Τετάρτη 21 Αυγούστου. Στα σοβαρά τώρα: γιατί το ιρανικό καθεστώς θα ήθελε να δοκιμάσει τις συμμαχικές δεσμεύσεις της Αθήνας προς την Ουάσιγκτον; Δεν βρίσκουμε τον λόγο να μπει το «τρομοκρατικό» Adrian Darya σε ελληνικά χωρικά ύδατα: ξεκίνησε πριν 3 ημέρες απ’ το Γιβραλτάρ και αποκλείεται την επόμενη βδομάδα να χρειάζεται οτιδήποτε σε ανεφοδιασμό. Κι αν το πλήρωμα από ινδούς και πακιστανούς ναύτες και ουκρανούς αξιωματικούς ήθελε να ψωνίσει το κατιτίς του, η αγορά του Γιβραλτάρ με το μαρόκο δίπλα είναι πολύ καλύτερη απ’ της Καλαμάτας…
Εκείνο που θα χρειαστεί (το πιθανότερο) το πρώην Grace 1 θα είναι να ξεφορτώσει το πετρέλαιο που κουβαλάει. Κανένα ευρωπαϊκό λιμάνι δεν προσφέρεται γι’ αυτή τη δουλειά υπό τις τωρινές συνθήκες. Δεν ορκιζόμαστε απ’ την άλλη ότι στους νέους μεταφορείς δεν θα περιλαμβάνονται και πλοία «ελληνικών συμφερόντων»: έχουν ταλέντο σ’ αυτή τη δουλειά…
Κατά τα υπόλοιπα, η αμερικανική επικήρυξη (γιατί περί αυτού πρόκειται) ενός τάνκερ με την κατηγορία της «συμμετοχής σε τρομοκρατική οργάνωση» αξίζει προσοχής. Όχι μόνο για αυτό καθαυτό το περιεχόμενό της, αλλά και για τον τύπο της. Για το γεγονός δηλαδή ότι μπορεί να γενικευτεί και να επεκταθεί προς οπουδήποτε. Από οποιονδήποτε έχει την εξουσία, «μικρή ή μεγάλη» να κάνει τέτοιου είδους επικηρύξεις.
Και μπαντονέτες να μετέφερε το συγκεκριμένο πλοίο και πάλι θα μπορούσε να κατηγορηθεί ότι «τα έσοδά του πάνε σε τρομοκράτες» – απλά και μόνο επειδή είναι ιρανικό· απλά και μόνο επειδή έτσι συμφέρει την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της. Με την ίδια έννοια που όποιος κάνει κριτική στο απαρτχάιντ καθεστώς του ισραήλ και υποστηρίζει τον παλαιστινιακό αγώνα είναι «φασίστας», όποιος σχετίζεται άμεσα ή έμμεσα με «οντότητες» (όχι απαραίτητα κρατικές) που το Χ ή το Ψ κράτος θεωρεί εχθρικές είναι «τρομοκράτης».
Δεν είναι θεωρία τα πιο πάνω. Για παράδειγμα έχει αρχίσει να κλιμακώνεται η λογοκρισία στον κυβερνοχώρο, ακριβώς με τέτοιου είδους επιχειρήματα. Κι όχι μόνο στις διακρατικές σχέσεις. Οπουδήποτε.
Δύσκολες εποχές.