Παρασκευή 23 Αυγούστου. Ο σοσιαλφιλελεύθερος Macron δεν μάσησε τα λόγια του. Όχι απέναντι στον ρημαδοΚούλη, αλλά απέναντι στον προηγούμενο επισκέπτη του, τον Bor-Duk.:
…Ακόμα κι αν επρόκειτο για στρατηγική επιλογή [το ξεσφήνωμα του βρετανικού λέοντα με τσαμπουκά] θα είχε σαν τίμημα μια υποταγή [vassalisation] της Βρετανίας… Δε νομίζω ότι αυτό θέλει ο Boris Johnson. Δε νομίζω ότι αυτό θέλει ο βρετανικός λαός.
Η vassalisation της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας θα προκύψει (κατά τον κ Emmanuel) απ’ την σχέση που θα αποκτήσει υποχρεωτικά με το ψοφιοκουναβιστάν έτσι και φύγει μαλλιοκούβαρα απ’ την ε.ε.
Μπορεί και να ‘χει δίκιο η γαλλική πολιτική βιτρίνα. Μιλώντας γενικά και περισσότερο για το φόντο, δεν είναι κρυφές οι δηλητηριώδεις σκέψεις των μεν εναντίον των δε στις δύο πλευρές της Μάγχης. Όμως ο εθνικο-απελευθερωτικός οίστρος των brexiters βρίσκεται, πράγματι, στον αέρα.
Είναι όμως σωστό να πετάς στα μούτρα ενός τύπου σαν τον Bor-Duk ότι θα καταντήσει υπαλληλάκος της Ουάσιγκτον; Είναι δυνατόν ένας απόφοιτος του Eton να γίνει λούστρος;
Όχι! Έτσι κι αυτός ξηγήθηκε όπως ξέρει: έδειξε στον κωλογάλλο πού τον γράφει…
(Μια συλλογή στιγμιοτύπων απ’ τις διεθνείς σχέσεις αυτούς τους καιρούς θα είχε, ίσως, την αξία της μελλοντικά…
Όσο για τον ρημαδοΚούλη; Και μόνο η σύμπτωση του ότι αμέσως μετά τον Bor-Duk πήγε στο ίδιο μαγαζί υμνώντας την ευρώπη του δίνει ένα φωτοστέφανο ευρωπαϊστή…)