Το πρόβλημα της γεωγραφίας

Παρασκευή 23 Αυγούστου. Δεν θα χρειαζόταν. Αλλά η εισβολή στην υεμένη ήταν μια τρανταχτή απόδειξη της συμμαχίας των δύο τοξικών της αραβικής χερσονήσου – σίγουρη “επένδυση”. Εκείνου του Ριάντ και του άλλου του Αμπού Ντάμπι. Πετροδικτάτορες και οι δύο, με βαθιά πίστη πως ότι κουνιέται αγοράζεται και πως “πληρώνουμε και σκοτώνουμε”.

Οι μισθοφόροι τους μπούκαραν στην υεμένη τον Μάρτη του 2015, όταν οι αντάρτες Houthis μαζί με τον στρατό της υεμένης κατέλαβαν το Aden διώχνοντας τον εκλεκτό της δύσης Hadi. Αυτή η «δύση» δεν θα είχε (και δεν είχε) κανένα πρόβλημα μ’ έναν εμφύλιο στην υεμένη· άλλωστε δεν ήταν ο πρώτος. Αλλά να χαθεί το λιμάνι του Aden; Αυτό ήταν too much! Συνεπώς οι μισθοφόροι των δύο τοξικών εισέβαλαν υπό τις επευφημίες της Ουάσιγκτον, του Παρισιού, του Λονδίνου, του Τελ Αβίβ… Κι όχι μόνο τις επευφημίες. Αλλά και την τεχνική στρατιωτική βοήθεια. Και κάποιους έξτρα ειδικούς…

Κανονικά η «επιχείρηση αποφασιστική καταιγίδα» θα έπρεπε να είναι ένας γρήγορος και νικηφόρος πόλεμος. Οι εισβολείς τα είχαν όλα και κυρίως απεριόριστη δύναμη αεροπορικού πυρός. Οι αμυνόμενοι είχαν μεν τα όπλα του υεμενίτικου στρατού, αλλά μάλλον παλιομοδίτικα. Και βέβαια όχι αεροπλάνα. Σ’ αυτόν τον γρήγορο πόλεμο θα έπρεπε να ανακαταληφθεί η πρωτεύουσα Sana’a, και να διωχτούν οι Houthis στα βουνά του βορρά…

Μετά από 4 χρόνια το σχέδιο έχει αποτύχει. Τα βομβαρδιστικά της τοξικής συμμαχίας αποδεκάτισαν τους αμάχους, κτυπώντας τζαμιά, αγορές, σχολεία – ό,τι εύρισκαν…. Από στρατιωτική άποψη οι Houthis (υποστηριζόμενοι διακριτικά και απ’ την Τεχεράνη και από την Χεζμπ’ αλλάχ) αποδείχθηκαν σκληροτράχηλοι. Εδώ και κάποιους μήνες έχουν περάσει στην αντεπίθεση, ανακαταλαμβάνοντας εδάφη. Ακόμα χειρότερο: κτυπάνε στόχους βαθιά μέσα στη σαουδική αραβία (με drones και «πειραγμένους» πυραύλους παλιάς τεχνολογίας) δείχνοντας ικανοί να ισοπεδώσουν ακόμα και τα παλάτια των τοξικών… Η «καταιγίδα» έχει αρχίσει να γυρίζει ανάποδα.

Η νίκη έχει πολλούς πατέρες, αλλά η ήττα είναι ορφανή. Σαν μην έφτανε το στραπάτσο της εισβολής στην υεμένη, απ’ τον Μάρτη του 2015 ως τους τελευταίους μήνες πολλά άλλαξαν επί τα χείρω για τους πετροχουντικούς Mohammed. Πρώτον, ηττήθηκαν στη συρία. Δεύτερον, ηττήθηκαν στο κατάρ. Τρίτον ηττήθηκαν στον λίβανο. Τέταρτον ηττώνται στην υεμένη. Και πέμπτον… Πέμπτον το ψοφιοκουναβιστάν κάνει αντι-ιρανική φασαρία στα στενά του Ορμούζ. Στο «αντι-ιρανική» συμφωνούν και οι δύο τοξικοί εταίροι. Αλλά στα στενά του Ορμούζ; Τα παλάτια του ενός τοξικού στο Abu Dhabi βλέπουν απέναντι το ιρανικό λιμάνι Bandar Abbas, γεμάτο “φρουρούς της επανάστασης” – πολύ κοντά, σα να λέμε, για μαγκιές. O άλλος στο Ριάντ μπορεί να ελπίζει ότι οι “patriot” που έχει ψωνίσει θα προλάβουν να δουλέψουν μέχρι να κρυφτεί σε τίποτα υπόγεια… in case of…

Κατά συνέπεια οι δύο τοξικοί, χαμένοι για χαμένοι σχεδόν παντού όπου προσπάθησαν να γίνουν χρήσιμοι και διάσημοι σαν χρηματοδότες πιστολέρος, έχουν αρχίσει να αναπτύσσουν διαφορετικές προσεγγίσεις για το θέμα «υεμένη». Τόσο διαφορετικές που οι μισθοφόροι τους πολεμούν τώρα μεταξύ τους, για τον έλεγχο του Aden…

Οι ίδιοι οι τοξικοί δεν έχουν τσακωθεί φανερά μεταξύ τους. Τους ενώνουν πολλά, και πάνω απ’ όλα ο ανομολόγητος φόβος της παρακμής τους. Καλή η συμμαχία και με το ψοφιοκουναβιστάν και με το φασιστοΤελ Αβίβ. Αλλά…

Αλλά οι πολύ πλούσιοι, που έμαθαν πως όλα αγοράζονται, έχουν ένα μοναδικά ατομικίστικο ένστικτο αυτοσυντήρησης. Δεν γλυτώνουν πολλοί μαζί· προσπαθούν να γλυτώσουν κατά μόνας. Με χωριστά νταραβέρια· ο καθένας το δικό του κεφάλι. Ο τοξικός του Abu Dhabi έριξε τα μούτρα του και πήγε μέχρι την Τεχεράνη για να δει τι παίζει… Δεν μπορεί να θεωρηθεί αξιόπιστος, αλλά οι ιρανοί δεν τον κρέμασαν. Τον κουβεντιάζουν…

Οι ήττες, όσο γεμάτα κι αν είναι τα θησαυροφυλάκια, φέρνουν γκρίνια…

(φωτογραφία κάτω: Είναι φίλοι, συνεργάτες, και κάτι παραπάνω. Ο αριστερά τοξικός είναι ο βασιλοδιάδοχος των εμιράτων, κάπως ώριμος είναι αλήθεια για να είναι ακόμα διάδοχος, ονόματι Mohammed bin Zayed al-Nahayan. Ο δεξιά είναι ο γνωστός τοξικός του Ριάντ, φρεσκαδούρα σκέτη, βασιλοδιάδοχος εδώ και κάτι χρόνια, ονόματι Mohammed bin Salman. Ο αριστερά είναι μέντορας του δεξιά. Αλλά ο καθένας το μαγαζί του first, σωστά;)

Η (βρετανική) γλώσσα του σώματος

Παρασκευή 23 Αυγούστου. Ο σοσιαλφιλελεύθερος Macron δεν μάσησε τα λόγια του. Όχι απέναντι στον ρημαδοΚούλη, αλλά απέναντι στον προηγούμενο επισκέπτη του, τον Bor-Duk.:

Ακόμα κι αν επρόκειτο για στρατηγική επιλογή [το ξεσφήνωμα του βρετανικού λέοντα με τσαμπουκά] θα είχε σαν τίμημα μια υποταγή [vassalisation] της Βρετανίας… Δε νομίζω ότι αυτό θέλει ο Boris Johnson. Δε νομίζω ότι αυτό θέλει ο βρετανικός λαός.

Η vassalisation της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας θα προκύψει (κατά τον κ Emmanuel) απ’ την σχέση που θα αποκτήσει υποχρεωτικά με το ψοφιοκουναβιστάν έτσι και φύγει μαλλιοκούβαρα απ’ την ε.ε.

Μπορεί και να ‘χει δίκιο η γαλλική πολιτική βιτρίνα. Μιλώντας γενικά και περισσότερο για το φόντο, δεν είναι κρυφές οι δηλητηριώδεις σκέψεις των μεν εναντίον των δε στις δύο πλευρές της Μάγχης. Όμως ο εθνικο-απελευθερωτικός οίστρος των brexiters βρίσκεται, πράγματι, στον αέρα.

Είναι όμως σωστό να πετάς στα μούτρα ενός τύπου σαν τον Bor-Duk ότι θα καταντήσει υπαλληλάκος της Ουάσιγκτον; Είναι δυνατόν ένας απόφοιτος του Eton να γίνει λούστρος;

Όχι! Έτσι κι αυτός ξηγήθηκε όπως ξέρει: έδειξε στον κωλογάλλο πού τον γράφει…

(Μια συλλογή στιγμιοτύπων απ’ τις διεθνείς σχέσεις αυτούς τους καιρούς θα είχε, ίσως, την αξία της μελλοντικά…

Όσο για τον ρημαδοΚούλη; Και μόνο η σύμπτωση του ότι αμέσως μετά τον Bor-Duk πήγε στο ίδιο μαγαζί υμνώντας την ευρώπη του δίνει ένα φωτοστέφανο ευρωπαϊστή)

Το κυνήγι των τάνκερ

Πέμπτη 22 Αυγούστου. Έχουν τις κωμικές τους πλευρές η επικήρυξη και το κυνήγι ενός ιρανικού τάνκερ. Έχουν και τις πολύ σοβαρές τους – μία εκθέσαμε σύντομα χθες, σχετικά με την όλο και μεγαλύτερη άνεση «επικηρύξεων» με όλο και πιο σαθρές «δικαιολογίες» (στην πραγματικότητα ούτε καν προσχήματα).

Να μια άλλη σοβαρή πλευρά. Το ψοφιοκουναβιστάν επεκτείνει τα «μέτωπα» του πολέμου του κατά της Τεχεράνης σχεδόν οπουδήποτε στο θαλάσσιο (κατά βούληση) τμήμα του πλανήτη. Η επέκταση γίνεται προς το παρόν στα λόγια· δεν θα πρέπει να την αγνοήσουμε ωστόσο.

Δεν «αστυνομεύει» το ψοφιοκουναβιστάν την θάλασσα γύρω απ’ το ιράν για να επιβάλει τιμωρίες σ’ όποιο τάνκερ παραβιάζει τις «κυρώσεις» μεταφέροντας πετρέλαιο. Δεν μπορεί, παρότι ψάχνει «πρόθυμους» να κάνουν τους μπάτσους στα στενά του Ορμούζ. Όμως εκεί τα καουμποϊλίκια είναι μέσα στην εμβέλεια των ιρανικών πυραύλων… Το δοκιμάζει λοιπόν κάνοντας φασαρία (προς τα παρόν στα λόγια και βάζοντας proxies, όπως ήταν το αγγλοΓιβραλτάρ) στη Μεσόγειο – μια θάλασσα στην οποία θεωρεί ότι ηγεμονεύει.

Αλλά η Μεσόγειος (οπωσδήποτε το ανατολικό και το κεντρικό της τμήμα) είναι ήδη επίδικη, πεδίο του 4ου παγκόσμιου. Με ήπια μέσα προς το παρόν, αλλά με σαφέστατους τους συγκρουόμενους. Η προσθήκη του κυνηγιού ενός τάνκερ (αύριο μπορεί να είναι κι άλλα) προσθέτει «λάδι στη φωτιά»…

Αυτό το «λάδι στη φωτιά» θα υλοποιηθεί αν αμερικανικός στρατός κάνει ρεσάλτο στο Adrian Darya· μιας και οτιδήποτε άλλο μοιάζει ανίκανο να εμποδίσει το πλοίο να φτάσει, αν θέλει, σε συριακό λιμάνι· όσο και κτυπιέται ο special one της ελληνοϊσραηλινής συμμαχίας Pompeo.

Τώρα: οι ελληνικές δηλώσεις ότι “δεν θα συνδράμουν σε οτιδήποτε” το Adrian Darya είναι μια γελοία δήλωση νομιμοφροσύνης. Απ’ την στιγμή που οι δικαστές του αγγλοΓιβραλτάρ απελευθέρωσαν το πλοίο και το φορτίο του δεν βαρύνεται με κανένα “αδίκημα” σύμφωνα με τη νομοθεσία του μπλοκ στο οποίο ανήκει το ελλαδιστάν (ε.ε. / ευρωζώνη) και του οποίου την βοήθεια αναζητά ο ρημαδοΚούλης από σήμερα. Ούτε υπάρχει κάποιο “διεθνές ένταλμα σύλληψης” κατά του πληρώματος για οτιδήποτε. Υπάρχει μόνο ο παρακμιακός σύμμαχος που κτυπιέται στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, τραυλίζοντας διάφορα. Αν το ιρανικό τάνκερ αποφασίσει ότι θέλει να δέσει αρόδου έξω απ’ την Αμοργό για να κάνει το πλήρωμα βουτιές στο ξακουστό βαθύ γαλάζιο, δεν υπάρχει ούτε τρόπος ούτε νόμιμη δικαιολογία για να εμποδιστεί.

Φυσικά η ποινικοποίηση ενός ιρανικού τάνκερ στη Μεσόγειο μπορεί να αρέσει στα μεγάλα αφεντικά του ελλαδιστάν: τους εφοπλιστές. Σήμερα ιρανικό, αύριο κινέζικο… μια χαρά θα ήταν αν η Μεσόγειος γινόταν λίμνη για πάρτη τους…

(φωτογραφία: Ο Pompeo σε δηλώσεις του στα μέσα του περασμένου Ιούνη, ανάμεσα σε φλεγόμενα τάνκερ. Ήταν αυτά που υποτίθεται «κτύπησε» το ιράν, αλλά μετά το θέμα το ξέχασε. Κι αυτός και όλοι…

Φαίνεται όμως να την απολαμβάνει την σκηνοθεσία: ο αναδυόμενος φύλακας – άγγελος των τάνκερ…)

Pipe dreams

Πέμπτη 22 Αυγούστου. Ενώ η πορεία του επικηρυγμένου τάνκερ φτιάχνει νοητές γραμμές κινδύνου πάνω στους χάρτες της Μεσογείου ένα άλλο project επαληθεύεται τακτικά σαν α-νόητη γραμμή. Πρόκειται για τον θρυλικό αγωγό east med.

Τα όσα έχει γράψει η ασταμάτητη μηχανή θεωρώντας ότι πρόκειται για παραμύθι τα ξέρετε (υποθέτουμε). Την περασμένη Κυριακή 18/8, στην καθεστωτική «καθημερινή», κάποιος κάθε άλλο παρά περιθωριακός δημοσιοποίησε την γνώμη του για το θέμα σ’ ένα ολοσέλιδο άρθρο κάτω απ’ τον περιπαικτικό τίτλο «υδρογονάνθρακες και θησαυροί». Πρόκειται για τον κ. Ραφαήλ Μωυσή. Εκείνο που δίνει ένα κάποιο βάρος στη γνώμη του είναι ότι συστήνεται σαν πρώην πρόεδρος του συμβουλίου εθνικής ενεργειακής στρατηγικής. Είναι ένας άνθρωπος της δουλειάς δηλαδή.

Παρακάμπτουμε την διακριτική και υπονοούμενη προσπάθεια του κυρ Ραφάηλ να ειρωνευτεί στην αρχή του άρθρου του την Ουάσιγκτον (ή, ίσως, όποιον την πιστεύει σ’ αυτό το θέμα…) για την «υποστήριξή της στον east med». Πάμε στο ψαχνό. Ο κυρ Ραφάηλ μνημονεύει αυτά που έχει υποστηρίξει από καιρό η ασταμάτητη μηχανή (με όλη την περιθωριακότητά της….), για τα τεράστια κατασκευαστικά / οικονομικά προβλήματα που θα είχε ένας τέτοιος αγωγός. Δεν μένει εκεί όμως. Προσθέτει ένα στοιχείο που δεν το είχαμε υπόψη:

… Η τελική επιλογή μεταξύ αγωγού και υγροποιημένου αερίου [αναφέρεται στα κοιτάσματα της ανατολικής Μεσογείου] πρέπει να εξαρτηθεί όχι τόσο από παράγοντες στον τομέα της προσφοράς αλλά από την διαφαινόμενη μακροχρόνια ζήτηση φυσικού αερίου στις διάφορες περιοχές της υφηλίου. Όλοι οι έγκυροι οργανισμοί … προβλέπουν αυξημένη ζήτηση για το φυσικό αέριο για πολλές δεκαετίες, με προορισμό την Κίνα, τις Ινδίες και τις αναπτυσσόμενες περιοχές της Αφρικής και της Ασίας.

Δεν ισχύει, όμως, αυτό στις προβλέψεις για την Ευρώπη…. Το Πακέτο Καθαρής Ενέργειας έχει ως πρωταρχική επιδίωξη και στόχο την δραστική μείωση, μέχρι και πλήρη κατάργηση της χρήσης των ορυκτών καυσίμων… Ο αγωγός easmed, ακόμα και αν ξεκινήσει να κατασκευάζεται σε ένα με δύο χρόνια από σήμερα και αν, χωρίς απρόβλεπτες καθυστερήσεις, ολοκληρωθεί σε άλλα επτά, θα είναι νέος και ολοκαίνουργιος γύρω στο 2030. Τότε, σύμφωνα με τους στόχους του Π.Κ.Ε., το μερίδιο του φυσικού αερίου στην συνολική ενεργειακή κατάνάλωση της ε.ε. θα έχει αρχίσει να μειώνεται, ενώ μέχρι το έτος 2050, η στοχευμένη μείωσή του είναι ευθέως ανάλογη με τον βαθμό αποφυγής των καταστροφικών συνεπειών της κλιματικής αλλαγής…

Τι λέει λοιπόν ο πρώην πρόεδρος του συμβουλίου εθνικής ενεργειακής στρατηγικής; Ότι ακόμα κι αν αυτός ο πανάκριβος και πρωτοφανώς δύσκολος τεχνικά αγωγός φτιαχτεί, θα πουλάει ακριβά κάτι που η ευρώπη μπορεί και να μην χρειάζεται. Δεν μπορείς όμως να τον πάρεις και να τον κατευθύνεις στην ινδία… Σε απλά ελληνικά: η «μελέτη βιωσιμότητας» του έργου καταλήγει σ’ ένα τεράστιο «όχι!».

Έτσι είναι αλλά όχι μόνο. Το να πουλιέται στους δυστυχισμένους υποτελείς η ελπίδα ότι θα γίνουν ψευτοσεΐχηδες μέσω ενός σωλήνα που θα περνάει ξώφαλτσα απ’ την αυλή τους δεν είναι απλά ένα πρόστυχο παραμύθι. Είναι ένα πρόστυχο παραμύθι που σκοπεύει να κρύψει τους πραγματικούς (ή επιθυμητούς) στόχους του ιμπεριαλιστικού άξονα Ουάσιγκτον – Αθήνα – Τελ Αβίβ – Ριάντ· με τσόντα Λευκωσία… 

Οι κατεστραμμένοι μικροαστοί, ο «λαός», γουστάρουν τέτοια παραμύθια… Και πληρώνουν για να τ’ ακούνε…

(φωτογραφία: Δεξιά είναι ο Francis Fannon. Ο διακριτικά ειρωνικός κυρ Σαμουήλ ξεκινάει έτσι το άρθρο του, αναδημοσιεύουμε αυτολεξεί:

Πληροφορούμαι από την Οικονομική «Κ» (6 Αυγούστου) ότι ο Αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών αρμόδιος για ενεργειακούς πόρους Φράνσις φανόν, ήρθε στη χώρα μας για να λάβει μέρος στην 1η Ενεργειακή διάσκεψη στην οποία, μεταξύ άλλων, «θα δοθεί ουσιαστικά ώθηση στη διακυβερνητική συμφωνία για τον αγωγό αερίου Eastmed”…

Για όνομα του μεγαλοΑνύπαρκτου κυρ Σαμουήλ μας! Κι εσείς απ’ την εφημερίδα το μάθατε; Ένα πρώην ενεργειακό μεγαλοστέλεχος δεν ήξερε τίποτα για την άφιξη ενός ακόμα μεγαλύτερου ενεργειακού μεγαλοστελέχους απ’ το συμμαχικό ψοφιοκουναβιστάν; Δεν σας το είπαν;

Τς τς τς… Τι κόσμος!!! )

Πλωτά εργοστάσια

Πέμπτη 22 Αυγούστου. Όλα τα λεφτά είναι όμως το κλου του κυρ Ραφαήλ. Αφού έχει αφιερώσει όλη την σελίδα για να δείξει ότι ο eastmed είναι «μια μαλακία και μισή» (τα λόγια είναι δικά μας, το νόημα δικό του), καταλήγει στο συμπέρασμα μιας χούφτας λέξεων:

… Καταλήγω σημειώνοντας παρενθετικά, ότι σύμφωνα με έγκυρους σχολιαστές, η μεταφορά LNG [σ.σ.: το υδροποιημένο φυσικό αέριο, καμμία σχέση με σωλήνες και μπαρούφες] στον κόσμο είναι υπόθεση ελληνική.

Τρία ζήτω για τον κυρ Σαμουήλ!! Και τρία γκαζάδικα δώρο!!! Τι έχει υποστηρίξει η ασταμάτητη μηχανή; Ακριβώς αυτό! Πως πίσω απ’ παπαρολογία περί eastmed τα ελληνικά αφεντικά νο 1 σχεδιάζουν τις δουλειές τους στη μεταφορά υγροποιημένου φυσικού αερίου απ’ τα κοιτάσματα της ανατολικής Μεσογείου. Κατ’ αρχήν απ’ τα αιγυπτιακά υγροποιητήρια, και μετά απ’ όπου φτιαχτεί κανά καινούργιο…

Και πάλι, όμως, δεν είναι αυτή ολόκληρη η ιστορία. Αν οι αγωγοί έχουν μια Χ γεωγραφία (και άρα γεωπολιτική), τα γκαζάδικα έχουν μια Ψ. Θαλάσσια… Οι έλληνες εφοπλιστές έχουν υπάρξει οι αποφασισμένοι σύμμαχοι (και ευεργετημένοι) των «μεγάλων θαλάσσιων δυνάμεων», πρώτα της αγγλίας και μετά των ηπα. Η «εξωτερική πολιτική» του ελλαδιστάν στα βασικά της καθορίζεται συνήθως απ’ τα συμφέροντά τους. Φανερά ή όχι και τόσο.

Έχουν λοιπόν ή δεν έχουν συμφέρον να είναι οι προνομιακοί μεταφορείς (ακόμα και λαθρέμποροι, δεν υπάρχει πρόβλημα) υδρογονανθράκων σίγουρα στη Μεσόγειο; Έχουν ή δεν έχουν συμφέρον (και μάλιστα είτε «λευκό» είτε «μαύρο») στην επικήρυξη ενός ιρανικού τάνκερ σήμερα και ποιος ξέρει τίνος άλλου αύριο;

Κάπως έτσι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός (σαν κρατική πολιτική) προσπαθεί να κάνει το παιχνίδι του στην (ανατολική) Μεσόγειο. Και κάπως έτσι μας τραβάει όλους σε μια δίνη που, αργά ή γρήγορα, δεν θα είναι καθόλου αστεία…

Όλα τα εύφλεκτα καίγονται…

Πέμπτη 22 Αυγούστου. Πίσω, τώρα, στην επικήρυξη του Adrian Darya. Είναι ένα κουίζ που αυτή την στιγμή ούτε η ασταμάτητη μηχανή μπορεί να απαντήσει με 100% σιγουριά. Πάει κάπως έτσι: οι πιστοί σύμμαχοι είναι πιστοί σύμμαχοι και ξέρουν από μόνοι τους τι να κάνουν, ειδικά όταν τα δεδομένα είναι απλά. Όμως ο Pompeo μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει βγάζει φωτιές. Οπότε όταν ο Πομπηίας φωνάζει απ’ την Ουάσιγκτον και δίνει κάτι σαν “εντολές” στην Αθήνα θυμίζοντάς της ότι το ιρανικό τάνκερ είναι wanted, το κάνει αυτό:

Α) Για να διαφημίσει διεθνώς έναν σκύλο που έχει στην περιοχή (το ελλαδιστάν)…

Ή

Β) Το κάνει επειδή δεν είναι εντελώς σίγουρος ότι ελέγχει το νέο γκουβέρνο, ανησυχεί μήπως δεν είναι 110% αφοσιωμένο στους αμερικανικούς σχεδιασμούς όπως το προηγούμενο φαιορόζ, και δεν είναι σίγουρος μήπως του κάνει τίποτα «νερά», όχι βέβαια για το τάνκερ αλλά αλλού; Ας το θυμίσουμε: μετά την απελευθέρωσή του το Adrian Darya μπορούσε να κάτσει σ’ ένα ευρωπαϊκό λιμάνι (το γιβραλτάρ) όσο έκρινε ο καπετάνιός του… Γιατί όχι σε οποιοδήποτε άλλο επίσης ευρωπαϊκό;

Το κουίζ αυτό μοιάζει να μην λαμβάνει υπόψη του τα προηγούμενα σχόλια, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Ειδικά αν η «εφοπλιστική γραμμή» είναι προοπτικά επικίνδυνη για την χερσαία επικράτεια ή για τα συμφέροντα άλλων τομέων του ντόπιου κεφάλιου… Κι αν ο ρημαδοΚούλης (αν όχι το κόμμα του συνολικά…) θα ήθελε να εκφράσει μια ιμπεριαλιστική γραμμή πιο «ισορροπημένη»… (Για την περίπτωση που το χάσμα ανάμεσα σε Βερολίνο ‘n’ friends και Ουάσιγκτον συνεχίσει να μεγαλώνει…)

Σας προτείνουμε λοιπόν να μην βιαστείτε να απαντήσετε. Σε μερικούς μήνες θα καταλαβαίνουμε περισσότερα…

Και να σας θυμίσουμε ότι οι «εθνικοί διχασμοί» στο ελλαδιστάν, που δεν είναι και λίγοι, πάντα είχαν στο κέντρο τους βασικά ζητήματα «εξωτερικής / ιμπεριαλιστικής πολιτικής»….

(φωτογραφία: Στις 12 Δεκέμβρη 1916, με επικεφαλής τους αρχιτράγους, πλήθος αθηναίοι βασιλόφρονες διαδηλωτές κατέληξαν στο Πεδίο του Άρεως, που υπήρχαν ήδη σωροί από πέτρες, για να αναθεματίσουν τον «σατανά» της πολιτικής ζωής του ελλαδιστάν. Τον Βενιζέλο… Οι πέτρες έπεσαν εκεί που είναι τώρα το άγαλμα της Αθηνάς, και ένας ένας οι διαδηλωτές έριχναν την πέτρα τους και επαναλάμβαναν: Κατά Ελευθερίου Βενιζέλου φυλακίσαντος αρχιερείς και επιβουλευθέντος την βασιλείαν και την πατρίδα, ανάθεμα έστω. Θα πρέπει να ήταν πολύ ωραία φάση…

Έτσι το Πεδίο δικαιωματικά το κοσμεί το άγαλμα του βασιλιά Κων/νου…)

Στη θάλασσα δεν υπάρχουν αδιέξοδα!

Τετάρτη 21 Αυγούστου. Τι έχουμε λοιπόν που προκαλεί πονοκέφαλο (;) στο ελληνικό υπ.εξ.; Το κατηγορητήριο κατά του Grace 1 άλλαξε μαζί με τ’ όνομα και τη σημαία του. Πριν η κατηγορία ήταν ότι πάει μυρωδάτο πετρέλαιο στον Άσαντ. Μετά την απελευθέρωσή του απ’ το αγγλοΓιβραλτάρ, το ψοφιοκουναβιστάν το κατηγορεί ότι είναι βαποράκι (: μας αρέσουν τα λογοπαίγνια!) των ιρανών φρουρών της επανάστασης – που κατά την Ουάσιγκτον είναι τρομοκράτες. Δεν είναι πια, λοιπόν, το θέμα ο Άσαντ ως παραλήπτης. Όποιος κι αν αγοράσει αυτά τα 2,1 μύρια βαρέλια ιρανικού πετρελαίου συμβάλει στη «χρηματοδότηση τρομοκρατικής οργάνωσης». Βαρύ, πολύ βαρύ… Το Adrian Darya είναι “καταζητούμενο” κι όποιος απλά το κοιτάξει είναι “υποθάλπτης”…

Ένα πράγμα που κάνουν διάφορα τάνκερ στον ινδικό και στον ειρηνικό, που επίσης συμβάλουν στη «χρηματοδότηση τρομοκρατικής οργάνωσης» μεταφέροντας ιρανικό πετρέλαιο, είναι ότι κλείνουν τα συστήματα επικοινωνιών τους για όσο καιρό χρειάζεται, οπότε εξαφανίζεται και το στίγμα μαζί με την ταυτότητά τους (δύο νούμερα με σύνολο 16 ψηφία). Γίνονται «πλοία φαντάσματα». Κανείς δεν ξέρει που είναι, εκτός κι αν πέσει επάνω τους. Σ’ αυτό το ενδιάμεσο της εξαφάνισης ξεφορτώνουν το φορτίο τους. Απομακρύνονται αισθητά και τότε ξαναδίνουν στίγμα, ξαλαφρωμένα πια.

Αν δεν κάνει αυτό το κόλπο ο καπετάνιος του Adrian Darya, κι αν επιμένει ότι θέλει να πιεί κάποια στιγμή τον πρωϊνό καφέ του χαζεύοντας τον Ταΰγετο, τότε υπάρχει κι άλλη λύση, εθνικά ωφέλιμη. Να βουλιάξουν το τάνκερ οι σύμμαχοι αμερικάνοι, προσεκτικά, χωρίς να χυθεί το stuff… Και μετά να πάει ένα γεωτρύπανο να το τρυπήσει και να φωνάξει η πατρίς, όλο χαρά, ότι βρέθηκε κοίτασμα στον μεσσηνιακό κόλπο! Δύο εκατομμύρια βαρέλια με τη μία είναι καλή μπάζα!

“Win – win” δε λέγεται αυτό;

(φωτογραφία / χάρτης: Αν δεν κάνει πειρατεία ο αμερικανικός 6ος στόλος κι αν το ιρανικό τάνκερ ξεφορτώσει το φορτίο του όχι σε λιμάνι αλλά σε άλλα τάνκερ κάπου στη Μεσόγειο, τότε μπορεί να γυρίσει άδειο και ήσυχο απ’ το Σουέζ. Μπορεί ενδιάμεσα να ξαναλλάξει το όνομα του σε «φούφουτος 2»…).

Δεν υπάρχουν και βλάκες – στην Τεχεράνη…

Τετάρτη 21 Αυγούστου. Στα σοβαρά τώρα: γιατί το ιρανικό καθεστώς θα ήθελε να δοκιμάσει τις συμμαχικές δεσμεύσεις της Αθήνας προς την Ουάσιγκτον; Δεν βρίσκουμε τον λόγο να μπει το «τρομοκρατικό» Adrian Darya σε ελληνικά χωρικά ύδατα: ξεκίνησε πριν 3 ημέρες απ’ το Γιβραλτάρ και αποκλείεται την επόμενη βδομάδα να χρειάζεται οτιδήποτε σε ανεφοδιασμό. Κι αν το πλήρωμα από ινδούς και πακιστανούς ναύτες και ουκρανούς αξιωματικούς ήθελε να ψωνίσει το κατιτίς του, η αγορά του Γιβραλτάρ με το μαρόκο δίπλα είναι πολύ καλύτερη απ’ της Καλαμάτας…

Εκείνο που θα χρειαστεί (το πιθανότερο) το πρώην Grace 1 θα είναι να ξεφορτώσει το πετρέλαιο που κουβαλάει. Κανένα ευρωπαϊκό λιμάνι δεν προσφέρεται γι’ αυτή τη δουλειά υπό τις τωρινές συνθήκες. Δεν ορκιζόμαστε απ’ την άλλη ότι στους νέους μεταφορείς δεν θα περιλαμβάνονται και πλοία «ελληνικών συμφερόντων»: έχουν ταλέντο σ’ αυτή τη δουλειά…

Κατά τα υπόλοιπα, η αμερικανική επικήρυξη (γιατί περί αυτού πρόκειται) ενός τάνκερ με την κατηγορία της «συμμετοχής σε τρομοκρατική οργάνωση» αξίζει προσοχής. Όχι μόνο για αυτό καθαυτό το περιεχόμενό της, αλλά και για τον τύπο της. Για το γεγονός δηλαδή ότι μπορεί να γενικευτεί και να επεκταθεί προς οπουδήποτε. Από οποιονδήποτε έχει την εξουσία, «μικρή ή μεγάλη» να κάνει τέτοιου είδους επικηρύξεις.

Και μπαντονέτες να μετέφερε το συγκεκριμένο πλοίο και πάλι θα μπορούσε να κατηγορηθεί ότι «τα έσοδά του πάνε σε τρομοκράτες» – απλά και μόνο επειδή είναι ιρανικό· απλά και μόνο επειδή έτσι συμφέρει την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της. Με την ίδια έννοια που όποιος κάνει κριτική στο απαρτχάιντ καθεστώς του ισραήλ και υποστηρίζει τον παλαιστινιακό αγώνα είναι «φασίστας», όποιος σχετίζεται άμεσα ή έμμεσα με «οντότητες» (όχι απαραίτητα κρατικές) που το Χ ή το Ψ κράτος θεωρεί εχθρικές είναι «τρομοκράτης».

Δεν είναι θεωρία τα πιο πάνω. Για παράδειγμα έχει αρχίσει να κλιμακώνεται η λογοκρισία στον κυβερνοχώρο, ακριβώς με τέτοιου είδους επιχειρήματα. Κι όχι μόνο στις διακρατικές σχέσεις. Οπουδήποτε.

Δύσκολες εποχές.

Νότιο Idlib: κάναμε ό,τι μπορούσαμε, αλλά…

Τετάρτη 21 Αυγούστου. Μπορεί η επιχείρηση του συριακού στρατού να περιορίσει τους αντικαθεστωτικούς του θύλακα του Idlib καταλαμβάνοντας τη νότια άκρη του να πέρασε από σαράντα κύματα… Μπορεί αυτή η επιχείρηση να έδειξε ότι ακόμα και το πιο καλά εκπαιδευμένο απ’ τους ρώσους σώμα του (οι «tiger forces») δεν είναι τόσο ικανό, παρόλη την αεροπορική κάλυψη που είχε· έτσι ώστε, τις τελευταίες εβδομάδες, ξαναεμφανίστηκαν ρώσοι πεζοναύτες στην πρώτη γραμμή (άγνωστο αν είναι μισθοφόροι)… Τελικά πάντως το Khan Sheikhoun έπεσε.

Έχει ενδιαφέρον ωστόσο η στάση της Άγκυρας όλο αυτό το διάστημα – επειδή, όπως έχουμε υποστηρίξει απο εδώ ξανά και ξανά, πρέπει απ’ την μια να προσπαθεί να ελέγξει τους αντικαθεστωτικούς στη συρία σε βάρος του Ριάντ (δεν το έχει καταφέρει όσο θα ήθελε), να εμφανίζεται δηλαδή υποστηρικτική στον «αγώνα τους»· και απ’ την άλλη να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις της ως μέλος του μπλοκ της Αστάνα, άρα αόρατα φιλική προς το καθεστώς Άσαντ.

Όλη αυτή η συριακή επιχείρηση λοιπόν, που κράτησε πολλές εβδομάδες, ξεδιπλώθηκε δίπλα και ανάμεσα στα τουρκικά παρατηρητήρια, που βρίσκονται διάσπαρτα σ’ όλη την περίμετρο του θύλακα… Η προώθηση του συριακού στρατού και οι αντεπιθέσεις των αντικαθεστωτικών γίνονταν εκεί γύρω… Η Άγκυρα εξέδιδε πότε πότε χλιαρές διαμαρτυρίες για «την βαναυσότητα του Άσαντ», ίσα για τα μάτια του κόσμου. Η πιο σοβαρή τέτοια ήταν όταν μια βόμβα έσκασε δίπλα σε τουρκικό παρατηρητήριο – κατά λάθος προφανώς.

Η τελευταία πράξη αυτού του θεάτρου παίχτηκε «πειστικά» (;) τις προάλλες, λίγο πριν ο συριακός στρατός μπει στα περίχωρα του Khan Sheikhoun. Ένα μεγάλο κομβόι με φορτηγά γεμάτα όπλα και πυρομαχικά και μερικά τουρκικά τανκς ξεκίνησε απ’ τον βορρά για να μεταφέρει ενισχύσεις στους ήδη στριμωγμένους αντικαθεστωτικούς της πόλης… Όμως… Όμως, καθώς προχωρούσε όλο χαρά, σηκώθηκαν ρωσικά βομβαρδιστικά και κτύπησαν… Όχι το τουρκικό κομβόι, αλλά τον δρόμο μπροστά του, καθώς και το προπορευόμενο τζιπ στο οποίο βρίσκονταν (το ήξεραν οι ρώσοι πιλότοι…) ένοπλοι αντικαθεστωτικοί… Μετά απ’ αυτό το «απρόβλεπτο» (!!) εμπόδιο η Άγκυρα έβγαλε μια ακόμα καταγγελία· και το κομβόι έκανε μεταβολή και γύρισε πίσω… Καμμία βοήθεια… Απλά η Άγκυρα μετακίνησε βορειότερα τα παρατηρητήρια της που πριν ήταν νότια του Khan Sheikhoun…

Είναι οι τέτοιες κινήσεις του τουρκικού καθεστώτος πειστικές αποδείξεις της φιλίας του προς τους αντικαθεστωτικούς; Έχουμε αμφιβολίες για το αν ψήνονται όλοι. Ωστόσο το επιχείρημα σκηνοθετήθηκε: Δεν είδατε τι έγινε; Πήγαν να μας σκοτώσουν! Κάναμε ό,τι μπορούσαμε… αλλά…

Υ.Γ. Να σημειώσουμε πως ούτε το ψόφιο κουνάβι ούτε κάποιος άλλος ανακατεύτηκε τόσο καιρό σε στυλ «σύριοι και ρώσοι σκυλιά σκοτώνετε παιδιά!» ή δεν χρειάζεται;

Defence of the Ancients 2…

Τετάρτη 21 Αυγούστου. Για κάποιον άσχετο (όπως η ασταμάτητη μηχανή) με το gaming, το Dota2 είναι μια ακόμα έκφραση αγορίστικης ματαιοδοξίας. Αλλά ο κοινωνικός ρόλος των τελετουργικών μαχών πάει πολύ πίσω στην ιστορία του είδους μας. Έτσι ώστε το μόνο καινούργιο (σε εισαγωγικά) είναι τα ψηφιακά μέσα αυτών των τελετουργιών· και οι ικανότητες που πρέπει να αναπτύσσουν οι «πολεμιστές».

Είναι προφανές (για κάποιον άσχετο σαν την ασταμάτητη μηχανή…) ότι τα προσόντα τους είναι πολύ πιο επίκαιρα τόσο από πολιτιστική όσο και από τεχνική άποψη, για τα δεδομένα του σύγχρονου καπιταλισμού… Σε σχέση, ας πούμε, με τα προσόντα κάποιου που κάνει τα 100 μέτρα σε 9 δευτερόλεπτα, σουτάρει στο πλεκτό από 40 μέτρα ή κολυμπάει «σαν δελφίνι». Πού χρειάζεται το γρήγορο τρέξιμο ή το πέταγμα του ακόντιου στη φάση της 4ης βιομηχανικής επανάστασης; Ποιο είναι το αλληγορικό νόημα του badminton, της κωπηλασίας ή του μπάσκετ σε σχέση με την πραγματική πραγματικότητα της σύγχρονης καθημερινής ζωής;

Ό,τι κι αν είναι οι gamers ανήκουν στην εποχή τους. Άλλα δημοφιλή σπορ ανήκουν σε παλιότερους αιώνες… Είναι υπόλοιπα…

Το ότι κατά συνέπεια το gaming έχει εξελιχθεί σε δημοφιλές show μπορεί να ξενίζει τους οπαδούς της σπορ παράδοσης αλλά είναι λογικό. Το ότι γίνονται διεθνείς αγώνες μεταξύ επαγγελματιών το ίδιο. Το ότι γίνονται παραδοσιακά φαντασμαγορικές «τελετές έναρξης» αυτών των αγώνων θα μπορούσε όμως να θεωρηθεί αντιφατικό. Για παράδειγμα, στους «τελικούς» του Dota2 #T19 (που γίνονται αυτές τις ημέρες στη Σαγκάη) η συσχέτιση του παλιού «αναλογικού» κόσμου, του κόσμου στον οποίο τα μαστόρικα σώματα ήταν τέτοια απ’ τα δάκτυλα των ποδιών ως τις ρίζες των μαλλιών τους, με τον καινούργιο «ψηφιακό» κόσμο, τον κόσμο όπου οι οι πιο γενναίοι πολεμιστές κάθονται πολεμώντας μέσω μιας εκρηκτικής σε ταχύτητα σχέσης ανάμεσα σε μάτια, δάκτυλα και μυαλό (μόνο…), αυτή η συσχέτιση είναι είτε ένα τολμηρό «αντίο» στο παλιό είτε μια μελαγχολική κατάφαση στο καινούργιο.

Κι αυτό αφού το παλιό (ο χορός, τα πανάρχαια κινεζικά gu gu τύμπανα) μπορεί άνετα να είναι ολογράμματα, ένα καπρίτσιο της τεχνικής, ψηφιακής, εικονικής «πραγματικότητας» μέσα στο ψηφιακό σύμπαν. Ο χορός και τα τύμπανα κάτι έλεγαν στο καιρό τους. Κάτι διηγούνταν με τον δικό τους τρόπο… Δεν ήταν η διακόσμηση της άρνησής τους! Απ’ την στιγμή που γίνονται αυτό, είναι ήδη μ’ έναν τρόπο «ancients» – για τους οποίους δεν υπάρχει καμμία άμυνα εκτός απ’ την ψηφιοποίησή τους…

Έτσι ώστε δεν μπορείς να είσαι σίγουρος τελικά αν υπάρχει κάπου ένας gamer που θα «εξαφανίσει» τα πάντα, τυμπανιστές και χορευτές, προσγειώνοντας ένα τέρας στη σκηνή…

Δείτε την φετεινή «τελετή έναρξης» της διεθνούς αναμέτρησης για την «άμυνα των αρχαίων 2» (απ’ το 5 λεπτό και μετά):

https://www.youtube.com/watch?v=YDfK28JHcn0

Δείτε και στιγμές απ’ αυτήν την αναμέτρηση (έχει «μετάδοση», έχει και στοιχήματα, για να μη χαλιούνται οι τζογαδόροι):

Θα πείτε «καλύτερη είναι η μπάλα»; Θυμηθείτε: και ο πετροπόλεμος μια χαρά παιχνίδι ομαδικής αναμέτρησης ήταν στον καιρό του…