιρεία Mahan air απ’ το προσγειώνεται σε ιταλικά αεροδρόμια. (Ζήτησε κι άλλα: κοινή στάση κατά του Καράκας, της Μόσχας και του Πεκίνου…) Απ’ το ελλαδιστάν ζήτησε – πριν καν πατήσει το πόδι του εδώ – να στείλει πολεμικό πλοίο (ή κάτι ιπτάμενο) στην «επιχείρηση των προθύμων» για τον έλεγχο των στενών του Ορμούζ.

Είχε ξαναδιατυπωθεί αυτή η απαίτηση τον περασμένο Αύγουστο. Ο ρημαδοΚούλης είπε «όχι» με δικαιολογία περίπου το ότι το ελλαδιστάν είναι στη μαύρη φτώχια και δεν του περισσεύει κάτι· ό,τι πολεμικό διαθέτει, το έχει για να αμυνθεί απέναντι στην «τουρκική επιθετικότητα». Τώρα ο Πομπηίας συνδέει την απαίτηση με την υπογραφή (του πρωτοκόλλου της) «νέας στρατηγικής συμφωνίας». Ο ρημαδοΚούλης έχει περιθώριο να ξαναπεί ευγενικά «όχι» – αλλά το ψοφιοκουναβιστάν θυμώνει μ’ αυτά.

(φωτογραφία: Ο ιταλός υπ.εξ. Luigi Di Maio αγναντεύει τον Πομπηία, χτες… Μοιάζει να αναρωτιέται αν βλέπει φάντασμα… )

Παρασκευή 4 Οκτώβρη. Θα μπορούσε να θεωρηθεί αχαριστία. Αλλά στις κρατικές πολιτικές τα κριτήρια είναι πολύ πιο ωμά. Συνεπώς «κάποιος» που έχει αρχίσει να συσσωρεύει λόγους υπέρ της αντικατάστασης του ψόφιου κουναβιού απ’ τον Pence-του-σκότους είναι … το Τελ Αβίβ!

Η πολιτική βιτρίνα του απαρτχάιντ καθεστώτος, ο Νetanyahu, θορυβήθηκε όταν τηλεφώνησε και ξανατηλεφώνησε στο ψόφιο κουνάβι όσο αυτό βρισκόταν στο Biarritz της γαλλίας, προς τα τέλη (24 με 26) του περασμένου Αυγούστου… και έσκασε εκεί και ο ιρανός υπ.εξ. Zarif… αλλά το ψόφιο κουνάβι αρνήθηκε να σηκώσει το τηλέφωνο… – Γιατί δεν το σηκώνει; Παίζει κάτι; Η πρόσφατη διάθεση του ψόφιου κουναβιού να φωτογραφηθεί, έστω, με τον Rouhani είναι μαχαιριά για το Τελ Αβίβ…

Οι «ανασφάλειες» του ισραηλινού φασιστικού καθεστώτος απέναντι σ’ έναν αμερικάνο πρόεδρο που το ίδιο έχει χαρακτηρίσει «το καλύτερο από ποτέ»· απέναντι σ’ ένα ψόφιο κουνάβι που του «έδωσε» την Ιερουσαλήμ / al Quds και τα υψώματα του Golan· απέναντι σ’ ένα ψόφιο κουνάβι που προσπάθησε φιλότιμα να του «δώσει» σχεδόν όλη την κατεχόμενη δυτική Όχθη, θα μπορούσαν να θεωρηθούν καραμπινάτη αχαριστία. Ωστόσο το πρόβλημα βρίσκεται σ’ αυτό που ξέρει καλά το στελεχικό δυναμικό του ισραηλινού φασισμού: ο διεθνής γεωπολιτικός ρόλος αυτού του αποικιοκρατικού καθεστώτος, αυτής της πρωτοκοσμικής αποικίας, έχει ξεπεραστεί ιστορικά· μαζί με τον στρατηγικό ρόλο των αραβικών πετρελαίων… Κι αυτό σημαίνει ότι μέσα στους μηχανισμούς εξουσίας της Ουάσιγκτον υπάρχουν πράγματι «δεύτερες σκέψεις» για το πόσο αξίζει πραγματικά και πόσο αμερικανικό κόστος σε αίμα δικαιολογεί και επιτρέπει η απ’ ευθείας υπεράσπιση αυτού του ξεπερασμένου «προκεχωρημένου φυλακίου». Η ασταμάτητη μηχανή το έχει ξαναπεί: στο μυαλό του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι το Πεκίνο, η Μόσχα, η ευρασία, το Βερολίνο· όχι η Γαλιλαία…

Εκεί ακριβώς βρίσκεται η πιο πρόσφατη ισραηλινή «ανατριχίλα», που γέρνει πια την προτίμηση του Τελ Αβίβ σ’ έναν οριτζινάλ φασίστα, έναν ευαγγελιστή οπαδό της δευτέρας παρουσίας, κλπ κλπ, σαν τον Pence: το ψοφιοκουναβιστάν δεν αντέδρασε βίαια, κατά του ιράν, μετά την επίθεση στις πετροεγκαταστάσεις της σαουδαραβικής aramco. Αντίθετα ο καλύτερος από ποτέ πρόεδρος τιτίβισε ότι, κατ’ αρχήν, αυτό είναι ένα ζήτημα που αφορά το Ριάντ. Για την μιλιταριστική λογική του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ ένας αμερικάνος πρόεδρος που του χαρίζει μεν έδαφος αλλά «κολώνει» να κάνει έναν πόλεμο (υπέρ της σαουδικής αραβίας και, ακόμα χειρότερα ίσως στο μέλλον, υπέρ του ισραήλ) είναι «λίγος».

Το Τελ Αβίβ χρειάζεται οπωσδήποτε την πετροχούντα του Ριάντ… Και να που η «ατολμία» του ψόφιου κουναβιού άφησε την πετροχούντα και, κυρίως, αυτό το χρήσιμο κάθαρμα, τον τοξικό, μόνο πάνω στα αποκαΐδια της aramco.

Όπως το αμερικανικό original φασισταριό έτσι και το ισραηλινό τρέμει με την ιδέα ότι οι αντίπαλοί τους όχι μόνο τώρα είναι ισχυρότεροι απ’ όσο νομίζουν αλλά και ότι αύριο, μεθαύριο, σε έξι μήνες ή σε ένα χρόνο θα είναι ακόμα πιο ισχυροί.

Στο Τελ Αβίβ ψάχνουν ακόμα την «εθνική ενότητα» του φασισμού / μιλιταρισμού τους. Αυτό επιτρέπει στις βιτρίνες του να μην κάνουν δηλώσεις, να μην μιλάνε. Αν όμως εκδήλωναν τις μύχιες σκέψεις και προθέσεις τους, το ψόφιο κουνάβι θα ήταν ήδη έξω απ’ το λογιστήριο για την απόλυση…

Ένα + τέσσερα χρόνια ακόμα μ’ έναν αμερικάνο πρόεδρο που λέει ότι «του αρέσουν τα δύσκολα» και, γι’ αυτό, προτιμάει την ειρήνη απ’ τον πόλεμο; Ωωωωω! Αυτό είναι «άνω ποταμών»!!!

Πέμπτη 3 Οκτώβρη. Όχι μικρό, για να τα λέμε σωστά. Μεγάλο και τάνκερ. Λεγόταν Grace 1 και μετά ξαναβαφτίστηκε σε Adrian Darya 1. Διέσχισε απ’ τη δύση στην ανατολή όλη τη Μεσόγειο υπό το άγρυπνο μάτι όλων των κατασκοπευτικών δορυφόρων, και με την ηχώ των γαυγισμάτων ενός τύπου που επαγγέλεται τον αμερικάνο υπ.εξ. Του Pompeo. “Ούτε παξιμάδια ούτε νερό» φώναζε ο Πομπηίας για το τάνκερ που μετέφερε πετρέλαιο στη συρία. Ακόμα και η ασταμάτητη μηχανή είχε τρομάξει απ’ την αποφασιστικότητα του Πομπηία…

Μέχρι που το τάνκερ έφτασε στα ανοικτά της Tartus, λίγο έξω απ’ το λιμάνι, την ρωσική βάση – και ένα διυλιστήριο. Αυτό έγινε πριν βδομάδες. Ο Πομπηίας το ξέχασε το θέμα – ίσως είχε άλλη δουλειά (να τακτοποιήσει μια ωραία συμφωνία «αποτυπώματος» στο ελλαδιστάν ας πούμε) ή μπορεί να υποφέρει από διαλείψεις. Όμως το ξαναθυμήθηκε το Adrian Darya 1 χτες, όταν είδε μια δορυφορική φωτογραφία από ιδιωτικό site: το μεγάλο καράβι είχε κολλητά στο πλευρό του ένα μικρό, επίσης ιρανικής σημαίας (ονόματο Jasmine). Και ο Πομπηίας θύμωσε: Κοιτάχτε τους! Μεταφέρουν το πετρέλαιο στη συρία οι αχρείοι!!! φώναξε επικαλούμενος την φωτογραφία.

Το αστείο της υπόθεσης είναι πως δεν ασχολήθηκε κανείς με τον αμερικάνο υπ.εξ. και τις δηλώσεις του – εκτός απ’ το ιδιωτικό site που δημοσίευσε την φωτογραφία. Το TankerTrackers θύμωσε με τα συμπεράσματα του Πομπηία. «Εμείς δεν είπαμε ότι γίνεται μεταφορά πετρελαίου. Είπαμε ότι κάτι τέτοιο δεν έχει επιβεβαιωθεί. Με βάση αυτά που ξέρουμε, τα πληρώματα των δύο πλοίων μπορεί να πίνουν καφέ και να παίζουν χαρτιά μαζί….» Καφέ; Γιατί όχι ρούμι;

Φαίνεται πως αυτό το λιγάκι στριμμένο χιούμορ της ασταμάτητης μηχανής ανθεί και σ’ άλλα μέρη του κόσμου. Φαίνεται επίσης ότι ο αμερικάνος υπ.εξ. δεν εμπνέει κανένα σεβασμό πια. Γιατί το TankerTrackers του έκλεισε την πόρτα στα μούτρα: …Εξαιτίας του τιτιβίσματος επάνω [του Πομπηία] αποφασίσαμε να τερματίσουμε την ανοικτή κάλυψη της θέσης του Adrian Darya 1. Από δω και πέρα η συνεχιζόμενη κάλυψη του πλοίου θα είναι διαθέσιμη μόνο στους συνδρομητές μας. Έγινε κακή χρήση του ονόματός μας και ζημιά στην υπόληψή μας… Πως δεν του τράβηξαν και καμμιά μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση, να τρέχει και να μην φτάνει τέτοιες εποχές!

Ευτυχώς που στα μέρη μας ο λαός εξακολουθεί να πιστεύει πως το αμέρικα είναι παντοδύναμο, πως οι φτερούγες του θα προστατέψουν το ελλαδιστάν, και πως και ένα, και δύο και εκατονδύο «αποτυπώματα» αξίζουν γι’ αυτήν την συμμαχία… Ευτυχώς που το νο 1 «εθνικό κεφάλαιο» είναι εφοπλιστικό, δηλαδή γκαγκστερικό…

Τι θα απογινόμασταν χωρίς τους εθνικούς χασάπηδές μας;