Category: Midnight Rebel

Dead don’t die

Δευτέρα 22 Ιούλη. Από φιλο-Τζαρμουσική και όχι φιλο-ζόμπι διάθεση εδώ ο Sturgill Simpson. Έτσι, επειδή μπορεί να πάτε να δείτε την ταινία.

Lava

Δευτέρα 15 Ιούλη. Απ’ τον θησαυρό του χιλιανού στούντιο la Makinita: η Liniker και οι Caramelows. Από βραζιλία μεριά. Μαύρη trans η Liniker Barros, γεννημένη στην Araraguara κοντά στο Sao Paolo, έφτιαξε τους Caramelows το 2015. Για την φασιστοχριστιανοκαραβανοδιοικούμενη βραζιλία η απήχηση της Liniker είναι μια πρόκληση· κι όχι μόνο μουσική, παρότι η μπάντα δεν γράφει πολιτικά τραγούδια.

Καλή βδομάδα – οπουδήποτε.

Aziza Brahim

Δευτέρα 8 Ιούλη. Λένε ότι αποκαθιστά κανείς την ωριμότητα της σχέσης του με τον κόσμο όταν είναι παντού ξένος. Λένε ότι people are strange when you’re a stranger… Λένε ότι “πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα και με μίσησαν περισσότερο απ’ οπουδήποτε αλλού”… (Αυτά είναι “παλιά”, ε;) Το σίγουρο είναι ότι υπάρχουν πολλά «μακρυά» και πολλά «αλλού» για να ζήσεις τις χαρές και τα ζόρια του ξένου· και ότι υπάρχουν άπειροι άντρες και άπειρες γυναίκες να χαζέψεις, σα ξένος, κάνοντας ένα τσιγάρο καθισμένος σ’ ένα πεζούλι – μπορεί και περισσότερα (τσιγάρα). ‘Ωσπου να πιάσεις κουβέντα.

Λένε επίσης ότι αν δεν μπορείς να χαζέψεις τον κόσμο φυσώντας τον καπνό στο πλάι σου (στο πλάι του…), δεν θα μάθεις ποτέ τι είναι ο χρόνος.

Η Aziza Brahim θα μπορούσε να χρειάζεται συστάσεις, αλλά όχι σήμερα. Σαχάρα, στρατόπεδα προσφύγων, φυγάδες, επιζήσαντες, δολοφονημένοι… Εδώ, χωρίς περισσότερα, η Aziza σε συναυλία στο Μπιλμπάο, στη Βασκία, πριν λίγα χρόνια.

Ξένη…

https://www.youtube.com/watch?v=Jo0eGnL-7Fo

Where is my mind?

Τρίτη 4 Ιούνη. Ας το ξαναπούμε (ως και την ερχόμενη Πέμπτη). Απ’ τις 7 Ιούνη (ημέρα Παρασκευή) ως και τις 7 Ιούλη (ημέρα Κυριακή, “γιορτή της δημοκρατίας” – ουάου!) η ασταμάτητη μηχανή κατεβάζει ρολά. Κάτι που δεν αντέχει ένα ακόμα κύμα σωτήρων, κάτι που στη μισθωτή σκλαβιά της δικαιούται ακόμα “καλοκαιρική άδεια”, παίρνει των ομματιών της και πάει στο νότο. Τον “κακόφημο” νότο. Πάει (ξαναπάει δηλαδή) να κάνει παρέα μ’ αυτούς που οι πρωτοκοσμικοί έχουν για “απολίτιστους” – κούνια που τους κούναγε (τους πρωτοκοσμικούς).!

Και πατάει το φρένο της με αφιερώσεις.

Για σήμερα:

Kiss of – Violent Femmes

και

Where is my mind?

Δευτέρα 3 Ιούνη. Κι άλλες εκλογές… Κι άλλη γιορτή της δημοκρατίας… Κι άλλη μάχη του φωτός έναντι του σκότους (και τούμπαλιν), των φωταδίων ενάντια στα σκοτόνια… Πως να αντέξει κανείς τόσους σωτήρες, που δεν είναι καν δωρεάν;…

Η ασταμάτητη μηχανή προνόησε. Παίρνει την εργασιακή άδειά της νωρίς νωρίς, παίρνει και την “ανευθυνότητά” της (απέναντι στην “δημοκρατία”) και την πάει σε μια κανονική έρημο… Απ’ αυτές που έχουν μόνο άμμο και τη νύχτα βλέπεις όλο τον γαλαξία· όχι τις απομιμήσεις ερήμου που είναι τίγκα στη βλακεία μέρα νύχτα… Απ’ τις 7 Ιούνη (ημέρα Παρασκευή) η ασταμάτητη μηχανή θα λείπει.

Θα γυρίσει την ημέρα που θα έχει τελειώσει η γιορτή, και όλοι θα μετράνε κουκιά και εξουσίες: στις 8 Ιούλη (ημέρα Δευτέρα).

Οπότε από σήμερα κι ως την Πέμπτη δεν εύχεται “καλή βδομάδα”. Εύχεται καλά κουράγια.

Με soundtrack κάτι παλιά…

Σήμερα:

– Road to Nowhere – Talking Heads, ειρωνεία για τις κοινωνικές συμβάσεις

και

– Where is my mind – Pixies, με clip απ’ το Trainspotting του Danny Boyle (1996). Εκ των υστέρων θα μπορούσε να είναι αλληγορία: που στο διάολο χάθηκε η σκέψη; Ποιές πρέζες την έφαγαν;

Δύο ραπ κομμάτια

Δευτέρα 13 Μάη. Με κοινό μεταξύ τους τον πορτογαλο-σκωτσεζο-αμερικάνο Mr. J Medeiros (Jason Christopher Medeiros).

Το πρώτο, ντουέτο με τον γάλλο 20syl (Alltta). Το δεύτερο με τους επίσης γάλλους La Fine Equipe.

Καλή βδομάδα. Σήμερα ξέρετε. Το Σάββατο ξέρετε. Οι αφίσες είναι δίπλα ακριβώς…

Πλήρωσέ με τώρα!

Τετάρτη 8 Μάη. Υπάρχει κάτι σκυθρωπό στον συνδυασμό χλιδάτων διακοπών σε γιωτ (μετά πληρώματος φυσικά!), «πακέτου» παροχών – για – τους – πολλούς, και της ρητής επωδού «γι’ αυτό ψηφίστε μας και ξαναψηφίστε μας» – ω εσείς ευεργεθετηθέντες πολλοί! Ακόμα και οι πλέον ευχαριστημένοι αποδέκτες των «αναπτυξιακών προσφορών» δύσκολα να αρνηθούν την διαπίστωση πως πρακτικά εξαγοράζονται. Φυσικά αυτό δεν συνιστά «ηθικό μειονέκτημα». Είναι κοινότοπο όχι απλά για τα «πολιτικά» αλλά και για τα «κοινωνικά» ήθη του ελλαδιστάν. Διαχρονικά. Λέγεται πατερναλισμός και πολιτικός προσοδισμός. Όπως λέει η λαϊκή σοφία «όλα έχουν την τιμή τους» – απούσης πάντα οποιασδήποτε τιμής…

Προτιμάμε να διαφύγουμε απ’ την κλεισούρα και την αποφορά των τεχνικών της εξουσίας μ’ ένα παλιό τραγουδάκι, σε πιο πρόσφατη (του 2006) εκτέλεση, απ’ τον Boss και ένα τσούρμο τρελο-τζαζίστες μουσικούς, σε φεστιβάλ της Ν. Ορλεάνης.

Το «Pay me my money down» (στην αρχική του εκδοχή “pay me my money now”) ήταν τραγούδι των αφροαμερικάνων εργατών φορτοεκφορτωτών στα λιμάνια της Τζώρτζια και της νότιας Καρολίνα, στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Οι καπετάνιοι τότε, όταν τέλειωνε το φόρτωμα (ή το ξεφόρτωμα) των βαποριών, είχαν την πονηρή συνήθεια να λένε στους χαμάληδες «η πληρωμή αύριο». Μέσα στη νύχτα το καράβι έφευγε, και οι εργάτες έμεναν ρέστοι.

Το τραγούδι, σε ρυθμό καλύψο, ήταν ύμνος θυμωμένης ομαδικής διαμαρτυρίας – και εξαπλώθηκε όχι μόνο στα ντόκια της ευρύτερης περιοχής, αλλά και στα πληρώματα των καραβιών, με ελάχιστες αλλαγές στο στίχο. Οι λευκοί χριστιανοί πάντα σκότωναν – όμως η αφρική και η καραϊβική έπαιρναν την ζωή τους πίσω σκάβοντας τα σπλάχνα της “ηπείρου των ευκαιριών”. Άνετα το φανταζόμαστε να τραγουδιέται με ελάχιστα όργανα από πλήθος θυμωμένους μαύρους εργάτες / χαμάληδες που χορεύουν απειλητικά…

Έχω δουλέψει, και γι’ αυτό πλήρωσέ με αμέσως! Σκάστα τώρα! Που σημαίνει: είμαι εργάτης και δεν σηκώνω υποσχέσεις…

Φιλιά στην Istanbul

Δευτέρα 6 Μάη. Το ντόπιο φασισταριό συνεχίζει να κοιμάτε και να ξυπνάει με το όνειρο της επικείμενης κατάρρευσης του αιώνιου εχθρού. Αλλά τα κορίτσια που γύρισαν απ’ την Istanbul έχουν να το λένε: Πού να πρωτοκοιτάξεις; Τα πάντα «καταρρέουν»!!!

Την ίδια γνώμη φαίνεται να έχουν και οι (διευρυμένης σύνθεσης) Light in Babylon. To Canim Benim είναι σκηνοθετημένο λες επίτηδες – για να δείξει πόσο χάλια είναι τα πράγματα εκεί… Στα όρια της τουριστικής διαφήμισης. (Αν χρειάζεται κάτι τέτοιο μια πόλη που δεν ντρέπεσαι να την ερωτευτείς, νοιώθοντας ωστόσο ότι απλά είσαι ένας ή μία ανάμεσα σε πολλά εκατομύρια παρόμοια ερωτευμένων…)

(Όχι ότι το καθεστώς δεν είναι δεσποτικό, μην γίνει παρεξήγηση! Αλλά αυτό είναι εντελώς άσχετο απ’ τα όνειρα των ντόπιων πατριωτών, που άλλωστε – το δείχνουν με κάθε τρόπο – ακόμα και με τις πιο αιμοβόρες χούντες δεν έχουν κανένα πρόβλημα…. αρκεί να είναι όλοι αγκαλιασμένοι κάτω από την ίδια αστερόεσσα ομπρέλλα…)