Σάββατο 23 Νοέμβρη. Διάφοροι (όχι λίγοι) που το παίζουν δήθεν καλοπροαίρετοι, δείχνουν προς τα τουρκικά παράλια: οι φουκαράδες δεν ξέρουν πως να αντιμετωπίσουν τα σατανικά σχέδια του Erdogan. Όντως: αν δεν ερχόταν κανένας χωρίς χαρτιά δεν θα υπήρχε «πρόβλημα». Αλλά το ιταλικό κράτος δεν έχει απέναντί του κάποιον «μοχθηρό σουλτάνο». Έχει ένοπλες συμμορίες που τις πληρώνει για να φυλακίζουν (και να βιάζουν κυριολεκτικά…) τους πρόσφυγες σε λιβυκό έδαφος. Παρόλα αυτά κάμποσοι δραπετεύουν. Και διακινδυνεύουν ένα πέρασμα πολύ πιο ζόρικο απ’ αυτό ανάμεσα στα μικρασιατικά παράλια και τις ελληνικές νησιωτικές ακτές…
Το καλά κρυμμένο μυστικό του ελληνικού κράτους, μυστικό κρυμμένο με την βοήθεια και των υποτιθέμενων «εσωτερικών εχθρών» του, είναι κατά το ήμισυ η «χρυσή βίζα»… Το ελληνικό κράτος, όπως και κάθε άλλο κράτος μέλος της ε.ε. και της «ζώνης Σέγκεν», έχει ακέραιο το δικαίωμα να εκδίδει πολύχρονες άδειες παραμονής και τα λοιπά ταξιδιωτικά έγγραφα για ελεύθερη κίνηση εντός ε.ε., σε όση ποσότητα κρίνει… Το ότι πουλάει αυτό το δικαίωμά του, το ότι θέλει δηλαδή 250.000 χιλιάρικα (ή κάτι που να φαίνεται σαν αυτό το ποσό) να πέσουν στο ντόπιο real estate, είναι θέμα επιλογής. Όχι ευρω-υποχρεώση! Ούτε «συνθήκη του Δουβλίνου»!!!
Επιπλέον το ελληνικό κράτος έχει το δικαίωμα να δίνει «πολιτικό» ή «ανθρωπιστικό» άσυλο κατά βούληση. Δεν αναφερόμαστε στο «ευρωπαϊκό» τέτοιο, για το οποίο περιμένουν οι χιλιάδες αιχμάλωτοι. Μιλάμε για εθνική / ελληνική απόδοση ασύλου. Με τέτοια χαρτιά, «ελληνικού ασύλου», οι «ξένοι» μπορούν να κινούνται νόμιμα στην ε.ε.· πρέπει μόνο να επιστρέφουν κάθε εξάμηνο στο ελλαδιστάν που θεωρείται η «νόμιμη έδρασή» τους, για μία μέρα… Να σφραγίζονται τα χαρτιά τους είσοδος / έξοδος.
Πιθανότατα υπάρχουν και άλλες νομικές δυνατότητες διευκόλυνσης όλων αυτών των ανθρώπων ώστε, το λιγότερο, να μην εγκλωβίζονται στο ελλαδιστάν και να μην γίνονται φτηνά εργατικά χέρια για την ντόπια βιομηχανία του εγκλήματος. Δυνατότητες που η ασταμάτητη μηχανή αγνοεί. Το βασικό, ωστόσο, είναι η πολιτική επιλογή του κράτους και των αφεντικών, που έχει γίνει απόλυτα αποδεκτή απ’ την μικροαστική μάζα. Απο εκεί αρχίζουν κι εκεί νομιμοποιούνται όλα τα βασανιστήρια.
Η επιλογή μεθοριακή ζώνη, κράτος / σύνορο, συνεπάγεται όλα όσα συμβαίνουν. Ακόμα και βιασμούς ανηλίκων ανά εξάμηνο, με τις ευλογίες κάθε αριστεροδεξιού καθάρματος. Αυτή η επιλογή ταιριάζει στην αναζήτηση γεωπολιτικών προσόδων και απαιτεί την κατασκευή «εχθρών» – μην ξαναπούμε τα ίδια.
Η άλλη στάση, που μόνο απ’ τα κάτω θα μπορούσε να επιδιωχθεί, είναι η απόρριψη αυτού του ρατσιστικού, ιμπεριαλιστικού, γεωπροσοδικού προσανατολισμού. Όχι (αυτό θα έπρεπε να ουρλιάζουν οι αντιρατσιστές αν ήταν πράγματι τέτοιοι, κάνοντας φυσικά και όλη την – κουραστική… – προπαγανδιστική δουλειά που απαιτείται για έναν τέτοιο πόλεμο) δεν είμαστε σύνορο για λογαριασμό κανενός! Είμαστε «γέφυρα»!!! Μπορούν όλοι / όλες να περάσουν, να εξασφαλίσουν κάποιου είδους νομιμοποίηση (συγκεκριμένες προτάσεις!), και να συνεχίσουν τον δρόμο τους σαν άνθρωποι…
Φυσικά κάτι τέτοιο θα προκαλούσε σύγκρουση με διάφορους «εταίρους» στην ε.ε…. Και λοιπόν; Οι παπαριές με το «εθνικό νόμισμα» ήταν ο.κ., ενώ το laissez passer για τους κυνηγημένους φαίνεται «προδοσία»;
(φωτογραφία: Στην ερώτηση “και γιατί θα έπρεπε έτσι να γίνει η κόντρα;” η απάντηση δεν είναι για ανθρωπιστικούς λόγους. Οι ανθρωπιστές κάνουν καλές πράξεις, καλά κάνουν, και πολλές φορές είναι πολύτιμοι. Υπάρχουν όμως και λόγοι εντελώς διαφορετικής τάξης: το τι στήνεται διαρκώς, ιδεολογικά και θεσμικά, πάνω τις πλάτες των φυγάδων· και το που σημαδεύει…)