Ψηφίσματα

Σάββατο 23 Δεκέμβρη. Όπως οι «φίλοι» της Ουάσιγκτον ψηφίζουν εναντίον της (κάτι σαουδικές αραβίες, κάτι εμιράτα, αλλά και κάτι ελλαδιστάν) έτσι και οι (αντικειμενικά μιλώντας) «φίλοι» της Πγιονγκγιάνγκ ψηφίσουν εναντίον της. Με 15 – 0 το συμβούλιο ασφαλείας του οηε (μόνιμα και περιστασιακά μέλη) αποφάσισε να επιβάλλει νέες κυρώσεις στο βορειοκορεατικό καθεστώς: περιορισμούς στην εισαγωγή πετρελαίου (4 μύρια βαρέλια τον χρόνο) και στα παράγωγά του (500.000 βαρέλια, στο 25% του προηγούμενου ορίου).

Προφανώς κάτι έχουν υπόψη τους η Μόσχα και το Πεκίνο επι του θέματος: θα είναι οι υπήκοοι της Πγιονγκγιάνγκ που θα πληρώσουν αυτό το εμπάργκο, και εκτιμάμε ότι ρωσία και κίνα δεν έχουν λόγους για κάτι τέτοιο.

Μας φαίνεται κάπως διαφορετικό ένα άλλο σημείο της απόφασης: ο ναυτικός έλεγχος των φορτίων από και προς την βόρεια κορέα. Αυτό θα μπορούσε να πάρει την μορφή ναυτικού αποκλεισμού απ’ τις ηπα (ο Κιμ το έχει θεωρήσει αιτία πολέμου) και δεν βλέπουμε σε τι εξυπηρετεί τις ρωσικές και κινεζικές μανούβρες στην ανατολική ασία / ειρηνικό. (Αλλά πάντα το να μην ξέρεις είναι η αρχή για το να μαθαίνεις!)

Πάντως οι λαθρέμποροι έχουν καινούργια πεδία δόξας. Κι όποιος πει οτι οι έλληνες εφοπλιστές είναι παλιές καραβάνες στο είδος, φωτιά να τον κάψει!!!

Κατά τα άλλα: Ω η εποχή της παραλλαγής!!!

Μεγάλη νίκη…

Παρασκευή 22 Δεκέμβρη. Απ’ την άποψη του αμερικανικού προϋπολογισμού το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στην έκτακτη γενική συνέλευση του οηε ήταν σκέτος θρίαμβος. Μόνον 7 κράτη (+ ηπα και ισραήλ) ψήφισαν εναντίον της πρότασης (άρα υπέρ της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ), και άλλα 35 έκαναν τουμπεκί (αποχή, κάτι σαν «λευκό»). Υπήρχαν και 21 κοπάνες. Το κατά πόσον αυτά τα 35 θα θεωρηθούν απ’ το αμερικανικό υπουργείο οικονομικών «καλά παιδιά» (ώστε να συνεχίσουν να λαμβάνουν «αμερικανική βοήθεια») μένει να φανεί. Το γεγονός είναι ότι το ιράκ (για παράδειγμα) που λαμβάνει με την μορφή «στρατιωτικής βοήθειας» έναν περίδρομο λεφτά ψήφισε εναντίον της Ουάσιγκτον. Συνεπώς θα πρέπει να αποκληρωθεί! Ο αμερικανικός στρατός πρέπει να σταματήσει να σπαταλάει και να σπαταλιέται εκεί – αυτή δεν ήταν η απειλή του ψόφιου κουναβιού; To ίδιο ισχύει και με το αφγανιστάν… Εμπρός, λοιπόν, για μια γενναία εξοικονόμηση: το ψόφιο κουνάβι αποσύρει τον στρατό του απ’ την κεντρική ασία και τη μέση ανατολή!!!

Τα κράτη που στάθηκαν ώμο με ώμο με την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ, δεν είναι «ακριβές περιπτώσεις»: γουατεμέλα, ονδούρα, νησιά μάρσαλ, ναουρού, παλάου, τόνγκο. Το να συνεχίσει να τα χατζιλικώνει ο αμερικανικός προϋπολογισμός είναι, υποθέτουμε, μέσα στα όρια της αντοχής του…

(Η Αθήνα μας ξάφνιασε: ψήφισε κατά την Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ. Αλλά το ίδιο έκαναν το Ριάντ και τα εμιράτα… Πράγμα που σημαίνει πως κάποιοι friends του ψόφιου κουναβιού προτίμησαν να κρυφτούν χτες. Ίσως αξιοποιηθούν κάποια άλλη στιγμή…)

Πάρ’ το παλάου σου και μπρος!

Παρασκευή 22 Δεκέμβρη. Θεωρητικά, μετά από τόσα συμβολικά ψηφίσματα του οηε για την παλαιστίνη (γενικά) και την Ιερουσαλήμ (ειδικά), επί δεκαετίες, και το χθεσινό θα ήταν μία απ’ τα ίδια: μια απόφαση που κανείς δεν είναι διατεθειμένος να επιβάλει. Η πρωτοβουλία της Άγκυρας (και της υεμένης – αλλά ποιας υεμένης ακριβώς;) για την χθεσινή έκτακτη συνέλευση είχε, άλλωστε, αυτό το απλό περιεχόμενο: επανάληψη και επιβεβαιώση των προηγούμενων αποφάσεων του οηε.

Εκείνο που έκανε την χθεσινή απόφαση διαφορετική ήταν η στάση που επέλεξαν να κρατήσουν απέναντι της η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ, μέσα στην πολύ συγκεκριμένη συγκυρία του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού στη μέση Ανατολή (και όχι μόνο). Δεν θα πρέπει να έχει υπάρξει προηγούμενο στις απειλές που εκτόξευσε η Ουάσιγκτον (μέσω της κατάλληλης βιτρίνας: να τι χρειαζόταν το ψόφιο κουνάβι!) εναντίον όσων «συμμάχων» της τολμήσουν να ψηφίσουν εναντίον της. Ακόμα και την τελευταία στιγμή, λίγο πριν την ψηφοφορία, η πρέσβειρα Nikki Haley φρόντισε να ενημερώσει την συνέλευση ότι «ματαιοπονεί»: εμείς θα κάνουμε ό,τι γουστάρουμε… ήταν αυτό που είπε. Εκείνο που δεν είπε αλλά το εννοούσε ήταν …και να πάτε να πνιγείτε… (ή κάτι άλλο…). Ετοιμάζονται, άραγε, οι ηπα να φύγουν απ’ τον οηε;

Δεν είναι οι καιροί που ζούμε εκείνη η ιστορική περίοδος που τέτοιες απειλές, τέτοια γαυγίσματα και τέτοιες κινήσεις είναι συμβολισμοί κενοί περιεχομένου. Ούτε είναι οι καιροί που δεν υπάρχουν αρκετοί να αξιοποιήσουν πρακτικά ακόμα και τους συμβολισμούς.

Συγκρατείστε, λοιπόν, την ημερομηνία: 21 Δεκέμβρη του 2017. Η μέρα με τη μεγαλύτερη νύχτα της χρονιάς.

Ένα ακόμα σταυρουδάκι…

Παρασκευή 22 Δεκέμβρη. Τώρα που η Ουάσιγκτον «μετράει συμμάχους» (ή έτσι λέει) έχει σημασία και μια προειδοποίηση προς την Ισλαμαμπάντ. Χτες ο αντιπρόεδρος Pence έκανε απόρρητο ταξίδι στο αφγανιστάν (το “απόρρητο” οφείλεται στο γεγονός ότι κάθε φορά που πηγαίνει εκεί αμερικάνος επίσημος βρέχει ρουκέτες των ταλιμπάν σε αμερικανικές βάσεις…) και απ’ την Καμπούλ προειδοποίησε την Ισλαμαμπάντ: έχει περισσότερα να κερδίσει συνεργαζόμενη με τις ηπα παρά στεγάζοντας εχθρούς της – είπε. Για να συμπληρώσει: ο πρόεδρος Trump έχει προειδοποιήσει το πακιστάν, και οι μέρες που προσέφερε ασφαλές καταφύγιο σε τρομοκρατικές οργανώσεις έχουν τελειώσει…

Υπάρχει, όντως, σοβαρό πρόβλημα της Ουάσιγκτον εκεί. Η Ισλαμαμπάντ ποτέ δεν είδε με καλό μάτι τον αμερικανικό στρατό στην αυλή της (το αφγανιστάν) , και συνεργάστηκε με την Ουάσιγκτον από ανάγκη και μόνο. Αυτό, φυσικά, συνεπάγεται πλέον και μια ορισμένη διάβρωση διάφορων βαθυκρατικών μηχανισμών του πακιστάν από αμερικανικά δάκτυλα.

Ωστόσο το τελευταίο διάστημα, με την πιο ενεργή εμπλοκή (άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο διακριτική) της Μόσχας, του Πεκίνου και της Τεχεράνης στο αφγανιστάν, φαίνεται ότι «δεύτερες σκέψεις» κερδίζουν έδαφος σε φράξιες (τουλάχιστον) του πακιστανικού καθεστώτος. Όπως οι υπόλοιποι έτσι και η Ισλαμαμπάντ με χαρά θα έβλεπε τον αμερικανικό στρατό να φεύγει τρέχοντας απ’ τα αφγανικά υψίπεδα. Για ευνόητους λόγους συν έναν επιπλέον: η Ουάσιγκτον θέλει να ρυμουλκήσει στο στάβλο της το Ν. Δελχί, περιφερειακό αντίπαλο της Ισλαμαμπάντ.

Συμβαίνουν πράγματα που θα πρέπει να εκνευρίζουν τα μέγιστα την Ουάσιγκτον. Ο πρώην δικτάτορας στο πακιστάν στρατηγός Pervez Musharraf δήλωσε στις αρχές του Δεκέμβρη δημόσια ότι βρίσκεται σε συνεννόηση για σχηματισμό συνασπισμού με τον Hafiz Saeed, ιδρυτή της ισλαμιστικής οργάνωσης που είχε κάνει την επίθεση στην Βομβάη το 2008, και αρχηγό της επίσης ισλαμιστικής Lashkar-e-Taiba. Μια σειρά κομμάτων πρόκειται να κατέβουν σα συνασπισμός στις εκλογές του 2008, και ο Musharraf ρίχνει το «βάρος του» σ’ αυτούς «πατριώτες», που αντιστέκονται στην τωρινή κυβέρνηση, την οποία κατηγορούν ότι «παίρνει οδηγίες απ’ έξω» – λέει.

Το δάκτυλο όλων αυτών δείχνει κατ’ αρχήν το Νέο Δελχί. Αλλά υποθέτουμε ότι το ζητούμενό τους είναι η «χειραφέτησή» τους απ’ τους αμερικανικούς σχεδιασμούς…

Καταλωνία

Παρασκευή 22 Δεκέμβρη. Τι αποφάσισε ο «σοφός λαός» με την μαζική του προσέλευση στις κάλπες; Τα εθνικιστικά κόμματα δεξιά κι αριστέρα ξανακέρδισαν (μαζί) την κοινοβουλευτική πλειοψηφία αν και πρώτο κόμμα σε ψήφους και έδρες ήρθε το κεντροδεξιό «πολίτες», που είναι υπέρ της παραμονής στην ισπανία…

Η συντριβή του «λαϊκού κόμματος» (του Rajoy) είναι ένα «μήνυμα» σε βάρος της mainstream ισπανικής δεξιάς, αλλά δεν είναι αυτό που θα λύσει την πολιτική καθήλωση: από σήμερα θα πρέπει να πάψει να ισχύει το άρθρο 155, συνεπώς η πολιτική και κοινωνική ζωή θα επιστρέψει στην πριν την εφαρμογή του κανονικότητα. Αλλά ο ανεξαρτησιακός κομματικός συνασπισμός δεν μπορεί να κάνει τα ίδια που έκανε πριν 3 μήνες. Υπάρχει κάποιο άλλο σχέδιο;

Έχουμε την περιέργεια να το δούμε. (Εν τω μεταξύ ο δεξιός Puidgemont μπορεί θα ξαναγίνει πρωθυπουργός της καταλωνίας, με «νωπή λαϊκή εντολή»· το κόμμα του, Junts per Catalunya, ήρθε δεύτερο… Και θα πρέπει να συλληφθεί μόλις φτάσει την καταλωνία, αφού είναι καταζητούμενος για την οργάνωση του δημοψηφίσματος του Οκτώβρη. Οι ψηφοφόροι τον ενέκριναν – κατά την δική μας γνώμη είναι απατεώνας… – και τώρα ο Rajoy έχει ένα θεματάκι…)

«Θα το πω στον μπαμπά».

Πέμπτη 21 Δεκέμβρη. Σπάνε τα φράγματα!! Και ο κόσμος θα ξαναπλημμυρίσει “αμερικανοσύνη”! Η αμερικανίδα πρέσβειρα στον οηε Nikki Haley απείλησε γραπτά τα κράτη μέλη του οργανισμού, ενόψει της έκτακτης συνέλευσης (σήμερα) για την αμερικανική ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσας του ισραήλ: … Πριν αποφασίσετε τι θα ψηφίσετε σας ενημερώνω ότι ο πρόεδρος και οι ηπα θα εκλάβουν την ψήφο σας προσωπικά… Θα το πάρει «προσωπικά» το ψόφιο κουνάβι αν κάποιος σύμμαχος της Ουάσιγκτον ψηφίσει εναντίον της αμερικανικής πολιτικής; Και; Τι θα κάνει; Θα τιτιβίσει τα «κακά» του; Όχι! Απειλεί ότι θα κόψει τις «παροχές» σε όσους δεν ψηφίσουν σωστά:

Παίρνουν εκατοντάδες εκατομύρια δολάρια, ακόμα και δισεκατομμύρια δολάρια, και μετά θέλουν να ψηφίσουν εναντίον μας. Ωραία λοιπόν, θα δούμε. Ας ψηφίσουν εναντίον μας. Θα γλυτώσουμε λεφτά. Δεν μας νοιάζει… Αυτά φαίνεται να δήλωσε το ψόφιο κουνάβι. Θα κόψει το “χαρτζιλίκι”. Να δούμε, λοιπόν, τι θα κάνουν οι έλληνες σύμμαχοι. Μήπως κανά “λευκό” όλο νόημα; Καμιά “αποχή”;

Και καλά να το «πάρει προσωπικά» ο αμερικάνος πρόεδρος… Να το «πάρουν προσωπικά» και οι ηπα σαν κράτος; Είτε η κυρα Nikki ξέχασε την στοιχειώδη γραμματική απ’ τα νεύρα της… Είτε έχουμε λάθος ιδέα για το αμερικανικό κράτος: πρόκειται για ένα και μόνο άτομο, έναν μοναχικό κοκκινόσβερκο γελαδάρη κάπου στο Τέξας…

Που ετοιμάζεται να οδηγήσει το κοπάδι του κατά των ινδιάνων…

Ο μπαμπάς θυμώνει

Πέμπτη 21 Δεκέμβρη. Είναι αρκετά πιθανό η σημερινή έκτακτη γενική συνέλευση του οηε να βγάλει την απόφαση της Ουάσιγκτον «παράνομη». Θα είναι μια συμβολική και μη δεσμευτική απόφαση (όπως όλες του χρεωκοπημένου πολιτικά «διεθνούς οργανισμού», ειδικά σε ότι αφορά την Παλαιστίνη), όμως και η ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ σε ισραηλινή πρωτεύουσα συμβολική ήταν. Το συμβολικό της διεθνούς απόρριψης της αμερικανικής επιλογής θα έχει όμως κάποιες πρακτικές συνέπειες: θα φυσήξει αέρα στα πανιά διάφορων αντιπάλων της, ειδικά εκείνων που έχουν αναλάβει την εργολαβία της προστασίας των παλαιστινίων, όπως η Άγκυρα και η Τεχεράνη. (Θα ήταν ενδιαφέρον αν βλέπαμε και κυρώσεις διάφορων κρατών κατά της Ουάσιγκτον αν δεν πάρει πίσω την ανακήρυξη!!!!).

Επιπλέον, ο εκβιασμός «θα σας κόψω τα επιδόματα» απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον δεν πρόκειται να δουλέψει σοβαρά. Μπορεί, ίσως, να έχει το ανάποδο αποτέλεσμα. Έχουν εκδοθεί πολλά ψηφίσματα του οηε στο παρελθόν (υπέρ της «λύσης των δύο κρατών» συνήθως), πράγμα που σημαίνει ότι αν κάποιο κράτος αλλάξει στάση τώρα θα φανεί σαν «μισθοφόρος» της Ουάσιγκτον στους υπηκόους του, χωρίς να κερδίσει κάτι.

Εν τω μεταξύ η Ουάσιγκτον «τρώγεται» με την Πγιονγκγιάνγκ. Οι στρατιωτικές ασκήσεις του αμερικανικού στρατού (κυρίως με τον ιαπωνικό) διαδέχονται η μία την άλλη, με κάθε πιθανό και απίθανο σενάριο επίθεσης στη βόρεια κορέα.

Υποθέτουμε ότι σε διάφορα κλιμάκια της πραγματικής αμερικανική εξουσίας υπάρχει ένας πειρασμός, ειδικά αν η Ουάσιγκτον φάει οηέδικη πόρτα (έστω και συμβολικά) στη μέση Ανατολή, λόγω Ιερουσαλήμ: να δείξει πυγμή για να ξανακερδίσει την αποτρεπτική φήμη του «αποφασισμένου σκληρού» στον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό. Και απ’ όλους τους πιθανούς στόχους που η Ουάσιγκτον θα ήθελε να είναι «σάκος του μποξ» το βορειοκορεατικό καθεστώς είναι η καλύτερη περίπτωση (για τις ηπα).

Η Πγιονγκγιάνγκ είναι αρκετά απομονωμένη διπλωματικά / πολιτικά, έχει διάφορες “καταδίκες” απ’ τον οηε, και είναι αρκετά αδύναμη στρατιωτικά. Αυτό που επιδεικνύει σαν δύναμή της είναι κάποια πυρηνικά και κάποιοι διηπειρωτικοί πύραυλοι, αλλά το θεωρούμε αμφίβολο αν θα μπορούσε (κι αν θα προλάβαινε) να κάνει οποιαδήποτε σοβαρή ζημιά στις ηπα. Το άλλο της όπλο είναι τα εκατοντάδες κρυμμένα κανόνια της, που μπορούν να κάνουν σκόνη την Σεούλ· αλλά αυτό θα ήταν κόστος της νότιας κορέας και όχι των ηπα. Μ’ άλλα λόγια ένας αμερικανικός τυχοδιωκτικός λογαριασμός θα μπορούσε να είναι: πετυχαίνουμε μια θεαματική νίκη ισοπεδώνοντας την βόρεια κορέα με ελάχιστες δικές μας απώλειες – και στριμώχνουμε τους «αναθεωρητές» της Μόσχας και του Πεκίνου, δείχνοντας ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι για να σώσουν έναν “δικό τους” – όπως έκαναν στη συρία, επειδή “δεν ανακατευτήκαμε χοντρά”…

Για να γίνουν αυτά η Ουάσιγκτον θα χρειαζόταν μια αφορμή. Θα μπορούσε να φτιάξει μία· μια “πειστική” προβοκάτσια είναι που χρειάζεται! Ας πούμε: ένα εμπορικό πλοίο που φλέγεται κάπου σε κάποια θάλασσα (υποτίθεται στον Ειρηνικό) χτυπημένο απ’ τα απομεινάρια ενός (υποτιθέμενου) πυραύλου μιας  δοκιμαστικής βολής της Πγιονγκγιάνγκ…. Και μια καλή και total μηντιακή εκστρατεία σύντομης διάρκειας. Κανείς δεν θα μπορεί να ελέγξει αν έτσι έγιναν τα πράγματα, οπότε θα κερδίσει το αμερικανικό θέωρημα: Δεν θα χρειαζόταν ένα “γερό χέρι ξύλο” το βορειοκορεατικό καθεστώς που βάζει σε κίνδυνο την διεθνή ναυσιπλοΐα;

Θα θέλαμε να πιστεύουμε ότι οι (ρώσοι και κινέζοι) σύμβουλοι του Κιμ θα τον ορμηνέψουν σωστά, να σταματήσει να πετάει τα πυραυλικά σκουπίδια του στη θάλασσα. Παίζει με την τύχη του. Γιατί φαίνεται γεγονός το ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός “ψάχνεται”…

Ο μπαμπάς στη λάσπη

Πέμπτη 21 Δεκέμβρη.Έθνος το οποίο δεν είναι έτοιμο να κερδίσει ένα πόλεμο, είναι έθνος που δεν μπορεί να αποτρέψει ένα πόλεμο… Αυτή είναι μία απ’ τις “σοφίες” του δόγματος 17 (δικό μας το όνομα!), του νέου menu της “εθνικής ασφάλειας” των ηπα.

Μπορείτε να το συλλαβίσετε, αργά αργά, για να καταλάβετε αυτό που είναι είτε αντίφαση όρων είτε προειδοποίηση. Απλά, πολύ απλά, δεν υπάρχει “έθνος έτοιμο να χάσει ένα πόλεμο” – είναι γελοίο ακόμα και σαν παιδική απορία. Όλοι οι πολεμοκάπηλοι “έτοιμοι να νικήσουν” είναι – ρωτήστε την Ιστορία για το τι έλεγε η πολωνική κυβέρνηση λίγο πριν την επίθεση του γ ράιχ: ήταν έτοιμοι να καταλάβουν το Βερολίνο, και ήταν απόλυτα σίγουροι ότι θα το πετύχουν…

Συνεπώς η “ετοιμότητα για την πολεμική νίκη” είναι θεωρητική. Έως φαντασιωτική. Ανάμεσα στη βόρεια κορέα και στις ηπα και οι δύο είναι “έτοιμοι να νικήσουν” – θαυμάσια… Ωστόσο, σε ότι αφορά τις ηπα, δεν αμφιβάλει πια κανείς για την “ετοιμότητα”· αμφιβάλλουν όλο και περισσότεροι για την “ικανότητα”: στο αφγανιστάν, μετά από 16 χρόνια, η Ουάσιγκτον “έχει πρόβλημα”…

Αυτή η διεθνής αμφιβολία (έως αμφισβήτηση) είναι που έχει μπει, σαν καρφί, στα πλευρά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Αυτή είναι που κινητοποιεί, άρον άρον, το “america first”. Αυτήν την αυθάδεια είναι που θα συναντήσει σήμερα, στην παρακμιακή κυριλέ γραφειοκρατία του οηε, η Ουάσιγκτον.

Καταλωνία

Πέμπτη 21 Δεκέμβρη. Η μέρα των καταλανικών εκλογών που όρισε πραξικοπηματικά (ή κάνουμε λάθος;) η Μαδρίτη έφτασε. Και (προς έκπληξή μας…) η περίοδος της «πολιτικής επιστράτευσης» του άρθρου 155 κύλησε ομαλά στην καταλωνία. Ούτε πολιτική ανυπακοή, ούτε κάποιου άλλου μαζική αντίσταση στο ρόλο που το ισπανικό καθεστώς ανέθεσε στον εαυτό του. Εν τέλει η συμμετοχή στις αυριανές εκλογές είναι η τελευταία και πιο εμφατική πράξη νομιμοποίησης της ενεργοποίησης του άρθρου 155 (πρώτη φορά στην μετα-φρανκική ισπανική ιστορία), όσες «κατάρες» κι αν είχαν ακουστεί πριν εφαρμοστεί.

Σημαίνουν κάτι όλα όσα έχουν γίνει (ή δεν έχουν γίνει) απ’ το δημοψήφισμα της 1ης Οκτώβρη μέχρι σήμερα στην καταλωνία; Για την ασταμάτητη μηχανή ναι. Το καθεστώς Rajoy αποδείχθηκε τριπλά νικητής. Πρώτον, έκανε επίδειξη καταστολής την 1η Οκτώβρη χωρίς να το πληρώσει. Δεύτερον, «έπαιξε» τον ρόλο του «πατέρα / σωτήρα» της ισπανίας γλυτώνοντας, ως τώρα, απ’ τα σοβαρά προβλήματα των «σκανδάλων» στα οποία θα έπρεπε να έχει βουλιάξει – σε βαθμό όχι χειροπέδας αλλά σιδερένιας μπάλας στα πόδια. Και τρίτον επιβεβαίωσε την ισχύ του ισπανικού συντάγματος (μέσω της εφαρμογής του άρθρου 155) όταν απ’ την καταλανική μεριά (και όχι μόνο) το αντίθετο θα έπρεπε να είναι το αδιαπραγμάτευτα ζητούμενο: η συνταγματική αναθέωρηση.

Μετά απ’ αυτές τις νίκες (μέσα σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα) έχει κάποια σημασία το αποτέλεσμα των σημερινών εκλογών; Ακόμα κι αν τα εθνικιστικά κόμματα καταφέρουν να ξαναφτιάξουν κυβέρνηση, ο πολιτικός τους βηματισμός θα είναι πίσω, πολύ πιο πίσω απ΄ το σημείο που βρισκόταν το βράδυ της 1ης Οκτώβρη. Θα ξανακάνουν δημοψήφισμα; Θα ήταν γελοίο. Θα θεωρήσουν ότι επιβεβαιώνεται μέσα απ’ τις βουλευτικές εκλογές το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος; Μα αυτές οι εκλογές θα αναδείξουν πολύ αντιπροσωπευτικότερα, όπως και νάχει, ένα σχίσμα σε σχέση με την κρατική ανεξαρτησία της καταλωνίας· και όχι κάποιο μυθικό «90% υπέρ»! Θα ανακαλέσουν τη «ναι και όχι» ανακήρυξη της ανεξαρτησίας στα μέσα Οκτώβρη; Θα ήταν τυχοδιωκτικό…

Ίσως κάποτε αυτοί οι σχεδόν 3 μήνες της καταλανικής πολιτικής ιστορίας να διδάσκονται σε διάφορα πανεπιστήμια σαν η επιτομή του μικρο-μεσοαστικού καιροσκοπισμού στην «αριστερή» εκδοχή του…

(φωτογραφία: Το κίτρινο θεωρείται το χρώμα της καταλανικής κρατικής ανεξαρτησίας. Γιατί όμως αυτά τα φιογκάκια μας φαίνονται αστεία; Σαν τάματα σε κάποιον άγνωστο άγιο; Ίσως επειδή έχουμε old fashion απόψεις…)

Με το συμπάθειο

Πέμπτη 21 Δεκέμβρη. Δεν είναι του γούστου μας (καθόλου). Αλλά δεν αντέξαμε στον πειρασμό: σ’ αυτό το στιγμιότυπο (που θα μπορούσε να είναι από οποιαδήποτε «πτέρυγα της βουλής»…) θα έβαζε κανείς τη λεζάντα: έτοιμοι ενώπιον του μέλλοντος. Και το μέλλον θα λυνόταν στα γέλια: ο 21ος αιώνας, σ’ αυτήν του την φάση έστω, έχει περιθώρια και για το γελοίο…

Η μούχλα που αναδύεται δεν αφορά την ηλικία αλλά τον επαγγελματισμό: εθνοπατέρες, με φόντο μαρμάρινες επενδύσεις, γαλουχημένοι με τις κάλπες – που απλά βαριούνται… (Και τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν, δηλαδή;)

Για υψηλόμισθοι υπάλληλοι μια χαρά την βγάζουν με την βαρεμάρα τους.